Γράφει ο ΤΑΣΟΣ ΜΕΡΤΙΚΑΣ
ΤΟ SEE THE WHOLE DESERT IN A GRAIN OF SAND
William Blake
( Την προηγουμένη είχα αποκοιμηθεί με την σκέψη της Σταυροφορίας απ την πλευρά των Αράβων.Ίσως κι εκείνοι να είχαν κάποιο δίκιο που στον δικό μας φανατισμό και δίκιο παραβλέπαμε,αλλά τι σημασία έχει πια,εγώ ήμουν άνεργος και πένητας λόγω οικονομικής ύφεσης ,δεν μπορούσα ν αλλάξω κάτι στην ιστορία τότε η τώρα )
.....
Το χωρίον Άσσος η ''παλαιόν Αζίζ'' η ''Αζίζι' βρίσκεται σε μια διακλάδωση του Κορινθιακού πανεύφορου κάμπου της Βόχας ( περί τα 50 τετρ χιλιόμετρα έκταση ). Ένας κάμπος από αλλεπάλληλα διακλαδωτά δρομάκια , μονοπάτια και δημοσιές.. Ένα τεράστιο λαβυρινθώδες δίκτυο που δεν έχω καταφέρει να δω ολόκληρο στις βόλτες μου με το παλιό μου ποδήλατο -και να μην χαθώ ενίοτε -στα τρία χρόνια που ζω εδώ .
Πάντα βάζω σημάδια....λέω ααα!!..το μυστικό Λεμονόδασος μετά την στροφή κει που βγαίνει το ποταμάκι ...η α, να εκεί το -αρχιτεκτονικώς παρείσακτο- σπίτι του 1900 ( κάποιου απεσταλμένου Εγγλέζου γεωπόνου - όπου ήρθε 'δω και τελικά για πάντα έμεινε- με την άνοδο της εξαγωγής της Κορινθιακής σταφίδας )... ο γραφικός κείνος Έλληνας παππούς που το κατοικεί είναι απόγονός του εκ μητρός φαντάστηκα.
Κάθε μέρα -συνήθως απογεύματα- διαβαίνω σε γνώριμα κ άγνωστα στενά, ψάχνοντας ''αύρες'' εποχών η ''ποιότητες χωροχρονικού συνεχούς καθώς και ''μετασκευαστική κτιριακή κρυπτομνησία'',...κτίσματα με κάτι γαλήνιο αλλά και υπερκόσμιο στο παρουσιαστικό τους κ ασχολούμαι στιγμιαία καθώς διαβαίνω εποχούμενος με την αρχιτεκτονική τους ( εμβαθύνοντας μάλιστα αρκετά-καθώς μιλώντας με τον εαυτό του κανείς, τα πάντα γίνονται τάχιστα και κουβέντες και συμπεράσματα ετών γίνονται σε κλάσματα δευτέρου... )
.....Έχω ανακαλύψει μια Ρωμαϊκή! γέφυρα ακόμη εν χρήσει, και στην διακλάδωση ενός δρόμου που κανείς πια δεν περνά , ένα παλιό πολυβολείο του πρώτου Παγκοσμίου ,έχω δει ένα ζευγάρι από παλιά Volkswagen του 1955 να πεθαίνουν δίπλα δίπλα αγαπημένα μες τα χόρτα της πανίσχυρης Άνοιξης ( ποιός ξέρει τι δωρεές οργάνων να 'κανε το ένα στ΄ άλλο πρίν κάποιο τους τελικά σβήσει πρώτο )...
.. Τ απογεύματα πάλι -ειδικά του Χειμώνα- πηγαίνοντας προς Ζευγολατιό περνώ απ' ένα σπίτι συγκεκριμένα -όπου ενδομύχως τ ονομάζω ''Πολωνική Αγροικία''- ...-ένα σπίτι με την σειρά του χρονική παραδοξότητα κι αυτό- ως προς τον ρυθμό αλλά και το ύφος...Εξεπλάγην σαν έμαθα πως κατοικούν όντως Πολωνοί εργάτες !!....άραγε διαπότισαν με την ζωική τους ενέργεια τον χώρο? Οι ιστορίες της παλαιάς πατρίδος τους -οι λεγόμενες με καημό πίσω απ τους τοίχους απομεσήμερα μετά τον κάματο-να διαπότισαν τον χώρο,η να ναι κάποιο είδος ψυχοαιθερικού cloud και εγώ τ' αντιλαμβάνομαι?
...Δεν θα πω άλλα...
Είναι αληθινά ανεξάντλητα αυτά που συναντώ και δεν θέλω παρά να δώσω ιδέες για εγκαταλελλειμένα η μυστικά σύμπαντα Γιά κόσμους κόσμων μέσα σε κόσμους.Εξ άλλου είναι αναρίθμητα -και πάντα μπροστά στα μάτια μας εάν μετακινήσουμε λίγο το σημείο συναρμολόγησης του ιδιωτικού υπαρκτικού χωροχρόνου.. ( τ' οποίο εστιάζεται στην περιοχή του αφαλού... την πρώτη οδό που μας έθρεψε στο πρώτο σύμπαν που κατοικήσαμε ως έμβρυα) .
Συν-πάντα...σύμπαντα.Τα οποία είναι στον αριθμό 144 σαν διαστάσεις-αλλά δεν έχουμε πρόσβαση σε όλα η σε κάποια έχουμε μερική.-Όπως στο σύμπαν ΟΝΤΩΣ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΟΝΤΩΝ..
βλέπομεν γαρ άρτι εσόπτρου εν αινιγμάτι..
...
Ένα όψιμο απόγευμα περασμένο, έκανα κάτι αλλιώτικο -αλλά τελικά πολύ διδακτικό.Πήγαινα αντίθετα στην πεπατημένη μου διαδρομή και τελείως κόντρα στην διάθεσή μου,στην σωματική μου αντοχή επίσης και τον εαυτό μου όλο, τελείως επιτηδευμένα. ...Μέχρι που αναπάντεχα με βρήκε προδοτικά η νύχτα ,σε μια μεγάλη κατηφοριά σκοτάδι.. τι λάθος που άκουσα την κόπωσή μου επιτέλους!!!! και αφέθηκα να κυλώ εύκολα μισοφρενάροντας αργά με το ποδήλατο στην κατηφοριά ..μην δυνάμενος να φανταστώ -ελαφρά τη καρδία- που εκείνη έβγαζε..
Στο τέρμα της υπήρχε ένα παλιό νεκροταφείο...
Ανύποπτος ακόμη πάραυτα, συνέχισα.
..διέκρινα στο ημίφως πάνω στον πέτρινο παλιακό τοίχο-καθώς πλησίαζα αισθητά τώρα- πως υπήρχε ''κάτι'' καθισμένο ...η σαν καθισμένο...σαν να ΄κανε ''χιόνια'' μια παλιά ασπρόμαυρη τηλεόραση που δεν έπιανε κανάλι-η ωσάν να όριζε ένα αχνό περίγραμμα ;; ανθρώπινης ;; σιλουέττας;; Ένα είδος πολύ χαμηλής τάσης οπτικοποιημένου ηλεκτρισμού;;
Άξαφνα τρόμαξα πολύ -όχι εξ αυτού που είδα παραδόξως -γιατί αρχικώς δεν πρόλαβα να κατανοήσω τι είδα,αλλά γιατί συνειδητοποίησα συνάμα φρικιώντας αυτοστιγμεί πως... το'χα δει σε διάφανο όνειρο καιρό πριν αυτούσιο!-και τώρα γινόταν στην πραγματικότητα..ήταν πολύ φρικιαστικότερο!!
Ίσως να ταν ενδομύχως αυτό που με κράτησε να μην κατέβω τρέχοντας με το ποδήλατο νυχτιάτικα την κατηφοριά,μια αίσθηση επαναληπτικού υποσυνείδητου βιώματος σαν de ja vu η σαν κάτι να μου 'λεγε ΜΗΝ.! ΜΗΝ! ...
..ένα προαίσθημα μεταισθήματος....
..Θυμάμαι πως φρέναρα με νύχια και με δόντια ...Γύρισα αμέσως το ποδήλατο προς την ανηφοριά πλέον , (τι προδοσία και αυτή η αλλαγή μορφής του πεδίου με μόνο την παράγοντα την κατεύθυνση)!!...κατάκοπος ακόμη μα δίχως άλλο άρχισα σαν τρελός να τρέχω σ αυτήν σπρώχνοντας η μάλλον συμπαρασύροντας άτσαλα μαζί μου προς τα πάνω και το ποδήλατο... ένιωθα το ελκυόμενο βάρος του να με συνθλίβει ψυχικά,τα γόνατά μου κομμένα απ τον αγώνα και τον τρόμο.
Έφτασα κάπως! κακήν κακώς στην δημοσιά...
Μια παλιά κιτρινισμένη ηλεκτρική λάμπα της υπηρεσίας ζωσμένη αγριάδες στην βάση της ήτανε η λύτρωσή μου..
Θυμάμαι πως πλησιάζοντάς την -απ' την ταραχή μου κάθιδρως και κατάκοπος -προσπάθησα να βρω διέξοδο σε παράδοξες σκέψεις..τι φωτίζει αυτή η λάμπα στο πουθενά αν όχι χόρτα μόνο σκεφτόμουν..μα γιατί η υπηρεσία να τοποθετήσει πρίν -ένας θεός ξέρει πόσα πολλά χρόνια-μια ήδη παλιακή λάμπα κυριολεκτικά στο τίποτε..!!!
Τέτοιο ήτανε το μέγεθος της ανοησίας μου,της υποδυόμενης ακόμη και την πιο δύσκολη ώρα ταραχή,που μόνο τώρα καιρό μετά εννοώ εκ τους ασφαλούς πια -με ακόμα βαθύτερο τρόμο αλλά και ευγνωμοσύνη- γιατί ήταν τοποθετημένη εκεί η λάμπα..Για να με σώσει μια στιγμή υποδυόμενη φάρο μιας κάποιας κανονικότητος...
Γράφω επίσης πως η περίεργη αίσθηση... το να πηγαίνεις ανάποδα σε πεπατημένες μ έκανε να δω πως ... εκεί που δεν θέλω να πάω υπάρχει πάντα τελικά μυστικός λόγος / όπου ο Νους με τις διάχυτες αισθήσεις του το αντιλαμβάνεται διατρέχοντας υπερβατικά τον συμβατικό γραμμικό χρόνο κ ως τρυφερός γονιός με παίρνει απ΄ το χέρι μακρυά.
Τ απόγευμα εκείνο,σαν άτακτο περιέργο παιδί δεν άκουσα ( από καπρίτσιο αλαζονικής ψευδοοικειότητας με τον τόπο - όπου γεννήθηκε απο ερωτηματικά κατάλοιπα της άλλοτε μικροαστικής μου πλήξης),και μου ΄δειξε...
..πως δεν είναι όλα τα υπαρκτά σύμπαντα προς τέρψην και διασκέδασην!.Ούτε και για ψυχαγωγία.
Διάβασα,έψαξα πολύ γιατί ήθελα να μάθω..χάθηκα σε κίτρινα βιβλία και σε λήμματα του δικτύου.Ερεύνησα μ'ολες τις αισθήσεις..
...το Φάσμα ίσως ήταν η μορφή του Τούρκου αξιωματούχου Αζίζ αγά που καταλαβαίνοντας πως έχασε τα λεμονόδασα και την ηδονική Κορινθία έχασε τα λογικά του...ακριβώς λεπτό πριν χάσει το κεφάλι του απ' αγιασμένη των Ελλήνων πάλα....Σαλός για ένα ολόκληρο λεπτό....
Οι ντόπιοι λένε πως τον έχουν δει μερικοί αργοπορημένοι αγωγιάτες παλιότερα, να περιφέρεται κοντά στα ερείπια του πύργου του -που ήταν κοντά στο νεκροταφείο και με τα οποία ερείπια χτίστηκε η μάντρα του μετεπαναστατικά-..να περπατά κοντά στην μάντρα αργά και σαν αποσταμένος να κάθεται επάνω οκλαδόν ακουμπώντας πλάι του το κεφάλι...ανοίγοντας ένα άδειο δερμάτινο πουγγί και φέρνοντάς το με τα χέρια μπροστά στα μάτια του ακουμπισμένου στην μάντρα κεφαλιού..τ οποίο κοιτάζει τ άδειο πουγγί...
Άλλοι πάλι λένε δεν συμφωνούν μ αυτήν την διήγηση και λένε πως είναι πάντα ακέφαλος αλλά η τάση σκυψίματος δείχνει πως ψάχνει εδώ κι εκεί ανάμεσα στ ασσιώτικα αμπέλια να βρεί το κεφάλι του...
Άκουσα επίσης πως φορά γαλάζια βράκα και τουρμπάνι βαθύ κόκκινο λευκή καμιζόλα αρβανίτικη και μαύρο γελέκι..αν και αυτό που εγώ είδα ήταν κάτι άλλο τελείως διαφορετικό..ίσως ανάλογα τον παρατηρητή ν αλλάζει και το συμβάν;; Ποιος γνωρίζει Αλήθεια την μορφή η την ροή του δικτύου πραγματικοτήτων;;
( Μπορεί όμως και να τα επινόησα όλα αυτά ,αυτές τις περιγραφές που 'χει του Αγά το Φάσμα -πως το λέγουν τάχα οι ντόπιοι απλώς για να δικαιολογήσω στον τρομαγμένο εαυτό μου το αδιανόητο θέαμα της αλλόκοσμης ηλεκτρικής κυματομορφής που εγώ είδα της παλλόμενης ως μαρμαρυγίων Άστρον)
( Μπορεί να επινόησα και το Αζίζι μπορεί να επινόησα και το κείμενο η ακόμα και τον εαυτό μου και την παράξενη αυτή βόλτα με το ποδήλατο...
Μπορεί να τα επινόησα όλα αυτά συνδιάζοντας μόνος -και στοιχειωμένος απ τον βίαιο κι αιφνίδιο θάνατο -όλους τους πιθανούς συνδιασμούς των γραμμάτων ,όλα!!!
.......
Εγώ... στην ατέλειωτη αιωνιότητα που κάθομαι αποσταμένος πάνω στον τοίχο του νεκροταφείου και κλαίω στις πέτρες αυτές που αποτελούσαν άλλοτε οντάδες απ το κονάκι μου... τα ποτισμένα ηδονές και γέλια και φιλιά απο οδαλίσκες δωδεκάχρονες....Ψάχνω το κεφάλι μου.Όχι γιατί ζητώ μ αυτό να δω τα γρόσσια που οι κλέφτες δεν βρήκαν καλά κρυμμένα όπως ήταν, αλλά γιατί ζητώ μ αυτό ν αφουγκραστώ τις ανασαμιές τους μες την πέτρα.
Ψάχνω αιώνια το χαμένο λεμονόδασο της Κορινθίας ψάχνω το χαμένο κεφάλι μου, όπου οι χριστιανοί σκύλοι κλωτσήσαν μακρυά σαν το κατασπαθίσαν εκείνη την νύχτα στα 1822 μη σεβόμενοι παρά τω Αγαθώ Θεώ τους πως ήμουν κ εγώ πάππου προς πάππου από χρόνια τετρακόσα γέννημα θρέμμα Κορίνθιος που δεν γνώριζε να μιλά όπως οι παπούδες του τ αγαρηνά ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου