Αφιερώνεται στον Πύρινο Λόγιο

(Με την ευχή να κάνει διαλέξεις

σε κανονικούς ανθρώπους·

κι όχι σε …»φοιτητ@»! 🙂 )

. . . . . . . . . . .

Κάτσε, κάτσε, εδώ έχουμε άτομα, που τα τρώει η καμπούρα τους πολύ άσχημα! Καί δεν θα τ’ αφήσω στο παράπονο! 🙂

Ο λόγος, γιά ένα υποσύνολο της διαβόητης «woke κουλτούρας»· το οποίο, βέβαια, ήδη γνωρίζετε: ότι υπάρχουν …72 φύλα (* δές υγ 1), κι ότι δεν μπορούμε (λέει) να χρησιμοποιούμε ουσιαστικά καί επίθετα σε αρσενικό καί θηλυκό, διότι δεν είμαστε «συμπεριληπτικοί». Απεναντίας, οφείλουμε (ξαναλέει) να χρησιμοποιούμε παντού …ουδέτερο γένος, πλήν όμως όχι το κλασικό ουδέτερο: ένα ουδέτερο νεολογισμού, γραφόμενο με χαρακτήρες που δεν υπάρχουν κάν στο Ελληνικό αλφάβητο.

Τώρα, βέβαια, το να καθήσουμε ν’ αναλύσουμε τέτοιες ανοησίες, είναι καθαρή σπατάλη χρόνου. Αλλά εδώ δεν σας μιλάμε γιά γνωστά πράγματα· θα σας δείξουμε (όπως πάντα) την ουρά πίσω απ’ την αχλάδα.

. . . . . . . . . . .

α. Duck and dive, they ‘re 25!

Τί παναπεί αυτό, τώρα; (Ναί, δικό μου είναι.) Μεταφράζεται ως: «- Σκύψτε καί βουτήξτε (να μή σας πετύχουν οι σφαίρες, εννοείται), αυτοί έγιναν 25 ετών!».

Πώς μού ‘ρθε, έ;

Χμμμ… Θα σας αφηγηθώ μερικές ιστορίες πρώτα.

. . . . . . . . . . .

i. «Γενιά του Πολυτεχνείου»

Δεν χρειάζεται να εξηγήσω ποιά είναι αυτή καί τί (κακό) έκανε στη χώρα μας. Όμως, ρώτησα κάποτε έναν φίλο (μεγαλύτερον από μένα σε ηλικία), φιλόσοφο της πολιτικής, να μου δώσει μιά εξήγηση γιατί αυτοί όλοι οι «επαναστάτες», οι ανυποχώρητοι «μαχητές της ελευθερίας», οι «εχθροί του κατεστημένου», ήταν ακριβώς η γενιά, που συνέχισε επακριβώς το έργο του φρύδια «εθνάρχη», καί ξεπάτωσαν όποιο νεοκλασικό απέμενε ακόμη όρθιο.

Μ’ άλλα λόγια, πώς συμβιβάζεται το να το παίζεις εχθρός του κατεστημένου, με το να το γλείφεις σαν πιστός του δούλος;

Ο φιλαράκος μου, αφού σκέφτηκε κάμποσο, απάντησε ως εξής:

«- Η ‘επανάσταση’ αυτών όλων συνίστατο στο να λειτουργεί σωστά η αστική δημοκρατία, διότι σ’ αυτόν τον τομέα όντως ήμασταν πολύ πίσω – ήμασταν σχεδόν σε κάφρικο επίπεδο. Πχ ψήφιζες άλφα, έβγαινε βήτα… κι ακόμη κι αυτό που έβγαινε, όπως έβγαινε, μπορούσε να το ανατρέψει με μιά απόφασή του ο βασιλεύς.»

«- Ή ο κύριος πρέσβυς!», τον συμπλήρωσα.

«-… Ή ο κύριος πρέσβυς! Έτσι, αυτοί όλοι φώναξαν γιά πράγματα κοινώς αποδεκτά, που δεν πείραζαν κανέναν· πχ να σχηματίζει κυβέρνηση όποιος βγαίνει πρώτος σε ψήφους, καί διάφορα τέτοια.

Όσον αφορά το πορτοφόλι τους, όμως, φυσικά καί δεν ήταν καθόλου επαναστάτες εκεί! Αλοίμονο σ’ όποιον θα πήγαινε να τους το θίξει!»

. . . . . . . . . . .

ii. «Γενιά των καταλήψεων»

Στα πανεπιστήμια. (Στα σχολεία, οι καταλήψεις ήρθαν δέκα χρόνια αργότερα.) Κάπου 14 χρόνια μετά τους προηγούμενους, κι επάνω στα δικά μου φοιτητικά χρόνια.

Λοιπόν, πολλά βαρύς τυπάκος, άγνωστός μου, όχι απ’ το τμήμα μου, ούτε κάν τη σχολή μου, αλλά (όπως έμαθα αργότερα) γυιός μεγαλο-κατιτίς (μεγαλοκονομημένου – πχ μεγαλογιατρού, μεγαλοδικηγόρου, μεγαλεμπόρου ξέρω ‘γώ, μεγαλο-ό,τι θές), γράφει σύνθημα στον τοίχο: «Κάτω το αστικό πανεπιστήμιο!». Καί παρακάτω, διάφορα άλλα παρόμοια· όπως «καταπίεση», καί τέτοια.

Τον βλέπω, καί με βλέπει. Μου απευθύνει τον λόγο.

«- Φίλε…» (ούτε κάν «σύντροφε», αν κι επιτρεπόταν), «πώς σου φαίνεται;»

«- Αδιαφορώ.»

«- Γιατί;»

«- Διότι εδώ ήρθα εν γνώσει μου του τί θα συναντήσω, απλά γιά να πάρω πτυχίο καί να συνεχίσω τη ζωή μου.

Αλήθεια, όμως, εσύ γιατί δεν φεύγεις, αφού σε χαλάει; Κι ακόμη καλύτερα: γιατί ήρθες εξ αρχής στο ‘αστικό πανεπιστήμιο’, αφού σίγουρα κι εσύ ήξερες περί τίνος πρόκειται;»

Καμμία απάντηση.

Έλα, όμως, που είμαι πολύ ενοχλητικός πρήχτης, άμα θέλω. (Έχω τον τρόπο μου!) Επέμενα, καί:

«- …Ο πατέρας μου…»

Μ’ άλλα λόγια, ο πατέρας του τον έβαλε να πάρει το ίδιο πτυχίο μ’ εκείνον, ώστε να μή χαθεί η πελατεία.

(εγώ:) «- Μάλιστα!… Πάμε, τότε, σπίτι σου, να ξεκινήσουμε την επανάσταση! Να σε δω να σπάς το κεφάλι του πατέρα σου, αφού αυτός είναι η αιτία που καταπιέζεσαι, καί εφεξής θα σ’ ακολουθώ πιστά καί τυφλά σε ό,τι κάνεις, να μπουρλοτιάσουμε τον κόσμο παρέα!»

Όσο απάντησαν τα ντουβάρια, απάντησε κι αυτός. Μου γύρισε την πλάτη, κι έφυγε.

. . . . . . . . . . .

iii. Πρώην αριστεροί

Βρίσκονται παντού, ακόμη καί σε -εντός, ή εκτός εισαγωγικών- δεξιά κόμματα. Κατά τα άλλα, δουλειές σε τηλεόραση, ΜΜΕ, τράπεζες, εκδόσεις… Παντού θα βρείς κι από έναν – ή από μία.

Απεκήρυξαν τα δόγματα που προσκυνούσαν ως νέοι, καί βολεύτηκαν μιά χαρά σε καλοπληρωμένες θεσούλες. Φυσικά, τα γεύματα σε κυριλέ εστιατόρια, η αναγραφή τους στις κοσμικές στήλες των εντύπων, συν οι λουσάτοι γάμοι καί τα σχετικά, πάνε σύννεφο. Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας, που λένε.

Παραδείγματα; αμέτρητα. Τα ξέρετε, μην επαναλαμβάνομαι.

Είχα πεί κάποτε σε μιά παρέα ότι το ΚΚΕ είναι κάτι σαν τα «τσικό» των άλλων κομμάτων, καί με κοίταζαν περίεργα. Έλα, όμως, που έτσι είναι!… Ψάξτε το παρελθόν προβεβλημένων στελεχών «αστικών» κομμάτων, καί θα διαπιστώσετε ότι στα νιάτα τους υπήρξαν… χίχίχίιι!!!… «αριστεροί επαναστάτες»!…

[Εντάξει, εντάξει· υπόσχομαι να μή σας ξαναπώ κρύα αστεία γιά το επόμενο εξάμηνο!]

. . . . . . . . . . .

β. Ο άνθρωπος δεν μένει ίδιος!

Όχι μόνον από μυαλά, αλλά καί από ηλικία.

Καί λοιπόν; τί μας λέει αυτό; τί σχέση έχει μ’ όλους αυτούς τους παλιανθρωπίσκους, που ανέφερες;

Στο κάτω-κάτω, εσύ ρέ Εργοδότη δεν είπες, ότι ο όρος «γενιά» είναι τελείως λάθος (καί εφεύρημα των αρδ – αντιγραμμένο εξ ηπαπάρα) (* δες υγ 2), διότι τσουβαλιάζει ακόμη καί αντίθετα;

Ακριβώς αυτό είπα. Όμως, προσέξτε:

Σε κάθε περίοδο της ζωής του ανθρώπου, υπάρχουν αξιοσημείωτες αλλαγές. Τόσο βιολογικές, όσο καί συμπεριφορικές. Αυτές, βέβαια, ουδόλως δικαιολογούν το τσουβάλιασμα σε «γενιές», αλλά ούχ ήττον δεν είναι το ίδιο ένα βρέφος μ’ ένα νήπιο, ή ο έφηβος με τον πενηντάρη.

Λοιπόν, στα 25 ξυπνάει (λίγο, ή πολύ) στους ανθρώπους αυτό το γαμημένο πράγμα, που λέγεται «συμφέρον». Σε βαθμίδες, από το φοβικό: «- Να βολευτώ κι εγώ κάπου, ρέ παιδιά!», μέχρι καί το αισχρό πάτημα επί πτωμάτων. Γι’ αυτό βλέπεις οι τέως «επαναστάτες» νέοι να την κάνουν γυριστή σχεδόν αμέσως μετά το πτυχίο, κι άτομα που μέχρι χθές κάνανε τρέλλες μαζί σου (ως φοιτητάκια), μετά τα 25 να κάνουν πως δεν σε ξέρουν.

Τρανό παράδειγμα (που βγάζει μάτια), …»το» …Τζέησον-Αντιγόνη! Άτομο …ουδέτερο (* δες υγ 3), όσο είχε την προβολή των ΜΜΕ ως μέλος της «woke κουλτούρας», αλλά πλυμένος καί νοικοκυρεμένος (καί ευπρεπώς ενδεδυμένος) βαρύμαγκας τώρα (στην κυριολεξία βαρύμαγκας – διπλάσιος έγινε από κιλά), που κληρονόμησε (ή πάει να κληρονομήσει) την χρυσοφόρα επιχείρηση της μάνας του, ένα φροντιστήριο με γνωστό όνομα. (Καθώς λένε.)

. . . . . . . . . . .

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το ζουμί!!!

Αυτό που δεν σας λέει κανείς, αλλά θα γίνει με νομοτελειακή ακρίβεια, είναι πως μιά μέρα τα …»φοιτητ@» θα πάρουν πτυχίο καί θα βγούν στην αγορά εργασίας.

Οπότε, δέ μου λέτε τώρα – καί με το χέρι στην καρδιά:

  • Θα πάτε πχ να σας κάνει καλά γιατρός, που διετέλεσε «φοιτητ@»;
  • Θα πάτε να σας χτίσει σπίτι μηχανικός, που ήταν «φοιτητ@»;
  • Θα πάτε γιά τη δουλειά σας σε οποιονδήποτε επαγγελματία, που στα νιάτα του τό ‘παιζε «φοιτητ@»;

Γιά εσάς, δεν ξέρω· αλλά εγώ, προτάσσω το ΟΧΙ του Μεταξά! 🙂 Κι ας πάνε να βρούνε πελάτες στους τέως ομοϊδεάτες τους.

[Που πολύ αμφιβάλλω, διότι ακόμη κι αυτοί θα την κάνουν γυριστή καί θα κάνουν πως δεν «τ@» ξέρουν. Είπαμε, μετά τα 25 ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον του. Οπότε, τα «φοιτητ@» μπορεί τώρα να πουλάνε τρελλίτσα, αλλά σε δέκα χρόνια θα ψοφήσουν της πείνας. Κι αυτό δεν τους το λένε οι σημερινοί καθοδηγητές τους καί νταβατζήδες τους. Ούτε κι «αυτ@» το καταλαβαίνουν από «μόν@» τους, ως Ζά που είναι.]

Μου δίνει πολύ άσχημα στα νεύρα, τόσο η θεοποίηση (της ιδιότητας) του φοιτητή στη χώρα μας (ναί, ναί, ξέρω: πρόκειται γιά αγγελούδια, που μας κάναν τη χάρη να ζούν ανάμεσά μας – ρέ, άει στα κομμάτια!), όσο καί το να επιμένει να μου πουλάει τρέλλα κάποιος, ενώι ξέρει πως δεν αγοράζω. (* δες υγ 4)

Οπότε, εκείνο που γίνεται αμέσως φανερό, είναι πως η όλη ιστορία με τα «φοιτητ@» δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ακόμη μία πλευρά του δυτικόθεν ψυχολογικού πολέμου, που στοχεύει στα μυαλά των Ελλήνων καί των Ελληνίδων. Καί ως ακριβώς τέτοια πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί:

Με γιαούρτωμα με σκατά.

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ 1: 72 φύλα; δεν θα τό ‘λεγα. Υπάρχουν μόνο δύο φύλα στον άνθρωπο, κι άλλες 70 σεξουαλικής φύσεως ψυχασθένειες.

Βέβαια, ουδόλως ξεχνάμε ότι 72 μοίρες (το 1/5 του πλήρους κύκλου των 360 μοιρών) είναι η γωνιακή απόσταση μεταξύ δύο διαδοχικών σκελών της πεντάλφας. Οπότε, οι επνευστές των …72 φύλων, ας βρούν κάτι πιό πρωτότυπο, γιά να μην καρφώνονται.

. . . . . . . . . . .

Υγ 2: Η «γενιά»!… Όρος, που, αν δεν χρησιμοποιείται με λογοτεχνική πρόθεση (πχ «η γενιά του 1930»), δείχνει την αγωνία ενός όχι λαού, αλλά συνονθυλεύματος χωρίς Ιστορία, ν’ αποκτήσει χαρακτηριστικά έθνους. Καί συγκεκριμένα, την αγωνία του μείγματος ανθρώπων των ηπαπάρα – το οποίο φέρθηκε όχι ως έθνος, αλλά απλώς ως λαός με κοινά ιδανικά μονάχα δύο φορές στην σμικρή Ιστορία του, δηλαδή κατά τους δύο ΠΠ. (Καί σιγά το «δή γκρέητ Αμέρικαν νέησιον»! Δεν είσαστε «νέησιον», ωρέ, κι ούτε θα γίνετε. «Νέησιον» δεν στήνεται, αν απλά πληρώνεις εφορία στο ίδιο μέρος με κάποιους άλλους.)

Τί κοινό έχουν, λοιπόν, οι υπήκοοι ηπαπάρα, ώστε να ονειρεύονται πως συναποτελούν «νέησιον»; Από πού κοιτάζουν ν’ αρπαχτούν, σαν τον μισοπνιγμένον που δεν ξέρει κολύμπι;

  • Το δολλάριο,
  • το πιστόλι,
  • τη μουσική τους,
  • τον χορό της αποφοίτησης από το λύκειο, συν την επετηρίδα της «γενιάς» των αποφοίτων,
  • καί το ότι πολέμησαν δύο φορές (σε δύο ΠΠ), πράγματι σαν ένας άνθρωπος με μιά ψυχή, τους Γερμανούς.

Έ, δεν αρκούν αυτά, όμως!

Ειδικά η «γενιά» είναι κάτι, το πολύ σιχαμένο: τσουβαλιάζει τα αντίθετα, πχ τον έξυπνο με τον βλάκα, τον εργατικό με τον τεμπέλη, καί ούτω καθ’ εξής. (Τί κοινό έχουν αυτοί; τίποτε απολύτως. Μόνο τη βιολογική τους ηλικία.) Πράγμα εξ ορισμού ανόητο, μόνο που μας το κουβάλησαν εδώ πρίν μιά 30ετία (καί το καθιέρωσαν) οι αρδ της ιδιωτικής ραδιοφωνίας καί τηλεόρασης.

[Μαζί με κάποιες ακόμη ηλίθιες εκφράσεις, όπως «δέκα λεπτά μετά τις οκτώ», κτλ. Το συμβατικό «οκτώ καί δέκα» δεν τους έκανε, δηλαδή; Το έβρισκαν δυσαρμονικό; ]

. . . . . . . . . . .

Υγ 3: Έχω μιά σαδιστική επιθυμία, να επιβάλω στους πάντες (ειδικά στους μεγαλόστομους) να πράττουν (ή να …υφίστανται) έργα, απόλυτα σύμφωνα με τα λόγια τους!

Λοιπόν, όλα αυτά τα περίεργα άτομα, που επιμένουν πως είναι «ουδέτερα», μάλλον δεν ξέρουν ποιός ήταν ο Αβελάρδος. Λόγιος του ύστερου Μεσαίωνα, είχε (αν θυμάμαι καλά) πεντέξη πτυχία, συν το ότι ήταν φοιτητής σε άλλα δυό-τρία. Έλα, όμως, που τον τσακώσανε καβάλα στην ανηψιά του επισκόπου, καί -γράφει ο Ροΐδης (αναπαράγω από μνήμης)- «…αφού πρώτον κατέστησαν αυτόν …ουδέτερον,» (του τα κόψανε, δηλαδή) «είτα τον έστειλαν να κλαύση τας αμαρτίας του εις την μονήν Τάδε!»

Έμ;! Άμα σας βαστάει, τέτοια «ουδετερότητα» ν’ ακολουθήσετε! Όχι μονάχα λόγια! 🙂

. . . . . . . . . . .

Υγ 4: Το έργο τό ‘χω ξαναδεί πολλές, αμέτρητες φορές: ο (κάθε είδους) «αντισυμβατικός» / «επαναστάτης» μέχρι τα 25 του, να γίνεται μέσα σε μιά πενταετία ένα καθήκι καί μισό, σαν αυτά που κατηγορούσε. Άλλως τε, τα καθήκια δεν ήσαν αναγκαστικώς καθήκια εξαπανέκαθεν (κάποτε ήσαν καί μωρά στην κούνια), ούτε προέρχονται από παρθενογένεση.

Μόνο που ο ηλίθιος κι ο βαλτός επιμένουν σπαζαρχιδικώς πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. «- Έλα, μωρέ!… Οι φοιτητές!… Τα ‘παιδιά’!… Τα όνειρα της νιότης γιά έναν καλύτερο κόσμο!…» (Ούουουουου!!!! Δεν είδες πόσο καλύτερος έγινε ο κόσμος τόσες δεκαετίες, που γέμισαν τα εγχώρια γιουνιβέρσιτυζ φοιτηταριό; ) Καί, επ’ εσχάτοις, έχουμε καί «τ@ φοιτητ@».

Το δέ ΑΠΘ, το οποίο στήριξε το πρόσφατο κιναιδοπράϊντ καί στηρίζει αναφανδόν κι άλλες τέτοιες αηδίες, όπως «τα φοιτητ@» καί την «συμπερίληψη», έχει ακουστεί («ακουστεί», γράφω – φήμες, ξεκαθαρίζω· αλήθεια, ψέμμα, δεν ξέρω) ότι υποστηρίζει (στην Ιατρική Σχολή του) μέχρι καί την περιτομή…

…Αποδεικνύοντας πόσο χαζό είναι (αν είναι αλήθεια οι φήμες αυτές). Λες καί δεν ξέρει η Φύση τί κάνει, καί περίμενε να της πούν οι προφεσσόροι δόκτορες του ΑΠΘ ποιό είναι το σωστό!