Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ!!!ΜΕΡΟΣ Γ΄

 Γράφει η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΡΙΑΜΟΥ

Μία από τις πλέον παράδοξες προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει  κάποιος επίμονος ερευνητής που μελετά τα Χρονικά της Μεσοποταμίας, προκειμένου να ρίξει φως στην περίπτωση θανάτου του Αλεξάνδρου, αφορά τα Αστρολογικά ημερολόγια, όπου εκεί διαπιστώνει το σημαντικότατο ρόλο που έπαιζε η αστρολογία στη ζωή των Ασσυρο-Βαβυλωνίων, η οποία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με παντός είδους προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Θέλοντας και μη λοιπόν, ασχολούμενη με τις έρευνες, βρέθηκα μπροστά σε έναν ολόκληρο θησαυρό αρχαιογνωσίας, και μολονότι εξακολουθώ να μην τρέφω κανενός είδηση εκτίμηση για την αστρολογία, ομολογώ πως εάν δεν με γοήτευαν οι μαντείες τόσο πολύ, ποτέ δεν θα σε μπορούσε να υλοποιηθεί το περιεχόμενο της σημερινής ανάρτησης. Μέντορας σε αυτήν την επιλογή στάθηκε η Ασσυριολόγος Petra Eisele και το έργο της «Βαβυλώνα», όπου εκεί η ίδια αναφέρει ότι κατά την ημέρα που πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος είχε σκοτεινιάσει ο ουρανός της Βαβυλώνας και είχε καλυφθεί από ένα μυστηριώδες νέφος, που κατά την κρίση τους προμήνυε συμφορές. Eκείνη την ημέρα λοιπόν οι άνθρωποι περιπλανούνταν τρομοκρατημένοι μες στο μαύρο σκοτάδι, και φοβόντουσαν να ανάψουν ακόμα και κάποιο φως. Αυτό συνέβη επειδή πίστευαν πως ο Αλέξανδρος, που είχε πεθάνει ανάμεσα στους ανθρώπους, ήταν στην πραγματικότητα μια θεότητα που τους είχε αφαιρέσει το φως. Ερευνώντας αργότερα το Αστρολογικό ημερολόγιο που συμπεριλαμβάνεται στα Χρονικά της Βαβυλώνας, διαπιστώθηκε πως ανάμεσα στις αναρίθμητες και πολύπλοκες τεχνικές της μαντικής αστρολογίας, συμπεριλαμβάνονταν και εκατοντάδες περιπτώσεις που αναφέρονταν στις εκλείψεις ήλιου. Σύμφωνα με το Enuma Anu Enlil, που αποτελούσε ένα λεξικό της γλώσσας ουράνιων σωμάτων και περιείχε μια σειρά μαντικών ερμηνειών, πληροφορούμαστε πως μια έκλειψη ηλίου δεν δημιουργούσε πιο ευνοϊκά αποτελέσματα σε σχέση με τις εκλείψεις της σελήνης, και η εμφάνισή της θεωρούνταν εξίσου μεγάλη κακοδαιμονία με αυτή της σελήνης. Έτσι λοιπόν αν μια έκλειψη ηλίου συνέβαινε π.χ. κατά τον μήνα Νισανού, (15 Μαρτίου-15 Απριλίου), αυτή αποτελούσε έναν κακό οιωνό για τον βασιλιά, επειδή κινδύνευε να τον σκοτώσει ο αδελφός του. Αν η έκλειψη αυτή συνέβαινε κατά τον μήνα Αγιαρούμ ή Αδάρ, (15 Απριλίου-15 Μαΐου), τότε ο βασιλιάς επρόκειτο να πεθάνει και τα παιδιά του δεν επρόκειτο να ανέβουν ποτέ ζωντανά στο θρόνο, γεγονότα που όλως παραδόξως έτσι κι αλλιώς επαληθεύτηκαν στο έπακρο στην περίπτωση του Αλεξάνδρου!!! Ερευνώντας λοιπόν το αστρολογικό ημερολόγιο της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, διαπιστώθηκε πως κατά την εικοστή ένατη νύχτα του μηνός Αγιαρούμ (Απρίλιο-Μαΐου) είχε προβλεφτεί όντως μια έκλειψη ηλίου, που ήταν αναμενόμενη μετά το ηλιοβασίλεμα, η διάρκεια της οποίας θα διαρκούσε περίπου για μία μόνο νύχτα, πλην όμως δεν είχε γίνει ορατή στη Βαβυλώνα. Ως εκ τούτου ο συντάκτης του αστρολογικού ημερολογίου τοποθέτησε ένα ερωτηματικό στο τέλος της πρότασης. Η έκλειψη αυτή, παρότι δεν έγινε ορατή στην Βαβυλώνα φίλοι μου, επειδή επικρατούσαν νεφώσεις, εντούτοις είχε καταστεί ορατή στους λαούς της Αμερικής σύμφωνα με τα κείμενα των Μάγιας που έχουν διασωθεί, οπότε, όπως γίνεται αντιληπτό οι υποψήφιοι δολοφόνοι του Αλεξάνδρου είχαν προγραμματίσει από τον περασμένο χειμώνα ήδη την εξόντωσή του, καλυμμένοι πίσω από αστρολογικές ενδείξεις, οι οποίες έμελλε να γίνουν αποδεκτές στη συνείδηση των πολιτών.

Θεωρώντας λοιπόν πως η ηλιακή έκλειψη είχε διενεργηθεί ούτως ή άλλως αρκετά κοντά χρονικά κατά την εποχή του εορτασμού του νέου νέους και του θανάτου του Αλεξάνδρου, απαντώντας στο ερώτημα εάν πίσω από τις αστρολογικές ενδείξεις κρύβονταν κάποιος «αδελφός» του Αλεξάνδρου, διαπιστώθηκε πως είχε όντως έναν αδελφό εξ αίματος, και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Πτολεμαίο τον Λάγου, ο οποίος, σύμφωνα με τον Αρριανό είχε γεννηθεί κατά το έτος 367 π. Χ. (κατ’ άλλους το 360 π. Χ.) στην αρχαία Εορδαία και ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερος από τον Αλέξανδρο. (Ινδική, XVIII, 5). Αν και ήταν γνωστός ως ο υιός του Λάγου, η επίσημη ιστορική έρευνα είναι βέβαιη μόνο για την μητέρα του Αρσινόη, δεδομένου ότι ο Πτολεμαίος θεωρείται καρπός της από τον εραστή της βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο Β΄. Ο Πτολεμαίος λοιπόν, παρά την αδερφική φιλία που υποτίθεται πως διατηρούσε με τον Αλέξανδρο από τα παιδικά του χρόνια, άλλαξε στάση με την πάροδο του χρόνου, λόγω της ανάμειξής του σε ένα αποτυχημένο συνοικέσιο που αφορούσε την κόρη του βασιλιά Πιξωδάρου της Καρίας. Παρότι ο Πτολεμαίος αποσκοπούσε να ενώσει με δεσμούς συγγένειας τους δυο βασιλικούς Οίκους, απέτυχε να φέρει σε πέρας την αποστολή του, οπότε κατά το έτος 337/6 π.Χ. εκδιώχθηκε από την Μακεδονική Αυλή, μαζί με άλλους εμπλεκομένους στην ίδια υπόθεση, κατόπιν εντολής του Φιλίππου, για να αποκατασταθεί από τον ίδιο μετά από σύντομο χρονικό διάστημα. Η υπόθεση αυτή είναι βέβαιο πως τον πίκρανε αρκετά και αν αναλογιστούμε πως ο θρόνος της Μακεδονίας θα του ανήκε δικαιωματικά, εάν ο Φίλιππος επικύρωνε το γάμο του με τη μητέρα του, τότε αντιλαμβανόμαστε πως είχε μεγάλο κίνητρο για να μισεί τον Αλέξανδρο. Στην πορεία του χρόνου ο Πτολεμαίος άρχισε να κινείται μεθοδικά, προκειμένου να αποκτήσει μεγαλύτερη ισχύ ανάμεσα στους συναδέλφους του, κι έτσι το Φθινόπωρο του 330 π.Χ., αφού κατέστη ένας εκ των Επτά Σωματοφυλάκων του Αλεξάνδρου, παίρνοντας τη θέση του Δημητρίου, τον Φεβρουάριο του 324 π.Χ., αν και παντρεύτηκε στα Σούσα την Αρτακάμα, τη θυγατέρα του Σατράπη της Ελλησπόντιας Φρυγίας Αρτάβαζου, λίγο καιρό αργότερα έλαβε σύζυγο την εταίρα Θάϊδα, παρότι αυτή ανήκε ουσιαστικά στον Αλέξανδρο. Γεγονός αρκετά ύποπτο, εάν αναλογιστούμε πως οι εταίρες παίζουν διάφορους και επικίνδυνους ρόλους, σε τέτοιου είδους περιπτώσεις. Το φθινόπωρο του 323 π. Χ. ο Πτολεμαίος, αφού κατόρθωσε και ανέλαβε στη Βαβυλώνα το αξίωμα του Σατράπη της Αιγύπτου, προσάρτησε εν συνεχεία στην χώρα του την Κυρηναϊκή, τη Συρία, τη Φοινίκη και τέλος την Κύπρο το 313 π. Χ., χωρίζοντας αμέσως και τη Θαΐδα, και δίδοντάς σε αντάλλαγμα των υπηρεσιών της τον τίτλο της Βασίλισσας με έδρα την Μέμφιδα. Στη συνέχεια αποπέμπει και την σύζυγό του Ευρυδίκη, την κόρη του Αντιπάτρου, προκειμένου να παντρευτεί το 309 π.Χ την Βερενίκη, κυρία επί των τιμών της πρώτης. Η Βερενίκη, που δεν δίσταζε να βρίσκεται πλάι του ακόμα και στα πεδία των μαχών, έγκυος ούσα, εγκαταστάθηκε στην Κω, που ανήκε και αυτή στο βασίλειο της Αιγύπτου, όπου εκεί ο σύζυγός κάλεσε και έδωσε άσυλο στον Εβραιο-Χαλδαίο ιερέα Βήρωσσο, ο οποίος όπως γνωρίσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση είχε συμβάλλει ενεργά στην εξόντωση του Αλεξάνδρου. Γεγονός άκρως ύποπτο και κατατοπιστικό συγχρόνως, διότι στο νησί αυτό οι Πτολεμαίοι είχαν δημιουργήσει έναν μεγάλο κύκλο γνωριμιών για πάρα πολλά χρόνια και γι’ αυτό το λόγο κάλεσαν τον Βήρωσσο εκεί, προκειμένου να τον προφυλάξουν από κάποιες ενδεχόμενες δολοφονικές απόπειρες. Αρχικά, γνωρίζουμε ότι ο Βήρωσσος είχε την συμπαράσταση του Σέλευκου Α΄ και ότι απολάμβανε τη δόξα του μέσα στην καρδιά της Βαβυλώνας, έχοντας αναβαθμιστεί στη θέση του «πρύτανη», μια θέση που αφορούσε το σύνολο των Πανεπιστημιακών σχολών που φιλοξενούνταν μέσα στο οικοδομικό συγκρότημα του ναού του Βάαλ, (Esagila), και στις οποίες φοιτούσαν οι άριστοι νέοι παντός είδους επιστήμες της εποχής εκείνης. Αργότερα όμως, λόγω του «Ιερού Πολέμου» (Τραπεζικού εν προκειμένω) που ξέσπασε στην Βαβυλώνα και διήρκεσε από το 308-301 π.Χ, ο Βήρωσσος είναι βέβαιο πως μετοίκησε στην Κω, όπου εκεί κατόρθωσε να πριμοδοτηθεί με μια γενναία αστρονομική αμοιβή, μέρος της οποίας χρησιμοποιήθηκε για την ίδρυση της αστρολογικής σχολής, εξασφαλίζοντας μια ασύλληπτη αριθμητικά πελατεία, λόγω γειτνίασής με το ιερό νησί της Δήλου.

Η ενοχή του Πτολεμαίου φίλοι μου γίνεται καταφανής και από την περίπτωση παραίτησής του από το θρόνο της Αιγύπτου, (τον Μάρτιο ή στις 2 Νοεμβρίου του 285 π.Χ.), με το πρόσχημα να κυβερνήσει στη θέση του ο γιός του Φιλάδελφος, που ήταν μόλις 25 χρονών. Όμως, αμέσως μετά την ενθρόνιση του διαδόχου του, ο Πτολεμαίος έκανε κάτι εντελώς ακατανόητο, που εξηγείται ωστόσο μόνον διαμέσου της εξάρτησης των αρχαίων Εβραιο-Βαβυλωνίων από τις προφητικές δοξασίες των Προφητών, όπως του Ιερεμία π.χ. που προέβλεπε την ολοκληρωτική καταστροφή της Βαβυλώνας και του βασιλιά της. Ούτε λίγο ούτε πολύ φίλοι μου, έδωσε το δικαίωμα σε όλους ανεξαιρέτως τους Εβραίους πολίτες της Βαβυλώνας να εγκατασταθούν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, και μάλιστα στην πιο όμορφη περιοχή, δωρίζοντάς τους εξαρχής γαίες και οικόπεδα. Και πράγματι επί της εποχής των Πτολεμαίων ο Εβραϊκός πληθυσμός της Αιγύπτου αυξήθηκε με καταιγιστικούς ρυθμούς και η Εβραϊκή κοινότητα που αριθμούσε 1.000.000 πολίτες, θεωρούσε αρκετά σημαντικό γεγονός τα μέλη της να είναι ενεργοί πολίτες της Ελληνιστικής Αιγύπτου. Το πιο εντυπωσιακό γεγονός από πλευράς παροχών, συνέβη στα μέσα του 2ου αιώνα π. Χ., όταν ο αρχιερέας Ονίας IV έκτισε ένα ναό, αντίγραφο του Σολομώντα, στη Λεοντόπολη, γεγονός που φανερώνει πως τόσο ο Πτολεμαίος, όσο και οι διάδοχοί του ξεπλήρωναν όντως καταχθόνιες, δόλιες και υπόγειες συμφωνίες με το ιερατείο των Εβραιο-Χαλδαίων. Αξίζει να αναφερθεί επίσης πως στην Αλεξάνδρεια υπήρχε και μια ολόκληρη περιοχή που ονομαζόταν Βαβυλώνα, μια πληροφορία η οποία συνάχθηκε για πρώτη φορά μέσα από ένα αποσπασματικό έργο αστρολογικού και ημερολογιακού περιεχομένου, που ονομάζεται «Περί των παραντελλόντων», και είναι γραμμένο από κάποιον αστρολόγο και ονειροκρίτη που ονομάζονταν Τεύκτρος, και είχε ζήσει εκεί κατά τον 1ο μ.Χ. αιώνα. Μια επιπρόσθετη πληροφορία προέρχεται από τον Αιγυπτιώτη Γιώργο Πιερίδη, ο οποίος στο πόνημά του «Μνήμες και ιστορίες από την Αίγυπτο» (εκδ. 1986), αναφέρει πως η περιοχή της Βαβυλώνας σχετίζονταν με την συνοικία του Παλιού Καΐρου. Μια λαϊκή συνοικία που εκτείνονταν επί των ημερών του στο νότιο άκρο της νεότερης πόλης και η οποία στα αραβικά ονομάζονταν Φουστάτ. Σύμφωνα με τον ίδιο αναφέρεται πως κοντά στο αρχαίο τείχος σώζονταν ένας μικρός κόπτικος μαχαλάς που θεωρούνταν απομεινάρι της χριστιανικής-προϊσλαμικής Βαβυλώνας, οι κάτοικοι του οποίου θεωρούνταν απόγονοι εξελληνισμένων Εβραίων, οι οποίοι, σύμφωνα με τον Φλάβιο Ιώσηπο αποκαλούσαν αρχικά τους εαυτούς τους Μακεδόνες, αλλά αργότερα Έλληνες.

Πέραν όλων αυτών των παροχών οι Πτολεμαίοι υπήρξαν χορηγοί ακόμα μιας τεράστιας εκδούλευσης, που όμοιά της δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν. Επρόκειτο για την πρώτη ιστορική μετάφραση της Πεντατεύχου και της Παλαιάς Διαθήκης, όπου εκεί συμπεριελήφθησαν και οι περίφημες εκδοχές της «Γένεσης» και του «Κατακλυσμού του Νώε», οι οποίες είχαν αντληθεί από το κολοσσιαίων διαστάσεων τρίτομο ιστορικό σύγγραμμα του Βήρωσσου «Βαβυλωνιακά», ως ένας είδος διασκευής από το έπος του Gilgamech και του Unapistim.

Πέραν όλων αυτών των επιλογών του Πτολεμαίου, ικανό τεκμήριο ενοχής αποτελεί και το γεγονός ότι ανάμεσα στις συγγραφικές αναφορές που διενήργησε ο Βηρωσσός στο κολοσσιαίων διαστάσεων τρίτομο έργο του «Βαβυλωνιακά», τα οποία κατέγραφαν μυθ-ιστορικά γεγονότα από καταβολής κόσμου, δεν ασχολήθηκε καν με την ιστορική δράση του Αλεξάνδρου. Γεγονός που φανερώνει ότι το ευφάνταστο έγκλημα δολοφονίας ήταν άρτια οργανωμένο και προμελετημένο, και ως εκ τούτου, έχοντας όλα τα μέσα στη διάθεσή τους και τις ηγετικές ικανότητες, κατέστησαν ήρωες μιας κοσμογονικής εποχής, καταγράφοντας με χρυσά γράμματα τα ονόματά τους στις διαχρονικές στήλες της ιστορίας και της θεολογίας.

Ενδεικτικό της όλης κατάστασης αποτελεί και μια Ρωμανική παραλλαγή του Ψευδο-Καλλισθένη, η οποία κυκλοφόρησε το 1560 μ.Χ., και περιγράφει μια «φανταστική» περιπέτεια του Αλεξάνδρου με τον Προφήτη Ιερεμία. Σύμφωνα με τη διήγηση αυτή, όταν επέστρεψε ο Αλέξανδρος στην Βαβυλώνα, ερχόμενος από την εκστρατεία της Ινδικής, αφού έσμιξε με τη Ρωξάνη, έπεσε να κοιμηθεί, αλλά το βράδυ είδε στο όνειρό του τον Προφήτη Ιερεμία που του ανακοίνωσε πως θα πεθάνει. Έντρομος πετάχτηκε από το κρεβάτι και αμέσως ζήτησε να έρθουν κοντά του ο Φιλώτας και ο Πτολεμαίος. Εκείνοι μολονότι προσπάθησαν να τον ηρεμήσουν δεν τα κατάφεραν, γι’ αυτό την επόμενη ημέρα κατέφθασαν κοντά του η μητέρα του Ολυμπιάδα και ο Αριστοτέλης. Επειδή μήτε και αυτοί δεν κατόρθωσαν να τον ηρεμήσουν, τότε εμφανίστηκε ένας Ραβίνος από τη Ιερουσαλήμ που τους ανακοίνωσε ότι ο Ιερεμίας πέθανε και τότε ο Αλέξανδρος τίμησε τον Ιερεμία και τον ενταφίασε με τιμές στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Υπόθεση που υπονοεί την εγκατάσταση των Εβραίων στην Αίγυπτο με πανηγυρικό τρόπο, καθώς επέστρεψαν εκεί όχι ως δούλοι του παρελθόντος, αλλά ως νικητές κατακτητές, λαμβάνοντας εκδίκηση για όλα τα δεινά είχαν υποστεί οι προπάτορές τους κατά το παρελθόν, γεγονός που τους οδήγησε να ταχθούν στο πλευρό του Μωϋσή και να διενεργήσουν την περίφημη 40χρονη έξοδο, ούτως ώστε να εγκατασταθούν στη γη της Επαγγελίας.

Κι ενώ ο Πτολεμαίος ο Λάγου φίλοι μου κρατούσε τα προσχήματα και παρίστανε πως ενδιαφερόταν να ξαναγίνει κέντρο της αυτοκρατορίας η ερημωμένη Βαβυλώνα, αλλά η πρότασή του δεν εισακούονταν, την ίδια στιγμή ο Βήρωσσος δοξαζόταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της αυτοκρατορίας, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να αλλάξει ονομασία και να χαθεί από προσώπου γης, πράγμα που δεν συνέβη, παρότι κάτι τέτοιο δεν ήταν ασύνηθες μέσα στα όρια της πρώην Ασσυρο- Βαβυλωνιακής κοινωνίας. Ο Φιλανδός καθηγητής Ασυρριολογίας Simon Parpola στο έργο του: «Η ταυτότητα των Ασσυρίων» αναφέρει πως αρχικά ήταν αρκετά σύνηθες φαινόμενο οι βασιλείς των Ασσυρίων να εκτοπίζουν όσους γειτονικούς λαούς αιχμαλώτιζαν, γεγονός που καθιέρωσε τελικά την τακτική υιοθέτησης της Αραμαϊκής γλώσσας και την τακτική αλλαγής ονομασιών, η οποία ναι μεν δεν ήταν υποχρεωτική, αλλά είχε ως αποτέλεσμα οι απόγονοι κάποιου που είχε αλλάξει το όνομά του, είτε να υιοθετούν την εθνική ονομασία των προγόνων του, (Αιγυπτιακή, Εβραϊκή, κ.τ.λ.), είτε να συνεχίσουν να κατέχουν την νέα Ασσυριακή ονομασία, αυτή που επέλεξε ο πατέρας τους. Συνεπώς η στάση του Εβραίο-Χαλδαϊκού ιερέα και Τραπεζίτη Βήρωσσου ενοχοποιεί και τον Πτολεμαίο, επειδή απόλαυσε αλαζωνεικά την εύνοια, την δόξα και τον πλούτο που του παρείχαν όχι μόνον οι οικονομικοί κύκλοι του, αλλά και οι Αθηναίοι φιλόσοφοι, ο έπαινος των οποίων έφτασε στο σημείο να τον αντιμετωπίζουν και ως σωτήρα του κράτους.

Ολοκληρώνοντας την ανάρτηση, καταθέτω πως Petra Eishel υπήρξε η μοναδική Ασσυριολόγος η οποία τόλμησε να πρωτοτυπήσει και να γράψει με λιλιπούτεια γράμματα σε μια υποσημείωση του βιβλίου της «Βαβυλώνα» (εκδ. Κονιδάρη 1982), σχετικά με μια υποτιθέμενη χαμένη πήλινη πινακίδα (σελ. 351-2) που έφερε την ονομασία «Πίνακας του Esagila». Η πινακίδα αυτή, σύμφωνα με Petra Eishel αναφέρει ότι αν και φημολογείται ότι φωτίζει τα τελευταία γεγονότα της ζωής του Αλεξάνδρου, εντούτοις κρατείται μυστική από όλους τους ενδιαφερομένους, επειδή αρχικά βρισκόταν σε κάποια ανώνυμη ιδιωτική συλλογή και μόνον κατά το 1913 έκανε την εμφάνισή της στο μουσείο του Λούβρου. Η άγνωστη ιδιοκτήτριά της, αφού τη δώρισε στο μουσείο εντελώς αθόρυβα, πήρε τον χαρακτηριστικό αριθμό ΑΟ 6555, και στη συνέχεια το περιεχόμενό της καταγράφηκε από τον Theureau Dangin. Έκτοτε μια ολόκληρη στρατιά διανοουμένων πάσχισε να την μεταφράσει, αλλά εκτός από τις παραγράφους 1-3, που κάνουν λόγο για τον ναό Esagila και τις παραγράφους 4-7, που αναφέρονται στον κλιμακωτό πύργο Εtemenaki, το υπόλοιπο κείμενο είναι απροσπέλαστο, καθώς η παράγραφος 8 χαρακτηρίζει το έγγραφο ΑΠΟΡΡΗΤΟ και δίνει εξηγήσεις μόνον για την προέλευση του υποδείγματος. Αυτά αναφέρει η Petra Eishel φίλοι μου σε γενικές γραμμές, πρωτοτυπώντας πάνω στο ζήτημα της «ιερής σιωπής», την οποία υιοθέτησαν όλοι οι αρχαιολόγοι και οι ιστορικοί ερευνητές, σεβόμενοι την τακτική που καθιέρωσε τόσο ο Gorge Smith (1840-1876), ο οποίος ανακάλυψε και επεξεργάστηκε τον Πίνακα του Esagila κατά το 1876, όσο και ο Γαλλικής καταγωγής «πατέρας της Ασσυριολογίας» Sir Austen Henry Layard (1817-1894), που αρνήθηκε και αυτός να διενεργήσει κάποιου είδους επίσημη ανακοίνωση σχετικά με το επίμαχο περιεχόμενο.

Πριάμου Χριστίνα.