60 Χρόνια Ζωής: τα 40 είμαστε ξύπνιοι, τα 20 κοιμόμαστε και από αυτά τα 5 ονειρευόμαστε!
Ενώ ο περισσότερος κόσμος δεν έχει χρόνο για χάσιμο, υπάρχουν ωστόσο πολλοί, που πιστεύουν ότι είναι εξαιρετικά αποδοτικό να σπέρνεις σ’ αυτή την ακαλλιέργητη γη, που είναι ο ύπνος. Έτσι στην Ανατολική φιλοσοφία υπάρχει η πεποίθηση ότι η νύχτα είναι κατάλληλη για την ανάπαυση της ψυχής, η οποία εγκαταλείπει το σώμα που κοιμάται για να συναντήσει τον κόσμο των πνευμάτων. Είναι ένας πολύ φυσικός τρόπος για να χρησιμοποιήσει κάποιος το χρόνο του, παράδοση την οποία βρίσκουμε σε φυλές αυτοχθόνων της Αυστραλίας, που ο πολιτισμός και η καθημερινή ζωή τους βασίζονται στο όνειρο.
Είναι ο χωροχρόνος των αιώνιων υπάρξεων, των ‘’Ζουκούρπα’’. Αυτοί υπήρξαν, υπάρχουν και θα
υπάρχουν για πάντα σ’ έναν παράλληλο με το δικό μας κόσμο, προσιτό μόνο μέσα από το όνειρο. Γνωρίζουν τα πάντα: ό,τι έχει ειπωθεί ή γραφτεί, κάθε σκέψη και κάθε μνήμη. Γνωρίζουν το μέλλον. Εξαιτίας της δύναμης τους είναι ιδανικοί οδηγοί των γήινων ψυχών – των ‘’ πιρλίρπα’’ – που ονειρεύονται και τους επισκέπτονται. Οι ‘’ Ζουκούρπα’’ τις οδηγούν σε τόπους ιερούς ή τις φέρνουν σε μονοπάτια μύησης, δίνοντας τους μηνύματα που οι ψυχές οφείλουν να μεταφέρουν στη φυλή τους, μόλις ξυπνήσουν.
Στην Κίνα του 4ου αιώνα, ο φιλόσοφος Τσουάνκγ Τσου περνάει την ημέρα του με το να συλλογίζεται την προηγούμενη νύχτα, επειδή ονειρεύτηκε ότι ήταν πεταλούδα. Και τώρα αναρωτιέται εάν δεν είναι πράγματι μια πεταλούδα, η οποία ονειρεύτηκε ότι ήταν ο Τσουάνκγ Τσου.Όσο για μας τους Δυτικούς, και ειδικά τους Έλληνες στις ακτές του Αιγαίου και της Μεσογείου, από την εποχή του Αριστοτέλη νομίζουμε ότι ο ύπνος είναι απαραίτητη ανάπαυση, για να είμαστε πιο παραγωγικοί την επόμενη. Αυτή η αντίληψη δεν άλλαξε και πολύ, από τότε που οι αρχαίοι σκέφτονταν… Ίσως είμαστε πολύ απασχολημένοι με το να κοιμόμαστε.
Βεβαίως βλέπουμε κάθε μέρα όνειρα, αλλά ποιος άκουει αυτόν που ονειρεύεται και ποιος μπορεί ν’ αποκρυπτογραφήσει τους ήχους και τις εικόνες του? Οι μεγάλοι ονειροκριτές, ως ερμηνευτικοί οδηγοί, συχνά μεταφράζουν μόνο το πνεύμα της λαϊκής παράδοσης, όπως: βαλε κουφέτα γάμου κάτω από το μαξιλάρι σου και θα δεις στ’ όνειρο σου ποιον άντρα θα πάρεις! Μη γένοιτο!
ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥΟι Ορφικοί (από το 1500 π.χ. και πίσω), πίστευαν πως η ψυχή είναι εξόριστη, όταν ξαναγυρίσει στη γη για να ενωθεί μ’ ένα σώμα. Ο Εμπεδοκλής, επίσης, θεωρούσε πως ο άνθρωπος είναι “φυγάς θεόθεν”, έχει φύγει από τον Θεό. Για τον Ευριπίδη, τα όνειρα ήταν παιδιά της Γαίας, της θεότητας της Γης. Για τον Ησίοδο, ήταν γιοι της Νύχτας και αδέλφια του Ύπνου. Για τον Αριστοτέλη, το όνειρο αντιπροσώπευε τη ζωή της ψυχής του κοιμισμένου. Στη μυθολογία υπάρχει ο δαίμονας Όνειρος, που κάνει τα θελήματα του Δια. Σταλμένος από αυτόν, στην Ηλιάδα Β, στίχος 26 εξαπατά τον Αγαμέμνονα.
Το όνειρο που είδε ο Σωκράτης στη φυλακή και το περιγράφει στον Κρίτωνα, θεωρείται θεόπνευστο. Πηγή του ονείρου για τον Πλάτωνα είναι το συκώτι (Τίμαιος). Εκεί οι σκέψεις του “λογικού” μέρους της ψυχής μετασχηματίζονται σε εικόνες. Γι’ αυτό και η μαντική τέχνη παρατηρεί το συκώτι των ζώων.
Όμως το όνειρο του Σωκράτη φαίνεται να είναι μικρή παραλλαγή του στίχου 363 στην Ιλιάδα Ι του Ομήρου. Εκεί ο Αχιλλέας είχε αναφέρει την ίδια χώρα, τη Φθία, στην οποία θα επιστρέψει, όπως και ο Σωκράτης. Πρόκειται για μια ευτυχισμένη χώρα –ορφική πάλι άποψη- απ’ όπου έφυγε η ψυχή, για να τριγυρίζει σε τόπους πλάνης… Μήπως αυτό εννοεί η λέξη “πλανήτης”, την πλάνη? Αναρωτιέται ο Λευτέρης Σαραγάς, ηλεκτρονικός, σε ομιλία του για τη φαινομενική πραγματικότητα (Aldebaran 1-2-95).
Στα ομηρικά χρόνια, τα όνειρα αντιπροσώπευαν τα μηνύματα που οι θεοί έστελναν στους θνητούς. Για τον φιλόσοφο Σωκράτη, ο Θεός δεν είναι εξωλογικό Ον, αλλά ταυτίζεται με το Λόγο. Είναι η πηγή της καθαρής λογικής. Η φωνή του αποτελεί ερέθισμα για τη λογική σκέψη. Στον Σωκράτη το μήνυμα που εμφανίζεται μέσα στα όνειρα τον “κεντρίζει”, ώστε να σκεφτεί με το λογικό μέρος της ψυχής. Έτσι τα όνειρα αποτελούν λογικά στοιχεία προερχόμενα από τον Θεό. Θα προσθέταμε προερχόμενα από τον θεϊκό εαυτό, που δεν είναι πολύ μακριά, ούτε πολύ κοντά μας. Είναι ακριβώς μέσα μας, μεταφορικά μέσα στην καρδιά μας. Για τον Κρίτωνα “άτοπον το ενυπνίον” του Σωκράτη, παράδοξο. Για τον Σωκράτη “ενεργές μεν ουν…”, ολοφάνερο.
ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ ΟΝΕΙΡΑΟι Έλληνες γνώριζαν και συμβουλεύονταν τους χρησμούς των ονείρων. Έβλεπαν μέσα στο όνειρο όχι μόνο ένα στοιχείο διάγνωσης μιας αρρώστιας, αλλά και μια θεραπευτική λειτουργία. Το Ασκληπιείο της Επιδαύρου ήταν γνωστό σ’ όλο τον τότε μεσογειακό κόσμο για τις θεραπευτικές του επιτυχίες.
Οι Ασκληπιάδες, ιερείς-γιατροί, υποδέχονταν τους επισκέπτες που θα κοιμόντουσαν στο ναό. Ο ασθενής θα περνούσε μια σειρά τελετουργιών κάθαρσης: τον έπλεναν, του έκαναν εντριβές, τον περνούσαν από σύννεφα αρωματικού καπνού και έτσι, αφού είχε ζωογονηθεί, τον ξάπλωναν μέσα στο ναό, πάνω σε δέρμα μοσχαριού από θυσία. Αφού αποκοιμιόταν, ονειρευόταν τον θεό Ασκληπιό ή άλλους, που υποδείκνυαν τους τρόπους θεραπείας του, οι οποίοι του παρουσιάζονταν είτε αυτούσια, είτε συμβολικά, σαν εικόνες που οι ιερείς θα ερμήνευαν. Οι σημερινοί Χριστιανοί έχουν υιοθετήσει το ίδιο “ειδωλολατρικό” σχήμα θεραπείας, αντικαθιστώντας τους θεούς με τους αγίους και κυρίως τους μάρτυρες.
Η ψυχανάλυση έχει υπογραμμίσει τη συχνότητα με την οποία εμφανίζονται εφιάλτες σε ασθένειες καρδιάς και πνευμόνων. Αυτό, όμως, που συνήθως δεν αναφέρεται, είναι το κεφαλαίο στην ιστορία των θετικών επιστημών που βρίθει από τα ονειρικά βιώματα εκείνων που της έδωσαν τις μεγάλες της στιγμές. Όπως ο Ρώσος χημικός Dimitri Ivanovitch Mendeleier (1834-1907).
Δεκαπέντε χρόνια εργαζόταν για να βάλει σε σειρά τα 63, τότε γνωστά χημικά στοιχεία, σύμφωνα με τον αριθμό του ατομικού τους βάρους. Κάποτε, του ήρθε η ιδέα να παίξει ένα παιχνίδι με 63 κάρτες. Δεν περνούσε νύχτα που να μη σηκωθεί ξαφνικά από τον ύπνο του, για να προσθέσει μια ακόμα κάρτα σ’ αυτή τη σειρά, φτάνοντας έτσι τον αριθμό εβδομήντα. Τελικά, μια νύχτα, μέσα στο όνειρο, η θέση ενός μόνο στοιχείου άλλαξε και από τότε, 6 Μαρτίου 1869, η Χημεία απέκτησε ένα βασικό εργαλείο: τον πίνακα περιοδικών στοιχείων που φέρει το όνομά του.
Μετά, είναι ο διάσημος για τον ορθολογισμό του Rene Descartes (1596-1650), φιλόσοφος, μαθηματικός, και φυσικός. Ο βιογράφος του Bailer, αντιγράφει από το ημερολόγιο του Descartes: “στις 10 Νοεμβρίου 1619, ξάπλωσα γεμάτος ενθουσιασμό και με τη σκέψη ότι εκείνη την ημέρα είχα βρει τις βασικές αρχές της Επιστήμης… είχα τρία διαδοχικά όνειρα, σε μια μόνο νύχτα”. Αυτό μόνο δείχνει πόσο πολύ εκτιμούσε τα όνειρά του ένας θετικιστής. Ο Bailer εξηγεί: “η αναζήτηση της Αλήθειας του είχε δημιουργήσει τόση υπερένταση, που ένιωθε το κεφάλι του να έχει πάρει φωτιά. Γι’ αυτό είδε στο όνειρό του γλώσσες φωτιάς παντού μέσα στο δωμάτιο”.
Το όργανο στο σώμα που θα μπορούσε να τον κάνει να δει γλώσσες φωτιάς, είναι ο αδένας της Υπόφυσης. Ανάμεσα και πίσω από τα μάτια, ο αδένας αυτός είναι γνωστός στους μυστικιστές, σαν το κανάλι από το οποίο ρέει η ενέργεια, όταν έχει φτάσει στο ύψιστο επίπεδο εκδήλωσής της. Ο ίδιος ο Descartes το ονόμασε “Έδρα” της ψυχής. Εμείς συνήθως λεμε “τα μάτια του βγάζουν φλόγες”, εννοώντας ότι κάποιος βρίσκεται σε πλήρη ενεργειακή φόρτιση από κάποια εσωτερική κατάσταση υπερέντασης.
Ο Henri Poincarne (1854-1912), περίπτωση μιας μαθηματικής ιδιοφυΐας, περιγράφει στο βιβλίο του “Επιστήμη και Μέθοδος” την υπναγωγική νύχτα που οδήγησε τις ιδέες του στην ανακάλυψη των σταθερών αναλογιών. Έχοντας γευτεί ο ίδιος την πηγή των Υπερδυνάμεων και της Γνώσης, συμπεραίνει: “… το Υποσυνείδητο Εγώ δεν είναι καθόλου κατώτερο από το Συνειδητό Εγώ. Δεν είναι αυτόματος μηχανισμός. Είναι ικανό να διακρίνει, διαθέτοντας λεπτότητα και ευγένεια. Ξέρει και διαλέγει, ξέρει και εφευρίσκει. Μα τι λεω, ξέρει και εφευρίσκει καλύτερα από το Συνειδητό Εγώ, εφόσον τα καταφέρνει εκεί που το άλλο αποτυγχάνει. Δεν είναι λοιπόν το Υποσυνείδητο Εγώ ανώτερο από το Συνειδητό?”
Για τον Καρλ Γιούνγκ, το όνειρο είναι αρχετυπική έκφραση του ατομικού ασυνειδήτου, που αποτελεί μέρος του όλου. Σύμβολα κοινά σε όλη την ανθρωπότητα, εμφανίζονται με ατομικό τρόπο, γι’ αυτό χρειάζεται “κλειδί” για την ερμηνεία τους (το “κλειδί” συμβολίζει τον πόθο του Θεού”. Τέτοια αρχέτυπα παρουσιάζονται στη μυθολογία, στις λαϊκές παραδόσεις, αλλά και στις μαντάλες. “Μαντάλα” γράφει ο Γιούνγκ, “σημαίνει μαγικός κύκλος. Σε μας τους Δυτικούς, οι περισσότερες παρουσιάζουν τον Χριστό στο κέντρο με τους 4 ευαγγελιστές, σαν σύμβολα των 4 σημείων του ορίζοντα. Αυτή η αντίληψη είναι παλιά, αφού στην Αίγυπτο ο Όρος και οι 4 γιοι του συμβολίζονταν με τον ίδιο τρόπο. Η τετρακτύς, για να χρησιμοποιήσω τον όρο του Πυθαγόρα, αντιπροσωπεύει τη “συνάθροιση” και εμφανίζεται σε πολλά όνειρα, συνήθως μ’ έναν κύκλο διαιρούμενο σε 4 κύρια μέρη. Σε 400 όνειρα, αυτή η τετρακτύς εμφανίζεται τουλάχιστον σε 71 από αυτά”.
Έτσι τα αρχέτυπα είναι πραγματικότητα, πέρα από κάθε αμφιβολία. Για τον Γιούνγκ δεν υπάρχει αμφιβολία ούτε για το ότι “η καταγωγή του συνειδητού πηγάζει από το ασυνείδητο”.Πώς συμβαίνει αυτό?Τότε που ο φλοιός της Γης δεν είχε ακόμη στερεοποιηθεί εντελώς και υδάτινοι όγκοι κυλούσαν αργά στην περιστρεφόμενη επιφάνειά της τότε που ατμοί έβγαιναν από τεράστιες χαράδρες στο έδαφος και σχημάτιζαν μια πυκνή αεριώδη ατμόσφαιρα… κανείς δεν γνώριζε τι υπήρχε πέρα από τις περιδινούμενες, ποτέ μισοσκότεινες, ποτέ μισοδιάφανες μάζες αέριων. Ουρανός δεν διακρινόταν. Κι ήμαστε εκεί, Εμείς. Η ανθρώπινη φυλή. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού, θεοί κι εμείς. Γ’ αυτή την αρχέγονη εποχή, γράφει ο ιδρυτής της Ανθρωποσοφικής Εταιρίας στην Ελβετία, Ρούντολφ Στάινερ: “τότε ακόμη ο άνθρωπος ήταν συνδεδεμένος με γεγονότα και οντότητες του πνευματικού κόσμου, αν και βρισκόταν σε άμεση επαφή με εξωτερικά αντικείμενα. Όταν τον πλησίαζε ένα άλλο ον εδημιουργείτο ένα είδος ονειρικής εικόνας και καταλάβαινε από το σχήμα και το χρώμα της αν το άλλο ον ήταν ανταγωνιστικό ή συμμεριζόταν τα ίδια συναισθήματα και καταστάσεις. Μολονότι η συνείδησή του ήταν ονειρική, οι εικόνες που δημιουργούνταν μέσα του βρίσκονταν σε ζωντανή σχέση με το περιβάλλον του.
Όταν το σώμα υλοποιήθηκε, ένα από τα χαρακτηριστικά του ήταν το προτεταμένο μέτωπο, το οποίο βλέπουμε και στα ανθρώπινα κρανία που η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως. Σχετικά μ’ αυτό γράφει ο Έντουαρντ Συρέ: “στους Άτλαντες, το αιθερικό ή ζωτικό σώμα ξεπερνούσε το φυσικό κατά ένα περίπου κεφάλι. Αυτό έκανε τη μορφολογία του μετώπου να είναι προτεταμένη, σαν κάτι που δεν χωράει και προεξέχει. Λειτουργικά, το αιθερικό σώμα είναι η έδρα της μνήμης και ο εγκέφαλος το όργανο με το οποίο ο άνθρωπος συνειδητοποιεί το Εγώ του. Οπότε η κατάσταση της πλήρους συνείδησης είναι δυνατή μόνο όταν το αιθερικό σώμα ταυτίζεται απόλυτα με το φυσικό σώμα και το ανώτερο τμήμα του εισέρχεται πλήρως στην κρανιακή του κοιλότητα. Στον σημερινό ενήλικα, το αιθερικό σώμα είναι εξ’ ολοκλήρου απορροφημένο από το φυσικό σώμα.”
Τότε υπήρχαν εσωτερικά όργανα αισθήσεων με τα οποία ο άνθρωπος αντιλαμβανόταν τον εσωτερικό του κόσμο. Τον εξωτερικό, περισσότερο τον διαισθανόταν, παρά τον έβλεπε. Δεν άργησε όμως να πλάσει και τα εξωτερικά όργανα αντίληψης, που ήταν απαραίτητα για το φυσικό σώμα που διαμορφωνόταν. Μετά, την πρωτοκαθεδρία πήραν οι εξωτερικές αισθήσεις.
Οι εσωτερικές περιορίστηκαν στον ασυνείδητο χώρο, με μια ανάλογη υποσυνείδητη κατάσταση αντίληψης. Με αποκομμένη, όμως την εξωτερική αντίληψη από την εσωτερική, το ον άνθρωπος άρχισε να έχει ένα φθαρτό σώμα και κάποτε πέθαινε. Σε τακτά χρονικά διαστήματα, κατά τη διάρκεια της ζωής του είχε αναλαμπές. Συνειδητό και ασυνείδητο επικοινωνούσαν. Ακόμα και τότε εμφανιζόταν περίεργες εικόνες και προηγούμενες αισθήσεις που έχουν αρχίσει να ξεχνιούνται. Αυτή η κατάσταση εξελίχθηκε σε ονειρική δραστηριότητα κατά τη διάρκεια της φάσης του ύπνου, που ονομάστηκε “παράδοξος”.
Γι’ αυτό, τα όνειρα διατηρούν μια γλώσσα αρχέτυπης μνήμης, που μας φαίνεται υπερφυσική, σημάδι, της άγνοιάς μας από τότε που εισήλθαμε στον κύκλο του χρόνου, τον κύκλο της γέννησης και του θανάτου, βυθιζόμενοι έτσι στη Λήθη (κατά τον Πλάτωνα), περνώντας στην κατάσταση του θνητού.
Μιλάμε για κείνα τα όνειρα, που η αποκρυπτογράφησή τους ανακαλεί ξεχασμένες δυνάμεις, ικανότητες που ποτέ δεν πιστέψαμε πως είχαμε, και μας αναβιώνουν αισθήσεις απρόσιτες για τον εαυτό που νομίζει πως είναι θνητός.
"Όνειρο", λέμε και συνοδεύεται πάντα από το ρήμα "θυμάμαι".Το όνειρο είναι Μνημονική Εκγύμναση. Η Μνήμη προέρχεται από τη βιωμένη εμπειρία. Η εμπειρία, αναπαραγόμενη, προκαλεί την ανάμνηση.Μιλάμε για όνειρα, που είναι πάντα κύματα Μνήμης και που αφορούν ειδικότερα τους θεούς. Αν μόνο μπορούσαμε να συνδεθούμε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ με τον εαυτό που ονειρεύεται!…
ΣΤΑ ΒΟΤΣΑΛΑ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ“Ο Άνθρωπος μέσα στη νύχτα, όταν πάψει να βλέπει, ανάβει φως για τον εαυτό του΄ ζωντανός στον ύπνο του, αγγίζει τον πεθαμένο, ξύπνιος αγγίζει τον κοιμισμένο”. Τ’ αποσπάσματα αυτά από τον Ηράκλειτο δεν είναι σχήμα λόγου. Νευροβιολογικές έρευνες αποκαλύπτουν ότι ζούμε δύο παράλληλες ζωές. Τις χωρίζει ένα “παραπέτασμα” στο κάτω στέλεχος του εγκεφάλου. Το παραπέτασμα συνίσταται σε:1. Ηλεκτρική υπερδραστηριότητα, 40 φορές πάνω από το επίπεδο της εγρήγορσης, στη γεφυρο-γονατο-ινιακή περιοχή ή γγι (PGO). Είναι το “φως που ανάβει ο άνθρωπος όταν πάψει να βλέπει”. Είμαστε πιο ξύπνιοι από το ξύπνιο.2. Πλήρη μυϊκή παράλυση (εκτός από τις γρήγορες κινήσεις των ματιών) που προκαλεί η λειτουργία του κερκοφόρου πυρήνα “άλφα”. Είναι ο “πεθαμένος ή κοιμισμένος” εαυτός.
Εικόνα 1Οι χώροι του εγκεφαλονωτιαίου υγρού με μπλέ χρώμαΔεξιά το δέντρο της παρεγκεφαλίδας Αριστερά, απέναντι, η περιοχή γγιΝο. 1,2,3,4 αντιστοιχούν στις κοιλιές του εγκεφάλου
Από το 1959 ο καθηγητής Michel Jouvet, διευθυντής του εργαστηρίου μοριακής ονειρολογίας, στη Λυών, είχε ανακαλύψει αυτή την αντιφατική φάση ύπνου, που γι’ αυτό ονομάστηκε “παράδοξος”. Παρατηρήστε την εικόνα 1 την περιοχή γγι, που είναι η πηγή του ονείρου, και το ότι βρίσκεται στην αγκαλιά του "δέντρου της ζωής", όπως ονομάζεται η παρεγκεφαλίδα στη Φυσιολογία, εικόνα 2. Η παρεγκεφαλίδα δεν παίρνει μέρος στην ονειρική δραστηριότητα (απ' όσο γνωρίζουμε). Αλλά μπορεί να συμβολίζει το "δέντρο της ζωής" του Κήπου ανατολικά της Εδέν, στη βιβλική κοσμογονία. Όταν ο ιδιοκτήτης του Παράδεισου έδιωξε τον Αδάμ από τον Κήπο, τοποθέτησε τα Χερουβείμ και μια ρομφαία φλόγινη και περιστρεφόμενη να φυλάει το δέντρο, για να μη φάει ο Αδάμ από τους καρπούς του και "ζήσει αιωνίως"! Στην εικόνα 1 το μπλε χρώμα είναι ο χώρος του εγκεφαλονωτιαίου υγρού. Παρατηρούμε πως υπάρχει ένας ποταμός που έρχεται από την Εδέν (σύμβολο του ανθρωπίνου σώματος) στον εγκέφαλο, κι από εκεί διαμερίζεται σε 4 κλάδους (τις 4 κοιλιές του εγκεφάλου), για να ποτίζεται ο Παράδεισος ή η χώρα Φθία.
Μετά τη δημοσίευση της εργασίας των φυσιολόγων του Χάρβαρντ Mc Carley και Dr J. Allan, n ονειρική δραστηριότητα έγινε δεκτή ως μία ρυθμική, περιοδική λειτουργία. Αυτό καταγράφεται στον ηλεκτροεγκεφαλογράφο σαν περιοδική εμφάνιση σειράς αρμονικών ταλαντώσεων. Γι' αυτό ονομάζεται "βηματοδότης" η ανατομική δομή στην οποία εμφανίζεται η ονειρική δραστηριότητα. Επιπλέον, αυτό που υπογραμμίζουν οι φυσιολόγοι είναι η αυτονομια αυτής της περιοχής: την απομόνωσαν αφαιρώντας όλα τα μέρη του εγκεφάλου μπροστά από τη γέφυρα (συμπεριλαμβανομένων του υποθαλάμου, της υπόφυσης και της παρεγκεφαλίδας), σε εργαστηριακά παρασκευάσματα που διατηρήθηκαν ζωντανά για μήνες! Αυτά εξακολουθούσαν να ταλαντώνονται με τη συχνότητα ενός βιολογικού ρολογιού "ανάμεσα σε μια κατάσταση πολύ αρχαϊκής συνείδησης και ενός παράδοξου ύπνου". Από αυτό συμπεραίνεται ότι "υπάρχει αυτόνομη περιοδική ενεργοποίηση του βηματοδότη", της γέφυρας, ο οποίος ευθύνεται για τον παράδοξο ύπνο. Η ενέργεια, λοιπόν, που παρουσιάζεται στο όνειρο δεν είναι αποθηκευμένο ποσοστό ενέργειας μιας απωθημένης επιθυμίας, όπως υποστήριζε ο Φρόυντ. Οι εκφορτίσεις ενέργειας που προέρχονται από τον γγι "βηματοδότη" είναι βιολογική ενεργοποίηση των κυττάρων της γέφυρας και όχι μια καταπιεσμένη επιθυμία. Τα νευρικά κύτταρα είναι από μόνα τους πηγή ενέργειας και είναι αυτορρυθμιζόμενα δίκτυα. Κι αυτό σημαίνει ότι η ενέργεια δεν έρχεται στον εγκέφαλο, αλλά ότι βρίσκεται ήδη εκεί.
Εικόνα 2Δεξιά, η παρεγκεφαλίδα. Οι αύλακές της δίνουν τη μορφή του δέντρου.Αριστερά, η περιοχή της γέφυρας με τον προμήκη.
Ο Φρόυντ πίστευε ότι το όνειρο κινητοποιείται από αναμνήσεις της ημέρας και της ασυνείδητης ή απωθημένης επιθυμίας. Καμιά όμως πειραματική υποστήριξη δεν το επιβεβαίωσε, αντίθετα, οι σύγχρονες έρευνες επισήμαναν την αυτονομία του "βηματοδότη" της γέφυρας. Ο Michel Jouvet, που ανακάλυψε με την ομάδα του αυτή την περιοχή και ασχολείται πάνω από τριάντα χρόνια με τα όνειρα, γράφει: "φαίνεται ότι τα προγράμματα της γγι (ή pgo) δραστηριότητας μπορεί να καθορίζονται από γενετικούς παράγοντες. Ο εγκέφαλος έχει ανάγκη από καιρό σε καιρό να επαναπρογραμματίζεται. Έτσι, ο ρόλος του ονείρου είναι η εμπέδωση φυλογενετικών στερεοτύπων συμπεριφοράς, όπως: επίθεση, φυγή, φόβος, οργή. Η περιοχή, λοιπόν, περιέχει φυλογενετικούς κώδικες, δηλαδή αρχέτυπα. Ποιος τώρα θα καθορίσει ποια είναι τα σύμβολα των φυλογενετικών αρχετύπων που αφορούν την ανάπτυξη του νευρικού συστήματος και ποια αυτά που αφορούν τη διανοητική ή πνευματική ανάπτυξη?
Τα δεύτερα αφορούν τις αναμνήσεις των εσωτερικών αισθήσεων που είχε η ανθρώπινη φυλή όταν πρωτοεισερχόταν στην ύλη. Κατάλοιπα αυτών των αναμνήσεων είναι οι αρχετυπικοί συμβολισμοί. Σ' αυτούς έχει αποκρυσταλλωθεί κάθε αίσθηση, συναίσθημα και σκέψη των όντων που ενδύονταν την ύλη. Ολ' αυτά έχουν γίνει περιεχόμενο του ασυνειδήτου, που ένα "παραπέτασμα" το χωρίζει από το συνειδητό. Φέρνοντας στο συνειδητό αυτή την αρχέγονη μνήμη, ο άνθρωπος αρχίζει να θυμάται ποιος είναι, από πού έρχεται και τι ήρθε να κάνει στο βασίλειο των σκιών. Και μόνο μ' αυτό πέφτουν τα δεσμά του χρόνου, γιατί η ατομική ιστορία δεν έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Γίνεται μια ενιαία ιστορία, που αρχίζει από το "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση", για να ολοκληρωθεί στο "θεοί είστε", λόγια του Ιησού. Γι' αυτό, όταν ο Ιησούς πέθανε πάνω στο σταυρό, το "καταπέτασμα" του ναού της Ιερουσαλήμ εσχίσθη. Ένα γεγονός-σύμβολο για τη σύνδεση συνειδητού και υποσυνειδήτου. Τότε η Μνήμη απελευθερώνει όλη τη Γνώση, ο άνθρωπος αποκτά τις πάλαι ποτέ υπερφυσικές του δυνάμεις και με μια τελευταία κίνηση μετουσιώνει την ύλη σε φως και το φως σε ήχο.
Αδιάσειστος μάρτυρας είναι το ίδιο το όνειρο και η ανατομική δομή που το ενεργοποιεί. Αν κάθε άνθρωπος γεννιόταν με μια ενιαία Συνείδηση (χωρίς παραπέτασμα), τότε οι καρποί του δέντρου της ζωής θα ήταν στο τραπέζι του και το όνειρο δεν θα υπήρχε.
Εικόνα 3Ρομβοειδής Βόθρος
Το ρομβοειδές σχήμα που έχει η ευρύτερη περιοχή, μέρος της οποίας καταλαμβάνει ο δικτυωτός σχηματισμός της γέφυρας, συμβολίζει 2 τρίγωνα αντίθετων κατευθύνσεων (εικόνα 3). Η ονειρική δραστηριότητα εκδηλώνεται κατά μήκος του ρόμβου προς το μέσον, αποκαλύπτοντας το υποσυνείδητο στο συνειδητό. Μένει να βρούμε ποια είναι, τι είναι και πού είναι η φλόγινη και περιστρεφόμενη ρομφαία που κλείνει το δρόμο προς τη Συνειδητή Επίγνωση της Αθανασίας. Μπορούμε εξίσου να βρούμε εκείνο το "κεντρί" ή "το δαιμόνιο" που, όπως το δαιμόνιο του Σωκράτη, θα μας περάσει από την πύλη του Κήπου. Σημειώστε πως, αν και φυλάσσεται, ωστόσο είναι πάντα ανοικτή. Έχουμε δει σε όνειρα να πεθαίνουμε· αλλά είμαστε ακόμη εκεί, αν και νεκροί, παρακολουθούμε το σώμα μας ή τους άλλους, σκεπτόμαστε σαν να είμαστε με κάποιο τρόπο πάντα ζωντανοί.
Θ' αδικούσε τον εαυτό του ο άνθρωπος που δεν θα ήθελε να είναι βασιλιάς στην αυτοκρατορία των δικών του ονειρικών αισθήσεων και που σε κάθε περίπτωση δεν θα χρησιμοποιούσε τις ικανότητες του υποσυνειδήτου του για να κατανοήσει τουλάχιστον το 1/3 της ζωής του και έτσι να ελέγξει και να διαφωτίσει τη συμπεριφορά του. Ένας Ιάπωνας ξιφομάχος θα το έλεγε: "δεν κάνει να πεθάνεις χωρίς να τραβήξεις το όπλο".
Ο Michel Jouvet, κάνοντας τον απολογισμό της νευροβιολογίας, επισημαίνει:"είμαστε μια γενιά τυφλών. Η επόμενα γενιά, μέσα στο δικό μας σκοτάδι, θα εκπλαγεί από τη δική μας τυφλότητα."Και μ' αυτές τις συνθήκες - γιατί όχι; -μπορεί μια μέρα να περάσουμε από την κατάσταση της εγρήγορσης σ' εκείνη της αφύπνισης. Όνειρα γλυκά...
πηγήwww.bouloukos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου