ΠΕΡΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΣΑΘΡΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ [Μέρος 1ον]
Από τον ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ
1.ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΓΕΩΠΟΝΟΥ
Το παρόν σημείωμα στοχεύει να επισυνάπτεται στις δύο πρόσφατες αναρτήσεις τού Παλαιού. Αμφότερα τα δημοσιεύματα, καίτι παρείχαν αφορμή για πλήθος αρνητικών σχολιασμών, κρίνεται από τον γράφοντα ότι είναι θεμιτά και ότι προσανατολίζινται σε λίαν χρήσιμη προοπτική, έστω και εάν δεν συμφωνώ με το σύνολον εύρος και το βάθος τής κριτικής που επιχειρήθηκε.
Ίσως αντιτάξουν κάποιοι, ότι στην διακασία τής αποδομήσεως σαθρών προτύπων, τα οποία μάς διέπουν, απαιτείται μεγάλη προσοχή αλλά και ακρίβεια. Και ότι δεν αρμόζει στην πορεία τής προσπάθειας αποκαθαρισμού τής συνειδήσεώς μας μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά. Αναμφιβόλως, εφόσον επιχειρηθεί εγχείρησις αμυγδαλών με το αλυσοπρίονο, μαζί με τούς εν σήψει αδένες αφαιρείται και σύνολος η κεφαλή, άνευ τής οποίας ουδέν δύναται γενέσθαι. Ας μού επιτραπεί όμως επ’ αυτού ο εντοπισμός, οτι επί τού προκειμένου δεν πρόκειται για κάποια μαλακής υφής απολήξεως τού ουρανίσκου, αλλά για χοντρό κάγκελο. Οπότε η οδοντοτή άλυσος μετά τήν πρόσκρουσιν επί τού σιδήρου ελάχιστο τμήμα τού σεβασμίου επιχρίσματος του μόνον δύναται να αποκολλά, ενώ η ίδια θραβομένη πλήρως εκσφενδονίζεται με μεγάλο κρότο, ώστε να προσγειωθεί στην αγκάλη τού χειρουργούντος παλαιού και καλού μου φίλου, όστις γοερώς ενίσταται: «Για την ταμπακιέρα δεν έχετε να πείτε κάτι;». Η στάσις τών επικριτών του όμως, θα μπορούσε να συνοψισθεί στον τελευταίο στίχο τού ομωνύμου άσματος τού Μίμη Τραϊφόρου:
Την ταμπακιέρα σου δεν έπρεπε να πάρω
Γιατί την βλέπω και βαθιά μελαγχολώ
Μέχρι που σκέφτομαι να κόψω το τσιγάρο
Για να σε διώξω μια στιγμή απ’ το μυαλό
Προς επίρρωσιν λοιπόν τής αξίας τού απαραιτήτου αυτού αξεσουάρ για κάθε θεριακλή, όστις αρέσκεται να εισέρχεται στήν ουσία τών πραγμάτων, ας μού επιτραπεί εν πρώτοις μία σύγκρισις μεταξύ τής βιβλικής Βαβυλώνος και τού συγχρόνου Ελλαδικού μορφώματος. Πέντε φρονώ ότι ήσαν τα βασικά χαρακτηριστικά τής Βαβυλώνος:
Η σύμμυξις φυλών
Η σύμμυξις γλωσσών
Η πλήρης έκκλυσις τών ηθών
Η δημοσία λατρεία τού Μολώχ
Η πλήρης καταστροφή της, ήτις ακολούθως επήλθεν.
Πας νοήμων δύναται σήμερα να διαπιστώσει, ότι τα τέσσερα πρώτα αυτών τών χαρακτηριστικών διαχέουν και το σύγχρονο Ελλαδικό μόρφωμα. Το οποίον – ευτυχώς, όχι ένεκα Θείας οργής, αλλά ένεκα Θείας Προνοίας – ενώ απειλείται παντοειδώς, δεν συνετάχθη με τα μπάζα τών Σοδόμων. Κατά συνέπεια κάθε είδους γοερή αναφορά περί κρισιμότητος τών στιγμών, έστω και εάν αυτή επιχειρείται σε πλαίσια υπερβολής, προσπαθώντας να κουρέψει το γκαζόν με την μπολντόζα, είναι – είτε μας αρέσει είτε όχι – θεμιτή και χρήσιμη. Διότι το χορτάρι γέμισε ζιζάνια, τα οποία μετέτρεψαν τον λαχανόκηπο σε ζούγκλα σαρκοβόρων φυτών.
Οι δυσκολίες που προβάλει όμως ο αποκαθαρισμός τής αμπέλου μας από τα παράσιτα, δεν ανάγεται κυρίως στο υπερμεγέθες τής αδυσωπήτου αναπτύξεως, που αυτά έχουν προσλάβει. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ποσοτικού αλλά ποιοτικού χαρακτήρος. Προς κατανόησιν τού ζητουμένου αρκεί η απλή λογική, έστω κι εάν δεν εφαρμόζεται συχνά. Ας περιέλθουμε υποθετικώς και αυτοβούλως, προς εντοπισμόν τού προβλήματος, στην θέσιν τών αρχιτεκτόνων τού Μάτριξ, στην προσπάθειά τους να πνύξουν με σπορά ζιζανίων το δένδρο τού Ελληνισμού. Τι θα επράτταμε εμείς στην θέση τους; Ποιό είδος ζιζανίων θα επιλέγαμε, ώστε να επιβάλλουμε την πλέον δραστική υπόθαλψη τού ζώντος φυτικού οργανισμού; Γνωρίζουμε, ότι η προσβολή τού εδάφους από παράσιτα πέριξ τού φυτού, ενώ τού επιφέρει σχετική ασιτεία, δεν επαρκεί για να το εξοντώσει. Αλλά και η προσβολή τού φυλλώματος τών φυτών από ασθένειες, έστω κι αν είναι επιβλαβής, δεν επερκεί για να επιφέρει τον πλήρη μαρασμό. Το ίδιο ισχύει και για την προσβολή τού βλαστού. Εφόσον οι ρίζες παραμένουν ανέπαφες, οι ρίζες θα πετάξουν νέο βλαστάρι, ακόμη και αν κοπει ο βλαστός. Οι προσβολή όμως τών ριζών αποβαίνει αμετάκλητα μοιραία για το φυτό. Αυτή είναι ακριβώς η μέθοδος, που ακολουθούν οι αντίπαλοι τού Ελληνισμού.
ΑΡΑ ΟΡΘΩΣ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΟΙ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΔΙΑΡΡΗΓΝΥΟΝΤΕΣ ΤΑ ΙΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ. Ο ΚΡΟΤΟΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΣΤΗΝ ΑΦΥΠΝΗΣΗ ΑΠΟ ΒΑΘΥ ΛΗΘΑΡΓΟ.
Πλην όμως η αντίστοιχος θεραπεία μιας τέτοιας μακροχρονίου υποθάλψεως δεν είναι δυνατόν να επιτύχει ο όποιος κηπουρός, αλλά απαιτεί έμπειρο γεωπόνο. Άνθρωπο που πονάει την γή, δηλαδή εκπονεί πόνημα βήμα προς βήμα μετά από συγκροτρημένες μακροχρόνειες μελέτες και αλλεπάλληλες αυτοψίες, υπεράνω τής απλής μαθητείας και τής επιφανειακής επιμέλειας.
Η σωτηρία τών ριζών από τα παράσιτα απαιτεί εμμονή στην σπουδή τού Μάτριξ και μάστορα που δύναται να χειρίζεται αριστοτεχνικά το νυστέρι. Διότι τα παράσιτα επικολλούνται πέριξ τών ριζών. Οπότε η άστοχος εκτομή τους οδηγεί στην αφαίρεση και τών ριζών με μοιραίες συνέπειες. Επίσης αυτός που δύναται να διαβλέπει το μάτριξ γνωρίζει, ότι η ύπουλος και δολία υφή αυτού τού τέρατος είναι τέτοια, που μόνον ένα τμήμα τών παρασίτων είναι δυνατόν να αφαιρεθεί χωρίς ακρωτηριασμό τών ριζών. Διότι κάποια τών παρασίτων διαποτίζουν τις ρίζες πλήρως. Τουτέστιν η επιδιωκόμενη θεραπεία στοχεύει στην αφαίρεση εκείνων των ζιζανίων, που είναι δυνατόν να αφαιρεθούν χωρίς να επέλθει μετεγχειρητικό σοκ. Εφόσον συμβεί αυτό, παρέχεται η δυνατότητα σε μέρος τών ριζών να λειτουργήσουν υγειώς, οπότε βάζοντας σε κίνηση το σύστημα αυτοίασης τού φυτού, στην πορεία αποβάλλονται και τα παράσιτα που δεν κατέστη δυνατόν να αφαιρεθούν προηγουμένως.
Δυστυχώς, ευρισκόμενοι μέσα στο Μάτριξ, μπορούμε να μιλήσουμε μόνον με μισές αλήθειες. Η αλήθεια όμως δεν τέμνεται. Έχει ολογραφικό χαρακτήρα, διότι και το πλέον στοιχειώδες τμήμα της περιέχει το όλον. Άρα οι συμβισμοί προς την ανωτέρω κατεύθυνση είναι θεμιτοί και λειτουργικοί. Ας δώσουμε ένα χέρι, μια πρώτη ευκαιρία στην αλήθεια, για να μάς ρουφήξει ολόκληρους. Ουδείς είναι εις θέσιν να κατέχει την αλήθεια. Αυτή βρίσκεται παντού και μόνον να την εγκαλούμεθα δυνάμεθα. Διαβάστε ακόμη μια φορά - ή και περισσότερες – το έξοχο κείμενο τού Κωνσταντίου – Αλέξανδρου στην προπροηγούμενη ανάρτηση με θέμα την πληροφορία, την έννοια και την αλήθεια. Ένα κείμενο ανάμεσα σε διακύρηξη και ποίηση, ανάμεσα σε ομολογία πίστεως και μάχιμο μνεία σε ζευβάκχικο ρυθμό τών 18/16.
2 ΘΕΣΦΑΤΑ Η ΚΥΗΜΑΤΑ ΣΥΓΚΥΡΙΩΝ;
Ο κρότος που προξενούν οι εν λόγω αναρτήσεις τού Παλαιού, πέραν τών όποιων υπερβολών, ή και εν μέρει ασκόπων εντοπισμών τους, αφήνουν ένα θετικότατο απόηχο να λειτουργεί ως κατευθυντήριος άξονας τολμηρής κριτικής, τον οποίον δεν θα μπορέσουμε να παρακάμψουμε, απλώς ένεκα λόγων μεσοπροθέσμου επιβιώσεως. Αναμφιβόλως το τολμηρό διαφέρει από το παράτολμο. Οι στρεβλώσεις όμως τις οποίες έχει παγιώσει εδώ και χιλιετίες το Μάτριξ δεν είναι μόνον συμπαγείς, αλλά περιπλέκονται εντός τής συνειδησιακής μας υφής. Οπότε η παρέμβαση κάποιων παγοθραυστικών παλαιού τύπου δημιουργεί περάσματα για όσα για όσα σκάφη τού γιαλού επιθυμούν να μεταφέρουν δικό τους φορτίο. Όσο υπερβολική κι αν είναι η βαριοπούλα που χειρίζεται ο Παλαιός, άλλο τόσο υπερβολικοί είναι και οι φόβοι, ότι με αυτήν την μέθοδο θα σπάσει το μάρμαρο. Μέσα στην σύγχυση που κυριαρχεί σήμερα το όποιο σφυροκόπημα καλής θελήσεως παράγει έργο. Κατά την κατασκευή ενός έργου τα λεπτά πινέλα για την επικόλληση τής ταπετσαρίας στούς τοίχους ως και τα λεπτά κατσαβίδια για την σύνδεση τών απαστραπτουσών χειρολαβών στα πορτοπαράθυρα φθάνουν τελευταία. Προηγούνται οι εκσκαφείς και οι φαγάνες, που θα ανοίξουν τις τρύπες στο έδαφος για την θεμελίωση. Ο εντοπισμός τού Κωνσταντίνου - Αλεξάνδρου, ότι η ποιότητα τής πληροφορίας καθορίζεται από την έννοια, τουτέστιν από την πρόθεση και τον βαθμό ειλικρίνειας που την διέπει και όχι από την όποιαν πραγματιστικού τύπου απεικόνιση, είναι εξόχως σημαντικός. Αληθές είναι αυτό που σκοπεύει στην απελευθέρωση και όχι αυτό που είθισται να θεωρείται πραγματικό.
Στό Μάτριξ, συμφώνως προς την περιγραφή τού Πλατωνικού σπηλαίου, συμμετέχουν τρεις ομοταξίες. Οι δυο συνίστανται στούς θαυματοποιούς και στούς δεσμώτες. Η τρίτη καλείται να αποδομήσει μέσω τής διαφωτίσεως τίς δυο προηγούμενες, καταργώντας με αυτόν τον τρόπο το Μάτριξ. Η επίγνωση, ότι όσα επί τών τοιχωμάτων παρακολουθούν οι δεσμώτες συνιστούν σκιές αυτών που οι θαυματοποιοί χειρίζονται πίσω τους, οφείλει να διέπει όποιον επιθυμεί να στρατεύεται στην τρίτη ομοταξία. Κατά συνέπεια, η πρακτική να θεωρούμε αυτά που εθιστήκαμε να θεωρούμε απαράβατα, αυτονόητα, ιερά ή και θέσφατα, απαιτεί ενδελεχή επανεξέταση.
Το ως άνω εγχείρημα όμως στην παρούσα φάση προϋποθέτει πέρασμα μέσα από συμπληγάδες πέτρες. Διότι στην εποχή που ζούμε αποδομούνται από το Μάτριξ πλήρως οι αρχές και οι δομές που ίσχυαν, επιβάλοντας καταστάσεις πλήρους συγχύσεως, απροκαλύπτου ασυδοσίας και χάους. Οι αρχές όμως και οι θεσμοί που κατεδαφίζονται, ως η διδαχή τού Πλατωνικού σπηλαίου καταγγέλει στην συνείδησή μας, ήσαν επίσης εν πολλοίς δομημένες από το Μάτριξ. Κατά συνέπεια, η προσπάθεια διερευνήσεως τών κακοδαιμονιών και τής αποδομήσεως τών σαθρών προτύπων από την μεριά ειλικρινών καλοθελητών, μοιάζει από μια πρώτη σκοπιά να συνδράμει την τρέχουσα πρακτική τών „θαυματοποιών“, παρά την τεράστια και ποιοτική μεταξύ τους διαφορά. Όμως επ‘ αυτού παρεμβαίνει ο Κωνσταντίνος - Αλέξανδρος, διακηρύσσοντας: „Η ΕΝΝΟΙΑ ΔΙΕΠΕΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ“. Πόσοι όμως κατανοούν μια τόσο ζωτικής σημασίας ρήση; Ο φίλτατος όμως εντολεύς στην θάλασσα τής πληροφορίας γνωρίζει καλώς. Αφήνει τα καραβάκια του να αρμενίζουν, όπως το άσμα θέλει να ηχεί: „Καραβάκι στο Αιγαίο η δική μου μοναξιά“. Και κάποτε θα σας συναντήσει, φίλοι μου αγαπημένοι, φίλες μου αγαπημένες, ναυαγοί τής συνειδήσεως.
3. ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΑΜΠΑΚΙΕΡΑ - Η ΑΝΤΙΠΑΤΕΡΝΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΣΤΑΣΗ
Ως είναι αυτονόητο και φυσικό η πρώτη ένσταση τού Παλαιού αναφέρεται στον πατέρα θεών και ανθρώπων, στον Δία. Η αρχή πάσης θεμελιώδους ενστάσεως την σήμερον δεν μπορεί παρά να εδράζεται επί αντιπατερναλιστικής βάσεως.
Πράγματι, στις κοινωνίες τού Νότου (αλλά όχι μόνον εκεί) οι πατριαρχικές δομές προσέλαβαν στο παρελθόν από έντονο έως και υπέρμετρο χαρακτήρα, ο οποίος αποδείχθηκε σύμμεικτος. Από την μια πλευρά ο πατέρας λειτούργησε ως προστάτης και αρωγός τής σύνολης οικογένειας. Ενώ στην μητέρα επιμερίζετο η εσωτερική φροντίδα όλων εντός τού οίκου, ο πατέρας κλήθηκε να αντιπετωπίσει όλο το σύμπλεγμα τού έξωθεν κόσμου, με ότι αυτό συνεπάγετο. Πόλεμοι και κακουχίες, δουλειά, αλλά και η απειλή τής ανεργίας ή τής υποαπασχολήσεως, εγγύηση τής στέγης, τής τροφής και τής ασφάλειας. Στη Ελλάδα τού παρελθόντος, η οποία ήτο βασικά χώρα γεωργική και χώρα τής ναυσιπλοΐας και τής μεταναστεύσεως, ο πατέρας στάθηκε ξωμάχος, εκτεθειμένος στα στοιχεία τής φύσεως, ξενητεμένος ναυτικός ή ξωπεταγμένος μετανάστης. Στα αστικά κέντρα, τα οποία γέμισαν ανθρώπους μετά την καταστροφή τού Πόντου και τής Μικρασίας, συμμετείχε έντονα στην διαδικασία τής αστικοποιήσεως, όπου ο γκαζοντενεκές δημιούργησε κάλους στον ώμο τού εργάτη. Ο πατέρας όμως που δίνεται αφειδώς, συνιστά μια εκ τών δυο πλευρών τής ιστορίας. Η επελθούσα αστυφιλία, ως αποτέλεσμα τής σκοπίμου κατατμήσεως τής αγροτικής γης σε νοικοκυριά, που δεν έφθαναν για να θρέψουν τον σύνολον τών απογόνων, διόγκωσε την στρατηγική επιλογή τής καθιερώσεως τού πελατειακού κράτους, τις υποκλήσεις στους βουλευτές τής περιφερείας με στόχο τον διορισμό, την καρέκλα και την θεσούλα, οδηγώντας στον κομματικό εκτραχηλισμό, ως καθοριστικό παράγοντα στην διαμόρφωση τού κράτους και τής κοινωνίας. Η εξωστρέφεια τής εγχωρίου ελίτ από καταβολής τού νεοελληνικού μορφώματος, με την πλήρη υποδούλωσή της στα διεθνή χρηματιστικά κατεστημένα, καθώς και η εκδίωξη τού εύρωστου Ελληνικού αστικού στοιχείου από τις περιοχές εκτός μορφώματος (Μικρά Ασία, Αίγυπτος) οδήγησε στην κακομοιριά τής ψωροκώσταινας, όπου ο λαουτζίκος κουβαλούσε στους ώμους του τις στρατιές των βολεμένων. Ο μακαρίτης
Νίκος Πουλατζας στο έργο του
„Φασισμός και Δικτατορία“
, διέγνωσε με ευστροφία τής συγκρότηση εκείνης τής κοινωνικής τάξεως, την οποία αποκάλεσε „νέα αστική τάξη ή „διοικώσα τάξη“, αποτελούμενη από αυτούς που επανδρώνουν τούς κρατικούς μηχανισμούς. Αυτούς διέγνωσε ως την πλέον συντηρητική και αντιδραστική προς οιαδήποτε καλώς νοούμενη αλλαγή κοινωνική ομοταξία, η οποία αποτέλεσε τον κορμό τών φασιστικών κινήσεων στην Ιταλία και την Γερμανία τού μεσοπολέμου. Αντίστοιχες κριτικές αναλύσεις σχετικά με το „μικροαστικό φαινόμενο“ έχουν γίνει και από αρκετούς άλλους αξιόλογους διανοητές. Η διόγκωση τού πελατειακού κράτους και το περιώνυμο εξόγκωμα των παρασιτικών μηχανισμών στην Ελλάδα οδήγησαν στην οικοδόμηση τού συντηρητικού πνεύματος στην χώρα, ως μεθόδου προστασίας τών βολεμένων αλλά πρακτικά άχρηστων. Ο συντηρητισμός στάθηκε η ουσία όλου τού πολιτικού φάσματος, χωρίς εξαιρέσεις στην Ελλάδα. Από το „ανήκομεν εις την δύσιν“ και το „στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας“ τής δεξιάς, έως τούς „μη προνομιούχους έλληνες“ τού ανδρέα παπανδρέου, έως τον ξύλινο λόγο τής „αριστεράς“ και την πρακτική τών αρουραίων τού επιλεγόμενου „σύριζα ευνουχισμού τών εφήβων“. Αυτό, που ο Χρήστος Γιανναράς ονόμασε: „Η δεξιά ως αριστερά και η αριστερά ως φάρσα“.
Δεν είναι όμως δυνατόν ζυμώσεις, οι οποίες συντελούνται στην κοινωνία, να μην βρίσκουν εφαρμογή στο στοιχειώδες κυτταρό της, που είναι οι οικογένεια. Υπό αυτήν την έννοια, ο συντηρητισμός οδήγησε και σε κάποιο άλλου είδους πατέρα. Εκείνον τον πατριαρχικό οσφεοκάμπτη πορωμένο ανθρωπάκο, ο οποίος εξουσιαζόμενος μέχρι τα μπούνια, ήθελε να εξουσιάζει μέχρι πλήρους αλλοτριώσεως σε οτιδήποτε προίστατο, ή είχε υπό την υπευθυνότητά του. Στρατιωτικοί, οι οποίοι αντιμετώπιζαν το σπίτι τους ως στρατώνα, ασφαλίτες που θεωρούσαν το σπίτι τους κρατητήριο, βαρυπέπονοι θιασώτες τού αυταρχισμού, που θεωρούσαν τα γεννητικά τους όργανα καρμπόν ή φωτοτυπικό μηχάνημα, προβάλοντας αξίωση να μετατρέψουν τού απογόνους τους σε πανομοιότυπα τής δικής τους αθλιότητος, αλλά πάντοτε βεβαίως με πλέον αυξημένα διάσημα και αρμοδιότητες, ως απόφοιτοι βοϊδοσχολών τής εσπερίας. Η σύζυγος, ως υπηρέτρια και σκεύος ηδονής, χωρίς διακαίωμα απόψεων, αλλά επιφορτισμένη με το υψηλό καθήκον να ψήνει καφέδες, ενώσω ο λεγάμενος ανέπτυσσε θεωρίες, εξήγγειλε υποχρεώσεις και επέβαλε νουθεσίες.
Την λαίλαπα τού πατερναλισμού περιέγραψαν γλαφυρά οι κινηματογραφιστές αδελφοί Taviani στην ταινία „Padre Padrone - Πατέρας και Αφέντης“. Όμως οι πατερναλιστές επέφεραν διπλή ζημιά στην κοινωνία. Πέραν από την άκρα ταλαιπωρία, την οποίαν επέφεραν σε ανθρώπους, άνοιξαν ταυτοχρόνως και τούς ασκούς του λεγομένου „χάσματος μεταξύ τών γενεών“ αλλά και του λεγόμενου „φεμινιστικού“ κινήματος, ως εξαμβλώματος εντέχνως δρομολογηθέντος από τούς αυτοευνουχισμένους ιερείς τής Ίσιδος και τού μολώχ (Επί τού θέματος αξίζουν ιδιαιτέρας προσοχής οι δυο τελευταίες αναρτήσεις στην ιστοσελίδα τής φίλης Αταργάτιδος).
Με αυτόν τον τρόπο παραχωρήθηκε πεδίο για την προαγωγή τουλάχιστον δυο γενεών πανκάδων „επαναστατών“, οι οποίοι κραδαίνουν με σκουλαρίκια στην μύτη τους μπάφους, ως πλακάτ του συνθήματος „όλα είναι μπαρμπούτσαλα“. Η κριτική που έκανε εγκαίρως ο
Αλμπέρ Καμύ ήδη από το πάλαι ποτέ με τον
„Επαναστατημένο Άνθρωπο“,πέρασε απαρατήρητη από την„Πανούκλα“
τής Ελλαδικής κοινωνίας.
Ο Παλαιός έχει δίκιο, όταν επιμένει, ότι ο φεμινιστικός σάπιος σπόρος φύτρωσε μέσα στο χώμα που όργωσε ο πατερναλισμός. Μόνον σύμπτωσις δεν είναι, ότι ο αυγουλωμάτης Axel, ο οποίος ανεσύρθη μέσα από τα νεοταξικά υμίψηλα τών θαυματοποιών, προέρχεται από το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον τού πατακού. Αυτοί που το έπαιζαν άντρακλες, χωρίς να διαθέτουν αχαμνά, επώαζαν μέσα στην στοά „Σπύρος Νάγος“ αυτούς, οι οποίοι θεσμοθέτησαν σήμερα το καθεστώς κάποιοι πατέρες να διαθέτουν αιδοίο. Και έχει πολύ δίκιο ο Σπύρος Σπυρόπουλος όταν ωρύεται, ότι όπισθεν αυτών κρύβεται ο ερμαφρόδιτος τής Σουίσας.
4.ΜΠΑΡΜΠΑΔΙΑΣ.ΑΝΩΘΕΝ ΜΕΓΑΛΟΜΠΕΡΜΠΑΤΗΣ Η ΑΙΣΘΗΣΙΑΚΟΣ ΓΑΛΑΝΤΟΜΟΣ ΛΟΓΩ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ.
Η πρώτη ένσταση τού φίλου Παλαιού έναντι τού πατρός θεών και ανθρώπων εστιάστηκε κριτικά στην υπερβολική του ερωτοτροπία – αν όχι και ανεξάντλητη μέχρι πλήρως εξαντλήσεως μετά παντός άρρενος ή θύλεος. Επί τού συγκεκριμένου αρμόζει να υπογραμμίσω μια πολύ βασική διαπίστωση τού μεγάλου εθνολόγου
Claud Levy Strauss
, την οποίαν κατέγραψε στους „Θλημμένους Τροπικούς“
: Είναι εν τέλει αδύνατο για όποιον προβαίνει σε εκτιμήσεις ή αξιολογήσεις πολιτισμικού χαρακτήρα, που αφορούν κάποιο διαφορετικό από το δικό του πολιτισμικό συγκρότημα, να το πράξει χωρίς να παραμένει εγκλωβισμένος στα δικά του πολιτισμικά δεδομένα. Εδώ και χιλιετίες τα πολιτιστικά δεδομένα που μάς διέπουν έχουν διαμορφωθεί από τον Χριστιανισμό. Αυτά βεβαίως έχουν εξελιχθεί αρκετά από την εποχή τού πρώτου αιώνος. Η πάγια επιταγή του – όχι μόνον όσο αφορά την ανθρώπινη γενετήσια συμπεριφορά – εστιάζεται στην εγκράτεια, στην νηστεία, στην ταπεινοφροσύνη, στην εκούσια αποστροφή από τα πάθη, έως τα προωθημένα όρια τού μοναχισμού, ως άρνήσεως τού κόσμου με πρότυπο την ρήση τού Χριστού: „Εγώ ενίκησα τον κόσμο“. Ο Χριστιανός ευρισκόμενος σε συνεχή διαπάλη με τούς εγκόσμιους πειρασμούς, καλείται να προσανατολίσει τίς αισθήσεις του προς ανώτερες σφαίρες, όπου κυριαρχούν τα μέλη τών ψαλμωδιών, οι ευωδίες των τελετουργιών, τα υπερβατικά χρώματα τής εικονογραφίας, τα οποία συγκεραζόμενα αναδεικνύουν το χρυσό ως πρώτη αποκάλυψη τού Θείου Φωτός. Ο Χριστός, ως ανδρικό πρότυπο συμβολίζει την άκρα ετοιμότητα προς αυτοθυσία, ένεκα τής απείρου αγάπης προς τον πλησίον. Το γυναικείο πρότυπο, αναγόμενο εις την Θεοτόκο, συμβολίζει την άκρα τρυφερότητα τής παρηγορίας προς άπαντας – αμαρτωλούς και αγίους. Υπάρχουν κάποιοι συμβολισμοί τού Ορθόδοξου Χριστιανισμού, οι οποίοι ως κυήματα, ή επί το ορθότερον ποιήματα, τού Ελληνικού Πνεύματος, διακατέχονται από τέτοια ανύψωση κάλλους, που αν συνέχιζα την παράθεση τους, θα έπραττα προσυλιτισμό, έστω και εάν – ως φίλος τού Πλατωνισμού – δεν πρόσκειμαι σε κάποια θρησκεία. Δεν μπορώ όμως να αποφύγω μια και μόνη συγκεκριμένη αναφορά, η οποία δεν παύει να με δονεί μονίμως, ασχέτως σε ποιον θεό αρέσκομαι να πιστεύω. Πρόκειται για την Εικόνα που φέρει την ταυτόχρονο διπλή ονομασία „Άκρα Ταπείνωσις“ και „Βασιλεύς τής Δόξης“ απεικονίζουσα τον Χριστό μέχρι το στήθος, κατερχόμενο εις τον τάφο, την στιγμή που ξεψυχάει. Η αλληλουχία παραστάσεως και ονοματοδοσίας αυτής τής Εικόνος, είναι σε θέση να αποσπά την καρδιά ακόμη και κάποιου που δεν αισθάνεται χριστιανός σε σφαίρες αενάου δοξολογίας.
Ο Λουθηρανισμός επέφερε την πρώτη αλλαγή στην μέχρι τότε τρέχουσα χριστιανική θεώρηση, εισάγοντας το ατομικό κριτήριο στην σχέση ανθρώπου με το Θείο. (Σε αυτό το σημείο ας μού επιτραπεί να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στον Μαρτίνο Λούθηρο, ένεκα ότι σήμερα στο Βερολίνο όπου διαμένω εορτάζεται η ημέρα τής Μεταρρυθμίσεως, με αποτέλεσμα αυτή να είναι αργία, ώστε να έχω ησυχία γράφοντας την παρούσα ανάρτηση). Μεγαλύτερη όμως τομή από αυτήν τού Λουθήρου επενέργησαν η αναγέννηση και ο διαφωτισμός, εισάγοντας στις δυτικές κοινωνίες με την διακήρυξη τού „homo universalis“ την επιστροφή στις χαρές τής ζωής. Η στροφή προς το Ελληνικό Πνεύμα τής κλασσικής περιόδου, που έλαβε χώρα την εν λόγω εποχή, επέφερε και ένα προσανατολισμό στην οπτική περί ζωής, που επικράτησε στην Ελλάδα κατά τούς κλασσικούς χρόνους. Με αυτό τον τρόπο επανήλθε στο προσκήνιο τμήμα τού γερομπερμπάντη Διός, χωρίς όμως να αμφισβητηθεί αμέσως το περιβάλλον χριστιανικό πλαίσιο.
Στην συνέχεια συντελέσθησαν και άλλες – πλείστες όσες – προσαρμογές τού χριστιανικού προτύπου στην εσπερία, η οποία θεωρείται λίκνος τού πολιτισμού στην ψωροκώσταινα και την οποία ο συρφετός στην Ελλάδα αρέσκεται μιμητικώς να αναπαράγει. Αυτός ο χείμαρος εκμοντερνισμού, προσαρμογών και μεταρρυθμίσεων συμφώνως προς τις εντολές τής „φωτισμένης Ευρώπης“ οδήγησε επί τών ημερών μας στην κάργα ευσέβεια τών συγχρόνων ταγών, οι οποίοι τις Πέμπτες φορούν ποδιά και τις Κυριακές κάνουν μετάνοιες.
Ο Παλαιός με την εν λόγω ένστασή του θίγει ένα τεραστίας σημασίας ζήτημα, καθόσον η σεξουαλικότητα, το γενετήσιο ένστικτο, καθώς και οι κατά εποχές έκφανση αυτής τής πραγματικότητος διέπουν μια από τις βασικότερες ανάγκες τού ανθρώπου γενικότερα. Δίπλα στην εξεύρεση τροφής και στέγης και στην ανάγκη πραγματώσεως ατομικού και κοινωνικού κύρους καθώς και στην μεταφυσική ανάγκη τών ανθρώπων, ζητά διέξοδο και η γενετήσια ορμή. Την διέξοδο αυτής τής ενδομύχου γενετήσιας ορμής, στην οποία στηρίζεται και η στοιχειώδης αναπαραγωγή τού ανθρωπίνου είδους, έρχονται να διαμορφώσουν και να καναλιζάρουν τα ήθη και οι θεσμοί τών κοινωνιών. Είναι κατανοητότατον ότι την πλέον αποτελεσματική ισχή για την ρύθμιση αυτής τής σκοπιμότητος διαθέτουν οι θρησκείες, ένεκα τού εκάστοτε θέσφατου που αυτές επικαλούνται.
Μπορεί βεβαίως κάποιος να ισχυριστεί, ότι στο βαθμό που το θέσφατο συνιστά αποτέλεσμα θείας φωτήσεως, καλώς κυριαρχεί. Είναι όμως τα πράγματα έτσι;
Εάν μελετήσουμε την εξελικτική διαδικασία τής ηθικής, που διαμορφώνουν οι θρησκευτικού τύπου ομολογίες και δόγματα, θα διαπιστώσουμε, ότι πίσω από τα θέσφατα καλύπτονται απλούστατες πρακτικές ανάγκες τών ανθρώπων, οι οποίες διέπονται καθαρά ΑΠΟ ΤΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥ.
Συγκεκριμένα:
Ο Δίας ώς ουρανίου τύπου θεότης, επικρατεί συμφώνως προς τις διαπιστώσεις τών ιστορικών ερευνών και τής επιστήμης τής θρησκειολογίας, αλλά και ως οι αρχαίες πηγές παραδίδουν, μετά την κατάργηση (τουλάχιστον στο εξωτερικό προσκήνιο – ζήτημα στο οποίο θα αναφερθώ συγκεκριμένα στο μεθεπόμενο κεφάλαιο) τής χθονίου λατρείας, ή λατρείας τού Κρόνου. Αυτή συνδέεται με το μητρογραμμικό λεγόμενο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης, όπως αυτό αναλύθηκε από τον
L.H. Morgan
στην
„Αρχαία Κοινωνία“
στην πρώτη έκδοση τού βιβλίου το 1877. Σκοπίμως εσφαλμένα αυτή η περίοδος ονομάσθηκε „μητριαρχία“ από διαστρεβλωτές τής ιστορίας, παραφράζοντας τον όρο τού Bachofen στο έργο „Το Μητρικό Δίκαιο“. (Και σε αυτό το ζήτημα θα γίνει εκτενέστερη αναφορά στο μεθεπόμενο κεφάλαιο).Όπως αναφέρει ο Ησίοδος κατά την „χρυσή εποχή“ τού Κρόνου, οι άνθρωποι δεν ήταν αναγκαίο να εργάζονται, αλλά έπαιρναν έτοιμη την τροφή τους από την φύση. Δεν υπήρχε δηλαδή καλλιέργεια τής γης. Οι άνθρωποι τότε, ως είναι φυσικό, λάτρευαν ως κύρια θεότητα τήν μάνα γη ως „Μεγάλη Μητέρα“ ή „Λευκή Θεά“ ή „Λευκοθέα“, η οποία τούς παρείχε τα πάντα, χωρίς όμως καλλιέργεια, αποκλειστικά με φυσικό τρόπο. Επρόκειτο τοιουτοτρόπως για την λατρεία τής γονιμότητας ή „βλαστική λατρεία“, ως επιφανείς εθνολόγοι, θρησκειολόγοι και ιστορικοί έχουν αναλύσει. Αυτή όμως η μονοσήμαντος εξάρτηση τών ανθρώπων από την φυσική γονιμότητα τους κράταγε άμεσα εξαρτημένους από αυτήν. Καιρικές καταστροφές, ξηρασίες και θεομηνίες ήσαν αιτίες για αφανισμό όλης τής φυλής. Και μειωμένη καρποφορία σήμαινε πείνα για κάποιες περιόδους. Όπως αναλύει ο
George Frazer
στο „Χρυσό Κλώνο“,
τότε καθίστατο στην αντίληψη τών ανθρώπων αναπόφευκτος ο εξιλασμός τών πνευμάτων τής Μητέρας Γης μέσω ανθρωποθυσιών. Στην συνέχεια όμως με την επίτευξη τού προμηθεϊκού πνεύματος, αφού ο Προμηθεύς δώρησε στούς ανθρώπους την φωτιά, δηλαδή την δυνατότητα να προνοούν, τουτέστιν να καλλιεργούν την γη και να αποθηκεύουν το μη καταναλωθέν περίσσευμα με συγκεκριμένες μεθόδους, τούς έκανε σχετικά ανεξάρτητους από τις διακυμάνσεις της καρποφορίας τής γής, αμφισβητώντας τα αιμοδηψή κατεστημένα. Αυτά τα ζητήματα έχω αναπτύξει στο κείμενο
„Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις“
, που καταχώρησα στην σελίδα scribd.com, ώστε να μην έχει νόημα η επέκταση τού ζητήματος εδώ. (Επειδή από την εν λόγω καταχώρηση πέρασαν αρκετά χρόνια και δεν γνωρίζω κατά πόσο αυτή είναι πλέον προσβάσιμη, θα την αναρτήσω εκ νέου τις επόμενες ημέρες και θα καταθέσω τον σύνδεσμο).Η βλαστική λατρεία ήταν ως είναι φυσικό οργιαστική. Πέραν τού ότι τότε δεν είχε επιβληθεί ακόμη η μονογαμία, οπότε εντός τής ιδίας οικογενείας εσυνουσιάζετο κόσμος και λαός (τότε δεν υπήρχε ακόμη και η τηλεόρασις για να περνά η ώρα) το ζήτημα υπηρετούσε συγκεκριμένη τελετουργική σκοπιμότητα, που ανέλυσα αλλού στο παρελθόν (σχετιζόμενη με την παραγωγή διμεθίλτρυπταμίνης).
Με την επιβολή τής μονογαμίας και την ταυτόχρονο κατακρήμνιση τού Κρόνου από τον Δία στα Τάρταρα μπήκε – εξωτερικά μόνον – τέλος στις ανθρωποθυσίες και στις ακατάσχετες οργιαστικές τελετές των Μαινάδων και τής „ιερής μανίας“. Ο Δίας καταργώντας στο προφανές προσκήνιο τίς ανθρωποθυσίες και τα άνευ όρων όργια, δεδομένου ότι η νέα κοινωνική οργάνωση απαιτούσε ο πατέρας να γνωρίζει αυστηρά τα τέκνα του, με στόχο την κληροδότηση τών μέσων παραγωγής που ήτο ιδιοκτήτης, δεν ήταν δυνατόν να προκόψει αντιγράφοντας στο ερωτικό του κοσμοείδωλο τον Άγιο Φανούριο. Δεν είναι δυνατόν να περάσει μια κοινωνία από ένα τρόπο οργανώσεως σε άλλον, ανατρέποντας άνευ όρων ότι υπάρχει και δεν υπάρχει. Έτσι αυτός διατήρησε, αλλά αποκλειστικά για την πάρτη του, συνήθειες που όλοι ήθελαν να έχουν, αλλά δεν μπορούσαν, διότι δεν ήσαν θεοί. Εξ άλλου με την καθιέρωση τής καλλιέργειας υπήρχε και αρκτετό κρασί και ψωμάκι, για την αναπλήρωση των θερμίδων που δαπανούντο με το σεξάκι στις συνευρέσεις και στα συμπόσια με εταίρες.
Πλην όμως στα πλαίσια τής νέας κοινωνικής οργανώσεως ο Δίας κάθε άλλο παρά αλητάμπουρας ήτο. Και σε καμία τών περιπτώσεων δεν αποτελούσε τον αντίποδα τού Αγίου Φανουρίου. Τουναντίον αναδείχθηκε σε συνεπέστατο πρόδρομό του.
Πώς όμως έγινε η μετάβαση από την χαρά τής ζωής και τον ερωτικά υπεραισθησιακό Δία στον Χριστιανισμό και την επιταγή για εγκράτεια;
Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα παρέχει με τις έρευνες και τις ιδέες του ο μεγάλος οικονομολόγος και κοινωνικός οραματιστής Jeremy Rifkin, ο οποίος στάθηκε ένας από τούς πολύ μεγάλους θιασώτες τού οικολογικού κινήματος κατά την δεκαετία του ’80, χωρίς όμως να ασχοληθεί στο ελάχιστο με ζητήματα θρησκειολογίας. Βάση τής ανάλυσης τού Rifkin αποτελεί η θερμοδυναμική και το δεύτερο αξίωμά της περί εντροπίας. Το βιβλίο του „Εντροπία Δίχως Εξάντληση“ αποτέλεσε το βασικότερο σύγγραμμα για τις κινήσεις τών οικολόγων στην Ευρώπη, στην φάση που αυτό ξεκίνησε να αναπτύσσεται και πριν αυτό προσλάβει δόλιο χαρακτήρα.Το εν λόγω βιβλίο όμως τού Rifkin πρόκειται να τύχει πραγματείας στο επόμενο κεφάλαιο, το οποίον θα έχει ως θέμα την μετάβαση στον χριστιανισμό μέσα από την σκοπιά τής θερμοδυναμικής.
Στο μεθεπόμενο κεφάλαιο θα γίνει μνεία στην κυοφορία του φεμινισμού κατά τον 18ο αιώνα.
Με αυτές τις αναφορές κλείνει το παρόν πρώτο μέρος τής αναρτήσεως.
Εκφράζω τις θερμές μου ευχαριστίες στην φίλη Φωτεινή, που με παρακίνησε να την γράψω, ξεπερνώντας την αναρτησιακή αδράνεια πολλών μηνών.
Ευχαριστώ επίσης τον οικοδεσπότη για την πολυετή συνεργασία και την κοινή πορεία μας στους „σουρεάλ“ χώρους τής καλής παρέας των εκλεκτών συνεργατών και φίλων. Καθώς και όποιον δαπανά χρόνο να διαβάζει τα γραφόμενα, ανεξαρτήτως τών όποιων αξιολογήσεων. Η αξία βρίσκεται στον διάλογο, που θρέφεται από την αμφισβήτηση.
*ο ΜΠΟΤΙΛΙΑΣ ξεδιπλώνει τις σκέψεις του εδώ bostopel.blogspot.com/
.jpg)
