Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΔΙΤΤΟΤΗΤΑΣ [Μέρος Β΄]

Το παρακάτω κείμενο ονομάζεται "ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΔΙΤΤΟΤΗΤΑΣ"
Συγγραφέας: Garniet Malet
Πηγή: http://www.garnier-malet.com/homepage___the_doubling_theory_131.htm
Αρχική γλώσσα: Αγγλικά, Γαλλικά

Γιατί υπάρχει χώρος, ο χρόνος και η ζωή; Γιατί υπάρχει ο διπλασιασμός;

Μας φαίνεται ότι έχουν περάσει πολλές ερωτήσεις χωρίς απάντηση για πάρα πολύ καιρό. Γιατί υπάρχει το σύμπαν; Γιατί υπάρχει ο χρόνος; Γιατί υπάρχει ζωή; Και πάνω από όλα, είμαι πραγματικά ασήμαντος και άχρηστος στον απέραντο χώρο γύρω μου;

Η Θεωρία της Διττότητας αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα από μια νέα οπτική γωνία, και μας επιτρέπει να λάβουμε απαντήσεις που ωθούν πίσω στα όρια της σύγχρονης φυσικής. Αυτή η Θεωρία μου επέτρεψε να κατανοήσω και να εξηγήσω τη λειτουργία του ηλιακού συστήματος και τον 25.920 ετών κύκλο του.

Με τη διεξαγωγή μετρήσεων στο ηλιακό μας σύστημα και την αυστηρή δικαιολόγηση των πλανητικών μετακινήσεων, σύμφωνα με τη θεμελιώδη διττή κίνηση που ορίζεται στη Θεωρία, η ταχύτητα του φωτός δικαιολογήθηκε και υπολογίστηκε πάνω από όλα για πρώτη φορά, όπως και δύο ταχύτερες από το φως ταχύτητες, που απαιτούνται για τη διττότητα του χρόνου. Μετά τον υπολογισμό των τριών αυτών ταχυτήτων, αναπτύχθηκε το θεώρημα των τριών ενεργειών (υπεύθυνων του φαινομένου), που αποδεικνύει την ύπαρξη αντι-βαρυτικής ενέργειας (66,6%) συνδεδεμένης με την βαρυτική ενέργεια (33,3%), που ολοκληρώνει της ανταλλαγή ενέργειας ( 0,01%).

Η τελευταία μου επιστημονική εργασία στο Αμερικανικό Ινστιτούτο Φυσικής (Νέα Υόρκη) το 2006 μου επέτρεψε να εξηγήσω την άφιξη των πλανητοειδών στα πέριξ του Πλούτωνα και να υπολογίσω την σταθερά λεπτής υφής.

Αυτή η Θεωρία, η οποία υπολογίζει τις παγκόσμιες σταθερές και καταρρίπτει υποθέσεις που κάποτε φαίνονταν αμετάβλητες, ολοκληρώνει πλήρως αποδεδειγμένα υπάρχοντες νόμους, και αποτελεί μια επανάσταση για τη φυσική και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.





Εξήγηση της Διττότητας με δυο λόγια



Τίποτα δεν υπάρχει αν δεν παρατηρηθεί

Χωρίς τον παρατηρητή, ο χώρος δεν υπάρχει, και με την κίνηση στον χώρο, σε σχέση με τον παρατηρητή, ο χρόνος δεν υπάρχει. Για να μην προσπέσει στον ανθρωπομορφισμό, η σύγχρονη επιστήμη εφαρμόζει την αρχή της διαφοροποίησης του παρατηρητή από το χώρο που παρατηρείται, χρησιμοποιώντας τον πλέον αντικειμενικό χώρο και χρόνο των διαθέσιμων συστημάτων αναφοράς . Ένα σωματίδιο μπορεί πάντα να θεωρείται ο παρατηρητής του δικού του χρόνου και του δικού του ορίζοντα.

Η κβαντομηχανική μας έδειξε ότι ο παρατηρητής σε ένα πείραμα είναι πάντα ένας συμμετέχων. Το ίδιο ισχύει και για απείρου μεγέθους Μηχανική (παγκόσμια μηχανική).

Η Θεωρία της Διττότητας αντιμετωπίζει το πρόβλημα με το να αποδείξει ότι ο παρατηρήσιμος ορίζοντας ενός σωματιδίου είναι πάντα ένα σωματίδιο που υπάρχει σε άλλο ορίζοντα. Έτσι, ο απείρως μεγάλος ορίζοντας ενός αρχικού σωματιδίου δεν υπάρχει για τα σωματίδια των οποίων ο απειροελάχιστος ορίζοντας είναι αυτό το ίδιο σωματίδιο. Η Θεωρία αυτή παρέχει τη χρονική και χωρική μεταβολή στην κλίμακα μεταξύ των απειροελάχιστα μικρών και των απείρως μεγάλων και έτσι μου επιτρέπει να ενοποιήσω τους νόμους που τα διέπουν (τα απείρως μικρά και μεγάλα).


Γιατί θα πρέπει ο χρόνος να είναι διττός; Γιατί πρέπει να υπάρχουν "χρονικά ανοίγματα";

Το χρονικό διάστημα που θα μεσολαβήσει ανάμεσα σε μια ερώτηση (και εμπόδιο) και την απάντηση (υπερπήδηση εμποδίου) ορίζει ένα χρόνο προσαρμογής για ένα σωματίδιο που χρησιμοποιεί αυτό το χρόνο στο καθορισμένο χώρο, περιοριζόμενο από τον ορίζοντά του. Η επιτάχυνση της ροής του χρόνου σε έναν ανεπαίσθητο ορίζοντα, διπλασιαζόμενη από το πρώτο ορίζοντα, επιτρέπει σε ένα σωματίδιο που διπλασιάστηκε από το αρχικό σωματίδιο, που μετακινείται κατά τον ίδιο τρόπο, να λάβει την απάντηση πριν από το αρχικό σωματίδιο.

Η χρονική επιτάχυνση μπορεί να είναι τέτοια ώστε το αρχικό σωματίδιο "να μην έχει την ώρα" να χρησιμοποιήσει τη "στιγμή" του χρόνου του ενώ το διπλασιασμένο σωματίδιο "έχει όλο το χρόνο που χρειάζεται" για να λάβει την απάντηση στην ερώτηση "στην ίδια στιγμή" . Αυτό καθιστά αναγκαία την επιτάχυνση του χρόνου καθώς διπλασιάζεται το αρχικό σωματίδιο σε ανεπαίσθητο χρόνο, κάτι που αποκαλώ "τα ανοίγματα του χρόνου".

Ωστόσο, ο χρόνος είναι παρατηρήσιμος και μετρήσιμος μέσω της σύγκρισης χωροταξικών κινήσεων. Κατά συνέπεια, είναι συνεχής. Η διαφοροποίηση του χρόνου σε "χρονικά ανοίγματα" είναι το ίδιο με τη διαφοροποίηση της παρατήρησης μιας κίνησης και συνεπώς, με τη διαφοροποίηση της αντίληψης του ίδιου του παρατηρητή, που είναι και ο ορίζοντας του σωματιδίου και το σωματίδιο στον ορίζοντά του.



Ο διπλασιασμός του αρχικού παρατηρητή

Διπλασιασμός σημαίνει ότι ο παρατηρητής έχει διπλασιαστεί, ενώ υπάρχει στα χρονικά ανοίγματα του αρχικού παρατηρητή. Λόγω της διαφοράς αντίληψης, ο διπλασιασμένος παρατηρητής κινείται γρήγορα μέσα από τον επιταχυνόμενο χρόνο που σε αυτόν φαίνεται φυσιολογικός. Για τον ίδιο, ο χρόνος του αρχικού παρατηρητή φαίνεται να έχει επιβραδυνθεί ή σταματήσει.

Έτσι, ο δεύτερος παρατηρητής ακαριαία παρέχει απαντήσεις στα ερωτήματα του αρχικού παρατηρητή, μέσω της ανταλλαγής πληροφοριών μέσω των κοινών τους "ανοιγμάτων χρόνου". Ο αρχικός παρατηρητής αποκτά μια ενστικτώδη και "προληπτική" μνήμη η οποία του επιτρέπει να ζητήσει νέα ερωτήματα. Αυτή η πρόβλεψη του επιτρέπει να εξοικονομήσει χρόνο, αλλά δεν του παρέχει απαραίτητα απαντήσεις στις αρχικές του ερωτήσεις.


Διπλασιασμός του διπλασιασμένου παρατηρητή

Ο διπλασιασμένος παρατηρητής δεν γνωρίζει την ύπαρξη του αρχικού παρατηρητή, διότι δεν γνωρίζει τίποτα για το χρόνο που ο άλλος υπάρχει.

Μπορεί να θεωρηθεί ως ένας αρχικός παρατηρητής που διπλασιάζεται με τη σειρά του. Ο τρίτος παρατηρητής απαντά έτσι στις ερωτήσεις του δεύτερου παρατηρητή και με τη σειρά του κάνει άλλες ερωτήσεις.



Παρελθόν, παρόν, μέλλον

Ο δεύτερος παρατηρητής υπάρχει στο δικό του παρόν. Έχει απαντήσεις στα ερωτήματα του πρώτου παρατηρητή, που νομίζει ότι προέρχονται από το παρελθόν. Θέτει ο ίδιος ερωτήματα τα οποία ο τρίτος παρατηρητής απαντά. Αυτές οι απαντήσεις του φαίνονται σαν να προέρχονται από το μέλλον. Έτσι, μέσω στιγμιαίας ανταλλαγής πληροφοριών στα ανοίγματα του χρόνου, είναι ένας παρατηρητής σε τρία διαφορετικά χρονοδιαγράμματα: παρελθόν, παρόν, μέλλον.

Η Θεωρία της Διττότητας προβλέπει μια εξίσωση που μας επιτρέπει να εκφράσουμε με αυστηρούς όρους την αλλαγή της αντίληψης μεταξύ δύο διπλασιασμένων παρατηρητών που υπάρχουν σε δύο διαφορετικά χρονοδιαγράμματα.

Αυτή η εξίσωση είναι το θεμέλιο της Θεωρίας της Διττότητας. Με τη βοήθεια των χωρικών και χρονικών αλλαγών σε κλίμακα συνδέεται (με αυτή την εξίσωση) το απείρως μεγάλο σύμπαν του αρχικού παρατηρητή και το απειροελάχιστο σύμπαν του παρατηρητή που διπλασιάστηκε.



Μονός παρατηρητής και πολλαπλός διπλασιασμός

Η διττότητα δεν περιορίζεται μόνο σε περιπτώσεις διπλασιασμού. Ο πρώτος παρατηρητής μπορεί να διπλασιαστεί όσες φορές η κίνηση του διπλασιασμού το επιτρέπει και, συνεπώς, να πολλαπλασιάζεται ο αριθμός των δευτερογενών παρατηρητών, καθένας από τους οποίους διπλασιάστηκαν σε έναν τρίτο παρατηρητή. Ωστόσο, ο διπλασιασμός των παρατηρητών είναι τέτοιος ώστε πληροφορίες επιστρέφουν σε αυτόν από τον τρίτο παρατηρητή πριν να το καταλάβει ο δεύτερος παρατηρητής. Αυτό προϋποθέτει τρεις διπλασιαστικές ταχύτητες ,υπολογισμένες από τη Θεωρία της Διττότητας και δημοσιευμένες το 1998:



C2 = 7*C1 =((7^3)/12)*(10^5)*C0 , όπου C0 είναι η ταχύτητα του φωτός.



Αυτή η σχέση ταχύτητας διαθέτει ένα όριο στον διπλασιασμό του χώρου και του χρόνου.

Αυτό το όριο χρειάζεται ένα πεπερασμένο αριθμό δευτερογενών παρατηρητών διπλασιασμένων από την πρώτο του παρατηρητή. Επίσης, απαιτεί έναν ενιαίο(μονό) διπλασιασμό από το δεύτερο παρατηρητή, ο οποίος θα διαθέτει μόνο έναν διπλό(παρατηρητή) για να απαντήσει σε ερωτήσεις του.

Όταν ανέπτυξα η Θεωρία αυτή, μου επέτρεψε να δώσω μια αυστηρή μαθηματική εξήγηση στο περίεργο αξίωμα του Einstein, το οποίο δήλωνε, χωρίς λογική αιτιολόγηση, ότι η ταχύτητα του φωτός είναι ανεξάρτητη από την ταχύτητα της πηγής και την ταχύτητα του παρατηρητή. Αυτό συμβαίνει επειδή C0 είναι η ταχύτητα αντίληψης του παρόντος χρόνου σε έναν ορίζοντα παρατήρησης κατά τον οποίο όλοι οι παρατηρητές, που ανήκουν σε αυτόν το χρονικό ορίζοντα, πρέπει να αντιλαμβάνονται όλες τις πληροφορίες, ταυτόχρονα, για να είναι μέρος της ίδιας παρούσας πραγματικότητα. Αυτός ο παρατηρητικός συγχρονισμός απαιτείται ώστε οι διάφοροι παρατηρητές να μπορούν να μοιράζονται ένα κοινό παρόν, ενώ οι υπάρχουν στον ίδιο ορίζοντα και στον ίδιο χρόνο.



Εξαφανίζονται αξιώματα

Προκειμένου να επιταχυνθεί ο χρόνος, οι ταχύτητες είναι κατ 'ανάγκη μεγαλύτερες από C0. Αυτές οι ταχύτητες, γνωστές ως υπερ-φωτεινές, επιτρέπουν σε άλλους διπλασιασμένους παρατηρητές να παρατηρούν την πραγματικότητα πιο γρήγορα. Για τα τελευταία χρόνια, οι επιστήμονες (Aspect 1982, Gisin 1998, Σουάρεζ 2002) έχουν παρατηρήσει αυτές τις ταχύτητες χωρίς να είναι σε θέση να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους. Τέτοιου είδους δικαιολόγηση, μέχρι σήμερα φαινόταν αδύνατη, διότι, σύμφωνα με την εξίσωση του Αϊνστάιν ((E = m*(C^2)) ένα σωματίδιο απαιτείται να διαθέτει μηδενική μάζα, ώστε να κινηθεί με την ταχύτητα του φωτός. Επειδή η πληροφορία είναι η ενέργεια Ε, ως εκ τούτου διαθέτει μάζα m = E / (C^2) που εξαιτίας αυτής της εξίσωσης, δεν μπορεί να προχωρήσει ταχύτερα από το φως.

Αυτό μπορεί να εξηγηθεί με διαφορετικό τρόπο, χρησιμοποιώντας τη Θεωρία της Διττότητας:

Μια μάζα που είναι μηδενική σε κάποιον ορίζοντα κινείται με μια υπερ-φωτεινή ταχύτητα σε έναν ανεπαίσθητο ορίζοντα χρησιμοποιώντας ένα χρονικό άνοιγμα, στο οποίο όμως διαθέτει μάζα.

- Υπερ-φωτεινές (που ξεπερνούν την ταχύτητα του φωτός) πληροφορίες αλλάζουν το χρόνο. Ο νόμος αυτός αποδεικνύεται από τον Langevin το 1923 (παράδοξο των διδύμων του Langevin ) και επαληθεύεται πειραματικά το 1972 από τον Kneferle και Keating.

- Ένα απείρως μεγάλο κύμα σε έναν ορίζοντα γίνεται απείρως μικρό(βραχύ) κύμα σε άλλο ορίζοντα στον οποίο επιταχύνεται και κατά τον οποίο ο παρατηρητής δεν έχει την ίδια αντίληψη του χρόνου.

Η αλλαγή του χρονοδιαγράμματος δείχνει ότι ένα δυναμικό έξω από έναν ορίζοντα εκφρασμένο σε 1/L (όπου L είναι ένα μέτρο του χώρου) μετατρέπεται σε δύναμη του 1/(L^2) για τα σωματίδια αυτού του ορίζοντα.


Οι τρεις διπλασιαστικές ενέργειες.

Όλες οι παραπάνω ιδιότητες καθιστούν δυνατή για τις πραγματικότητες (παρελθόν, παρόν και μέλλον) να συνυπάρχουν, αν και δεν αντιλαμβάνονται η μία την άλλη, και εξαρτώνται από τις τρεις ταχύτητες και τις τρεις διπλασιαστικές ενέργειες. Η Θεωρία της Διττότητας δίνει τις σχέσεις τους:

0,1%, 33,3% και 66,6% της αρχικής ενέργειας.

Το 1998, ο Saul Perlmutter και ο Brian Schmidt, ενώ παρατηρούσαν ένα Supernova, ανεξάρτητα ο καθένας, απέδειξαν την ύπαρξη μιας άγνωστης ενέργειας άπωσης, ίσης με το 67,7% της ενέργειας του σύμπαντος. Την παρατήρηση αυτή επιβεβαίωσε θεώρημα των τριών ενεργειών της Θεωρίας της Διττότητας , που δημοσιεύθηκε την ίδια χρονιά. Στη δική του εποχή, ο Albert Einstein προσπάθησε να εισάγει τη κοσμολογική σταθερά του 67% . Δεν μπόρεσε ποτέ να το αποδείξει, και δύο χρόνια πριν πεθάνει, δήλωσε ότι η σταθερά ήταν "το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του", που στην πραγματικότητα, ήταν μια εξαιρετική πινελιά από διαίσθηση.



Ο αιθέρας

Ο διπλασιασμός περιορίζεται από στιγμιαίες "μπρος-και-πίσω" ανταλλαγές πληροφοριών που δημιουργούν την ενεργειακή σύνδεση μεταξύ των διαφόρων διττών χώρων σε διαφορετικές χρονικές διαστάσεις.

Ως εκ τούτου, είναι αλήθεια ότι ένα σύμπαν κατά τη διάρκεια του διπλασιασμού διασταυρώνεται από ενέργεια πληροφοριών. Το υπόλοιπο αυτής της ενέργειας εξαρτάται από τους παρατηρητές και από την ικανότητά τους να προλαμβάνουν τις απαντήσεις με έναν ενστικτώδη και διαισθητικό τρόπο. Μια ερώτηση από έναν αρχικό παρατηρητή γίνεται έτσι ενέργεια μέσα σε ένα χρονικό άνοιγμα στο οποίο ο δεύτερος παρατηρητής, διπλασιασμένος από το πρώτο παρατηρητή, υπάρχει σε επιταχυνόμενο χρόνο. Με τη σειρά του, οι ερωτήσεις του, είναι ενέργεια στα χρονικά του ανοίγματα όπου ένας τρίτος παρατηρητής, διπλασιασμένος από το δεύτερο παρατηρητή, υπάρχει σε χρόνο που έχει ακόμη μεγαλύτερη επιτάχυνση. Ένα σύμπαν, επομένως, είναι γεμάτο με αυτή τη ζωτικής σημασίας ενέργεια πληροφοριών που οι αρχαίοι ανέφεραν ως "αιθέρα".

Αυτή τη στιγμή, εκτός από τη Θεωρία της Διττότητας, αυτή η ενέργεια παραμένει ένα μυστήριο. Ωστόσο, υπάρχει, και το 1948 ο Hendrik Casimir το απέδειξε: όταν δύο πανομοιότυποι χώροι πλησιάσουν, η ενέργεια αρχίζει να προσελκύει τους δύο χώρους (το φαινόμενο Casimir ). Τι παρέμεινε άγνωστο και τι έπρεπε να εξηγηθεί από τη Θεωρία της Διττότητας , είναι ότι το φαινόμενο αυτό είναι κυκλικό.



Κύκλος διαφοροποίησης του χρόνου

Ο χρονικός διπλασιασμός παρουσιάζεται σε κύκλους. Η Θεωρία μας επιτρέπει να υπολογίσουμε τους κύκλους. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον (που ορίζεται ανωτέρω) διακρίνονται από έναν μοναδικό αρχικό χρόνο σε 12 περιόδους των 2.070 ετών, που συνθέτουν το συνολικό κύκλο των 24 840 ετών. Ο κύκλος έχει μια μεταβατική περίοδο 1.080 χρόνων (δηλαδή 9 x 12) και διαρκεί έτσι 25 920 χρόνια. Αυτό αντιστοιχεί στην μετάπτωση των ισημεριών, που παρατηρήθηκε αλλά ποτέ δεν εξηγήθηκε. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι αυτός ο χρονικός διαχωρισμός ισούται με 100 περιστροφές του Πλούτωνα γύρω από τον Ήλιο.

Συνεπώς υπάρχει μια αρχή και ένα τέλος στο διπλασιασμό του χρόνου, γνωστό στους αρχαίους ως "το τέλος του χρόνου". Οι αρχαίοι καθόριζαν τις 12 περιόδους χρησιμοποιώντας τους 12 αστερισμούς στον ορίζοντα της Γήινης εκλειπτικής.

Ήμουν σε θέση να αποδείξω, χρησιμοποιώντας τη Θεωρία της Διττότητας, ότι στιγμιαίες ανταλλαγές πληροφοριών στα χρονικά ανοίγματα χρησιμοποιούσαν 12 κλειστές διαδρομές πληροφοριών, που έχουν δωδεκαεδρική συμμετρία (12 πεντάγωνες επιφάνειες). Αυτές είναι συνδεδεμένες σε ζεύγη, και οι κινήσεις των πλανητών στο ηλιακό μας σύστημα ανοίγουν αυτές τις διαδρομές.

Η σύγχρονη αστροφυσική απέδειξε πρόσφατα την δωδεκαεδρική συμμετρία της ακτινοβολίας υποβάθρου(residual radiation) που υποδηλώνει τη Μεγάλη Έκρηξη. Στην πραγματικότητα είναι η ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ του παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, αναγκαία στο τέλος ενός κύκλου και στο τέλος του διπλασιασμού των παρατηρητών.



ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ο Θεωρία της Διττότητας μας επιτρέπει για πρώτη φορά να υπολογίσουμε τις παγκόσμιες σταθερές (ταχύτητα του φωτός, σταθερά λεπτής υφής ). Καθορίζει, υπολογίζει και εξηγεί τον κύκλο της μετάπτωσης των ισημεριών (σύμφωνα με την παρατήρηση, ο κύκλος αυτός είναι ο κύκλος διπλασιασμού του χρόνου). Επίσης, προβλέπει τροποποιήσεις στο ηλιακό μας σύστημα στο τέλος αυτού του κύκλου, με την άφιξη των πλανητοειδών, που δικαιολογήθηκε το 2006 στη πιο πρόσφατη δημοσίευσή μου στο Αμερικανικό Ινστιτούτο Φυσικής. Καταρρίπτει την αντίληψή μας για το χρόνο και πάνω από όλα δείχνει μια ενέργεια ανταλλαγής μεταξύ του παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος μέσω ανεπαίσθητων χρονικών ανοιγμάτων.

Ο κύκλος του διπλασιασμού του χρόνου του ηλιακού μας συστήματος φτάνει πλέον στο τέλος του, και αυτό μπορεί να δημιουργήσει ανακατατάξεις σε παγκόσμια κλίμακα. Η άφιξη αυτών των πλανητοειδών στη μακρινή ζώνη Kuiper πυροδοτεί όχι μόνο σοβαρές αλλαγές στην ζώνη των αστεροειδών, αλλά και βίαιες ηλιακές εκλάμψεις. Μετεωρίτης έρχονται σαν βροχή στη Γη. Ο μόνος τρόπος για τον πλανήτη μας να αντισταθμίσει αυτή την προστιθέμενη μάζα είναι μέσω ηφαιστειακών εκρήξεων. Όλες αυτές οι ανταλλαγές πληροφοριών, που είναι ανταλλαγή μάζας και, συνεπώς, της ενέργειας, δημιουργούν αναταραχές και βίαιη αλλαγή του κλίματος στον κόσμο μας.

Εξαρτάται από την κατανόηση του αιθέρα και τις μόνιμες ανταλλαγές ενέργειας πληροφοριών στα χρονικά ανοίγματα μεταξύ των τριών χρονοδιαγραμμάτων (παρελθόν, παρόν και μέλλον) το αν μπορούμε να αποκαταστήσουμε την ισορροπία του πλανήτη, μια ισορροπία που έχει διαταραχθεί βίαια από το τέλος του κύκλου διπλασιασμού , λόγω της άγνοιάς μας για τη διαδικασία του διπλασιασμού.

Για όσους θέλουν να το ψάξουν περισσότερο παραθέτω http://aurora.sund.ac.uk/webedit/allweb/news/Philosophy_of_Science/PIRT2004/
και κατεβάζετε το αρχείο EPR (M. Duffy).doc
Πηγήwww.ideografhmata.gr