ΜΠΟΜΠ ΝΤΥΛΑΝ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ ....

ΜΠΟΜΠ ΝΤΥΛΑΝ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ

γράφει ο Διονύσης Κλαδάς

1. ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΜΕ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

    Σε συσχετισμό με την επίθεση τής διοίκησης Τραμπ, τών Qanon και τών Αντιδυνάμεων ενάντια στο βαθύ κράτος βρέθηκε πρόσφατα το τραγούδι που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον Μπομπ Ντύλαν με τίτλο “Murder Most Foul“.
Μετά από οκτώ χρόνια σιωπής δηλώθηκε εk νέου στο προσκήνιο ο μεγάλος τροβαδούρος τών ασμάτων διαμαρτυρίας, με ένα πόνημα, που όπως δήλωσε, είχε δημιουργήσει πριν από κάποιο διάστημα, αλλά κρατούσε εκτός παρουσίασης, για να το παρουσιάση την κατάλληλη περίοδο. Η τρέχουσα περίοδος σφραγίζεται από αντεπίθεση τών παγκοσμίων δυνάμεων ενάντια στην ΝΠΤ. Αυτή πυροδοτήθηκε από την συνωμοσία τού λεγόμενου “κωρονοϊού”. Όπως δήλωσαν οι Αντιδυνάμεις, ήσαν εις θέσιν να παρακολουθούν από κοντά – μέσω τών ηλεκτρονικών μέσων και όχι μόνον – τις κλιμακώσεις τού βαθέως κράτους, και δεν βρισκόντουσαν μόνο σε πλήρη ετοιμότητα, αλλά είχαν θέσει ήδη σε κίνηση τα δικά τους αντίμετρα. Μέρα με την ημέρα θα αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο, ότι η πρόσφατη συνωμοσία που εξαπολύθηκε, στρέφεται σφόδρα εναντίον τών στόχων που τέθηκαν από την καμπάλ. Χάριν όσων προωθούν βήμα προς βήμα οι αντιδυνάμεις.

 
Το εν λόγω πόνημα έχει αφετηρία την δολοφονία τού προέδρου Τζων Κένεντυ, ενώ ταυτοχρόνως υπεισέρχεται σε μια σειρά βασικά δεδομένα τού παρελθόντος. Κατά αυτόν τον τρόπο έχει άμεση πολιτική εκφορά και υπηρετεί πολιτικές στοχεύσεις. Η επιλογή τής συγκεκριμένης αισθητικής φόρμας, αποσκοπεί να αναδείξη κυρίως την πολιτική στόχευση που προβάλλει, αρκούμενη δευτερευόντως σε αισθητικά στοιχεία στην απόδωση, με την μορφή ενός θρήνου ελεγειακής υφής, ενός ποιητικού ρέκβιεμ με μινιμαλιστική μουσική επένδυση, η οποία προσαρμόζεται στην σοβαρότητα και το κλίμα τού μηνύματος τού άσματος. Η ελεγεία συνίσταται στην παρουσίαση ποιήματος, αποτελούμενου συνήθως από δίστιχα, με υπόκρουση αυλού. Οι στίχοι καθ' εαυτοί διατηρούν την πρωτοκαθεδρία, ενώ η μουσική υπό-κρουση προσδίδει μια λυρική έκκληση μετοχής στο υπο-συνείδητο, ώστε να συμμετάσχη στο δρώμενο σύνολη η ψυχή τού ακροατού.

 
Την βιντεοσκόπηση τού άσματος και τούς στίχους του στο πρωτότυπο παράθεσε το ιστολόγιο Διόδοτος, ενσωματώνοντάς το στην κάτωθι ανάρτηση:

https://diodotos-k-t.blogspot.com/2020/04/blog-post_3.html#more

 
Στόχος τής παρούσης αναφοράς δεν είναι να γραφή μια ακόμη καλολογική ή μουσικολογική ανάλυση για ένα πρόσφατο τραγούδι τού Μπομπ Ντύλαν, που έχει προκαλέσει τεράστια αίσθηση, δίπλα στις εκατοντάδες άλλες, στις οποίες έχουν προβεί επαγγελματίες δημοσιογράφοι και ειδικοί μουσικολόγοι.
Ο υποφαινόμενος, κατατάσσοντας τον εαυτό του στούς κοινωνικούς ακτιβιστές, που θέλουν να υπηρετούν την συνωμοσιολογική θεωρία, επιθυμεί να καταθέση απόψεις στο παρόν ζήτημα με αφετηρία την γενικότερή σκοπιά του, αλλά ταυτόχρονα και αισθανόμενος μια υποχρέωση απέναντι στον δημιουργό τού άσματος. Από έφηβος υπήρξα αποφασισμένος ντυλανιάρης. Ανέκαθεν αισθάνθηκα έλξη από τις αξίες που προβάλλει το τραγούδι διαμαρτυρίας. Στα μέσα με τέλη τής δεκαετίας τού '60 διάβηκα τα πρώτα σκαλιά τής εφηβείας. Δυο ήταν τα βασικά είδη στην παγκόσμια σκηνή, που ξεκίνησαν να αποκτούν τότε ραγδαία απήχηση. Το ένα εξ αυτών προσανατολιζόταν στην λαϊκή κουλτούρα και αυτοχαρακτηριζόταν ως “ποπ”. Ευχάριστες μελωδίες και συναρπαστικοί ρυθμοί, που με την ένταση τού ηλεκτρικού ήχου απευθυνόντουσαν στην ανέμελη νεολαία, ανταποκρινόμενα στην δίψα της για ζωή. Η ARS VITALIS τών νέων ήλθε να αμφισβητήση την προσαρμογή τών μεγαλύτερων σε ηλικία στούς ρυθμούς τής πεζής καθημερινότητας, που με το παραπλανητικό θέλγητρο ενός αύξοντος καταναλωτισμού ερχόταν να απορροφήση την ύπαρξη και τα όνειρά τους. Ο προσανατολισμός τής νεολαίας στο εδώ και τώρα, στα θέλγητρα τού έρωτα, μέσα στις χορευτικές δονήσεις ενός ξεφαντώματος, που έθετε υπό αμφισβήτηση την στείρα προσαρμογή στις κοινωνικές συμβάσεις, δεν πέτυχε να αποκτήση μια ουσιαστική κριτική θεώρηση έναντι ενός μοιραίου κοινωνικού γίγνεσθαι. Ως εμπροσθοφυλακή της, η κίνηση τού χιπισμού, χαρακτηρίσθηκε από ανάλογη κοινωνική στειρότητα, με αυτή που νόμιζε ότι αμφισβητούσε. Ενώ οι χίπις αναμάσαγαν αντικαταναλωτικά συνθήματα, στην πράξη έκαναν απρόσκοπτη χρήση τών χειρότερων δολωμάτων τού ιλλουμινιστικού καταναλωτισμού, όπως η χρήση ναρκωτικών ουσιών, που με την μόδα τού χιπισμού κατάφερε να βρει διάδωση στην νεολαία, για να εξελιχθή στην συνέχεια στην πρωτοφανή μάστιγα που βιώνουμε.

  
Δίπλα στην “ποπ” κουλτούρα ξεκίνησε όμως την ίδια εποχή να αναπτύσσεται και ένα άλλο φαινόμενο, τελείως διαφορετικό. Αυτό που στην Ελλάδα ονομάσθηκε “νέο κύμα”. Την ίδια εποχή, εκδηλώθηκε και η ατμόσφαιρα που ανέδυαν οι μπουάτ τής Πλάκας, με θαμώνες, που τις μικρές μεταμεσονύκτιες ώρες περπατούσαν στα σοκάκια της, σιγοψιθυρίζοντας μελωδίες που είχαν ακούση προηγουμένως από μια ευαίσθητη φωνή, που με την συνοδεία μιας κιθάρας, μέσα στα απλά σχήματα τών λίγων συγχορδιών, έκφραζαν μια απαλή νοσταλγία, ή προβληματισμένη διαμαρτύρηση. Το φαινόμενο αυτό βρήκε απήχηση σε πλείστους όσους γεωγραφικούς χώρους. Στην Γαλλία με το σανσόν, στην Λατινική Αμερική με το μπόσα νόβα, στην βόρεια αμερική με την μετεξέλιξη τού παραδοσιακού protest song στην κατεύθυνση τής ροκ μπαλάντας. Για τούς πιο ψαγμένους, ξεκίνησε να μορφώνεται στον ίδιο χώρο εκείνο το είδος, που ξεπήδησε μέσα από το παραδοσιακό μπλουζ και την dixielalnd μουσική, σαν αποτέλεσμα τού “Birth of the Cool“. Μικρά μουσικά σχήματα, που παραλαμβάνοντας τα τραγούδια από τις σαπουνόπερες τού Χόλλυγουντ, τα μετουσίωναν στις πιο ευαίσθητες τζαζ εκδοχές, μετατρέποντας τετριμμένες μελωδίες, σε ποιητική μουσική ήχηση, σπάζοντας τούς φραγμούς τών παραδοσιακών αρμονιών και τα όρια μιας προκαθορισμένης μουσικής φρασεολογίας. Καθιερώνοντας την πρωτοκαθεδρία τού αυτοσχεδιασμού μέσα σε κατά βούληση διευρυμένα αρμονικά πλαίσια ενός μουσικού γίγνεσθαι, που όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο μάγος τού cool Miles Davis, δεν μπορούν να υπάρξουν μουσικά λάθη, εφόσον όλα γίνονται με πλήρη συνειδητότητα. Με αυτό το είδος έπαψε η ένταση να αναπαράγεται από τα αμπέρ τών ενισχυτών και τα μεγάφωνα, βρίσκοντας την πηγαία της έδρα εκεί που τής αρμόζει: Στην ευαίσθητη ψυχή τού καλλιτέχνη.

  
Για μένα η “ήρεμη ανησυχία” τής μπαλάντας δεν στάθηκε η οδός μόνο για μια μουσική εσωστρέφεια. Η επενέργειά της προχώρησε στο βάθος μιας μουσικής ενδοσκόπησης, όπου το αισθητικό ερέθισμα στεκόταν πάντοτε η λυδία λίθος για σφαιρική εκτίμηση τού βιώματος στην ψυχική ενδοχώρα. Η φωνή σε συνοδεία κιθάρας, αρχικά τού Σαββόπουλου με το “Φορτηγό” και το “Περιβόλι”, στην συνέχεια τού Ντύλαν, πιο ύστερα με τον Joe Pass και την Ella Fitzgerald και αργότερα οι ήχοι από κάποια τρυφερά κόρνα, όπως τού Miles Davis και τού Chet Baker. Ενδιαμέσως το είχα πάρει είδηση: I fall in love too easily. Μόνο που αυτό το ερωτικό πάθος δεν απευθυνόταν αποκλειστικά στο σκοτεινό αντικείμενο τού πόθου, αλλά και σε κάτι βαθύτερο: Όπως ξεκίνησα να το ταυτοποιώ μελετώντας κάποια έργα τού Πλάτωνος, ή διαβάζοντας τούς ποιητές τής μεσοπολεμικής γενιάς.

  
Η μπαλάντα, εκτός ότι ήταν συναρπαστική, διέθετε μια ακόμη μεγαλύτερη ζημιά: Μπορούσε να την αναπαράγη κάποιος σχετικά εύκολα, μαθαίνοντας κάποιες βασικές συγχορδίες στην κιθάρα. Έτσι ακούγοντας όταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών κάποιο συμμαθητή να παίζη στο προαύλιο τού σχολείου το „It´s all over now baby blue“ τού Ντύλαν, σκέφτηκα ότι και εμείς είχαμε κάπου στο σπίτι μια χαλασμένη κιθάρα. Από τότε στα οικόπεδα και στα πλυσταριά, μετατρέποντας τούς ντενεκέδες σε τύμπανα, ξεκινήσαμε με άλλους φίλους τις ατέρμονες παιδικές μας σερενάτες. Θυμάμαι κάποιο βράδυ σε ένα υπόγειο που φώτιζε ένα κερί, όταν ήμουν με τον Φάνη, για τον οποίον έχουν γράψει οι αδελφοί Κατσιμίχα το τραγούδι “Ο έφηβος ο Φάνης” και κάποιους άλλους, όταν μάς την έπεσε ο πατέρας του, που τον έψαχνε επί ώρες, ωρυόμενος: “Τι ρομάντσες ειν' αυτές!”.

  
Να γιατί αισθάνομαι και υποχρέωση για να γράψω αυτές τις γραμμές για το “Murder most foul“. Να δηλώσω, ότι για τον Μπομπ Ντύλαν αισθάνομαι ότι χρωστάω ευγνωμοσύνη, θα ήταν λίγο.

    2. ΤΟ ΜΥΘΕΥΜΑ ΕΝΟΣ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΞΑΠΟΔΩ. ΠΟΙΟ ΤΟ

        ΟΥΣΙΑΣΤΟΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥ ΑΥΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥ

   

Πριν ασχοληθώ με το συγκεκριμένο τραγούδι, θέλω να αναφερθώ σε δυο ζητήματα, που έχουν σταθεί αιτία, ώστε να υπάρξουν ισχυρές αμφιβολίες σχετικά με την ειλικρίνεια τού Ντύλαν και την ηθική του συγκρότηση. Γενικά υπάρχει ένας δικαιολογημένος σκεπτικισμός απέναντι σε επιτυχημένους τραγουδοποιούς, όσο αφορά την ειλικρίνεια τού μηνύματος, που μεταφέρουν με τα τραγούδια τους. Η εξέλιξη που πρόσλαβε η ροκ μουσική, από μεμονωμένες σατανιστικού περιεχομένου αναφορές στο αρχικό της στάδιο, προχωρόντας στην πορεία σε κατάφωρες εκφορές, που εκθειάζουν απροκάλυπτα και συστηματικά το κακό από πληθώρα "καλλιτεχνών", μέσω τού διαβρωτικού ρόλου τών εμπορικών κυκλωμάτων, οδήγησε σε μια στάση μεγάλης επιφύλαξης απέναντι στην ειλικρίνεια κάθε καλλιτεχνικής έκφρασης από το κοινό. Δύο είναι τα είδη σκεπτικισμού, που κυριάρχησαν: 

Το πρώτο αφορά την αμφιβολία, κατά πόσο ένα πνεύμα κοινωνικής κριτικής, ή ακόμη και ανατροπής, που μεταφέρεται με την μουσική, ανταποκρίνεται στα πραγματικά πιστεύω τών δημιουργών, ή κατά πόσο αυτοί εκμεταλλεύονται την απήχηση που μπορούν να προσλάβουν αυτά τα μηνύματα, αποκλειστικά σε εμπορική βάση. Το δεύτερο αφορά μια πιθανή αρνητική εξέλιξη τών καλλιτεχνών, όσο αφορά την συνείδηση και τις προαιρέσεις τους, αφού αυτοί γνωρίσουν μεγάλη επιτυχία και γευθούν τούς υλικούς καρπούς της, αλλάζοντας εν τέλει στην πράξη στρατόπεδο. Διατηρώντας την παλιά φόρμα στην μουσική τους, επειδή αυτή έχει καταστεί αγαπητή από το κοινό, μόνο για λόγους εμπορικότητος, υπάρχει ο σκεπτικισμός, ότι τελικά στην πορεία παράγουν μουσικά αποτελέσματα σε καθεστώς υποκρισίας, που δεν τούς εκφράζουν. Αυτή η διαπίστωση μπορεί να ισχύη ίσως για κάποιους. Εάν προσέξει κάποιος όμως τα πρώιμα αποτελέσματα καλλιτεχνών, που φαίνονται να έχουν μετατοπίση στην πορεία τις σταθερές τους, μπορεί να διακρίνη, ότι ο λανθάνων αρχοντοχωριατισμός υπάρχει ήδη σε αυτά, έστω και εάν δεν εκδηλώνεται με έντονο τρόπο. 

Προσωπικά πιστεύω, ότι με την μουσική δεν μπορεί να πη κάποιος ψέματα. Μπορεί ίσως να επιχειρήση κάτι ανάλογο. Όμως το ίδιο το αποτέλεσμα θα αποκαλύψη τις προθέσεις του. Η μουσική δημιουργία στηρίζεται στην έμπνευση. Και αυτή δεν είναι δυνατόν - εφόσον διακρίνεται από ποιότητα - να προσκομίζεται από τα ράφια κάποιου σούπερ μάρκετ ιδεών. Αναμφιβόλως όμως ισχύει και για την καλλιτεχνική δημιουργία η αρχή, που ισχύει για οτι δήποτε άλλο και η οποία συνίσταται, στο ότι σε κάθε είδους αναδική πορεία, δεν μπορεί να χωρέση στάση. Εφ' όσον μια πορεία παύσει να είναι ανοδική, γρήγορα θα περάση σε κάθοδο. Ένας κίνδυνος για κάθε πνευματικό δημιουργό βρίσκεται στην έλλειψη αισθητικής εγρήγορσης και στην εφησύχαση. Τότε η παρέμβασή του χαρακτηρίζεται από ρουτίνα, στα πλαίσια τής οποίας επαναλλαμβάνει αενάως πράγματα που έχει παρουσιάσει στο παρελθόν, μόνο και μόνο για να υπάρξη στο στερέωμα τών "σόου μπιζ", χωρίς να έχη πλέον κάτι αξιόλογο να προσφέρη, με στόχο το ανούσιο χειροκρότημα και την κονόμα, από την περεταίρω εμπορευματοποίηση τής φήμης του. Γι αυτό το λόγο είναι σημαντικό προτέρημα σε ένα καλλιτέχνη, να γνωρίζη πότε αρμόζει να εγκαταλήψη την ράμπα, επιτρέποντας στο άστρο του να φέγγη από την εποχή που αυτό διέθετε πραγματική λάμψη.

    

Στην περίπτωση τού Μπομπ Ντύλαν φαίνεται ότι αναβλύζει δημιουργικά μια σπάνια φύτρα καλλιτεχνικής έμπνευσης, χωρίς υποκρισίες και φτιασιδώματα. Δεν νομίζω να υπάρχη έστω και μια στιγμή από όσες έχουν καταγραφεί είτε φωτογραφικά, είτε σε βιντεοσκοπίσεις κονσέρτων ή συνεντεύξεων, στις οποίες αυτός να παρουσιάζεται πρόσχαρος ή ανέμελος. Η έκφρασή του διέπεται μονίμως από το πνεύμα που χαρακτηρίζει τα τραγούδια του. Αυτό βεβαίως ποικίλει. Πάντα όμως βρίσκεται εντός τών ορίων μιας αδιαπραγμάτευτης σοβαρότητος, είτε αυτός θρηνεί, είτε προειδοποιεί, είτε βρίσκεται σε λυρική έξαρση. Με μια μόνη εξαίρεση, στην οποία θα αναφερθώ στην συνέχεια. Ο Ντύλαν μοιάζει να διέπεται μονίμως από εκείνο το καλλιτεχνικό βάθος, αλλά και πόνο ψυχής, που τόσο εύστοχα έχει εκφράσει ο Διονύσης Σαββόπουλος με μιά φράση σε συνέντυξή του: "Γεννήθηκα με μια εκ γεννετής αιμορραγία".

    

Ο Ντύλαν δεν διαθέτει μια μαγευτική φωνή, όπως για παράδειγμα ο Art Garfunkel, ο οποίος έχει επίσης διαπρέψει στον χώρο τής μπαλάντας. Ούτε διαθέτει την κιθαριστική δεινότητα ενός James Taylor. Είναι όμως ακτύπητος στον στίχο, διαθέτοντας μια σπάνια ποιητική αισθητική. Η ένρινη φωνή του, περιορίζεται σε μια μικρή περιοχή συχνοτήτων.  Δεν διαθέτει ούτε το μέταλλο, που διακρίνει την φωνή τής Τζόαν Μπαέζ, ούτε την βραχνάδα που χαρακτηρίζει φωνητικά έστω τον όποιο λευκό μπλουζίστα. Όμως παρ' όλα αυτά, δένει υπέροχα με το νευρικό παίξιμο τής κιθάρας του και το αγκομαχητό τής φυσαρμόνικας, αναβιβάζοντας το ηχόχρωμα τών τραγουδιών του σε μια ιδιαίτερα προσωπική δραματουργική σφαίρα. Μέσα από την οποία αναβλύζει ένα ταυτοχρόνως αδυσώπητο, αλλά και απαλό εγώ, που διακηρύσει: "Ναι, εγώ είμαι αυτός που σάς καλεί να ξορκίσουμε μακρυά τα βαρύδια που σέρνουμε και μάς απειλούν". Μια τέτοια φωνή, δεν μπορεί να ψεύδεται και το κυριότερο, δεν μπορεί να χρειάζεται το οποιοδήποτε συμβόλαιο με τον εξαποδώ, στην ικανοποίηση τής ανάγκης να φθάση στα όρια τής οικουμένης, για να μεταφέρη το μύνημα τής απελεθυέρωσης και την επιταγή τής μετανοίας. Για ποιο λόγο δήλωσε όμως ο ίδιος ο Μπομπ Ντύλαν, όταν ερωτήθηκε σχετικά, με το που οφείλεται η τεράστια επιτυχία του, ότι έχει επισυνάψει συμβόλαιο με το καταχθόνιο μη ον; Και μάλιστα σπάζοντας την μόνιμα σοβαρή έκφρασή του, φορώντας ένα ιδιαίταρα ειρωνικό χαμόγελο εμπαιγμού;

   

Τελικά δεν είναι καθόλου εύκολο να κατανοήσουμε ένα άκρως προικισμένο καλλιτέχνη, ο οποίος σινιστά μια από τις πλέον αιχμηρές εξάρσεις τής σύγχρονης πολιτισμικής δημιουργίας, ενώσω παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα τετριμμένα σχήματα τών μέτρων, που έχουμε συνηθίσει να κρίνουμε.Ο Ντύλαν με αυτήν την ρήση δεν αποσκοπούσε σε κάτι άλλο, από το να συνοψίση επιγραμματικά το δράμα, ενός ανθρώπου, ο οποίος έχει κληθεί από το πεπρωμένο να μεταφέρη ένα πολύ σημαντικό μήνυμα σε παγκόσμια κλίμακα, πατώντας όμως, θέλοντας και μη, επάνω σε εμπορικά μπαστούνια. Διότι το εν λόγω κύκλωμα, που ελέγχει και προωθεί το μουσικό γίγνεσθαι, είναι στατανιστικό μέχρι με το μεδούλι. Ο Ντύλαν ήταν σε θέση να γνωρίζη πολύ καλά την αξία τού ταλέντου του και την αξία τών μηνυμάτων που προωθούσε. 

Γνώριζε όμως εξ ίσου καλά, ότι ένα συμβόλαιο με μια εταιρεία δίσκων, είναι εκ τών πραγμάτων συμβόλαιο με τον σατανά. Και ένας άνθρωπος, που ξέρει να χειρίζεται τα σύμβολα δεόντως και δεν φοβάται να πάρη στους ώμους του με σουρεαλιστικό τρόπο όλες τις ευθύνες, που συνεπάγονται οι επιλογές του, δεν αισθάνεται να μιλάη με μισόλογα. Γνωρίζει, ότι αυτοί, που μπορούν να απολαμβάνουν τις βαθύτερες αναφορές της στιχουργικής του, θα τον κατανοήσουν. Από την στιγμή που θέλει κάποιος να γεμίση το στάδιο στην επόμενή του συναυλία στο Παρίσι, χρειάζεται ένα δυνατό μάνατζερ. Τέτοιου είδους εκδηλώσεις δεν διοργανώνονται από κοκοβιούς, αλλά από ατζέντηδες κοράκια, οι οποίοι έχουν ένα μόνο στόχο: Να κονομήσουν εκμεταλλευόμενοι τό ταλέντο άλλων. Και όποιος θέλει να συνεργαστή μαζί τους, τού σερβίρουν ένα συμβόλαιο, κατά το αγοραίο πρότυπο τού μαγαζιού. Εφόσον επιθυμεί να μην περιορίζεται η παρουσία του σε κλαμπ χωρητικότητος εκατό ατόμων, το υπογράφει. Ένας όρος τού συμβολαίου αναγνωρίζει συχνά το δικαίωμα τών μάνατζερ, να επενδύουν αυτόβουλα ένα ποσοστό τών κερδών, έναντι ποσοστού στα αναμενόμενα ωφέλη, σε μετοχές και χρεώγραφα, που επιλέγει ο επενδυτικός οίκος με τον οποίον είναι αυτοί συμβεβλημένοι. Διότι την αντίστοιχη τεχνογνωσία διαθέτουν οι επαγγελματίες χρηματιστές και όχι οι ντραμίστες. 

Τώρα εσείς εάν θέλετε, βρείτε ένα χρηματιστικό οίκο, που να μην επανδύει στην πολεμική βιομηχανία τών ΗΠΑ, από την στιγμή που εκεί εδράζεται το μεγάλο φαγοπότι. Και μετά γράψε εσύ όσα αντιπολεμικά αριστουργήματα επιθυμείς, από την στιγμή που θα βγουν οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί τού κατεστημένου να διαδώσουν σκόπιμα, ότι είσαι βουτηγμένος μέχρι τα μπούνια στις μπίζνες τής πολεμικής βιομηχανίας. Ο Ντύλαν γνώριζε καλώς, ότι η όλη ιστορία δεν είναι παρά το πάγιο παιχνίδι τής γάτας με το ποντίκι. Γι αυτό, με στόχο να τελειώνη μια και καλή με το παραμύθι, τούς είπε: Μήπως υπάρχει κανένα εωσφορικό συμβόλαιο να υπογράψω ακόμη, γιατί βαρέθηκα να βλέπω ταινίες δράκουλα όλη την ημέρα στην τηλεόραση και να ακούω χεβυμεταλλάδες με την σέσουλα.

    

Όταν όμως κάποιος διαθέτει την εμβέλεια τού Ντύλαν θα υποχρεωθή να υποκύψη σε ακόμη μεγαλύτερους συμβιβασμούς. Οι εταιρείες δίσκων κάποια στιγμή θα ισχυρισθούν με αναίδεια, ότι εάν αυτός δεν ήταν εβραίος, αυτές δεν θα έπρατταν το παραμικρό για να τον απογειώσουν στο μουσικό τοπ τεν. Άρα και αυτός από την πλευρά του οφείλει να δείξη κατανόηση στις ανάγκες τού "περιούσιου λαού", προμοτάροντας τις ύαινες τού σιωνιστικού λόμπυ. Ο Ντύλαν παρουσιάστηκε στο παρελθόν να ανοίγη ομιλίες τού ραβίνου λούμπαβιτς. Αυτός είναι ότι πιο ρυπαρό έχει προάγει η σατανολατρεία στις ΗΠΑ. Έχει δημιουργήσει μια σέχτα, η οποία προπαγανδίζει στο φουλ την αναγκαιότητα διεξαγωγής τού τρίτου παγκοσμίου πολέμου, με στόχο την έλευση τού "μεσία" μετά τον αρμαγεδώνα. Σε αυτή την αίρεση ανήκουν και τα γεράκια τού πενταγώνου επί μπους βόλφοβιτς και πέρλε, καθώς και ο νετανγιάχου. Στο ερώτημα, για ποιο λόγο προσαρμόστηκε σε τέτοιου είδους εντολές ο Ντύλαν, είναι πολύ απλός. Εάν είχε αρνηθεί, τότε το ξύλο τού σκάφους τής κιθάρας του θα είχε μετατραπεί εντός λίγων ορών σε σκέπασμα στο φέρετρό του. Και ο Ντύλαν ήξερε να ελίσσεται, με στόχο να διεκπεραιώνει το εν τέλει καθήκον του, που όπως θα δείξω στην συνέχεια, δεν περιοριζόταν μόνο στην αφύπνιση τής ευαίσθητης κοινής γνώμης. Ο Ντύλαν δεν υπέκυπτε σε καταστροφικά σύνδρομα, όπως άλλοι μεγάλοι καλλιτέχνες τού ροκ. Γνώριζε, ότι είναι ορθό να προσαρμόζεται, να περιμένη και να υπομένη, ώστε να μπορή να δρά, όταν παρέχεται η δυνατότα. Γνώριζε, ότι κάποτε θα εχόταν η ώρα να δαγκώση. Και οι στόχοι του πήγαιναν και εξακολουθούν να πηγαίνουν πολύ μακρυά.

       3. Ο ΜΠΟΜΠ ΝΤΥΛΑΝ ΩΣ ΠΡΟΠΟΜΠΟΣ ΤΩΝ Q ANON ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΤΗΣ 

           ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ

  

Το εν λόγω άσμα δρομολογεί μια έντονη αναφορά στην δολοφονία τού Προέδρου Κένεντυ. Αυτό το σύμβολο μιας “άδολης” Αμερικής, που σε κάποια πρώιμη φάση αποτέλεσε για την παγκόσμια δημοκρατική συνείδηση πρότυπο προς την κατεύθυνση τής ελευθερίας, έθεσαν σε κίνηση και οι Q Anon. Θέτοντας στην πρώτη γραμμή τού κινήματός τους τον εγγονό τού επίσης δολοφονημένου από την καμπάλ Ρόμπερτ Κένεντυ. Το γόητρο τού Ρόμπερτ Κένεντυ Τζούνιορ οικοδομείται συστηματικά από το κίνημα απελευθέρωσης στις ΗΠΑ ως αντίπαλο πρότυπο ενάντια στιν Μπιλ Γκέιτς, στα πλαίσια μιας καμπάνιας για την διαφώτιση, σχετικά με τούς υποχρεωτικούς θανατηφόρους εμβολιασμούς, που προωθούνται με έξαρση, ως σημαντικό στοιχείο τής επιβολής ψύχωσης και τρομολαγνίας με αφορμή τούς ιούς. Ο Ντύλαν κάνει λόγο στα πλαίσια τής στιχουργικής τού Murder Most Foul σε τελετουργική ανθρωποθυσία, που εισήγαγε την Αμερική στην εποχή τού αντιχρίστου. 

Πράγματi μετά την δολοφονία τού Προέδρου Κένεντυ, όλοι οι πρόεδροι που ακολούθησαν, ως εκπρόσωποι τών τεξανικών καρτέλ πετρελαίου, όπως ο τζόνσον, η δικηγόροι τής μαφίας, όπως ο νίξον, ή άχρωμοι διεκπαιρεωτές τών πολυεθνικών όπως ο φορντ, ή χολλυγουντιανοί ευνούχοι σε καουμπόυκα μίκυ μάους όπως ο ρήγκαν, ή φυστικάδες τών δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων της επιβολής διεθνούς τρόκολου όπως ο κάρτερ, ή αιμοπότες που ρουφούσαν αδρενοχρώμη μέσα από το σαξόφωνο όπως ο κλίντον και η μέγαιρα που κεράτωνε, ή βαμπίρια τής scull and bones όπως οι μπους, ή ελτζιμπιτάδες κοκαϊνάκηδες όπως ο ομπάμιας..
 ..φρόντισαν συστηματικά να καταρρακώσουν τον γόητρο τών ΗΠΑ, μετατρέποντάς το σε έκτρωμα νεοχιτλερικής κοπής. Ο Ντύλαν θα ιχυριστεί, ότι κατέστρεψαν το κρανίο τού Βασιλιά, χωρίς όμως να μπορέσουν να βρουν την ψυχή του. Κάνοντας με αυτόν τον τρόπο έμμεση αναφορά στους Q Anon ως ζωντανούς παραλήπτες τής υποθήκης του. Η αναφορά σε Βασιλιά, ανάγεται στην προέλευση τού τίτλου τού άσματος. Με την έκφραση Murder most foul απευθύνεται ο βασιλιάς πατέρας τού Άμλετ σε αυτόν στα πλαίσια τού Σεξπηρικού έργου. Στην συνέχεια αυτή αποτέλεσε τίτλο ενός παλαιού βιβλίου, που αναφερόταν στην δολοφονία τού Κένεντυ.

Δεν ανήκω σε αυτούς, που πιστεύουν στην αγιοποίηση του δολοφονηθέντος Προέδρου. Αναμφίβολα αυτή σχεδιάστηκε και επιβλήθηκε από τις δυνάμεις τού σκότους τού βαθέους κράτους. Όπως επίσης, ουδείς μπορεί να αμφισβητήση, ότι ο Τζων Κένεντυ, περιβεβλημένος μια μοναδική αίγλη στην συνείδηση τού λαού, προσπάθησε να περιορίση την αυθαιρεσία τών μυστικών υπηρεσιών και να αποκαταστήση κάποια δημοκρατικά κεκτημένα ενάντια στην επιβολή τής χρηματιστικής μονοκρατορίας. Είναι επίσης γνωστό, ότι αυτός απευθύνθηκε στο πατριωτικό αισθητήριο τού αμερικανικού λαού, με συχνές εκκλήσεις για στήριξη των πολιτικών του επιλογών. Αλλά, χωρίς τάση να ταυτίσω τούς ιρλανδικής προέλευσης και καθολικούς τω θρήσκευμα ισχυρούς τών ΗΠΑ με το απάνθρωπο κατεστημένο αγγλοσαξονικής προελεύσεως, ή τούς μωλοχιστές τού σιωνιστικού χτικιού, δεν πιστεύω, ότι ο Τζων Κένεντυ υπήρξε παιδί τού κατηχητικού σχολείου. Ούτε οτι αυτός αναδείχθηκε στην κορυφή τής ισχυρότερης χώρας, με βασικό στόχο την προάσπιση τών συμφερόντων τών πτωχών και κατατρεγμένων μέσω τής εδραίωσης μιας ανόθευτης δημοκρατίας. Αντιθέτως θεωρώ, ότι παντού και πάντοτε λειτουργούν ετερόκλητα συμφέροντα, που χαρακτηρίζονται από αμοιβαία ανταγωνιστικές σχέσεις. Τα χειρότερα και πλέον επικίνδυνα μεταξύ αυτών είναι όσα καθοδηγούνται από τα αιμοποτικά ιερατεία, που κλιμακώνουν τον αρμαγεδώνα, στοχεύοντας στην κατάργηση τού όποιου αναπτυχθέντος πολιτισμού. Όμως δίπλα σε αυτά νέμονται τμήματα και περιοχές τής εξουσίας και άλλα πολιτικά κυκλώματα, που εκπροσωπούν άλλες κοινωνικές δυνάμεις και οικονομικά συμφέρονται, στα πλαίσια τού σχηματισμού τού λεγόμενου σύμφωνα με τον προσδιορισμό τού Νίκου Πουλατζά “άρχοντος συγκροτήματος”. Αυτές οι δυνάμεις δεν είναι μονοσήμαντα φιλολαϊκές. Είναι όμως οπωσδήποτε λιγότερο αντιδραστικές από τους μωλοχιστές. Και εάν ο ανταγωνισμός με αυτούς οδηγήσει σε συγκρούσεις, στις οποίες διακυβεύεται η ύπαρξή τους, οδηγούνται μοιραία στην εφαρμογή προοδευτικών επιλογών. Καθ' ότι στα πλαίσια μιας ολοκληρωτικής σύγκρουσης, η λαϊκή συμπαράσταση και ενεργή συμμετοχή μπορεί να είναι αυτή, που θα κρίνη εν τέλει τις εξελίξεις.

   
    Σημαντικές πληροφορίες σχετικά με το ρόλο τών Κένεντυ στην πολιτική σκηνή, αλλά και αναφορικά με το κλίμα τού ανταγωνισμού, που είχε αναπτυχθεί εκείνη την περίοδο σε παγκόσμια κλίμακα, μάς παρείχε ο Νίκος Βεργίδης, παίρνοντας εσωτερική ενημέρωση από τον Αθανάσιο Στριγά στη φάση που αυτός δεν είχε εμφανιστεί ακόμη στην βιβλιογραφία, στο βιβλίο του “Συνωμοσία τής Σιωπής”. Εκεί γίνεται εκτεταμένη αναφορά στην ρήξη ανάμεσα στ αποκαλούμενο “αγγλοολλανδικό σενάριο” και τα τεξανικά καρτέλ. Στο αγγλοολλανδικό σενάριο είναι συνασπισμένα τα αγγλικά πετρελαϊκά συμφέροντα μέσω της εταιρείας BP καθώς και τα αντίστοιχα ολλανδικά μέσω τής Royal Dutch Shell με τα μονοπώλια τού βορρά τών ΗΠΑ και τούς συνασπισμένους με αυτά “χαρτογιακάδες” γραφειοκράτες. Οι τεξανοί παρουσιάζονται ως οι συντηρητικοί τού χώρου, ενώ στα μονοπώλια κυριαρχεί η τάση ρεφορμισμού, στοχεύοντας σε χαλάρωση τής αρτηριοσκληρωτικής πολιτικής, που είχε ακολουθηθεί στα πλαίσια τού ψυχρού πολέμου, με στόχο να πάρη το σύστημα μερικές ανάσες καλύτερης προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Πρόκειται ακριβώς για εκείνες τις δυνάμεις, που πρωτοστάτησαν στην ίδρυση τής λέσχης μπίλντερμπεργκ το 1974, εισόγοντας τα παγκόσμια πράγματα στην πολιτική τής "ύφεσης", καθ' όσον είχε διαφανεί πλέον, ότι αυτό που ενδιέφερε κυρίως τους σοβιετικούς, δεν ήταν μια επιθετική επέκταση μέσω τής κομμουνιστικής καμπάνιας, αλλά η διατήρηση τού στάτους κβο. Σε αυτά τα πλαίσια εκδηλώθηκε από την μιά το φαινόμενο τού μετριοπαθούς "εβρωκομμουνισμού", δίπλα στα κομμουνιστικά κόμματα τής δογματικής φιλοσοβιετικής εκφοράς, που και αυτά με μια τελείως ανούσια ξύλινη γλώσσα, περιόριζαν την αμφισβήτηση σε βερμπαλιστικούς δεκάρικους, εφαρμόζοντας και αυτά την πολιτική τού "βγάλε φλας αριστερά και στρίψε δεξιά".

      
Ο Κένεντυ προωθήθηκε στην κυβερνητική καρέκλα από τούς θιασώτες τού αγγλοολλανδικού σενάριου, ως η πλέον κατάλληλη φυσιογνωμία, που θα μπορούσε να στρέψη τις εξελίξεις στην κατεύθυνση τού ρεφορμισμού και της πολιτικής τής ύφεσης. Καθ' όσον μια εμμονή στα σχήματα τού ψυχρού πολέμου, θα είχε ως μόνο αποτέλεσμα να θρέφονται τα ριζοσπαστικά στοιχεία. Τα οποία διέθεταν ακόμη στελέχωση από παλαίμαχους βετεράνους τής κατά τόπους εθνικής αντίστασης, όπου αυτή δεν είχε έντεχνα τσακιστεί, όπως στην Ελλάδα, στα πλαίσια αφ' ενός τής σταλινικής αδιαφορίας προς κάθε τι, που βρισκόταν εκτός τής συμφωνίας τής Γιάλτας και αφ' εταίρου τής αλλαγής φρουράς στα πάλαι ποτέ φέουδα τού αγγλικού στέμματος με την βίαιη μετάβαση στον αμερικανοκρατία.       

     
Για κακή τύχη αυτών που προώθησαν την επιλογή Κένεντυ, αυτός φάνηκε να παίρνη πολλή φόρα, επιχειρώντας κάποιες τομές εκτός τών προδιαγεγραμμένων ορίων. Αυτές οι πτωτοβουλίες είχαν κατά την εκτίμησή μου έντονο μεν διορθωτικό χαρακτήρα, χωρίς όμως να θέτουν υπό ουσιαστική αμφισβήτηση τις πάγιες σταθερές τού σάπιου συστήματος. Τέτοιου είδους αμαρτήματα είναι αρκετά, ώστε να “φάη κάποιος στ κεφάλι του”. Ο Ντύλαν βάζει επιγραμματικά στο στόμα αυτών που οργάνωσαν την δολοφονία στα πλαίσια τού άσματος την φράση: “Ζητούσες ελευθερία, ελεύθεροι είναι μόνον οι νεκροί”, στιγματίζοντας την μόνιμη εφαρμογή τής ανατίναξης με δυναμίτιδα από το βαθύ κράτος, όσων τολμήσουν να αμφισβητήσουν στο ελάχιστο την επικυριαρχία τους.
    

   Δεν παίζει όμως σε τελευταία ανάλυση ιδιαίτερο ρόλο στην συγκεκριμένη περίπτωση τού σήμερα το δεδομένο, από πού ξεκίνησαν και πού σταμάτησαν οι παρεμβάσεις και οι τομές τού Κένεντυ. Διότι, όταν ένα σημαντικό ιστορικό πρόσωπο γίνεται θρύλος, μεταφέρεται από το υποσυνείδητο εκατομμυρίων ανθρώπων με διαφορετικές εν πολλοίς ιδιότητες από αυτές που είχε ως φυσική οντότητα, στα πεδία πληροφορίας. Εκεί αποκτά μια άλλη ισχύ χιλιάδων watt, που σχετίζονται με την δυναμική και την δράση τού φαντασιακού στην διαδικασία αγκύρωσης και ενεργοποίησης συμβόλων στα πλαίσια τών πεδίων πληροφορίας. Ως έχει καταδείξει η σύγχρονη επιστήμη τής κβαντοδυναμικής, η καθοριστικός ρόλος τής πληροφορίας έναντι τής ύλης και τής ενέργειας είναι σε θέση να μετακινή στην κυριολεξία βουνά. Αυτή ήταν μοίρα παρομοίως και κάποιων έξοχων μορφών, που κυριάρχησαν στην θρησκευτική σφαίρα. Διότι αυτές, άλλοτε μπορεί να μην υπήρξαν καν ως φυσικά πρόσωπα, ως οι ανά τούς αιώνες θεομήτορες, όπως η Ίσιδα και Κυβέλη και άλλοτε οι βλαστοί τους μπορεί να είχαν ως ιστορικές φυσιογνωμίες, τελείως διαφορετικές ιδιότητες από ότι οι συγκεκριμένες ιστορικές τους αφετηρίες στο συμβατικό φυσικό πεδίο. Καθότι, ιδιότητα και καθήκον τού μύθου είναι να εξιδανικεύει σε μια διαδικασία συμπύκνωσης ιδιοτήτων. Διότι ακριβώς η άκρα συμπύκνωση είναι αυτή, που οδηγεί σε όρια απείρου βαρύτητας εγκαθιδρύοντας τις μαύρες οπές, προσδίδοντάς τους το αντίστοιχο ειδικό βάρος στην διαδικασία τού κοινωνικού γίγνεσθαι.
    
Χασκογελάει ο Ντύλαν στα πλαίσια τού πρόσφατου πονήματός του με τον αφελή ξιπασμό τού Τζων Λέννον, ότι "η φήμη τών μπήτλς μπορεί να ξεπερνά αυτή τού Ιησού Χριστού", παραθέτοντας τον στίχο από τραγούδι τους "I want to hold your hand". Ποιον πάτε να πιάσετε από το χέρι, να χειραγωγήσετε και να μανιπουλάρετε ρε ανόητα ενεργούμενα τών εμπορικών κυκλωμάτων, που ελέγχουν οι σατανιστές;

   

Αυτοί ψάχνουν τον κάθε πιτσιρικά, που μπορεί μεν να διαθέτη αναμφισβήτητο μουσικό ταλέντο, αλλά δεν σκαμπάζει τίποτε από τούς όρους τού παιχνιδιού, για να τον παραχώσουν μέσα στούς βόθρους τών δισκογραφικών εταιριών, επιβάλλοντάς του εξώφυλα στους δίσκους, που απεικονίζουν τον αρχικερατά Aleister Crowly, όπως έγινε στο εξώφυλο τού Sergeant Peppers και βάζοντάς τους να γράφουν μουσική με λουσιφεριανό περιεχόμενο, όπως έγινε με το Lucy in the sky with diamonds (με αχικά LSD) εξαπολύοντας τα πλέον ρυπαρά μυνήματα στο υποσυνείδητο, που συνέβαλλαν να οδηγηθή μια νεολαία από τα σπάργανα τής αμφισβήτησης τής δεκαετίας τού '60 στη ζούγκλα τής ηδονοθηρίας και στην κόλαση τών ναρκωτικών τής δεκαετίας τού '70. Με αυτήν την αναφορά δεν ξεσκέπασε ο Ντύλαν μόνο την ποταπή και δηλητηριώδη παρέμβαση τών δισκογραφικών εταιριών, όπως αυτής με σήμα το μήλο που δάγκωσε η Ευα, στην μαζική κουλτούρα τής "ποπ" σκηνής. Αλλά η σφαλιάρα έλαβε χώρα και για τον υπαινυγμό τού Τζων Λέννον, ότι ο Ντύλαν ήταν αυτός που "μύησε" τους μπητλς στα ναρκωτικά, όταν αυτοί επισκέφθηκαν την Αμερική. Όποιος βρει τον παραμικρό υπαινυγμό στην μουσική τού Ντύλαν, που υποβάλλει ή προωθεί εγκεφαλοαλλοιωτικές ουσίες, να τον υποδείξει εδώ και τώρα. Με αυτήν την διαπίστωση δεν αποσκοπώ να αμφισβητήσω πάσα αξία στα παιδιά με τα δερμάτινα στενά παντελόνια που ξεκίνησαν από το Λίβερπουλ, αλλά να υποδείξω το ρυπαρό ρόλο τών εμπορικών κυκλωμάτων, που λυμαίνονται το αγνό ταλέντο τών νέων. 

Αναμφίβολα έχουν δημιουργήσει και αριστουργήματα υψηλής αισθητικής οι μπητλς. Όπως το μοναδικής ευαισθησίας While my guitar gently wheeps, ή το φιλοσοφημένο Imagine τού Λέννον. Καθ' ότι ένας κόσμος χωρίς διακρίσεις και σύνορα, όπου όλοι οι άνθρωποι ζουν μέσα σε συνθήκες συναδέλφωσης, κάθε άλλο παρά το φιάσκο τής ιλλουμινιστικής παγκοσμιωποίησης μπορεί να είναι. Ένα από τα πολύ σημαντικά μηνύματα τού Imagine έχουν γράψει και οι Q Anon στην σημαία τους, προσβλέποντας σε ένα κόσμο, όπου οι θρησκείες δεν θα μπορούν πια να διασπούν τούς ανθρώπους και όπου above us θα είναι only sky και μάλιστα χωρίς αεροψεκασμούς. Όπως έγραψα σε προηγούμενες αναρτήσεις, δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο. Και για να απελευθερωθή η πηγαία δημιουργικότητα σε ακηδεμόνευτη βάση, είναι αναγκαίο να απαλλαγή η ανθρωπότητα από τις σκιές, που τής επιβάλλουν την αποκτήνωση.

     Όμως το Murder most foul δεν έπεσε, όσο αφορά την παρέμβαση τού Ντύλαν από τον ουρανό, όπως ακριβώς και η τομή τού Κένεντυ δεν ήταν ένας κεραυνός εν αιθρία στα πλαίσια τού αγώνα για πραγματική δημοκρατία στις ΗΠΑ. Όπως ορθώς έχει εντοπισθεί "η ιστορία προχωράει με κύματα". Ο Κένεντυ δεν ήταν παρά μια από τις εξόχως σημαντικές εξάρσεις αυτής τής πορείας. Όμως υπάρχει ακόμη μια εξίσου σημαντική, αν όχι σημαντικότερη μορφή σε απώτερο παρελθόν, όπου τα κοινά της με τον Κένεντυ είναι πολλά. Ως να συνδέη τις δυο αυτές τις δυο μορφές ένας απαράβλεπτος ιστορικός λώρος. Ο περί ου ολόγος είναι ο Αβραάμ Λίνκολν. Περί τού οποίου έχει δημιουργήσει σχετικό πόνημα στο παρελθόν επίσης ο Ντύλαν. Ένα πόνημα, το οποίο δεν περιορίζεται σε μουσικά εκφραστικά μέσα, αλλά προσλαμβάνει οπτικοαστική μορφή, με άμεση συμμετοχή τού Ντύλαν σε αυτό. Ενώ στη φάση τής επέλασης τών αντιδυνάμεων ο Ντύλαν είχε κάθε άνεση να εκφραστή έξω από τα δόντια, στην περίπτωση τής αναφοράς στον Αβραάμ Λίνκολν ήταν υποχρεωμένος να κάνη χρήση μιας συμβολικής γλώσσας. Γι αυτό έκρινε σκόπιμο να ενεργοποιήση δίπλα στον ήχο και την εικόνα:

Ο μαχητής που θεματοποιεί στην βιντεοσκόπηση ο Ντύλα,ν δεν μπορεί να είναι κάποιος τυχαίος πεσών. Η έμφαση στο ενδιαφέρον που αποδίδει, αλλά και η γενική θλίψη τών μαχητών, υποδηλώνουν μια εξαιρετικής σημασίας φυσιογνωμία. Η παρέλαση τών μαχητών με τα άρματά τους μπροστά στην φωτογραφική κάμαρα, αλλά και τού ίδιου τού Ντύλαν, υπογραμμίζουν την αποφασιστικότητα, ότι ο συγκεκριμένος αγώνας θα προσλάβει συνέχεια, την οποία θα οδηγή η θυσία τού πεσόντος.

   Με αυτό τον τρόπο, ο Ντύλαν προβαίνει σε μια σύνοψη τών μέχρι τούδε προσπαθειών του αμφισβήτησης με αναφορά στην θυσία ενός μεγάλου μαχητού, που εξακολουθεί να συγκλονίζη αυτούς, που έχουν στρατευθεί στην ιδέα τής απελευθέρωσης. Το μέγα ζωντανό πρότυπο εκείνης τής εποχής είναι ο Αβραάμ Λίνκολν. Εκτιμώ, ότι την βιντεοσκόπηση τού Murder most foul προσαρμόζει ο Ντύλαν επάνω σε αυτή τού Cross the Green Mountain. Με αυτόν τον τρόπο σηματοδοτεί, ότι ο αγώνας τών Q Anon αποτελεί την σύγχρονη έκδοση τής παράδοσης τών αγώνων του λαού τών ΗΠΑ για απελευθέρωση. Στις δεκαετίες που προηγούνται, η παράδοση αυτή εμπλουτίστηκε με συγκεκριμένες προσπάθειες, κάτω από τις οποίες ο Ντύλαν βάζει και την δική του υπογραφή. Ως αυτός, που με την μουσική του δημιουργία, σφράγισε σε σημαντικό βαθμό και με συνειδητό τρόπο αυτήν την πορεία. Παρά το γεγονός, ότι αυτή η πορεία πλησιάζει την πραγμάτωση τής δικαίωσής της, ο Ντύλαν δεν προχωράει σε θριαμβολιγίες και εξάρσεις χαράς. 

Τουναντίον διατηρεί το πάγιο ύφος συντριβής, αλλά και άκρας αποφασιστικότητας. Αναδεικνύοντας το βιβλικό: "Μακάριοι οι τεθλημένοι, ότι αυτοί παρηγορήσονται. Προβάλλοντας μια στάση ζωής, οι οποία χαρακτηρίζει τις ψυχές, που μπορούν να συμπονούν και να συμπάσχουν, αναγνωρίζοντας μέχρι εσχάτης συνεπείας το μέγεθος τού κακού που κλιμακώνεται, χωρίς όμως να πτοούνται. Το χαμόγελο αποτελεί για την ιδιοσυγκρασία τού Ντύλαν, αλλά και κάθε ντυλανιάρη που συγκίνησε, ενέπνευεσε και επηρέασε στην πράξη η μουσική του, κάτι που ανήκει εν τέλει στις επερχόμενες γενεές. Αυτές, που θα γνωρίσουν ένα κόσμο χωρίς ανθρωποθυσίες, και τελετουργικούς παιδοβιασμούς. Γι αυτούς, που θα συμβάλλουν με αυταπάρνηση στο ξεκαθέρισμα τής ρίζας τού κακού, θα παραμείνη και μετά τη νίκη η αποτύπωση τού εφιάλτη που έζησαν μέσα στην ψυχή τους. Διότι ακριβώς είχαν το σθένος να δούν τον εφιάλτη κατάματα, χωρίς να στρέφουν το βλέμμα τους αλλού, όπως πράττει η πλειψηφία. Καθ' ότι πρώτη και βασική προϋπόθεση για να εξοντωθή το θηρίο, είναι να αφήσουμε την απαίσια θωριά του να αποτυπωθή στο αισθητήριό μας, ώστε να εντοπίσουμε τα αδύνατά του σημεία και να το εξοντώσουμε.

    Μέσα από αυτό το πρίσμα θα προβή ο Ντύλαν σε πληθώρα μουσικών αναφορών. Αυτές όμως θα αφορούν πρόσωπα και πράγματα τής μουσικής σκηνής τών ΗΠΑ του παρελθόντος, που δεν φτιάχτηκαν για να ψυχαγωγήσουν ή να διασκεδάσουν, αλλά τουναντίον για να προβληματίσουν στην σφαίρα τής μοναχικής επίγνωσης μιας εν τέλει θλιμμένης "εκφοράς προς τα έσω". Cry me a river and I `ll cry a river over you. Επάνω στην ράχη τού ποταμού τών δακρύων παρασύρεται από το ρεύμα τής μετανοίας η βαρκούλα, μέσα στην οποία θα τραβήξη στην συνέχεια ο βαρκάρης τής ανατροπής το σκοινί, που ανάβει την εξωλέμβιο τής αποφασιστικότητας. Ο Ντύλαν θα αναφερθή στούς μεγάλους μπλουζίστες και τούς μεγάλους δημιουργούς τής τζαζ μουσικής. Αυτή η μουσική παίζεται φορώντας γυαλιά ηλίου ακόμη και την νύχτα. Όταν ρώτησαν τον John Lee Hooker σε μια συνέντευξη για ποιο λόγο φοράει γυαλιά τη νύχτα, απάντησε ότι το κάνει για να κρύβη τα δάκρυά του. Νομίζω, ότι με αυτήν την απάντηση, ο αρχιερέας τού Μπλουζ κυριολεκτούσε.

    Γι αυτόν τον λόγο ζητάει από γνωστό ραδιοπαρουσιαστή να τού παίξη το 6 και το 9. Σε αντίθεση προς τον Leonard Cohen, ο οποίος στα αριστούργημά του "Αλληλούια" θα αποδώση στην κρυφή ψαλμωδία τού Θείου Ύμνου τού μέγα ψαλμωδού Δαυίδ:

It goes like this, the fourth, the fifth
The minor fall, the major lift

δηλαδή την τέταρτη βαθμίδα τής μουσικής κλίμακας (υποδεσπόζουσα), με την οποία γίνεται η λεγόμενη πλάγια πτώση στην τονική βαθμίδα, καθώς και την πέμπτη βαθμίδα (δεσπόζουσα) με την οποία γίνεται η κύρια πτώση, ο Ντύλαν θα φύγη έξω από τα κλασσικά ματζορομίνορα. Επιζητά την διεύρυνση τών συγχορδιών με την έκτη και την ένατη βαθμίδα, που χρωματίζουν το Jazz feeling. 

bostopel.blogspot.com