Πολίτες που να δημιουργούν Τζιμάκους και όχι Ψαριανούς
Τους στίχους στο πιο «αντιεκλογικό» τραγούδι (που το τραγούδησε ο τεράστιος Τζίμης Πανούσης) τους έγραψε το 1980 ο Γρηγόρης Ψαριανός.
Αυτός δηλαδή που σήμερα κατέχει το ρεκόρ να έχει εκλεγεί τρεις φορές βουλευτής με τρία διαφορετικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ) και παραλίγο να κάνει το απόλυτο 4 στα 4 αφού το 2019 ήταν υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία.
Μπας και καταλάβεις πως το υπάρχον σύστημα χωνεύει και ομογενοποιεί τους πάντες και τα πάντα.
Μήπως και γραπώσεις κάποια στιγμή αντί για το ψηφοδέλτιο την άκρη του νήματος στο μυαλό σου.
Τότε ίσως σταματήσεις να ελπίζεις σε πρόσωπα και να ξεκινήσεις να αλλάζεις πρόσωπο σε όλα.
Για να φτιάξεις πολίτες που σαν σύστημα θα παράγουν μόνο Πανούσηδες και ποτέ Ψαριανούς.
Μέχρι τότε συνέχισε μάταια να προσπαθείς να «ξεκάνεις» την… ψαρίλα από τα μαλλιά σου αντί από το μυαλό σου και λούσου τις Ακρίτες σου που τόσο άκριτα βάζεις σε βάθρο ενώ είναι για να τις πετάς στον βόθρο.
Αν ξεπλύνεις -έστω εξωτερικά- την ψεύτικη εικόνα που το σύστημα δημιουργεί ώστε να ξεκινήσεις να καταλαβαίνεις πως δεν είναι προσωπικό, πως δεν είναι θέμα προσώπων, πως απλά τυχαίνει να λέγονται Ψαριανοί και Ακρίτες και πως στη θέση τους θα μπορούσε να ήταν οποιοδήποτε πρόσωπο μέσα από την πλειοψηφία γιατί αυτό είναι που παράγουμε ως κοινωνία θα έχεις σηκώσει το πόδι για το πρώτο βήμα.
Υ.Γ.
Διάβασε το παρακάτω λοιπόν ακόμη κι αν δεν σου είναι εύπεπτο και δες και τους συνδέσμους στο τέλος.
Αν θες φυσικά, η αλλαγή έτσι κι αλλιώς δεν επιβάλλεται ακόμη κι αν επιβάλλεται.
Άκριτων ψηφοφόρων Ακριτών κρινόμενοι
Άλλο ένα παράδειγμα γιατί η μόνη διαφορά ψηφοφόρου με πολιτευτή είναι το θράσος.
Θράσος που άλλοι αποκτούν προετοιμαζόμενοι εξ απαλών ονύχων για πολιτικοί. Οι γόνοι των λεγόμενων πολιτικών τζακιών και οι «γόνοι» των κομματικών μηχανισμών.
Ποιος λαμβάνει καλύτερη εκπαίδευση στο θράσος δεν θέλει και ρώτημα γιατί άλλη η προσοχή και η αγάπη της οικογένειας και άλλο να είσαι παιδί του -κομματικού- σωλήνα και να πρέπει να επιβιώσεις στην ζούγκλα της πολιτικής από πολύ μικρή ηλικία.
Το πλεονέκτημα όμως των δεύτερων είναι πως μια κομματική μήτρα μπορεί να γεννάει ασταμάτητα και αδιάκοπα ενώ μια φυσική έχει αντίπαλο τη φύση.
Γι αυτό και το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε (που είναι σχεδιασμένο να λειτουργεί αυτοματοποιημένα) μεταλλάχτηκε, δημιούργησε μια νέα τάξη πραγμάτων και σε όλα σχεδόν τα κράτη «αποκεφάλισε» τους βασιλιάδες και διαφοροποίησε τη δομή του σε μια πυραμίδα που έχει επαφή με τη βάση της.
Το έκανε γιατί μια βασιλική μήτρα, παρά την απίστευτη, συγκεντρωτική δύναμη που απολάμβανε μια τέτοια οικογένεια είχε πολύ περισσότερους περιορισμούς στη δημιουργία κεφαλών από τις απλές που μπορούσαν να βρεθούν σε φαμίλιες που θα αποκτούσαν δύναμη μέσα από ένα σύνολο που θα χωρίζονταν σε άλλου είδους οικογένειες, πολιτικές.
Στην ίδια ακριβώς λογική είναι που τα παιδιά που γεννιούνται τεχνητά μέσω κομματικού σωλήνα έχουν πλεονέκτημα, αν και πιο άξεστα στους τρόπους τους (για τους λόγους που έγραψα παραπάνω) από τα παιδιά των πολιτικών τζακιών. Γι αυτό στις υπόλοιπες χώρες είναι αυτά που συνήθως κυριαρχούν.
(Τώρα, όταν υπάρχει δυσλειτουργία στο σύστημα προκύπτουν και άλλου είδους διακυβερνήσεις όπως οι δικτατορίες.)
https://365meres.wordpress.com/2023/05/08/erga-kai-hmeres-enos-metepoita-diktatora/
Απλά αλλού οι πολίτες μπόρεσαν (για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης) να παρέχουν στους εαυτούς τους μια καλύτερη εκπαίδευση και να μην αφήσουν την πυραμίδα να ψηλώσει πολύ ή να αποκτήσει μεγάλη βάση και αλλού (όπως στη χώρα μας) δολοφόνησαν από την αρχή τις όποιες πιθανότητες είχαν να γίνουν ικανοί πολίτες ως πολιτικά όντα.
Έτσι είμαστε ακόμη λίγο πίσω όσον αφορά το είδος της οικογενειοκρατίας που κυριαρχεί στο πολιτικό τσίρκο και οι φυσικές μήτρες ακόμη υπερέχουν των κομματικών.
Γι αυτό άλλωστε έχουμε ακόμη περισσότερους «Παπανδρέου και Μητσοτάκηδες» στην εξουσία από Τσίπρες και Κουτσούμπες.
(Καλά, ο τελευταίος δεν επιθυμεί κιόλας να κυβερνήσει -ως πολιτικός χώρος- γιατί είναι το τελευταίο άλλοθι του συστήματος περί δημοκρατίας, όπως έχω αναλύσει και στο Οδηγίες προς ναυτιλλομένους.
Είναι μόνο για ατάκες για το Λούμπεν και το ξέρει και ο ίδιος.
Τόσο φαιδρό είναι που στον 21ο αι. υπάρχουν πολίτες-εργαζόμενοι-εργάτες που χρειάζονται πατερούλη – ιδεολογικό καθοδηγητή και δεν τους νοιάζει, αν το έχουν σκεφτεί φυσικά, να τους εκπροσωπεί κάποιος που δεν έχει εργαστεί -και δεν πρόκειται να εργαστεί- ποτέ στη ζωή του.)
Οικογενειακές μήτρες και κομματικές μήτρες, τα παιδιά – ηγέτες των οποίων, στην προσπάθεια για κατάκτηση της εξουσίας πάντα ψάχνουν και εκτός κομματικών στεγανών, μέσα στην μάζα, να βρουν τα άτομα εκείνα που μπορούν να προσελκύσουν μόνο και μόνο με το όνομα τους ψηφοφόρους.
Να τους προσελκύσουν με την λάμψη που έχουν αποκτήσει από την μέχρι τότε, εκτός κόμματος, δραστηριότητα τους. Δημοσιογράφοι, τραγουδιστές, ηθοποιοί, συγγραφείς, όλοι χωράνε στο ψάξιμο των αρχηγών.
Δεν έχει σημασία αν είναι… «του κόμματος».
Ίσα ίσα που βολεύει περισσότερο αν δεν είναι όπως θα εξηγήσω παρακάτω.
Μόνο προαπαιτούμενο (είναι άλλωστε στο πολιτικό εγχειρίδιο κάθε κόμματος αφού αυτό είναι παρόμοιο για όλα μιας και «εκδίδεται» από το σύστημα) να διαθέτουν θράσος. Όσο πιο απύθμενο τόσο πιο χρήσιμα εργαλεία μπορούν να γίνουν.
Επιλογές των αρχηγών που έχουν και έναν άλλο σκοπό.
Να περάσουν στο ασυνείδητο της μάζας που είναι μεν εκτός κομμάτων, εκτός της τέντας του πολιτικού τσίρκου, αλλά δεν έχει βρει με ποιο τρόπο μπορούν να αλλάξουν (στο μέλλον) τα πράγματα πως δεν υπάρχει κανένας που μπροστά στο χρήμα και την ματαιοδοξία της εξουσίας να μπορεί να μείνει αναλλοίωτος.
Και σε δεύτερη, βαθύτερη (και πιο δυστοπική) οπτική και ανάλυση – ανάγνωση πως οι περισσότεροι που προωθούν μια εικόνα ακεραιότητας και ηθικής φοράνε απλά ένα προσωπείο για να γίνονται αρεστοί στο καταναλωτικό κοινό που έχουν επιλέξει να πουλάνε.
Όπως η παρακάτω.
Η Έλενα η Ακρίτα, αυτή που διακήρυττε δημόσια πως αρνήθηκε πρόσκληση κόμματος γιατί ήθελε να είναι πολιτικοποιημένη μεν αλλά δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να είναι κομματικοποιημένη.
Λόγια και μόνο, σκορπισμένα στους πέντε ανέμους και τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα από τις πράξεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση στο δεξί σημείο του πολιτικού ορίζοντα, στην αριστερή πτέρυγα του τσίρκου.
(Δεξιά και αριστερά που μπλέκονται το ίδιο εύκολα όταν έρχονται στη εξουσία και τότε, πολλές φορές η δεξιά συμπεριφέρεται σαν αριστερό κόμμα και η αριστερά σαν δεξιό, αλλά αυτά παραείναι ψιλά γράμματα…)
Η συγκεκριμένη έχει ξεκάθαρα το θράσος που ψάχνει ένας πολιτικός αρχηγός από τους «λαμπτήρες» που τοποθετεί γύρω από την ταμπέλα του κόμματος.
Το έχει γιατί μπορεί να πετάει με άνεση από πάνω της την παραπάνω στάση -υποτίθεται- ζωής που πουλούσε στα πρόβατα που αγόραζαν την εικόνα της και να κατεβαίνει με ένα μαντρί στις εκλογές για να πουλήσει την περσόνα της για χάρη του τσοπάνη που την κάλεσε δίπλα του.
Το έχει μάλιστα τόσο ανεπτυγμένο που ενώ αυτή κάνει τόσο ξεδιάντροπα όλα τα παραπάνω ανήθικα ξέροντας σε τι ακριβώς πολίτες απευθύνεται και πως θα το περάσει αβρόχοις ποσί την ίδια ακριβώς ώρα ο Σαββόπουλος, σύμφωνα με την ίδια, είναι κατάπτυστος και κατακριτέος επειδή ο άνθρωπος έχει τη δική του άποψη και απλά την εξέφρασε δημόσια.
(Δεν το έγραψε φυσικά με αυτά ακριβώς τα λόγια, είναι πεπειραμένη στην εξαπάτηση του κοινού που είχε επιλέξει και αρκετούτσικα ικανή με τον γραπτό λόγο, πονηρή δεινόσαυρος του συνολικού συστήματος.)
Όπως έκανε φυσικά και η ίδια ως απλή πολίτης και άλλοι συμφωνούσαν ενώ άλλοι διαφωνούσαν μαζί της. Σαν τέτοια θα μπορούσε να έρθει σε οποιαδήποτε έμμεση ή και άμεση αντιπαράθεση με τις θέσεις του οποιουδήποτε.
Αλλά να το παίζει ηθική δικαστής ηθικής κάποια που δεν έχει αφήσει κανένα ηθικό φράχτη που να μην έχει πηδήξει μπροστά στην πρόσκληση ενός κόμματος και στην προοπτική κατάληψης μιας έδρας στο τσίρκο της βουλής ώστε να πηδήξει νόμιμα -και χωρίς συνέπειες- τους ψηφοφόρους που θα δουν για άλλη μια φορά την ιστορία να επαναλαμβάνεται ξεπερνάει κάθε όριο.
Αυτά όμως τα δήθεν ηθικά και με ανύπαρκτη -μπροστά στο χρήμα- προσωπική τιμή διποδάκια όπως η Ακρίτα που επιλέγονται ως «σούπερ ατού» (τα θυμάστε τα χαρτάκια που παίζαμε μικροί/μικρές;) από τους αρχηγούς των κομμάτων, αυτά τα κακάσχημα εσωτερικά δίποδα που ρίχνονται στην κομματική σκηνή ως ειδικά χαρτιά που θα τραβήξουν τις χάρτινες ψήφους είναι που ξεπουλάνε πιο εύκολα τα πάντα και συμπεριφέρονται περισσότερο από όλους σαν γενίτσαροι.
(Μπροστά της ο Λαζόπουλος είναι αγγελάκι γιατί έκανε μεν την ιδεολογία επάγγελμα και μπορεί -ποιος ξέρει- να επιθύμησε το ίδιο όμως προτίμησε να παραμείνει στον ιδιωτικό τομέα και να μην δοκιμάσει να πληρώνεται από όλους μέσω μιας θέσης βουλευτή.)
https://365meres.wordpress.com/2016/02/20/otan-eisai-kathilomenos-sto-payroll-mias-ideologias-ginesai-lazopoulos/
Όμως, πραγματικά, θέλω πολύ να εκλέγονται τέτοια πρόσωπα σαν την Ακρίτα.
Είναι ο ιδανικότερος τρόπος για να πείθεται στην πορεία αθόρυβα και ευκολότερα έστω και ένα άτομο από όσα πέφτουν πάνω στο μπλογκ μου από αυτά που γράφω όλα αυτά τα χρόνια για το πολιτικό σύστημα και τον μόνο τρόπο να αλλάξει όλο αυτό που όμως εμάς μας αξίζει.
Άντε, τρέξτε τώρα να βρείτε τι θα ψηφίσετε (ή τι θα φορέσετε για να πάτε να ψηφίσετε) νομίζοντας πως κάνατε ό,τι μπορούσατε και πως έτσι βγάζετε την προσωπική σας «υποχρέωση» μέχρι τις επόμενες εκλογές (όπως το σύστημα σας έχει περάσει) και ρίξτε λίγο από τον σανό που σας πλασάρουν μέσα στις κάλπες.
https://365meres.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου