Διαχρονικώς προδοτικό ιερατείο… Γιατί; – α’
Προοίμιο
ο παρόν άρθρο έλαβε αφορμή από το άρθρο του Παλαιού γιά τη συμφωνία Ιερώνυμου-Τσίπρα· κυρίως, από την εξυπονοούμενη παρατήρηση του Παλαιού, ότι κανείς (από τους αντιδρώντες πατριώτες) δεν διάβασε τί γράφει η συμφωνία αυτή (καί άρα, κανείς δεν κάθησε να σκεφτεί τα επακόλουθα), πρίν την καταδικάσει. Κατ’ αντιστοιχίαν, τα ίδια απάνω-κάτω λέει κι ο Μποτίλιας γιά τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Εδώ, όμως, δεν θα μείνουμε στα κείμενα των συμφωνιών, ή στο γιατί αυτός ο λαός -σε πλείστες περιπτώσεις πολιτικών γεγονότων- αντιδράει από ένστικτο. (Αν καί θα το εξηγήσουμε κι αυτό.) Θα προχωρήσουμε σε πιό θεμελιώδη ερωτήματα, καί δή όσον αφορά τον κλήρο:
Σε μας, ως άτομα, αλλά καί στη χώρα μας…
Δεν είναι μόνον ότι τώρα καιγόμαστε ως έθνος, επομένως αυτή τη στιγμή δεν έχουν καμμία θέση οι διαμάχες πεποιθήσεων – θρησκευτικές, φιλοσοφικές, πολιτικές, ποδοσφαιρικές… ο,τιδήποτε. (Κι όποιος δεν το βλέπει αυτό, ή κάνει πως δεν το βλέπει, είναι είτε βλάξ, είτε ενσυνείδητος προδότης.) Είναι καί το ότι με λυπεί βαθύτατα να βλέπω πως ο λαός μου -τα τελευταία 200 χρόνια- δεν έκανε ούτε ένα τόσο δά βήμα, ώστε να έχει ΉΔΗ ξεκαθαρισμένα κάποια πράγματα. Καί με στέρεη βάση αυτά, να συνεχίσει την πορεία του προς την πρόοδο.
Κάθε φορά, μά κάθε φορά, οι ίδιες καί οι ίδιες καί οι ίδιες ατέρμονες συζητήσεις – καί πάντα σε επίπεδο αούγκαγκα. (Να πείς ότι υπάρχει καί κάποια σοβαρότητα προθέσεων κι επιχειρημάτων; άμ, δέ… τζάμπα περιμένεις κάτι τέτοιο.) Καί φτού κι απ’ την αρχή.
Ειδικά στην περίπτωση της θρησκείας των Ελλήνων, γίνεται ο κακός χαμός! Η Σκυθόπολη απ’ τη μιά, καί η διεφθαρμένη αρχαία Ελλάδα απ’ την άλλη.
Θα σταθώ εδώ λιγάκι…
Στην μέν πρώτη περίπτωση, η επιλεκτική ανάγνωση της Ιστορίας είναι χειρότερη απ’ τη Σκυθόπολη· το ίδιο καί η επιλεκτική τήρηση της αρχαίας μας θρησκείας. Έχω ρωτήσει κατ’ επανάληψη “αρχαιόθρησκους”, αν τηρούν τ’ αρχαία μας μυστήρια. Μου απάντησαν, όσο μου απάντησαν τα ντουβάρια του σπιτιού μου. Δεν περίμενα, βέβαια, υψηλότερο νοητικό επίπεδο από ανθρώπους, που νομίζουν ότι γίνεσαι αρχαίος Έλληνας με υπεύθυνη δήλωση απ’ το ΚΕΠ της περιοχής σου. (Οι λεβέντες αυτοί αγνοούν παντελώς το ότι με πορδές δεν βάφονται αυγά.)
Στη δέ δεύτερη, δεν έχω καμμία όρεξη να μπλέξω με τους δικηγόρους ενός ούλτρα ανθελληνικού θρησκευτικού (θρησκοβαρεμένου, καλύτερα) ιστοτόπου, αλλοιώς θα τον κατονόμαζα. (Πολύ εύκολα, όμως, θα τον εντοπίσετε.) Όπου η αρχαία Ελλάδα παρουσιάζεται ως διεφθαρμένη καί γεμάτη παλιανθρώπους, καί σιγά τα έργα των αρχαίων Ελλήνων, να ’ούμ’! (“- Σιγά τον Παρθενώνα!”, αν καταλάβατε.) Κι ευτυχώς που ήρθε ο Χριστός, κι έγιναν όλα ρόδινα!
Αυτουνούς εδώ, αφού τους ζητήσω ευγενικά να μην ξαναγράψουν καί να μήν ξαναμιλήσουν Ελληνικά (γιατί επιμένουν να χρησιμοποιούν τη γλώσσα “των διεφθαρμένων”, οι Φαρισαίοι υποκριτές; ), τους προειδοποιώ πως, όταν αλλάξουν τα πράγματα, θα λογοδοτήσουν! Να μή νομίζουν ότι θα τους ξεχάσουμε, ή θα τους συγχωρήσουμε!
Να ξέρουν, επίσης, ότι, όσα ενοχοποιητικά κείμενα καί να προλάβουν να κατεβάσουν, στο Διαδίκτυο ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει.
Το χαριτωμένο, τώρα, είναι το εξής: αμφότερες αυτές οι κατηγορίες ελληνοειδών “ξεχνάνε” να πούν ότι οι χριστιανοί ρασοφόροι, που γκρεμίζανε τους αρχαίους ναούς μας (βλέπε καί το περίφημο -ή διαβόητο, όπως το πάρει κανείς- φιλμάκι του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά), ήταν προσήλυτοι ιουδαίοι καί Γότθοι… άπαντες “ορθόδοξοι” εκείνη την εποχή. Στο συγκεκριμένο ζήτημα, η γατούλα έφαγε κάποιες γλώσσες!
Προσωπικώς, θα παραξενευόμουν πρός τί τέτοια παράλειψη, αν δεν ήταν φώς-φανάρι πως καί οι μέν «θρησκευόμενοι», καί οι δέ, εκπορεύονται από τα ίδια σκοτεινά καί μυστικά ανθελληνικά κέντρα αποφάσεων (καί με το αζημίωτο, φυσικά). Οπότε, ως Έλλην λέω να τους χαλάσω τον τραχανά!
Τό ‘χω, βλέπεις, κι αυτό το ελάττωμα… ζυμωμένος με την παιδεία των θετικών επιστημών, γάρ. Όπου, αν αποδειχθεί πχ ότι το τάδε αέριο είναι υδρογόνο, εσύ γιατί ψάχνεις να δείς αν είναι οξυγόνο; Κάποιες απαντήσεις τις θεωρώ οριστικές· ήτοι, αποδεδειγμένες! Κάποιες απαντήσεις, που πέρασαν τη βάσανο της λογικής. Από ‘κεί καί μετά, όποιος επανέρχεται στην ερώτηση, αποδεικνύει πανηγυρικώς πως είναι ηλίθιος με πιστοποιητικό ISO – καί δεν μπορώ να κάνω τίποτε, γιά να τον βοηθήσω. (Έχω ήδη …απονείμει αρκετά …πιστοποιητικά με τον “Αγαθάγγελο”!)
Βέβαια, αν κάποιος θέλει να σταδιοδρομήσει ως κλόουν, δεν θα τον εμποδίσω. Όμως, επειδή το Διαδίκτυο έχει τεράστια ισχύ, θα εμποδίσω πάσει δυνάμει τα ξερατά του καθενός (προδότη, ή βλάκα) να φτάσουν σε πολλούς αποδέκτες – ειδικά τους νέους.
Επανέρχομαι στο κυρίως θέμα μας.
Επειδή η κατάσταση είναι περισσότερο από κρίσιμη, κι επειδή συμφωνώ απόλυτα με τον Παλαιό, ότι δηλαδή πάμε να φτιάξουμε μιά νέα Ελλάδα επάνω σε στέρεες καί υγιείς βάσεις (αλλοιώς δεν αξίζει τον κόπο να χάνουμε τον χρόνο μας αμφότεροι – καθώς κι οι αναγνώστες, καί όποιος άλλος συν-γραφιάς), θα προβώ σε εγχείριση του κακοήθους αποστήματος, ώστε να τελειώνουμε μία καί καλή. Δεν θέλω να κοροϊδευόμαστε· δεν θα δώσω ασπιρίνη στον βαρύτατα ασθενούντα.
Οπότε, τα κύρια ερωτήματα είναι δύο:
Εισαγωγή
Ξεκινάμε με το πολύ-πολύ βασικό ερώτημα, αν χρειάζεται ο Θεός. Προσέξτε, όχι αν υπάρχει, αλλά αν χρειάζεται ως αίσθηση πως υπάρχει· έστω, ως (πρόχειρη; ) απάντηση σε πολλά βασανιστικά ερωτήματα του ανθρώπου.
Νομίζω πως οι συντριπτικώς περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη θ’ απαντούσαν θετικά. Αρκεί να δείς ένα βράδυ (χωρίς Σελήνη καί μακριά από τεχνητό φωτισμό) το μεγαλείο της εικόνας τ’ ουρανού, καί θα πειστείς.
Ακόμη κι αν δεν πειστείς έτσι, υπάρχει κι άλλος τρόπος! Πέρα απ’ τους ατέλειωτους κι απέραντους τόμους της Patrologia Graeca (γιά ν’ αναφέρουμε μονάχα τα δικά μας -χριστιανικά- ιερά κείμενα), που ελάχιστοι είχαν την υπομονή καί τον χρόνο να κάτσουν να διαβάσουν, ο μακαρίτης Μανώλης Ρασούλης τον έδειξε λακωνικώς πως (κι αν θυμάμαι καλά τη διατύπωση) : “- Ζητάς τον Θεό; Έ, λοιπόν, έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που τρώς ένα βζίτ! στο κεφάλι, καί Τον βρίσκεις!”
Το επόμενο ερώτημα είναι αν χρειάζεται η οργανωμένη θρησκεία, επομένως αν χρειάζεται η Εκκλησία, ως πολυανθρώπινος οργανισμός (ιερατείου καί λαϊκών).
Χμμμμ… νομίζω πως η θρησκεία, εκτός απ’ τον εξωτερικό τύπο (εορτολόγιο, μυστήρια, λειτουργίες, νηστείες, κτλ), είναι κατ’ αρχήν καθαρά υποκειμενική υπόθεση. Βέβαια, επειδή μιά ομογενής φυλετική ομάδα, δηλαδή ένα έθνος, έχει ίδιες αντιδράσεις στα ίδια ερεθίσματα, η ίδια θρησκευτική αντίληψη καθίσταται στο τέλος κοινό κτήμα των πολλών. Μ’ άλλα λόγια, κι όσο είμαστε Έλληνες, στην συντριπτική μας πλειονότητα θα θρησκευόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Άλλως τε, τα όποια ιστορικά “πειράματα” περί του αντιθέτου, δηλαδή περί οριστικού -δικτατορικώι τώι τρόπωι- ξερριζώματος του θρησκευτικού συναισθήματος σ’ ολόκληρον τον λαό (πχ ΕΣΣΔ), απέτυχαν παταγωδώς.
Τώρα, η χρεία υπάρξεως μιάς οργανωμένης Εκκλησίας (άρα, καί ιερατείου), η οποία να φροντίζει την οργανωμένη κοινή θρησκευτική λατρεία, μπορείς κατ’ αρχήν να πείς ότι είναι κάτι το συζητήσιμο. (Με τις σχετικές ενστάσεις, βέβαια.) Εμείς οι Έλληνες, στην αρχαία Ελλάδα δεν είχαμε οργανωμένο ιερατείο – με την σημερινή έννοια της κεντρικής πυραμιδωτής διοίκησης· αυτό ιστορικώς υπάρχει μόνο στους μεταχριστιανικούς αιώνες, καί είναι αντίληψη σαφώς γεννημένη μετά τον Μέγα Αλέξανδρο (καί τις ανοησίες του, περί του ιδίου ως ζώντος θεού). Άλλως τε, υπάρχει σήμερα ολόκληρη θρησκευτική κοινότητα, ολόκληρη θρησκεία, οι Σίκχ, η οποία δεν διαθέτει ιερείς, διότι θεωρεί πως ο καθένας μπορεί να έρχεται σ’ επαφή με τον Θεό, χωρίς …μεσάζοντες. (Οι Σίκχ δεν έχουν μέν ιερατείο, αλλά παρ’ όλ’ αυτά διαθέτουν ναούς.)
Όμως, στην Ελλάδα η Εκκλησία (έστω, όχι όλη – ένα μέρος της) παίζει καί τον ρόλο του τηρητή της φυλετικής / ιστορικής μνήμης· κάτι, που ξεκίνησε από τ’ αρχαία χρόνια. Τα πολύ αρχαία! Καί, κάπως φυσικώι τώι λόγωι, συνεχίζεται καί σήμερα. Σύμβολα, εικόνες, υπαινικτικά κείμενα… κρατάνε ζωντανή καί υγιή μιά πανάρχαιη Ελληνική κληρονομιά, κόντρα στον χρόνο καί την αλλοίωση.
Συνοψίζοντας, φαίνεται πως το οργανωμένο εγχώριο ιερατείο ξεκίνησε ως ομάδα, η οποία (εκτός του καθαρά θρησκευτικού ρόλου της) φρόντιζε καί τη διατήρηση της φυλετικής καί ιστορικής μνήμης. Πιστεύω ότι αυτό συνέβη, με το σκεπτικό ότι: εφ’ όσον οι ιερείς ασχολούνται με το Θείον, άρα εφ’ όσον -λόγωι αυτής της ιδιότητάς τους- δεν πρόκειται να επιδεχθούν (έντονη) αμφισβήτηση από τον λαό, τότε πρέπει να τους ανατεθεί καί η ιδιότητα των φυλάκων των εθνικών παραδόσεων. Ώστε αυτές οι τελευταίες επίσης να μην αμφισβητούνται.
Πιστεύω, ακόμη, ότι αυτό έγινε αμέσως μετά τον Δευκαλιώνειο Κατακλυσμό του 9,600 πΧ, διότι όλος ο μέχρι τότε πολιτισμός κατέληξε πάραυτα στα σκουπίδια. Οπότε, οι διασωθέντες νουνεχείς σκέφτηκαν να λάβουν μέτρα, ώστε (με κάποια μελλοντική φυσική -ή μή- καταστροφή τέτοιου μεγέθους) να μην ξανασυμβεί τέτοια τρομακτική απώλεια της Γνώσης, τέτοια επαναφορά των ανθρώπων στο μηδέν. Έτσι, ανέθεσαν το σχετικό καθήκον στην ομάδα σοφών, που είχε παρεμφερείς υψηλές έγνοιες (και όχι βιοτικές) : στους ιερείς!
(Ειρήσθω εν παρόδωι, ότι «ιερεύς» γιά την ακρίβεια σημαίνει σφαγεύς. Καί «ιέρειον» είναι το σφάγιον. Η ονομασία μάλλον δόθηκε κάπου στην εποχή του Τρωϊκού Πολέμου, από τις θυσίες ζώων.)
Επίσης, υπάρχει κι ο παράγων της παραδόσεως. (Της συνήθειας, αν θέλετε.) Εφ’ όσον όλη η Ελλάδα επί ολόκληρες δεκάδες γενεών έχει ορθοδόξους ιερείς, τότε η οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής αυτού του καθεστώτος πρέπει να έχει: (α) την έγκριση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, (β) τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να ευδοκιμήσει. Διότι, όπως προείπαμε, στο θέμα αυτό με δικτατορικά μέτρα δεν γίνεται τίποτε. Οπότε, αν χρειαστεί αλλαγή, θα πρέπει τηρηθούν …ευλαβικώς οι δύο προαναφερθείσες προϋποθέσεις.
Αλλ’ αυτή τη στιγμή, προσωπικώς δεν βλέπω να υφίστανται ούτε η μία, ούτε οι άλλες· επίσης, κι ανεξαρτήτως καταλλήλων συνθηκών, θεωρώ την όποια προσπάθεια -τώρα, αμέσως!- θρησκευτικής μεταρρυθμίσεως στην Ελλάδα άκαιρη καί άστοχη. Άσε που θα κάνει τρομερή ζημιά, διότι θ’ ασχοληθούμε με το έλασσον, καί θα παρατήσουμε το μείζον – που είναι η επιβίωση του έθνους μας μέσα καί μετά από τον τυφώνα που έρχεται. (Κοινώς: θ’ αφήσουμε τον γάμο, γιά να πάμε γιά πουρνάρια.)
Επομένως, προς το παρόν πορευόμαστε με τον κλήρο ώς έχουμε. (Καί …βλέπουμε.) Εδώ χρησιμοποιώ γιά τον κλήρο το επιχείρημα του Παλαιού γιά τον Εθνικό μας Ύμνο: “…- Είναι γνωστό ποιοί έδωσαν τους στίχους καί τη μουσική του ύμνου (είχε γράψει -στο περίπου- ο Παλαιός), αλλά εφ’ όσον αυτός έγινε κοινό κτήμα καί εκφράζει πλέον κάποια πολύ σημαντικά σημαινόμενα, θα πορευτούμε μ’ αυτόν μέχρι νεωτέρας. (Καί θ’ αποδίδουμε τον δέοντα σεβασμό.)”
Βέβαια, εδώ ανακύπτει ένα -χμ- “θεματάκι”: είναι περισσότερο από φανερό πως, αν ο Ελληνικός Λαός ακολουθήσει τα καμώματα της σημερινής θρησκευτικής του ηγεσίας, θα καταλήξει στον γκρεμό μιά ώρ’ αρχήτερα.
Άρα, τί μας χρειάζεται τελικώς ο κλήρος; Πέφτουμε στον γκρεμό μιά χαρά καί μόνοι μας! (Μαύρο χιούμορ κάνω, μήν τσιμπάτε! )
(Επίσης… δεν έθεσα έτερο sine qua non ερώτημα: “Ποιός θέλει την όποια θρησκευτική μεταρρύθμιση, καί δή τώρα αμέσως, ακατέβατα;”.
Αν φοβάστε πως, αν γίνουν αισυμνήτες ο Παλαιός με τον Μάρκο ντεΣάντ, θα τα κάνουν -τα της θρησκείας- όλα ώπα!, τότε αναθεωρήστε! Οι επίδοξοι αισυμνήτες μας δεν θα προλάβουν. Απ’ αλλού έρχεται.
Παρακάτω η σχετική συζήτηση.)
Το συλλογικό αισθητήριο του Ελληνικού Λαού
Ο λαός μας πολλές φορές δρά (αλλά κυρίως αντιδρά – διότι σπάνια αναλαμβάνει την πρωτοβουλία των κινήσεων) ενστικτωδώς στα όποια κοινά ερεθίσματα. Πολιτικά θέματα, εθνικά, θρησκευτικά… ξεσηκώνουν αντιδράσεις, οι οποίες τις περισσότερες φορές ουδόλως αποτελούν την προτροπή λογικών συμπερασμάτων προς ανάλογη κινητοποίηση· οι οποίες -άλλες τόσες φορές- δεν αντέχουν σε καμμία εξαντλητική λογική (καί στρατηγική) ανάλυση. (Δεν εννοώ πως οι λαϊκές αυθόρμητες αντιδράσεις είναι κακές, αλλά σχεδόν πάντα υπάρχουν καλύτεροι τρόποι ενέργειας – που δεν επιλέγονται.) Καί δεν μιλάω, βέβαια, γιά τις πληρωμένες (καί δασκαλεμένες) συγκεντρώσεις – όπου μαζεύονται μερικές εκατοντάδες χαρτζηλικωμένοι κοπρίτες, καί με φωνασκίες “απαιτούν” διάφορα. (Κι αυτά απέχοντα πόρρωι της λογικής.)
Όμως, τις περισσότερες φορές οι λαϊκές αντιδράσεις -με κάποιον σχεδόν μαγικό τρόπο- πετυχαίνουν στόχο επακριβώς.
Αυτό, αν κι είναι από πολλούς κατακριτέο, είναι ωστόσο απολύτως εξηγήσιμο.
Οι παλαιότεροι από μας, ζήσαμε όλη την εξέλιξη στους επιτραπέζιους ηλεκτρονικούς υπολογιστές· από τα αρχικά χαζοκούτια του 1975, που απαιτούσαν επίπονη εκμάθηση εντολών καί δουλικές υπηρεσίες του “τυχερού” …πρωτοπόρου χρήστη τους (αντί να είναι αυτά δούλοι δικοί μας…), μέχρι τις σημερινές μέρες, όπου ένα πολύπλοκο περιβάλλον εργασίας (βλακωδώς καλούμενο “λειτουργικό σύστημα”) αναλαμβάνει τις βρωμοδουλειές του …υπηρετείν υπολογιστή – κι εμείς απλά παίζουμε μ’ ένα ποντίκι απάνω σε εικονίτσες.
Μάλιστα, οι δουλειές του “λειτουργικού” (που εγκαθίσταται στον σκληρό δίσκο, καί κάθε τρείς καί λίγο θέλει αναβάθμιση) σιγά-σιγά κατεβαίνουν προς τον μόνιμο (απ’ το εργοστάσιο) ενδογενή προγραμματισμό του υπολογιστή, το λεγόμενο BIOS (καί UEFI την σήμερον). Ώστε, κάποια μέρα δεν θα χρειαζόμαστε σκληρούς δίσκους, εγκατάσταση ΛΣ, καί λοιπές θρίχες περμανάντ. Θ’ αγοράζουμε τον υπολογιστή, θ’ ανοίγουμε τον διακόπτη του, καί θα μας βγάζει κατευθείαν στο περιβάλλον εργασίας – χωρίς “φόρτωμα του λειτουργικού” καί λοιπές παρεμφερείς αηδίες.
Κάπως έτσι, λοιπόν, δηλαδή υπ’ αυτό το πρίσμα, πρέπει να δούμε καί τις αντιδράσεις του Ελληνικού Λαού. Η ενασχόληση του Έλληνα με τα κοινά φαίνεται πως (από επίκτητη διαδικασία εκμαθήσεως σε πανάρχαια χρόνια) κάποια στιγμή γράφτηκε στο dna μας! Οπότε, με πείρα χιλιετιών στο θέμα, οι ζητούμενες απαντήσεις έχουν πλέον γραφτεί στο μή λογικό μέρος του μυαλού του Έλληνα, με αποτέλεσμα τα συμπεράσματα περί το κοινωνικό γίγνεσθαι να βγαίνουν ταχύτατα (χωρίς την παρέμβαση της λογικής) – καί εν πολλοίς σωστά.
Βέβαια, τίποτε δεν είναι ρόδινο· χωρίς τη λογική, πάντα μά πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος του (τρομερού) λάθους! Εδώ, όμως, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον λαό γιά τις αποφάσεις που (είναι μαθημένος να) παίρνει εν θερμώι, καί υπό πίεση χρόνου καί συνθηκών.
Θα τον κατηγορήσουμε γιά κάτι άλλο, πολύ σοβαρώτερο:
Την έλλειψη φυλετικού ιερατείου. Το οποίο (φανερά, ή κρυφά) θα δίνει τις ορθές κατευθύνσεις καί θα διορθώνει τα στραβά.
Φαίνεται πως κάποτε είχαμε φυλετικό ιερατείο, το οποίο όμως (γιά τους χ, ψ λόγους) τα τελευταία 2,000 χρόνια περιέπεσε σε αδράνεια; αφάνεια; αχρηστία; ανυπαρξία; όπως θες πές το. Ως αποτέλεσμα, ο λαός μας κουτουλάει στα βράχια χωρίς οδηγό καί πληγώνεται διαρκώς· τα τελευταία δέκα χρόνια, δέ, είναι καταφανής η πορεία του προς την ολοκληρωτική του εξόντωση κι εξαφάνιση.
Όθεν, η επανασύσταση του φυλετικού μας ιερατείου είναι εκ των ούκ άνευ – καί στο θέμα αυτό δεν δέχομαι κουβέντα.
[Παρένθεση: Φαίνεται πως πράγματι έλαβαν χώραν κάποιες προσπάθειες προς επανασύσταση φυλετικού Ελληνικού ιερατείου, περίπου έξι ή επτά δεκαετίες πρίν την εποχή μας. Με -καί από- άτομα όπως ο Ωνάσης, ο Ιωάννης Πασσάς, καί άλλα. Ωστόσο, αυτές οι προσπάθειες δεν κατέληξαν πουθενά, κυρίως επειδή δεν άφησαν νεώτερους διαδόχους στο κατόπι τους.
Να μας γίνει μάθημα αυτό… Πάντα φροντίζουμε τη διαδοχή.]
Όμως, εάν το πολιτικό ένστικτο του Ελληνικού Λαού δεν δίνει σωστές απαντήσεις στο 100% του συνόλου των προβλημάτων, ή/καί στο 100% του καθενός χωριστού προβλήματος, τότε ας δούμε καί το έτερο εργαλείο που μας απέμεινε: τη λογική.
Προοίμιοο παρόν άρθρο έλαβε αφορμή από το άρθρο του Παλαιού γιά τη συμφωνία Ιερώνυμου-Τσίπρα· κυρίως, από την εξυπονοούμενη παρατήρηση του Παλαιού, ότι κανείς (από τους αντιδρώντες πατριώτες) δεν διάβασε τί γράφει η συμφωνία αυτή (καί άρα, κανείς δεν κάθησε να σκεφτεί τα επακόλουθα), πρίν την καταδικάσει. Κατ’ αντιστοιχίαν, τα ίδια απάνω-κάτω λέει κι ο Μποτίλιας γιά τη Συμφωνία των Πρεσπών.Εδώ, όμως, δεν θα μείνουμε στα κείμενα των συμφωνιών, ή στο γιατί αυτός ο λαός -σε πλείστες περιπτώσεις πολιτικών γεγονότων- αντιδράει από ένστικτο. (Αν καί θα το εξηγήσουμε κι αυτό.) Θα προχωρήσουμε σε πιό θεμελιώδη ερωτήματα, καί δή όσον αφορά τον κλήρο:
Σε μας, ως άτομα, αλλά καί στη χώρα μας…
- Χρειάζεται ο κλήρος (το ιερατείο) ;
- Χρειάζεται η οργανωμένη Εκκλησία;
- Χρειάζεται, εν τέλει, η ίδια η θρησκεία;
Δεν είναι μόνον ότι τώρα καιγόμαστε ως έθνος, επομένως αυτή τη στιγμή δεν έχουν καμμία θέση οι διαμάχες πεποιθήσεων – θρησκευτικές, φιλοσοφικές, πολιτικές, ποδοσφαιρικές… ο,τιδήποτε. (Κι όποιος δεν το βλέπει αυτό, ή κάνει πως δεν το βλέπει, είναι είτε βλάξ, είτε ενσυνείδητος προδότης.) Είναι καί το ότι με λυπεί βαθύτατα να βλέπω πως ο λαός μου -τα τελευταία 200 χρόνια- δεν έκανε ούτε ένα τόσο δά βήμα, ώστε να έχει ΉΔΗ ξεκαθαρισμένα κάποια πράγματα. Καί με στέρεη βάση αυτά, να συνεχίσει την πορεία του προς την πρόοδο.
