Διαχρονικώς προδοτικό ιερατείο… Γιατί; – β’
2018/11/19
Λογική καί μαθηματικές κατανομές
εωρώ βλακείες ανάξιες πολιτισμένων ανθρώπων τα διάφορα αφοριστικά τσιτάτα, του τύπου:
«Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωΐνη!”,
“Οι εκπαιδευτικοί κάνουν ιδιαίτερα!”,
“Οι γιατροί παίρνουν φακελλάκια!”,
κτλ κτλ. (Βέβαια, το ποιός θα τρέξει να βάλει τάξη, όταν τσακώνεσαι με τον μαλάκα που παραβίασε το κόκκινο, ή ποιός υποφέρει το κάθε αγενέστατο στουρνάρι ένα εξάωρο καθημερινώς, ή ποιός κάνει πλούσιους τους καφετζήδες, ξενυχτώντας στα επείγοντα γιά έναν μισθό της πλάκας, ουδόλως απασχολεί τους αφορίζοντες.)
Κι απ’ την αντίθετη πλευρά, την “καλή”, έχουμε διάφορα άλλα, εξ ίσου βλακώδη. Πχ:
“Οι καλοί άνθρωποι του Θεού, οι καλόγεροι!”
(Τώρα, το πώς φεύγουν απ’ τα μοναστήρια διάφορα κειμήλια μεγάλης αξίας, αποτελεί αξεδιάλυτο μυστήριο· τα κειμήλια την κοπανάνε με τρόπο όντως …θαυματουργό! Καί γιά όσους δεν πιστεύουν στα θρησκευτικά θαύματα, αλλά στα ιατρικά, μάλλον οι εικόνες βγάζουν πόδια, καί δοκιμάζουν να περπατήσουν.
Γιά δέ τις αντεθνικές ραδιουργίες του σκατόψυχου -ναί! ναί! καλόγερου καρέντος!- Μιχαήλ Φελλού, απαιτείται να εκπονηθεί διδακτορική διατριβή, ώστε να σκιαγραφηθούν επακριβώς.)
Το ξέρω, είναι δύσκολο να σκέφτεται κανείς λογικά· απαιτεί πολλή προσπάθεια η ρημάδα η σκέψη! Αυτό το γνωρίζουμε καλά, όσοι σκεπτόμαστε σε “επαγγελματικό” (θα έλεγα) επίπεδο. Ο γράφων, μετά από κάθε μακρά περίοδο νοητικής εργασίας, παραπατάει σα μαστουρωμένος – χρειάζεται δέ επειγόντως την ηδονή της σοκολάτας, γιά να στανιάρει! (Στην οποία, καλό είναι να μήν αντιστέκεστε! Lol!!!)
Ακόμη πιό δύσκολο είναι να σκεφτόμαστε με δύο, τρείς,… περισσότερες παραμέτρους. Γιά παράδειγμα, εάν θέλουμε να παίξουμε ποδοσφαιρικό στοίχημα: πώς πρέπει να παίξουμε, ώστε να έχουμε έστω καί κάποιο μικρό κέρδος, δηλαδή ταυτόχρονη ελαχιστοποίηση της πιθανής χασούρας. Ποιό σύστημα, με ποιούς συντελεστές αποδόσεων, κτλ. (Τί ζητάω κι εγώ τώρα, έ;!… Κατά τ’ άλλα, πρόκειται γιά Μαθηματικά επιπέδου Γυμνασίου – που υποτίθεται τα έχουν διδαχθεί όλοι, από τότε που το Γυμνάσιο έγινε υποχρεωτικό.)
Ωστόσο, είτε μας αρέσει να σκεφτόμαστε σύνθετα, είτε όχι, σε κάθε δείγμα πληθυσμού ανθρώπων ισχύει απαρεγκλίτως η λεγόμενη Γκαουσσιανή (ή “κανονική”) κατανομή – καί τίποτε άλλο.
Ας δούμε -ως παράδειγμα Γκαουσσιανής- πώς κατανέμεται στο σύνολο του πληθυσμού η καλωσύνη:
(Η καλωσύνη, ως μετρήσιμο μέγεθος, σημαίνει το πόσες καλές πράξεις θα κάνεις, στις εκατό που θα σου ζητηθούν.)
Τί δείχνει το διάγραμμα; Πολύ απλά, ότι στο δεξιό μέρος το συγκεκριμένο δείγμα πληθυσμού (πές ένα πέντε τοις εκατό) έχει την καλωσύνη άκρως ανεπτυγμένη (“άγγελοι”)· το αντίθετο συμβαίνει στο αριστερό κομμάτι (“διάβολοι”). Καί το υπόλοιπο 90% στη μέση, είναι οι πότε έτσι – πότε γκιουβέτσι. Καλώς ήρθατε στο κλάμπ, μέλος του οποίου είναι καί ο γράφων!
Αυτό ακριβώς ισχύει σε κάθε ανθρώπινο σύνολο· κι είτε μας αρέσει, είτε όχι, όταν μελετάμε ανθρώπινες συμπεριφορές, πρέπει ανά πάσα στιγμή να έχουμε κατά νούν ολόκληρη την εικόνα της κανονικής κατανομής, καί να μην εκφέρουμε κρίσεις με τσιτάτα.
Πάμε παρακάτω.
Εάν, τώρα, φτιάξουμε Γκαουσσιανή με την δημόσια (πολιτική, θρησκευτική, ή άλλης μορφής) ισχύ των ατόμων ενός λαού, το σχήμα θα είναι ακριβώς το ίδιο:
(Η δημόσια ισχύς, ως μετρήσιμο μέγεθος, σημαίνει πόσες φορές στίς 100 θα περάσει το δικό σου – σε δημόσιες αντιδικίες.)
Αλλά, όταν πάρουμε ως ανθρωποδείγμα ειδικά το 10% της κορυφαίας ισχύος, καί ξαναφτιάξουμε μ’ αυτό Γκαουσσιανή με (μετρήσιμο) μέγεθος στον άξονα x την προσκόλληση σε ιδανικά, τότε κατά κανόνα προκύπτει κάτι σαν αυτό εδώ:
Η καμπύλη της απεικόνισης είναι μία “biased” Γκαουσσιανή κατανομή. Η λέξη βγαίνει μέν από το “(παρα)βιασμένη”, αλλά δεν είναι δόκιμη μετάφραση. Θα λέγαμε “μονομερώς μετατοπισμένη”, ή “μονομερώς αλλοιωμένη”. Στο διάγραμμα απεικονίζεται το πώς φέρεται η (τρομάρα της!) «άρχουσα τάξη» του Ψευτορωμαίϊκου, δηλαδή η παρέα των είκοσι, κάνε εικοσιπέντε χιλιάδων ατόμων, που κυβερνάνε διαρκώς (είτε εμφανώς, ή αφανώς) τη χώρα μας, μετά τον θάνατο του Καποδίστρια.
Μή σας κάνει έκπληξη· αυτό που βλέπετε, είναι με επιστημονική ορολογία αυτό που ξέρουμε με καθημερινά λόγια, ότι πχ οι πολιτικοί δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους! Επίσης, η «μή προσκόλληση σε ιδανικά» είναι απλά ο ευγενικός τρόπος, γιά να πείς τη λέξη “προδοσία”!…
…Πράγμα που ισχύει απολύτως καί γιά τα σημερινά καμώματα της θρησκευτικής μας ηγεσίας, δηλαδή των Βοθρολυμαίου, Ιερώνυμου Λιάπη, καί ενίων δεσποτάδων. Μ’ άλλα λόγια, εκεί ακριβώς στον ανώτερο κλήρο εντοπίζεται το πρόβλημα της (γειτνιάζουσας με προδοσία) αντεθνικής στάσης, κι όχι σ’ όλον τον κλήρο. Διότι, τί να προδώσει, τώρα, ο απλός παπάς της ενορίας; το μεταχειρισμένο ράσο του; Τί να προδώσει ο απλός φαντάρος; το ξύλινο κουβούκλιο της σκοπιάς του;
Τώρα, βέβαια, θα μου πείς ότι καί το παιδί του γείτονά σου, που πήγε στο εξωτερικό γιά σπουδές, αλλά έμεινε μόνιμα εκεί καί παντρεύτηκε αλλόφυλη (είπαμε: εκτός από περιπτώσεις κάρματος!), αντεθνική προδοσία διαπράττει. Όμως, άλλο το ένα άτομο μέσα στο πλήθος, κι άλλο η ηγεσία. Προδοσία με προδοσία έχουν άλλη βαρύτητα.
