Γράφει η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΡΙΑΜΟΥ
Συνεχίζοντας τις αποκαλύψεις, σχετικά με το σκοτεινό παρασκήνιο που διαδραματίστηκε κατά τη στιγμή επιστροφής του Αλεξάνδρου στην Βαβυλώνα, οφείλω να επαναλάβω πως όσα μέλλει να κατατεθούν εδώ, είναι προσωπικές εκτιμήσεις και δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση αδιαπραγμάτευτη και αλάνθαστη τεκμηρίωση. Ως εκ τούτου επισημαίνω πως με γνώμονα το σκεπτικό πως οι Εβραιο-Χαλδαίοι τραπεζίτες που χρεοκόπησαν ολοκληρωτικά εξαιτίας της άρσης των δημεύσεων, και της εξαναγκαστικής επιστροφής των περιουσιών στους ιδιοκτήτες τους, αποζητούσαν απεγνωσμένα εκδίκηση, έστρεψα την προσοχή μου στο ιερατείο του Βάαλ, και την ενδεχόμενη εμπλοκή τους στην εξόντωση του Αλεξάνδρου. Ερευνώντας λοιπόν τα προαναφερθέντα «Χρονικά της Μεσοποταμίας», και πιο συγκεκριμένα :«Το Χρονικό του Αλεξάνδρου» (BCHP 1), το οποίο βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο και μελετήθηκε κατά το 1975 από τον A.K Grayson, καταθέτω εδώ το διαφωτιστικό περιεχόμενό του, το οποίο σχετίζεται με τις γραμμές 13, 14, 15 οι οποίες αναφέρουν τα εξής:
[13΄]……. για την παράσταση του φεστιβάλ Bêl στη [Βαβυλώνα] που [έδωσαν].
[14΄] [Μήνας IX (25 Νοεμβρίου - 24 Δεκεμβρίου)........] - Bêl, ο γιος του, στο γραφείο του Σατράπη.
[15΄] [διόρισε .............] που σχεδίαζε κακό στο βασιλιά.
Οι τρεις τελευταίες γραμμές φίλοι μου (13, 14, 15) είναι υψίστης σημασίας επειδή κάνουν σαφείς αναφορές για τον εορτασμό κάποιας σημαντικής γιορτής του Bêl στη Βαβυλώνα, καθώς επίσης και για την επίσκεψη ενός ανθρώπου χειμωνιάτικα στο γραφείο του Σατράπη, ο οποίος χαρακτηρίζονταν ως γιος του Bêl, προκειμένου να φέρουν σε πέρας κάποιο κακό που είχε σχεδιάσει για το βασιλιά. Ο Σατράπης του ανωτέρου κειμένου δεν ήταν άλλος από τον γνωστό σε όλους Μαζαίο· επρόκειτο για έναν πρώην Πέρση στρατηγό και διοικητή της Κιλικίας, ο οποίος μετά την ήττα του Περσικού στρατού στα Γαυγάμηλα, υποχώρησε με τα υπολείμματα των δυνάμεών του στη Βαβυλώνα, οπότε όταν έφθασε ο Αλέξανδρος εκεί, αναγκάστηκε να του ανοίξει τις πύλες και να του παραδώσει την πόλη, με αποτέλεσμα ο Αλέξανδρος να τον ανταμείψει πλουσιοπάροχα διορίζοντάς τον σατράπη της Βαβυλώνας.
Ως αναφορά τον άνθρωπο που αποκαλείται στο κείμενο με την ονομασία : Γιος του Bêl, αυτός, δεν ήταν άλλος παρά ο Εβραιο- Χαλδαίος ιερέας Bel-apla-iddin, ο οποίος, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Ασσυριολόγων ταυτίζονταν με τον ιερέα Βηλεφάντη, που είχε απαγορεύσει τον Αλέξανδρο να εισέλθει στην Βαβυλώνα, επειδή οι οιωνοί ήταν καταστροφικοί. Διαπιστώθηκε επίσης διαμέσου του «Χρονικού των διαδόχων της Ελληνιστικής Περιόδου», ότι ο ίδιος δραστηριοποιούνταν ως ιερέας και αστρονόμος στο ναό του Βάαλ, κατά τον δεύτερο χρόνο της βασιλείας του Φιλίππου Αριδδαίου (322 π.Χ). Το άτομο αυτό που είχε υπάρξει γιος του Mušallim-Bel και απόγονος του Mušezibu 322 π.Χ. (Αστρ. πίνακες ΒΜ 34093+ ΒΜ35758), διαπιστώθηκε πως ο ίδιος και ο πατέρας του διατηρούσαν συχνή αλληλογραφία με την Εβραϊκή τράπεζα των Υιών Igimbi που είχε χρεοκοπήσει. Γεγονός που καθιστά τον Βηλεφάντη ή Bel-apla-iddin υπ’ αριθμόν ένα υπαίτιο στην υπόθεση που μας απασχολεί. [Σελ. 53, (Νο 56) 62, 69, (Νο 85, 86), και στη σελίδα 118 (Νο 118)] Τ. Boiy: Orientalia Lovaniensia analecta. Εκδ. Leuven: Peeters].
Ως αναφορά τώρα τις εορταστικές εκδηλώσεις που αφορούσαν το φεστιβάλ του Bel, στα Ακκαδικά αποκαλούνταν Αkitu, και διαδραματίζονταν εθιμοτυπικά προς τιμήν του θεού Bel (Marduk). Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Grayson και η Petra Eisele η γιορτή αυτή αφορούσε τον εορτασμό του νέου έτους και άρχιζε με την εαρινή ισημερία (21 Μαρτίου και στις 23 Σεπτεμβρίου) κατά το μήνα Νισανού (Απρίλιο) και διαρκούσε 7 ημέρες, κατά τη διάρκεια της οποίας έπεφταν οι ταξικοί φραγμοί, απεργούσαν τα δικαστήρια και η καθημερινότητα έπαιρνε εορταστική όψη. Ωστόσο, οκτώ μήνες μετά την κατάληψη της Βαβυλώνας θεσμοθετήθηκε το ημερολόγιο της νέας εποχής, το οποίο αναφέρεται ότι ξεκίνησε στις 28 Ιουνίου του 330 π. Χ., και παρότι χρησιμοποιήθηκε από τους μεταγενέστερους Έλληνες αστρονόμους, στην πραγματικότητα κανείς δεν γνωρίζει να μας πει κατά πόσο η ημερομηνία θανάτου του Αλεξάνδρου ήταν επακριβής, αφού αναφέρεται η 14η του Μακεδονικού Δαισίου μηνός, που αντιστοιχεί με τον Μάιο-Ιούνιο, επειδή σε μια άγνωστη στιγμή του τέταρτου αιώνα π.Χ., επινοήθηκε μια διαδικασία για την παρεμβολή κάποιων μηνών στο εγχώριο σεληνιακό ημερολόγιο, στο οποίο, προκειμένου να πετυχαίνουν τις εποχές πρόσθεταν ή αφαιρούσαν εμβόλιμα δίσεκτους μήνες. Το νέο σύστημα που χρησιμοποιούσε έναν κύκλο 76 ετών, ήταν ήδη γνωστό από το 331 π. Χ., γιατί εκείνη τη χρονιά ο Μέγας Αλέξανδρος που κατέλαβε τη Βαβυλώνα, διέταξε να μεταφραστούν στα ελληνικά τα Αστρονομικά Ημερολόγια. Αναφέρεται μάλιστα ότι ο στρατηγός Σέλευκος, όταν έδιωξε τον Αντίγονο δήλωσε ότι το έτος 7 έπρεπε να μετρηθεί ως 6 από αρχής Αλεξάνδρου, οπότε ας έχουμε και αυτήν την εκδοχή υπόψη μας, ως προς την πραγματική ημερομηνία θανάτου του Αλεξάνδρου.
Επιστρέφοντας στην υπόθεση εορτασμού προς τιμήν του θεού Bel, πληροφορούμαστε ότι ο εκάστοτε βασιλιάς, βάση του εθιμοτυπικού τελετουργικού της ημέρας έπρεπε να λάβει μέρος οπωσδήποτε στη γιορτή της Πρωτοχρονιάς, διαφορετικά, εάν δεν εμφανίζονταν, είτε λόγω πολέμου, ασθένειας ή σκοπίμως, η απουσία του θεωρούνταν πολύ μεγάλη κακοδαιμονία, επειδή η γιορτή δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί, καθώς στο δεύτερο μισό των εορταστικών εκδηλώσεων ο βασιλιάς ήταν το κεντρικό πρόσωπο και σε περίπτωση απουσίας του οι εκδηλώσεις ματαιώνονταν, με ολέθρια αποτελέσματα για το κράτος. Όπως γίνεται πλέον κατανοητό φίλοι μου ο Αλέξανδρος έπρεπε να συμμετάσχει εθιμοτυπικά στον εορτασμό της πρωτοχρονιάς, διαφορετικά η χώρα θα βυθίζονταν στο χάος, και ο ίδιος θα θεωρούνταν αιρετικός και ένοχος που δεν άξιζε να έχει με το μέρος του το ορθόδοξο ιερατείο του Βάαλ (Marduk). Κατ’ επέκταση κάθε επίορκος βασιλιάς θεωρούνταν «νεκρός βασιλιάς», τον οποίο ο πληγωμένος και προσβεβλημένος λαός έπρεπε να ξεφορτωθεί πάση θυσία, επειδή είχε περιφρονήσει τα πατροπαράδοτα θρησκευτικά έθιμα.
Με γνώμονα το καλό των πολιτών, ας γνωρίσουμε συνεκτικά εδώ τί είδους καταστάσεις κλήθηκε να αντιμετωπίσει εξαναγκαστικά ο Αλέξανδρος ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, και ενόσω διαδραματίζονταν οι χαοτικές καταστάσεις κατάλυσης της τραπεζικής νομοθεσίας, εμφανιζόμενος με κάθε επισημότητα και ενώπιον του πλήθους μέσα στον Πολιούχο ναό του θεού Marduk της Βαβυλώνας, έχοντας μαζί του τα μέλη της οικογένειάς του, τους στρατηγούς και τους λοιπούς αξιωματούχους. Ο υπέρλαμπρος ναός του Βάαλ-Marduk φίλοι μου, βρισκόταν στο κέντρο της Βαβυλώνας και αποτελούσε ένα συγκρότημα δίδυμων ζιγκουράτ, ο κυριότερος εκ των οποίων ονομάζονταν Esagila, ή «Το θεμέλιο των Ουρανών και της Γης» και ο δεύτερος Etemenanki, ή «Ο Υπερήφανος και τιμημένος ναός». Από τελετουργικής απόψεως, βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζε ο ύπατος θεός Μarduk, ο οποίος εκείνη την εορταστική περίοδο θεωρούνταν ένας θεός πάσχων που οδηγούνταν στον θάνατο, αλλά στο τέλος ανασταίνονταν ως βασιλιάς των βασιλέων και Μεσσίας των Βαβυλωνίων. Στις 4 του μηνός ο αρχιερέας (šešgallu) του Marduk άνοιγε το φεστιβάλ λέγοντας ότι η νέα χρονιά είχε αρχίσει, οπότε αυτό σήμαινε για τον πληθυσμό την έναρξη διακοπών μιας ολόκληρης εβδομάδας, καθώς και την παρουσία του βασιλιά σε όλες τις ιεροτελεστίες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν και η τελετή του αποδιοπομπαίου τράγου, το κεφάλι του οποίου χρησιμοποιούνταν ως σπόγγος αίματος πάνω στις επιφάνειες των τοίχων του ναού, προκειμένου να εξαγνίσει τα αμαρτήματα των ανθρώπων, και στη συνέχεια το σώμα του ρίχνονταν μέσα στον Ευφράτη ποταμό. Κατά την έβδομη και τελευταία ημέρα, οι άνθρωποι τραγουδούσαν κάθε είδους τραγούδια, ένα εκ των οποίων ήταν αθυρόστομο και σχετίζονταν με την σεξουαλικότητα της θεάς Isthar. Την ίδια ημέρα ο βασιλιάς υποτίθετο ότι σκοτώνονταν ηρωικά ενόσω πολεμούσε στο πλευρό του Marduk για να εξοντωθεί η δράκαινα Tiamat, οπότε για να ελευθερώσουν οι ιερείς τον βασιλιά τους από την εν λόγω δέσμευση, χρησιμοποιούσαν ένα υποκατάστατο άτομο στη θέση του, που παίζοντας το ρόλο ενός εγκληματία, υποτίθεται ότι αυτο-ανακηρύσσονταν αυθαίρετα βασιλιάς και στη συνέχεια τον σκοτώνονταν τελετουργικά.
Επειδή οι αρχαίοι συγγραφείς φίλοι μου παρουσιάζουν τον Αλέξανδρο να διενεργεί τριπλή θυσία στους μιαρούς θεούς της Βαβυλώνας, εννοώντας ανθρωποθυσία στην πραγματικότητα, έχοντας την εκτίμηση πως ο Αλέξανδρος δεν θα τολμούσε ποτέ να θυσιάσει τελετουργικά έναν αθώο άνθρωπο, για να μην έρθει σε ρήξη με το τοπικό ιερατείο, προς άρση κάθε υπόνοιας περί του αντιθέτου, παρουσιάζω εδώ το περιεχόμενο της εμπρόσθιας όψης από «Το χρονικό των ερειπίων του Εsagila» (BCHP 6-BM32248), το οποίο παρουσιάζει στην 6η γραμμή μια μοναδική καταγραφή, που φανερώνει ο Αλέξανδρος αντικατέστησε τον υποκατάστατο βασιλιά με ένα λευκό βόδι. [6'] ο Esagila καταλύθηκε σημ. Βόδια [και ] μια προσφορά σύμφωνα με την ελληνική νοοτροπία. Αν και το νόημα του εν λόγω θρυμματισμένου δισκίου θεωρείται αρκετά παράξενο φίλοι μου από πολλές και διάφορες απόψεις, εντούτοις γίνεται καταφανές πως ο Αλέξανδρος συμπεριφέρθηκε πάρα πολύ εύστοχα και διπλωματικά, επειδή είχε φροντίσει να πληροφορηθεί εντωμεταξύ την πραγματική θεολογική φύση του θεού Marduk, η ετυμολογία της ονομασίας του οποίου ως d AMAR.UD σημαίνει νοηματικά «ο Ταύρος του θεού του Ήλιου». (Sommerfeld 1987-90:361). Στη συνέχεια αναφέρεται ότι μετά το πέρας των φαντασμαγορικών εκδηλώσεων του Νέου Έτους όλοι οι θεοί επιβιβάζονταν πάνω σε λαμπροστολισμένα πλοιάρια, προκειμένου να διενεργήσουν μια περιήγηση της πόλης κατά μήκος του Ευφράτη ποταμού, έχοντας σε τιμητική θέση αυτό που μετέφερε το άγαλμα του κορυφαίου θεού Nabû, που συνοδεύονταν από τον ίδιο τον βασιλιά͘ ( τον Αλέξανδρο εν προκειμένω). Τέλος όλα τα αγάλματα επέστρεφαν στους ναούς που ανήκαν και ο εορτασμός έληγε την ίδια ημέρα.
Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές φίλοι μου η τελετή του Νέου Χρόνου στην οποία πήρε μέρος εξαναγκαστικά και ο Αλέξανδρος βάση πρωτοκόλλου. Και επειδή στοιχεία ακύρωσης από την πλευρά του Αλεξάνδρου δεν υπάρχουν στο δισκίο, τώρα πια δικαιούμαστε νομίζω να πιστεύουμε ότι κάτι άλλο διαδραματίστηκε υπογείως, το οποίο μπήκε σε εφαρμογή αρκετά έγκαιρα χρονικά, αρχής γενομένης με τον ερχομό ιερέα Βηλεφάντη στο γραφείο του Σατράπη Μαζαίου, προκειμένου να ενορχηστρώσουν το δολοφονικό σχέδιο εξόντωσης του Αλεξάνδρου. [Mesopotamian Chronicles (Writings from the Ancient World) (Writings from the Ancient World) (English and French Edition) (French) Paperback-November 30, 2004 by Jean-Jacques Glassner (Author), Benjamin R. Foster (Author)].
Αναζητώντας απαντήσεις στα βασανιστικά ερωτηματικά που μας απασχολούν, καταθέτω εδώ πως μέσω των ερευνών διαπιστώθηκε ότι μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου η γιορτή της Πρωτοχρονιάς (Akitu) που διαρκούσε αρχικά 7 μέρες, επεκτάθηκε στις 12 μετά το θάνατό του, γεγονός που δηλώνει πως κάτι ιδιαίτερο συνέβη στην Βαβυλώνα εκείνη την εποχή, και μάλιστα υψίστης σημασίας, το οποίο στάθηκε αφορμή ούτως ώστε το ιερατείο να αυξήσει θεσμικά τις ημέρες χαράς. Το σκεπτικό πάνω στο οποίο δομήθηκαν οι έρευνες πήγαζε από το περιστατικό εκείνο, σύμφωνα με το οποίο ο Αλέξανδρος λίγες ώρες πριν αποβιώσει είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει μέσα στον Ευφράτη ποταμό. (Αρρ. ΧΧV 3). Εγχείρημα που προκλήθηκε ενδεχομένως λόγω της εξάρτησης που είχε από τις μαντικές τεχνικές, με αποτέλεσμα να ταυτίσει τον εαυτό του με τον τελευταίο βασιλιά της Βαβυλώνας, σχετικά με τον οποίο οι Εβραίοι Προφήτες εξήγγειλαν πολλές και δυσοίωνες προφητείες, άρρηκτα συνδεδεμένες με μια παμπάλαια ιεροτελεστία αναθεματισμού, που είχε πραγματοποιηθεί στην Βαβυλώνα κατά την εποχή του Ναυβουχοδονόσορα (634-562 π.Χ.), και είχε παραμείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη των ανθρώπων. Σύμφωνα με το βιβλίο του Αμερικανο-Εβραίου Ευαγγελικού ιεροκήρυκα Η. Halley «Bible Handbook», ή «Συνοπτική εγκυκλοπαίδεια της Αγίας Γραφής, (εκδ. Ο Λόγος), στην σελίδα 417 συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι όταν ο βασιλιάς Ζεδεκίας (627;- 606 π.Χ), έκανε ένα ταξίδι στη Βαβυλώνα για να αποτίσει φόρο τιμής στον Ναβουχοδονόσορα, επτά χρόνια πριν την πτώση της Ιερουσαλήμ, ακολουθούμενος από τον αρχιθαλαμηπόλο Σεραΐα, αδελφό του Βαρούχ-γραφέα του προφήτη Ιερεμία (32:12, 51:59), εκείνος, εκμεταλλευόμενος την περίσταση έστειλε στους εξόριστους της Βαβυλώνας μια προφητική εξαγγελία που αφορούσε την καταστροφή της πόρνης πολιτείας. Ο κύλινδρος που περιείχε αυτό το μήνυμα (Ιερ.50:1-8), έπρεπε να διαβαστεί πάση θυσία από τον Σεραΐα στους εξόριστους, και αυτός το έκανε με κάθε μεγαλοπρέπεια. Έτσι λοιπόν αφού ανέβηκε πάνω στην σπουδαιότερη γέφυρα του Ευφράτη ποταμού, διάβασε δημοσίως το ιδιαίτερο Βιβλίο προφητειών που προέβλεπαν την καταστροφή της Βαβυλώνας και του βασιλιά της, και ύστερα αφού έδεσε μια πέτρα πάνω του, το πέταξε με πανηγυρικό τρόπο μέσα στο ποτάμι εν είδη μαγικού καταδέσμου, φωνάζοντας δυνατά: «Ούτω θέλει βυθιστεί Βαβυλών, και δεν θέλει πλέον σηκωθεί». Εκείνη την εποχή η Βαβυλώνα βρισκόταν στην κολοφώνα της δόξας της, με αποτέλεσμα να εισβάλλει ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ στην Ιερουσαλήμ το 606 π. Χ. και να καταστρέψει εκ βάθρων την πόλη και το ναό του Σολομώντος, οδηγώντας στην αιχμαλωσία και τους κατοίκους της Ιουδαίας. Πάρα ταύτα, ο προφήτης Ιερεμίας, παρότι είχε υποστεί διωγμούς και φυλακίσεις από τον βασιλιά Ιωακείμ, εξακολουθούσε να κηρύττει νέες συμφορές και καταστροφικές εξαγγελίες όχι μόνον για την Βαβυλώνα αλλά και για τον βασιλιά της, με κορυφαία αυτή που αναφέρει τα εξής: «…..ούτω λέγει κύριος προς εμέ˙ Λάβε το ποτήριον τούτο του οίνου του θυμού μου εκ της χειρός μου και πότισον εξ αυτού πάντα τα έθνη, και θέλουσι πίει και παραφρονήσει… και έλαβα το ποτήριον και επότισα πάντα τα έθνη…..τους βασιλείς και τους μεγιστάνας δια να καταστήσω αυτούς ερήμωσιν, θάμβος, συριγμόν και κατάραν». (Ιερεμίας κεφ. 25. εδαφ. 15-18).
Στο σημείο αυτό των ερευνών φίλοι μου, θεωρώντας πως ο Εβραιο-Χαλδαίος ιερέας Βηλεφάντης δεν είχε παρά να εφαρμόσει επακριβώς τις εξαγγελίες του Ιερεμία, σύμφωνα με κάποιο προϋπάρχων ιερατικό τυπικό, διαπιστώθηκε ότι όλες οι παραδοσιακές ιεροτελεστίες των Εβραίων που βασίζονταν στις θυσίες ζώων, συνοδεύονταν απαραιτήτως και από ΣΠΟΝΔΗ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ καθώς και προφορά θυμιάματος. Ωστόσο, η προσφορά του «οίνου του θυμού» στον Αλέξανδρο, όπως απέδειξαν οι έρευνες δεν έγινε κατά τη στιγμή που σφαγιάζονταν ο λευκός Ταύρος, αλλά λίγη ώρα αργότερα, στην αυλή του πύργου Εtemenaki, όπου εκεί, σύμφωνα με τις προαναφερόμενες πήλινες πινακίδες βρισκόταν και τα γραφεία του συμβουλίου (kinistu) του ναού, πρόεδρος (šatammu) του οποίου ήταν κάποιος Bel-ussur, (Ακκαδικά Bel-re'ušunu), γεγονός που ταυτίζεται απόλυτα με κάποια έγγραφα των ετών 258 π.Χ. και 253 π.Χ. Το συμβούλιο αυτό, που απαρτίζονταν από το προσωπικό και (ενδεχομένως) τους μισθωτούς εφημέριους, αποτελούσε στην ουσία το κυβερνών σώμα του ιερού, το οποίο εκπροσωπούσε μέχρι την ελληνιστική εποχή το σύνολο του γηγενούς πληθυσμού της πόλης. Διαπιστώθηκε επιπλέον ότι τo πρόθεμα «Bel» (Κύριος), που συναντιέται σε πάρα πολλά βαβυλωνιακά ονόματα, αντιστοιχούσε στον θεό Marduk, και η χρήση του ήταν παρόμοια με εκείνη της χριστιανικής λέξης «θεός», ενώ η κατάληξη «ussur» σημαίνει «κληρονόμος». Οπότε το άτομο που έφερε την ονομασία Bel-ussur, δήλωνε κυριολεκτικά την έννοια :«ο θεός (φανερώνει) τον γιό του ως μοναδικό του κληρονόμο». Άπλετο φως στο σκοτάδι έριξαν και οι εργασίες των Τ. Boiy «Late Achaemenidad Hellenistic Babylon, και του John D. Grainger : Α Seleukid prosopografy and gazetteer», που αφορούν το περιεχόμενο κάποιων πήλινων πινακίδων που βρέθηκαν στα ερείπια του ναού του Βάαλ και περιέχουν καταγραφές πολιτών της Βαβυλωνιακής κοινωνίας, υπό μορφή φακελώματος. Οι πινακίδες αυτές, που καταγράφουν τις ονομασίες των πολιτών, τους γονείς τους, την εθνικότητα, τον τόπο εργασίας και το επάγγελμά τους, εκτός από τον ιερέα Bel-apla-iddin (Βηλεφάντη), αναφέρουν και την ταυτότητα ενός ακόμα ατόμου που ονομάζονταν Bel-ussur, πλην όμως χρονολογούνταν σε μεταγενέστερη εποχή, με ασαφή στοιχεία ταυτότητος και απουσία ημερομηνίας θανάτου, γεγονός που μας προϊδεάζει σχετικά με το ενδεχόμενο αλλοίωσης και απόκρυψης στοιχείων, επειδή είχε συμμετάσχει προφανώς στην εξόντωση του Αλεξάνδρου. Ερευνώντας την προσωπικότητα του ατόμου, με έκπληξη διαπίστωσα ότι η ταυτότητα του Bel-ussur αναφέρεται από τον Αλέξανδρο Πολυΐστωρα (100-75 π.Χ), τον Τατιανό (120-190 μ.Χ.) και τον Αθήναιο (τέλη 2ου μ.Χ. αι.), οι οποίοι πιστοποιούν πως κατά την εποχή του Αλεξάνδρου υπήρχε ένας ιερέας του Marduk που ονομάζονταν Βήρωσσος (περίπου 350-270 π.Χ.), ο οποίος ήταν ο πλέον διάσημος αστρολόγος της Βαβυλώνας.
Μολονότι δεν διαθέτουμε σαφή εικόνα του σκηνικού που διενήργησε ο Βήρωσσος φίλοι μου, το πιθανότερο είναι να πρόσφερε ένα ποτήρι κρασί στον Αλέξανδρο μέσα σε κάποιο χρυσό σκεύος σε σχήμα κατσίκας, προκειμένου να τον συνταυτίσει θεολογικά με τον αποδιοπομπαίο τράγο, και εκείνος το ήπιε εν αγνοία του. Εικασία που πηγάζει από το γεγονός ότι βρέθηκαν πάρα πολλά τέτοιου είδους αγγεία μέσα στα ζιγκουράτ, τα οποία ονομάζονταν «τακούκ» (ρυτά), και τα οποία χρησιμοποιούνταν από αρχαιοτάτων χρόνων κατά τη διάρκεια των τελετουργιών, τις χοές, ή για την πόση διάφορων υγρών. Υποστηρίζεται μάλιστα ότι η χρήση του ρυτού ως αγγείου «απελευθέρωσης», προήλθε από την ιδέα ότι η απορρόφηση ενός υγρού μέσα από ένα αγγείο με μορφή κατσίκας, ενός από τα πλέον ζωτικά ζώα του κόσμου, επρόκειτο να μεταφέρει μαγικά μέρος της ζωτικότητας του ζώου στον πότη. Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται εκ των γεγονότων που ακολούθιησαν, ο Οίνος του Θυμού πρέπει να περιείχε ρανίδες αίματος από το κουφάρι του αποδιοπομπαίου τράγου, που είχε θυσιαστεί μέσα στο ναό, και το οποίο είχε επιλεγεί να νοσεί εξεπίτηδες στα αρχικά στάδια της βρουκέλλωσης ή μελιταίου πυρετού, προκειμένου να μην προκληθούν υποψίες στον Αλέξανδρο και στον κοινωνικό του περίγυρο. Και πράγματι αυτή η νόσος αποτελεί μία από τις πλέον θανατηφόρες ασθένειες των αιγοπροβάτων και των βοοειδών μέχρι και σήμερα, προερχόμενη από εαρινές μαστίτιδες που ταλαιπωρούν τους πληθυσμούς των ζώων. Στον άνθρωπο η νόσος προκαλεί πληθώρα συµπτωµάτων, παρόµοιων µε εκείνα της γρίπης, όπως πυρετό, νυκτερινή εφίδρωση, πονοκεφάλους, οσφυαλγία, σωµατική αδυναµία, ρίγη και κόπωση. Επιπλέον είναι δυνατόν να προσβληθεί ως κι αυτό το κεντρικό νευρικό σύστηµα, με αμετάκλητα αποτελέσματα. Ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει εµβόλιο κατά της βρουκέλλωσης που προσβάλλει τους ανθρώπους και μόνον η έγκαιρη διάγνωση της ασθένειας αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά, καθώς σε διαφορετική περίπτωση επέρχεται ο θάνατος. Ομολογουμένως οι συμπτώσεις είναι πάρα πολλές για να είναι τυχαίες, καθώς παρατηρούμε ότι ο Αλέξανδρος ένοιωσε πάρα πολύ έντονο πόνο στην κοιλιά και τον θώρακα, ύστερα από βαρύ φαγητό και οινοποσία, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει εμετός, ρίγος και πυρετός. Την δεύτερη ημέρα αισθάνθηκε εξάντληση, αλλά παρόλα αυτά επιδόθηκε εκ νέου στην οινοποσία, παρότι ο πυρετός συνέχιζε να τον ταλαιπωρεί, όπως και ο πόνος στην κοιλιά. Ανάλογα συμπτώματα είχε και τις υπόλοιπες ημέρες και όπως λένε οι εφημερίδες της εποχής ο βασιλιάς μισοκοιμόταν στο λουτρό. Όταν ξύπνησε πήγε διακινδυνεύοντας την υποτροπή της υγείας του στο συμπόσιο που είχε παραθέσει ο Μήδιος, όπου και διημέρευε. Επιστρέφοντας στο παλάτι, μολονότι είχε ισχυρό πυρετό ξαναλούστηκε κι αφού έφαγε, ήπιε και πολύ κρασί, με αποτέλεσμα τη νύχτα ο πυρετός να χειροτερέψει ακόμα περισσότερο, ώσπου τελικά απεβίωσε μέσα σε συνθήκες υστερίας και πανικού. (Πλούτ.«Αλέξανδρος».75.6-76.3). [ΒΡΟΥΚΕΛΛΩΣΣΗ: ΑΡΧΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ 2010, 27(1):37-47 ]. Όπως αρχίζει να ξεκαθαρίζει η κατάσταση φίλοι μου, ο Αλέξανδρος από τη στιγμή που ήπιε εν αγνοία του τον «Οίνο του θυμού», υπέγραψε ακαριαίως την θανατική του καταδίκη, με αποτέλεσμα μες την παραφροσύνη του να οδηγηθεί στο αποτυχημένο εγχείρημα αυτοκτονίας στα νερά του Ευφράτη ποταμού, ως ένα είδος «αποδιοπομπαίου τράγου» δηλαδή, βάση των ιεροτελεστιών που διεξάγονταν μέσα στο ναό του Esagila κατά τον εορτασμό του Νέου Έτους και όσα είχε διενεργήσει ο αρχιθαλαμηπόλος Σεραΐας κατά την εποχή του Ναβουχοδονόσορα.
(Cic.De fin.v.1.1). [A. Kuhrt, "Berossus's Babyloniaca and Seleucid Rule in Babylonia," στο A. Kuhrt and S. Sherwin-White (επιμ.), Hellenism in the East (Berkeley: Univ. of California Press) 1987:55f. Haubold, Johannes; Lanfranchi, Giovanni B.; Rollinger, Robert; Steele, John, eds. (2013). The World of Berossos. Proceedings of the 4th International Colloquium on "The Ancient Near East between Classical and Ancient Oriental Traditions", Hatfield College, Durham 7th-9th July 2010. Wiesbaden: Harrasowitz. ISBN 978-3-447-06728-7. Seneca Nat. Questiones III.29: "Berosus, qui Belum interpretatus est...", "Berossus, who expounded the doctrine of Bel/Marduk" (interpretatus) as rendered by W. G. Lambert, "Berossus and Babylonian Eschatology" Iraq. Vitruvius, De architectura, viii.8.1; in ix.2.1 he notes Berossus teaching that the moon was a ball one half luminous, the rest of a blue color].
{Έπεται συνέχεια σχετικά με τους ΄Ελληνες ηθικούς συναυτουργούς}.
Πριάμου Χριστίνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου