Από τόν ΕΥΣΤΑΘΙΟ ΔΑΦΝΟΜΗΛΗ
Στο Ισλάμ, η ελεημοσύνη έχει δύο βασικές μορφές:
Την Ζακάτ και την Σαντάκα.
Η Ζακάτ, είναι μια πράξη προσφοράς ενός μέρους της περιουσίας, στο τέλος του χρόνου, (σαν θρησκευτικός φόρος εισοδήματος, περίπου 2,5%) που δίνεται για να έρθει πιο κοντά στον Θεό ο ελεήμων και να βοηθήσει την κοινότητα (την ουμμά). Η Ζακάτ δεν δίνεται σε αλλόθρησκους. Η Ζακάτ δίνεται μόνο σε μουσουλμάνους και κυρίως σε 8 διαφορετικές κατηγορίες, όπως στρατιώτες που πολεμούν για τον Θεό, σκλάβους για να απελευθερωθουν, χρεώστες για να απελευθερωθουν από τα βάρη τους, αγαθοεργους που βοηθούν απόρους, απευθείας σε απόρους και φτωχούς. Η Ζακάτ, δίνεται από το πλεόνασμα, όχι από το υστέρημα, και είναι θρησκευτικό καθήκον, (που εκπληρουται συνήθως μέσα στο Ραμαζάνι) και όχι εθελούσια πράξη, και ενδυναμώνει την ισλαμική κοινότητα.
Η Σαντάκα είναι πιο αυθόρμητη, καθημερινή πράξη που μπορεί να δοθεί και σε "άπιστους" (kufr) όμως υπακούει σε κανόνες προτεραιοτήτων. Δηλαδή δίδεται κατά προτεραιότητα σε κοντινούς, άρα πρώτα σε κάποιο μέλος της οικογένειας που μπορεί να έχει ανάγκη, μετά σε κάποιο συγγενή, μετά σε κάποιον γείτονα κλπ... Η Σαντάκα δίδεται παρομοίως προς τέρψη του Αλλάχ και με σκοπό ο ελεήμων να έρθει πιο κοντά σε αυτόν. Η Σαντάκα όπως και η Ζακάτ δίνονται από τον πλούτο του ελεήμονος και όχι από το υστέρημα. Είναι δηλαδή από το πλεονάζον.
Στον Χριστιανισμό, η ελεημοσύνη δίδεται σε όσους έχουν ανάγκη, χωρίς προτεραιότητα, χωρίς καταναγκασμό και δίδεται από το υστέρημα. Δηλαδή δεν εξαιρείται κανείς, εφόσον δεν είναι οικονομικά εγκαταστατος, αντιθέτως έχει ιδιαίτερη σημασία να μοιραστεί κατά το παράδειγμα του Χριστού, τα μισά του υπάρχοντα με τον διπλανό του ακόμα κι όταν αυτά περιορίζονται σε έναν απλό, φτωχικό χιτώνα.
Κατά την Ορθοδοξία, η ελεημοσύνη είναι πράξη αγάπης, προσφοράς, αλλά όχι οδός εξαγοράς της λύτρωσης. Δηλαδή, η αιρετική λογική του προτεσταντισμου, πως με μικρά κομματάκια αγαθοεργιών οικοδομειται η σκάλα προς το Βασίλειο του Θεού, απορρίπτεται. Η ελεημοσύνη είναι πράξη αγάπης διότι γίνεται χωρίς υστεροβουλία, χωρίς απαίτηση εξαργύρωσης.
Ο μόνος κριτής του λόγου για τον οποίο κάποιος ελεεί τον συνάνθρωπό του, είναι η ίδια του η ψυχή που γνωρίζει τις πιο μύχιες σκέψεις του, γνωρίζει και κρίνει τα κίνητρά του. Και η ψυχή, ως τόπος κατοικίας του Θεού μέσα μας, βλέπει τα πάντα και δεν μπορεί να κοροϊδευτει.
Η ψυχή γνωρίζει αν η ελεημοσύνη που σε άλλους φαίνεται τεράστια, για τον χορηγό της ήταν ένα ψίχουλο από την περιουσία του. Η ψυχή γνωρίζει αν η πράξη έγινε με σκοπό την τόνωση του "εγω" και όχι για την αγνή ειλικρινή προσφορά βοήθειας και αγάπης. Τότε η ίδια η ελεημοσύνη γίνεται οδός καθόδου και όχι ανόδου, διότι μετατρέπεται σε όργανο ματαιοδοξίας, εγωισμού (όπου εγωισμός = άρνηση Θεού).
Ο ίδιος ο Κριτής του κόσμου κατοικεί μέσα μας και κρίνει, τον βλέπουμε να κρίνει, τον νοιώθουμε να κρίνει τις σκέψεις και πράξεις μας, εφόσον έχουμε γνώση Θεού. Είναι σκληρή η βάσανος της Θείας Κρίσεως, αλλά υπέρ πάντων Τίμια και Αληθής.
~~~
Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι, δεν θεολογω, δεν είμαι κατάλληλος για κάτι τέτοιο, μεταφέρω απλώς όσα πήρα μέσα μου από την διδασκαλία της θρησκείας μας στο Κατηχητικό και όσα διάβασα και έψαξα μόνος μου. Ίσως να μην είμαι σωστός σε όλα, δεν είναι η πρόθεσή μου να παραπληροφορήσω.
Αυτό όλο ήταν εισαγωγή, και μια γεύση απλων θεολογικών διαφορών (με την δική μου ερασιτεχνική οπτική) μεταξύ δύο θρησκειών που βρίσκονται σε αντίθεση, με την μια να επελαυνει επιθετικά εδώ και 1.400 χρονια έναντι της άλλης.
Ολο αυτό γράφτηκε για να πω το εξής: ενώ η ποίμανση θα έπρεπε στις μέρες μας να έχει ξεπεράσει προ πολλού καθημερινά γελοία ζητήματα τυπικής φύσεως, επρεπε προ πολλού να φέρεται ακέραια, σύμφωνα με την πατερικη διδασκαλία, χωρίς να κάνει εκπτώσεις και υποχωρήσεις σε σύγχρονες μόδες και τάσεις, και πλέον να συζητούμε στην δημόσια σφαίρα για ΤΕΤΟΙΑ ζητήματα ή/και "λεπτομέρειες" της φιλοσοφίας της Θρησκείας, αντ' αυτού ασχολούμαστε με διάφορους κονάνους τηλεπάστορες που διδάσκουν new age αγαπουλίαση, με το αν είναι της μοδός να αρχίσουν γυναίκες να κόβουν βόλτα στα ιερά των ναών και αν "αγαπη" σημαίνει να τρως κρέας και από αλλου εκτός από το στόμα.
Αυτό είναι κατάπτωση, για την οποία ευθύνεται αποκλειστικά και μόνον ο θεματοφυλακας της Πίστεως, η Εκκλησία, με τον πρώτο τη ταξει αλλα και τον χορό των ποιμένων της, εντός του οποίου έχουν εμφιλοχωρήσει πολλοί ακατάλληλοι, καιροσκόποι δημοσιοϋπαλληλοι στην ψυχή.
Το ποίμνιο δεν γνωρίζει καλά καλά τι είναι το τρισυποστατο, και του ζητούν να καταλάβει ή να δεχθεί πως η... "αμφίπλευρη κρεατοφαγία" είναι απλώς μια εκδήλωση της Θείας Οικονομίας επί της αυτοβουλίας του ανθρωπίνου δημιουργηματος του Θεού...
Η κάθοδος έχει μετατραπεί σε πτώση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου