Οι μέρες πριν τις εκλογές έχουν ντυθεί σίγουρα κλίμα ανησυχίας, άγχους, αηδίας από πολλούς φαντάζομαι και μιας γενικότερης αναταραχής। Πολλά είναι αυτά που μας βασανίζουν όλους, απ’ την πολιτική κατάσταση και την μετεκλογική-αυριανή μέρα έως τα κοινωνικά προβλήματα της λαθρομετανάστευσης και του ρατσιμού, της απάθειας και της βίας. Δεν μπορώ να μιλήσω για μονοπώλια της βίας, αφού καθαρά και ξάστερα διακρίνω γύρω μου μια συνεχή μάχη ατόμων για την επιβολή τους. Πανταχόθεν. Της δικής του αλήθειας καθείς, και δυστυχώς η λογική απουσιάζει. Και χρειάζεται μια κάποια νηνεμία, άλλωστε όπως λένε, άκουσον άκουσον “αυτές οι εκλογές είναι πολύ κρίσιμες για τον τόπο”.
Μέσα λοιπόν στην κρισιμότητα αυτή και την, επιτέλους, συνειδητοποίηση της ανάγκης να πέσει πια αυτός ο πολιτικός μηχανισμός ή τα γρανάζια του, ό,τι προτιμάτε, ο λαός αποφάσισε να καταδικάσει οριστικά και αμετάκλητα την συνέχειά του. Όμως, φοβάμαι μόνο εγώ ότι πάλι με τις επιφάνειες θα πλέξει το νήμα στον αργαλειό; Από πού να σας ξεκινήσω, που η αηδία μου για πολλά τόσο μεγάλη είναι, ώστε να παλεύω κάθε μέρα να διατηρήσω την ικμάδα μου μετά από τόσες συζητήσεις, τόσα γεγονότα, τόσα άλλα που ακούω.
Να το ξεκινήσουμε εκ του γενικού, για να καταλήγω σιγά σιγά σε ειδικότερες πτυχές. Κρισιμότητα, δυνατότητα, λύση, ανατροπή: δεν μου λένε τίποτα! Κι απορώ με ποια λογική λένε κάτι στο εκλογικό σώμα. Αργά θυμήθηκα ν’ απορήσω και ΄γώ! Πώς αλήθεια θα επινοήσει και θα παγιώσει αλλαγή μετά από όλο αυτό το ξεκαθάρισμα ο ελληνικός λαός, αποτελεί αίνιγμα για ‘μένα. Θέλει, δε διαφωνώ ότι θέλει και έχει όλη την καλή διάθεση, έλα όμως που δεν μπορεί. Ας είμαστε ειλικρινείς, μια ζωή επιφάνειες, μια ζωή επιφανειακοί ανθρώποι, μυαλά, τρόποι και στόχοι, έτσι απλώς θα τα ξεφορτωθούμε και θα δούμε επιτέλους την ουσία; Απαντήστε μόνοι σας.
Η λογική γονάτισε μπροστά στο θυμικό, την εξάρτηση, τα ψευτοδιλλήματα και την πίκρα του καθενός, την οποία βέβαια προσπαθεί να μεταδώσει και σε άλλους. Κάθε σοβαρή συζήτηση που προσπάθησα να κάνω στα πλαίσια του προεκλογικού αναβρασμού με άτομα του εκλογικού σώματος κατέληξε στον γκρεμό. Ανεξάρτητοι Έλληνες; Η λογική του “Παναγία βόηθα” και της σλογκανολογίας “Είμαστε πολλοί, είμαστε ανεξάρτητοι, είμαστε Έλληνες”… και άρα θα σωθεί η χώρα! Της αριστεράς; Πέρα βρέχει, δώθε καράβια αρμενίζουν. Το ΚΚΕ σταθερό στην πρωτόγονη φαντασία ότι το κομμουνιστικό σύστημα είναι εφαρμόσιμο, συνεχίζει να ψέλνει το Τροπάρι των Μανιφέστων, όπως το ‘πε κάποτε ένας άλλος, “ο Τρίτος”. Για ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία δεν θα μιλήσω, για ευνόητους λόγους. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάει να γίνει νέο ΠΑΣΟΚ, με όλο το συνδικαλισμό να λειτουργεί καλώς και όλους τους ξέμπαρκους ψηφοφόρους του. Από πρώην ΠΑΣΟΚους μέχρι και συντηριτικούς, βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως μόνη επιλογή, αφού αρκεί μόνο να καταγγείλουν την μνημονιακή κυβέρνηση. Η Δημοκρατική Αριστερά δεν έχω καταλάβει ακόμα τί ρόλο διαδραματίζει και η Χρυσή Αυγή εκπέμπει αηδία μόνο. Υπάρχουν κι άλλοι, Τζήμερος, Λεβέντης, Πειρατές, Κυνηγοί, Ψαράδες, Καντηλανάφτες… γενικά, μην τα πολυλογώ, άνθρωποι κατάλληλοι να τους εμπιστευθείς τον εαυτό σου!
Αν θέλει κάτι να αλλάξει ο λαός, να ξεκινήσει από την απάρνηση της λογικής του “μή χείρον βέλτιστον”. Λογική; Σταθείτε… από πότε είναι λογικό να συμβιβάζεσαι σε κάτι βλαβερό, σε όποιον βαθμό, και μάλιστα ξέροντάς ότι καλό δε θα σου φέρει; Είναι χαζό! Όπως χαζό και ασόβαρο είναι να θέλεις τόσο πολύ να πατάξεις κάτι που τρέφεις με όλη την κενότητα, τη δυσαρμονία και την ατσουμπαλότητά σου. Δες το αλλιώς… από τα κάτω αλλάζει η ζωή, όχι από τα πάνω. Στα πάνω δε νοιάζονται, σε πουλάνε τόσα χρόνια και σ’ αγοράζουν δούλο. Λίγο ειρωνικό ε; Να νιώθεις και το χρέος απέναντί τους. “Είναι καθήκον του ευσυνείδητου πολίτου σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα να ασκεί το εκλογικόν του δικαίωμα”. Μα, όμως μάθε ότι, ούτε δημοκρατία έχουμε ούτε είσαι ευσυνείδητος πολίτης! Πώς, μου λες ότι, είσαι σαν θυμάσαι ότι υπάρχεις ως τέτοιος μια φορά στα τέσσερα έτη;
Τα μέτρα και τα σταθμά είναι λάθος, είναι επαίσχυντα και εμπεριέχοντα ουδεμία ουσία.Υποστηρίζω, έως έναν πολύ μεγάλο βαθμό, πως αυτά έχουν άμεση σχέση και με την ανύπαρτκη αντιπολίτευση στο ελληνικό κοινοβούλιο τα τελευταία 35 χρόνια. Αυτό το λέω φυσικά, για όσους ενστερνίζονται την άποψη ότι κάποια κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν υπάρξει ποτέ κυβέρνηση, και άρα δεν μπορούν να κατηγορηθούν. Πρέπει να κατηγορούνται, ίσως και στον ίδιο βαθμό, για όλη αυτή την ανεμελιά και απραγία που δεν αρμόζει σε αντιπολίτευση. Ως αντιπρόσωποι του λαού έχουν αναλάβει την ευθύνη να τον εκφράζουν και αυτοί με τη σειρά τους εμπράκτως. Ας μιλήσω, όμως, για τα μέτρα και τα σταθμά αυτά, τα οποία είναι το αντίκρυσμα της κακής αντιπολίτευσης σε επίπεδο πολιτικού διαλόγου μεταξύ ψηφοφόρων. Πρέπει, καταρχάς, να ξεπεράσουμε την τακτική σύμφωνα με την οποία επιχειρούμε να αντικρούσουμε επιχειρήματα. Σε όλες μου τις συζητήσεις, για κάθε φορά που εθίγετο ένα ζήτημα (συνήθως αρνητικής βαρύτητας) σχετικά με ένα κόμμα, αντίκρουση έκανε ένα “Ναι, είδαμε και το ΚΚΕ…” ή ένα “Είδα και τους μορφωμένους που μας ‘φθάσαν…”. Ας σοβαρευτούμε, αυτός δεν είναι πολιτικός λόγος. Εξάλλου, είμαστε «ευσυνείδητοι πολίτες». Έως έναν βαθμό, δυσκολεύομαι να καταστήσω κατανοητό ακόμη κι αυτό στους συνομιλητές μου, απ’ τη στιγμή που είναι ταγμένοι κάπου και δυστυχώς αμετακίνητοι σε αυτή την τακτική, όταν βλέπουν πως με σοβαρά επιχειρήματα δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Για παράδειγμα, δεν γίνεται να τίθεται το ζήτημα της υπαρκτής βίας των αντιεξουσιαστών και να αντικρούεται με την υπενθύμιση της υπαρκτής βίας των ισχυρών. Σύμφωνοι, όμως τώρα μιλάμε για το ένα και θα το καταδικάσουμε οπωσδήποτε. Μετά καταδικάζουμε κάθε άλλη βία. Αυτά φυσικά πρέπει να είναι κανείς ελεύθερος ή απελεύθερος τουλάχιστον των ιδεολογιών και των συμφερόντων της κάθε πολιτικής χωροταξίας. Κι άλλο ένα παράδειγμα τέτοιων συζητήσεων είναι να μιλούμε για τον φανατισμό των αριστερών και να ζητάνε άφεση αμαρτιών λόγω του επίσης υπαρκτού δεξιού φανατισμού. Ναι, αδέρφια μου, υπάρχει και αυτός, κατά καιρούς ισχυρότερος, όμως δεν είστε άγιοι.
Να τα σταθμίζετε όλα, να τους ζυγίζετε όλους, να είστε ύποπτοι και αντίλογοι να ξεπετάγονται από μέσα σας για το παραμικρό. Να σας ενδιαφέρει το παραμικρό και να μην αψηφάτε τόσο εύκολα. Όσο σιχαίνομαι την δεξιά, τόσο σιχαίνομαι την αριστερά. Δε τους σιχαίνομαι όμως τους πολιτικούς περισσότερο όχι απ’ τους ανθρώπους, αλλά απ’ τον τρόπο που σκέφθονται. Και είναι αυτός που τόσα χρόνια συντηρεί το πολιτειακό μας σύστημα. Η δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά δεν θα πάμε ψηλά σαν συνειδήσεις με την εργατιάρικη σκέψη που προμοτάρουν τα κόμματα της αριστεράς. Δεν θα ευημερήσουμε ποτέ αληθινά με τους τρόπους της δεξιάς και των νεοφιλελεύθερων. Δεν είμαστε αριθμοί –είμαστε άνθρωποι πρώτα απ’ όλα- για να ρυθμίζουμε τα πάντα οικονομικώς. Ψηφίστε ό,τι θέλετε, ξέρω ότι κι εσείς καταλαβαίνετε πως θα αλλάξει ένα απολύτως τίποτε με αυτόν τον τρόπο, μα δοκιμάστε να σκοτώσετε τον δεσμοφύλακα μέσα σας και να αναθεωρήσετε: φταίνε αυτοί ή εγώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου