Αρχαίος Πυρηνικός Πόλεμος: Αρχαία Ινδική Αυτοκρατορία εναντίον Ατλαντίδας!!!

Στο αρχαίο ινδικό εθνικό έπος «Μαχαμπχαράτα» αναφέρεται ότι κατά τη διάρκεια ενός δεκαοκτώ ημερών «πολέμου των θεών» χρησιμοποιήθηκαν ιπτάμενες μηχανές εξοπλισμένες με ενεργειακά όπλα. Η ανάπτυξη θερμότητας και η καταστροφική δύναμη αυτών των όπλων πρέπει να ήταν τόσο τεράστια που αναπόφευκτα σκέφτεται κανείς τις ατομικές βόμβες που έπεσαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και τις πυρηνικές δοκιμές στην έρημο της Νεβάδα.

Στην «κανονική περίπτωση» θα απέδιδε κανείς αυτές τις περιγραφές πολλών χιλιάδων ετών στην ακμάζουσα φαντασία κάποιου αρχαίου Ινδού προφήτη, αν δεν είχαν βρεθεί λιωμένα υπολείμματα ανθρώπινων δομών στην επακριβώς ονομαζόμενη περιοχή, η οποία πρέπει να είχε εκτεθεί σε υπερβολική ζέστη στο μια φορά. Οι επιστήμονες το επιβεβαίωσαν

«…καμένα ερείπια βρίσκονται στην ανώτερη οροσειρά του Γάγγη στη βόρεια Ινδία, μεταξύ του Γάγγη και των βουνών Rajamahal, όπου λέγεται ότι έλαβε χώρα ο πόλεμος Bharata (πυρηνικός) που περιγράφεται στη Mahabharata. Δεν έπεσαν απλώς θύματα μιας συνηθισμένης πυρκαγιάς, κυριολεκτικά έλιωσαν μαζί. Στα πυκνά δάση των ορεινών της χερσονήσου Dechan υπάρχουν ακόμη και τεράστια χωράφια τέτοιων ερειπίων, μερικά από τα οποία έχουν γίνει υαλώδης ουσία. Η ζέστη των αστεριών πρέπει να πέρασε από πάνω τους. Μέσα σε κάποια κτίρια υπάρχουν αντικείμενα που πρώτα λιώνουν και μετά κρυσταλλώνονται. Στην ίδια περιοχή του Dechan, ο Ρώσος ερευνητής A. Gorbovsky ανακάλυψε έναν ανθρώπινο σκελετό με επίπεδο ραδιενέργειας πενήντα φορές το κανονικό».

Αυτά τα ευρήματα από μόνα τους θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως απόδειξη ότι χρησιμοποιήθηκαν όπλα στη γη μας στην προϊστορική εποχή που ήταν παρόμοια με τα σημερινά πυρηνικά όπλα όσον αφορά τις επιπτώσεις τους. Αυτό που πραγματικά συνέβη τότε δύσκολα μπορεί να ανακατασκευαστεί, γιατί παρόμοια, μυστηριώδη ευρήματα ήρθαν στο φως και αλλού, όπως δείχνουν οι ακόλουθες αναφορές:

…»Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν τα ερείπια και τα απομεινάρια πόλεων που αγγίζονται από καυτές βολίδες από τον ήλιο, όπως μια δομή ναού που ονομάζεται «ζιγκουράτ» όχι μακριά από τη Βαβυλώνα. Ο Έριχ φον Φάνγκ είπε για την καταστροφή του συγκροτήματος: «Ο πύργος φαίνεται να χωρίστηκε από ένα φλεγόμενο σπαθί. Πολλά μέρη του κτιρίου έχουν μετατραπεί σε γυαλί, μερικά λιωμένα εντελώς. Ολόκληρο το ερείπιο μοιάζει με καμένο βουνό.»

… «Σε προϊστορικά οχυρά και πύργους σε όλη την Ευρώπη, από τις Βρετανικές Νήσους μέχρι το Λοφότεν της Νορβηγίας, τα τείχη και άλλα πράγματα έχουν μετατραπεί σε γυαλί από την κολασμένη θερμότητα άγνωστης προέλευσης. Στη Γαλλία, την Αγγλία, τη Σκωτία και την Ιρλανδία, τα τζάμια από πέτρες μπορούν να βρεθούν σε πολλά βουνά και λόφους. Ιδιαίτερα συναρπαστικός είναι ο λόφος Tap O'Noth ύψους 560 μέτρων, όχι μακριά από τον οικισμό Rhynie στο Aberdeenshire της Σκωτίας, ο οποίος στέφεται από έναν τοίχο από λιωμένο βράχο που μοιάζει με γυαλί που περικλείει ένα ορθογώνιο διαστάσεων 28 επί 45 μέτρα. Ο καθηγητής Hans Schindler Bellamy: «Οι πέτρες πρέπει να έχουν εκτεθεί σε θερμότητα πολύ μεγαλύτερη από χίλιους βαθμούς Κελσίου»...

...Όχι μακριά από το μυστηριώδες φρούριο Sacsayhuaman πριν από τις Ίνκας, δέκα χιλιόμετρα πάνω από το Cuzco στο Περού, μια περιοχή βράχου δεκαπέντε χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων αποκρυσταλλώθηκε από την τιτάνια ζέστη.

…Στη Βραζιλία, νότια της Teresina, μεταξύ Piripiri και Rio Longa, συναντά κανείς λιωμένα ερείπια που ονομάζονται «Sete Cidades». Το ιδιαίτερο με αυτά είναι ότι πιέζονταν επίσης στο έδαφος σαν από ένα τεράστιο χέρι...

...Το 1850, στην Κοιλάδα του Θανάτου της Καλιφόρνια, ο καπετάνιος Γουίλιαμ Γουόκερ ήρθε σε μια πόλη μήκους ενός μιλίου που κυριολεκτικά πρέπει να είχε εξατμιστεί. Μόνο κάτι σαν κάτοψη δρόμων και κτιρίων φαινόταν στο έδαφος. Μόνο στη μέση τους υπήρχε μια πέτρα ύψους δέκα μέτρων, στην κορυφή της οποίας υπήρχε μια κατασκευή (στην πραγματικότητα θα έπρεπε να ονομάζεται "γλυπτό", σημείωση του συγγραφέα). Είχε λιώσει, όπως και τα υπολείμματα του κτιρίου πίσω από τον βράχο...».

