Πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, Εβραίοι στρατιώτες πολέμησαν ενεργά στον γερμανικό στρατό. Αυτό περιελάμβανε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και μια σειρά από συγκρούσεις που πολέμησαν οι Πρώσοι κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Το παρακάτω είναι μια ματιά στο τι συνέβη σε αυτούς τους βετεράνους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και πώς η προηγούμενη στρατιωτική τους θητεία δεν τους προστάτευε πάντα από τις αντισημιτικές πεποιθήσεις και πολιτικές του Φύρερ.
Υπηρεσία Εβραίων Γερμανών στρατιωτών πριν από τους Παγκόσμιους Πολέμους
Πριν από τους Παγκόσμιους Πολέμους, Εβραίοι στρατιώτες υπηρέτησαν στον Πρωσικό Στρατό σε μια σειρά συγκρούσεων, η πρώτη από τις οποίες ήταν η Γερμανική Εκστρατεία του 1813 - πιο γνωστή ως Πόλεμοι της Απελευθέρωσης. Εναντίον του Γάλλου ηγέτη Ναπολέοντα Βοναπάρτη , ο πόλεμος που διήρκεσε ένα χρόνο έβαλε τέλος στην κυρίαρχη δύναμη της Πρώτης Γαλλικής Αυτοκρατορίας.
Αυτή τη νίκη ακολούθησε υπηρεσία στον Πρωσικό Στρατό κατά τον Δεύτερο Πόλεμο του Σλέσβιχ (1864), τον Αυστρο-Πρωσικό Πόλεμο (1866) και τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο (1870-71). Το τελευταίο οδήγησε στην ίδρυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, υπό την οποία οι Εβραίοι στρατιώτες που υπηρέτησαν δεν είχαν ίσα δικαιώματα. Αποκλείστηκαν από αξιωματικούς και κυβερνητικούς βαθμούς, με μοναδικές εξαιρέσεις όπως το Βασίλειο της Βαυαρίας και το Αμβούργο.
Μεταξύ 1880 και 1910, υπολογίζεται ότι 30.000 Εβραίοι Γερμανοί στρατιώτες υπηρέτησαν στον Πρωσικό Στρατό, ο υψηλότερος από τους οποίους ήταν ο Meno Burg, ο οποίος είχε πάρει τον βαθμό του Judenmajor (Εβραίος ταγματάρχης).
Οι Εβραίοι Γερμανοί στρατιώτες διακρίνονται κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο
Το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδότησε στους Εβραίους Γερμανούς στρατιώτες την ευκαιρία να έχουν ίση μεταχείριση με τους μη Εβραίους της χώρας. Ένιωσαν επίσης ότι οι μάχες στο Ανατολικό Μέτωπο θα τους επέτρεπε να απελευθερώσουν τους Εβραίους της Ανατολικής Ευρώπης από τη δίωξη που αντιμετώπιζαν.
Στην αρχή της σύγκρουσης, περίπου 12.000 Εβραίοι στρατιώτες προσφέρθηκαν εθελοντικά να υπηρετήσουν στον Αυτοκρατορικό Γερμανικό Στρατό, αριθμός που έφτασε τους 100.000 μέχρι το τέλος του πολέμου. Από αυτά, οι 70.000 πολέμησαν στην πρώτη γραμμή, με τους 3.000 να προάγονται σε αξιωματικούς, τους οποίους επιτρεπόταν να κρατούν μόνο στις εφεδρείες. Υπολογίζεται ότι 12.000 Γερμανοί Εβραίοι στρατιώτες σκοτώθηκαν στη μάχη (KIA).
Τον Οκτώβριο του 1916, εφαρμόστηκαν τα αντισημιτικά μέτρα Judenzählung , σύμφωνα με τα οποία ο εβραϊκός πληθυσμός της χώρας προσπαθούσε να αποφύγει τη στρατιωτική θητεία. Αυτό αναστάτωσε όσους είχαν καταταγεί, από τους οποίους πολλοί διακρίθηκαν . Αυτό περιελάμβανε τον Wilhelm Frankl, έναν παραλήπτη του Pour le Mérite που πιστώθηκε με 20 εναέριες νίκες, και τον Fritz Beckhardt, έναν άσο του αέρα που σημείωσε 17 σκοτώσεις. Η Luftwaffe έσβησε το τελευταίο από τα βιβλία της ιστορίας, για να υποστηρίξει το επιχείρημά τους ότι οι Εβραίοι είναι δειλοί.
Αποδέκτης του Σιδηρού Σταυρού Δεύτερης και Πρώτης Τάξεως, καθώς και του Βασιλικού Οικιακού Τάγματος του Hohenzollern, ο Beckhardt δόθηκε δύο φορές συγχαρητήρια από τον Γερμανό Αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β' για την επιτυχία του στον αέρα. Κατηγορούμενος ότι είχε σχέσεις με μια μη Εβραία γυναίκα κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, εξέτισε φυλάκιση ενός έτους στο Μπούχενβαλντ. Μετά την απελευθέρωσή του, αυτός και η σύζυγός του διέφυγαν στην Πορτογαλία, πριν εγκατασταθούν στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Άνοδος του NSDAP κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου
Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί Εβραίοι Γερμανοί στρατιώτες πίστεψαν ότι η υπηρεσία τους είχε αποδείξει τον πατριωτισμό τους. Πολλοί έτυχαν μεγάλης εκτίμησης και έγιναν δεκτοί ως μέλη οργανώσεων βετεράνων, συμπεριλαμβανομένης της Reichsbund jüdischer Frontsoldaten (Ομοσπονδία Εβραίων Στρατιωτών Πρώτης Γραμμής του Ράιχ), αφιερωμένη στην προώθηση των θυσιών που έκαναν οι Γερμανοί Εβραίοι κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Μετά την άνοδο του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP) το 1933, οι Εβραίοι βετεράνοι προστατεύτηκαν έναντι ορισμένων μέτρων, καθώς ο Γερμανός Πρόεδρος Paul von Hindenburg είχε παρέμβει για λογαριασμό τους. Αυτό άλλαξε, ωστόσο, μετά τον θάνατό του το 1935.
Μετά τα γεγονότα της Kristallnacht τρία χρόνια αργότερα, ορισμένοι οργανισμοί είπαν σε Εβραίους βετεράνους να μεταναστεύσουν από τη Γερμανία, με αποτέλεσμα σχεδόν 40.000 να το πράξουν. Όσοι παρέμειναν έπρεπε να αντιμετωπίσουν τις προσπάθειες του NSDAP να διαγράψει τις προσπάθειες των Εβραίων Γερμανών στρατιωτών κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζονται όπως κάθε άλλος Εβραίος πολίτης.
Οι αντισημιτικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν από το NSDAP υποστηρίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό λόγω αυτού που έγινε γνωστό ως «μύθος του μαχαιριού στην πλάτη», ο οποίος έλεγε ότι η Γερμανία δεν είχε χάσει τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στο πεδίο της μάχης, αλλά, μάλλον, επειδή ορισμένων ομάδων πολιτών στο εσωτερικό μέτωπο. Αυτό περιελάμβανε Εβραίους, σοσιαλιστές και Ρεπουμπλικάνους πολιτικούς.
Καταστολή Εβραίων Γερμανών στρατιωτών κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
Με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου , οι Εβραίοι βετεράνοι πίστευαν ότι η θητεία τους στον στρατό θα τους προστάτευε από αυξημένες καταστολές σε ολόκληρη τη χώρα. Ωστόσο, το 1940, ψηφίστηκε νόμος, ο οποίος όριζε ότι οι Εβραίοι και όσοι είχαν δύο Εβραίους παππούδες και γιαγιάδες έπρεπε να εκδιώκονται από τις ένοπλες δυνάμεις.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Εβραίοι στρατιώτες δεν πολέμησαν στον γερμανικό στρατό κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Μερικοί στρατολογήθηκαν, ενώ άλλοι υπηρέτησαν πρόθυμα προς τιμήν των πατεράδων τους που είχαν καταταγεί κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Πολλοί από αυτούς τους άνδρες ένιωσαν ότι οι νόμοι της Νυρεμβέργης δεν ίσχυαν γι' αυτούς, και κάποιοι έφτασαν στο σημείο να παραποιήσουν τα χαρτιά τους, ώστε να μπορέσουν να υπηρετήσουν. Υπήρχαν ακόμη και λίγοι στρατιώτες που πίστευαν ότι η υπηρεσία τους θα χάριζε τη ζωή των μελών της οικογένειάς τους, κάτι που αποδείχθηκε ότι δεν συνέβη.
Το 1942 ιδρύθηκε το Theresienstadt για να στεγάσει Εβραίους βετεράνους, επιτρέποντας στον γερμανικό στρατό να τους απομακρύνει από την κοινωνία. Όπως είπε ο Bryan Riggs στους Los Angeles Times , «Όταν οι μεταφορείς ήρθαν να τους παραλάβουν για απέλαση, βγήκαν με στολές με τα μετάλλιά τους».
Υπήρχαν επίσης στιγμές που ο ίδιος ο Φύρερ έκανε εξαιρέσεις για να αφήσει Εβραίους Γερμανούς στρατιώτες να υπηρετήσουν. Σε έγγραφο προσωπικού που χρονολογείται από το 1944, 77 υψηλόβαθμοι αξιωματικοί «μεικτής εβραϊκής φυλής ή παντρεμένοι με Εβραίο» δηλώθηκαν ως γερμανικού αίματος. Ενώ ο ηγέτης της χώρας περιφρονούσε τον εβραϊκό πληθυσμό της Γερμανίας, συνειδητοποίησε ότι χρειαζόταν έμπειρους στρατιωτικούς για να υπηρετήσουν ως στρατιώτες και διοικητές.
Hugo Gutmann
Ο Hugo Gutmann ήταν Εβραίος στρατιωτικός που υπηρέτησε στον Βαυαρικό Στρατό κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Μετατέθηκε στις εφεδρείες το 1904 και ανακλήθηκε όταν ξέσπασε η σύγκρουση, φτάνοντας τελικά στο βαθμό του υπολοχαγού. Ο Gutmann διορίστηκε επίσης ως διοικητής λόχου και εν ενεργεία βοηθός για το τάγμα πυροβολικού του Συντάγματος "List". Ήταν στρατιώτης με υψηλά παράσημο, αφού του απονεμήθηκε ο Σιδερένιος Σταυρός Δεύτερης και Πρώτης Τάξεως το 1914 και το '15, αντίστοιχα.
Ενώ σε αυτό το ρόλο, ο Gutmann υπηρέτησε ως ο άμεσος προϊστάμενος του μελλοντικού Φύρερ, φτάνοντας στο σημείο να τον συστήσει για τον Σιδηρούν Σταυρό Πρώτης Τάξης, τον οποίο έλαβε τον Αύγουστο του 1918. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αποστρατεύτηκε από το στρατό και υπηρέτησε ως έφεδρος υπολοχαγός . Ωστόσο, το 1935, σύμφωνα με τους νόμους της Νυρεμβέργης που ψηφίστηκαν πρόσφατα, ο στρατιώτης έχασε τη γερμανική υπηκοότητα και τους ρόλους βετεράνου στον στρατό, λόγω της εβραϊκής του πίστης.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Γκούτμαν συνελήφθη από την Γκεστάπο, αλλά αφέθηκε ελεύθερος αφού τα SS έμαθαν για το στρατιωτικό του υπόβαθρο. Στη συνέχεια, αυτός και η οικογένειά του άφησαν τη Γερμανία και μετανάστευσαν στο Βέλγιο, πριν μετακομίσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από τη γερμανική εισβολή στις Κάτω Χώρες . Έζησε στις ΗΠΑ μέχρι τον θάνατό του τον Ιούνιο του 1962, δουλεύοντας ως πωλητής γραφομηχανών.
Berthold Guthmann
Ο Berthold Guthmann ήταν ένας Εβραίος στρατιώτης που προσφέρθηκε εθελοντικά να υπηρετήσει ως μέρος του Αυτοκρατορικού Γερμανικού Στρατού στο ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, μαζί με τα δύο αδέρφια του. Στη συνέχεια εντάχθηκε στο Schutzstaffel 3 της Luftstreitkräfte (Αυτοκρατορική Γερμανική Αεροπορική Υπηρεσία) ως πυροβολητής και παρατηρητής, και του απονεμήθηκε ο Σιδηρός Σταυρός Δεύτερης Τάξης για τις ενέργειές του στη μάχη.
Μετά τον πόλεμο, ο Guthmann έγινε δικηγόρος σε μια μεγάλη εβραϊκή κοινότητα. Το 1938, λίγο μετά τα γεγονότα της Kristallnacht , συνελήφθη και στάλθηκε στο Buchenwald για σύντομο χρονικό διάστημα. Όταν οι Εβραίοι που ζούσαν στο Βισμπάντεν της Έσσης απελάθηκαν στο Theresienstadt, η δική του ήταν μια από τις τρεις οικογένειες που αρχικά γλίτωσαν. Ωστόσο, απελάθηκαν στα τέλη του 1942, με τον Γκούθμαν να εκτελείται στο Άουσβιτς σχεδόν αμέσως μετά την άφιξή του.
Ενώ ο γιος του, Πωλ, σκοτώθηκε στο Μαουτχάουζεν, η γυναίκα και η κόρη του Γκούθμαν επέζησαν, με τον τελευταίο να μεταναστεύει στις ΗΠΑ μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο βετεράνος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου δεν ήταν ο μόνος που έχασε τη ζωή του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, ενώ άλλοι ήταν ο Ζίγκφριντ Κλάιν και ο Μάρτιν Σαλομόνσκι.
Leo Baeck
Υπηρετώντας ως ιερέας στον Αυτοκρατορικό Γερμανικό Στρατό κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Leo Baeck ήταν υπέρμαχος του εβραϊκού λαού και της πίστης του. Όταν το NSDAP ανέλαβε την εξουσία το 1933, έγινε πρόεδρος της Reichsvertretung der Deutschen Juden (Αντιπροσωπεία του Ράιχ των Γερμανών Εβραίων), η οποία έγινε η ελεγχόμενη από την κυβέρνηση Reichsvereinigung (Ένωση Εβραίων Ράιχ στη Γερμανία) μετά την Kristallnacht .
Τον Ιανουάριο του 1943, ο Baeck απελάθηκε στο Theresienstadt, παρά τις προσπάθειες πολλών αμερικανικών ιδρυμάτων να τον βοηθήσουν να δραπετεύσει από τη Γερμανία. Ο ραβίνος αρνήθηκε όλες τις προσφορές, μη θέλοντας να εγκαταλείψει την κοινότητά του. Στο στρατόπεδο έγινε ο «επίτιμος επικεφαλής» του Δημοσίου, το οποίο του παρείχε προστασία από τις μεταφορές, καθώς και συχνότερες παραδόσεις αλληλογραφίας και καλύτερο φαγητό και καταλύματα.
Περισσότερα από εμάς: August von Mackensen: Ο Γερμανός Στρατάρχης που ονομάστηκε «Ο τελευταίος ουσάρος»
Ο Baeck επέζησε της φυλάκισής του και μετακόμισε στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου υπηρέτησε ως πρόεδρος της Παγκόσμιας Ένωσης για τον Προοδευτικό Ιουδαϊσμό και ο πρώτος διεθνής πρόεδρος του Ινστιτούτου Leo Baeck. Πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 1956.
9 σχόλια:
Να πω εδω πως οι νομοι της Νυρεμβεργης δεν ηταν τιποτε παραπανω απο την εφαρμογη των αποφασεων της παπικης συνοδου του Λατερανου.
https://www.newsplanet09.info/2018/11/blog-post_653.html?m=1
Δημοσίευση σχολίου