Γνωστά τα γεγονότα με την πρόσφατη πυρκαϊά στην περιοχή: εξερράγησαν βλήματα της ΠΑ, φυλασσόμενα σε αποθήκη, κι όλοι αναρωτιούνται το γιατί καί το πώς. (Η εξήγηση ότι τα έφτασε η πυρκαϊά καί σκάσανε, δεν ικανοποιεί κανέναν.)

Πολλά λέγονται, αλλά θα προσθέσω καί τη δική μου συμβολή στο θέμα.

. . . . . . . . . . .

Σχετικά με τις εκρήξεις αυτές, διάβασα δύο μύθους· οι οποίοι, όμως, δεν ισχύουν, καί ως μόνο στόχο έχουν τη στάχτη στα μάτια καί τη διασπορά φόβου στον πληθυσμό. Εξηγώ, όμως – καί πετάξτε τους ψεύτες καί τους ανόητους στα σκουπίδια, δεμπανάναι όσο «έγκυροι» κι «έγκριτοι» θέλουν!

. . . . . . . . . . .

α. Βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου

Ο πλέον αβάσιμος μύθος, λέει ότι τα βλήματα που εξερράγησαν είχαν απεμπλουτισμένο ουράνιο. («Ίιιισως είχαν», έγραψαν -γιά την ακρίβεια- αυτοί οι άσχετοι, που τα έγραψαν αυτά· προσέθεσαν καί το «ίσως», από φόβο μή φάνε ξύλο.) Άρα, τρεχάτε χωριανοί να κοιτάξετε μπας καί κατάπιατε ραδιενέργεια! 🙂

Επειδή γνωρίζω άριστα το θέμα, σας λέω τα εξής:

Το ουράνιο σήμερα χρησιμοποιείται (κυρίως) στους πυρηνικούς αντιδραστήρες ηλεκτροπαραγωγής. Ως ορυκτό, έχει μέν μιά κάποια αυξημένη ραδιενέργεια· πλην όμως, γιά να χρησιμοποιηθεί αποδοτικώς σε πυρηνοηλεκτρικά εργοστάσια (καί σε ατομικές βόμβες – αν καί παρωχημένη πλέον η χρήση αυτή), περνάει από μία διαδικασία, η οποία καλείται «εμπλουτισμός» (ή «εκκόλαψη»). Δηλαδή, καθίσταται τεχνητώς περισσότερο ασταθές απ’ όσο είναι στη φύση, άρα (πολύ) περισσότερο ραδιενεργό.

Αυτό σημαίνει ότι (ιδίως μετά τον εμπλουτισμό) οι πυρήνες του διαρκώς φτύνουν (στην κυριολεξία!) ένα αδιάκοπο ισχυρώτατο ρεύμα σωματιδίων καί ακτινοβολίας, το οποίο (εκτός των άλλων) θερμαίνει ό,τι βρίσκεται γύρω του.

Η θέρμανση αυτή, στα πυρηνοηλεκτρικά εργοστάσια θερμαίνει (έως θερμοκρασίες υπερβρασμού) μία δεξαμενή νερού, η οποία με τη σειρά της θερμαίνει ένα δευτερεύον κύκλωμα νερού, το οποίο γίνεται ατμός καί κινεί τουρμπίνες· όθεν καί παράγεται το ηλεκτρικό ρεύμα, από δυναμό που -με τη σειρά τους- περιστρέφονται με την ισχύ, που τους δίνουν οι ατμοτουρμπίνες. Εννοείται, βέβαια, ότι στις ατομικές βόμβες η παραγόμενη (εκ πυρήνων ουρανίου) θερμοκρασία δεν υποβιβάζεται, αλλά χρησιμοποιείται γιά να καταστρέψει ο,τιδήποτε γύρω της.

Πολύ όμορφα (καί παραστατικώτατα, με διαφωτιστικά σχήματα) τα εξηγεί αυτά γιά τους πυρηνοηλεκτρικούς σταθμούς η Γουΐκι, στο σχετικό της άρθρο.

Παρενθετικώς: ο κίνδυνος, τώρα, από τα πυρηνοηλεκτρικά εργοστάσια (βλέπε πχ Φουκουσίμα), βρίσκεται στο ότι η πρώτη δεξαμενή νερού (της οποίας το νερό δεν αλλάζει, από τότε που μπαίνει μέσα της) κινδυνεύει να σκάσει από υπερθέρμανση, εάν πάψουν να δουλεύουν σωστά οι αντλίες, που αναδεύουν το νερό της (καί το οδηγούν στις ψύκτρες αποδόσεως θερμότητας στη δεύτερη δεξαμενή – άρα, στην διαρκή «ισοφάριση» της θερμάνσεως από το ουράνιο, με πτώση της θερμοκρασίας του νερού σε αποδεκτά όρια). Οπότε, όλη αυτή η ραδιενέργεια τόσων χρόνων, που έχει απορροφήσει το νερό της πρώτης δεξαμενής (με την άμεση επαφή του με το ουράνιο), διαχέεται στο περιβάλλον, με άσχημα αποτελέσματα.

Βέβαια, υπάρχουν κι άλλοι μηχανισμοί προστασίας (διότι, λογικά, οι αντλίες μπορεί κάποια στιγμή να χρειαστεί ν’ αλλαχθούν, ή ν’ αλλάξουν εξαρτήματα – άρα, δεν στηρίζεται αποκλειστικώς στην καλή λειτουργία αυτών η ασφάλεια του αντιδραστήρα), αλλά ο διάολος έχει πολλά ποδάρια. (Βλέπε πχ Τσερνόμπιλ.)

. . . . . . . . . . .

Όμως, αυτή η ροή σωματιδίων καί ακτινοβολίας από τους πυρήνες του εμπλουτισμένου ουρανίου, με την πάροδο του χρόνου πέφτει σε απόδοση. Όπως ακριβώς οι μπαταρίες, που χρησιμοποιούμε στο σπίτι! Καί, κάποτε φτάνει η στιγμή, που δεν μπορούν πλέον να κινήσουν το πυρηνοηλεκτρικό εργοστάσιο. Εξαντλείται η απαραίτητη αποδοτέα ενέργειά τους.

Τί γίνεται, τότε;

Αφ’ ενός, το αδύναμο, πλέον, υλικό αντικαθίσταται (εγκαίρως) με νεώτερο εμπλουτισμένο ουράνιο, ώστε το εργοστάσιο να συνεχίσει απρόσκοπτα τη λειτουργία του. Αφ’ ετέρου, το παλιό υλικό δεν πάει χαμένο ούτ’ αυτό! Τί απογίνεται;

  • είτε πάει σε εξειδικευμένα εργοστάσια, ώστε να καταστεί ακίνδυνο (δηλαδή, μή ραδιενεργό), μέσα από κάποιες συγκεκριμένες διαδικασίες… διότι ναί μέν, δεν μπορεί να κινήσει μηχανισμό ηλεκτροπαραγωγής, αλλά γιά ανθρώπους / ζώα / φυτά εξακολουθεί να παραμένει ραδιενεργό σε επικίνδυνο επίπεδο,
  • είτε διοχετεύεται σε στρατούς, γιά παραγωγή βλημάτων με περίβλημα αυτό.

Γιατί;

Διότι το ουράνιο βασικά είναι μέταλλο. Καί μάλιστα, τόσο σκληρό, που το ατσάλι των αρμάτων μάχης κτλ το κόβει σαν βούτυρο. Γι’ αυτό χρειάζεται.

Εννοείται, βέβαια, πως αυτά τα βλήματα φυλάσσονται μέσα σε θήκες μολύβδου (διότι ο μόλυβδος δεν αφήνει να ξεφύγουν τα σωματίδια καί η ραδιοακτινοβολία), καί απελευθερώνονται μόνον την τελευταία στιγμή, πριν μπούν στην κάννη. Εννοείται, πάλι, ότι τόσο τα πληρώματα των όπλων, όσο καί οι άνθρωποι-στόχοι, θα φάνε ραδιενέργεια με την ψυχή τους! (Βλέπε πχ Γιουγκοσλαυΐα, όπου τα βλήματα ουρανίου των ηπαπαραίων οδήγησαν σε τερατογενέσεις παραμορφωμένων βρεφών.)

Τα ημέτερα βλήματα, όμως (δηλαδή, οι αρδ), μπέρδεψαν το κέλυφος (από απεμπλουτισμένο ουράνιο) των βλημάτων με την εκρηκτική ύλη των ατομικών βομβών, επειδή είδαν το «μανιτάρι» από την πρώτη έκρηξη βλήματος…

…καί τρομοκράτησαν τον πληθυσμό με ανόητα δημοσιεύματα. Υπ’ όψιν, η ΠΑ δεν χρειάζεται (καί δεν χρησιμοποιεί) βλήματα με κέλυφος απεμπλουτισμένου ουρανίου. Τέτοια χρησιμοποιούν μόνον οι ελεύθεροι σκοπευτές, το Πυροβολικό, καί τα άρματα μάχης. (Καί όχι στις δικές μας ΕΔ. Σε άλλα κράτη.) Επίσης υπ’ όψιν, «μανιτάρια» εκρήξεων μπορούν να δημιουργήσουν καί άλλα είδη εκρηκτικών υλών, όχι μονάχα το ουράνιο των ατομικών βομβών.

Άρα, τζίφος ο πρώτος μύθος.

. . . . . . . . . . .

Παρεμπιπτόντως, σφαίρες τυφεκίου με χιτώνα απεμπλουτισμένου ουρανίου χρησιμοποιούν καί οι πολύ μπασμένοι στα κόλπα επαγγελματίες δολοφόνοι. Γιατί; Διότι το ουράνιο (λόγωι σκληρότητας – τα είπαμε παραπάνω) διατρυπά κρύσταλλα ασφαλείας, θωρακισμένες λιμουζίνες, αλεξίσφαιρα γιλέκα. Άρα, εάν είναι να φονευθεί με «συμβόλαιο» πχ ένας πλούσιος, δεν τον γλυτώνουν από τέτοιες σφαίρες τα συνηθισμένα μέτρα ασφαλείας, που μπορεί να πάρει.

Τώρα, βέβαια, αν με ρωτήσετε πώς βρίσκουν οι δολοφόνοι σφαίρες απεμπλουτισμένου ουρανίου, που υποτίθεται τις έχουν μονάχα οι στρατοί σε φυλασσόμενες αποθήκες καί ως καταγεγραμμένο υλικό… έ, λεπτομέρειες! Δεν είναι σοβαρές ερωτήσεις αυτές! 🙂 Σάμπως oι «υπερεσίες» κρατών, που κατέχουν τέτοια πράγματα, δεν κάνουν παρανομίες καί δεν συνεργάζονται με τον υπόκοσμο;

. . . . . . . . . . .

β. Φταίει η έλλειψη πυρασφάλειας!

Ετούτος ο μύθος θέλει οι εκρήξεις των βλημάτων να έγιναν από τη φωτιά, η οποία πλησίασε την αποθήκη βλημάτων, μπήκε μέσα (η συγκεκριμένη αποθήκη ήταν σχετικώς πρόχειρη, όχι με προδιαγραφές ΝΑΤΟ), έκαψε τα βλήματα, κι αυτά ανατινάχτηκαν. Οπότε, ο ένοχος είναι (λένε οι μέχρι τώρα «διαρροές» στα ΜΜΕ από το πόρισμα της ανακριτικής επιτροπής) όσοι από το προσωπικό δεν φρόντισαν ν’ αποψιλώσουν από χόρτα την έκταση γύρω από την αποθήκη. Επίσης, η έλλειψη συντονισμού μεταξύ πυρασφάλειας στρατοπέδου καί Πυροσβεστικής, κτλ κτλ.

Τέλος, ως ένοχοι υποδεικνύονται άγνωστοι, οι οποίοι άναψαν τέσσερεις εστίες φωτιάς γύρω από την αποθήκη – προφανώς γιά σαμποτάζ. (Τα λέγαμε κι εμείς: η φωτιά, που ξεκίνησε από τη νότια Θεσσαλία, έκανε πολύ περίεργες κατευθυντικές ταχυδακτυλουργίες, γιά να διανύσει όλη αυτή την απόσταση, μέχρι να φτάσει στην αποθήκη πυρομαχικών της Ν. Αγχιάλου. Άρα, εφ’ όσον τέτοια πορεία ήταν ανέφικτη, δεν επρόκειτο περί μίας ενιαίας πυρκαϊάς, αλλά πολλών διαδοχικών.)

Πρώτα, όμως, ας σας τα πεί λίγο καλύτερα ένας επαγγελματίας στρατιωτικός, γιά εισαγωγή στο θέμα – κι εμείς συνεχίζουμε μετά:

. . . . . . . . . . .

Όπως μάθατε από το βίντεο, κατ’ αρχήν τα βλήματα χρειάζονται πυροκροτητή, γιά να εκραγούν. Εάν τα πλησιάσει φωτιά, απλά θα λυώσουν καί θα καούν. Ίσως καί με κάποιον δυνατό θόρυβο, όπως τα σπίρτα όταν τα ανάβουμε. Αλλά έκρηξη, όχι. Δεν θα προκληθεί από φωτιά σκέτη.

Αυτό απάνω-κάτω είναι γνωστό από την εποχή του Αλφρέδου Νομπέλ, του εφευρέτη της δυναμίτιδας. Ο οποίος, γιά να πείσει τους δύσπιστους, πέταξε ράβδους δυναμίτιδας σε γκρεμό, καί δεν έσκασαν. Βέβαια, εδώ η διαφορά με τα γεμίσματα των στρατιωτικών βλημάτων είναι αμέσως κατανοητή: ο δυναμίτης σκάει, αν τον πλησιάσει φωτιά. Θέλω να πω, όμως, ότι τα βλήματα δεν είναι παιχνίδι, να σκάνε με το παραμικρό. Χρειάζονται συγκεκριμένον χειρισμό.

Πυροκροτητής, λοιπόν… Ο οποίος ήταν ήδη βιδωμένος επάνω σε κάθε βλήμα που εξερράγη!

Δηλαδή, ποιά «φωτιά» καί τρίχες κατσαρές!

. . . . . . . . . . .

Τώρα, γιά τις εκρήξεις – των οποίων υπήρξα αυτήκοος μάρτυς, καί δεν σηκώνω αντιρρήσεις καί μπουρδοκουβέντες:

Αυτές συνέβησαν τις μεταμεσημβρινές ώρες, καί συνολικά ήταν τρείς. Ως φυσικός καί ερευνητής, θά ‘πρεπε να έχω πρόχειρο το ρολόϊ μου, να σημειώσω πότε συνέβησαν. (Τί συμπεράσματα μπορούσα να βγάλω απ’ αυτή την καταγραφή; πολλά! Πολύ περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε ο κοινός θνητός.) Αλλά δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη!

Ωστόσο, τους χρόνους τους κατέγραψαν άλλοι – έστω, τους δύο από τους τρείς. Η πρώτη έκρηξη συνέβη στις 17:45′, η τρίτη στις 19:17′, καί η δεύτερη απ’ ανάμεσα· αλλά, πιό κοντά χρονικώς στην πρώτη, παρά στην τρίτη. Εάν υποθέσουμε 18:20′ περίπου, είμαστε πολύ κοντά στην πραγματικότητα.

Επειδή, τώρα, ο Βόλος περιστοιχίζεται από το Πήλιο καί μερικούς λόφους (μόνο ανοιχτό πεδίο είναι η θάλασσα προς τα νοτιοανατολικά), όταν ακουστεί μεγάλος θόρυβος, η περιοχή επενεργεί ως αντηχείο. Δηλαδή, αποκλείεται μιά έκρηξη να μην γίνει αντιληπτή απ’ όλους. Λοιπόν, ο γράφων (όπως καί οι λοιποί Βολιώτες) είναι από μικρός εξοικειωμένος σε εκρήξεις φουρνέλλων στα βουνά της περιοχής γιά διανοίξεις δρόμων, ενδεχομένως καί σε παρόμοιες ασκήσεις του Στρατού με εκρηκτικά στο παρακείμενο πεδίο βολής· συνεπώς, η αμέσως πρώτη μου εντύπωση (με την πρώτη έκρηξη) ήταν πως, όσοι επιχειρούν πυρόσβεση στη Νέα Αγχίαλο, είναι τόσο απελπισμένοι, που έβαλαν φουρνέλλο γιά άμεση τεχνητή διάνοιξη φραγμού γιά τη φωτιά.

Ωστόσο, προσεκτικώτερη σκέψη έδειξε πως ο κρότος ήταν πολύ μεγαλύτερος από τον κρότο φουρνέλλου, άσε που προς νότον η περιοχή Βόλου χωρίζεται από την περιοχή Ν. Αγχιάλου από τον αρκετά ψηλό λόφο του Σωρού. Επομένως, ήταν βλήμα που έσκασε… άρα η φωτιά έφτασε σε αποθήκες πυρομαχικών!…

Ακόμη προσεκτικώτερη σκέψη, όμως, ειδικά μετά από την δεύτερη έκρηξη, έδειξε αυτό που θα σας πω: ότι, αφ’ ενός οι εκρήξεις δεν προκλήθηκαν από τη φωτιά (είπαμε: οι πυροκροτητές ήταν ήδη βιδωμένοι επάνω στα βλήματα), αφ’ ετέρου τα βλήματα αυτά δεν έσκασαν μέσα στην αποθήκη!!!… αλλά είχαν μεταφερθεί αλλού, κι έσκασαν με τηλεχειρισμό! (Ή -καλύτερα- ωρολογιακό μηχανισμό, γιά να μην ανιχνευθεί η προέλευση του σήματος του τηλεχειρισμού.)

Γιατί;

Διότι:

  • Εάν εκραγεί βλήμα, του οποίου το ωστικό κύμα καβαλάει ολόκληρο λόφο καί ταρακουνάει τζάμια παραθύρων στον Βόλο (σε ευθεία γραμμή στα 10 χμ μέχρι τα νότια προάστεια Βόλου, έως 12 χμ μέχρι το κέντρο της πόλης), τότε σιγά μην άφηνε όρθια μιά αποθήκη «τόλλ» καραβάν-σαράϊ από λαμαρίνες. (Αλλά… την άφησε!)
  • Καί δεύτερον, εάν εκραγεί τέτοιο βλήμα, τότε εκρήγνυνται καί όλα τα υπόλοιπα από δίπλα, διότι αυτό επενεργεί ως πυροκροτητής. (Όπως καί στα εργοστάσια πυροτεχνημάτων· ένα πυροτέχνημα να σκάσει, σκάνε όλα μετά.) Ο δέ παραγόμενος κρότος δεν είναι ένα σκέτο: «μπάμ!», αλλά συνεχής ακολουθία κρότων· κάτι σαν: «μπρρρρραττταμπούμμπούμπούμμμμ!!!» Όμως, οι κρότοι των εκρήξεων ήταν τρείς καί ξεχωριστοί.

Τί σημαίνουν τα παραπάνω;

Σημαίνουν… σαμποτάζ, μέν, αλλά ποιοί «Τούρκοι πράκτορες» καί μαλακίες!!! Η (άκρως επαγγελματική) βρωμοδουλειά αυτή έγινε «από μέσα!»

Αυτή είναι η γνώμη μου, καί σ’ όποιον αρέσει.

. . . . . . . . . . .

Αντιρρησούλες; Ξυδάκι! Όσοι τις έχουν, να τις κρατήσουν γιά τους «εγκρίτους» καί «εγκύρους».

Στο κάτω-κάτω, σκεφθήτε: πόσο κοστίζουν μερικές κάμερες επιτηρήσεως γιά τέτοιες «ευαίσθητες» στρατιωτικές εγκαταστάσεις; Έ;

Λοιπόν…

  • Υπήρχαν κάμερες ασφαλείας γύρω από την καί μέσα στην συγκεκριμένη αποθήκη;
  • Κι αν δεν υπήρχαν, γιατί δεν μπήκαν ποτέ;
  • Κι αν υπήρχαν, γιατί δεν λειτούργησαν;
  • Κι αν λειτούργησαν, γιατί δεν έδωσαν ανακριτικό υλικό;
  • Κι αν έδωσαν ανακριτικό υλικό, ήταν ακέραιο, ή υπήρχαν χρονικά κενά;
  • Κι αν ήταν ακέραιο, γιατί θάφτηκε αυτό;

Ερωτήματα, από τα οποία κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί, όποιος καί να (νομίζει πως) είναι!

Δέ λέω, κι ο φαντάρος που κάνει σκοπιά καί φυλάει στρατιωτικά κτίρια, κι αυτός χρειάζεται. Αλλά, πάλι, ζούμε στον 21ο αιώνα, να πάρ’ η ευχή! Επομένως, η μή καταφυγή σε τεχνικά βοηθητικά μέσα δείχνει σκέτο δόλο προς απόκρυψη / συγκάλυψη παρανομιών καί προδοσιών.

Τελεία καί παύλα.

Θα τα πούμε καλά με μερικούς-μερικούς, όταν θά ‘ρθει η ώρα.

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ: Αδιαφορώ πλήρως, τόσο γιά την τύχη της Ουκρανίας, όσο καί γιά το τί θέλουν οι ηπαπάρα, όσο καί γιά το τί ονειρεύονται τα διάφορα WEF, οι διάφοροι ΟΗΕδες, καί τα διάφορα ανθρωποειδή σούργελα τύπου Σβάμπ, κι οι κατά τόπους υπηρέτες τους.

Να πάνε ν’ αυτοκτονήσουν ομαδικώς, καί σκατά στον τάφο τους.