Δεν ξέρω πού βρίσκω το κουράγιο να χρησιμοποιήσω πληκτρολόγιο. Στο διάολο να πάνε όλα σ’ αυτόν τον σκατόκοσμο! Τί νόημα έχουν πιά;

. . . . . . . .

Πιθανώτατα μάθατε την τρομερή είδηση· δεν θέλω, όμως, να δώσω συνδέσμους. Εξάχρονο παιδάκι πέθανε μετά από εγκεφαλική βλάβη, που προκλήθηκε από βασανιστήρια από τη μητρυιά του, ενώ ο τρισάθλιος μαλάκας ο πατέρας του συνεργούσε, λέει. Κι η κάμερα ασφαλείας μέσα στο σπίτι τον κατέγραψε τον μικρόν να προσπαθεί να σταθεί στα ποδαράκια του (καί να πέφτει συνεχώς), ψελλίζοντας: «- Κανείς δεν μ’ αγαπάει εμένα!»…

. . . . . . . .

Θρησκείες, φιλοσοφίες, αποκρυφισμοί, γιόγκες, λιβάνια καί κομποσχοίνια πάνε οριστικά στον κάλαθο των αχρήστων μετά απ’ αυτό. Τί να μας πούν; Ότι δεν είναι σωστό να προσπαθούμε να καταλάβουμε με ανθρώπινη λογική γιατί ο Θεός τα επιτρέπει αυτά, ή ότι αυτό ήταν «κάρμα»; Αν είναι έτσι, το κάρμα του να το πληρώνει κάποιος ως ενήλικος, και εν πλήρει συνειδήσει γιά το τί κακό έκανε καί τί τιμωρία λαμβάνει. Όχι ως βασανιζόμενο παιδάκι.

Ακούς, Θεέ; Ακούς; Όχι ως βασανιζόμενο παιδάκι. Όχι! Κι αν έχετε κάποια δικαιοσύνη στους Ουρανούς, να βγαίνετε να μιλάτε. Να καταγγέλετε στα ίσα! Όχι να μας αφήνετε εμάς τους (εντός, ή εκτός εισαγωγικών) ανθρώπους να μαντεύουμε τί κακό έχουμε κάνει· καί τί πληρώνουμε, καί γιατί.

Τί να μας πούν χιλιάδες «πνευματικά» βιβλία; Γιά την ανακύκλωση όλα τους.

Τί να μας πούν, τί να μας εξηγήσουν διάφοροι κοινωνιολόγοι καί λοιποί «σοφοί»; Ας τα πούν κι ας τ’ ακούσουν μόνοι τους.

Εγώ, δεν ακούω. Εγώ, αναρωτιέμαι αν αυτός ο κόσμος έχει γιατρειά – ή πρέπει να πέσει ένας μετεωρίτης, να μην αφήσει τίποτε όρθιο.

. . . . . . . .

Μικρέ μου, αν υπάρχει μετενσάρκωση, θά ‘θελα να ξανάρθεις στην οικογένειά μου, σαν παιδί μου. Θα έχω όλη την υπομονή να σε φροντίσω από μωρό, ώστε να μεγαλώσεις σωστά αυτή τη φορά. Μόνο που (για διαφόρους λόγους) η πιθανότητα ν’ αποκτήσω κι άλλο βιολογικό παιδί είναι πολύ μικρή πλέον – εκτός από θαύμα. Συμπάθα με! Αν μπορέσω, όμως, θα το ζητήσω να γίνει.

Πάντως, αν έχει αυτό κάποιο νόημα, έχω προσευχηθεί γιά την ψυχούλα σου – αν ξανάρθεις, να έρθεις σε μιά σωστή οικογένεια.

Καί να ξέρεις, ένας φευγάτος μισότρελλος ονειροπόλος εδώ στην Ελλάδα σ’ αγαπάει πολύ μικρέ μου! Σ’ αγαπάει πολύ!!!

. . . . . . . .

Υγ: Το ξέρω… Χιλιάδες, εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από διάφορες αιτίες (καί από βασανιστήρια) κάθε χρόνο. Μόνο που δεν παίρνουμε χαμπάρι. Ή δεν δίνουμε σημασία, θεωρώντας τις σχετικές ειδήσεις κάτι σαν ψέμμα των ΜΜΕ. Γι’ αυτό δεν μας αγγίζουν οι περιπτώσεις αυτές, επειδή γίνονται μακριά μας, εν κρυπτώι, καί δεν τις βλέπουμε.

Ετούτο εδώ, όμως, είναι μαχαιριά στην καρδιά όποιου νομίζει πως είναι άνω θρώσκον δίποδο. Ο μικρός Άρθουρ τα συνόψισε όλα σε μιά πρόταση… μας έδειξε το γιατί η αύρα του πλανήτη μας είναι ένας βρωμερός βόθρος – καί θα καθαρίσει τρομερά δύσκολα, αν ποτέ.

Δεν ξέρω ποιός φταίει γι’ αυτό, καί δεν το εξετάζω. Δεν έχω τη διάθεση. Είμαι τελείως διαλυμένος· κι όσο κι αν φαίνεται γελοίο αυτή τη στιγμή, πρέπει να βρω το κουράγιο να δείξω μιά εικόνα «φυσιολογικού» ανθρώπου αύριο, στη δουλειά μου.

Μόνο που θα ξεμακραίνω. Δεν θα θέλω ανθρώπους δίπλα μου· δεν θα θέλω ν’ ακούω συνομιλίες. Μπορεί να το φέρει η κουβέντα το θέμα, καί να γίνω κομμάτια… πράγμα που «δεν πρέπει», έ;

. . . . . . . .

Μικρέ μου, καλό σου ταξίδι!