Ο ΑΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ-ΠΑΡΑΚΛΑΥΣΙΘΥΡΑ

 

---------------Ο ΑΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ..Παρακάτω θα διαβάσετε ενα παρακλαυσίθυρον,μιάς αγνωστης δυστυχώς αρχαίας Ελληνίδας ποιήτριας...το παρακλαυσίθυρο,ηταν θρηνιτικό ασμα που εθετε στην πόρτα του αρνητή,το εγκαταλελειμμένο ταίρι...μπορει να το εγραφε μόνος.αλλά συνήθως εβαζε κάποιον ποιητή ή ποιήτρια νά εκθέσει γραπτώς τον πόνο του...σ αυτα τα ποιήματα συνυπήρχανθλίψη,πόνος παράπονο,κλαυθμός,οδυρμός,αναμνήσεις ωραίων στιγμών,παράκληση για επανασύνδεση καί κατάρες...πολλες και σκληρές καταρες..το μοτιβο ειναι επαναλαμβανομενο και το συναντάμε ,στην αρχαιότητα,στο Βυζάντιο και στα δημοτικά μας τραγούδια..ενα παραδειγμα..

Μήν ειδατε τον αρνητή/,

τόν ψευτη της αγαπης,/

πως μ αγαπάει ελεγε/ ,

θα γινουμε ζευγάρι /και τωρα με παράτησε /,

σαν καλαμιά στον κάμπο.......και πάμε στο παρακλαυσύθηρο...η απόδοση ειναι του Πάτροκλου Χατζηαλεξάνδρου καί το πήρα από τό στέκι του

Με κοινή μας επιλογή και σύμμαχο την αγαπημένη Αφροδίτη, γίναμε ταίρι.

Πονώ σα θυμάμαι που με φιλούσες επίμονα, σκορπίζοντας στο κορμί μου τόσο γλυκιά σύγχυση, ενώ είχες σκοπό να με παρατήσεις και να διαλύσεις την αγάπη μας.

Δεν αντιμάχομαι πια τον έρωτα που νιώθω.

Αγαπημένα άστρα και νύχτα δέσποινα, γλυκιοί συνεργοί, άσφαλτα στείλτε με σ' αυτόν, που κι η ίδια η Αφροδίτη έρμαιο μ' οδηγεί, εκεί, όπου ο μεγάλος Έρωτας περιμένει να με τυλίξει στα δεσμά του.

Συνοδοιπόρος μου η μεγάλη φλόγα που καίει τα σωθικά μου.

Ο λογοπλάνος μαυλιστής του νου μου, αυτός που από πάντα του μεγαλοπιανόταν, αγνόησε την αγάπη μου δίχως να φέρει βαριά την αδικία που μου 'κανε.

Αυτό ειν' άδικο για με και με πεθαίνει.

Οργίζομαι!

Τρελαίνομαι!

Καίγομαι, μονάχη μου!

Αφέντη του νου, της καρδιάς και του κορμιού μου, χρωμάτισε πάλι την άδεια μοναξιά μου!

Δέξου με, που σου ζητώ διακαώς και με χαρά, να 'μαι δούλα σου και μη με παραμερίζεις άκαρδα!

Μεγάλη οδύνη έχει ο μανιασμένος, χωρίς ανταπόκριση, έρωτας κι οδηγεί στη τρέλα.

Γιατί πρέπει να υπομένει, να καρτερά και να ψήνεται στις πύρινες γλώσσες της ζήλειας.

Μάθε πως σου 'χω απέραντη κι ακατανίκητη οργή!

Τρελαίνομαι σα πλαγιάζω ολομόναχη στο κρεβάτι μας, ενώ εσύ αλλού δίνεις και παίρνεις χαρά!

Όμως δεν είναι σωστό να μαλώσουμε, γιατί θα πρέπει να χωριστούμε.

Έχουμε φίλους να κρίνουν και να μας συμβουλέψουν για δίκιο κι άδικο.

Έλα μαζί να τους μιλήσουμε, χαρά μου, τίμια, άξια, σωστά και λογικά, αν κι ο Έρωτας δεν έχει λογική!

Δες άρχοντά μου, πως μ' έχεις καταντήσει, αν και καλά και πιστά θα σ' υπηρετούσα!

Τώρα πια δε μπορώ μήτε λιγάκι έστω να σε πλησιάσω, να σ' αγγίξω!

Πώς με παρατάς έτσι κύριέ μου, συ που πρώτος και τόσον επιδέξια με γεύτηκε;

Που πρώτος διέβης τις πύλες του νου και του κορμιού μου;

Ζηλεύω και τους δούλους ακόμα που σε πλησιάζουν, ό,τι κι αν σκέφτεσαι μ' αυτό!

Ανόητα παραξενεύεσαι που λέω πως θαυμάζω κείνες που γίνονται χαλάκι στα πόδια των αγαπημένων τους!

Αρρώστησα!

Χάζεψα!

Κι εσύ αφέντη κι άρχοντά μου, με πετάς στην άκρη!

Παρ' όλο που σε σένα πρώτο, για τη ψυχή μου μίλησα...

'Αγνωστης Αρχαίας Ποιήτριας