ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ...

Γράφει ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΑΟΣ

 

Οι Αλβανοί του Καυκάσου: ένα θέμα που συχνά διαλάθει της προσοχής...

Το σύγχρονο αλβανικό κράτος είναι ένα εθνοπολιτιστικό αμάλγαμα με πολλαπλές ταυτότητες, όχι συμβατές μεταξύ τους όλες, αλλά όλες υπαρκτές...Το ποια θα επικρατήσει είναι ένα νοοπολιτικό ζήτημα. Όποιος όμως θέλει να εμπλακεί σε νοοπολιτικές επιχειρήσεις στο σύγχρονο αλβανικό κράτος, πρέπει να γνωρίζει καλά την ιστορία και τον πολιτισμό αυτού του νεόδμητου έθνους-κράτους.
Η Αλβανία ήταν αρχικώς μία χώρα στην περιοχή του Καυκάσου (βλ. χάρτη εδώ συνημμένο). Συνόρευε βορείως με τα Κεραύνια Όρη (προέκταση του Καυκάσου), ανατολικώς με την Κασπία Θάλασσα, και νοτίως με τον ποταμό Αράς ή Άραξο, ενώ τα ανατολικά της σύνορα ήταν ασταθή και, συμφώνως με τον γεωγράφο Στράβωνα (Γεωγραφικά, 11.14.5), προσδιορίζονταν από την περιοχή Κορ, η οποία αποτελούσε διαφιλονικούμενη περιοχή μεταξύ των Αλβανών και των Αρμενίων.
Στην Αρχαιότητα, οι Αλβανοί αναφέρονται για πρώτη φορά στη Μάχη των Γαυγαμήλων (331 π.Χ.) ως σύμμαχοι των Μήδων εναντίον των Μακεδόνων-Ελλήνων (Αρριανού, Ανάβαση, 3.8.4 και 3.11.4) και ως μέλη της φρουράς του Πέρση Αυτοκράτορα Δαρείου Γ' (Αρριανού, Ανάβαση, 3.13.1).
Τα αλβανικά φύλα, καθένα εκ των οποίων είχε δικό του αρχηγό, μιλούσαν διαφορετικές διαλέκτους (Στράβων, 11.4.6 κ.εξ.). Κατά τη διάρκεια της Ελληνιστικής περιόδου, συνενώθηκαν με άλλα γειτονικά φύλα της περιοχής του Καυκάσου για να διαμορφώσουν ένα ενιαίο κρατικό υποκείμενο υπό ενιαία ηγεσία (Στράβων, 9.7.6. κ.εξ.). Αυτή η ενοποίηση εκτιμάται ότι έλαβε χώρα τον δεύτερο αιώνα π.Χ. κυρίως εξ αιτίας του πολέμου μεταξύ του Μιθριδάτη Β', Βασιλέα των Πάρθων, και του Αρτάβαζου Α', Βασιλέα της Αρμενίας (βλ. O. G. von Wesendonck, “Über georgisches Heidentum,” Caucasica 1, 1924, σελ. 51). Επίσης, ο Στράβων επισημαίνει τις σημαντικές επιδράσεις του Ζωροαστρισμού επί των αρχαίων Αλβανών.
Το 65 π.Χ., ο Ρωμαίος στρατηγός Πομπήιος υπέταξε την Αρμενία και την Ιβηρία, κατέλαβε την Κολχίδα και εισέβαλε στην Αλβανία και νίκησε τον Αλβανό Βασιλέα Οροίζη (Πλουτάρχου, Πομπήιος, 35, και Dion Cassius, Historia Romana, 37.3-4). Ο Θεοφάνης ο Μυτιληναίος, ο οποίος ακολουθούσε το Πομπήιο στον Καύσο ως ιστοριογράφος, έχει γράψει για τους Αλβανούς του Καυκάσου ότι ήταν ημι-νομαδικοί κτηνοτρόφοι και κυνηγοί, μιλούσαν περίπου 26 γλώσσες/διαλέκτους, είχαν μικρή γνώση της γεωργίας, δεν είχαν αναπτύξει εγχρήματη οικονομία, και, παρ' ότι δεν ήταν ιδιαιτέρως φιλοπόλεμοι, μπορούσαν να συγκροτούν γρήγορα στρατιωτικά σώματα κατά τα πρότυπα που είχαν λάβει από τους Μήδους (Στράβων, Γεωγραφικά, 11.4.4-11.4.6). Ο Πλίνιος αναφέρει την Cabalaca (= Καμπαλά) ως πρωτεύουσα της αρχαίας Αλβανίας του Καυκάσου (Πλίνιος, Φυσική Ιστορία, 6.29).
Αργότερα, η Αλβανία του Καυκάσου πέρασε υπό τον έλεγχο των αυτοκρατοριών των Σασσανιδών και των Αράβων.
Όπως υποστηρίζω στο βιβλίο μου "Νοοπολιτική" (Εκδόσεις Δίαυλος), η ανάλυση εθνικού χαρακτήρα και η πολιτισμική ανάλυση αποτελούν την πεμπτουσία και το θεμέλιο της πολιτικής ανάλυσης:
https://www.diavlos-books.gr/…/noopolitiki-filosofia-tis-is…

 

 

Οι Μυστικοί Φάκελοι του Αλβανικού Εθνικισμού . . .
Διαβάστε το βιβλίο ,για να κατανοήσετε τη νοοπολιτική και τα βάθη και τα μυστικά του Ανατολικού Ζητήματος (το οποίο αναλύω στο Κεφάλαιο 8). Εκεί θα καταλάβετε το πώς έδρασαν οι Μεγάλες Δυνάμεις για τη χειραγώγηση και διαχείριση των εθνοκρατικών γενέσεων που έλαβαν χώρα στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή μετά από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεύτερον, στο πλαίσιο των σχεδίων των Βρετανών, των Γάλλων, των Γερμανών και, από τον εικοστό αιώνα και μετά, των Η.Π.Α. για τη δημιουργία δικών τους γεωστρατηγικών προτεκτοράτων στα Βαλκάνια, δημιουργήθηκε και το νεωτερικό κράτος της Αλβανίας, το οποίο, προς τούτο, εφοδιάστηκε με μία εθνοποιητική μυθολογία που ανάγει την «Αλβανικότητα» στην αρχαία Ιλλυρία και με θεμελιώδη εθνοποιητικά χαρακτηριστικά, μεταξύ των οποίων και μία ενιαία γλώσσα. Σε αυτό το σχέδιο κατασκευής της νεωτερικής Αλβανίας έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο ένας ελληνικής καταγωγής προδότης του Ελληνισμού, ο Θεοφάνης Στυλιανός Μαυρομάτης (1882-1965), ο οποίος αυτοπροσδιορίστηκε ως Αλβανός λαμβάνοντας το αλβανικό όνομα Θεοφάν Στιλιάν Νόλι (Theofan Stilian Noli), γνωστός και ως Φαν Νόλι (Fan Noli). Αυτός, λοιπόν, ο Αλβανός, κατ’ επιλογή του, συγγραφέας, λόγιος, διπλωμάτης, πολιτικός, ιστορικός και προπαγανδιστής έγινε ο ιδρυτής της τότε σχισματικής «Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας» και διετέλεσε πρωθυπουργός και αντιβασιλέας της Αλβανίας το 1924.
Ο Φαν Νόλι τιμάται έκτοτε στη σύγχρονη Αλβανία ως πρωτεργάτης της λογοτεχνίας, της ιστορίας, της διπλωματίας, της δημοσιογραφίας και της μουσικής του νεωτέρου αλβανικού κράτους. Πράγματι, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην επιβολή και παγίωση της νεωτερικής αλβανικής ταυτότητας, περιλαμβανομένης της νεωτερικής αλβανικής γλώσσας.
Ο Νόλι έλαβε πτυχίο από το περίφημο αμερικανικό Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ το 1912, αποφοίτησε από το περίφημο αμερικανικό Ωδείο της Νέας Αγγλίας το 1938, και έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης το 1945. Το 1908, για να συμπληρώσει τα προσόντα του, ώστε να φέρει σε πέρας τη νοοπολιτική αποστολή του, χειροτονήθηκε και ιερέας (αποσπώντας αντικανονικώς χειροτονία από τον Αρχιεπίσκοπο Πλάτωνα Rozhdestvensky της Ρωσικής Εκκλησίας στις Η.Π.Α.), προκειμένου, εκ των έσω, να ανακηρύξει αυτόνομη (αυθαιρέτως) «Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας» και να επιβάλει τη νεοαλβανική γλώσσα ως γλώσσα της θείας Λειτουργίας σε αυτήν την νεόδμητη «Εκκλησία» (βλ. Robert Clegg Austin, “Founding a Balkan State: Experiment with Democracy 1920-1925”, Toronto: University of Toronto Press, 2012). Στη διαβόητη Σύνοδο της πόλης Μπεράτ, στην Αλβανία, 13 Σεπτεμβρίου 1922, ένας όχλος Αλβανών «Ορθοδόξων» εθνικιστών, ανακήρυξε μία αυτοκέφαλη «Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας» με τον Νόλι Επίσκοπο αυτής, και όρισε ότι η γλώσσα της θείας Λειτουργίας θα ήταν η νεοαλβανική, στη διαμόρφωση της οποίας, όπως προανέφερα, ο Νόλι είχε παίξει αποφασιστικό ρόλο! Επί πλέον, αξίζει να τονιστεί ότι ο Νόλι συνεργάστηκε στενά με τον Αμερικανό πρόεδρο Γούντροου Ουίλσον, δρώντας ως νοοπολιτικός διαχειριστής του νεοαλβανικού εθνικισμού για λογαριασμό του αμερικανοβρετανικού κατεστημένου.
Το 1921, ο Νόλι κατόρθωσε να εκλεγεί στην αλβανική Βουλή ως εκπρόσωπος του φιλελευθέρου βρετανοφίλου Λαϊκού Κόμματος (αλβανιστί, Partia e Popullit). Mε τη βοήθεια των Δυτικών διαχειριστών του, επέβαλε το καθεστώς του στην Αλβανία με την Επανάσταση του Ιουνίου του 1924 (κάτι ανάλογο με τις σημερινές χειραγωγούμενες επαναστάσεις και τους σημερινούς χειραγωγουμένους εμφυλίους πολέμους). Όταν ο Αλβανός συντηρητικός πολιτικός Αχμέτ Ζόγκου (Ahmet Zogu), εκπρόσωπος της ιταλόφιλης πολιτικής παράταξης, ανέτρεψε το καθεστώς Νόλι και έγινε πρόεδρος της Αλβανίας (και, μάλιστα, το 1928, ανακηρύχθηκε Βασιλέας), ο Νόλι, μετά από σύντομη παραμονή στην Ιταλία, εγκαταστάθηκε στις Η.Π.Α., όπου εργάστηκε ως διανοούμενος και θρησκευτικός ηγέτης (κάτι ανάλογο με τον σημερινό ιμάμη Γκιουλέν στην περίπτωση της Τουρκίας). Ωστόσο, το έργο του Νόλι σφράγισε την εθνοποιητική μυθολογία της νεωτερικής Αλβανίας. Εξ ου και, όπως βλέπετε, στήν φωτογραφία που επισυνάπτω εδώ, η μορφή του Νόλι τοποθετήθηκε επάνω στο αλβανικό χαρτονόμισμα των 100 Λεκ, και ο Αλβανός ηγέτης Ενβέρ Χόντζα έχει εξυμνήσει το έργο του Νόλι για τον ρόλο που έπαιξε στη διαμόρφωση της νεοαλβανικής ταυτότητας (βλ. Enver Hoxha, “Ditar: 1965”, Tirana, 8 Nëntori Publishing House, σελ. 172-174).   Nicolas Laos Author