Γράφει ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ
Οι ανθρωποι σωπαινουν
Η ιστορια μιας λεξης
Η λεξη marionette ειναι γαλλικη και σημαινει "μικρη Μαρια"
Προηλθε απο την πολυ συχνη χρηση μιας χειροκινητης κουκλας, που παριστανε στα μεσσαιωνικα λαϊκα δρωμετα τη μικρη Παρθενο.
Τον καιρο εκεινο θεωρουνταν βαρυ αμαρτημα να παρουσιαζεται επι σκηνης μια αληθινη γυναικα, στη θεση της Παναγιας - ποσω μαλλον που οι θεατρινες λογιζοντουσαν πιο πολυ για πορνες και σχεδον καθολου ως καλλιτεχνιδες.
Η ανθρωπινη ενοχη απεναντι στην Αθωοτητα, φαινεται οτι γεννησε καθε ειδους Τεχνη...
Απο την ιστορια μιας Τεχνης
Φαινεται οτι η τεχνη της μαριονεττας εινα τοσον παλαια οσον και ο πολιτισμος.
Οι αρχαιοτερες μαριονεττες της ιστοριας του δυτικου κοσμου, ανευρεθησαν σε αιγυπτιακους ταφους.
Ησαν ξυλινες αρθρωτες κουκλες, που επαιρναν ζωη απο λεπτα, λινα νηματα.
Οι Ελληνες τις αποκαλουσαν "νευροσπαστα"
Σε θεατρα νευροσπαστων αναφερονται μερικοι απο τους εξοχοτερους συγγραφεις των κλασικων χρονων, οπως ο Ξενοφων, ο Αριστοτελης και ο Πλατων.
Το θεατρο μαριονεττας ηκμασε επισης στην Κινα, στην Ιαπωνια και στις Ινδιες.
Εχει τη σημασια της η παρατηρηση, οτι η μαριονεττα χρησιμοποιηθηκε ως υποκαταστατο του ανθρωπινου σωματος και απο κοινωνιες, στις οποιες δεν υπηρχε προβλημα στο να παριστανουν ανθρωποι, αλλους ανθρωπους [ή θεους ενδεχομενως]
Στο ελληνικο θεατρο φερειπειν, ηταν απολυτως θεμιτο να "υποκρινεται" καποιον τραγικο ηρωα ενας Αθηναιος πολιτης, ωστοσο αυτο δεν εμποδιζε την παραλληλη ανθιση ενος θεατρου νευροσπαστων.
Ισως, σε ολες τις φασεις της ιστοριας των κοινωνιων, ο ανθρωπος να αντιλαμβανονταν την ομοιοτητα του με ενα υποκινουμενο ανδρεικελο.
Κι ετσι προσπαθησε να ξορκισει τα σχοινακια που τον κινουνε, δινοντας τους τη δυνατοτητα να ζωντανεψουν, εστω και με ολιγων λεπτων ψυχες...
Ενος λεπτου ψυχη
Ειμαι ο Μαριος Στιγμης. Μαριονεττα.
Το σωμα μου ειναι φτιαγμενο απο γυψο και πανι.
Τα κυτταρα μου ειναι αχυρενια, το μυαλο μου δανεικο κι οι πραξεις μου σχοινακια .
Καποτε ημουνα σπουδαιος και πρωταγωνιστουσα επι σκηνης.
Αλλα τοτε ακομα δεν γνωριζα τον εαυτο μου.
Τωρα που εμαθα τι παιζεται, με βγαλανε απο το παιχνιδι.
Καθε βραδυ χορευω εναν ηλιθιο χορο, για να γελασουνε μαζι μου.
Ενα λεπτο ολο κι ολο, κραταει πια η ζωη μου.
Και δυο λογακια στο τελος, που βγαινω και φωναζω κωμικα...
"Ρε σεις, ριξτε και καμια δεκαρα στο καπελο!"
Δυο λεξεις μονον, για να πω τοσο πολλα.
Μετα με ξαναβαζουνε στο κουτακι μου και παω για υπνο.
Ενος λεπτου ψυχη, ρε γαμωτο.
Πως να διεκδικησεις την αιωνιοτητα?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου