γράφει ο Λεωνίδας Πατσουράκος
Το ζώδιο του Ζυγού δηλώνει το σημείο των έντονων διπλωματικών διεργασιών που προηγούνται της μεγάλης μάχης που θα ξεσπάσει στο επόμενο ζώδιο του Σκορπιού
Στην Ιλιάδα συμβολίζεται με τον Πάτροκλο, ο οποίος ενδύεται την πανοπλία του Αχιλλέα για να φονευθεί. Με αποτέλεσμα να αναγκαστεί ο Άρης-Έρως ή Αχιλλέας να εισέλθει στην μάχη για να αντιπαρατεθεί στην νοήμονα ηλιακή προσωπικότητα που συμβολίζει ο Έκτωρ.
Παρόμοια στην ινδική Μαχα-Μπαράτα (μεγάλη-μάχη), ο Αρτζούνα (Αχιλλέας) δέχεται την διδασκαλία, (θείο τραγούδι ή μπαγκαβάτ γκίτα) του Κρίσνα (Ηνιόχου του ψυχικού άρματος). Εδώ ο Κρίσνα του εξηγεί πως πρέπει να φονεύσει τους συγγενείς του, (τις φυλετικές δυνάμεις της προσωπικότητάς του). Ότι η ύλη δεν υφίσταται αντικειμενικά: «κανένας δεν γεννιέται, κανένας δεν πεθαίνει». Αλλά είναι ένα θέατρο που στήνεται στο δικαστήριο του ανώτερου νοητικού κόσμου προκειμένου να κερδηθεί το φως της συνείδησης εκεί…
Ο Ζυγός είναι ένα σημείο θλίψης και δόξας του θυσιαστικού πνεύματος (Πάτροκλος=η δόξα του πατρός). Είναι από την φύση του ένα πρωθύστερο, έξω από τον γραμμικό υλικό χρόνο, όπως είναι η διδασκαλία που λαμβάνουμε στο όνειρο στην περιοχή των νεφρών (< αναγραμ. οι φρένες = τα λογικά) και, καλούμαστε να την αναγνωρίσουμε στις αμέσως επόμενες μέρες.
Ο Πάτροκλος (το πνεύμα) θεωρείται πρώην σύζυγος της Ελένης, λαμβάνει υπόσταση φορώντας τα όπλα του Αχιλλέα και διασώζει τους Αχαιούς που έχουν κατατροπωθεί από τις επιθέσεις των Τρώων. Όμως η οδός της πνευματικής εξέλιξης που ονομάζεται Απόλλων τον κτυπά και τον αφήνει σε σκοτοδίνη. Στην κατάσταση αυτή πρώτος τον έπληξε ο Εύφορβος εκ των όπισθεν και δεύτερος που επιχείρησε και το θανατηφόρο κτύπημα ήταν ο Έκτορας ο οποίος και στη συνέχεια έγινε κύριος της πανοπλίας του Αχιλλέα. Ακολούθησε σκληρή πάλη Αχαιών και Τρώων πάνω από τη σορό του Πατρόκλου, η οποία και τελικά περιήλθε στα χέρια των πρώτων που τη μετέφεραν στη σκηνή του Αχιλλέα.
Η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτις, προφύλαξε το πτώμα του νεκρού Πατρόκλου από την αποσύνθεση ρίχνοντας σ' αυτό αμβροσία, μέχρι που ο Αχιλλέας εκδικούμενος φόνευσε τον Έκτορα και έσυρε το σώμα του με το άρμα του.
Στη συνέχεια ο Αχιλλέας έκαψε το νεκρό Πάτροκλο με όλες τις επιτάφιες τιμές. Η δε σποδός του νεκρού συλλέχθηκε σε χρυσή υδρία, δώρο του θεού Διονύσου στη Θέτιδα, το οποίο και απέθεσε στη βάση τύμβου που ανήγειρε, στον οποίο και αργότερα τοποθετήθηκαν και τα λείψανα του Αχιλλέα. Τέλος οργανώθηκαν λαμπροί επιτάφιοι αγώνες προς τιμήν του Πατρόκλου.
Η φύση του Πατρόκλου (Ζυγού των νεφρών) είναι το μυστήριο της επινεφρίνης που ανέρχεται στο κωνάριο-επίφυση. Ο θρήνος του Αχιλλέα (< ερωτικού άχους ή άγχους) στην πυρά των επινεφριδίων, αντιστοιχεί στην αφύπνιση των πυρών της φαντασίας (βλ. τα λιβιδικά όπλα του Αχιλλέα, όλα δώρα του Ηφαίστου προς την κυρά της νοητικής Λίμνης - Θέτιδας).
Την νοητική αυτή λίμνη την συναντάμε στους ευαγγελιστές ως Τιβεριάδα ή θάλασσα της Γαλιλαίας εντός της οποίας συλλαμβάνονται οι 153 ιχθύες-λέξεις του θείου λόγου που ενδύουν τις δυνάμεις. Οι γεννημένοι στο ζώδιο του ζυγού έχουν μεγάλη ευαισθησία στις λέξεις και τα ενδύματα που φέρουν…
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στις ζωδιακές ασπίδες ή αυρικά σώματα του Αχιλλέα και του Ηρακλή. Εφόσον τα γεν. όργανα ελέγχουν-ενδύουν με την συμπεριφορά τους το αιθερικό σώμα. Αυτό μας γίνεται ιδιαίτερα κατανοητό στους άθλους του Ηρακλή...
Η ήρεμη επιφάνεια του λιμναίου-νοητικού ύδατος αντιστοιχεί στην οραματική φάση του διαλογισμού όπου το πνεύμα κατέρχεται και συναντά την φυσική συνείδηση στο όνειρο.
Στο Ι-Τσινγκ, Λίμνη ονομάζεται η πρώτη μετάπτωση του τριγράμμου του Ουρανού (|||) σε (:||), δηλ. την τρίτη κόρη, που αντιστοιχεί στο δυτικό σημείο του Ζυγού απέναντι από την ανατολή του Κριού
Στην εικόνα φαίνεται η ζωδιακή ασπίδα-αύρα των γεννητικών οργάνων ή Αχιλλέα
Στην Ιλιάδα συμβολίζεται με τον Πάτροκλο, ο οποίος ενδύεται την πανοπλία του Αχιλλέα για να φονευθεί. Με αποτέλεσμα να αναγκαστεί ο Άρης-Έρως ή Αχιλλέας να εισέλθει στην μάχη για να αντιπαρατεθεί στην νοήμονα ηλιακή προσωπικότητα που συμβολίζει ο Έκτωρ.
Παρόμοια στην ινδική Μαχα-Μπαράτα (μεγάλη-μάχη), ο Αρτζούνα (Αχιλλέας) δέχεται την διδασκαλία, (θείο τραγούδι ή μπαγκαβάτ γκίτα) του Κρίσνα (Ηνιόχου του ψυχικού άρματος). Εδώ ο Κρίσνα του εξηγεί πως πρέπει να φονεύσει τους συγγενείς του, (τις φυλετικές δυνάμεις της προσωπικότητάς του). Ότι η ύλη δεν υφίσταται αντικειμενικά: «κανένας δεν γεννιέται, κανένας δεν πεθαίνει». Αλλά είναι ένα θέατρο που στήνεται στο δικαστήριο του ανώτερου νοητικού κόσμου προκειμένου να κερδηθεί το φως της συνείδησης εκεί…
Ο Ζυγός είναι ένα σημείο θλίψης και δόξας του θυσιαστικού πνεύματος (Πάτροκλος=η δόξα του πατρός). Είναι από την φύση του ένα πρωθύστερο, έξω από τον γραμμικό υλικό χρόνο, όπως είναι η διδασκαλία που λαμβάνουμε στο όνειρο στην περιοχή των νεφρών (< αναγραμ. οι φρένες = τα λογικά) και, καλούμαστε να την αναγνωρίσουμε στις αμέσως επόμενες μέρες.
Ο Πάτροκλος (το πνεύμα) θεωρείται πρώην σύζυγος της Ελένης, λαμβάνει υπόσταση φορώντας τα όπλα του Αχιλλέα και διασώζει τους Αχαιούς που έχουν κατατροπωθεί από τις επιθέσεις των Τρώων. Όμως η οδός της πνευματικής εξέλιξης που ονομάζεται Απόλλων τον κτυπά και τον αφήνει σε σκοτοδίνη. Στην κατάσταση αυτή πρώτος τον έπληξε ο Εύφορβος εκ των όπισθεν και δεύτερος που επιχείρησε και το θανατηφόρο κτύπημα ήταν ο Έκτορας ο οποίος και στη συνέχεια έγινε κύριος της πανοπλίας του Αχιλλέα. Ακολούθησε σκληρή πάλη Αχαιών και Τρώων πάνω από τη σορό του Πατρόκλου, η οποία και τελικά περιήλθε στα χέρια των πρώτων που τη μετέφεραν στη σκηνή του Αχιλλέα.
Η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτις, προφύλαξε το πτώμα του νεκρού Πατρόκλου από την αποσύνθεση ρίχνοντας σ' αυτό αμβροσία, μέχρι που ο Αχιλλέας εκδικούμενος φόνευσε τον Έκτορα και έσυρε το σώμα του με το άρμα του.
Στη συνέχεια ο Αχιλλέας έκαψε το νεκρό Πάτροκλο με όλες τις επιτάφιες τιμές. Η δε σποδός του νεκρού συλλέχθηκε σε χρυσή υδρία, δώρο του θεού Διονύσου στη Θέτιδα, το οποίο και απέθεσε στη βάση τύμβου που ανήγειρε, στον οποίο και αργότερα τοποθετήθηκαν και τα λείψανα του Αχιλλέα. Τέλος οργανώθηκαν λαμπροί επιτάφιοι αγώνες προς τιμήν του Πατρόκλου.
Η φύση του Πατρόκλου (Ζυγού των νεφρών) είναι το μυστήριο της επινεφρίνης που ανέρχεται στο κωνάριο-επίφυση. Ο θρήνος του Αχιλλέα (< ερωτικού άχους ή άγχους) στην πυρά των επινεφριδίων, αντιστοιχεί στην αφύπνιση των πυρών της φαντασίας (βλ. τα λιβιδικά όπλα του Αχιλλέα, όλα δώρα του Ηφαίστου προς την κυρά της νοητικής Λίμνης - Θέτιδας).
Την νοητική αυτή λίμνη την συναντάμε στους ευαγγελιστές ως Τιβεριάδα ή θάλασσα της Γαλιλαίας εντός της οποίας συλλαμβάνονται οι 153 ιχθύες-λέξεις του θείου λόγου που ενδύουν τις δυνάμεις. Οι γεννημένοι στο ζώδιο του ζυγού έχουν μεγάλη ευαισθησία στις λέξεις και τα ενδύματα που φέρουν…
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στις ζωδιακές ασπίδες ή αυρικά σώματα του Αχιλλέα και του Ηρακλή. Εφόσον τα γεν. όργανα ελέγχουν-ενδύουν με την συμπεριφορά τους το αιθερικό σώμα. Αυτό μας γίνεται ιδιαίτερα κατανοητό στους άθλους του Ηρακλή...
Η ήρεμη επιφάνεια του λιμναίου-νοητικού ύδατος αντιστοιχεί στην οραματική φάση του διαλογισμού όπου το πνεύμα κατέρχεται και συναντά την φυσική συνείδηση στο όνειρο.
Στο Ι-Τσινγκ, Λίμνη ονομάζεται η πρώτη μετάπτωση του τριγράμμου του Ουρανού (|||) σε (:||), δηλ. την τρίτη κόρη, που αντιστοιχεί στο δυτικό σημείο του Ζυγού απέναντι από την ανατολή του Κριού
Στην εικόνα φαίνεται η ζωδιακή ασπίδα-αύρα των γεννητικών οργάνων ή Αχιλλέα
https://www.facebook.com/lo.pats?pnref=lhc.unseen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου