Ιστορικό Παράρτημα Ι: Ο Μουσολίνι ως πράκτορας της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας MI5 και ο Χίτλερ ως ο σκιώδης θεμελιωτής του σιωνιστικού Κράτους του Ισραήλ[ΜΕΡΟΣ Α΄]
Η υπονόμευση του φασισμού/εθνικοσοσιαλισμού, μέσω προβοκατόρων, πρακτόρων και χειραγωγούμενων στελεχών, υπήρξε εξ αρχής σχέδιο της φιλελεύθερης και της σιωνιστικής ολιγαρχίας.
Όταν μάλιστα ο Άιχμαν πρότεινε στον Σιωνιστή Νταβίντ Μπεν‐Γκουριόν (David Ben‐Gurion), τον τότε επικεφαλής τότε της «Ιουδαϊκής Υπηρεσίας για το Ισραήλ» (HaSochnut HaYehudit L’Eretz Yisra’el) και μετέπειτα πρώτο πρωθυπουργό του Κράτους του Ισραήλ, να σωθούν περί το ένα εκατομμύριο Εβραίοι αντί οικονομικών ανταλλαγμάτων, ο Μπεν‐Γκουριόν και η «Ιουδαϊκή Υπηρεσία για το Ισραήλ» απέρριψαν την πρόταση.
Δρ Νικόλαος Λάος
http://www.4pt.su/el/content/i-parakratiki-drasi-ton-ellinikon-akrodexionfasistikon-dynameon-eyroatlantiko-systima
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Σύμφωνα με τον φάκελο του Τσιάνο («The Ciano Papers») που υπάρχει στο ιστορικό αρχείο της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CIA) των ΗΠΑ, ο Γκαλεάτσο Τσιάνο (Galeazzo Ciano) είχε διατελέσει υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας την περίοδο κατά την οποία η Μεγάλη Βρετανία είχε δώσει τη συγκατάθεσή της στην κατάκτηση της Αιθιοπίας από την Ιταλία, στην επέμβαση της Ιταλίας στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και στην πολιτική προσέγγιση μεταξύ της Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας κι έτσι υπήρχε ισχυρός δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ της βρετανικής κυβέρνησης και του Τσιάνο. Σχετικές πληροφορίες περιέχονται στα ημερολόγια του Τσιάνο της περιόδου 1939-1943, που εκδόθηκαν στην αγγλική γλώσσα, το 1946, στη Νέα Υόρκη, από τον εκδοτικό οίκο Doubleday & Co. Επίσης, η διείσδυση των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών στο φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας ήταν βαθιά εφόσον, το 1917, ο Μπενίτο Μουσολίνι –ο οποίος τότε εργαζόταν ως δημοσιογράφος– στρατολογήθηκε από τη βρετανική υπηρεσία πληροφοριών MI5, όπως αποκάλυψε σχετική ιστορική έρευνα του δρα Πίτερ Μάρτλαντ (Peter Martland), καθηγητή ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Cambridge (τα πορίσματα αυτής της έρευνας δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα The Guardian στις 13 Οκτωβρίου 2009).
Στη Γερμανία, η διαχείριση του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος υπό του Άντολφ Χίτλερ (Adolf Hitler) υπήρξε εξαιρετικά αποτυχημένη και διαβρώθηκε από ξένους πράκτορες και πολιτικούς εχθρούς. Γι’ αυτό, τα πλέον διακεκριμένα στελέχη του «συντηρητικού επαναστατικού κινήματος», στα οποία ανήκε και ο πολιτικός φιλόσοφος Καρλ Σμιτ, σύντομα διαχώρισαν τη θέση τους από τον Χίτλερ.
Το «συντηρητικό επαναστατικό κίνημα» ξεκίνησε αρχικά ως ένα γερμανικό εθνικό συντηρητικό κίνημα που γνώρισε ιδιαίτερη ακμή μετά από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Η σχολή του «επαναστατικού συντηρητισμού» βασίζει τις ιδέες της σε έναν οργανισμικό παρά υλιστικό τρόπο σκέψης για την κοινωνία και στην έννοια της λαϊκής κοινότητας (Volksgemeinschaft) παρά στην ταξική σύγκρουση και στη δυναμική της μάζας. Σύμφωνα με τον Χέρμαν Ράουσνινγκ (Hermann Rauschning), έναν χαρακτηριστικό εκπρόσωπο του επαναστατικού συντηρητισμού, η συντηρητική επανάσταση αναφέρεται στην «προπολεμική μοναρχο-χριστιανική εξέγερση εναντίον της νεωτερικότητας» και μόνο ως συμφωνία με τον Διάβολο μπορεί να θεωρηθεί η συνεργασία μελών του επαναστατικού συντηρητισμού με τον Χίτλερ κατά την περίοδο της Βαϊμάρης. Επίσης, ο Καρλ Σμιτ θεωρούσε τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ «υπερβολικά άξεστο» (βλ. C. Schmitt, «The Legal Basis of the Total State», στο: R. Griffen, Fascism, Εκδ. Oxford University Press, 1995, σελ. 108).
Ο Χίτλερ, ακαλλιέργητος επιστημονικά και φορέας ποικίλων ψυχολογικών προβλημάτων, γοητεύθηκε από τον σιωνιστικό εθνορατσισμό και προσπάθησε να τον μιμηθεί με γερμανικούς όρους. Έτσι, ο Χίτλερ κατέστησε τον ρατσισμό κεντρική συνιστώσα του εθνικοσοσιαλισμού, προκαλώντας, ως εκ τούτου, τον εκφυλισμό και την παρακμή της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας, ενώ το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα θα μπορούσε να έχει, εναλλακτικά, ως ιδεολογία του τον επαναστατικό συντηρητισμό. Σύμφωνα με τον Χέρμαν Ράουσνινγκ (Hermann Rauschning), έναν χαρακτηριστικό εκπρόσωπο του επαναστατικού συντηρητισμού, η συντηρητική επανάσταση αναφέρεται στην «προπολεμική μοναρχο-χριστιανική εξέγερση εναντίον της νεωτερικότητας» και μόνο ως συμφωνία με τον Διάβολο μπορεί να θεωρηθεί η συνεργασία μελών του επαναστατικού συντηρητισμού με τον Χίτλερ κατά την περίοδο της Βαϊμάρης. Επίσης, ο Καρλ Σμιτ θεωρούσε τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ «υπερβολικά άξεστο» (βλ. C. Schmitt, «The Legal Basis of the Total State», στο: R. Griffen, Fascism, Εκδ. Oxford University Press, 1995, σελ. 108).
Στο πλαίσιο της προσπάθειας των Δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων του 19ου και του 20ού αιώνα να διαχειριστούν πολιτικά τη Μέση Ανατολή μέσω μιας νέας μορφής αποικιακού ελέγχου και να την εντάξουν στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, έπρεπε η Δύση να αποδομήσει την έννοια του ισλαμικού χαλιφάτου και συγχρόνως, στο πλαίσιο της πολιτικής «διαίρει και βασίλευε», να δημιουργήσει στη Μέση Ανατολή και ένα μη ισλαμικό ιουδαϊκό/εβραϊκό κράτος. Επειδή όμως ο Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός είναι ασύμβατος με τις αρχές της νεωτερικής Δύσης περί εθνοκρατικών υποκειμένων και με τον δυτικό ιμπεριαλισμό και επειδή οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι δεν είχαν θέσει ποτέ ζήτημα δημιουργίας ιουδαϊκού κράτους στη Μέση Ανατολή ή οπουδήποτε αλλού, η Δύση έπρεπε να αποδομήσει και να χειραγωγήσει και τον ιουδαϊκό κόσμο, αφενός δημιουργώντας τον Σιωνισμό (εβραϊκό/ιουδαϊκό εθνικισμό), ως αντίπαλο του Ορθόδοξου Ιουδαϊσμού, αφετέρου δημιουργώντας εκείνες τις ιστορικές συνθήκες που θα εξανάγκαζαν πολλούς Ιουδαίους της Ευρώπης να υποστηρίξουν την ιδέα της δημιουργίας ενός ιουδαϊκού κράτους στη Μέση Ανατολή και μάλιστα να μεταναστεύσουν σε αυτό.
Η νεωτερική Δύση διείσδυσε και παραμόρφωσε τον ιουδαϊκό κόσμο μέσω του Σιωνισμού. Ο όρος ‘Σιωνισμός’ διατυπώθηκε πρώτη φορά το 1893 από τον Αυστριακό συγγραφέα, δημοσιογράφο, Ιουδαίο διανοούμενο και εθνικιστή Νάθαν Μπιρνμπάουμ (Nathan Birnbaum), αλλά ο θεμελιωτής του Σιωνισμού είναι ο Αυστρο‐Ούγγρος δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής Θίοντορ Χερτσλ (Theodor Herzl, 1860‐1904). Ο Σιωνισμός αποτελεί έναν συγκερασμό μεταξύ του Ιουδαϊσμού και των νεωτερικών Δυτικών παραδόσεων του εθνικισμού, του ιμπεριαλισμού και της εκκοσμίκευσης (όπως αυτή διαμορφώθηκε από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό). Ο Σιωνισμός αφενός επιχειρεί να δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο ιουδαϊκό πολιτικό υποκείμενο διακριτό από όλα τα έθνη‐κράτη, ώστε να θεμελιώσει το αίτημα της δημιουργίας ιουδαϊκού έθνους‐κράτους, αφετέρου προτείνει την (πολιτιστική) αφομοίωση των Ιουδαίων/Ισραηλιτών μέσα στο πνεύμα και τον τρόπο ζωής της νεωτερικότητας: και ως προς τα δύο αυτά αιτήματα, ο Σιωνισμός είναι αντίθετος προς τον Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό, ο οποίος βασίζεται στη θεονομία και στην ιερή ιουδαϊκή γραμματεία. Επίσης, ο Σιωνισμός καλλιεργεί στους Εβραίους οπαδούς του ένα μείγμα έντονης γεωπολιτικής ανασφάλειας και φιλοδοξίας, το οποίο είναι άσχετο προς την παραδοσιακή ιουδαϊκή κουλτούρα.
Σε αντιδιαστολή προς τον Σιωνισμό και τη δική του εκδοχή του Ιουδαϊσμού, υπάρχει ο Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός, ο πυρήνας του οποίου είναι οι Χαρεντίμ. Το βιβλικό ρήμα ‘χαρέντ’ και το αντίστοιχο επίθετο ‘χαρεντίμ’ εμφανίζονται στο βιβλίο του Ησαΐα, χωρία 66:2 και 66:5, και σημαίνουν αυτόν που ‘τρέμει’ στον λόγο του Θεού. Ο όρος Χαρεντίμ σημαίνει το δέος και την αγωνία κάποιου κατά την προσπάθειά του να πραγματώσει το θέλημα του Θεού. Επίσης, μια άλλη θεμελιώδης μορφή του Ορθοδόξου Ιουδαϊσμού σχεδόν ταυτόσιμη με τους Χαρεντίμ είναι ο Χασιδικός Ιουδαϊσμός, ο οποίος αναπτύχθηκε πρωτίστως στην Ανατολική Ευρώπη (Ουκρανία και Λευκορωσία), τον 18ο αιώνα, με θεμελιωτή τον Ραββίνο Γισροέλ μπεν Ελιέζερ (Yisroel ben Eliezer), γνωστό και ως Μπαάλ Σημ Τοβ (Baal Shem Tov). Ο όρος Χασιδικός Ιουδαϊσμός προέρχεται από την εβραϊκή λέξη ‘χασιντούτ’, που σημαίνει ευσέβεια.
Το 1912, ιδρύθηκε ο οργανισμός World Agudath Israel ως πολιτικός βραχίονας του Ορθοδόξου Ιουδαϊσμού (διαδεχόμενος τον οργανισμό Agudas Shlumei Emunei Yisroel) για να διαχωρίσει σαφώς τους Ορθοδόξους Ιουδαίους, τόσο από τους εθνικιστές θρησκευομένους Ιουδαίους (Torah Nationalists Mizrachi) όσο και από τους εκκοσμικευμένους Σιωνιστές. Σε αντίθεση προς τους Σιωνιστές (που υιοθετούν τη νεωτερικότητα και επιδιώκουν να ταυτίσουν τον Ισραηλίτη με ένα έθνος‐κράτος και με μια εθνικιστική ιδεολογία, εξυπηρετώντας έτσι τα σχέδια για τη Μέση Ανατολή που διαμορφώνουν οι εθνικές ελίτ των Δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων και μια παγκόσμια καπιταλιστική ελίτ), οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι ενδιαφέρονται για τη διαφύλαξη του μεταφυσικού τρόπου ύπαρξής τους στην ιστορία και δεν χρειάζονται γι’ αυτό ούτε νεωτερικό έθνος‐κράτος, ούτε νεωτερική πολιτική ιδεολογία. Μάλιστα, ο Ραββίνος Σαμσόν Ραφαήλ Χιρς (Samson Raphael Hirsch, 1808‐1888), ραββίνος της Φρανκφούρτης, στη Γερμανία, είχε υποστηρίξει ότι οι μεγαλύτεροι ραββίνοι θα έπρεπε να συναχθούν και να αφορίσουν τους Σιωνιστές (βλ.Mara D‟ara Yisroel, τ. 2, σελ. 43).
Σύμφωνα με τους Χαρεντίμ, που είναι ο πυρήνας του Ορθοδόξου Ιουδαϊσμού, κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως αν είναι Ιουδαίος ή όχι, μπορεί να σωθεί εάν τηρεί τους Επτά Νόμους του Νώε, οι οποίοι, σύμφωνα με το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, δόθηκαν από τον Θεό ως ένα δεσμευτικό σύνολο νόμων για τα «τέκνα του Νώε», δηλαδή για ολόκληρη την ανθρωπότητα, και οι οποίοι νόμοι είναι οι εξής: (1) η απαγόρευση της ειδωλολατρείας, (2) η απαγόρευση του φόνου, (3) η απαγόρευση της κλοπής, (4) η απαγόρευση της σεξουαλικής ανηθικότητας, (5) η απαγόρευση της βλασφημίας, (6) η απαγόρευση της βρώσης κρέατος που έχει ληφθεί από ζώο που είναι ακόμη ζωντανό, και (7) η εντολή να υπάρχουν δικαστήρια για την απονομή δικαιοσύνης. Σύμφωνα με την ορθόδοξη ραββινική παράδοση, οι προαναφερθέντες επτά Νωεχιτικοί Νόμοι προέρχονται από την ίδια την Τορά και συγκεκριμένα από τις βασικές εντολές που δόθηκαν στον Αδάμ στον Κήπο της Εδέμ (Γένεσις2:16) και από τις εντολές που προστέθηκαν μετά από τον Κατακλυσμό του Νώε (Γένεσις 9:8‐17). Το να είσαι όμως γνήσιος Ιουδαίος (Ισραηλίτης), διδάσκουν οι Χαρεντίμ, σημαίνει ότι τηρείς (ή τουλάχιστον συστηματικά αγωνίζεσαι για να τηρείς) όλες τις 613 εντολές («μιτσβότ») που περιλαμβάνονται στην Τορά και αναφέρονται συλλογικά ως «Μωσαϊκός Νόμος» ή ως «Σιναϊτικός Νόμος». Με άλλα λόγια, οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι βιώνουν τη θρησκεία τους ως μια πνευματική πορεία που χαρακτηρίζεται από υπαρξιακό και ηθικό ηρωισμό και βεβαίως η έννοια του Ισραηλίτη κατά τους Ορθόδοξους Ιουδαίους δεν έχει καμία σχέση με τον πολίτη του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ, ούτε με τον Σιωνισμό γενικά, αλλά, τουναντίον, όπως θα εξηγήσουμε στη συνέχεια, ο Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός απορρίπτει το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ.
Σε αντιδιαστολή προς τον Οθρόδοξο Ιουδαϊσμό, ήδη πριν από τη δημιουργία του Σιωνισμού, δημιουργήθηκε ο Μεταρρυθμισμένος Ιουδαϊσμός (Reformed Judaism), ο οποίος υπέταξε τον Μωσαϊκό Νόμο στην ιστορικότητα, επέφερε έναν συμβιβασμό και συγκερασμό του Μωσαϊκού Νόμου με το πνεύμα της δυτικοευρωπαϊκής νεωτερικότητας και του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και έδωσε την άδεια στους ραββίνους να διαλέγουν και να αποφασίζουν οι ίδιοι ποιες εντολές θα τηρούν από τον Μωσαϊκό Νόμο. Μια σέκτα του Μεταρρυθμισμένου Ιουδαϊσμού είναι και ο Σιωνισμός. Ενώ, για τον Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό, η ουσία της ‘ιουδαϊκότητας’ (του να είσαι Ιουδαίος) συνίσταται στο να τηρείς και τις 613 εντολές της Τορά, οι Σιωνιστές αντιλαμβάνονται και ορίζουν την ‘ιουδαϊκότητα’ σύμφωνα με εκκοσμικευμένα και συγκεκριμένα σύμφωνα με εθνικιστικά κριτήρια. Ενώ σύμφωνα με τους Ορθόδοξους Ιουδαίους, το να είσαι Ιουδαίος είναι μια πολύ δύσκολη και ριψοκίνδυνη (λόγω ακριβώς της δυσκολίας που ενέχει), πλην προσωπική, πνευματική απόφαση, οι Σιωνιστές έχουν αποσυνδέσει την ταυτότητα του σιωνιστικού ιουδαϊσμού από την Τορά και την ορίζουν με βάση τη δυτικοευρωπαϊκή, νεωτερική θεωρία του εθνικισμού.
Ο Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός (συγκεκριμένα οι παραδόσεις των Χαρεντίμ και των Χασιδιστών) απορρίπτει τον εθνικισμό και την εκκοσμίκευση, θεωρεί την ίδρυση του σιωνιστικού Κράτους του Ισραήλ ως αντίθετη προς την Τορά και δίδει έμφαση στη μυστική ένωση του ανθρώπου με τον Θεό σύμφωνα με την παράδοση της Μερκαμπά («μυστικισμός του άρματος»), η οποία επικεντρώνεται στα θεία οράματα που αναφέρονται στο βιβλίο του Ιεζεκιήλ (κεφάλαιο 1), σε μια σειρά μυστικιστικών ιουδαϊκών κειμένων που είναι γνωστά ως «χεκαλότ» (ανάκτορα) και περιλαμβάνουν ιστορίες ανάληψης στα ουράνια ανάκτορα και στον Θρόνο του Θεού, καθώς και στην καμπαλιστική διδασκαλία περί της «Νεσαμά», δηλαδή εκείνου του ψυχικού δοχείου στον άνθρωπο που δέχεται τη θεία ενέργεια της Μπινά (θεία κατανόηση), καθιστώντας τον άνθρωπο κοινωνό του Ρουάχ Ελοχίμ (Πνεύμα του Θεού), σύμφωνα με τα βιβλικά χωρία Γένεσις 1:2 και 41:38, Έξοδος 31:3 και 35:31, Αριθμοί 24:2, 1 Σαμουήλ10:10, 11:6, 16:15, 18:10, 19:20, 2 Χρονικών 15:1 και 24:20, Ιώβ 33:4, Ησαΐας 42:1. Σε αυτό το σημείο, υπάρχει μια σχετική συνάφεια μεταξύ των ορθοδόξων ιουδαϊκών κειμένων περί θείων οραμάτων και περί της «Νεσαμά» με τις ορθόδοξες χριστιανικές διδασκαλίες των Βυζαντινών Ησυχαστών περί της θέας του Θεού από τον άνθρωπο ως άκτιστο φως και περί πληρώσεως του ανθρωπίνου νοός με τις άκτιστες ενέργειες του Θεού.
Πολλοί Ορθόδοξοι Ραββίνοι, όπως ο οργανισμός Neturei Karta, επισημαίνουν ότι το Ολοκαύτωμα εναντίον των Εβραίων που εξαπέλυσε το Τρίτο Ράιχ του Χίτλερ χειραγωγήθηκε από παράγοντες του Σιωνισμού, με σκοπό να εξολοθρεφθούν κυρίως οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι και έτσι να διευκολυνθεί η πραγματοποίηση του σχεδίου των Σιωνιστών, εφόσον αφενός θα είχαν εξολοθρευθεί οι θεματοφύλακες του ορθοδόξου ιουδαϊκού λόγου, αφετέρου το αίτημα του Σιωνισμού θα είχε κερδίσει ευρεία απήχηση και ηθικό κύρος στην παγκόσμια κοινή γνώμη.
Ο θεμελιωτής του Σιωνισμού, Θίοντορ Χερτσλ, γράφει στη σελίδα 68, του Ημερολογίου του:
Στη Γερμανία, η διαχείριση του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος υπό του Άντολφ Χίτλερ (Adolf Hitler) υπήρξε εξαιρετικά αποτυχημένη και διαβρώθηκε από ξένους πράκτορες και πολιτικούς εχθρούς. Γι’ αυτό, τα πλέον διακεκριμένα στελέχη του «συντηρητικού επαναστατικού κινήματος», στα οποία ανήκε και ο πολιτικός φιλόσοφος Καρλ Σμιτ, σύντομα διαχώρισαν τη θέση τους από τον Χίτλερ.
Το «συντηρητικό επαναστατικό κίνημα» ξεκίνησε αρχικά ως ένα γερμανικό εθνικό συντηρητικό κίνημα που γνώρισε ιδιαίτερη ακμή μετά από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Η σχολή του «επαναστατικού συντηρητισμού» βασίζει τις ιδέες της σε έναν οργανισμικό παρά υλιστικό τρόπο σκέψης για την κοινωνία και στην έννοια της λαϊκής κοινότητας (Volksgemeinschaft) παρά στην ταξική σύγκρουση και στη δυναμική της μάζας. Σύμφωνα με τον Χέρμαν Ράουσνινγκ (Hermann Rauschning), έναν χαρακτηριστικό εκπρόσωπο του επαναστατικού συντηρητισμού, η συντηρητική επανάσταση αναφέρεται στην «προπολεμική μοναρχο-χριστιανική εξέγερση εναντίον της νεωτερικότητας» και μόνο ως συμφωνία με τον Διάβολο μπορεί να θεωρηθεί η συνεργασία μελών του επαναστατικού συντηρητισμού με τον Χίτλερ κατά την περίοδο της Βαϊμάρης. Επίσης, ο Καρλ Σμιτ θεωρούσε τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ «υπερβολικά άξεστο» (βλ. C. Schmitt, «The Legal Basis of the Total State», στο: R. Griffen, Fascism, Εκδ. Oxford University Press, 1995, σελ. 108).
Ο Χίτλερ, ακαλλιέργητος επιστημονικά και φορέας ποικίλων ψυχολογικών προβλημάτων, γοητεύθηκε από τον σιωνιστικό εθνορατσισμό και προσπάθησε να τον μιμηθεί με γερμανικούς όρους. Έτσι, ο Χίτλερ κατέστησε τον ρατσισμό κεντρική συνιστώσα του εθνικοσοσιαλισμού, προκαλώντας, ως εκ τούτου, τον εκφυλισμό και την παρακμή της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας, ενώ το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα θα μπορούσε να έχει, εναλλακτικά, ως ιδεολογία του τον επαναστατικό συντηρητισμό. Σύμφωνα με τον Χέρμαν Ράουσνινγκ (Hermann Rauschning), έναν χαρακτηριστικό εκπρόσωπο του επαναστατικού συντηρητισμού, η συντηρητική επανάσταση αναφέρεται στην «προπολεμική μοναρχο-χριστιανική εξέγερση εναντίον της νεωτερικότητας» και μόνο ως συμφωνία με τον Διάβολο μπορεί να θεωρηθεί η συνεργασία μελών του επαναστατικού συντηρητισμού με τον Χίτλερ κατά την περίοδο της Βαϊμάρης. Επίσης, ο Καρλ Σμιτ θεωρούσε τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ «υπερβολικά άξεστο» (βλ. C. Schmitt, «The Legal Basis of the Total State», στο: R. Griffen, Fascism, Εκδ. Oxford University Press, 1995, σελ. 108).
Τι είναι όμως ο Σιωνισμός και πώς συνδέθηκε με τον Ναζισμό του Χίτλερ;
Στο πλαίσιο της προσπάθειας των Δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων του 19ου και του 20ού αιώνα να διαχειριστούν πολιτικά τη Μέση Ανατολή μέσω μιας νέας μορφής αποικιακού ελέγχου και να την εντάξουν στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, έπρεπε η Δύση να αποδομήσει την έννοια του ισλαμικού χαλιφάτου και συγχρόνως, στο πλαίσιο της πολιτικής «διαίρει και βασίλευε», να δημιουργήσει στη Μέση Ανατολή και ένα μη ισλαμικό ιουδαϊκό/εβραϊκό κράτος. Επειδή όμως ο Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός είναι ασύμβατος με τις αρχές της νεωτερικής Δύσης περί εθνοκρατικών υποκειμένων και με τον δυτικό ιμπεριαλισμό και επειδή οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι δεν είχαν θέσει ποτέ ζήτημα δημιουργίας ιουδαϊκού κράτους στη Μέση Ανατολή ή οπουδήποτε αλλού, η Δύση έπρεπε να αποδομήσει και να χειραγωγήσει και τον ιουδαϊκό κόσμο, αφενός δημιουργώντας τον Σιωνισμό (εβραϊκό/ιουδαϊκό εθνικισμό), ως αντίπαλο του Ορθόδοξου Ιουδαϊσμού, αφετέρου δημιουργώντας εκείνες τις ιστορικές συνθήκες που θα εξανάγκαζαν πολλούς Ιουδαίους της Ευρώπης να υποστηρίξουν την ιδέα της δημιουργίας ενός ιουδαϊκού κράτους στη Μέση Ανατολή και μάλιστα να μεταναστεύσουν σε αυτό.
Η νεωτερική Δύση διείσδυσε και παραμόρφωσε τον ιουδαϊκό κόσμο μέσω του Σιωνισμού. Ο όρος ‘Σιωνισμός’ διατυπώθηκε πρώτη φορά το 1893 από τον Αυστριακό συγγραφέα, δημοσιογράφο, Ιουδαίο διανοούμενο και εθνικιστή Νάθαν Μπιρνμπάουμ (Nathan Birnbaum), αλλά ο θεμελιωτής του Σιωνισμού είναι ο Αυστρο‐Ούγγρος δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής Θίοντορ Χερτσλ (Theodor Herzl, 1860‐1904). Ο Σιωνισμός αποτελεί έναν συγκερασμό μεταξύ του Ιουδαϊσμού και των νεωτερικών Δυτικών παραδόσεων του εθνικισμού, του ιμπεριαλισμού και της εκκοσμίκευσης (όπως αυτή διαμορφώθηκε από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό). Ο Σιωνισμός αφενός επιχειρεί να δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο ιουδαϊκό πολιτικό υποκείμενο διακριτό από όλα τα έθνη‐κράτη, ώστε να θεμελιώσει το αίτημα της δημιουργίας ιουδαϊκού έθνους‐κράτους, αφετέρου προτείνει την (πολιτιστική) αφομοίωση των Ιουδαίων/Ισραηλιτών μέσα στο πνεύμα και τον τρόπο ζωής της νεωτερικότητας: και ως προς τα δύο αυτά αιτήματα, ο Σιωνισμός είναι αντίθετος προς τον Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό, ο οποίος βασίζεται στη θεονομία και στην ιερή ιουδαϊκή γραμματεία. Επίσης, ο Σιωνισμός καλλιεργεί στους Εβραίους οπαδούς του ένα μείγμα έντονης γεωπολιτικής ανασφάλειας και φιλοδοξίας, το οποίο είναι άσχετο προς την παραδοσιακή ιουδαϊκή κουλτούρα.
Σε αντιδιαστολή προς τον Σιωνισμό και τη δική του εκδοχή του Ιουδαϊσμού, υπάρχει ο Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός, ο πυρήνας του οποίου είναι οι Χαρεντίμ. Το βιβλικό ρήμα ‘χαρέντ’ και το αντίστοιχο επίθετο ‘χαρεντίμ’ εμφανίζονται στο βιβλίο του Ησαΐα, χωρία 66:2 και 66:5, και σημαίνουν αυτόν που ‘τρέμει’ στον λόγο του Θεού. Ο όρος Χαρεντίμ σημαίνει το δέος και την αγωνία κάποιου κατά την προσπάθειά του να πραγματώσει το θέλημα του Θεού. Επίσης, μια άλλη θεμελιώδης μορφή του Ορθοδόξου Ιουδαϊσμού σχεδόν ταυτόσιμη με τους Χαρεντίμ είναι ο Χασιδικός Ιουδαϊσμός, ο οποίος αναπτύχθηκε πρωτίστως στην Ανατολική Ευρώπη (Ουκρανία και Λευκορωσία), τον 18ο αιώνα, με θεμελιωτή τον Ραββίνο Γισροέλ μπεν Ελιέζερ (Yisroel ben Eliezer), γνωστό και ως Μπαάλ Σημ Τοβ (Baal Shem Tov). Ο όρος Χασιδικός Ιουδαϊσμός προέρχεται από την εβραϊκή λέξη ‘χασιντούτ’, που σημαίνει ευσέβεια.
Το 1912, ιδρύθηκε ο οργανισμός World Agudath Israel ως πολιτικός βραχίονας του Ορθοδόξου Ιουδαϊσμού (διαδεχόμενος τον οργανισμό Agudas Shlumei Emunei Yisroel) για να διαχωρίσει σαφώς τους Ορθοδόξους Ιουδαίους, τόσο από τους εθνικιστές θρησκευομένους Ιουδαίους (Torah Nationalists Mizrachi) όσο και από τους εκκοσμικευμένους Σιωνιστές. Σε αντίθεση προς τους Σιωνιστές (που υιοθετούν τη νεωτερικότητα και επιδιώκουν να ταυτίσουν τον Ισραηλίτη με ένα έθνος‐κράτος και με μια εθνικιστική ιδεολογία, εξυπηρετώντας έτσι τα σχέδια για τη Μέση Ανατολή που διαμορφώνουν οι εθνικές ελίτ των Δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων και μια παγκόσμια καπιταλιστική ελίτ), οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι ενδιαφέρονται για τη διαφύλαξη του μεταφυσικού τρόπου ύπαρξής τους στην ιστορία και δεν χρειάζονται γι’ αυτό ούτε νεωτερικό έθνος‐κράτος, ούτε νεωτερική πολιτική ιδεολογία. Μάλιστα, ο Ραββίνος Σαμσόν Ραφαήλ Χιρς (Samson Raphael Hirsch, 1808‐1888), ραββίνος της Φρανκφούρτης, στη Γερμανία, είχε υποστηρίξει ότι οι μεγαλύτεροι ραββίνοι θα έπρεπε να συναχθούν και να αφορίσουν τους Σιωνιστές (βλ.Mara D‟ara Yisroel, τ. 2, σελ. 43).
Σύμφωνα με τους Χαρεντίμ, που είναι ο πυρήνας του Ορθοδόξου Ιουδαϊσμού, κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως αν είναι Ιουδαίος ή όχι, μπορεί να σωθεί εάν τηρεί τους Επτά Νόμους του Νώε, οι οποίοι, σύμφωνα με το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, δόθηκαν από τον Θεό ως ένα δεσμευτικό σύνολο νόμων για τα «τέκνα του Νώε», δηλαδή για ολόκληρη την ανθρωπότητα, και οι οποίοι νόμοι είναι οι εξής: (1) η απαγόρευση της ειδωλολατρείας, (2) η απαγόρευση του φόνου, (3) η απαγόρευση της κλοπής, (4) η απαγόρευση της σεξουαλικής ανηθικότητας, (5) η απαγόρευση της βλασφημίας, (6) η απαγόρευση της βρώσης κρέατος που έχει ληφθεί από ζώο που είναι ακόμη ζωντανό, και (7) η εντολή να υπάρχουν δικαστήρια για την απονομή δικαιοσύνης. Σύμφωνα με την ορθόδοξη ραββινική παράδοση, οι προαναφερθέντες επτά Νωεχιτικοί Νόμοι προέρχονται από την ίδια την Τορά και συγκεκριμένα από τις βασικές εντολές που δόθηκαν στον Αδάμ στον Κήπο της Εδέμ (Γένεσις2:16) και από τις εντολές που προστέθηκαν μετά από τον Κατακλυσμό του Νώε (Γένεσις 9:8‐17). Το να είσαι όμως γνήσιος Ιουδαίος (Ισραηλίτης), διδάσκουν οι Χαρεντίμ, σημαίνει ότι τηρείς (ή τουλάχιστον συστηματικά αγωνίζεσαι για να τηρείς) όλες τις 613 εντολές («μιτσβότ») που περιλαμβάνονται στην Τορά και αναφέρονται συλλογικά ως «Μωσαϊκός Νόμος» ή ως «Σιναϊτικός Νόμος». Με άλλα λόγια, οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι βιώνουν τη θρησκεία τους ως μια πνευματική πορεία που χαρακτηρίζεται από υπαρξιακό και ηθικό ηρωισμό και βεβαίως η έννοια του Ισραηλίτη κατά τους Ορθόδοξους Ιουδαίους δεν έχει καμία σχέση με τον πολίτη του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ, ούτε με τον Σιωνισμό γενικά, αλλά, τουναντίον, όπως θα εξηγήσουμε στη συνέχεια, ο Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός απορρίπτει το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ.
Σε αντιδιαστολή προς τον Οθρόδοξο Ιουδαϊσμό, ήδη πριν από τη δημιουργία του Σιωνισμού, δημιουργήθηκε ο Μεταρρυθμισμένος Ιουδαϊσμός (Reformed Judaism), ο οποίος υπέταξε τον Μωσαϊκό Νόμο στην ιστορικότητα, επέφερε έναν συμβιβασμό και συγκερασμό του Μωσαϊκού Νόμου με το πνεύμα της δυτικοευρωπαϊκής νεωτερικότητας και του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και έδωσε την άδεια στους ραββίνους να διαλέγουν και να αποφασίζουν οι ίδιοι ποιες εντολές θα τηρούν από τον Μωσαϊκό Νόμο. Μια σέκτα του Μεταρρυθμισμένου Ιουδαϊσμού είναι και ο Σιωνισμός. Ενώ, για τον Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό, η ουσία της ‘ιουδαϊκότητας’ (του να είσαι Ιουδαίος) συνίσταται στο να τηρείς και τις 613 εντολές της Τορά, οι Σιωνιστές αντιλαμβάνονται και ορίζουν την ‘ιουδαϊκότητα’ σύμφωνα με εκκοσμικευμένα και συγκεκριμένα σύμφωνα με εθνικιστικά κριτήρια. Ενώ σύμφωνα με τους Ορθόδοξους Ιουδαίους, το να είσαι Ιουδαίος είναι μια πολύ δύσκολη και ριψοκίνδυνη (λόγω ακριβώς της δυσκολίας που ενέχει), πλην προσωπική, πνευματική απόφαση, οι Σιωνιστές έχουν αποσυνδέσει την ταυτότητα του σιωνιστικού ιουδαϊσμού από την Τορά και την ορίζουν με βάση τη δυτικοευρωπαϊκή, νεωτερική θεωρία του εθνικισμού.
Ο Ορθόδοξος Ιουδαϊσμός (συγκεκριμένα οι παραδόσεις των Χαρεντίμ και των Χασιδιστών) απορρίπτει τον εθνικισμό και την εκκοσμίκευση, θεωρεί την ίδρυση του σιωνιστικού Κράτους του Ισραήλ ως αντίθετη προς την Τορά και δίδει έμφαση στη μυστική ένωση του ανθρώπου με τον Θεό σύμφωνα με την παράδοση της Μερκαμπά («μυστικισμός του άρματος»), η οποία επικεντρώνεται στα θεία οράματα που αναφέρονται στο βιβλίο του Ιεζεκιήλ (κεφάλαιο 1), σε μια σειρά μυστικιστικών ιουδαϊκών κειμένων που είναι γνωστά ως «χεκαλότ» (ανάκτορα) και περιλαμβάνουν ιστορίες ανάληψης στα ουράνια ανάκτορα και στον Θρόνο του Θεού, καθώς και στην καμπαλιστική διδασκαλία περί της «Νεσαμά», δηλαδή εκείνου του ψυχικού δοχείου στον άνθρωπο που δέχεται τη θεία ενέργεια της Μπινά (θεία κατανόηση), καθιστώντας τον άνθρωπο κοινωνό του Ρουάχ Ελοχίμ (Πνεύμα του Θεού), σύμφωνα με τα βιβλικά χωρία Γένεσις 1:2 και 41:38, Έξοδος 31:3 και 35:31, Αριθμοί 24:2, 1 Σαμουήλ10:10, 11:6, 16:15, 18:10, 19:20, 2 Χρονικών 15:1 και 24:20, Ιώβ 33:4, Ησαΐας 42:1. Σε αυτό το σημείο, υπάρχει μια σχετική συνάφεια μεταξύ των ορθοδόξων ιουδαϊκών κειμένων περί θείων οραμάτων και περί της «Νεσαμά» με τις ορθόδοξες χριστιανικές διδασκαλίες των Βυζαντινών Ησυχαστών περί της θέας του Θεού από τον άνθρωπο ως άκτιστο φως και περί πληρώσεως του ανθρωπίνου νοός με τις άκτιστες ενέργειες του Θεού.
Πολλοί Ορθόδοξοι Ραββίνοι, όπως ο οργανισμός Neturei Karta, επισημαίνουν ότι το Ολοκαύτωμα εναντίον των Εβραίων που εξαπέλυσε το Τρίτο Ράιχ του Χίτλερ χειραγωγήθηκε από παράγοντες του Σιωνισμού, με σκοπό να εξολοθρεφθούν κυρίως οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι και έτσι να διευκολυνθεί η πραγματοποίηση του σχεδίου των Σιωνιστών, εφόσον αφενός θα είχαν εξολοθρευθεί οι θεματοφύλακες του ορθοδόξου ιουδαϊκού λόγου, αφετέρου το αίτημα του Σιωνισμού θα είχε κερδίσει ευρεία απήχηση και ηθικό κύρος στην παγκόσμια κοινή γνώμη.
Ο θεμελιωτής του Σιωνισμού, Θίοντορ Χερτσλ, γράφει στη σελίδα 68, του Ημερολογίου του:
«Μια ιδέα ανέτειλε στην καρδιά μου να φέρω τον αντισημιτισμό και να εξαλείψω τον ιουδαϊκό πλούτο», έτσι ώστε, μέσω της αντισημιτικής βίας και της ανασφάλειας, να πεισθούν οι Ιουδαίοι της Ευρώπης να αναζητήσουν την ασφάλειά τους στον Σιωνισμό και στη δημιουργία σιωνιστικού κράτους. Επίσης, στη σελίδα 16, του Ημερολογίου του, ο Χερτσλ είχε παραδεχθεί σχετικά με τη διαμόρφωση του ‘Σιωνιστή Ιουδαίου’ το εξής: «Ο αντισημιτισμός βοηθεί στην οικοδόμηση αυτού του νέου είδους Ιουδαίου».Αξίζει να επισημανθεί ότι ο Άντολφ Άιχμαν (Adolf Eichmann), ο Γερμανός αξιωματικός των Ναζί που υπήρξε ένας από τους κύριος οργανωτές του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, ήταν ιουδαϊκής καταγωγής Σιωνιστής και, μέσω του διωγμού των Εβραίων στην Ευρώπη, εξυπηρετούσε το σιωνιστικό σχέδιο για τη δημιουργία ιουδαϊκού έθνους‐κράτους στην Παλαιστίνη. Σχετικώς και για μια μεθοδική μελέτη του θέματος, παραπέμπουμε στο συνταρακτικά αποκαλυπτικό ιστορικό βιβλίο του Χένεκε Κάρντελ (Hennecke Kardel), Adolf Hitler Founder of Israel: Israelin War with Jews (Εκδόσεις Modjeskis Society, 1996), του οποίου ο τίτλος στα ελληνικά σημαίνει: «Άντολφ Χίτλερ ο Θεμελιωτής του Ισραήλ: Το Ισραήλ σε Πόλεμο με τους Ιουδαίους». Αυτό το ιστορικό βιβλίο προκάλεσε σοκ με τα στοιχεία που παραθέτει και του έγινε εκτενής βιβλιοπαρουσίαση ακόμη και στην εφημερίδα The New York Times, Book Review Section, 17 Νοεμβρίου 1996, σελ. 7.
Όταν μάλιστα ο Άιχμαν πρότεινε στον Σιωνιστή Νταβίντ Μπεν‐Γκουριόν (David Ben‐Gurion), τον τότε επικεφαλής τότε της «Ιουδαϊκής Υπηρεσίας για το Ισραήλ» (HaSochnut HaYehudit L’Eretz Yisra’el) και μετέπειτα πρώτο πρωθυπουργό του Κράτους του Ισραήλ, να σωθούν περί το ένα εκατομμύριο Εβραίοι αντί οικονομικών ανταλλαγμάτων, ο Μπεν‐Γκουριόν και η «Ιουδαϊκή Υπηρεσία για το Ισραήλ» απέρριψαν την πρόταση.
Δρ Νικόλαος Λάος
http://www.4pt.su/el/content/i-parakratiki-drasi-ton-ellinikon-akrodexionfasistikon-dynameon-eyroatlantiko-systima
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου