ΑΚΟΥΣΕ Ο ΚΟΜΦΟΥΚΙΟΣ ΝΑ ΛΕΝΕ...............ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕ

Άκουσε ο Κομφούκιος να λένε:
 Περί εθνικής ή διεθνούς προπαγάνδας - εθνικού συμφέροντος και οικουμενικού καλού - Και ο Κομφούκιος αποκρίθηκε... 

.~`~.Εθνική ή διεθνής προπαγάνδα;

Θα μπορούσε αυτή η σπουδαία αποστολή «ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗ ΓΗ» να έχει επιτευχθεί, και αυτό μέσω αυτού του έθνους.
Μπορεί η ΠΡΟΟΔΟΣ να γίνει το σύνθημα του 19ου αιώνα και της αμερικάνικης δημοκρατίας.

Emma Willard, 1849

Οι περισσότερες πολιτικές ιδέες που επηρέασαν έντονα την ανθρωπότητα στηρίχθηκαν σε φαινομενικά οικουμενικές αρχές και για τον λόγο αυτόν είχαν, τουλάχιστον στη θεωρία, έναν διεθνή χαρακτήρα. Οι ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης, το ελεύθερο εμπόριο (*), ο κομουνισμός στην αρχική του μορφή το 1848 ή στην μετενσάρκωση του το 1917, ο σιωνισμός, η ιδέα της Κοινωνίας των Εθνών είναι εκ πρώτης όψεως (όπως ήταν και πρόθεση τους) παραδείγματα διεθνούς κοινής γνώμης διαχωρισμένης από την ισχύ και καλλιεργημένης από τη διεθνή προπαγάνδα... Πόσο πολιτικά αποτελεσματικές ήταν όλες αυτές οι ιδέες μέχρι που πήραν ένα εθνικό χρώμα και υποστηρίχθηκαν από την εθνική εξουσία; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Ο Albert Sorel έχει γράψει ένα γνωστό κομμάτι για την πορεία που ακολούθησε ο ενθουσιασμός των γάλλων επαναστατών:

Συγχέουν... τη διάδοση των νέων δογμάτων με την επέκταση της γαλλικής ισχύος, την απελευθέρωση της ανθρωπότητας με το μεγαλείο της δημοκρατίας, την επικράτηση του ορθολογισμού με εκείνον της Γαλλίας, την απελευθέρωση των λαών με την κατάκτηση των κρατών, την ευρωπαϊκή επανάσταση με την κυριαρχία της Γαλλικής Επανάστασης στην Ευρώπη.

Η στρατιωτική ισχύς του Ναπολέοντα ήταν, όπως είναι πασίγνωστο, ο πιο ισχυρός παράγοντας για την διάδοση των ιδεών του 1789 σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η πολιτική επιρροή της ιδέας του ελεύθερου εμπορίου χρονολογείται από την υιοθέτηση του από τη Μεγάλη Βρετανία ως βάση της πολιτικής της (*). Οι επαναστάτες του 1848 δεν κατόρθωσαν πουθενά να αποκτήσουν πολιτική ισχύ και οι ιδέες του 1848 παρέμειναν άκαρπες. Ούτε η Πρώτη ούτε η Δεύτερη Διεθνής πέτυχαν πραγματική εξουσία. Όπως απέδειξε το 1914, υπήρχαν εθνικά εργατικά κόμματα, αλλά κανένα διεθνές εργατικό κίνημα. Η Τρίτη ή Κομουνιστική Διεθνής είχε ελάχιστη επιρροή μέχρι που έλαβε την υποστήριξη της ισχύος του ρωσικού κράτους και ο Stalin παραποίησε και διέδωσε τις ιδέες του 1917 κατά τον ίδιο τρόπο που παραποίησε και διέδωσε ο Ναπολέοντας τις ιδέες του 1789.
Ο τροτσκισμός, μην έχοντας την υποστήριξη της ισχύος κάποιου κράτους, παρέμεινε χωρίς επιρροή. Ο σιωνισμός, πολιτικά ανίσχυρος για όσο καιρό στηριζόταν αποκλειστικά στη διεθνή προπαγάνδα, είναι αποτελεσματικός στον βαθμό που μπορεί να υπολογίζει στην πολιτική στήριξη των μεγάλων δυνάμεων. Η προπαγάνδα είναι αποτελεσματική ως πολιτική δύναμη μέχρι να αποκτήσει μια εθνική πατρίδα και να συνδεθεί με τη στρατιωτική και την οικονομική ισχύ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Τα κράτη εξακολουθούν να είναι τα κυριότερα οχήματα της ιδεολογίας.

Στη διεθνή αδελφότητα των απολυταρχιών μετά το 1815, στον κοσμοπολίτικο φιλελευθερισμό των μέσων του 19ου αιώνα, στον διεθνή σοσιαλισμό πρίν τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, στον διεθνή κομμουνισμό κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν την επανάσταση των μπολσεβίκων, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, διεθνή κινήματα ελέγχθηκαν από μεμονωμένα κράτη, οπαδοί του δόγματος τέθηκαν στην υπηρεσία του εθνικού συμφέροντος, διεθνή προγράμματα χρησιμοποιήθηκαν από εθνικές κυβερνήσεις και η ιδεολογία μετατράπηκε σε ενισχυτικό εργαλείο της εθνικής πολιτικής. Έτσι η Σοβιετική Ένωση την ώρα της κρίσης έγινε ρωσικό κράτος και η αμερικάνική πολιτική, αφήνοντας κατά μέρος τη φιλελεύθερη ρητορική, κατέληξε να χαράζεται με ρεαλιστικό και επιφυλακτικό τρόπο...

Όπως έκαναν και κάποιες παλαιότερες μεγάλες δυνάμεις, μπορούμε να ταυτίσουμε το υποτιθέμενο καθήκον των πλούσιων και ισχυρών να βοηθούν τους άλλους με τις δικές μας πεποιθήσεις αναφορικά με το πως θα ήταν ένας καλύτερος κόσμος. Η Αγγλία ισχυριζόταν ότι επωμιζόταν το φορτίο του λευκού ανθρώπου' η Γαλλία μιλούσε για τη mission civilisatrice (εκπολιτιστική αποστολή) που είχε. Με αντίστοιχο πνεύμα εμείς... Το συμφέρον της χώρας για ασφάλεια κατέληξε να ταυτίζεται με τη διατήρηση μιας ορισμένης τάξης... Άπαξ και τα συμφέροντα ενός κράτους φτάσουν σε ένα ορισμένο επίπεδο, καθίστανται αυτοτροφοδοτούμενα.

Kenneth Waltz

 

(*) Ο 19ος αι. υπήρξε σαφώς ο αιώνας της Αγγλίας. Η Βιομηχανική επανάσταση ήταν βρετανικό γεγονός. Η οικονομία της αγοράς και το ελεύθερο εμπόριο ήταν βρετανικές εφευρέσεις, ο διεθνής κανόνας του χρυσού ήταν βρετανική εφεύρεση, ο κοινοβουλευτισμός ήταν βρετανική εφεύρεση... Ο 19ος αιώνας στηρίχθηκε σε ένα κίνητρο που δεν είχε αναγνωρισθεί ή εκτιμηθεί προηγουμένως στην ανθρώπινη ιστορία και, σίγουρα, δεν είχε ποτέ πριν εδραιωθεί ως δικαίωση της δράσης και συμπεριφοράς στην καθημερινή ζωή: το κέρδος.

Η αυτορυθμιζόμενη αγορά προήλθε αποκλειστικά από αυτήν την αρχή.

Karl Polanyi

 

Σε κάθε εποχή η ιδεολογία του νικητή καθίσταται για τους νικημένους ερμηνεία της πραγματικότητας, δηλαδή η ήττα τους επισφραγίζεται με την αποδοχή της οπτικής του νικητή... oι ιδέες ούτε νικούν ούτε νικιούνται, παρά η νίκη ή η ήττα τους εκπροσωπεί συμβολικά την επικράτηση ή την καθυπόταξη ορισμένων ανθρώπινων υπάρξεων...

Παναγίωτης Κονδύλης

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Η τύχη της Κοινωνίας των Εθνών και της υπέρ αυτής προπαγάνδας αποτελεί ίσως το καλύτερο παράδειγμα αυτής της τάσης (*)... άνθρωποι όπως ο Woodrow Wilson και ο λόρδος Cecil αντιλαμβάνονταν την Κοινωνία των Εθνών ως μια έκφραση της «οργανωμένης κοινής γνώμης της ανθρωπότητας» (**), που θα έλεγχε τη στρατιωτική και την οικονομική ισχύ των κυβερνήσεων. Η διεθνής κοινή γνώμη ήταν το υπέρτατο όργανο της ισχύος («με διαφορά το ισχυρότερο όπλο που διαθέτουμε»)' και αυτή η κοινή γνώμη επρόκειτο να διαμορφωθεί από τη διεθνή προπαγάνδα, η οποία δεν λάμβανε υπόψη της σύνορα. Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 αυτή η ψευδής ιδέα της ισχύος της κοινής γνώμης αποκαλύφθηκε...

Η κοινή γνώμη σχετικά με την Κοινωνία των Εθνών έπαψε να είναι θετική σε διεθνές επίπεδο και περιορίστηκε στις χώρες εκείνες στις οποίες θεωρούνταν ότι η Κοινωνία των Εθνών εξυπηρετούσε στόχους της εθνικής πολιτικής. Στη Μεγάλη Βρετανία η Κοινωνία των Εθνών έγινε για πρώτη φορά δημοφιλής σε αυτή που μπορεί να ειπωθεί ίσως «η εθνικιστική πτέρυγα του Συντηρητικού Κόμματος».

-------------------------------------------------------------------------------------------------

(*) ...το 1919, οι φιλελεύθερες δυνάμεις ήταν εκείνες που απέκρουσαν την πρόταση της Ιαπωνίας να συμπεριληφθεί στον καταστατικό χάρτη της Κοινωνίας των Εθνών μια παράγραφος για την ισότητα των φυλών. Ο Αμερικάνικος φιλελευθερισμός συνυπήρχε για χρόνια με τον φυλετικό διαχωρισμό...

Mark Mazower

Από την Αγγλία στις Η.Π.Α και από την Κ.τ.Ε στον Ο.Η.Ε

(**) Δες Περί ολιγαρχίας -με όμορφο περιτύλιγμα- ή περί «δημοκρατίας», μια ιστοριούλα και ορισμένες ρήσεις... Περί -δήθεν- «δημοκρατίας» επίσης και «κοινής γνώμης» Public Opinion by Walter Lippman και Public relations, δηλαδή propaganda by Edward Bernays (γιατί δεν λέει κανείς πως liberalism και δημοκρατία -ακόμη και με τη πρόσφατη δυτική και κυρίως γαλλική έννοια- έχουν ανταγωνιστική ιστορία; Πότε ο liberalism έγινε «liberal democracy» και ποιό ακριβώς είναι το περιεχόμενο του όρου; Ποιά η συσχέτιση του παλαιότατου parliamentarismου με τον νεώτερο liberalism και την ακόμα νεώτερη και πρόσφατη «liberal democracy»;... Και ποιός ο ρόλος της «εισόδου των μαζών» στο προσκήνιο με όλα τα προηγούμενα και της μαζικής κατανάλωσης (εφεύρεση των Αμερικανών) -και άρα της μαζικής παραγωγής- ως «εκδημοκρατισμός»;...). Στις μέρες μας έχουν προστεθεί αρκετές «μη κυβερνητικές ομάδες», που βέβαια πολλές φορές σχετίζονται με και χρηματοδοτούνται από κυβερνητικούς φορείς και θεσμικά πρόσωπα, και όλη αυτή η μυθοτεχνολογική προσέγγιση των «μη εδαφικών» εταιρειών, του χρήματος («χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης» κ.λπ) «που δεν λαμβάνουν υπόψη τους σύνορα» και η παράλληλη επίθεση από τη δεκαετία του 60'-70' και ύστερα προς κάτι που ονομάζεται «έθνος»(ποιό έθνος άραγε; αυτό που διαβάζουμε στην ελληνική στον Θουκυδίδη, τον Αριστοτέλη και την Καινή Διαθήκη ή αυτό, το νεόδμητο που διαβάζουμε στη γερμανική όπου Volk και Staat εκφράζουν μια οργανικότητα; ή τη σύνδεση στην ιταλική ανάμεσα σε stato και nazione που είναι σχεδόν αδιάλυτη; ή την γαλλική τριπλέτα ανάμεσα σε nation, etat και peuple που παραπέμπει σε μια patrie;...) και που ως στόχο έχει τη κατάλυση της παγκόσμιας τάξης της Βεστφαλίας των κυρίαρχων εθνών κρατών (μας τα είπαν και άλλοι) και έμμεσα την κυριαρχία και τη δυναμική που αναπτύσσουν μέσω της κρατικής τους δύναμης τα μη «δυτικά» και «τριτοκοσμικά» έθνη -γιατί η κρίση είναι δυτική και μετασχηματίζεται σε παγκόσμια. Τα «έθνη» είναι πολιτικά και όχι, σκέτα, οικονομικά υποκείμενα -βαθύτερος στόχος είναι η ίδια Πολιτική από την συμμαχία του ηθικοοικονομισμού-ψυχολογισμού-ιδιωτισμού τις τελευταίες δεκαετίες.
Όλο αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια αντι(παρά)θεση Supranational Globalization (υπερεθνική παγκοσμιοποίηση) - Nation State Sovereignty (εθνοκρατική κυριαρχία) [δες εδώ το III προς το τέλος].

Οι Η.Π.Α όφειλαν την ανάδυση τους σε πλανητική ηγεμονική δύναμη ανάμεσα σε άλλα και σε υπερεθνικές πολιτικές και οικονομικές δομές που είτε ίδρυσαν είτε τελούσαν υπό τον έλεγχο τους. Στον πολιτικό τομέα η δημιουργία του Ο.Η.Ε πραγματοποιήθηκε μετά την αποσάρθωση του ευρωκεντρικού αποικιοκρατικού συστήματος, ενώ στον οικονομικό και πιο συγκεκριμένα στον χρηματοπιστωτικό τομέα με τη δημιουργία του Δ.Ν.Τ διαλύθηκαν οι συνασπισμοί της αγγλικής στερλίνας και του γαλλικού φράγκου, ενώ το αμερικάνικό δολάριο τέθηκε στο επίκεντρο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ahmet Davutoğlu

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Η απατηλότητα της πίστης στην αποτελεσματικότητα μιας διεθνούς κοινής γνώμης διαχωρισμένης από την εθνική ισχύ μπορεί να επεξηγηθεί ακόμη περισσότερο... Η ομάδα των κινημάτων που ταξινομήθηκαν ευρύτερα υπό τον τίτλο «φασισμός» στηρίχθηκε σε ορισμένες φαινομενικά οικουμενικές αρχές, όπως η απόρριψη της δημοκρατίας και της ταξικής πάλης, η εμμονή στην ηγεσία και ούτω καθεξής. Στην αρχή ο φασισμός περιγραφόταν επίσημα ως «ένα είδος που δεν ήταν προς εξαγωγή» και αντιμετωπίστηκε ως τέτοιο για πολλά χρόνια από τις χώρες που προσχώρησαν σε αυτόν. Αργότερα ο περιορισμός αυτός αποκηρύχθηκε ρητά και ο φασισμός αποτέλεσε το θέμα μιας έντονης διεθνούς προπαγάνδας σε πολλά μέρη του κόσμου [για προσπαθείστε να μάθετε περισσότερα για την άγνωστη «φασιστική διεθνή» του 1934 στο Montreux, η οποία οργανώθηκε από την Action Committee for the Universality of Rome - INTERNATIONAL: Pax Romanizing κ.λπ].

Θα ήταν, ωστόσο, επιφανειακό το συμπέρασμα ότι, ενώ η Κοινωνία των Εθνών και η Κομουνιστική Διεθνής ξεκίνησαν ως όργανα της διεθνούς κοινής γνώμης και κατέληξαν όργανα εθνικής πολιτικής, ο φασισμός ξεκίνησε ως όργανο εθνικής πολιτικής και κατέληξε όργανο της διεθνούς κοινής γνώμης.

Και στις δύο περιπτώσεις η διεθνής φάση ήταν μια πλάνη
(αυτό δεν σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι μπορεί να μην πιστεύουν ειλικρινά σε αυτό)

Η διεθνής προπαγάνδα υπέρ του φασισμού ήταν ένα όργανο της εθνικής πολιτικής ορισμένων κρατών και αυξήθηκε ανάλογα με την αύξηση της στρατιωτικής και της οικονομικής ισχύος εκείνων των κρατών. Ωστόσο, η Reductio ad absurdum [Εις άτοπον απαγωγή] της διεθνούς ιδεολογικής προπαγάνδας

ως μανδύας για την εθνική πολιτική

επήλθε με την υιοθέτηση αρνητικών συνθημάτων, που στόχο είχαν να συνενώσουν σε μια πολιτική συμμαχία εκείνους που δεν συμμερίζονταν καμία θετική ιδεολογία. Έτσι, το σύμφωνο Αντικομιντερν δεν εμπόδισε τη Γερμανία να έρθει σε συμφωνία με τη βασική κομουνιστική δύναμη, όταν οι ανάγκες της εθνικής πολιτικής φάνηκαν να απαιτούν κάτι τέτοιο' και ο «αντιφασισμός» των δημοκρατικών εθνών δεν τα εμπόδισε από το να επιδιώξουν μια συμμαχία με χώρες των οποίων οι μορφές διακυβέρνησης ήταν όμοιες με τον φασισμό [Δες επίσης Προς όλους.].

Τα συνθήματα αυτά δεν είχαν κανένα νόημα και καμία σημασία παρά μόνο για τις εθνικές πολιτικές των χωρών που τα χρησιμοποιούσαν. Η ισχύς της πειθούς δεν μπορεί να διαχωριστεί από τη στρατιωτική και την οικονομική ισχύ.
Edward H. Carr
Η Εικοσαετής Κρίση 1919-1939
Πρώτη έκδοση, 1939
Ακουσε ο Κομφούκιος να λένε......

Εθνικό συμφέρον και οικουμενικό καλό

Διατείνομαι ότι είμαστε η πρώτη φυλή στον κόσμο και ότι όσο περισσότερο κατακλύσουμε με την παρουσία μας τον κόσμο τόσο το καλύτερο για το ανθρώπινο είδος.

Λόρδος Cecil Rhodes
(The Times, 27 Αυγούστου 1885)

Πιστεύουμε στον Θεό, στην Αγγλία και στην ανθρωπότητα.

Η αγγλόφωνη φυλή είναι ένα από τα βασικά μέσα που επέλεξε ο Θεός προκειμένου να επέλθουν μελλοντικά βελτιώσεις στην τύχη της ανθρωπότητας.

W.T.Stead
(The Last Will and the Testament of Cecil Rhodes 1902)

Ο Woodrow Wilson ήταν έντονα πεπεισμένος για την ταύτιση της αμερικανικής πολιτικής με την οικουμενική δικαιοσύνη.

Μετά τον βομβαρδισμό της Βέρα Κρουζ το 1914 διαβεβαίωσε τον κόσμο ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πάει στο Μεξικό για να υπηρετήσουν την ανθρωπότητα». Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου συμβούλευσε τους αμερικανούς μαθητές της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων «όχι μόνο να σκέφτονται πάντα πρώτα την Αμερική, αλλά να σκέφτονται επίσης πάντα πρώτα και την ανθρωπότητα» - ένα επίτευγμα που το κατέστησε λίγο πιο εύκολο δίνοντας την εξήγηση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν «ιδρυθεί για το καλό της ανθρωπότητας». Λίγο πριν εισέλθουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στον πόλεμο, σε μια ομιλία του στη Γερουσία σχετικά με τους σκοπούς του πολέμου, αναφέρθηκε σε αυτή την ταύτιση με ακόμη πιο κατηγορηματικό τρόπο:

«Αυτές είναι αμερικανικές αρχές, αμερικανικές πολιτικές... Είναι αρχές της ανθρωπότητας και πρέπει να επικρατήσουν».

Θα παρατηρήσουμε ότι τέτοιου είδους ομιλίες παρατίθενται σχεδόν αποκλειστικά από αγγλοσάξονες πολιτικούς και συγγραφείς.
Είναι αλήθεια ότι όταν ένας διακεκριμένος Εθνικοσοσιαλιστής υποστήριξε πως «οτιδήποτε ωφελεί τον γερμανικό είναι σωστό, ενώ οτιδήποτε τον βλάπτει είναι λάθος», διατύπωνε απλώς

την
ταύτιση του εθνικού συμφέροντος με το οικουμενικό δίκαιο,

το οποίο είχε ήδη καθιερωθεί για τις αγγλόφωνες χώρες από τον Wilson, τον καθηγητή Toynbee, τον λόρδο Cecil και πολλούς άλλους. Όταν όμως ο ισχυρισμός αυτός μεταφράζεται σε μια ξένη γλώσσα, φαίνεται πιεστικός και η ταύτιση δεν είναι πειστική ακόμη και στους ενδιαφερόμενους λαούς. Δύο είναι οι εξηγήσεις που δίνονται γι' αυτή την περίεργη αντίφαση.

Η πρώτη εξήγηση, που είναι δημοφιλής στις αγγλόφωνες χώρες, είναι ότι οι πολιτικές των αγγλόφωνων εθνών είναι στην πραγματικότητα πιο ενάρετες και ανιδιοτελείς από εκείνες των κρατών της ηπειρωτικής Ευρώπης, κι έτσι ο Wilson, ο καθηγητής Toynbee και ο λόρδος Cecil έχουν σε γενικές γραμμές δίκιο όταν ταυτίζουν τα αμερικανικά και τα βρετανικά συμφέροντα με το συμφέρον της ανθρωπότητας.
Η δεύτερη εξήγηση, η οποία είναι δημοφιλής στις χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης, είναι ότι οι αγγλόφωνοι λαοί είναι αριστοτέχνες στο να συγκαλύπτουν τα εγωιστικά εθνικά τους συμφέροντα και να τα παρουσιάζουν ως γενικό καλό και ότι αυτού του είδους η υποκρισία αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του αγγλοσαξονικού πνεύματος.

Δεν φαίνεται να είναι απαραίτητο να αποδεχτούμε κάποια από αυτές τις ηρωικές προσπάθειες ερμηνείας του φαινομένου αυτού. Η λύση είναι απλή. Οι θεωρίες της κοινωνικής ηθικής είναι πάντα προϊόν μιας κυρίαρχης ομάδας, η οποία ταυτίζει τον εαυτό της με την κοινότητα ως σύνολο και διαθέτει δυνατότητες που δεν παρέχονται στις εξαρτημένες ομάδες ή άτομα, για να επιβάλει την άποψη της ως προς τη ζωή στην κοινότητα. Οι θεωρίες της διεθνούς ηθικής είναι, για την ίδια αιτία και λόγω της ίδιας διαδικασίας, το προϊόν κυρίαρχων εθνών ή ομάδων εθνών [θα θίξω σε άλλη ανάρτηση την πορεία του διεθνούς δικαίου από τον Ολλανδό Ουμανιστή Grotius στον Πρωσσογερμανό Διαφωτιστή Kant].

Για τα τελευταία εκατό χρόνια [το 1939 γράφονταν όσα διαβάζετε] και ιδιαίτερα από το 1918 οι αγγλόφωνοι λαοί αποτελούσαν την κυρίαρχη ομάδα στον κόσμο' και οι σύγχρονες θεωρίες της διεθνούς ηθικής σχεδιάστηκαν για να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους και εκφράστηκαν με το ιδιαίτερο ιδίωμα τους...
Τόσο η άποψη ότι οι αγγλόφωνοι λαοί μονοπωλούν την διεθνή ηθική [πάντως μονοπωλούσαν την διεθνή οικονομική καθώς στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το 1971 ζούσε το 90% των οικονομολόγων του πλανήτη] όσο και η άποψη ότι είναι τέλειοι διεθνείς υποκριτές μπορούν να αναχθούν στο απλό γεγονός ότι οι ισχύοντες κανόνες της διεθνούς αρετής δημιουργήθηκαν μέσα από μια φυσική και αναπόφευκτη διαδικασία κυρίως από αυτούς.

Edward H. Carr
Η Εικοσαετής Κρίση 1919-1939
Πρώτη έκδοση, 1939

-------------------------------------------------------------------------------------------------

...ο πολυεθνικός και ιδιαίτερος χαρακτήρας της αμερικανικής κοινωνίας κατέστησε ευκολότερο για τις Η.Π.Α να παγκοσμιοποίησουν την ηγεμονία τους χωρίς να -αφεθεί να- φανεί πως είναι αυστηρά εθνική.

Για παράδειγμα, μια προσπάθεια της Κίνας να επιδιώξει παγκόσμια πρωτοκαθεδρία θα αντιμετωπιζόταν αναπόφευκτα από άλλους ως μια προσπάθεια να επιβάλει εθνική ηγεμονία. Για να το θέσουμε απλά, ο οποιοσδήποτε μπορεί να είναι Αμερικανός, αλλά μόνον ο Κινέζος μπορεί να είναι Κινέζος -και αυτό βάζει ένα επιπλέον και σημαντικό εμπόδιο στον τρόπο οποιασδήποτε ουσιαστικά εθνικής παγκόσμιας -προσπάθειας- ηγεμονίας.

Zbigniew Brzezinsk
Άκουσε ο Κομφούκιος να λένε:

Ο Θεός δεν προετοίμασε μάταια επί χιλιάδες έτη τους Αγγλοσάξονες.

Μας έδωσε το πνεύμα της προόδου για να συντρίψουμε τις δυνάμεις της αντίδρασης σε όλη τη γη. Μας έκανε τους κύριους οργανωτές του κόσμου για να εγκαθιδρύσουμε την τάξη εκεί που κυβερνά το χάος. Μας κατέστησε ικανούς στη διακυβέρνηση για να μπορούμε να εγκαθιδρύσουμε κυβερνήσεις ανάμεσα σε άγριους και γερασμένους λαούς. Αν δεν υπήρχαμε εμείς, ο κόσμος θα έπεφτε στο σκοτάδι και τη βαρβαρότητα. Από όλη την ανθρώπινη φυλή, ο Θεός ξεχώρισε τους Αμερικανούς ως το εκλεκτό του έθνος, που θα οδηγήσει στην αναγέννηση την ανθρωπότητα.

Αυτή είναι η θεϊκή αποστολή της Αμερικής.
Σ' εμάς εναπόκειται η ευθύνη για την πρόοδο του κόσμου και την ειρήνη.

Albert J. Beveridge
(The meaning of the times and other speeches, Indianapolis: The Bobbs-Merill Co, 1908)

:ΚΑΙ Ο ΚΟΜΦΟΥΚΙΟΣ ΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕ

Όταν το Τίποτα προσποιείται το Πάν,
το Κενό προσποιείται το Πλήρες,
η Ένδεια προσποιείται την Ευμάρεια,
δύσκολο να υπάρξει άνθρωπος με σταθερότητα.

cosmoidioglossia.blogspot.com/