Κάθε φορά, μά κάθε φορά, οι ίδιες καί οι ίδιες καί οι ίδιες ατέρμονες συζητήσεις – καί πάντα σε επίπεδο αούγκαγκα. (Να πείς ότι υπάρχει καί κάποια σοβαρότητα προθέσεων κι επιχειρημάτων; άμ, δέ… τζάμπα περιμένεις κάτι τέτοιο.) Καί φτού κι απ’ την αρχή.
- Υπάρχουν εξωγήϊνοι; (Ξέρω ‘γώ;… Δεν το βρήκατε, ύστερα από δεκαετίες σχετικών ερευνών; Αν μή τί άλλο, το Σύμπαν είναι μεγαλούτσικο καί χωράει πολύ κόσμο – θα έλεγα.)
- Γίνονται συνωμοσίες; (Ά, μπά! Ιδέα σ’! )
- Είναι καλός, ή κακός ο Χριστιανισμός;
- Έγινε, ή δεν έγινε Εθνική Αντίσταση κατά την Κατοχή;
Ειδικά στην περίπτωση της θρησκείας των Ελλήνων, γίνεται ο κακός χαμός! Η Σκυθόπολη απ’ τη μιά, καί η διεφθαρμένη αρχαία Ελλάδα απ’ την άλλη.
Θα σταθώ εδώ λιγάκι…
Στην μέν πρώτη περίπτωση, η επιλεκτική ανάγνωση της Ιστορίας είναι χειρότερη απ’ τη Σκυθόπολη· το ίδιο καί η επιλεκτική τήρηση της αρχαίας μας θρησκείας. Έχω ρωτήσει κατ’ επανάληψη “αρχαιόθρησκους”, αν τηρούν τ’ αρχαία μας μυστήρια. Μου απάντησαν, όσο μου απάντησαν τα ντουβάρια του σπιτιού μου. Δεν περίμενα, βέβαια, υψηλότερο νοητικό επίπεδο από ανθρώπους, που νομίζουν ότι γίνεσαι αρχαίος Έλληνας με υπεύθυνη δήλωση απ’ το ΚΕΠ της περιοχής σου. (Οι λεβέντες αυτοί αγνοούν παντελώς το ότι με πορδές δεν βάφονται αυγά.)
Στη δέ δεύτερη, δεν έχω καμμία όρεξη να μπλέξω με τους δικηγόρους ενός ούλτρα ανθελληνικού θρησκευτικού (θρησκοβαρεμένου, καλύτερα) ιστοτόπου, αλλοιώς θα τον κατονόμαζα. (Πολύ εύκολα, όμως, θα τον εντοπίσετε.) Όπου η αρχαία Ελλάδα παρουσιάζεται ως διεφθαρμένη καί γεμάτη παλιανθρώπους, καί σιγά τα έργα των αρχαίων Ελλήνων, να ’ούμ’! (“- Σιγά τον Παρθενώνα!”, αν καταλάβατε.) Κι ευτυχώς που ήρθε ο Χριστός, κι έγιναν όλα ρόδινα!
Αυτουνούς εδώ, αφού τους ζητήσω ευγενικά να μην ξαναγράψουν καί να μήν ξαναμιλήσουν Ελληνικά (γιατί επιμένουν να χρησιμοποιούν τη γλώσσα “των διεφθαρμένων”, οι Φαρισαίοι υποκριτές; ), τους προειδοποιώ πως, όταν αλλάξουν τα πράγματα, θα λογοδοτήσουν! Να μή νομίζουν ότι θα τους ξεχάσουμε, ή θα τους συγχωρήσουμε!
Να ξέρουν, επίσης, ότι, όσα ενοχοποιητικά κείμενα καί να προλάβουν να κατεβάσουν, στο Διαδίκτυο ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει.
Το χαριτωμένο, τώρα, είναι το εξής: αμφότερες αυτές οι κατηγορίες ελληνοειδών “ξεχνάνε” να πούν ότι οι χριστιανοί ρασοφόροι, που γκρεμίζανε τους αρχαίους ναούς μας (βλέπε καί το περίφημο -ή διαβόητο, όπως το πάρει κανείς- φιλμάκι του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά), ήταν προσήλυτοι ιουδαίοι καί Γότθοι… άπαντες “ορθόδοξοι” εκείνη την εποχή. Στο συγκεκριμένο ζήτημα, η γατούλα έφαγε κάποιες γλώσσες!
Προσωπικώς, θα παραξενευόμουν πρός τί τέτοια παράλειψη, αν δεν ήταν φώς-φανάρι πως καί οι μέν «θρησκευόμενοι», καί οι δέ, εκπορεύονται από τα ίδια σκοτεινά καί μυστικά ανθελληνικά κέντρα αποφάσεων (καί με το αζημίωτο, φυσικά). Οπότε, ως Έλλην λέω να τους χαλάσω τον τραχανά!
Τό ‘χω, βλέπεις, κι αυτό το ελάττωμα… ζυμωμένος με την παιδεία των θετικών επιστημών, γάρ. Όπου, αν αποδειχθεί πχ ότι το τάδε αέριο είναι υδρογόνο, εσύ γιατί ψάχνεις να δείς αν είναι οξυγόνο; Κάποιες απαντήσεις τις θεωρώ οριστικές· ήτοι, αποδεδειγμένες! Κάποιες απαντήσεις, που πέρασαν τη βάσανο της λογικής. Από ‘κεί καί μετά, όποιος επανέρχεται στην ερώτηση, αποδεικνύει πανηγυρικώς πως είναι ηλίθιος με πιστοποιητικό ISO – καί δεν μπορώ να κάνω τίποτε, γιά να τον βοηθήσω. (Έχω ήδη …απονείμει αρκετά …πιστοποιητικά με τον “Αγαθάγγελο”!)
Βέβαια, αν κάποιος θέλει να σταδιοδρομήσει ως κλόουν, δεν θα τον εμποδίσω. Όμως, επειδή το Διαδίκτυο έχει τεράστια ισχύ, θα εμποδίσω πάσει δυνάμει τα ξερατά του καθενός (προδότη, ή βλάκα) να φτάσουν σε πολλούς αποδέκτες – ειδικά τους νέους.
Επανέρχομαι στο κυρίως θέμα μας.
Επειδή η κατάσταση είναι περισσότερο από κρίσιμη, κι επειδή συμφωνώ απόλυτα με τον Παλαιό, ότι δηλαδή πάμε να φτιάξουμε μιά νέα Ελλάδα επάνω σε στέρεες καί υγιείς βάσεις (αλλοιώς δεν αξίζει τον κόπο να χάνουμε τον χρόνο μας αμφότεροι – καθώς κι οι αναγνώστες, καί όποιος άλλος συν-γραφιάς), θα προβώ σε εγχείριση του κακοήθους αποστήματος, ώστε να τελειώνουμε μία καί καλή. Δεν θέλω να κοροϊδευόμαστε· δεν θα δώσω ασπιρίνη στον βαρύτατα ασθενούντα.
Οπότε, τα κύρια ερωτήματα είναι δύο:
- Γιατί ο ανώτερος κλήρος επιδεικνύει διαχρονικώς προδοτική συμπεριφορά έναντι της Ελλάδας;
- Τί μπορούμε να κάνουμε, ώστε να μήν ξανασυμβεί αυτό;
Εισαγωγή
Ξεκινάμε με το πολύ-πολύ βασικό ερώτημα, αν χρειάζεται ο Θεός. Προσέξτε, όχι αν υπάρχει, αλλά αν χρειάζεται ως αίσθηση πως υπάρχει· έστω, ως (πρόχειρη; ) απάντηση σε πολλά βασανιστικά ερωτήματα του ανθρώπου.
Νομίζω πως οι συντριπτικώς περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη θ’ απαντούσαν θετικά. Αρκεί να δείς ένα βράδυ (χωρίς Σελήνη καί μακριά από τεχνητό φωτισμό) το μεγαλείο της εικόνας τ’ ουρανού, καί θα πειστείς.
Ακόμη κι αν δεν πειστείς έτσι, υπάρχει κι άλλος τρόπος! Πέρα απ’ τους ατέλειωτους κι απέραντους τόμους της Patrologia Graeca (γιά ν’ αναφέρουμε μονάχα τα δικά μας -χριστιανικά- ιερά κείμενα), που ελάχιστοι είχαν την υπομονή καί τον χρόνο να κάτσουν να διαβάσουν, ο μακαρίτης Μανώλης Ρασούλης τον έδειξε λακωνικώς πως (κι αν θυμάμαι καλά τη διατύπωση) : “- Ζητάς τον Θεό; Έ, λοιπόν, έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που τρώς ένα βζίτ! στο κεφάλι, καί Τον βρίσκεις!”
Το επόμενο ερώτημα είναι αν χρειάζεται η οργανωμένη θρησκεία, επομένως αν χρειάζεται η Εκκλησία, ως πολυανθρώπινος οργανισμός (ιερατείου καί λαϊκών).
Χμμμμ… νομίζω πως η θρησκεία, εκτός απ’ τον εξωτερικό τύπο (εορτολόγιο, μυστήρια, λειτουργίες, νηστείες, κτλ), είναι κατ’ αρχήν καθαρά υποκειμενική υπόθεση. Βέβαια, επειδή μιά ομογενής φυλετική ομάδα, δηλαδή ένα έθνος, έχει ίδιες αντιδράσεις στα ίδια ερεθίσματα, η ίδια θρησκευτική αντίληψη καθίσταται στο τέλος κοινό κτήμα των πολλών. Μ’ άλλα λόγια, κι όσο είμαστε Έλληνες, στην συντριπτική μας πλειονότητα θα θρησκευόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Άλλως τε, τα όποια ιστορικά “πειράματα” περί του αντιθέτου, δηλαδή περί οριστικού -δικτατορικώι τώι τρόπωι- ξερριζώματος του θρησκευτικού συναισθήματος σ’ ολόκληρον τον λαό (πχ ΕΣΣΔ), απέτυχαν παταγωδώς.
Τώρα, η χρεία υπάρξεως μιάς οργανωμένης Εκκλησίας (άρα, καί ιερατείου), η οποία να φροντίζει την οργανωμένη κοινή θρησκευτική λατρεία, μπορείς κατ’ αρχήν να πείς ότι είναι κάτι το συζητήσιμο. (Με τις σχετικές ενστάσεις, βέβαια.) Εμείς οι Έλληνες, στην αρχαία Ελλάδα δεν είχαμε οργανωμένο ιερατείο – με την σημερινή έννοια της κεντρικής πυραμιδωτής διοίκησης· αυτό ιστορικώς υπάρχει μόνο στους μεταχριστιανικούς αιώνες, καί είναι αντίληψη σαφώς γεννημένη μετά τον Μέγα Αλέξανδρο (καί τις ανοησίες του, περί του ιδίου ως ζώντος θεού). Άλλως τε, υπάρχει σήμερα ολόκληρη θρησκευτική κοινότητα, ολόκληρη θρησκεία, οι Σίκχ, η οποία δεν διαθέτει ιερείς, διότι θεωρεί πως ο καθένας μπορεί να έρχεται σ’ επαφή με τον Θεό, χωρίς …μεσάζοντες. (Οι Σίκχ δεν έχουν μέν ιερατείο, αλλά παρ’ όλ’ αυτά διαθέτουν ναούς.)
Όμως, στην Ελλάδα η Εκκλησία (έστω, όχι όλη – ένα μέρος της) παίζει καί τον ρόλο του τηρητή της φυλετικής / ιστορικής μνήμης· κάτι, που ξεκίνησε από τ’ αρχαία χρόνια. Τα πολύ αρχαία! Καί, κάπως φυσικώι τώι λόγωι, συνεχίζεται καί σήμερα. Σύμβολα, εικόνες, υπαινικτικά κείμενα… κρατάνε ζωντανή καί υγιή μιά πανάρχαιη Ελληνική κληρονομιά, κόντρα στον χρόνο καί την αλλοίωση.
- Σας (απ)έδειξα ποιά μνήμη φέρουν οι εκκλησίες του ιστορικού κέντρου της Θεσσαλονίκης… κάτι το οποίο το ήξεραν τόσο οι ντονμέδες της στοάς “Ένωσις καί Πρόοδος” (γι’ αυτό “απήγαγαν” τον μαρμάρινο άμβωνα της Ροτόντας, γιά να καταστήσουν αιθερικώς μή-λειτουργικό το σύνολο), όσο καί -αν κι ενστικτωδώς, μάλλον- οι σημερινοί φυλετικοί συνεχιστές τους, οι μπαχαλάκηδες, που τώρα τελευταία μαζεύονται στη Ροτόντα (τον Ήλιο του συγκροτήματος) γιά να τη “μαυρίσουν” – καί μέσωι του “μαυρίσματος” να μαγαρίσουν αιθερικώς τα πάντα.
- Σας έδειξα ότι τα ξωκκλήσια της Θεσσαλίας απεικονίζουν την (έναστρη) ιστορία με τον θάνατο του Προμηθέα καί τον Ηρακλή.
- Σας έδειξα (στο ιστολόγιο του Μποτίλια) ότι η Σφίγγα του Οιδίποδα, η αποτελούμενη από τα τέσσερα ζώδια του “σταθερού σταυρού”, σήμερα απεικονίζεται (κρυπτικώς) στους τέσσερεις κεντρικούς στύλους των ναών βυζαντινού ρυθμού, με τους τέσσερεις Ευαγγελιστές.
Συνοψίζοντας, φαίνεται πως το οργανωμένο εγχώριο ιερατείο ξεκίνησε ως ομάδα, η οποία (εκτός του καθαρά θρησκευτικού ρόλου της) φρόντιζε καί τη διατήρηση της φυλετικής καί ιστορικής μνήμης. Πιστεύω ότι αυτό συνέβη, με το σκεπτικό ότι: εφ’ όσον οι ιερείς ασχολούνται με το Θείον, άρα εφ’ όσον -λόγωι αυτής της ιδιότητάς τους- δεν πρόκειται να επιδεχθούν (έντονη) αμφισβήτηση από τον λαό, τότε πρέπει να τους ανατεθεί καί η ιδιότητα των φυλάκων των εθνικών παραδόσεων. Ώστε αυτές οι τελευταίες επίσης να μην αμφισβητούνται.
Πιστεύω, ακόμη, ότι αυτό έγινε αμέσως μετά τον Δευκαλιώνειο Κατακλυσμό του 9,600 πΧ, διότι όλος ο μέχρι τότε πολιτισμός κατέληξε πάραυτα στα σκουπίδια. Οπότε, οι διασωθέντες νουνεχείς σκέφτηκαν να λάβουν μέτρα, ώστε (με κάποια μελλοντική φυσική -ή μή- καταστροφή τέτοιου μεγέθους) να μην ξανασυμβεί τέτοια τρομακτική απώλεια της Γνώσης, τέτοια επαναφορά των ανθρώπων στο μηδέν. Έτσι, ανέθεσαν το σχετικό καθήκον στην ομάδα σοφών, που είχε παρεμφερείς υψηλές έγνοιες (και όχι βιοτικές) : στους ιερείς!
(Ειρήσθω εν παρόδωι, ότι «ιερεύς» γιά την ακρίβεια σημαίνει σφαγεύς. Καί «ιέρειον» είναι το σφάγιον. Η ονομασία μάλλον δόθηκε κάπου στην εποχή του Τρωϊκού Πολέμου, από τις θυσίες ζώων.)
Επίσης, υπάρχει κι ο παράγων της παραδόσεως. (Της συνήθειας, αν θέλετε.) Εφ’ όσον όλη η Ελλάδα επί ολόκληρες δεκάδες γενεών έχει ορθοδόξους ιερείς, τότε η οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής αυτού του καθεστώτος πρέπει να έχει: (α) την έγκριση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, (β) τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να ευδοκιμήσει. Διότι, όπως προείπαμε, στο θέμα αυτό με δικτατορικά μέτρα δεν γίνεται τίποτε. Οπότε, αν χρειαστεί αλλαγή, θα πρέπει τηρηθούν …ευλαβικώς οι δύο προαναφερθείσες προϋποθέσεις.
Αλλ’ αυτή τη στιγμή, προσωπικώς δεν βλέπω να υφίστανται ούτε η μία, ούτε οι άλλες· επίσης, κι ανεξαρτήτως καταλλήλων συνθηκών, θεωρώ την όποια προσπάθεια -τώρα, αμέσως!- θρησκευτικής μεταρρυθμίσεως στην Ελλάδα άκαιρη καί άστοχη. Άσε που θα κάνει τρομερή ζημιά, διότι θ’ ασχοληθούμε με το έλασσον, καί θα παρατήσουμε το μείζον – που είναι η επιβίωση του έθνους μας μέσα καί μετά από τον τυφώνα που έρχεται. (Κοινώς: θ’ αφήσουμε τον γάμο, γιά να πάμε γιά πουρνάρια.)
Επομένως, προς το παρόν πορευόμαστε με τον κλήρο ώς έχουμε. (Καί …βλέπουμε.) Εδώ χρησιμοποιώ γιά τον κλήρο το επιχείρημα του Παλαιού γιά τον Εθνικό μας Ύμνο: “…- Είναι γνωστό ποιοί έδωσαν τους στίχους καί τη μουσική του ύμνου (είχε γράψει -στο περίπου- ο Παλαιός), αλλά εφ’ όσον αυτός έγινε κοινό κτήμα καί εκφράζει πλέον κάποια πολύ σημαντικά σημαινόμενα, θα πορευτούμε μ’ αυτόν μέχρι νεωτέρας. (Καί θ’ αποδίδουμε τον δέοντα σεβασμό.)”
Βέβαια, εδώ ανακύπτει ένα -χμ- “θεματάκι”: είναι περισσότερο από φανερό πως, αν ο Ελληνικός Λαός ακολουθήσει τα καμώματα της σημερινής θρησκευτικής του ηγεσίας, θα καταλήξει στον γκρεμό μιά ώρ’ αρχήτερα.
Άρα, τί μας χρειάζεται τελικώς ο κλήρος; Πέφτουμε στον γκρεμό μιά χαρά καί μόνοι μας! (Μαύρο χιούμορ κάνω, μήν τσιμπάτε! )
(Επίσης… δεν έθεσα έτερο sine qua non ερώτημα: “Ποιός θέλει την όποια θρησκευτική μεταρρύθμιση, καί δή τώρα αμέσως, ακατέβατα;”.
Αν φοβάστε πως, αν γίνουν αισυμνήτες ο Παλαιός με τον Μάρκο ντεΣάντ, θα τα κάνουν -τα της θρησκείας- όλα ώπα!, τότε αναθεωρήστε! Οι επίδοξοι αισυμνήτες μας δεν θα προλάβουν. Απ’ αλλού έρχεται.
Παρακάτω η σχετική συζήτηση.)
Το συλλογικό αισθητήριο του Ελληνικού Λαού
Ο λαός μας πολλές φορές δρά (αλλά κυρίως αντιδρά – διότι σπάνια αναλαμβάνει την πρωτοβουλία των κινήσεων) ενστικτωδώς στα όποια κοινά ερεθίσματα. Πολιτικά θέματα, εθνικά, θρησκευτικά… ξεσηκώνουν αντιδράσεις, οι οποίες τις περισσότερες φορές ουδόλως αποτελούν την προτροπή λογικών συμπερασμάτων προς ανάλογη κινητοποίηση· οι οποίες -άλλες τόσες φορές- δεν αντέχουν σε καμμία εξαντλητική λογική (καί στρατηγική) ανάλυση. (Δεν εννοώ πως οι λαϊκές αυθόρμητες αντιδράσεις είναι κακές, αλλά σχεδόν πάντα υπάρχουν καλύτεροι τρόποι ενέργειας – που δεν επιλέγονται.) Καί δεν μιλάω, βέβαια, γιά τις πληρωμένες (καί δασκαλεμένες) συγκεντρώσεις – όπου μαζεύονται μερικές εκατοντάδες χαρτζηλικωμένοι κοπρίτες, καί με φωνασκίες “απαιτούν” διάφορα. (Κι αυτά απέχοντα πόρρωι της λογικής.)
Όμως, τις περισσότερες φορές οι λαϊκές αντιδράσεις -με κάποιον σχεδόν μαγικό τρόπο- πετυχαίνουν στόχο επακριβώς.
Αυτό, αν κι είναι από πολλούς κατακριτέο, είναι ωστόσο απολύτως εξηγήσιμο.
Οι παλαιότεροι από μας, ζήσαμε όλη την εξέλιξη στους επιτραπέζιους ηλεκτρονικούς υπολογιστές· από τα αρχικά χαζοκούτια του 1975, που απαιτούσαν επίπονη εκμάθηση εντολών καί δουλικές υπηρεσίες του “τυχερού” …πρωτοπόρου χρήστη τους (αντί να είναι αυτά δούλοι δικοί μας…), μέχρι τις σημερινές μέρες, όπου ένα πολύπλοκο περιβάλλον εργασίας (βλακωδώς καλούμενο “λειτουργικό σύστημα”) αναλαμβάνει τις βρωμοδουλειές του …υπηρετείν υπολογιστή – κι εμείς απλά παίζουμε μ’ ένα ποντίκι απάνω σε εικονίτσες.
Μάλιστα, οι δουλειές του “λειτουργικού” (που εγκαθίσταται στον σκληρό δίσκο, καί κάθε τρείς καί λίγο θέλει αναβάθμιση) σιγά-σιγά κατεβαίνουν προς τον μόνιμο (απ’ το εργοστάσιο) ενδογενή προγραμματισμό του υπολογιστή, το λεγόμενο BIOS (καί UEFI την σήμερον). Ώστε, κάποια μέρα δεν θα χρειαζόμαστε σκληρούς δίσκους, εγκατάσταση ΛΣ, καί λοιπές θρίχες περμανάντ. Θ’ αγοράζουμε τον υπολογιστή, θ’ ανοίγουμε τον διακόπτη του, καί θα μας βγάζει κατευθείαν στο περιβάλλον εργασίας – χωρίς “φόρτωμα του λειτουργικού” καί λοιπές παρεμφερείς αηδίες.
Κάπως έτσι, λοιπόν, δηλαδή υπ’ αυτό το πρίσμα, πρέπει να δούμε καί τις αντιδράσεις του Ελληνικού Λαού. Η ενασχόληση του Έλληνα με τα κοινά φαίνεται πως (από επίκτητη διαδικασία εκμαθήσεως σε πανάρχαια χρόνια) κάποια στιγμή γράφτηκε στο dna μας! Οπότε, με πείρα χιλιετιών στο θέμα, οι ζητούμενες απαντήσεις έχουν πλέον γραφτεί στο μή λογικό μέρος του μυαλού του Έλληνα, με αποτέλεσμα τα συμπεράσματα περί το κοινωνικό γίγνεσθαι να βγαίνουν ταχύτατα (χωρίς την παρέμβαση της λογικής) – καί εν πολλοίς σωστά.
Βέβαια, τίποτε δεν είναι ρόδινο· χωρίς τη λογική, πάντα μά πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος του (τρομερού) λάθους! Εδώ, όμως, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον λαό γιά τις αποφάσεις που (είναι μαθημένος να) παίρνει εν θερμώι, καί υπό πίεση χρόνου καί συνθηκών.
Θα τον κατηγορήσουμε γιά κάτι άλλο, πολύ σοβαρώτερο:
Την έλλειψη φυλετικού ιερατείου. Το οποίο (φανερά, ή κρυφά) θα δίνει τις ορθές κατευθύνσεις καί θα διορθώνει τα στραβά.
Φαίνεται πως κάποτε είχαμε φυλετικό ιερατείο, το οποίο όμως (γιά τους χ, ψ λόγους) τα τελευταία 2,000 χρόνια περιέπεσε σε αδράνεια; αφάνεια; αχρηστία; ανυπαρξία; όπως θες πές το. Ως αποτέλεσμα, ο λαός μας κουτουλάει στα βράχια χωρίς οδηγό καί πληγώνεται διαρκώς· τα τελευταία δέκα χρόνια, δέ, είναι καταφανής η πορεία του προς την ολοκληρωτική του εξόντωση κι εξαφάνιση.
Όθεν, η επανασύσταση του φυλετικού μας ιερατείου είναι εκ των ούκ άνευ – καί στο θέμα αυτό δεν δέχομαι κουβέντα.
[Παρένθεση: Φαίνεται πως πράγματι έλαβαν χώραν κάποιες προσπάθειες προς επανασύσταση φυλετικού Ελληνικού ιερατείου, περίπου έξι ή επτά δεκαετίες πρίν την εποχή μας. Με -καί από- άτομα όπως ο Ωνάσης, ο Ιωάννης Πασσάς, καί άλλα. Ωστόσο, αυτές οι προσπάθειες δεν κατέληξαν πουθενά, κυρίως επειδή δεν άφησαν νεώτερους διαδόχους στο κατόπι τους.
Να μας γίνει μάθημα αυτό… Πάντα φροντίζουμε τη διαδοχή.]
Όμως, εάν το πολιτικό ένστικτο του Ελληνικού Λαού δεν δίνει σωστές απαντήσεις στο 100% του συνόλου των προβλημάτων, ή/καί στο 100% του καθενός χωριστού προβλήματος, τότε ας δούμε καί το έτερο εργαλείο που μας απέμεινε: τη λογική.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου