ιά ακόμη ανάσα, πρίν συνεχίσουμε.
Μέχρι στιγμής, είδαμε πως την αθανασία μπορεί να τη θέλουμε γιά ν’ αποτελούμε ηγέτες των συνανθρώπων μας στο ύψιστο επίπεδο, αυτό του οδηγού ολόκληρης της φυλής μας. Μπορεί να θέλουμε να κάνουμε το κέφι μας αιωνίως -από πνευματικές αναζητήσεις, μέχρι κραιπάλες-, χωρίς να τραβάμε άλλα ζόρια. Μπορεί, τέλος, απλά να είμαστε περίεργοι γιά το πώς είναι μιά ζωή χωρίς όρια.
Στα σχόλια ετέθη το (πολύ φιλοσοφημένο) ερώτημα, αν η σκοπιμότητα μιάς αιώνιας ζωής περιορίζεται μονάχα σ’ αυτούς τους σκοπούς· προσωπικώς δεν γνωρίζω, καί δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο – εκτός, ίσως, από το να καταφέρουμε να ζήσουμε στους τεράστιους χρόνους, που θ’ απαιτήσουν στο μέλλον τα διαστρικά ταξίδια. (Καί μην ακούτε τις βλακείες της Γενικής Σχετικότητας, γιά “σκουληκότρυπες” κι “αναδίπλωση του χώρου” – ώστε να κόψουμε δρόμο.)
Καί διατί, περικαλώ, θα πάμε σε τόσο μακρυνά άστρα; πιστεύω ότι ο σοβαρώτερος λόγος θα είναι η επιβίωση της φυλής μας σε ταιριαστό περιβάλλον, αν εδώ στη Γή πάψει …να μας σηκώνει το κλίμα.
Άρα, γιά ν’ αντέξουμε ταξίδια σε αποστάσεις πχ είκοσι ετών φωτός, κι επειδή ακόμη καί τα μελλοντικά μας διαστημικά σκάφη θα είναι κάπως δύσκολο να ξεπεράσουν τις υποφωτεινές ταχύτητες, πρέπει να χτυπάμε οπωσδήποτε καμιά τρακοσάρα χρόνια σε προσδόκιμο ζωής.
Υπάρχουν, όμως, μερικές ακόμη χρησιμότητες της αθανασίας, μόνο που αυτές απευθύνονται -έστω, αρχικώς- σε περιορισμένο σύνολο ανθρώπων. Αν και, γιά να είμαι ακριβής, αυτές οι χρησιμότητες δεν προϋποθέτουν αμέσως την αθανασία· ούτε αυτή τις χρειάζεται. Ωστόσο, το ζευγάρωμά τους γίνεται από σπόντα.

β. Κλώνοι
i. Εισαγωγή
Σκέψου, τώρα, να έχεις έναν άνθρωπο, τον οποίο η ζωή τον χτύπησε σκληρά. Φτωχός όλα του τα χρόνια, άρρωστος, διωγμένος, χωρίς ταίρι… δεν χάρηκε καμμία απ’ τις μικροχαρές, που χαιρόμαστε οι υπόλοιποι… καί φτάνει στα γεράματά του, λίγο πρίν το τέλος, βαθειά μέσα στην πίκρα. Δεν είναι δίκαιο, όμως, να έχει μιά δεύτερη ευκαιρία – ειδικά αν δεν φταίει;
Ακόμη χειρότερα· σκέψου κάποιον, που από ατύχημα (ή άλλη αιτία) έχασε χέρια, πόδια, μάτια… καί δή, νέος.
Κι ακόμη πιό κάτω στη δυστυχία… σκέψου κάποιον, που χέρια, πόδια, μάτια δεν τα είχε ποτέ του. Που γεννήθηκε χωρίς αυτά.
Τί κάνουμε, τότε;
Όχι πολλά· βλέπετε, η Βιολογία ακόμη δεν βρήκε αν έχουμε κάπου κρυμμένη την ίδια ικανότητα πχ με τις σαύρες, που αναπληρώνουν την ουρά τους (όταν αυτή κόβεται). Κι όπως υπολογίζω, δεν πρόκειται να βρεί ποτέ κάτι τέτοιο.
Οπότε…
…φτιάχνουμε ένα ακριβές αντίγραφο του αρχικού οργανισμού, καί ξαναδίνουμε μιά ζωή “κανονικού ανθρώπου” σ’ αυτόν που δεν την είχε – ή, την είχε καί την έχασε.
Κι αν χρειαστεί, επεμβαίνουμε στο γονιδίωμα (με προϋπόθεση ότι μπορούμε να το κάνουμε αυτό), ώστε να εξαλείψουμε πχ την εκ γενετής έλλειψη ακοής.
Αυτό το ακριβές αντίγραφο του αρχικού ανθρώπου (αλλά καί κάθε είδους ζώντος όντος, από αμοιβάδα μέχρι βραδύποδα), ονομάζεται “κλώνος”. (Ήτοι: κλαδί, κλωνάρι.)
Δεν γνωρίζω γιατί επέλεξαν αυτή την ονομασία (που σημαίνει ανάπτυξη παραγώγων μορφών από μιά βασική μορφή, όπως είναι τα κλαδιά ενός δέντρου) · πάντως, έχει επικρατήσει, καί σημαίνει ακριβώς αυτό που είπαμε.
Ένας κλώνος δεν είναι κάτι το καινούργιο, ούτε το παράξενο· η ίδια η Φύση κλωνοποιεί ανθρώπινα σώματα παναρχαιόθεν, κι αυτά τα “κλωνάκια” είναι τα πολύ γνωστά μας δίδυμα (ή πολύδυμα) παιδιά.
Τώρα, εκείνο που μας κάνει εντύπωση (καί από πλευράς τεχνικών δυνατοτήτων, καί από πλευράς “επιστημονικής ηθικής”), είναι η τεχνητή κλωνοποίηση – ειδικά ανθρώπων.
Όμως, ούτ’ αυτή είναι καινούργιο φρούτο· αλλά θα περιοριστούμε στην περίοδο από τα μέσα του εικοστού αιώνα καί εντεύθεν.

ii. Ζίγκ χάϊλ! (Χαίρε νίκη!… που δεν ήρθες!)
Λέγεται, λοιπόν, ότι πρώτοι οι Ναζί σκάλισαν το θέμα του κλωνισμού, καί η αιτία είναι προφανής: ήθελαν καλούς πολεμιστές, καί (ει δυνατόν) γρήγορα.
Εάν, λοιπόν, έχεις κάποιον με πολύ καλή σωματική ικανότητα στρατιώτη, καί ψυχισμό όπως τον ζητάς (να δέχεται διαταγές καί να εκτελεί τυφλά – καί επιτυχώς), τότε αυτός ο κάποιος, γιά να γίνει καλός πολεμιστής, πρέπει να μεγαλώσει από παιδί καί να περάσει εκπαίδευση… μιά διαδικασία, που κρατάει το ελάχιστο δεκαπέντε χρόνια. Όμως, με τις σφαλιάρες που άρχισαν να συσσωρεύουν οι ναζήδες (ειδικά) μετά το Στάλινγκραντ, ποιός ζή, ποιός πεθαίνει περιμένοντας δεκαπέντε χρόνια!!! Όθεν, προείχε το ερώτημα εάν μπορούσαν να φτιάξουν αντίγραφα των καλών τους πολεμιστών, καί να τά ‘χουν διαθέσιμα όσο γίνεται πιό γρήγορα.
Την εποχή εκείνη, υπήρχε το λεγόμενο μπλούπριντ (ίσον «γαλάζιο εκτύπωμα») – ο πρόγονος της φωτοτυπίας! Κι επειδή τα δίδυμα παιδιά δεν ήταν κάτι σπάνιο, λογικά γεννήθηκε στις γκλάβες των ναζί επιστημόνων το ερώτημα, αν μπορούν ν’ αντιγράψουν ολόκληρον άνθρωπο.
Λέγεται, λοιπόν, ότι το προσπάθησαν, αν καί δεν γνωρίζω πόσο το πέτυχαν.
Σημειώστε, ότι το dna ανακαλύφθηκε (φωτογραφικώς) το 1952 (από τη μακαρίτισσα τη Φράνκλιν, κι όχι απ’ τους σφετεριστές φελλούς, που πήραν το βραβείο Νομπέλ), άρα δέκα χρόνια πρίν (καί μεσούντος του Β’ ΠΠ) σαφώς καί δεν ήταν γνωστό. Υποθέτω, λοιπόν, ότι οι ναζί χρησιμοποίησαν παλαιόθεν γνωστά βότανα γονιμότητας (ή κάτι τέτοιο), ώστε να προκαλέσουν γεννήσεις διδύμων παιδιών. (Μάλιστα, είχαν στήσει ολόκληρους …οίκους ανοχής γι’ αυτή τη δουλειά, τα διαβόητα ιδρύματα “Λέμπενσμπορν”!) Τέλος πάντων, δεν ξέρω κατά πόσο πέτυχαν τον σκοπό τους, αλλά ξέρω ότι δεν είχαν τρόπο να επιταχύνουν τη βιολογική ανάπτυξη (δηλαδή, το μωρό να το κάνουν ενήλικα μέσα σε έξι μήνες πχ). Αποκλείεται να είχαν!
Διότι, αυτό το τελευταίο αποτελεί μυστικό πολύ πιό προσφάτων εποχών… αλλά καί παναρχαίων! (Παρακάτω τα σχετικά.) Όχι, πάντως, της περιόδου 1942-1945.

iii. Μόνο κλώνος;
Προχωράμε στον χρόνο. Κι έγινε ξανά κάτι, που γίνεται πάντα.
“Επισήμως”, η κλωνοποίηση ανθρώπου δεν έγινε ποτέ. Πρώτα κλωνοποίησαν βάτραχο (προς το τέλος της δεκαετίας του 1960, αν θυμάμαι καλά), μετά κλωνοποίησαν μιά προβατίνα (την περίφημη “Ντόλλυ” – ήγουν “Κουκλίτσα”)… και …σταμάτησαν! Την κλωνοποίηση ανθρώπου, ακόμη την περιμένουμε! (…”Επισήμως”, πάντα.)
Ανεπισήμως, όμως, η πρώτη κλωνοποίηση ανθρώπου έγινε το 1977 (καί πρό προβατίνας), όταν ένας Μεξικανός επιχειρηματίας ήθελε ο γυιός του να του μοιάζει απόλυτα. Έτσι γράψαν κάτι φυλλάδες των ηπαπάρα τότε, αλλά αργότερα γράψαν πως ο ίδιος το διέψευσε. “Φυσικά”, το όνομά του δεν μαθεύτηκε ποτέ, επειδή ο ίδιος δεν το επιθυμούσε. (Γιά την Ιστορία: οι εγχώριες φυλλάδες των αγραμμάτων αρδ, όταν έγραφαν γιά τη Ντόλλυ, ούτε που είχαν πάρει πρέφα το τί έγραφαν οι ξένοι συνάδελφοί τους πρό 20ετίας, γιά τον Μεξικανό.)
Πολύ βολική κατάταση, θά ‘λεγα, αλλά δεν έχω ακόμη εντοπίσει ποιούς βόλεψε – καί γιατί. Να ήταν, άρα γε, ακόμη μία περίπτωση, όπου η “κοινή γνώμη” προετοιμάζεται σιγά-σιγά γιά κάτι, που της το ξεφουρνίζουν αργότερα;
Τέλος πάντων, μπορώ εδώ ν’ αναφέρω δύο τινά:
  • Ότι η κλωνοποίηση ανθρώπου είναι πιό εύκολη απ’ ό,τι αφήνεται να φανεί, ειδικά στα παιδιά που συλλαμβάνονται in vitro (δηλαδή, με ιατρική υποβοήθηση σε τεχνητό εξαναγκασμένο ζευγάρωμα ωαρίου-σπερματοζωαρίου).
  • Καί ότι λέγεται πως οι ηπαπαραίοι πέτυχαν, εκεί όπου άφησαν ανολοκλήρωτη δουλειά οι ναζί: καί κλωνοποίησαν καλούς στρατιώτες τους, καί βρήκαν “επιταχυντικό” ενηλικιώσεως.
Λέγεται ότι κάτι τέτοιους κλώνους τους χρησιμοποιούν εδώ καί τριάντα χρόνια σε “ειδικές” μονάδες τους. Δε βαρυέσαι!… Όταν δεν μάχεται κανείς γιά ιδανικά, τότε αποτελεί κρέας γιά τις σφαίρες – όσο καλός στρατιώτης (ή κλώνος) καί νά ‘ναι. (Απλώς, ο κλώνος είναι φτηνό κρέας! Κατιμάς! Lol!!! – Γιά το σοβαρό του θέματος, όμως, επίσης βλέπε παρακάτω.) Τώρα, βέβαια, το να περιμένουμε να (συν)αισθανθεί ένας θηριώδης κλώνος των ηπαπαραίων την έννοια της Πατρίδας, καί να δακρύζει με τη Σημαία… Δε μας χέζεις, ρέ Νταλάρα; (Που είπε κι ο μέγας Χάρρυ Κλύνν.)
Σοφή, λοιπόν, συμβουλή προς ηπαπαραίους: μην κάνετε πως τους φέρνετε κατά ‘δώ τους τενεκέδες σας, γιατί θα δήτε τους πρώτους κλώνους που το γύρισαν το φύλλο, καί πλέον γυαλίζουν το πόμολο!    (Όσοι από δαύτους μείνουν ζωντανοί, εννοείται.)

Όμως, κλώνοι κλώνοι μέν, αλλά εδώ προκύπτουν κατιτίς θεματάκια! Επειδή, σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη καί τα δίδυμα παιδιά είναι τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες.
Επομένως, γεννάται το ερώτημα: εάν φτιάξουμε έναν κλώνο, ώστε ένας άνθρωπος ταλαιπωρημένος να έχει ένα νέο καί μή ταλαιπωρημένο σώμα (ου μήν καί αθάνατο), τί ακριβώς μεταφέρουμε στο καινούριο σώμα, απ’ το παλιό;
  • Οπωσδήποτε την απόλυτη ομοιότητα του dna.
  • Αρκετά από τα παλιά χαρακτηριστικά. (Διότι, αν ο “μεταφερόμενος” γούσταρε πχ το φαγητό κι ήταν παχύσαρκος, ο κλώνος του σαφώς δεν θα έχει παχυσαρκία. Τουλάχιστον στην αρχή, θα είναι κορμάρα… μέχρι να ξαναπλακωθεί στα κοψίδια! Διότι πρώτα βγαίν’ η ψυχή, καί μετά το χούϊ! Lol!!!)
  • Τις μνήμες· τόσο τις φυλετικές, όσο καί τις επίκτητες (πχ το αν του αρέσουν τα τσάμικα, καί σε ποιό σχολείο πήγε).
Κι εδώ αρχίζουν τα ΠΟΛΥ δύκολα! Διότι, μετά απ’ τα προηγούμενα, έχουμε ακόμη τρία σκαλοπάτια· τα οποία όμως δεν εξαρτώνται μονάχα από παράγοντες του φυσικού πεδίου. Μπορούν να μεταφερθούν επίσης (κατά σειρά σπουδαιότητας καί δυσκολίας στη μεταφορά) :
  • Η προσωπικότητα.
  • Η συνειδητότητα.
  • Καί η ψυχή. (ΑΝ μπορεί να μεταφερθεί αυτή.)
Να εξηγήσω, όμως· αν καί θα περιοριστώ σε χοντρές πινελιές, καί δεν θ’ αναπτύξω διδακτορική διατριβή Ψυχολογίας.
Με απλά λόγια,
  • “Προσωπικότητα” σημαίνει κυρίως η επιλογή· τί μ’ αρέσει, καί τί δεν μ’ αρέσει. Καί το πώς αντιδρώ σε ερεθίσματα.
  • «Συνειδητότητα» σημαίνει να καταλαβαίνω πως είμαι ένα όν ξεχωριστό καί μοναδικό – να καταλαβαίνω αυτό που λέμε “ατομικότητα”.
  • Καί «ψυχή» (που αρκετοί θα τη μπέρδευαν με τη συνειδητότητα, αλλά δεν ταυτίζονται), είναι η σύνδεσή μας με το υπόλοιπο Σύμπαν, την οποία κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε επίσης. Μ’ άλλα λόγια, το να καταλάβουμε πως έχουμε ψυχή, σημαίνει περίπου να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε μέρη ενός τεραστίου συνόλου, που ονομάζεται “Σύμπαν”.
Κάπως έτσι τα βλέπω καί τα εξηγώ· καί να χαρήτε, μην ψειρίσετε το μωϋνί, μην βγάλετε τον χάρακα να μετρήσετε τις κουβέντες – “αυτό δεν είναι έτσι, αλλά αλλοιώς, το άλλο ονομάζεται αλλοιώς”, κτλ κτλ κτλ. Πιστεύω, καταλαβαίνετε τί θέλω να πω, καί συνεννοούμαστε.

Με δεδομένο, τώρα, ότι οι διάφορες “υπερεσίες” κατά καιρούς κάνουν πράγματα, που ξεφεύγουν κατά πολύ από τους όποιους ηθικούς φραγμούς έχουν οι υπόλοιποι άνθρωποι (ακόμη κι οι ανθρωποφάγοι της Βόρνεο), πρέπει να θεωρείται ως δεδομένο, αυτό που λένε διάφορα κατασκοπευτικά μυθιστορήματα καί σενάρια: ότι διάφορες “υπερεσίες” έχουν προσπαθήσει να “σβήσουν” την προσωπικότητα φυσιολογικών ανθρώπων πρακτόρων τους, καί να “γράψουν” αντ’ αυτής μιά άλλη, τελείως ψεύτικη. (Με στόχο να βάλουν τον κατάσκοπό τους να διεισδύσει απαρατήρητος σε εχθρικές κοινωνίες, δήθεν ως γνήσιο μέλος τους, κτλ.)
Οπότε, ένας κλώνος μπορεί να έχει προσωπικότητα τελείως διαφορετική του πρωτοτύπου του, αν τον φτιάξουν διάφοροι πονηροί. Μ’ άλλα λόγια, ένας κλώνος μπορεί μεν να έχει τις μνήμες του πρωτοτύπου του, αλλά μετά μπορεί να προγραμματιστεί κατά το δοκούν – σαν άγραφος σκληρός δίσκος ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Αυτό, ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΠΟΤΕ! (…Παρακάτω τα ζέοντα…)
Βεβαια, μετά ο κλώνος μπορεί ν’ αποκτήσει συνειδητότητα της μοναδικής του ύπαρξης…
[Εδώ, συνειδητότητα αποκτούν μέχρι καί τα ρομπότ! – βλέπε την ταινιάρα “Blade Runner”, ειδικά στην τελευταία, ανυπέρβλητη ποιητική σκηνή, με τον “εκπεσόντα” που αυτοκτονεί!]
…Αλλά, εάν δεν αποκτήσει ψυχή, παραμένει κρέας που περπατάει. (Μεγάλη ιστορία κι αυτή, λίγα λόγια επίσης σε παρακάτω ενότητα. Το παράκανα με τις παραπομπές παρακάτω, αλλά δεν γινόταν αλλοιώς.)

Τώρα, πώς αποκτάς ψυχή;
Οπωσδήποτε, αν γεννηθείς από έμψυχους γονείς. Ή, τουλάχιστον, από έναν έμψυχο από τους δύο. (Αν κι αυτό το θέμα κάνει λιγάκι τζίζ.) Καί, φυσικά, αν μεταφερθεί η ψυχή σου στον κλώνο σου· πράγμα δύσκολο καί “ού του κόσμου τούτου”. Δεν επαρκούν, δηλαδή, προς τούτο οι δοκιμαστικοί σωλήνες των εργαστηρίων… αλλά σαφώς παίζουν καί παραπάνω του φυσικού επίπεδα, τουλάχιστον το αιθερικό.
Χαρακτηριστικά σας αναφέρω ότι ο Δευκαλίων με την Πύρρα, όταν κλωνοποίησαν τα πτώματα προκατακλυσμιαίων Ελλήνων κι Ελληνίδων απ’ τα νεκροταφεία των βουνών, προσευχήθηκαν στον Δία ( = τον Θεό, που λέμε σήμερα) να τους δώσει ψυχή. Οπότε, οι συγκεκριμένοι κλώνοι δημιουργήθηκαν καί παρέμειναν έμψυχοι. (Κι εφ’ όσον οι κλώνοι αυτοί αργότερα ζευγάρωσαν με έμψυχους επιζήσαντες/σες Έλληνες/νίδες, τα παιδιά γεννηθήκαν έμψυχα.)
Αντιθέτως, ο μπαμπάς του ο Προμηθέας πήγε να το παίξει μάγκας, κι έτσι οι δικοί του οι σπαρτοί βγήκαν άψυχοι. (Εξηγήσεις, επίσης παρακάτω. Ενοχλητικό, το αναγνωρίζω, αλλά κάντε υπομονή!)

Σε συνάφεια με το θέμα αυτό, οφείλω ν’ αναφέρω:
Συγκεκριμένα, ένας επιστήμων κάποτε έβαζε ετοιμοθάνατους σε μιά ζυγαριά! Κι όταν ξεψυχούσαν, η ζυγαριά έδειχνε μείον 21 γραμμάρια! Κι επειδή αυτό δεν δικαιολογούταν από τον αέρα, που έφευγε από το σώμα με την τελευταία εκπνοή του μακαρίτη, το απέδωσαν στην ψυχή.
  • Το επίσης περίφημο μαύρο συννεφάκι σκόνης.
Που λέγεται ότι φεύγει (κυρίως) από το στόμα κάποιου, που πεθαίνει. Επίσης κι αυτό το αποδίδουν σ’ έκφραση του υλικού μέρους ( ; ) της ψυχής.
Τέλος πάντων, το νόημα είναι ότι η ψυχή αποτελεί σύνθετο κεφάλαιο. Δεν εξηγείται με απλούς όρους – πολλώι δέ μάλλον, που σύγκειται από κράμα μερών φυσικού καί μή φυσικών επιπέδων.
Τώρα, πώς θα περάσει η ψυχή ενός ατόμου σ’ ένα κλώνο… δεν γνωρίζω. Με προσευχή, ναί· είναι ένας τρόπος – ίσως κι ο μοναδικός. Αλλά γιατί πρέπει ν’ ακούσει ο Θεός τον κλωνοποιητή;

iv. Κάποια ιστορικά στοιχεία
Θα ρίξουν άπλετο φώς στην έρευνά μας γιά τους κλώνους κάποιες περιπτώσεις του παρελθόντος· του απωτάτου παρελθόντος. Κ’ ίσως όχι μόνον.

iv-α. Πανδώρα
Η Πανδώρα είναι η χρονικώς παλαιότερη περίπτωση κλωνοποιήσεως, που ανίχνευσα.
Αυτή ηταν μιά καλή κοπέλλα, ένα κορίτσι από σπίτι, που όμως την ερωτεύτηκαν καί οι τρείς της Ατλάντειας Κακοτριάδας (Προμηθέας, Οντουάρπα, Μελχισεδέκ). Την ερωτεύτηκαν; μάλλον της επιβάλανε τη θέλησή τους, κι αυτή δεν μπορούσε ν’ αντισταθεί. Ο μόνος, που όντως ήτανε καψούρης μαζί της, ήτανε ο Προμηθέας.
Επειδή, τώρα, αυτή δεν ήξερε σε ποιόν απ’ τους τρείς να δώσει την καρδιά της, στο τέλος σάλταρε κι αυτοκτόνησε. Ο Προμηθέας έτυχε να βρεθεί δίπλα της λίγο μετά την αυτοκτονία της, καί μόλις είδε το πτώμα της, έπεσε απάνω της κλαίγοντας καί την αγκάλιασε, μέχρι που τον απομάκρυναν οι αστυνομικοί. Όμως, το πουκάμισό του με το αίμα της δεν το έπλυνε· το κρατούσε όπως ήταν, με τις κηλίδες αίματος, ως ανάμνηση του νεανικού του έρωτα με την τραγική κατάληξη. Ώσπου, αρκετά χρόνια αργότερα (που είχε αποκτήσει τις σχετικές γνώσεις), κλωνοποίησε την κοπέλλα από το αίμα της.
Με τον κλώνο, τώρα, της νέας γυναίκας, έπαθαν πλάκα καί ο Προμηθέας, καί ο αδερφός του ο Επιμηθέας. Γιατί; Επειδή έμοιαζε ακριβώς της μακαρίτισσας, επειδή κουβαλούσε τις μνήμες της, κι επειδή φερόταν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο!
Πώς αυτό;
…Πόσες καί πόσες ιστορίες δεν έχετε ακούσει στα χρόνια μας γιά εγχειρισμένους με μεταμοσχεύσεις, που κουβαλάνε τις μνήμες του ατόμου που τους έδωσε το μόσχευμα; (Σε ακραίες περιπτώσεις, αποκτάνε καί τις συνήθειες του δότη· πχ κόβουν απότομα το τσιγάρο, κτλ.) Έ, λοιπόν, μην απορείτε· οι μνήμες μεταφέρονται κι από το αίμα. Εκπληκτικό, ίσως, αλλά αληθινό.
Ο Προμηθέας στην αρχή φοβήθηκε· ήταν σα να έβλεπε το φάντασμα της νεκρής …ζωντανό! Κι έτσι, ανέθεσε την “κηδεμονία” της στον Επιμηθέα. Ο οποίος Επιμηθέας ήταν λιγάκι αλαφρός τύπος, κι έφτασε στο σημείο να τη γκαστρώσει. (Απ’ αυτή την εγκυμοσύνη βγήκε ένα κοριτσάκι, η Πύρρα.)
Όταν, όμως, το είδε αυτό ο Προμηθέας, καί συνειδητοποίησε ότι οι κλώνοι ζευγαρώνουν καί τεκνοποιούν σαν κανονικοί άνθρωποι, τον ξανάπιασε ο νεανικός του έρωτας, καί τη γκάστρωσε κι αυτός· αυτουνού, του γέννησε τον Δευκαλίωνα.
[Τώρα, το γιατί τα ετεροθαλή αδέρφια καί ταυτοχρόνως ξαδέρφια ερωτεύτηκαν καί έγιναν ζευγάρι καί τεκνοποίησαν, αποδώστε το στην αιθερική σύνδεση που είχαν – όπως έχουν καί τα δίδυμα παιδιά, που συνήθως χαίρονται μαζί καί συμπάσχουν μαζί. Οπότε, γιά να μην πάρει σβάρνα τους γονείς τους το κοινωνικό σκάνδαλο, έστειλαν το ζευγάρι να ζήσει στην Ελλάδα.]
Φαίνεται, πάντως, ότι ο κλώνος της κοπέλλας απέκτησε αυτοσυνείδηση σε μεταγενέστερη στιγμή, πράγμα που δεν είχε προβλέψει ο Προμηθέας. (Στα σίγουρα δεν το πρόβλεψε, αφού καλά-καλά δεν ήξερε αν ο κλώνος γεννάει παιδιά.) Καί τότε, η Πανδώρα-κλώνος, μέσα σε μιά έκρηξη συναισθηματικής υστερίας (καί σε στιγμή που βρέθηκε μόνη της στον χώρο), έκανε γυαλιά-καρφιά το εργαστήριο του Προμηθέα… από εκδίκηση, που της είχαν κάνει τη ζωή κόλαση οι τρείς!
[Φαίνεται πως ο λεβέντης μας τότε σκάλιζε τη δυνατότητα αθανασίας, γι’ αυτό η Μυθολογία μας λέει ότι ξέφυγαν απ’ το πιθάρι του όλα τα αγαθά, εκτός απ’ την ελπίδα.
«Αγαθά»; τί είδους, αλήθεια; δεν μας το λέει η Μυθολογία. Αλλά καί τί είδους θα μπορούσαν νά ‘τανε; δεν έχουμε καί πολλές επιλογές, νομίζω!    ]
Έχετε δεί γυναίκα τσατισμένη, που θεωρεί ότι την κορόϊδεψαν, ή -ακόμη χειρότερα- την απάτησαν; Έ! Το εργαστήριο του κυρ-Προμηθέα, μετά την επιδρομή του αυτοσυνειδητοποιημένου κλώνου, είχε γίνει θερινό! 

(συνεχίζεται)