ο σημερινό σχόλιο είναι παρέμβλητο στην «κανονική» σειρά άρθρων, αλλά θεώρησα ότι έπρεπε να το γράψω. Ο λόγος είναι ότι διαπίστωσα πως πρέπει οπωσδήποτε να ξεκαθαρίσουμε κάποια βασικά πράγματα, πριν προχωρήσουμε. Κι ένα απ’ αυτά είναι το τί συμβαίνει με τα θεμελιώδη εθνικά μας «πιστεύω».
Αλλοιώς, αν μιλάμε διαφορετική γλώσσα ο καθένας, τότε τζάμπα τα αισυμνητικά κτλ σχετικά όνειρα. Ο σχηματισμός οποιουδήποτε είδους ομάδας δράσεως Ελλήνων (κι όχι μόνον του αισυμνητικού συμβουλίου) καθίσταται σχεδόν αδύνατος.

Τις ανοησίες (γιά να μην τις χαρακτηρίσω βαρύτερα) περί «εβραίου» Διονυσίου  Σολωμού τις ξεκίνησε ένα άρθρο του μακαρίτη Ηλία Πετρόπουλου στην πάλαι ποτέ  «Ελευθεροτυπία». Ο Πετρόπουλος ήταν μεν έξυπνος, ευρυμαθής, πολυπράγμων, πολυγραφώτατος, ερασιτέχνης λαογράφος, αλλά ταυτόχρονα ετύγχανε τυχοδιωκτική φυσιογνωμία, εγωπαθής, σαφώς ιδιόρρυθμο άτομο (αυτός ο χαρακτηρισμός, όπως λέει ένας φίλος, σημαίνει ότι κάποιος είναι μισότρελλος – αλλά το διατυπώνεις πιό ευγενικά), ξερόλας, καί κολλημένος με κάποιες αρνητικές ιδέες περί έθνους καί θρησκείας. (Των δικών μας, διότι γιά των άλλων διέκειτο μάλλον ευνοϊκώς.) Έτσι, γιά να τη σπάσει στους -καί κατ’  αυτόν- βλάκες νεοέλληνες, δημοσίευσε αυτό το περισπούδαστο άρθρο γιά τον Διονύσιο Σολωμό, όπου τον παρουσίαζε ως τέκτονα, ως ομοφυλόφιλο, καί ως …εβραίο.
Ο Διονύσιος Σολωμός όντως ήταν τέκτων (μόδα, γάρ, ο τεκτονισμός τώι καιρώι εκείνωι, καί ειδικά στα Επτάνησα), κι αυτό το καταλαβαίνουμε από το πορτραίτο του με το χέρι στην καρδιά. (Μιά από τις γνωστές -καί σε μας, τους «βέβηλους» lol!!!- τεκτονικές χειρονομίες.)

Γιά ομοφυλόφιλος, δεν ξέρω. Πάντως, τις εποχές εκείνες η ανατροφή των παιδιών ήταν αυστηρότατη, ειδικά στις μικρές «κλειστές» κοινωνίες, κι αυτό εσήμαινε πως τα αγόρια δεν άγγιζαν γυμνή γυναίκα πριν παντρευτούν. Όθεν, κάτι «καλές» (παναπεί κονομημένες) οικογένειες καί κάτι «αυστηρά» σχολεία παύλα «κολλέγια αρρένων» (καί τα «θηλέων» δεν πήγαιναν πίσω, εδώ που τα λέμε…), στα οποία οι οικογένειες αυτές έστελναν τα παιδιά τους να …μορφωθούν, ήταν εκκολαπτήρια καί άντρα της ομοφυλοφιλίας. (Βλέπε αγγλίτσα.)
Ο Σολωμός ήταν από πλούσια οικογένεια, άρα «έπαιζε» να έμπλεξε με τίποτις -χμ- ανορθόδοξες μεθόδους στο σέξ. Δεν το αποκλείω. Αλλά καί δεν το εξετάζω περισσότερο. Επουσιώδες.

Αλλά «εβραίος»;!
Ο Πετρόπουλος κάνει πως αγνοεί (διότι σίγουρα το ήξερε) το ότι στη Βενετία ΚΑΝΕΙΣ δεν γραφόταν στη «Χρυσή Βίβλο» (το Λίμπρο ντ’ Όρο), αν ήταν εβραίος. Η οικογένεια του Σολωμού ήταν αναντάμ-παπαντάμ Βενετσιάνοι ευγενείς καί γραμμένοι στο Λίμπρο ντ’ Όρο, άρα α-πο-κλεί-ε-ται να υπήρξαν εβραίοι, έστω καί (παλαιόθεν) προσήλυτοι, όπως πχ ο Νοστράδαμος στη νότια Γαλλία.
Αυτός είναι κι ο λόγος, γιά τον οποίο η Βενετία παρήκμασε, καί τελικά παραδόθηκε στον Ναπολέοντα (κι αργότερα ενώθηκε με το υπόλοιπο Ιταλικό κράτος) : οι εβραίοι (θυμήσου: ο Έμπορος της Βενετίας) την «εκδικήθηκαν», διότι, παρά τις επανειλημμένες μεγάλες προσφορές τους σε χρήμα, δεν πήραν τίτλους ευγενείας καί δεν γράφτηκαν στο Λίμπρο ντ’ Όρο. (Αντιθέτως, ο τρελλο-βασιλιάς της αγγλίτσας Γεώργιος Γ’ έκανε λόρδο τον Ρότσιλντ.) Έτσι, οι εβραίοι σήκωσαν όλες τις εμπορικές τους δραστηριότητες από τη Βενετία (όπως πχ το εμπόριο διαμαντιών), καί τις πήγαν στα έως τότε ασήμαντα ψαροχώρια Αμβέρσα καί Άμστερνταμ, με αποτέλεσμα μετά η Βενετία ν’ αργοσβήνει. Άσε που ο 17ος καί 18ος αιώνες είναι εποχή ανάδυσης εθνικών κρατών, καί το τέλος των όποιων ανεξαρτήτων πόλεων του Μεσαίωνα – οι οποίες επιβίωσαν ως τέτοιες καί κατά την Αναγέννηση. (Η Βενετία, δηλαδή, ήταν ήδη «ιστορικό λείψανο», ούτως ειπείν.)
Αυτά όλα ο Πετρόπουλος τά ‘κανε γαργάρα, με το κουτοπόνηρο σκεπτικό: «- Καί ποιός θα κάτσει να τα ψάξει;!» (Καί σ’ αυτό δυστυχώς έπεσε μέσα, διότι η Ιστορία ουδόλως τυγχάνει δημοφιλές ανάγνωσμα παρ’ ημίν.) Προείχε μέσα στο κεφάλι του να τη σπάσει στους νεοέλληνες. Κι όσο γιά τυχόν ίστορες, που θα τον διορθώνανε, ας μην ξεχνάμε ότι οι εφημερίδες πάντα κρατούσανε γιά πάρτη τους το δικαίωμα της δευτερολογίας – καί τις όποιες σωστές φωνές θα τις γελοιοποιούσανε καί θα τις πνίγανε ανά πάσα στιγμή, μη επιτρέποντας συνέχεια στον διάλογο.
(Δευτερολογία σε εφημερίδα παναπεί: «- Στα τέτοια μας οι αντιρρήσεις σου, όποιος καί να είσαι. Οι γραφιάδες μας έχουν δίκιο, καί σκάσε!». Κάργα …δημοκρατικά πράγματα. Δεν πρόβλεψαν, όμως, οι «δημοκράτες» την εμφάνιση καί τελική επικράτηση των ιστολογίων, γι’ αυτό τώρα βγαίνουν στην ανεργία ένας-ένας. Καί, μεταξύ μας, καλά να πάθουν, διότι λειτουργούσαν ως προπαγανδιστές καί αποβλακωτές.)
Εμένα, βέβαια, δεν μού ‘σπασε τίποτε. Ένας ακόμη ανιστόρητος φανατικός ξερόλας, ανάμεσα στους πολλούς που έβγαλε αυτή εδώ η πατρίς.

Όμως, το οικογενειακό όνομα του Σολωμού;… Έ;… Τί μας λέει αυτό;
Το οποίο, κάπου δυό αιώνες πιό πρίν, ήταν ακόμη …εβραϊκώτερο: Σαλαμών!!!
Λοιπόν, την πληροφορία παρέχει ο Θανάσης Πετσάλης-Διομήδης, στο τετράτομο μυθιστόρημά του «Οι Μαυρόλυκοι». («Μαυρόλυκοι» ήταν το πατρογονικό επίθετο της μητέρας του Ρήγα Φερραίου.) Στο οποίο περιγράφει τα σκοτεινά χρόνια του Ελληνισμού μετά την Άλωση του 1453, μέχρι τις παραμονές του 1821. Ο κόμης Σαλαμών, πρόγονος του Διονυσίου Σολωμού, ζούσε στο (Ενετοκρατούμενο) Ηράκλειο της Κρήτης, μέχρις ότου αποφάσισε να επαναπατριστεί οίκαδε, στη Βενετία.  Οι δε πρόγονοι του  …προγόνου ήταν σταυροφόροι. Που όντως πήγαν στα Ιεροσόλυμα. (Περί Ιταλών σταυροφόρων -ναί, υπήρξαν!- βλέπε πχ την όπερα «Οι Λομβαρδοί στην Πρώτη Σταυροφορία», που τη συνέθεσε ο Βέρντι γιά να τη σπάσει στους -τότε κατέχοντες την Ιταλία- Αυστριακούς.)

Κι έτσι εξηγούνται τα πάντα.
Αφήνοντας κατά μέρος το γεγονός ότι, τουλάχιστον είκοσι χρόνια πρίν την Α’ Σταυροφορία, λειτουργούσε στην Τρουά της Καμπανίας …καββαλιστική σχολή (ναί! ναί! – μην απορείτε γιά το ποιός έβαλε ιδέες στους τότε Ευρωπαίους να τραβήξουν κατά Τζερούσαλεμ!), όποιος πήγαινε στα Ιεροσόλυμα, συνήθως «κόλλαγε» μιά περίεργη ψυχική ασθένεια, τα συμπτώματα της οποίας είναι να νομίζεις ότι είσαι κάποια βιβλική προσωπικότητα – καί να δράς αναλόγως. (Ειδικά άμα είσαι ήδη καί λίγο λειψός από μυαλά – πχ θρησκοβαρεμένος.) Σήμερα αυτή η ασθένεια εξακολουθεί να υφίσταται, αλλά πλέον έχει όνομα: ονομάζεται (στην Ψυχιατρική / Ψυχολογία) «σύνδρομο της Ιερουσαλήμ».
Δεν μπόρεσα να βρω βίντεο με έναν ηπαπαραίο, χαρακτηριστικό ασθενή του συνδρόμου, που ζεί πλέον μόνιμα στα Ιεροσόλυμα, (νομίζει πως) ντύνεται σαν τον βασιλιά Δαυΐδ  (με κάτι γαλάζιους χιτώνες κτλ), καί κυκλοφοράει όλη μέρα στους δρόμους με μιά άρπα ανά χείρας. (Κι από δίπλα τον κοιτάνε περίεργα αυτοί οι κοτσιδάκηδες οι εβραίοι, οι «χασσιδείμ».) Πολύ γέλιο, όταν το είδα προ ετών στην τηλεόραση, αλλά δυστυχώς δεν το έχω πρόχειρο.
Αυτό το σύνδρομο εξηγεί πχ το γιατί πολλοί χριστιανοί βαφτίζονται με εβραϊκά ονόματα (ειδικά σ’ εμάς, κάτι «Ραχήλ» καί κάτι «Γεσθημανές» καί κάτι «Βηρσαβέε» καί κάτι «Ισαάκ» δίνουν καί παίρνουν). Διότι νομίζουν πως μπαίνουν πιό βαθειά σε μιά -σαφώς αρρωστημένη- θρησκευτική ευσέβεια. Έ, λοιπόν, ο σταυροφόρος πρόγονος του Διονυσίου Σολωμού, αντί γιά μικρό όνομα, άλλαξε επίθετο!
Το καταλάβατε τώρα το γιατί «Σαλαμών-Σολωμών- (καί τελικώς εξελληνισμένο) -Σολωμός»;
Με την ευκαιρία, πάρτε καί το οικόσημο των επίσης Ιταλών σταυροφόρων Γκύζη στο κάστρο τους στη Σαντορίνη!

(Αφού σαφώς είδατε τα τρία άστρα του Δαυΐδ, παρατηρήστε επάνω-επάνω το σταυροφορικό κράνος της πανοπλίας. Να μ’ ακούτε εμένα. Ξέρω τί σας λέω – κατά κανόνα.    )
Όθεν, τα περί «εβραίου» Διονυσίου Σολωμού είναι μιά μαλακία καί μισή. Μην τα επαναλαμβάνετε, παρεκτός αν συμμετέχετε σε διαγωνισμό αλλοιώσεως της Ιστορίας.

Παρένθεση:
Το σύνδρομο της Ιερουσαλήμ έπιασε καί τους αγγλίτσους. Οι οποίοι σκέφτηκαν απλοϊκώς πως ως εξής – αγγλίτσοι γάρ: Απόγονοι του Χριστού, λέει ο μύθος (από τη σύζυγο του Χριστού Μαρία Μαγδαληνή μπλά-μπλά-μπλά), οι (Μεροβίγγειοι) βασιλιάδες των Γάλλων; απόγονοι των …εβραίων προγόνων του Χριστού οι θ’κοί μας!!! Άρα, πιό ορίτζιναλ πράμα, να ‘ούμ’, η αγγλιτσοράτσα! Πιό …θεϊκή!!! Άρα, φάτε την, Γάλλοι, καί σκάστε! Λόλ!!! Γι’ αυτό μέχρι σήμερα οι βασιλιάδες της αγγλίτσας κάθονται σε θρόνο εδραζόμενο απάνω σε μιά κοτρώνα, την δήθεν «πέτρα του Δαυΐδ».
Χοντρομαλακίες… αλλά σε εύπιστους ηλίθιους επενεργούν ως ντοπάρισμα. Καί η όλη ιστορία θα ήταν γιά γέλια (καί γιά κλάμματα απ’ τα γέλια), αν η συγκεκριμένη «εβραιοφροσύνη» δεν μας κόστιζε έναν εβραιοτεκτονισμό στην καμπούρα μας (με όλες τις συνέπειές του). Ως φαίνεται, δοθέντος ενός ηλιθίου, πάντα βρίσκεται ένας ακόμη ηλιθιώτερος, να τον ξεπεράσει.
Αυτά να τα βλέπουν οι ποδιτσοφόροι …»μαθητές» («εταίροι», καί τα ρέστα) του Χιράμ Αμπίφ, γιά να καταλάβουν πόσο μαλάκες πιάστηκαν. Τους την έφερε η παιδαριώδης προπαγάνδα ενός λαού, που είναι τόσο βλάξ, ώστε δεν κάνει ούτε γιά δούλος. (Σενέκας έφα.)

Ο Χριστός, τώρα, είναι σαφώς δυσκολώτερη περίπτωση, έως αδύνατη να επιλυθεί. Διότι (α) λείπουν τα καθαρώς ιστορικά στοιχεία (γνωρίζω άριστα τί εκλαμβάνεται ως ιστορικό τεκμήριο καί τί όχι), καί (β) στα Ευαγγέλια έχει πέσει (λογοκριτική καί παρεμβλητική) κοπτορραπτική, χειρότερη κι από το τέρας του Φρανκενστάϊν.
Ποιά είναι η δική μου γνώμη, όμως;
Σας έχω ξαναπεί ότι, ως αποτέλεσμα των ερευνών μου, έχω την πεποίθηση πως:
  • Ο Χριστός όντως υπήρξε.
  • Ήταν Έλληνας, όχι ιουδαίος.
  • Γιά δογματικούς καί άλλους λόγους, έχουν παραποιηθεί τα πραγματικά στοιχεία της ζωής Του, ακόμη κι η ηλικία Του. (Εγώ την υπολόγισα στα 27 έτη, όχι στα καθιερωμένα 33 – αλλά είναι πιό εύκολο να λές σε αγράμματους: «δυό τριάρια δίπλα-δίπλα», παρά: «τρία εις την τρίτην».)
Όθεν, γιά να ταιριάξει η αφήγηση στην προκρούστεια λογική των ιουδαιοφρόνων (ή καί κρυπτοϊουδαίων – τί «κρύπτο-«, δηλαδή, που μερικοί βγάζαν μάτια γιά το τί είναι πράγματι!) πάλαι ποτέ «πατέρων» της Εκκλησίας, εφευρέθηκαν ένα σωρό ψευτιές – πχ «περιτομή του Χριστού», «εβραίοι πρόγονοι του Χριστού» (καί δή, σε συγκεκριμένο αριθμό γενεών «από κτίσεως κόσμου»!!!), καί λοιπές αηδίες καί μούσια εβραίϊκα.
Έλα, όμως, που από τους μυτόγκες σημίτες λογοκριτές καί λοιπούς Φαρισαίους παραμυθολόγους ξέφυγε κάτι πολύ σημαντικό… που, αν καί μεγάλο, δεν το πήραν πρέφα. Καί τώρα είναι πολύ αργά γιά να συμμαζέψουν τη γκάφα τους.
Αυτό το μεγάλο γεγονός είναι η βάπτιση του Χριστού στον ποταμό Ιορδάνη.
Διότι, αγάπες μου, εγώ δεν ξέρω να υπάρχουν εβραίϊκα έθιμα βαπτίσματος σε ύδωρ. Ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο σ’ αυτούς. Μόνον εμείς το έχουμε, τουλάχιστον από την εποχή του Αχιλλέα!
Κι όχι μόνον. «Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις», λέει το ρητό, αλλά φαίνεται πως κανείς δεν κατάλαβε τί σημαίνει αυτό το «Ιορδάνης».
Έ, λοιπόν, «Ιορδάνης» είναι η απόδοση στην τραχειά διάλεκτο των Πελασγών του ονόματος Ηριδανός!!!

Παρένθεση – άκρως σημαντικό θέμα:
Με την Πελασγική διάλεκτο δεν έχουν ασχοληθεί καί πολλοί. Ή ασχολούνται, αλλά …στα κρυφά. Γιατί; Μά, διότι η ύπαρξή της αποκαλύπτει ότι η Ελλάδα έχει ένα παρελθόν, εκτεινόμενο ακόμη κάτι χιλιάρικα χρόνια προς τα πίσω, πολύ πιό πίσω απ’ τις «τσιγγούνικες» χρονολογήσεις της επίσημης Αρχαιολογίας. Έ, αυτό αμέσως σημαίνει πως οι προπαγάνδες εναντίον των Ελλήνων (κυρίως των σημερινών) πάνε στα σκουπίδια πρίν κάν γεννηθούν!!! Πράγμα, βεβαίως-βεβαίως, που δε θέλουν ούτε ο Κρόνος, ούτε ο Μάτς-Μούτς. 
Λοιπόν, Πελασγικά κείμενα (από σκέτες λέξεις έως ολόκληρα κείμενα) έχουν διασωθεί αρκετά, αλλά δυστυχώς πρώτον δεν …διαβάζονται, καί δεύτερον με τα χρόνια έχει χαθεί η ερμηνεία (σημασία) τους. Τί εννοώ;
Όσον αφορά το πρώτο, υπάρχουν Πελασγικές επιγραφές τόσο στην Ελλάδα (Λήμνος, Κρήτη, καί αλλού), όσο καί στην Ιταλία (οι Ετρούσκοι ήταν Πελασγοί) καί αλλού, πχ στη σημερινή Τουρκία (Χετταίοι, επίσης Πελασγοί), οι οποίες γράφτηκαν μεν με το γνωστό Ελληνικό αλφάβητο (έστω καί στην ονομαζόμενη «λατινική» παραλλαγή του, δηλ. το αλφάβητο των Κυμαίων της Εύβοιας – οι Χετταίοι είχαν δικό τους αλφάβητο, αλλά η γλώσσα είναι καθαρή Πελασγική καί την «ξαναδιάβασε» ο Τσέχος Χρόζνυ στις αρχές του 20ου αιώνα), άρα διαβάζονται μεν εύκολα, αλλά κανείς δεν βγάζει νόημα! Τουλάχιστον, δεν βγάζει εύκολα. Διότι οι λέξεις είτε είναι λέξεις των «εκτραχυσμένων» Ελληνικών των Πελασγών (καί βγαίνει κάτι από νόημα, αλλά με προσπάθεια), είτε έχει χαθεί η σημασία τους (το δεύτερο, που είπα παραπάνω).
Παραδείγματα Πελασγικών λέξεων που καταλαβαίνουμε:
  • Ζιάζ’ = δήϊος, δηλ. σεβαστός.
  • Μαράζζ’ = το (καί σήμερα γνωστό) μαράζι, η στεναχώρια.
  • Φέρσου = ο δίκαιος φόνος, η βεντέττα. (Παράβαλε «Φερσέφασσα», άλλη απόδοση του ονόματος της Περσεφόνης.)
  • Κραυσίδων = «τραχειά» απόδοση του «Θραυσίδων», δηλ. ο ποταμός που «σπάζει». (Ο Κραυσίδων, αν καί μικρός, έχει πολλά καταρρακτάκια.)
Πελασγική λέξη που σήμερα δεν καταλαβαίνουμε τη σημασία της:
  • Αλαμάνα (το γνωστό τοπωνύμιο).
Βέβαια, υπήρξε μπάρμπας τις κάποια περασμένη δεκαετία σε λεωφορείο του Κτέλ, ο οποίος την είπε σε (τότε) νεοδιορισμένο φιλόλογο, ότι: «- …Ισείς στα πανεπιστήμια διέν μαθιαίνιτι ντιέπ τίπουτας! Ου Θάνάησ’ ου Διάκους, όταν τουν ιέπιασαν οι Τούρκ’, είπι: ‘- Ιέλα μάνα να μι δείς!’, κι ιέτσ’ ιέμεινι του ουόνομα!», αλλά τέλος πάντων… 
Γιά τα Πελασγικά, υπάρχει το κλασικό σύγγραμμα του Θωμόπουλου (ο οποίος δεν είχε σχέση με επίσημη Αρχαιολογία – γιατρός ήταν, καί …Κεφαλλωνίτης, δηλαδή εξ ορισμού τού ‘κοβε …κάπως! lol!!!), συν όσες μελέτες του Μανφρέντι πέσουν στα χέρια σας. Ο Μανφρέντι, εκτός από συγγραφέας μυθιστορημάτων, είναι καί φιλόλογος της καρριέρας κι έχει ασχοληθεί επισταμένως με το θέμα, αλλά κρύβει λόγια. (Φήμες λένε πως είναι ποδίτσας.)
Αυτά έχω υπόψη μου, γιά να σας δώσω μιά ερευνητική ώθηση, καί αγνοώ αν υπάρχουν καλύτερα βοηθήματα. Αλλά, τέλος πάντων, πορευόμαστε με ό,τι διαθέτουμε.

Λοιπόν, γιά Ηριδανό μιλούσαμε. Καί… ποιός έπεσε (νεκρός) μέσα στον ποταμό Ηριδανό; Έ;
Ο Φαέθων…
Έτσι εξηγούνται όλα.
Βλέπουμε, επομένως, ένα μέλος κάποιου (σαμανιστικού) Ελληνικού ιερατείου της περιοχής της Παλαιστίνης, τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, να βαφτίζει τον Χριστό στον ποταμό Ιορδάνη (Ηριδανό), δηλώνοντας έτσι πως ο Χριστός είναι γνήσιος Έλληνας, άρα καί φορέας όλης της πανάρχαιης μνήμης της φυλής μας. Έχω αναφέρει πολλές φορές ότι, ως Έλληνες, καταγόμαστε από τον αστερισμό του Κύκνου (βλέπε Ωραία Ελένη από αυγό κύκνου κτλ), κι ήρθαμε στη Γή με ενδιάμεσους σταθμούς Φαέθωνα καί λιγάκι Άρη. Λογικό, λοιπόν, που ένας εξέχων Πελασγός (του Διός), πριν αρχίσει δημόσια δράση, δηλώνει δημοσίως με το βάπτισμα την ιδιότητά του. Το ποιός είναι. Κι άλλο τόσο λογικό, που τον θάνατο του Χριστού τον αναμιμνησκόμαστε κάθε χρόνο με τα νεκρικά έθιμα γιά τον θάνατο του Φαέθωνα («…- Πού έδυ σου το κάλλος;»). Γι’ αυτό βλέπεις ότι κι ο πιό χύμα «χριστιανός» σημερινός Έλληνας, μπορεί να μην πατάει σε εκκλησία, αλλά το Μεγαλοβδόμαδο δεν το χάνει. (Όπως κι ο γράφων.)
Όταν δεν τα βλέπουμε αυτά, ή -χειρότερα- δεν θέλουμε να τα δούμε (κάτι θρησκοβαρεμένοι, που την Ορθοδοξία τη νομίζουν ότι προήλθε από παρθενογένεση καί ιστορικό χάσμα), είμαστε νοητικώς τυφλοί – καί στο φινάλε καλά μας κάνουν οι ιουδαίοι, που καπέλλωσαν τη θρησκεία μας των τελευταίων 2000 ετών.
Εδώ, τώρα, μπαίνει το θέμα: «πού βρέθηκαν οι Πελασγοί στην Παλαιστίνη».
Μά, είχαν πάει σε πολύ παλιές εποχές (ίσως τρία χιλιάρικα καί πλέον χρόνια πΧ), αλλά συνέχισαν καί σε νεώτερες. Κι όχι μόνον εκεί, αλλά καί σε άλλες περιοχές εκεί γύρω. Άρα, ιστορικώς υπάρχουν πολλά «στρώματα» από αυτούς στη σημερινή Μέση Ανατολή. Στην Κρήτη βρέθηκαν επιγραφές Πελασγικές, χρονολογημένες κάπου το 650 πΧ, άρα οι Πελασγοί συνυπήρχαν στο νησί (καί σαφώς καί στην Παλαιστίνη) μαζί με τους λοιπούς Κρήτες (όλοι αυτοί οι αναφερόμενοι ήσαν Έλληνες, απλά διαφορετικών υποφυλών – το τονίζω, γιά να προλάβω καλοθελητάδες), ακόμη καί στα ιστορικά χρόνια.
Ο τελευταίος μαζικός εποικισμός Ελλήνων στην Παλαιστίνη (καί -εννοείται καί- πιό μέσα, στη Συρία) συνέβη τα Ελληνιστικά χρόνια (Δεκάπολις, Γέρασα, κτλ). Μ’ άλλα λόγια, κάπου στα πρώτα χρόνια των Επιγόνων του Μ. Αλεξάνδρου, οι όποιοι ιουδαίοι ήταν εθνική μειοψηφία μέσα σε μιά Ελληνική περιοχή!!!
Έλα, όμως, που σήμερα οι εβραίοι, στις «αρχαιολογικές» ανασκαφές τους σκάβουν πολύ βάναυσα (με μπουλντόζες!) καί καταστρέφουν τα αρχαιολογικά στρώματα του ανασκαφικού τομέα (φράγκικο, βυζαντινό, ρωμαϊκό, αρχαιοελληνικό), μέχρις ότου βρουν το δικό τους! (Αυτά τα ξέρω από αρχαιολόγο, δεν τα έβγαλα απ’ το κεφάλι μου.) Πρόσθεσε καί την προπαγάνδα, ότι αυτοί πάντα ήσαν οι κύριοι της περιοχής, καί το γλυκό …ξυνό έδεσε! Έτσι, όποιος μιλάει γιά Έλληνες στην Παλαιστίνη (καί δή Πελασγούς), θεωρείται λίαν επιεικώς παραδοξολόγος.
Τί να πείς; αυτή όμως είναι η ιστορική αλήθεια, καί σ’ όποιον αρέσουμε.

Συμπερασματικώς, ο Χριστός ήταν καθαρός Έλλην, καταγόμενος από Πελασγούς – καί δή του Διός. Διότι υπήρχαν κι αυτοί του Κρόνου, όπως ο Ιούδας. (Παρατσούκλι, όχι κύριο όνομα – «ού Διαίος», δηλ. όχι του Διός, δηλ. Κρόνιος. Με παραφθορά έγινε «ιουδαίος».) Καμμία σχέση με ιουδαίους, πολλώι δε μάλλον με εβραίους (δηλ. Χαλδαίους μάγους, αβραμίκους καί χαχαμίκους). Τώρα… «περιτομές εορταζόμενες την 1η Ιανουαρίου» καί τα ρέστα, απλώς παραμυθάκια γιά χαζούς.
Αλλά τί σου κάνει η προπαγάνδα, έ;! «Εβραίος» ο Χριστός, «εβραίος» ο Διονύσιος Σολωμός, καί τρέχα γύρευε εσύ την ιστορική αλήθεια!… Αλλά θα μου πείς, εδώ καταπίνουμε αμάσητο το ότι καταγόμαστε από τα αιμομικτικά βιολογικά ρομπότ Δευκαλίωνα καί Πύρρα. (Αφού αυτά τα έγραψαν …»αρχαίοι Έλληνες», κι όχι φανατικοί Ελληνοδιώκτες οβραίοι σιωνιστές! Έ; Είναι να μην τα δεχθούμε αμάσητα, αφού είναι «αρχαιοελληνικά»;    ) Αφού λοιπόν καταπίνουμε τέτοιες κοτρώνες (δίκην Κρόνου), η δήθεν εβραϊκή καταγωγή του ιδρυτή της τελευταίας θρησκείας μας θα μας πειράξει;
Ά, ρέ Έλληνες!… Που τις ιστορικές μελέτες τις θεωρείτε σπατάλη χρόνου…

Υγ 1: Πρέπει να ευγνωμονούμε την -μή κρυπτόμενη πλέον- ανυπομονησία των Κρονίων να κυριαρχήσουν σε ολόκληρον τον πλανήτη, διότι ξεμασκαρεύονται ένας-ένας οι οπαδοί τους, καί βλέπουμε καθαρά τους μέχρι πρό τινος μεταμφιεσμένους (σε φίλους) εχθρούς. Λοιπόν, κάτι πατριάρχες καί μητροπολιτάδες οπαδοί της «πανθρησκείας», καλά θα κάνουν να χωνέψουν από τώρα ότι έρχεται …ξυράφι, που θα αποκαθάρει τα Ευαγγέλια από την εβραίϊκη σκουριά τόσων αιώνων. Κι αν δεν τους αρέσει, θα ξυριστούν καί τα γένεια τους.
Τα ίδια καί κάτι «γεροντάδες», που επιμένουν -καρακρονίως πως- να καταδικάζουν το σέξ, κι όχι την κλοπή δημοσίου χρήματος. Το σέξ, τρισανόητοι, δεν σκοτώνει κανέναν. (Παρεκτός κι αν καταπιεί πεντέξη βιάγκρα ένας καρδιακός.) Αντιθέτως η έλλειψη φαρμάκων καί ιατρικού εξοπλισμού (που προκύπτει απ’ τις κλοπές των λαμόγιων) όντως σκοτώνει. Αλλά γιά τις κλοπές, ούτε κουβέντα οι «ενάρετοι» γεροντάδες.
Τα κομποσχοίνια κι οι προσευχές σας μάραναν, κατά τ’ άλλα… Δεν κοιτάτε τη διανοητική καί καρδιακή σας τύφλα, λέω ‘γώ.
Υγ 2: Ενδιαφέρον είναι κι αυτό που λέει το Ταλμούδ γιά τον Χριστό, που τον χαρακτηρίζει «νόθο τέκνο του Ρωμαίου στρατιώτη Ιάσονα Πανδίρα».
Αν, όμως, ήξεραν οι ραββίνοι τί ακριβώς σημαίνει αυτή η κουβέντα, θα έτρωγαν το Ταλμούδ γιά πρόγευμα! Λόλ!!!
«Πανδίρας», ή Πάνθηρας (πιό σωστό) είναι ο μυημένος σε κάποια από τα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια! (Ο ιεροφάντης σε κάποια φάση φώναζε: «- Ενδύσασθε την θεάν!», κι όλοι οι πιστοί φορούσαν προβιές μεγάλων αιλουροειδών – λεοπαρδάλεων, λιονταριών, πανθήρων, κτλ. Όπως ακριβώς ο Ηρακλής, τον οποίο οι ιερείς της Ελευσίνας δεν τον μύησαν, διότι τον θεώρησαν ήδη μυημένον.)