Αυτό που πραγματικά συνέβη τότε δύσκολα μπορεί να ανακατασκευαστεί σε επιστημονική βάση, αλλά μπορεί τέτοια τεχνουργήματα πιθανώς να έχουν δημιουργηθεί μόνο από ατομικά ή παρόμοια όπλα μιας προϊστορικής φυλής (όπως περιγράφεται στο Mahabharata) ή από την προσέγγιση ενός καυτό ουράνιου σώματος ?

Ο «Μεγάλος Πόλεμος» του πολιτισμού του Ινδού και της Ατλαντίδας

Αν θεωρήσουμε την αυτοκρατορία του Ινδού ή του Ράμα ως ιστορική πραγματικότητα, τίθεται φυσικά το ζήτημα των σχέσεων αυτής της εξαιρετικά ανεπτυγμένης αυτοκρατορίας με άλλους υποτιθέμενους πρώιμους ανθρώπινους πολιτισμούς. Ο Χάτσερ Τσίλντρες σημειώνει: «Η Αυτοκρατορία Ράμα που περιγράφεται στη «Μαχαμπχαράτα» και τη «Ραμαγιάνα» πιθανώς συνυπήρχε με τους προηγμένους πολιτισμούς της Ατλαντίδας και του Όσιρι στη Δύση. Η Ατλαντίδα, πολύ γνωστή από τα γραπτά του Πλάτωνα και τα αρχαία αιγυπτιακά αρχεία, πιθανότατα υπήρχε στα μέσα του Ατλαντικού και ήταν ένας ιδιαίτερα τεχνολογικός και πατριαρχικός πολιτισμός. Ο πολιτισμός των Οσιρίων υπήρχε στη λεκάνη της Μεσογείου και στη Βόρεια Αφρική (...) και είναι κοινώς γνωστός ως Προδυναστική Αίγυπτος. Βυθίστηκε όταν η Ατλαντίδα βυθίστηκε και η Μεσόγειος Θάλασσα άρχισε να γεμίζει με νερό.

Διάφοροι ερευνητές της Ατλαντίδας (όπως ο D. Hatcher Childress [ΗΠΑ] και ο M. Freksa [D]) κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι - με αναφορά στις αρχαίες ινδικές παραδόσεις και τα αρχαιολογικά στοιχεία - υπήρχε κάποια πιθανότητα στρατιωτικής σύγκρουσης μεταξύ των μεγάλων, προϊστορικά μπλοκ εξουσίας. Αυτός ο «παγκόσμιος πόλεμος» λέγεται ότι τουλάχιστον συνέβαλε στην πτώση τους, και πιθανώς μάλιστα ήταν η αιτία τουλάχιστον ενός από τους πιο πρόσφατους κατακλυσμούς που συνέβησαν κατά την ανθρώπινη ύπαρξη στον πλανήτη μας.

Ήδη στους διαλόγους του Πλάτωνα βρίσκουμε την πληροφορία ότι θα έπρεπε να υπάρξουν πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των αρχαίων λαών της ανατολικής Μεσογείου και των Ατλάντων. Έγιναν μαχητικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας, οι οποίες -σύμφωνα με τη σύγχρονη και σύγχρονη αντίληψη- πρέπει να είχαν τον χαρακτήρα «παγκόσμιου πολέμου». Ο Τίμαιος (24e) κάνει λόγο για «μια πανίσχυρη δύναμη» που «είχε ξεκινήσει από τον Ατλαντικό και, με την αλαζονεία της, πλησίαζε ταυτόχρονα όλη την Ευρώπη και την Ασία. (...) Όλη αυτή η δύναμη συγκεντρώθηκε κάποτε σε έναν στρατό και έκανε μια προσπάθεια να υποτάξει ολόκληρη την περιοχή (...) σε μια μόνο επίθεση. Εκεί αναφέρει μεταξύ άλλων:

Σύμφωνα με τους κανονισμούς, κάθε καπετάνιος έπρεπε να βάλει στο χωράφι: για 10.000 άρματα, το έκτο μέρος ενός άρματος, δύο έφιππες άρματα, επίσης μια ομάδα δύο αλόγων χωρίς κάθισμα άρματος, που έφερε ένα ελαφρά θωρακισμένο άρμα και τον οδηγό από τα δύο άλογα μαζί του. δύο βαριά θωρακισμένοι άνδρες, τοξότες και σφενδονιστές δύο από κάθε κατηγορία, και ελαφρά τεθωρακισμένοι άνδρες, πετροβολητές και ακοντιστές, τρεις από τον καθένα. Τέλος, τέσσερις πεζοναύτες θα επανδρώσουν 1.200 πλοία.» Εδώ βρίσκουμε ένα τυπικό, πρώιμο αρχαίο οπλοστάσιο όπλων που πιθανότατα απαιτεί κάτι περισσότερο από ένα σήκωμα των ώμων από επαγγελματίες ιστορικούς, αν κάποιος επιμείνει στις ημερομηνίες του Πλάτωνα για αυτόν τον πόλεμο.

Σε αντίθεση με τον Πλάτωνα, ωστόσο, οι συγγραφείς της Μαχαμπαράτα και άλλων αρχαίων ινδικών έργων περιγράφουν επίσης τη χρήση όπλων, η οποία σαφώς μπορεί να ήταν μόνο προϊόν ενός πολύ προηγμένου τεχνολογικά πολιτισμού. Για παράδειγμα, γίνεται λόγος για το Mohanastra, το «βέλος της ασυνειδησίας», ένα όπλο «που κουράζει τους εχθρούς» ή μπορεί να κοιμίσει ολόκληρους στρατούς. Περαιτέρω, περιγράφεται ένα «όπλο θανάτου» (Sivajvara), το οποίο ανέπτυξε μεγάλη ζέστη, αλλά από την άλλη και ένα όπλο που λειτουργούσε δημιουργώντας κρύο.

Σχετικά με το Vyroopya-Darpana Mirror, ένα αμυντικό όπλο που προφανώς θα μπορούσε να δημιουργήσει διάφορα πεδία καμουφλάζ και κάλυψης γύρω από τα vimanas, το Vimaanika Shastra λέει: «Εάν επανδρωμένοι εχθρικοί πύραυλοι επιτεθούν στο vimana σας και επιδιώξουν με κάθε τρόπο να τους αναχαιτίσουν και να τους καταστρέψουν, έτσι το Vyroopya Darpana θα τους τρομάξει αρκετά ώστε να υποχωρήσουν ή θα γίνουν τόσο αναποφάσιστοι που είστε ελεύθεροι να τους καταστρέψετε ή να τους αποφύγετε. Όπως ένας μάγος, το darpana θα αλλάξει την εμφάνιση του vimana σας σε τόσο τρομακτικές μορφές που ο εισβολέας θα μείνει ανίκανος ή θα παραλύσει." Για την προστασία από τα εχθρικά όπλα δέσμης, οι συγγραφείς αυτού του έργου συνέστησαν την εγκατάσταση μιας συσκευής που ονομάζεται thamo-yantra, του που υπάρχουν 132 θα έπρεπε να είχαν δώσει διαφορετικά μοντέλα.

Ένα άλλο όπλο (Brahmastra) περιγράφεται στη Συνοπτική Μετάφραση Mahabharata του 1970 από τον Ινδοαμερικανό Bhaktivedanta ως «σαν ατομική βόμβα» στα εφέ του. Ωστόσο, το απόλυτο όπλο που περιγράφεται σε αυτό το έπος είναι το Sudarshan. Αυτό το όπλο Sudarshan θα μπορούσε να ονομαστεί "βόμβα της κρίσιμης ημέρας" στη σύγχρονη γλώσσα ή, με στρατιωτικούς όρους, ένα τυπικό "δεύτερο χτύπημα" ή "όπλο εκδίκησης". Όπως είναι γνωστό, τέτοια πυρηνικά τέρατα, των οποίων η ανάπτυξη θα οδηγούσε σε παγκόσμια καταστροφή τεράστιων διαστάσεων, ήταν επίσης μέρος του «δυναμικού αποτροπής» των μεγάλων δυνάμεων κατά τη διάρκεια του «Ψυχρού Πολέμου» στα μέσα του 20ού αιώνα. «Όταν γίνεται λόγος [στη Μαχαμπαράτα] για την πρώτη τους εφαρμογή, η οποία παρήγαγε μια φωτεινότητα σαν αμέτρητους ήλιους, και πάλι μια γραμμή τραβιέται στο μεταγενέστερο τέλος του κόσμου. η φωτεινότητα ήταν του είδους «όπως η φωτιά στο τέλος της κοσμικής εκδήλωσης».

Ο πολιτισμός των Ατλάντων (ή των συμμάχων τους), τον οποίο μπορούμε να αναγνωρίσουμε στα αρχαία ινδικά σανσκριτικά κείμενα ως "Asvins" ή "Asuras" ("δαίμονες"), λέγεται ότι ήταν τεχνολογικά πιο ανεπτυγμένος από αυτόν των αρχαίων Ινδών και υποτίθεται ότι να είχε μιλιταριστικό χαρακτήρα. Με τις ιπτάμενες μηχανές τους, τις «Βαίλιξη», που λέγεται ότι δούλευαν με παρόμοιες αρχές με τα Βιμάνα, λέγεται ότι προσπάθησαν να υποτάξουν όλο τον κόσμο. Ακόμη και η περιγραφή μιας διαστημικής μάχης μεταξύ των μονάδων Vimanas και Atlantean Vailix πάνω από την επιφάνεια της Σελήνης λέγεται ότι έχει εκδοθεί.

Σε ένα άρθρο του 1966, ο Ινδός εναλλακτικός ιστορικός Eklal Kueshana, συγγραφέας του «The Ultimate Frontier», υπέθεσε ότι το Vailixi είχε ήδη χτιστεί στην Ατλαντίδα πριν από 20.000 χρόνια. Τα πιο συνηθισμένα μοντέλα ήταν «σε σχήμα πιατιού και γενικά εφοδιασμένα με τραπεζοειδείς σταυροειδείς τομές στην κάτω πλευρά που περιείχαν τρεις ημισφαιρικές μονάδες μηχανής. Χρησιμοποίησαν μηχανικές συσκευές κατά της βαρύτητας που τροφοδοτούνταν από γεννήτριες με ισχύ περίπου 80.000 ίππων. Τα κείμενα Ramayana, Mahabharata και άλλα κείμενα μιλούν για τον αποτρόπαιο πόλεμο που έλαβε χώρα μεταξύ της Ατλαντίδας και του Ράμα πριν από περίπου δέκα με δώδεκα χιλιάδες χρόνια, χρησιμοποιώντας όπλα καταστροφής των οποίων οι αναγνώστες αγνοούν μέχρι το δεύτερο μισό αυτού του [20ου] αιώνα. ιδέα."

Το Yujurveda περιγράφει ακόμη και την ιπτάμενη μηχανή που χρησιμοποιούσαν οι βασιλιάδες Asvin (δίδυμοι «θεϊκής» καταγωγής). Επίσης, τουλάχιστον είκοσι περάσματα του Rigveda ασχολούνται αποκλειστικά με το αεροπλάνο των Asvins. Αυτό το «Vailix» περιγράφεται ως μια σφηνοειδής, δίπτερη, τρίτροχη μηχανή που θα μπορούσε να μεταφέρει τουλάχιστον τρία άτομα - μια περιγραφή που θυμίζει σύγχρονα μαχητικά αεροπλάνα. Σύμφωνα με την παράδοση, οι δίδυμοι Asvin λέγεται ότι έσωσαν τον βασιλιά Bhujyu με αυτό το βλήμα από "χρυσό, ασήμι και σίδηρο" όταν βρισκόταν σε κίνδυνο στη θάλασσα.10

Ενόψει αυτού του εξοπλισμού υψηλής τεχνολογίας, αναπόφευκτα τίθεται το ερώτημα πώς η περιγραφή του Πλάτωνα για μια στρατιωτική δύναμη της «Εποχής του Χαλκού» - αν και ισχυρή και εξαιρετικά οργανωμένη - μπορεί να συμβιβαστεί με το τεχνολογικό επίπεδο ανάπτυξης που οι παραδόσεις της αυτοκρατορίας Ράμα και ο ισχυρός αντίπαλός του στον «Μεγάλο Πόλεμο Ιδιοτήτων».

Με υψηλή τεχνολογία ενάντια στο τόξο και το βέλος;

Πρώτα απ 'όλα, πρέπει να δηλωθεί ότι στον πόλεμο της Μαχαμπαράτα δεν χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά σύγχρονος πολεμικός εξοπλισμός - σύμφωνα με την κατανόησή μας - αλλά ότι τα στρατεύματα που περιγράφηκαν ήταν ως επί το πλείστον παρόμοια «πρωτόγονα» εξοπλισμένα με τους οικοδεσπότες του Ατλάντα του Πλάτωνα. Τα τυπικά όπλα που μας παρουσιάστηκαν εκεί περιλάμβαναν τόξο και βέλος, ξίφος, τσεκούρι κ.λπ., και χρησιμοποιήθηκαν ιππικό, μονάδες αρμάτων και επίσης πολεμικοί ελέφαντες.

Εξετάζοντας προσεκτικότερα τη Βεδική λογοτεχνία, πρέπει να έχουμε την εντύπωση ότι τα αρχαία ινδικά στρατεύματα πρέπει να είχαν εξοπλιστεί κάτι σαν να είχαν λεηλατήσει ένα στρατιωτικό ιστορικό μουσείο. βρίσκουμε εδώ ένα πολύχρωμα αναμεμειγμένο οπλοστάσιο όπλων και πυροβόλων όπλων διαφόρων σταδίων ανάπτυξης, «μαγικών» (ταντρικών και μαντρικών) όπλων και προφανώς σύγχρονου πολεμικού εξοπλισμού, που φαίνεται να είναι συγκεντρωμένοι από τις πιο διαφορετικές ιστορικές εποχές.

Αυτό το φαινόμενο έχει ήδη οδηγήσει Ινδολόγους και Σανσκριτικούς μελετητές, όπως ο Rabinath Tagore (1861-1941), στην άποψη ότι αυτό που εμπλέκεται εδώ μπορεί να είναι ένα λογοτεχνικό μείγμα πληροφοριών και παραδόσεων από πολύ διαφορετικές εποχές - μια πεποίθηση που διαφέρει Οι ατλαντολόγοι έχουν ήδη εκφράσει όσον αφορά την πλατωνική έκθεση Ατλαντίδα.

Ωστόσο, τα αρχαία ινδικά έπη περιέγραφαν επίσης πώς τα βιμάνα χρησιμοποιούνται, για παράδειγμα, για να πανικοβάλλουν τους πολεμικούς ελέφαντες ενός στρατού χαμηλής τεχνολογίας ή πώς σφάζουν «πρωτόγονα» στρατεύματα με τα όπλα τους. Επομένως, ίσως χρειάζεται να ξεφύγουμε από την ιδέα μιας πολιτισμικά και πολιτισμικά ενοποιημένης ανθρωπότητας για να καταλάβουμε πώς θα μπορούσαν να προκύψουν τέτοιες συγκεχυμένες, ταυτόχρονες απεικονίσεις «αρμάτων αλόγων και βιμάνων» (Εικ. 5). Τότε, δεν έπρεπε να υποθέσουμε πολύ λιγότερη πολιτισμική ομοιογένεια από ό,τι τώρα. (Ακόμα και σήμερα, εκτός από τα εξαιρετικά κατασκευασμένα έθνη, εξακολουθούν να υπάρχουν λαοί στον πλανήτη μας που ζουν υπό «συνθήκες πέτρινης εποχής» ως κυνηγοί και συλλέκτες.)

Η πραγματική υψηλή τεχνολογία, ωστόσο, στους «ατλαντικούς χρόνους» προφανώς δεν ήταν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής ζωής ακόμη και στα κέντρα του πολιτισμού, αλλά μάλλον αυστηρά φυλαγμένη μυστική γνώση των εξαιρετικά αποκλειστικών ελίτ ισχύος των παλαιών αυτοκρατοριών - και προφανώς το καταλάβαιναν πολύ να απομακρυνθούν με επιτυχία από τους «πρωτόγονους» συγχρόνους τους για να λατρεύονται ως θεοί. Για παράδειγμα, αν κοιτάξουμε τους αρχαίους πολιτισμούς της Αιγύπτου και της Βαβυλώνας από αυτή την οπτική γωνία, γίνεται σαφές με πόσο ζήλο φυλάσσονταν τέτοια γνώση κυριαρχίας από τους ιερείς-επιστήμονες εκεί. Η φράση «η γνώση είναι δύναμη» ήταν προφανώς ήδη γνωστή τότε...

Κατ' αρχήν, λοιπόν, εάν λάβουμε υπόψη τη δυνατότητα υψηλά ανεπτυγμένων τεχνολογιών στο μακρινό παρελθόν, θα πρέπει να υποθέσουμε μια εξαιρετικά περιοριστική χρήση αυτής της γνώσης από εκείνους που ήταν στην εξουσία εκείνη την εποχή.

Οι «βιομηχανικές κοινωνίες» κατά την έννοια μας δεν φαίνεται να ήταν καν τόσο ισχυρές αυτοκρατορίες όπως η Ατλαντίδα ή η Αυτοκρατορία Ράμα. Αντίστοιχα ίχνη (τουλάχιστον αν υποθέσουμε τη χρήση ορυκτών καυσίμων από τέτοιες βιομηχανίες) σίγουρα θα εξακολουθούσαν να ανιχνεύονται κάπου σε αυτόν τον πλανήτη στο παρόν. Πιθανώς υπήρχαν πολύ λίγες τοποθεσίες παραγωγής για vimanas, vailxis ή άλλα «θεϊκά εργαλεία».

Ωστόσο, τέτοιες συγκεντρωτικές μητροπόλεις εξουσίας και γνώσης κινδύνευαν –όπως και η ίδια η άρχουσα τάξη– να πέσουν θύματα πλήρους καταστροφής ως αποτέλεσμα μεγάλων φυσικών καταστροφών, της υποτιθέμενης χρήσης όπλων μαζικής καταστροφής ή πιθανώς και ως αποτέλεσμα των απλών «βιομηχανικών ατυχημάτων». Στην περίπτωση των παγκόσμιων κατακλυσμών, αυτή η ολοκληρωτική καταστροφή των στρατιωτικών-βιομηχανικών συγκροτημάτων σήμαινε επίσης ότι οποιαδήποτε στενότερη γνώση των μυστικών τους εξαφανίστηκε μαζί με τους χειριστές. Οι επιζώντες σύγχρονοι μιας τέτοιας κόλασης, που δεν ανήκαν στην προνομιούχα τάξη των «γνώστων», δύσκολα θα μπορούσαν να αφήσουν ουσιαστικές και λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με τοποθεσίες όπου προηγουμένως διέμεναν «οι θεοί».

Οι πραγματικές αιτίες μιας παγκόσμιας καταστροφής - ανεξάρτητα από το αν προκλήθηκε από τη φύση ή τον άνθρωπο - τελικά δεν μπορούσαν να εντοπιστούν για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της γης εκείνη την εποχή, αφού απλώς δεν είχαν την απαραίτητη γνώση. Κατά κανόνα, μόνο περιγραφές των μαινόμενων στοιχείων μπορούσαν να παραδοθούν, οι οποίες σε όλη τους τη στοιχειώδη ισχύ, ωστόσο, αντιπροσώπευαν μόνο δευτερεύοντα αποτελέσματα της πραγματικής αιτίας ενός «τέλους του κόσμου». Πολύ λιγότερο οι απόγονοί τους ήταν σε θέση να ερμηνεύουν τέτοιες αναφορές με συνέπεια - ακόμα κι αν επέζησαν με τη μορφή μεμονωμένων γραπτών παραδόσεων. Και αυτό ακριβώς πρέπει να υποθέσουμε, τουλάχιστον στην περίπτωση των περιγραφών του Μαχαμπαράτα.

Σε κάθε περίπτωση, ο Πλάτωνας δύσκολα μπορεί να είχε την απαραίτητη φαντασία και τεχνικές γνώσεις για να μπορέσει να καταγράψει ή να περιγράψει, για παράδειγμα, τη χρήση της υψηλής τεχνολογίας για πολεμικούς σκοπούς ή ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Σε αντίθεση με τους Ινδούς και Αιγύπτιους μελετητές, στους οποίους είχε απομείνει τουλάχιστον κάποια παράδοση -αν και αποσπασματική, ασαφής και παραμορφωμένη- από τις ημέρες πριν από τον παγκόσμιο κατακλυσμό, προερχόταν από έναν πολιτισμό χωρίς ρίζες ή αναμνήσεις των εποχών της Ατλάντης. Προφανώς ακόμη και οι Αιγύπτιοι, από τους οποίους έλαβε το μεγαλύτερο μέρος της προϊστορικής του γνώσης, δεν μπορούσαν πλέον να του πουν πολλά που ήταν αυθεντικά. Όσον αφορά τον παγκόσμιο πόλεμο, που προηγήθηκε της καταστροφής της Ατλαντίδας, προφανώς μπορούσαν να δώσουν μόνο ασαφείς πληροφορίες, επηρεάζουν τη δική τους γεωγραφική περιοχή. Αντίθετα, στα παλιά σανσκριτικά κείμενα, τα οποία ασχολούνται κυρίως με τα γεγονότα στην κοιλάδα του Ινδού, εξακολουθούν να υπάρχουν αναφορές στη γεωστρατηγική διάσταση της σύγκρουσης (βλ.: Patala).

Δυστυχώς, ο Πλάτων ήταν επίσης αρκετά αγενής ώστε να μας αποκρύψει το τέλος της αναφοράς του για την Ατλαντίδα. Δεδομένου ότι το τρίτο μέρος της Ατλαντίδας που σχεδίαζε αρχικά ο ίδιος, ο λεγόμενος διάλογος του Ερμοκράτη, πιθανότατα δεν γράφτηκε ποτέ, δυστυχώς δεν μπορούμε να μάθουμε από την πλατωνική πηγή (η οποία έχει πρόσβαση στις αναφορές του Σόλωνα) συγκεκριμένα πώς οι «θεοί» σφράγισαν τη μοίρα του την Ατλαντική Αυτοκρατορία υπό την ηγεσία του Δία. Εδώ, λοιπόν, δεν μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα για πιθανή εφαρμογή υψηλής τεχνολογίας κατά την εισβολή στον Ατλαντικό, ή για πιθανές στρατιωτικο-τεχνολογικές αιτίες της μεγάλης παγκόσμιας καταστροφής. Φυσικά, αυτό δεν χρειάζεται να μας εμποδίσει να «πατήσουμε» τουλάχιστον τα παλιά σανσκριτικά κείμενα για σχετικές ενδείξεις και διασυνδέσεις.

Σε αυτό το σημείο, μπορεί να αρκεί να δηλώσουμε ότι, στο πλαίσιο των θεωρήσεων που παρουσιάζονται εδώ, καμία θεμελιώδης, σχετική με το περιεχόμενο «ασυμβατότητα» μεταξύ των διαλόγων του Πλάτωνα και του Μαχαμπαράτα δεν είναι αναγνωρίσιμη. Το γεγονός ότι ο Πλάτων δεν αναφέρει κανένα «υπερόπλο» στην έκθεσή του προφανώς δεν μπορεί να θεωρηθεί ως στεγανό αντεπιχείρημα κατά της πιθανής χρήσης τους (κατά τη διάρκεια μιας κλιμακούμενης αντιπαράθεσης μεταξύ των υποτιθέμενων μπλοκ εξουσίας της Ατλαντίδας και του Όσιρις/Ράμα). Η ταυτότητα των δύο παγκόσμιων πολέμων που περιγράφεται στην Ατλαντίδα και στις Βέδες φαίνεται θεμελιωδώς πιθανή – με την επιφύλαξη πιο ακριβούς χρονολόγησης.

Ωστόσο, ενώ μέχρι τώρα ασχολούμασταν κυρίως με ερμηνείες μυθολογικών κειμένων στις σκέψεις μας, τώρα θέλουμε να στραφούμε στο ζήτημα της επαληθευσιμότητας των πληροφοριών που παρέχονται από τις αρχαίες ινδικές πηγές σχετικά με τη χρήση «σύγχρονων» όπλων καταστροφής στην ο πόλεμος της Μαχαμπαράτα. Υπάρχουν ελεγχόμενα στοιχεία που να υποστηρίζουν τη θέση του προϊστορικού θερμοπυρηνικού πολέμου και πού μπορούμε να βρούμε τέτοια στοιχεία; Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μια «επιτόπια επίσκεψη» στις τοποθεσίες της αρχαίας Αυτοκρατορίας Ράμα.

Αρχαιολογικά στοιχεία μιας πυρηνικής αναμέτρησης στην Ινδία

Το 1979, ο David W. Davenport, ένας Άγγλος γεννημένος στην Ινδία, δημοσίευσε στο βιβλίο του που εκδόθηκε στην Ιταλία. «2000 AC Diztruzione Atomica» («Atomic Devastation 2000 π.Χ.») – ακόμη και πριν από τον Charles Berlitz και πιθανώς ως τον πρώτο δυτικό ερευνητή – η προκλητική θεωρία ότι η Mohenjo Daro, μια από τις παλαιότερες πόλεις στην ανθρώπινη ιστορία, καταστράφηκε από ατομική βόμβα. Τα ερείπια αυτής της αρχαίας ινδικής μητρόπολης βρίσκονται στο σημερινό Πακιστάν και ανακαλύφθηκαν μόλις το 1922. Το Mohenjo-Daro δεν ήταν μια τυχαία αναπτυγμένη πόλη, αλλά μια πόλη σχεδιασμένη «στο σχέδιο» (Εικ. 7), η οποία, για παράδειγμα, είχε ένα δίκτυο τροφοδοσίας με ένα εξαιρετικά ανεπτυγμένο σύστημα αποχέτευσης που λέγεται ότι ήταν ανώτερο από πολλά σύγχρονα φυτά στο σημερινό Πακιστάν και την Ινδία εμφανίζεται. Σε στρατηγική και βολική τοποθεσία για εμπόριο,

Εκείνη την εποχή, ο Ντάβενπορτ ασχολήθηκε λεπτομερώς με το μοτίβο καταστροφής που βρήκαν εκεί οι αρχαιολόγοι: «Ο Ντάβενπορτ έδειξε τρεις διαφορετικούς βαθμούς καταστροφής σε ακτίνα 1,5 χιλιομέτρου, οι οποίοι βαθμολογήθηκαν από το κέντρο προς τα έξω. Μια τρομερή ζέστη είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη καταστροφή σε αυτό το κέντρο. (...) Το ενδεχόμενο ηφαιστειακής έκρηξης αποκλείεται, αφού δεν ανακαλύφθηκε ούτε ψυχρή λάβα ούτε ηφαιστειακή τέφρα κοντά στο Mohenjo Daro. "

Όταν οι αρχαιολόγοι έφτασαν στο επίπεδο του δρόμου κατά τις ανασκαφές τους στο Harappa και στο Mohenjo-Daro, βρήκαν, μεταξύ άλλων, αμέτρητους σκελετούς διάσπαρτους στο έδαφος σε ένα τρομακτικό σενάριο θανάτου (Εικ. 8). Ειδικά στο Mohenjo-Daro, ολόκληρος ο πληθυσμός φαινόταν να είναι στους δρόμους την ώρα της εξόντωσης. Μερικοί από τους ανθρώπους φαίνεται ότι προσπάθησαν να προστατεύσουν παιδιά ή άλλους συγγενείς με τα σώματά τους, ενώ ακόμη πέθαιναν, πολλοί από τους νεκρούς κρατιούνται χέρι-χέρι. Οι κάτοικοι της πόλης φαίνεται να ήταν σε πανικό ή σε άγρια ​​φυγή από έναν κίνδυνο από τον οποίο κανείς δεν μπορούσε να ξεφύγει.

«Αυτοί οι σκελετοί είναι από τους πιο ραδιενεργούς που έχουν ανακαλυφθεί ποτέ, ταιριάζουν με συγκρίσιμα δείγματα από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Σε μια περιοχή ανασκαφών, Σοβιετικοί επιστήμονες βρήκαν έναν σκελετό που ήταν 50 φορές πιο ραδιενεργός από το κανονικό.» «Μαύρα κομμάτια γυαλιού» ήταν επίσης σκορπισμένα κατά μήκος των οδών Mohenjo-Daro. Αυτά τα κομμάτια γυαλιού είναι πιθανότατα υπολείμματα αγγείων, τούβλων κ.λπ., που είχαν σκάσει και λιώσει λόγω της τεράστιας θερμότητας που παράγεται. «Κατά τη διάρκεια μιας βαθιάς ανασκαφής (βάθους περίπου 8 μέτρων) στην περιοχή της Χαράπα, βρέθηκαν συμπιεσμένα και αντίστοιχα συμπαγή οστά βοοειδών. Ιδιαίτερα στέρεη εντύπωση έκανε και η γη στο ίδιο βάθος. Οι αναλύσεις έδειξαν ότι η πίεση πρέπει να έπαιξε καθοριστικό ρόλο

Τη στιγμή της ανακάλυψής τους, όλοι οι σκελετοί βρίσκονταν στα ερείπια όπως ακριβώς οι άνθρωποι είχαν πέσει στο έδαφος τη στιγμή του θανάτου τους. Τα πτώματα ούτε θάφτηκαν μετά την καταστροφή ούτε φαγώθηκαν από οδοκαθαριστές, κάτι που σαφώς μπορεί να αποκλειστεί με βάση την εικόνα του ευρήματος. Επιπλέον, στα υπολείμματα των οστών δεν υπήρχαν ίχνη βίας από όπλα ή πυροβόλα όπλα. Θα μπορούσε μια από τις πολλές κρούσεις μετεωριτών που στοιχειώνουν επανειλημμένα τον πλανήτη μας να έχει προκαλέσει τέτοια καταστροφή;

Καταρχάς, οι πηγές ραδιενέργειας που βρέθηκαν στις ανασκαμμένες πόλεις υποδηλώνουν ότι η καταστροφή τους ήταν αποτέλεσμα στοχευμένων επιθέσεων στρατιωτικού χαρακτήρα. Τέλος, στο Mohenjo-Daro, μπορεί να διαπιστωθεί ένα σαφές επίκεντρο της έκρηξης διαμέτρου 50 γιάρδων. «Σε αυτό το μέρος όλα ήταν κρυσταλλωμένα, λιωμένα ή λιωμένα. Τούβλα εξακολουθούσαν να έχουν λιώσει στη μία πλευρά εξήντα μέτρα από το σημείο της έκρηξης, υποδηλώνοντας μια λάμψη θερμότητας...». Στην περίπτωση μερικών επιπτώσεων θραυσμάτων ραδιενεργών μετεωριτών στην ευρύτερη ινδική υποήπειρο, θα αναμενόταν με βεβαιότητα μια πιο ομοιόμορφη ακτινοβολία ολόκληρης της περιοχής, αντί για τέτοιες σαφώς αναγνωρίσιμες εστίες ακτινοβολίας. Δεδομένου ότι δεν μπορούν να βρεθούν ίχνη πρόσκρουσης κοντά στα υποτιθέμενα κέντρα έκρηξης,

«Στη βόρεια Ινδία, ανακαλύφθηκαν ερειπωμένες πόλεις που δείχνουν σημάδια εκρήξεων μεγάλου μεγέθους. Μία από αυτές τις πόλεις, που ανακαλύφθηκε μεταξύ του Γάγγη και των βουνών Rajmahal, φαίνεται να έχει εκτεθεί σε τρομερή ζέστη. Τεράστιες μάζες τοιχοποιίας και θεμέλια της παλιάς πόλης έχουν λιώσει μεταξύ τους και κυριολεκτικά τζάμια!».

Ο περίπου κυκλικός κρατήρας Lonar, διαμέτρου 2.154 μέτρων, που βρίσκεται 400 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Βομβάης, πιστεύεται ότι σχηματίστηκε πριν από λιγότερα από 50.000 χρόνια, σύμφωνα με τους επιστήμονες του σχολείου. Περιστασιακά θεωρήθηκε επίσης ως ένδειξη πυρηνικού πολέμου στο μακρινό παρελθόν, καθώς δεν βρέθηκαν ίχνη υλικού μετεωρίτη ούτε στον κρατήρα ούτε στο περιβάλλον του. «Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσαν να αποκαλυφθούν στοιχεία ενός τεράστιου κρουστικού κύματος (σε πίεση περίπου 600.000 ατμοσφαιρών) και έντονης, απότομης θερμότητας (που αποδεικνύεται από σφαίρες από βασάλτη-γυαλί)».

Το παράδειγμα ενός οικισμού και μιας νέας περιοχής ανάπτυξης στο Rajasthan, δέκα μίλια δυτικά της πόλης Jodhpur, δείχνει ότι οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις αυτών των προϊστορικών «πυρηνικών εκρήξεων» μερικές φορές εξακολουθούν να έχουν οδυνηρές επιπτώσεις στους ανθρώπους στη σύγχρονη Ινδία σήμερα:

«Πριν από λίγο καιρό αποδείχθηκε ότι υπήρχε ένα ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό γεννήσεων παιδιών με γενετικά ελαττώματα και μια εξαιρετική συχνότητα εμφάνισης καρκίνου σε αυτόν τον νέο αναπτυξιακό τομέα. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των δοκιμών, τα επίπεδα ραδιενέργειας που μετρήθηκαν εκεί ήταν τόσο υψηλά που η ινδική κυβέρνηση έχει πλέον αποκλείσει ολόκληρη την περιοχή. Οι ερευνητές ανακάλυψαν εκεί μια αρχαία πόλη που δείχνει στοιχεία μιας χιλιετίας - μεταξύ 8.000 και 12.000 ετών - πυρηνικής έκρηξης που κατέστρεψε τα περισσότερα κτίρια και πιστεύεται ότι σκότωσε περίπου μισό εκατομμύριο ανθρώπους. Ένας άλλος ερευνητής που συμμετείχε στην έρευνα διαπίστωσε ότι η ατομική βόμβα που χρησιμοποιήθηκε εδώ ήταν περίπου ίδιας ισχύος με αυτή που έπεσε στην Ιαπωνία το 1945».

Η κατασκευή του έργου οικισμού έπρεπε να σταματήσει όσο βρίσκονταν σε εξέλιξη οι έρευνες, οι οποίες διεξήχθησαν από τον Lee Hundley. Η ακτινοβολία εξακολουθεί να είναι τόσο έντονη που ολόκληρη η περιοχή χαρακτηρίζεται ως άκρως επικίνδυνη. Ένα παχύ στρώμα ραδιενεργής τέφρας βρίσκεται κοντά στο Τζοντπούρ σε μια περιοχή συνολικής έκτασης τριών τετραγωνικών μιλίων. «Ο αρχαιολόγος Φράνσις Τέιλορ εξήγησε ότι τα χαρακτικά σε μερικούς κοντινούς ναούς που μπόρεσε να μεταφράσει υποδηλώνουν ότι προσεύχονταν για να γλιτώσουν από το μεγάλο πράσινο φως που θα έφερνε την πτώση της πόλης αν εμφανιζόταν. (...) Είναι παράξενο να φανταστούμε ότι οποιοσδήποτε πολιτισμός πριν από εμάς είχε πυρηνική τεχνολογία.

Παγκόσμιος θερμοπυρηνικός πόλεμος;

Επομένως, υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες αποδείξεις για την υπόθεση ότι η Αυτοκρατορία Ράμα θα μπορούσε πράγματι να είχε καταστραφεί από πυρηνικό πόλεμο. Ωστόσο, αυτές οι μάχες υψηλής τεχνολογίας του παρελθόντος δεν φαίνεται να περιορίζονταν στην ινδική υποήπειρο: «Μπορείτε να δείτε παλιές πόλεις των οποίων οι πλίνθινοι και πέτρινοι τοίχοι ήταν κυριολεκτικά γυαλισμένοι, δηλ. λιωμένοι μεταξύ τους, στην Ινδία, την Ιρλανδία, τη Σκωτία, τη Γαλλία, Τουρκία και βρείτε άλλα μέρη. Εκτός από τις ατομικές εκρήξεις, δεν υπάρχει λογική εξήγηση για αυτά τα γυάλινα κάστρα και τις πέτρινες πόλεις», σημειώνει για παράδειγμα ο Hatcher Childress, και αναφέρεται επίσης στην αφήγηση της Παλαιάς Διαθήκης για την καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων (Γένεση 14.2). Σύμφωνα με τον ίδιο, η Νεκρά Θάλασσα στη σημερινή της μορφή σχηματίστηκε κατά την πυρηνική εξόντωση των Σοδόμων, των Γόμορρων,

Ήδη στις 16 Φεβρουαρίου 1947, η New York Herald Tribune ανέφερε ότι οι αρχαιολόγοι «ανάσκαψαν στην αρχαία κοιλάδα του Ευφράτη (Ιράκ) και αποκάλυψαν ένα στρώμα με ίχνη άγνωστου γεωργικού πολιτισμού ηλικίας 8.000 ετών, ένα υποκείμενο στρώμα με υπολείμματα ποιμενικού κουλτούρα, και μια ακόμη παλαιότερη κουλτούρα των ανθρώπων των σπηλαίων [sic]. Πρόσφατα, βρήκαν ένα άλλο στρώμα... λιωμένου πράσινου γυαλιού.» Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, Αμερικανοί επιστήμονες εξέτασαν δείγματα τέτοιου πράσινου γυαλιού, το οποίο βρίσκεται σε τεράστιες ποσότητες στις περιοχές της ερήμου της δυτικής Αιγύπτου.

Από το γεγονός ότι αυτό το υλικό πρέπει αναμφίβολα να έχει δημιουργηθεί υπό τεράστια ανάπτυξη θερμότητας και πίεσης, συνήχθη το συμπέρασμα ότι επρόκειτο για ίχνη μεγαλύτερης πρόσκρουσης μετεωρίτη - και σε αυτήν την περίπτωση, φυσικά, χωρίς κρατήρα κάπου στις τοποθεσίες των αντικειμένων της έρευνας βρέθηκαν αντίστοιχο μέγεθος, υπολείμματα πιθανού κρουστικού εκκρεμούς ή άλλες ενδείξεις για αυτή τη διατριβή.

Το 1997, ο Γερμανός Ατλαντολόγος Martin Freksa συνέδεσε την έκθεση Mahabarata για την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης Varasani στο Βασίλειο της Kasiraya με αρχαιολογικά ευρήματα στο Ιράν. «Τα ινδικά σύνορα, που περιλάμβαναν επίσης ολόκληρη την κοιλάδα του Ινδού, θεωρούνται σημαντικό θέατρο του πολέμου της Μαχαμπαράτα. Επιπλέον, ιδιαίτερο ρόλο λέγεται ότι έπαιξε η άμυνα της δυτικής ακτής έναντι των εξωτερικών επιθέσεων. Είναι επίσης αξιοσημείωτο εδώ ότι ο Ινδός, η κοιλάδα του οποίου, σύμφωνα με τις ανασκαφές, κάποτε ήταν πολύ πυκνοκατοικημένη, αδειάζει στη δυτική ακτή της Ινδίας και ότι το Ιράν (Kasiraya;) βρίσκεται σε απόσταση από αυτό το δέλτα που χαρακτηρίζεται από πλάτος ενός κόλπου. (...) Η Freksa παραθέτει αναφορές για τις ανασκαφές που αναφέρουν:

Παρά όλες αυτές τις ενδείξεις που μιλούν για μια πυρηνική αναμέτρηση (ή ακόμα και για πολλά τέτοια γεγονότα) στην μακρινή αρχαιότητα, περαιτέρω έρευνα, τόσο στον τομέα της συμβατικής επιστήμης όσο και στον τομέα της επιστήμης του περιθωρίου, θα πρέπει να δείξει εάν μπορεί επίσης να υπάρξει άγνωστη ακόμη εξήγηση για τα αναφερόμενα φαινόμενα. Επιπλέον, το ζήτημα της χρονολόγησης –τόσο όσον αφορά τον «Μεγάλο Πόλεμο» όσο και την πλατωνική εισβολή των Ατλάντων– θα εξακολουθεί να είναι πιθανότατα μια από τις κύριες προβληματικές περιοχές της εναλλακτικής ιστορίας για πολύ καιρό, περιμένοντας μια τελική λύση.

Δύσκολα μπορεί να ανακατασκευαστεί ποια από αυτές τις δυνατότητες ισχύει. Αλλά ανεξάρτητα από αυτό, η τρέχουσα κατανόησή μας δεν πρέπει να αγνοήσει τον κίνδυνο να επαναληφθούν γεγονότα του παρελθόντος ανά πάσα στιγμή υπό παρόμοιες συνθήκες στο παρόν όσον αφορά τα γιγάντια οπλοστάσια των κορυφαίων πυρηνικών δυνάμεων στη γη!

Περισσότερα για τους πυρηνικούς πολέμους στην αρχαιότητα στο βιβλίο: " The Mud Tide Hypothesis:: The History of the Great Empire of Tartaria Theory "