Οι Ευρωπαίοι και οι Δυτικοί πετούν θησαυρούς ελευθερίας και δεν το αντιλαμβάνονται.!!!

 

Το ευρετήριο των απαγορευμένων βιβλίων

Roberto Pecchioli

Η ελευθερία δεν χάνεται όλη μαζί. Είναι μια διαδικασία στο τέλος της οποίας κερδίζει ο ολοκληρωτισμός. Οι Ευρωπαίοι και οι Δυτικοί πετούν θησαυρούς ελευθερίας και δεν το αντιλαμβάνονται. Η κουλτούρα της ακύρωσης προχωρά από τον αγγλοσαξονικό κόσμο, με το φορτίο των απαγορεύσεων, απαγορεύσεων, απαγορευμένων λέξεων και υποχρεωτικών ιδεών, μέχρι τον παραλογισμό της «ρητορικής μίσους», την απαγόρευση όρων, ιδεών, αρχών στη διαφωνία (μίσος και διαφωνία γίνονται συνώνυμα) με σεβασμό στο πνεύμα των καιρών, δηλαδή στις προτιμήσεις και τις ιδιοσυγκρασίες της άρχουσας τάξης.Εκτός από το γκρέμισμα μνημείων και την επανεγγραφή της ιστορίας, τα βιβλία απαγορεύονται και εκδιώκονται από τις βιβλιοθήκες εν αναμονή των πραγματικών πυρκαγιών. Οι φωτιές είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες στον αγγλόφωνο κόσμο και το κακό είναι ότι η τάση -που γεννήθηκε μέσα στον ακαδημαϊκό φιλελεύθερο προοδευτισμό και διαχέεται στους θεσμούς- δεν λυπάται τον συντηρητικό κόσμο. Τα θύματα δεν ντρέπονται να γίνουν δήμιοι όταν μπορούν. Στη Φλόριντα, το σπίτι του πολύ δημοφιλούς κυβερνήτη Ρον Ντε Σάντις, ενός από τους πρωταθλητές της αμερικανικής δεξιάς, υπάρχει ένα απίστευτο ευρετήριο απαγορευμένων βιβλίων. Το Index Librorum Prohibitorum ήταν μια λίστα, ενημερωμένη για περίπου τέσσερις αιώνες, κειμένων που η Καθολική Εκκλησία έκρινε επικίνδυνα για τους πιστούς. Καταργήθηκε τη δεκαετία του 1960, ήταν αναποτελεσματική για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ο Joseph De Maistre, ο μεγάλος συγγραφέας της Σαβοΐας των Εσπερινών της Αγίας Πετρούπολης, είπε ότι η αντεπανάσταση δεν είναι μια αντίστροφη επανάσταση, αλλά το αντίθετο της επανάστασης. Η ελευθερία πρέπει πάντα να υπερασπίζεται, ακόμη και όταν επιβεβαιώνονται πράγματα που μισούμε. Δεν μπορούμε να γίνουμε ίσοι με τον εχθρό και αντίθετα να ασκούμε τις ίδιες κακίες και λάθη. Είναι εντυπωσιακό να σημειωθεί πώς τα αντίπαλα μέρη, διχασμένα σε όλα, κίνητρα, στόχους και ιδεολογίες -που καταδεικνύουν την αποτυχία του πολυπολιτισμικού, "περιεκτικού", νεοηθικού μοντέλου που επικρατεί στη Δύση- ενώνονται στο τέρμα για τον πολιτισμό, που γίνεται άρνηση. του «εκτός από τον εαυτό του, το ακριβώς αντίθετο από τις αρχικές αρχές για τις οποίες είναι τόσο περήφανος ο πολιτισμός στον οποίο ανήκουμε.

Το κίνητρο των συντηρητικών κινείται από εξαιρετικές, κοινές προθέσεις: την απόρριψη της κατήχησης στο φύλο και την ιδεολογία LGBT ξεκινώντας από τα σχολεία και γενικότερα από την πρώιμη «σεξουαλοποίηση» των παιδιών. Με αυτή την έννοια, χειροκρότημα στον De Santis και σε όποιον αντιτίθεται σε τάσεις που προορίζονται να μολύνουν το σώμα και την ψυχή των νέων γενεών. Μετά από αυτό, η έκπληξη και η αμηχανία γίνονται έκπληξη αν η πολιτιστική μάχη μετατραπεί σε αμοιβαία σφαγή, έναν αγώνα φατριών που αιχμαλωτίζει τον πολιτισμό, την τέχνη και τη γνώση.

Στη Φλόριντα, μυθιστορήματα όπως η Madame Bovary του Gustave Flaubert -που είναι ένα αντιαστικό και με τον δικό του τρόπο «ηθικό» έργο- και το Brave New World του Aldous Huxley, μια δυστοπία επιστημονικής φαντασίας που αποκαλύπτει τους στόχους και τις ανοησίες των ολιγαρχιών. απαγορεύονται από τα σχολεία. Αυτογκόλ στην καλύτερη περίπτωση, αυθεντική βλακεία στην πραγματικότητα. Έως και εξακόσια εβδομήντα τρία βιβλία έχουν αφαιρεθεί από τις σχολικές βιβλιοθήκες της κομητείας Όραντζ. Η αντεπίθεση κατά της αφύπνισης της Φλόριντα πραγματοποιεί την ίδια απεχθή, παράλογη επιχείρηση με τους εχθρούς της που «ξύπνησαν», αν και περιορίζεται στο σχολικό περιβάλλον.

Αποτρόπαιες πράξεις των προοδευτικών της Αγγλόσφαιρας είναι Βίβλοι που αφαιρέθηκαν από τα ράφια των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών, επαίσχυντες ξαναγραφές διάσημων βιβλίων, λογοκρισία που δεν γλίτωσε γίγαντες όπως ο Σαίξπηρ, ο Αριστοτέλης, ο Δάντης. Ό,τι δεν διδάσκει τη «διαφορετικότητα», τον ριζοσπαστικό περιβαλλοντισμό, την ιδεολογία των φύλων και τις νέες μηδενιστικές «αξίες» των δυτικών ελίτ κυνηγείται, αφαιρείται, απαγορεύεται. Η συζήτηση απαγορεύεται στο όνομα ενός πρωτοφανούς υπεροχής, της «ηθικής» υπεροχής των νέων ιδεών, της κυριαρχίας του παρόντος.

Υπάρχει εξέγερση, ευτυχώς, και η πολιτική, που πάντα προσέχει την πιθανότητα να καβαλήσει κανείς τα κύματα - το «ψάρεμα ευκαιριών» - έχει σπεύσει να σφηνωθεί στις τεράστιες, δηλητηριώδεις προοδευτικές αντιφάσεις. Το HB 1467 της Φλόριντα, με τη χορηγία και την υπογραφή του Ron De Santis, αφαίρεσε εκατοντάδες σχολικά βιβλία από τα σχολεία. Η θεραπεία είναι χειρότερη από την ασθένεια. Η απαγόρευση του πολιτισμού, η διαγραφή των έργων της ανθρώπινης ευρηματικότητας είναι πάντα έγκλημα, όποιος και να το διαπράττει. Συνήθως είναι ο προθάλαμος των δικτατοριών ή των ολοκληρωτισμών. Επιπλέον, είναι δύσκολο να επιτευχθούν - μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα - οι στόχοι που θέτει η ίδια. Το παράδειγμα του Ευρετηρίου των Βιβλίων που Απαγορεύονται από την Εκκλησία, που αγνοούνται όλο και περισσότερο και τελικά είναι γελοίο, είναι απόδειξη αυτού. Αυτά είναι μέτρα που έχουν σκοπό να τροφοδοτήσουν το ίδιο το κακό που θα ήθελαν να εξαλείψουν.

Ο νόμος της Φλόριντα επιδιώκει να περιορίσει τα σεξουαλικά ή LGBT λογοτεχνικά έργα στα σχολεία. Αμεμπτος. Είναι λογικό για τους γονείς να διαμαρτύρονται για «ιδεολογικά» βιβλία για χρήση από παιδιά και εφήβους, γραμμένα για αυτόν τον αποκλειστικό σκοπό, αλλά ένας νόμος που, σαν μια τρελή τεχνητή νοημοσύνη, απαγορεύει τη Madame Bovary επειδή περιέχει σεξουαλικές ή/και LGTB νύξεις είναι κανόνας όχι μόνο λάθος, αλλά ηλίθιος. Εκτός από τον Φλωμπέρ, μπράβο για τους Κερτ Βόνεγκατ και Σολ Μπέλοου, Τζον Γκρίσαμ, Ρέιμοντ Τσάντλερ, Τζον Στάινμπεκ. Ο Garcìa Màrquez χτυπήθηκε και βυθίστηκε για το Chronicle of a Death Foretold, ο Philip Roth για το Portnoy's Complaint και το American Pastoral, ο Garcìa Lorca, On the Road από τον Jack Kerouac, που εξηγεί πολύ περισσότερα για τη σύγχρονη Αμερική παρά για βιβλία ιστορίας. Ένας συντηρητικός όπως ο Τομ Γουλφ ή η συγγραφέας του έπος του Χάρι Πότερ, JK Rowling, δεν μπορεί να σωθεί. Το μυθιστόρημά του Το κενό κάθισμα αποσύρθηκε, όπως ήταν –ανησυχητικά– ένα από τα αριστουργήματα στην αγγλική γλώσσα, ο Χαμένος Παράδεισος του Τζον Μίλτον, ένα χριστιανικό έργο που θα έπρεπε να άρεσε στον Ντε Σάντις.

Η μαζική κυβερνητική απαγόρευση που στοχεύει αυτά τα ονόματα και τα έργα τους πρέπει να σταματήσει ακριβώς επειδή στοχεύει αυτά τα ονόματα και τα έργα. Η λογοκρισία έχει γίνει ένα παιχνίδι αντίθετων τρελών, ένας κομματικός πόλεμος όπου όλοι είναι ηττημένοι. Ο De Santis ενεργεί με τον ίδιο τρόπο με τους αντιπάλους που πολεμά. Επομένως, ανεξάρτητα από τις προθέσεις, δεν είναι καλύτερος από αυτούς. Η ζημιά της κουλτούρας ακύρωσης - που προωθείται από έθνη και πολιτισμούς που είχαν κάνει την ελευθερία σημαία - είναι τεράστια, αλλά καταπολεμούνται με περισσότερη ελευθερία, περισσότερη συζήτηση, εκπαίδευση με κριτικό πνεύμα και ελεύθερη κρίση.

Το εύρος του πολιτισμικού πολέμου είναι απεριόριστο. Τα διάκενα είναι κλειστά, οι κοιλότητες είναι φραγμένες. δεν επιτρέπονται ρωγμές. Η «αφυπνισμένη» λογοκρισία βιβλίων, χαρακτήρων, αγαλμάτων, τοπωνυμίων, τέχνης που δεν ανταποκρίνεται στο κριτήριο της θριαμβευτικής νεωτερικότητας είναι αχαλίνωτη. Αναφέρουμε μερικά αποσπάσματα από τον Πόλεμο των Λέξεων (Nexus Edizioni, 2023).

Ο Αριστοτέλης, ένας γίγαντας της παγκόσμιας σκέψης, αμφισβητείται όχι επί της ουσίας - αυτή η μέθοδος δεν εξετάζεται από τους πολεμιστές Reset σε μια μόνιμη αποστολή για λογαριασμό του καλού - αλλά επειδή, πριν από δύο χιλιάδες πεντακόσια χρόνια, έγραψε μερικές προτάσεις υπέρ της σκλαβιάς. Δεδομένου ότι το κέντρο του κρατήρα είναι η Αμερική - που γεννήθηκε σε αντίθεση με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό από την πουριτανική καταγωγή του - δεν θα μπορούσε να λείπει η επίθεση σε ένα από τα κείμενα που ίδρυσαν την αμερικανική μυθοπλασία τον 19ο αιώνα, τις Περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν του Μαρκ Τουέιν. Το μυθιστόρημα αφηγείται την ιστορία ενός επαναστατημένου αγοριού στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες, γύρω από τον μεγάλο ποταμό Μισισιπή. Ένα πανεπιστήμιο καθαρίζει τη γλώσσα εξαλείφοντας τη λέξη νέγκερ, η οποία εμφανίζεται στο κείμενο εκατόν δεκαεννέα φορές. Αυτός, ωστόσο, στην εποχή του Τουέιν, ήταν ο συνηθισμένος τρόπος να αποκαλούν τους μαύρους, όσο υποτιμητικά κι αν ήταν. Δεν ωφελεί το γεγονός ότι το βιβλίο είναι κεντρικό στο θέμα της φιλίας και της αλληλεγγύης μεταξύ δύο φυγάδων, του νεαρού Χάκλμπερι και ενός «αφροαμερικανού» σκλάβου που δραπέτευσε από μια φυτεία.

Καθαρίζοντας τη σκέψη και τη γλώσσα, αυτό που μένει είναι ένας σβησμένος μαυροπίνακας, ένας τεράστιος λευκός χώρος, μια κενή πλάκα. Είναι δύσκολο να κάνουμε τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι αυτό ακριβώς θέλει το Dominion μέσω των πολιτιστικών παραγόντων, των ψυχολογικών τεχνικών και του νευρογλωσσικού προγραμματισμού του. Οι αρνητικές αναφορές στον Μωάμεθ διαγράφονται από τη Θεία Κωμωδία (Οι Μουσουλμάνοι δεν αστειεύονται), ενώ ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ έχει να αντιμετωπίσει κατηγορίες για σεξισμό (Το δαμασμό της τσίχλας), αντιφεμινισμό (η αρνητική φιγούρα της Λαίδης Μάκβεθ), έλλειψη σεβασμού για άτομα με ειδικές ανάγκες (ο χαρακτήρας του Κάλιμπαν στην Τρικυμία και του ίδιου του Ριχάρδου Γ') του αντισημιτισμού για τον χαρακτηρισμό του τοκογλύφου Σάιλοκ στον Έμπορο της Βενετίας.

Χειρότερα συμβαίνουν με τον Ρόαλντ Νταλ, έναν από τους πιο διαβασμένους συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας. Οι εκδότες ξαναγράφουν τα βιβλία του που διαβάζουν εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο. Συνήθης λόγος: δεν είναι αρκετά «περιεκτικοί». Λέξεις όπως χοντρός, άσχημος, νάνος, μικρός εξαφανίζονται από το κείμενο, αντικαθίστανται από περιγραφές, συχνά με γελοία ή γκροτέσκα εφέ. Το παχύσαρκο αγόρι στο The Chocolate Factory γίνεται έτσι «τεράστιο» (αλλά δεν είναι χειρότερο;). Οι νάνοι είναι «μικρά άντρες» χωρίς να αυξάνουν το ανάστημά τους κατά μια ίντσα, ή «ανθρωπάκια», για να μην κάνουν βιαστικές κρίσεις σχετικά με την αυτοαντίληψη του φύλου τους. Για μυστηριώδεις λόγους ξαναγράφεται η φαλάκρα των μαγισσών στο ομώνυμο μυθιστόρημα. Το «καθαρισμένο» κείμενο απαιτεί από τους νεαρούς αναγνώστες να δοθεί μια γκροτέσκα «σωστή» εξήγηση: «υπάρχουν πολλοί άλλοι λόγοι για τους οποίους οι γυναίκες μπορεί να φορούν περούκες και σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό». Απολαύσεις χωρίς αποκλεισμούς. Η κυρία Τουίτ – ένας χαρακτήρας από το εργοστάσιο σοκολάτας – δεν θα είναι πλέον «άσχημη και θηριώδης». Χαιρόμαστε γι' αυτό, όπως και για το γεγονός ότι στις Μάγισσες, το «μην είσαι ανόητος», η προειδοποίηση της γιαγιάς στον αφηγητή, γίνεται «δεν μπορείς να τριγυρνάς τραβώντας τα μαλλιά κάθε γυναίκας που συναντάς». Απαγορεύεται να κρίνεις κάποιον ως «ανόητο», και δεν πειράζει αν ο όρος είναι από τους πιο ευγενικούς. Η απομάκρυνση του «άσχημου» και του «χοντρού» ρίχνει ένα μοχθηρό φως στα νεογλωσσικά κίνητρα: ένα λεπτό δηλητήριο, έναν ανθρωπολογικό ρατσισμό που αρνείται την πραγματικότητα μέσα από το σβήσιμο των λέξεων. Δεν υπάρχει «la vie en rose» εκεί έξω, αλλά η σκληρή - συχνά δυσάρεστη - καθημερινή πραγματικότητα. Το μοντέλο είναι αυτό των «νικητών» του αμερικανικού τρόπου ζωής . Ό,τι θεωρείται αρνητικό στο ιδανικό τους μοντέλο κρύβεται ή διαγράφεται. Αποτέλεσμα: άρνηση των αποδεικτικών στοιχείων, αδυναμία αποδοχής των δικών του ατελειών και των άλλων, φόβος να κοιτάξει κανείς με τα μάτια του. Η διαγραφή λέξεων δεν αλλάζει αυτό που περιγράφουν. Ο παραπληγικός δεν ανακτά τη χρήση των ποδιών του ως «ανάπηρος» και το «άτομο με προβλήματα όρασης» δεν ξαναβλέπει φως.

Στην περίπτωση του Νταλ δεν γλιτώνει ο διάσημος χαρακτήρας της Ματίλντα, που δεν ταξιδεύει πια στη φαντασία της «σε παλιά ιστιοπλοϊκά με τον Κόνραντ. Πήγε στην Αφρική με τον Χέμινγουεϊ και στην Ινδία με τον Κίπλινγκ». Ο Χέμινγουεϊ σώθηκε, μπράβο για τους συγγραφείς μεγάλων περιπετειωδών μυθιστορημάτων, Ράντγιαρντ Κίπλινγκ και Τζέιμς Κόνραντ, για ύποπτο ρατσισμό. Έτσι η Ματίλντα «πήγε σε κτήματα του δέκατου ένατου αιώνα με την Τζέιν Όστεν, στην Αφρική με τον Χέμινγουεϊ και στην Καλιφόρνια με τον Στάινμπεκ». Η Austen, συγγραφέας του Sense and Sensibility, επιλέχθηκε πιθανώς επειδή είναι γυναίκα. Ο John Steinbeck, συγγραφέας των Fury και Of Mice and Men, είναι «πολιτικά ορθός» για την κριτική του στην αμερικανική κοινωνία την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης. Ένας άλλος χαρακτήρας, ένας ταμίας σούπερ μάρκετ που γράφει γράμματα για έναν επιχειρηματία γίνεται «μεγάλος επιστήμονας και διευθύνει μια επιχείρηση».

Για να πραγματοποιήσει αυτήν την προσανατολισμένη επιχείρηση επανεγγραφής, ο εκδότης του Dahl χρησιμοποίησε το Inclusive Minds , μια ομάδα που συγκεντρώνει πολλούς αναγνώστες ευαισθησίας , επαγγελματίες που έχουν το καθήκον να εντοπίσουν, μέσα σε ένα κείμενο που προορίζεται για δημοσίευση, λέξεις, φράσεις και έννοιες που θεωρούνται προσβλητικές και επιβλαβείς. στην ευαισθησία και την κουλτούρα των μειονοτικών κοινοτήτων, κάνοντας αλλαγές στα έργα που εξετάστηκαν. Η γλωσσική κάθαρση των μεταμοντέρνων λογοκριτών, των υπαλλήλων της έννοιας της Αυτοκρατορίας του Καλού, αδειάζει το μυαλό, καθώς και αλλοιώνει το περιεχόμενο των άλλων. Η Inclusive Minds , που δραστηριοποιείται από το 2013, αυτοπροσδιορίζεται ως «ένας οργανισμός που συνεργάζεται με τον κόσμο του παιδικού βιβλίου για να τους υποστηρίξει στην αυθεντική εκπροσώπηση, πρωτίστως συνδέοντας όσους βρίσκονται στο πεδίο με εκείνους που έχουν ζήσει την εμπειρία μιας ή περισσότερων πτυχών της διαφορετικότητας . «Ένας διευθυντής εξηγεί ότι είναι απαραίτητο να «εγγυηθεί η αυθεντική εκπροσώπηση, σε στενή συνεργασία με τον κόσμο των βιβλίων και με εκείνους που έχουν ζήσει την εμπειρία κάθε πτυχής της διαφορετικότητας». Τέλειο παράδειγμα νεογλωσσικής διπλής σκέψης: η χειραγώγηση, η λογοκρισία, η αλλαγή του νοήματος του έργου ενός συγγραφέα γίνεται «εγγύηση αυθεντικής αναπαράστασης».

Τα παιδιά είναι οι προνομιούχοι αποδέκτες της κατήχησης: υπάρχουν αμέτρητες -όχι μόνο στο αγγλοσαξονικό πλαίσιο- θυγατρικές και εκδόσεις που προσανατολίζονται στη νέα αναπαράσταση της σεξουαλικότητας και της ταυτότητας που συνδέεται με αυτήν, στις θεωρίες φύλου, στη θετική ομαλοποίηση της ομοφυλοφιλίας, τρανσεξουαλικότητα και αλλαγή φύλου: «όψεις της διαφορετικότητας». Εν τω μεταξύ, ο πολιτιστικός πόλεμος εντείνεται στη μάχη των απαγορευμένων βιβλίων, από τα οποία τον περασμένο χρόνο υπήρχαν περισσότερα από χίλια εξακόσια σε αμερικανικά σχολεία. Στον δυτικό κόσμο βρίσκεται σε εξέλιξη ένας πολύ σκληρός πολιτιστικός πόλεμος που αποτελείται από απαγορεύσεις και φίμωση, που έχει το επίκεντρο και τον τόπο της πιο αιματηρής μάχης στις Ηνωμένες Πολιτείες, της οποίας το ωστικό κύμα εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, παράγοντας καθαρό πλάκα και μάλιστα αντίθετους δείκτες απαγορευμένων βιβλίων. Το κρυμμένο πρόσωπο της δημοκρατίας…Οι προθέσεις των αντίπαλων πλευρών της πολιτιστικής μάχης, των συντακτών των λιστών απαγόρευσης πολιτισμού, είναι διαφορετικές, αν και ορισμένες απαγορεύσεις είναι εκπληκτικά κοινές. Δεν κρύβουμε την προτίμησή μας για όσους αντιδρούν στο κύμα αφύπνισης , αλλά ποτέ δεν θα εγκρίνουμε εκτεταμένη λογοκρισία και λίστες με απαγορευμένα βιβλία. Άλλο είναι η απαγόρευση ακατάλληλου περιεχομένου για ανηλίκους, όχι μόνο στον τομέα της σεξουαλικότητας, αλλά και άλλο η κατάργηση μιας τεράστιας πολιτιστικής κληρονομιάς στο όνομα ορισμένων σύγχρονων μοντέλων ή της αντίδρασης σε αυτές.

Μια υποδειγματική αμερικάνικη περίπτωση είναι αυτή του Gender Queer, ένα απομνημονεύματα , ένα κόμικ ή γραφικό για παιδιά της Maia Kobabe, στο οποίο μια δεκαπεντάχρονη ονειρεύεται να έχει καρκίνο και να χάσει το στήθος της, έχει εφιάλτες που σχετίζονται με την έμμηνο ρύση, γράφει σε αυτήν. ημερολόγιο ότι εκείνη δεν θέλει θέλει να είναι κορίτσι, αλλά δεν θέλει να είναι ούτε αγόρι, οπότε καταλήγει να βγαίνει άφυλος. Το περιεχόμενο αυτού του τύπου δεν πρέπει να απαγορεύεται (η ελευθερία ισχύει ακόμα και όταν μας εξοργίζει...) αλλά δεν πρέπει να διατίθεται σε παιδιά και ανηλίκους, ούτε να επιβάλλεται στα σχολεία, όπως συμβαίνει με πάρα πολλές επικίνδυνες τρέλες και με κείμενα που περιέχουν αναφορές, περιγραφές και φωτογραφίες σεξουαλικών πράξεων ή συμπεριφορών που στοχεύουν στην παιδική ηλικία.

Είναι μια κανονική, απαραίτητη προστασία, πολύ διαφορετική από τις γελοίες δικαιολογίες με τις οποίες, στην άλλη πλευρά του πολιτιστικού οδοφράγματος, τα κείμενα και το οπτικοακουστικό περιεχόμενο τροποποιούνται, αφαιρούνται ή υπόκεινται σε προειδοποιήσεις ενεργοποίησης , εκδοτικές προειδοποιήσεις με στόχο την «προστασία» από ιδέες που θεωρούνται οπισθοδρομικές ή ακατάλληλες από εκείνους που ασκούν εξουσία, στην πραγματικότητα στοχεύουν στην απαξίωση κάθε τι που δεν συνάδει με την κυρίαρχη σκέψη.

Η Φάρμα των Ζώων του Τζορτζ Όργουελ απαγορεύτηκε από τα κομμουνιστικά καθεστώτα λόγω της ισχυρής μεταφοράς που αντιπροσώπευε. Ο Μικρός Πρίγκιπας του Saint Exupéry αμφισβητήθηκε επίσης για την «απεριόριστη φαντασία» του. Λογική είναι η απαγόρευση σχολικών βιβλίων και εκπαιδευτικού υλικού που «αφυπνίζονται» με σαφείς σεξουαλικές πράξεις και διάδοση συμπεριφορών, συμπεριφοράς και τρόπου ζωής αντίθετων με το φυσικό δίκαιο, που σπέρνουν ακόμη και αμφιβολίες για την προσωπική και σεξουαλική ταυτότητα των αποδεκτών.

Στην αμερικανική πολιτεία της Αϊόβα, ένας νόμος περιορίζει την κυκλοφορία στα δημόσια σχολεία, μέχρι το γυμνάσιο, βιβλίων με εικόνες και θεωρίες που η ιδεολογία του φύλου προσπαθεί επίμονα να συμπεριλάβει στα προγράμματα σπουδών. Ο κυβερνήτης Κιμ Ρέινολντς σταμάτησε την πρώιμη σεξουαλοποίηση μαθητών που λάμβαναν χώρα στην πολιτεία. Το σκεπτικό του είναι αποδεκτό: «Τα παιδιά μας και οι δάσκαλοί μας αξίζουν καλύτερα. Τους αξίζουν τα εργαλεία για να βοηθήσουν τα παιδιά να πετύχουν, όχι μια καταραμένη απόσπαση της προσοχής σε ένα αηδιαστικό, πορνογραφικό βιβλίο που δεν θα έπρεπε ποτέ μα ποτέ σε μια τάξη. Τώρα, εάν είστε γονιός και πιστεύετε ότι είναι σημαντικό για το παιδί σας να έχει πρόσβαση σε αυτό, πηγαίνετε να αγοράσετε το βιβλίο. Δεν τους απαγορεύουμε. Πηγαίνετε να αγοράσετε το βιβλίο, να καθίσετε, να μιλήσετε στο παιδί σας, αλλά ας μην το δίνουμε σε δασκάλους ή σχολεία. "

Ο νόμος της Αϊόβα είναι πολύ πιο ισορροπημένος από τις τραγικοκωμικές απαγορεύσεις της Φλόριντα: περιορίζει την κυκλοφορία βιβλίων που περιγράφουν ή απεικονίζουν σεξουαλικές πράξεις σε βιβλιοθήκες δημόσιων σχολείων και άλλο γραπτό και οπτικοακουστικό περιεχόμενο που η εμπειρία και η κοινή λογική θεωρούν ακατάλληλα για παιδιά και ανηλίκους. Φαίνεται απίστευτο, αλλά σχολικά βιβλία με άσεμνες περιγραφές και εικονογραφήσεις συνεχίζουν να διανέμονται σε άλλες πολιτείες των ΗΠΑ και όλο και περισσότερο στην Ευρώπη. Πράγματι, δεν είναι απίστευτο: ο στόχος της εξουσίας είναι να χαμηλώσει το επίπεδο των δημόσιων σχολείων, να εναντιωθεί σε οτιδήποτε μπορεί να σηκώσει το βλέμμα και να εξυψώσει τη σκέψη, να τροφοδοτήσει τεχνητές συγκρούσεις μεταξύ γενεών, εθνοτικές ομάδες, «σεξουαλικούς προσανατολισμούς», να αυξήσει το μίσος για τον εαυτό, περιφρόνηση για τις ρίζες, σχετικισμός και ηθική αδιαφορία, διασφαλίζοντας ότι ο κομφορμισμός θεωρείται υψηλή αστική αρετή από την παιδική ηλικία.

Υπό αυτή την έννοια, η λογοκρισία σε συνδυασμό με την εκπαιδευτική χειραγώγηση παραμένει ένα ισχυρό εργαλείο εκφοβισμού. Το πρόβλημα στις ΗΠΑ είναι πολύ σοβαρό και το κλίμα καταγγελίας, έλλειψης ελευθερίας και εκφοβισμού είναι αφόρητο: η Αμερικανική Ένωση Βιβλιοθηκών (ALA) έχει λάβει αναφορές και αιτήματα για απαγόρευση έως και δύο χιλιάδων πεντακοσίων τίτλων μόνο το 2022 Μεταξύ των αμφισβητούμενων έργων, μαζί με κλασικά που αμφισβητούνται για φυλετικούς και ιδεολογικούς λόγους, υπάρχουν βιβλία όπως To Kill a Mockingbird της Harper Lee, Of Mice και Men του John Steinbeck. Στόχος των κατηγοριών, που προέρχονται κυρίως από οργανωμένες ομάδες που απευθύνονται απευθείας στα διοικητικά συμβούλια των βιβλιοθηκών, είναι η πλήρης απόσυρση μιας μεγάλης λίστας τίτλων, συγγραφέων και θεμάτων. Ένα εικονικό διακύβευμα, μια λογοκρισία που ζητούν έντονα κοινωνικά τμήματα του έθνους με σύμβολο το Άγαλμα της Ελευθερίας, που στοχεύει πάνω απ' όλα στην αντικατάσταση των κειμένων με αυτά της αφυπνιστικής κατήχησης . Η κουλτούρα της ακύρωσης είναι πρώτα και κύρια μια κουλτούρα υποκατάστασης: πολιτισμική, αστική, ιδανική, ηθική, εθνική.

Η Βρετανία ακολουθεί το παράδειγμά της: διάσημα πανεπιστήμια έχουν αρχίσει να αφαιρούν «προκλητικά» ή «διχαστικά» βιβλία κλασικών συγγραφέων για να «προστατέψουν» τους φοιτητές. Οι δάσκαλοι, από εκπαιδευτικοί, μεταμορφώνονται σε λογοκριτές με οξυδερκή μάτια, σε συντάκτες καταλόγων που απαγορεύουν ιδέες και λίστες περιεχομένων που πρέπει να απαγορευθούν, συντάκτες γλωσσαρίων όρων που πρέπει να απαγορευθούν και νοήματα που πρέπει να αναδιαμορφωθούν. Βιβλία όλων των ειδών αναφέρονται ως «ανησυχητικά», από τον Σαίξπηρ μέχρι τον Τσαρλς Ντίκενς, την Τζέιν Όστεν και πολλά άλλα κλασικά. Δέκα πανεπιστήμια του Russell Group, που περιλαμβάνει τα περισσότερα από τα μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύματα του Ηνωμένου Βασιλείου, όπως η Οξφόρδη και το Cambridge, το King's College και το London School of Economics, έχουν αρχίσει να αφαιρούν αυτά τα κείμενα από τα προγράμματα σπουδών τους. Ο δείκτης της άγνοιας.

Το πρόσχημα είναι το σύνηθες: η προστασία των μαθητών, της άρχουσας τάξης του αύριο, που δεν επιτρέπεται να έχουν μια ευρεία, περίπλοκη και αληθινή οπτική της πραγματικότητας. Το αφροαμερικανικό μυθιστόρημα του Colson Whitehead, που βραβεύτηκε με Πούλιτζερ το 2017, The Underground Railroad, αφαιρέθηκε οριστικά από τη λίστα ανάγνωσης στο Πανεπιστήμιο του Essex λόγω ανησυχιών σχετικά με την απεικόνιση της δουλείας. Το διάσημο έργο του Σουηδού August Strindberg, Miss Julia, ένα κλασικό θέατρο, αποσύρθηκε επίσης από το Πανεπιστήμιο του Sussex επειδή περιελάμβανε έναν προβληματισμό για την αυτοκτονία. Μορφωμένος στο βαμβάκι, καταδικασμένος στην υπαρξιακή ευθραυστότητα.

Στο σκωτσέζικο πανεπιστήμιο του Aberdeen, οι φοιτητές καλούνται να μην λάβουν μέρος σε συζητήσεις για τον Geoffrey Chaucer, γίγαντα της μεσαιωνικής αγγλικής λογοτεχνίας, συγγραφέα των Canterbury Tales, καθώς το μάθημα «θα μπορούσε να είναι συναισθηματικά απαιτητικό». Εντυπωσιακή πολιτιστική παλινδρόμηση, αφού χωρίς συναισθηματικές προκλήσεις δεν θα ήταν δυνατή η ανάπτυξη νέων ιδεών, η ευρηματικότητα του Όσκαρ Ουάιλντ ή το επιστημονικό ταλέντο του Αϊνστάιν, και οι δύο απόφοιτοι της Οξφόρδης. Τι θα γινόταν η σύγχρονη πολιτική φιλοσοφία και ο ίδιος ο φιλελευθερισμός με τον Thomas Hobbes ή τον John Locke να στερούνται «προκλήσεις»; Θα είχε φανταστεί ο Άνταμ Σμιθ, «προστατευμένος» για να αποφύγει το τραύμα το Survey of the Wealth of Nations; Ποια Waste Land θα είχε συνθέσει ο Thomas S. Eliot, ίσως η «χρήσιμη» γη; Η καλή εκπαίδευση πρέπει να υποστηρίζεται από ελεύθερη αντίθεση εκφράσεων και ιδεών. Ίσως θα βάλουν σύντομα έναν προστατευτικό φράκτη γύρω από το δέντρο του Νεύτωνα στο Κέιμπριτζ για να αποτρέψουν κάποιους μαθητές από το να ανακαλύψουν παγκόσμιους νόμους λόγω του κινδύνου της πρόσκρουσης του πεσμένου μήλου που ενέπνευσε τον μεγάλο φυσικό να ανακαλύψει τους νόμους της βαρύτητας. Συγγραφείς όπως η Charlotte Bronte, ο Graham Greene, ο Proust, ο Cormac Mc Carthy, ακόμη και η συγγραφέας αστυνομικών Agatha Christie αναφέρονται ως «ανησυχητικές» ή επικίνδυνες. Και είναι ακριβώς οι δάσκαλοι που ευθύνονται για την πολιτιστική εξαθλίωση. Μια έρευνα των Times διαπίστωσε ότι οι ίδιοι οι καθηγητές είναι απασχολημένοι με το να μην ανταποκρίνονται σε αιτήματα για διευκρινίσεις σχετικά με αλλαγές στις λίστες ανάγνωσης. Η δουλοπρέπεια είναι ο εχθρός της ελευθερίας.

Η πλαγιά που κατεβαίνουμε, και στις δύο πλευρές του ωκεανού, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Τα διακυβεύματα είναι διπλά: πρώτα απ' όλα η ελευθερία, η οποία τρέφεται από συγκρούσεις μεταξύ ιδεών, έργων, οραμάτων για τον κόσμο, μετά από τη νοημοσύνη, τον πολιτισμό και την εκπαίδευση (συμπεριλαμβανομένου του χαρακτήρα) των νέων γενεών. Από τη μια πλευρά, κατήχεστε ξεδιάντροπα και, από την άλλη, σας εμποδίζουν να γνωρίσετε, να αξιολογήσετε, να καλωσορίσετε ή να απορρίψετε τον πολιτισμό σας και των άλλων στο όνομα της προστασίας από «βλαβερές» ιδέες και νέες, ύπουλες προκαταλήψεις, συμπεριλαμβανομένου αυτού το νέο είναι πάντα ανώτερο από το παλιό, το οποίο επομένως μπορεί να αφαιρεθεί, να απαγορευτεί και να χλευαστεί στο όνομα του παρόντος. Ακόμη και η έκκληση στο «θαυμάσιο και προοδευτικό πεπρωμένο» γίνεται ανούσιο, αδύνατη σε έναν πολιτισμό στο τέλος της γραμμής που αρνείται το μέλλον σκοτώνοντας το παρελθόν.

Κανένα ευρετήριο απαγορευμένων βιβλίων δεν βοήθησε ποτέ στη βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης. Καμία λογοκρισία, συντηρητική ή προοδευτική, δεν δρα στο όνομα της ελευθερίας, του πολιτισμού, του πολιτισμού. Για περίπου είκοσι χρόνια, τα παιδιά μεγαλώνουν λιγότερο έξυπνα από τους πατέρες τους. Η μνήμη και η μαθησιακή ικανότητα μειώνονται. Μία από τις κύριες αιτίες είναι η εξαθλίωση της γλώσσας, αποτέλεσμα της διωκόμενης άγνοιας. Πολλές μελέτες καταδεικνύουν τη συσχέτιση μεταξύ της μείωσης της λεξιλογικής γνώσης, της εξαθλίωσης της γλώσσας και της ικανότητας κατανόησης, επεξεργασίας και διατύπωσης σύνθετων σκέψεων. Η σταδιακή εξαφάνιση των χρόνων και των τρόπων (ατελή υποτακτική, σύνθετες μορφές του μέλλοντος) γεννά μια σκέψη σχεδόν πάντα στο παρόν, περιορισμένη στη στιγμή, ανίκανη για προβολές στο χρόνο και για συλλογισμό με αφαίρεση.

Λιγότερες λέξεις και λιγότερα συζευγμένα ρήματα, λιγότερη ικανότητα μνήμης και απομνημόνευσης, όλο και πιο κοινότυπες ή ανύπαρκτες αναγνώσεις (ο πολιτισμός της εικόνας...) συνεπάγονται λιγότερη ικανότητα έκφρασης ιδεών και συναισθημάτων, καθώς και λιγότερη δυνατότητα έκφρασης αυτόνομης σκέψης. Όσο πιο φτωχή είναι η γλώσσα, τόσο περισσότερη σκέψη εξαφανίζεται. Όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα εμπόδισαν την ελευθερία απαγορεύοντας βιβλία και ιδέες. Αν δεν υπάρχουν σκέψεις, δεν μπορούν να υπάρχουν και κριτικές. Μέσα από απαγορεύσεις και απαγορεύσεις, παράγοντας νέους δείκτες βιβλίων, ιδεών, απαγορευμένων αξιών, μας καθιστούν πανομοιότυπους, ομολόγους, αδαείς, υπάκουους, δούλους.

Η καταιγίδα είναι αμερικανικής προέλευσης και έχει μια φιλελεύθερη τάση , αλλά ήταν ένας Αμερικανός, ο Χένρι Ντέιβιντ Θορό, που θεώρησε ότι η ανυπακοή είναι το αληθινό θεμέλιο της ελευθερίας. «Οι υπάκουοι γεννιούνται για να είναι σκλάβοι».

https://www.ereticamente.net/