Οπότε, εδώ προκύπτει το πρώτο κύριο ερώτημα του παρόντος θέματος: Γιατί συμβαίνει αυτό με τον ανώτερο κλήρο;
Στην περίπτωση των πολιτικών, το ξέρουμε. (Καί, μπορώ να πω, δεν μας εκπλήσσει… πλέον.) Οι πωλητικοί, γιά ό,τι κάνουν καί γιά ό,τι παραλείπουν, παρακινούνται από μία πολύ συγκεκριμένη τριάδα κινήτρων: εξουσία, χρήμα, σέξ. (Οι δέ ξελιγωμένες γκόμενες που τους γλείφουν, το κάνουν επειδή βρίσκουν την εξουσία άκρως σεξοδιεγερτική. Λες κι είναι γυμνές μ’ ανοιχτά τα πόδια κάτω απ’ τον καλοκαιρινό Ήλιο.) Μπροστά σ’ αυτό το τρίο, καί ενεργούντες ως ναρκομανείς ισχυρού ναρκωτικού, οι πωλητικοί γράφουν πατρίδες / ιδεολογίες / ευημερία του λαού εκεί που δεν πιάνει το μελάνι. Γνωστά πράγματα, χιλιοειπωμένα κι εξηγημένα πλειστάκις. (Εάν θέλετε εκτενέστερη ανάλυση, απευθυνθήτε σε κανέναν ψυχολόγο. Ή ψυχίατρο. Εγώ στις ψυχο-τέτοιες επιστήμες είμαι έξω απ’ τα νερά μου.)
Στην περίπτωση, πάλι, των (ανωτέρων) στρατιωτικών, επίσης το ξέρουμε. Αυτοί ελπίζουν κάποια μέρα να βάλουν τη στολή στη ντουλάπα, να φορέσουν το κοστούμι, καί να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, ήτοι πωλητικοί. Άρα, καί με δαύτους πέφτουμε στα ίδια – καί δεν είναι ν’ απορείς, που πολλοί των δύο κατηγοριών γίνονται τέκτονες, δηλαδή …επίτιμοι υπήκοοι του αγγλοφώνου κατεστημένου, που κάνει νύν ουσιαστικό κουμάντο στο ενθάδε προτεκτοράτο… ελπίζοντας να μασήσουν κανένα ψίχουλο της εξουσίας, που την κρατάει καί τη μοιράζει ο αγγλόφωνος τεκτονισμός.
(Κι άμα τακιμιάσεις με την αγγλίτσα καί τις ηπαπάρα, καημένε, είσαι τουλάχιστον ένα σκαλί παραπάνω απ’ τους ιθαγενείς του ψευτορωμαίϊκου!… Λίγο τό ‘χεις;
Εννοείται πως πάλι σε ψυχοπερίπτωση πέφτουμε, αλλά είπαμε: ρωτήστε τους ειδικούς!)
Φυσικά, στα παραπάνω εξυπονοείται -εμμέσως, πλήν σαφέστατα- ότι οι πωλητικοί, προκειμένουν να έχουν το τρίπλεξ ναρκωτικό τους το επιούσιον, δεν τό ‘χουν σε τίποτε να το πληρώσουν καί με προδοσία.
Δεν λέω πως αυτό είναι κι ο κανόνας… Μάλλον θα είμαι υπερβολικός, καί δεν το θέλω. Είπαμε, το θέμα είναι σοβαρώτατο, καί κατά το δυνατόν θ’ αποφύγω τις υπερβολές καί τις ανακρίβειες. Ωστόσο… τα ξέρετε. (Καί τα υφίστασθε στην καμπούρα σας καθημερινώς.) Να μην πολυεξηγούμε.
Εδώ πρέπει να κάνουμε καί την απαραίτητη παρένθεση, διότι αλλοιώς θα ήταν ασέβεια προς τον Μποτίλια – που παιδεύεται συνεχώς να μας ανοίξει τα μάτια: Ενδεχομένως η τριάδα κινήτρων να είναι τετραπλέττα… εάν βάλουμε στην παρέα καί το ισχυρώτατο ναρκωτικό DMT (δι-μεθυλ-τρυπταμίνη), το οποίο βρίσκεται στο αίμα βιαίως σφαγιασθέντων μετά από βασανιστήρια. (Ναί, ανθρωποθυσίες εννοώ.)
Αλλά τα περί της διμεθυλτέτοιας δεν τα γνωρίζω (εδώ δεν γνωρίζω τα της εξουσίας! – αν καί, από χρήμα καί σέξ, κάτι σκαμπάζω! Lol!!!), οπότε πάλι ανατρέξτε σε ειδικούς, βιβλιογραφία, κτλ.
Προδοσία ανωτέρου κλήρου – περιγραφή του προβλήματος
Την προδοτική στάση των πωλητικών την καταλαβαίνουν άπαντες. (Εννοώ, όσον αφορά τα κίνητρα, την ψυχική ικανοποίηση, κτλ). Όμως, αν πάμε να μελετήσουμε την προδοτική συμπεριφορά του ανωτέρου κλήρου, πέφτουμε κατ’ αρχήν σε λογικό φράγμα. Διότι αυτοί (δεσποτάδες καί λοιποί) υποτίθεται δεν ασχολούνται με το χρήμα, μιά που το θεωρούν του διαβόλου – καί παρακατιανό ως αξία, μπροστά στον Θεό (που υποτίθεται πως υπηρετούν). Υποτίθεται, επίσης, ότι δεν κάνουν σέξ, διότι ασχολούνται με ανώτερα πράγματα.
‘Ντάξ’… στην πράξη, μερικοί ίσως καί να κάνουν όσα θεωρητικώς δεν επιτρέπονται. Δε βαρυέσαι!… Η μέν παραδοπιστία ειναι μιά μορφή ψυχικής νόσου, που δύσκολα καταπολεμιέται. Γιά το δέ σέξ, κατ’ εμένα ο κανόνας της αγαμίας των ανωτέρων κληρικών είναι λάθος· θά ‘πρεπε ν’ αφήνονται ελεύθεροι να πηγαίνουν με γυναίκες, να ξεχαρμανιάζουν – αν καί δεν μου πέφτει λόγος στα του δόγματος. Με την εξουσία, πάλι, αρκετοί απ’ αυτούς πράγματι έχουν κόλλημα, όντες λίαν εξουσιομανείς. Τέλος, γιά τυχόν τακτική λήψη DMT από το ημέτερον υψηλό παπαδαριό, ουδέν γνωρίζω – αλλά καί δεν νομίζω.
Βέβαια, γιά τον σατανοκατήφορο του Βατικανού καί των προτεσταντών έχει βουΐξει το Διαδίκτυο, αλλά όσοι μετέχουν σε φόνους κι αιμοποσίες, έχουν τέτοια ψυχική αύρα, που βρωμάει ακόμη κι αν τους δείς στην τηλεόραση. (Ξέρω καλά τί σας λέω.) Καί τέτοιο πράγμα μέχρι στιγμής δεν διαπίστωσα στους απο ‘δώ, τους δικούς μας.
Το γενικό ερώτημα, όμως, είναι γιατί κάποια άτομα του ανωτέρου κλήρου φέρονται ως άτομα με χαμηλές / ταπεινών ελατηρίων βλέψεις, αφού υποτίθεται υπηρετούν ανώτερα ιδανικά; Τί τους τραβάει εκεί; Άρα, γιατί θα φτάσουν στο σημείο να προδώσουν όσα υψηλά κι ωραία ορκίστηκαν να υπηρετούν;
Δύσκολη η απάντηση· ίσως με πολλαπλά σκέλη. Αλλά, οπωσδήποτε θα επιχειρήσουμε να τη δώσουμε. Δεν κάνουμε πίσω!
Προδοσία ανωτέρου κλήρου – οι αιτιολογήσεις
Θα χρειαστεί να ψάξουμε σε πιθανές κι απίθανες αιτίες, ακόμη καί στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Δεν έχουμε πολλά στηρίγματα στον δρόμο μας, αλλά οδηγοί μας άτεγκτοι θά ‘ναι η Ιστορία, η Μυθολογία, κι η λογική.
Το φαινόμενο του ξεπουλήματος της Ελλάδας απ’ τον ανώτερο κλήρο δεν είναι τωρινό. Θυμάμαι προχείρως αρκετά παραδείγματα:
Ωστόσο, συγκρατώντας την τάση μας γιά εμετό, βγάζουμε πολλά χρήσιμα συμπεράσματα απ’ αυτά τα ιστορικά (αντι)παραδείγματα. Θα φανεί καθαρά πως οι αιτίες της αντεθνικής προδοτικής στάσης του ανώτερου κλήρου είναι κι άλλες, πέραν των υποσχέσεων γιά υλικές απολαυές.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....
εωρώ βλακείες ανάξιες πολιτισμένων ανθρώπων τα διάφορα αφοριστικά τσιτάτα, του τύπου:«Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωΐνη!”,
“Οι εκπαιδευτικοί κάνουν ιδιαίτερα!”,
“Οι γιατροί παίρνουν φακελλάκια!”,
κτλ κτλ. (Βέβαια, το ποιός θα τρέξει να βάλει τάξη, όταν τσακώνεσαι με τον μαλάκα που παραβίασε το κόκκινο, ή ποιός υποφέρει το κάθε αγενέστατο στουρνάρι ένα εξάωρο καθημερινώς, ή ποιός κάνει πλούσιους τους καφετζήδες, ξενυχτώντας στα επείγοντα γιά έναν μισθό της πλάκας, ουδόλως απασχολεί τους αφορίζοντες.)
Κι απ’ την αντίθετη πλευρά, την “καλή”, έχουμε διάφορα άλλα, εξ ίσου βλακώδη. Πχ:
“Οι καλοί άνθρωποι του Θεού, οι καλόγεροι!”
(Τώρα, το πώς φεύγουν απ’ τα μοναστήρια διάφορα κειμήλια μεγάλης αξίας, αποτελεί αξεδιάλυτο μυστήριο· τα κειμήλια την κοπανάνε με τρόπο όντως …θαυματουργό! Καί γιά όσους δεν πιστεύουν στα θρησκευτικά θαύματα, αλλά στα ιατρικά, μάλλον οι εικόνες βγάζουν πόδια, καί δοκιμάζουν να περπατήσουν.
Γιά δέ τις αντεθνικές ραδιουργίες του σκατόψυχου -ναί! ναί! καλόγερου καρέντος!- Μιχαήλ Φελλού, απαιτείται να εκπονηθεί διδακτορική διατριβή, ώστε να σκιαγραφηθούν επακριβώς.)
Το ξέρω, είναι δύσκολο να σκέφτεται κανείς λογικά· απαιτεί πολλή προσπάθεια η ρημάδα η σκέψη! Αυτό το γνωρίζουμε καλά, όσοι σκεπτόμαστε σε “επαγγελματικό” (θα έλεγα) επίπεδο. Ο γράφων, μετά από κάθε μακρά περίοδο νοητικής εργασίας, παραπατάει σα μαστουρωμένος – χρειάζεται δέ επειγόντως την ηδονή της σοκολάτας, γιά να στανιάρει! (Στην οποία, καλό είναι να μήν αντιστέκεστε! Lol!!!)
Ακόμη πιό δύσκολο είναι να σκεφτόμαστε με δύο, τρείς,… περισσότερες παραμέτρους. Γιά παράδειγμα, εάν θέλουμε να παίξουμε ποδοσφαιρικό στοίχημα: πώς πρέπει να παίξουμε, ώστε να έχουμε έστω καί κάποιο μικρό κέρδος, δηλαδή ταυτόχρονη ελαχιστοποίηση της πιθανής χασούρας. Ποιό σύστημα, με ποιούς συντελεστές αποδόσεων, κτλ. (Τί ζητάω κι εγώ τώρα, έ;!… Κατά τ’ άλλα, πρόκειται γιά Μαθηματικά επιπέδου Γυμνασίου – που υποτίθεται τα έχουν διδαχθεί όλοι, από τότε που το Γυμνάσιο έγινε υποχρεωτικό.)
Ωστόσο, είτε μας αρέσει να σκεφτόμαστε σύνθετα, είτε όχι, σε κάθε δείγμα πληθυσμού ανθρώπων ισχύει απαρεγκλίτως η λεγόμενη Γκαουσσιανή (ή “κανονική”) κατανομή – καί τίποτε άλλο.
Ας δούμε -ως παράδειγμα Γκαουσσιανής- πώς κατανέμεται στο σύνολο του πληθυσμού η καλωσύνη:
(Η καλωσύνη, ως μετρήσιμο μέγεθος, σημαίνει το πόσες καλές πράξεις θα κάνεις, στις εκατό που θα σου ζητηθούν.)
Τί δείχνει το διάγραμμα; Πολύ απλά, ότι στο δεξιό μέρος το συγκεκριμένο δείγμα πληθυσμού (πές ένα πέντε τοις εκατό) έχει την καλωσύνη άκρως ανεπτυγμένη (“άγγελοι”)· το αντίθετο συμβαίνει στο αριστερό κομμάτι (“διάβολοι”). Καί το υπόλοιπο 90% στη μέση, είναι οι πότε έτσι – πότε γκιουβέτσι. Καλώς ήρθατε στο κλάμπ, μέλος του οποίου είναι καί ο γράφων!
Αυτό ακριβώς ισχύει σε κάθε ανθρώπινο σύνολο· κι είτε μας αρέσει, είτε όχι, όταν μελετάμε ανθρώπινες συμπεριφορές, πρέπει ανά πάσα στιγμή να έχουμε κατά νούν ολόκληρη την εικόνα της κανονικής κατανομής, καί να μην εκφέρουμε κρίσεις με τσιτάτα.
Πάμε παρακάτω.
Εάν, τώρα, φτιάξουμε Γκαουσσιανή με την δημόσια (πολιτική, θρησκευτική, ή άλλης μορφής) ισχύ των ατόμων ενός λαού, το σχήμα θα είναι ακριβώς το ίδιο:
(Η δημόσια ισχύς, ως μετρήσιμο μέγεθος, σημαίνει πόσες φορές στίς 100 θα περάσει το δικό σου – σε δημόσιες αντιδικίες.)
Αλλά, όταν πάρουμε ως ανθρωποδείγμα ειδικά το 10% της κορυφαίας ισχύος, καί ξαναφτιάξουμε μ’ αυτό Γκαουσσιανή με (μετρήσιμο) μέγεθος στον άξονα x την προσκόλληση σε ιδανικά, τότε κατά κανόνα προκύπτει κάτι σαν αυτό εδώ:
Η καμπύλη της απεικόνισης είναι μία “biased” Γκαουσσιανή κατανομή. Η λέξη βγαίνει μέν από το “(παρα)βιασμένη”, αλλά δεν είναι δόκιμη μετάφραση. Θα λέγαμε “μονομερώς μετατοπισμένη”, ή “μονομερώς αλλοιωμένη”. Στο διάγραμμα απεικονίζεται το πώς φέρεται η (τρομάρα της!) «άρχουσα τάξη» του Ψευτορωμαίϊκου, δηλαδή η παρέα των είκοσι, κάνε εικοσιπέντε χιλιάδων ατόμων, που κυβερνάνε διαρκώς (είτε εμφανώς, ή αφανώς) τη χώρα μας, μετά τον θάνατο του Καποδίστρια.
Μή σας κάνει έκπληξη· αυτό που βλέπετε, είναι με επιστημονική ορολογία αυτό που ξέρουμε με καθημερινά λόγια, ότι πχ οι πολιτικοί δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους! Επίσης, η «μή προσκόλληση σε ιδανικά» είναι απλά ο ευγενικός τρόπος, γιά να πείς τη λέξη “προδοσία”!…
…Πράγμα που ισχύει απολύτως καί γιά τα σημερινά καμώματα της θρησκευτικής μας ηγεσίας, δηλαδή των Βοθρολυμαίου, Ιερώνυμου Λιάπη, καί ενίων δεσποτάδων. Μ’ άλλα λόγια, εκεί ακριβώς στον ανώτερο κλήρο εντοπίζεται το πρόβλημα της (γειτνιάζουσας με προδοσία) αντεθνικής στάσης, κι όχι σ’ όλον τον κλήρο. Διότι, τί να προδώσει, τώρα, ο απλός παπάς της ενορίας; το μεταχειρισμένο ράσο του; Τί να προδώσει ο απλός φαντάρος; το ξύλινο κουβούκλιο της σκοπιάς του;
Τώρα, βέβαια, θα μου πείς ότι καί το παιδί του γείτονά σου, που πήγε στο εξωτερικό γιά σπουδές, αλλά έμεινε μόνιμα εκεί καί παντρεύτηκε αλλόφυλη (είπαμε: εκτός από περιπτώσεις κάρματος!), αντεθνική προδοσία διαπράττει. Όμως, άλλο το ένα άτομο μέσα στο πλήθος, κι άλλο η ηγεσία. Προδοσία με προδοσία έχουν άλλη βαρύτητα.
Οπότε, εδώ προκύπτει το πρώτο κύριο ερώτημα του παρόντος θέματος: Γιατί συμβαίνει αυτό με τον ανώτερο κλήρο;
Στην περίπτωση των πολιτικών, το ξέρουμε. (Καί, μπορώ να πω, δεν μας εκπλήσσει… πλέον.) Οι πωλητικοί, γιά ό,τι κάνουν καί γιά ό,τι παραλείπουν, παρακινούνται από μία πολύ συγκεκριμένη τριάδα κινήτρων: εξουσία, χρήμα, σέξ. (Οι δέ ξελιγωμένες γκόμενες που τους γλείφουν, το κάνουν επειδή βρίσκουν την εξουσία άκρως σεξοδιεγερτική. Λες κι είναι γυμνές μ’ ανοιχτά τα πόδια κάτω απ’ τον καλοκαιρινό Ήλιο.) Μπροστά σ’ αυτό το τρίο, καί ενεργούντες ως ναρκομανείς ισχυρού ναρκωτικού, οι πωλητικοί γράφουν πατρίδες / ιδεολογίες / ευημερία του λαού εκεί που δεν πιάνει το μελάνι. Γνωστά πράγματα, χιλιοειπωμένα κι εξηγημένα πλειστάκις. (Εάν θέλετε εκτενέστερη ανάλυση, απευθυνθήτε σε κανέναν ψυχολόγο. Ή ψυχίατρο. Εγώ στις ψυχο-τέτοιες επιστήμες είμαι έξω απ’ τα νερά μου.)
Στην περίπτωση, πάλι, των (ανωτέρων) στρατιωτικών, επίσης το ξέρουμε. Αυτοί ελπίζουν κάποια μέρα να βάλουν τη στολή στη ντουλάπα, να φορέσουν το κοστούμι, καί να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, ήτοι πωλητικοί. Άρα, καί με δαύτους πέφτουμε στα ίδια – καί δεν είναι ν’ απορείς, που πολλοί των δύο κατηγοριών γίνονται τέκτονες, δηλαδή …επίτιμοι υπήκοοι του αγγλοφώνου κατεστημένου, που κάνει νύν ουσιαστικό κουμάντο στο ενθάδε προτεκτοράτο… ελπίζοντας να μασήσουν κανένα ψίχουλο της εξουσίας, που την κρατάει καί τη μοιράζει ο αγγλόφωνος τεκτονισμός.
(Κι άμα τακιμιάσεις με την αγγλίτσα καί τις ηπαπάρα, καημένε, είσαι τουλάχιστον ένα σκαλί παραπάνω απ’ τους ιθαγενείς του ψευτορωμαίϊκου!… Λίγο τό ‘χεις;
Εννοείται πως πάλι σε ψυχοπερίπτωση πέφτουμε, αλλά είπαμε: ρωτήστε τους ειδικούς!)
Φυσικά, στα παραπάνω εξυπονοείται -εμμέσως, πλήν σαφέστατα- ότι οι πωλητικοί, προκειμένουν να έχουν το τρίπλεξ ναρκωτικό τους το επιούσιον, δεν τό ‘χουν σε τίποτε να το πληρώσουν καί με προδοσία.
Δεν λέω πως αυτό είναι κι ο κανόνας… Μάλλον θα είμαι υπερβολικός, καί δεν το θέλω. Είπαμε, το θέμα είναι σοβαρώτατο, καί κατά το δυνατόν θ’ αποφύγω τις υπερβολές καί τις ανακρίβειες. Ωστόσο… τα ξέρετε. (Καί τα υφίστασθε στην καμπούρα σας καθημερινώς.) Να μην πολυεξηγούμε.
Εδώ πρέπει να κάνουμε καί την απαραίτητη παρένθεση, διότι αλλοιώς θα ήταν ασέβεια προς τον Μποτίλια – που παιδεύεται συνεχώς να μας ανοίξει τα μάτια: Ενδεχομένως η τριάδα κινήτρων να είναι τετραπλέττα… εάν βάλουμε στην παρέα καί το ισχυρώτατο ναρκωτικό DMT (δι-μεθυλ-τρυπταμίνη), το οποίο βρίσκεται στο αίμα βιαίως σφαγιασθέντων μετά από βασανιστήρια. (Ναί, ανθρωποθυσίες εννοώ.)
Αλλά τα περί της διμεθυλτέτοιας δεν τα γνωρίζω (εδώ δεν γνωρίζω τα της εξουσίας! – αν καί, από χρήμα καί σέξ, κάτι σκαμπάζω! Lol!!!), οπότε πάλι ανατρέξτε σε ειδικούς, βιβλιογραφία, κτλ.
Προδοσία ανωτέρου κλήρου – περιγραφή του προβλήματος
Την προδοτική στάση των πωλητικών την καταλαβαίνουν άπαντες. (Εννοώ, όσον αφορά τα κίνητρα, την ψυχική ικανοποίηση, κτλ). Όμως, αν πάμε να μελετήσουμε την προδοτική συμπεριφορά του ανωτέρου κλήρου, πέφτουμε κατ’ αρχήν σε λογικό φράγμα. Διότι αυτοί (δεσποτάδες καί λοιποί) υποτίθεται δεν ασχολούνται με το χρήμα, μιά που το θεωρούν του διαβόλου – καί παρακατιανό ως αξία, μπροστά στον Θεό (που υποτίθεται πως υπηρετούν). Υποτίθεται, επίσης, ότι δεν κάνουν σέξ, διότι ασχολούνται με ανώτερα πράγματα.
‘Ντάξ’… στην πράξη, μερικοί ίσως καί να κάνουν όσα θεωρητικώς δεν επιτρέπονται. Δε βαρυέσαι!… Η μέν παραδοπιστία ειναι μιά μορφή ψυχικής νόσου, που δύσκολα καταπολεμιέται. Γιά το δέ σέξ, κατ’ εμένα ο κανόνας της αγαμίας των ανωτέρων κληρικών είναι λάθος· θά ‘πρεπε ν’ αφήνονται ελεύθεροι να πηγαίνουν με γυναίκες, να ξεχαρμανιάζουν – αν καί δεν μου πέφτει λόγος στα του δόγματος. Με την εξουσία, πάλι, αρκετοί απ’ αυτούς πράγματι έχουν κόλλημα, όντες λίαν εξουσιομανείς. Τέλος, γιά τυχόν τακτική λήψη DMT από το ημέτερον υψηλό παπαδαριό, ουδέν γνωρίζω – αλλά καί δεν νομίζω.
Βέβαια, γιά τον σατανοκατήφορο του Βατικανού καί των προτεσταντών έχει βουΐξει το Διαδίκτυο, αλλά όσοι μετέχουν σε φόνους κι αιμοποσίες, έχουν τέτοια ψυχική αύρα, που βρωμάει ακόμη κι αν τους δείς στην τηλεόραση. (Ξέρω καλά τί σας λέω.) Καί τέτοιο πράγμα μέχρι στιγμής δεν διαπίστωσα στους απο ‘δώ, τους δικούς μας.
Το γενικό ερώτημα, όμως, είναι γιατί κάποια άτομα του ανωτέρου κλήρου φέρονται ως άτομα με χαμηλές / ταπεινών ελατηρίων βλέψεις, αφού υποτίθεται υπηρετούν ανώτερα ιδανικά; Τί τους τραβάει εκεί; Άρα, γιατί θα φτάσουν στο σημείο να προδώσουν όσα υψηλά κι ωραία ορκίστηκαν να υπηρετούν;
- Δηλαδή, να προδώσουν την Ορθοδοξία;
- Δηλαδή, να προδώσουν την Ελλάδα; (Μιά που -όπως προείπαμε- η κάθε συγκεκριμένη θρησκεία είναι έκφραση της αντίστοιχης συλλογικής εθνικής ψυχής.)
Δύσκολη η απάντηση· ίσως με πολλαπλά σκέλη. Αλλά, οπωσδήποτε θα επιχειρήσουμε να τη δώσουμε. Δεν κάνουμε πίσω!
Προδοσία ανωτέρου κλήρου – οι αιτιολογήσεις
Θα χρειαστεί να ψάξουμε σε πιθανές κι απίθανες αιτίες, ακόμη καί στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Δεν έχουμε πολλά στηρίγματα στον δρόμο μας, αλλά οδηγοί μας άτεγκτοι θά ‘ναι η Ιστορία, η Μυθολογία, κι η λογική.
Το φαινόμενο του ξεπουλήματος της Ελλάδας απ’ τον ανώτερο κλήρο δεν είναι τωρινό. Θυμάμαι προχείρως αρκετά παραδείγματα:
- Πηγαίνοντας πίσω, στην Τουρκοκρατία, βρίσκουμε πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως που έγλειφαν τους δυνάστες Τούρκους, ή τακίμιαζαν με προτεστάντες.
- Πιό πίσω ακόμη, πρίν την Άλωση του 1453, είχαμε εμετικώς φιλοκαθολικούς (παρά τα όσα άσχημα έκαναν οι καθολικοί το 1204).
- Ακόμη πιό πίσω, στην (διπλή) άλωση του 1203/1204, πάλι είχαμε τον χαμογελαστώς λοξοκοιτάζοντα τους καθολικούς πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Καματηρό.
- Ακόμη παραπίσω, στο πρώϊμο Βυζάντιο, κάποιοι πατριάρχες έγλειφαν μετά προθυμίας διαφόρους αιρετικούς αυτοκράτορες. (Αδιαφορώντας γιά το ότι ο λαός στους δρόμους σκοτωνόταν γιά δογματικά ζητήματα.)
- Τους Δελφούς, που -ενώι καιγόταν ο κώλος της Ελλάδας- έγλειφαν τους Πέρσες, προκειμένου να μη χάσουν τις δωρεές των τελευταίων;
- Τους Δελφούς (πάλι), από τις διαβολές των οποίων ξεκίνησαν οι προκαταρκτικές φάσεις του Πελοποννησιακού Πολέμου (δεκαετίες 470-440 πΧ) καί του έκτοτε ασταμάτητου κατήφορου της Ελλάδας;
- Τους Δελφούς (εκ τρίτου), χάριν των οποίων ξεκίνησαν οι ιεροί ή Φωκικοί πόλεμοι… γιά την κτηματική περιουσία; (Τόσο “ιεροί”! Γιά τον μπεζαχτά! Γιά τα Δελφικά βακούφια!)
- Τους Δελφούς (εκ τετάρτου), που ιερέας τους δολοφόνησε τον Νεοπτόλεμο μέσα στον ναό;
- Ή τους αντίστοιχους ιερείς του Απόλλωνα στην κατακτημένη καί φλεγόμενη Τροία, που δολοφόνησαν τον (πατέρα του Νεοπτόλεμου, τον) Αχιλλέα – πάλι μέσα στον ναό; (Τα περί βέλους του Πάρη στην φτέρνα του Αχιλλέα είναι ποιητικές σαχλαμάρες.)
Ωστόσο, συγκρατώντας την τάση μας γιά εμετό, βγάζουμε πολλά χρήσιμα συμπεράσματα απ’ αυτά τα ιστορικά (αντι)παραδείγματα. Θα φανεί καθαρά πως οι αιτίες της αντεθνικής προδοτικής στάσης του ανώτερου κλήρου είναι κι άλλες, πέραν των υποσχέσεων γιά υλικές απολαυές.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου