ΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ;;

Τα καναμε καλυτερα ή τα καναμε χειροτερα?



Γράφει ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ

1.Αποριες

Αναρωτιεμαι καμια φορα, ρε γαμωτο…

Είναι δηλαδη βεβαιο ότι σημερα περναμε πιο καλα από ότι περνουσανε οι ανθρωποι σε άλλες εποχες και σε αλλους πολιτισμους?
Κι αν βανεις διπλα-διπλα όλα αυτά που κερδισαμε και όλα αυτα που χασαμε, φτιαχνοντας αεροπλανα, βαπορια, πλυντηρια, αυτοκινητα, τηλεορασεις, τσιμεντουπολεις, κινηματογραφους, υπολογιστες, τραπεζες, κρουαζιεροπλοια,  χλιδες και μεγαλεια, μπας και σε τελικη αναλυση, αντι να κανουμε καλυτερη τη ζωη μας, μας την καναμε χειροτερη?

Και καθομαι και συλλογιεμαι…

Ρε μπας κι ο κοσμακης περνουσανε πιο καλα όταν ειχανε τη γειτονιτσα τους και ισα-ισα μια κληματαρια να τους βασταει τον ισκιο, αντι τωρα που τρεχουμε και δεν φτανουμε?

Και βανω απ’ τη μια μερια τα «καλα» τα δικα μας, το ότι δεν πεθαινουμε πια από μια σκωληκοειδιτιδα, το ότι κανουμε τη διαδρομη Αθηνα-Νεα Υορκη σε λιγες ωρες, το ότι εχωμε να φαμε μια μπουκια ψωμι [εστω κι από συσσιτιο], το ότι βρισκωμε αφθονο και ελευθερο σεξ κι ένα σωρο άλλες «προοδους» και βανω κι από την αλλη, τα στραβα του πολιτισμου μας, το ότι χρειαζομαστε ψυχοφαρμακα για να σταθουμε στα ποδια μας, το ότι νιωθουμε μονοι, το ότι διαλυονται ευκολα ολες οι ανθρωπινες σχεσεις, το ότι ζουμε σε πολεις-κλουβια, το ότι αντικρυζουμε κάθε μερα τσιμεντα, το ότι εχουμε χασει τη μαγεια του «ανεξερευνητου», το ότι νιωθουμε τη ζωη μας κενη από νοημα κι ένα σωρο αλλα τετοια δραματικα και ακρη δεν βγαζω…

Τελικα, τα καναμε καλυτερα ή τα καναμε χειροτερα?
Ιδου η απορια!

2.Η Αναστασια των γερανιων

Κι ετσι χαμενος στη μεταφραση των εποχων και των παθων του Ανθρωπου, βαλθηκα να ερευνω τες ψυχες και τες μνημες καλων μου φιλων. Για να ιδω τον κοσμο και μεσα από τα δικα τους τα ματια, ώστε να χω πιο σωστη και πιο ευρεια οψη της εικονας.

Γιατι κανενας μας δεν είναι τοσο πλατυς, που να χωραει μεσα του ολες τις τις αποχρωσεις του ανθρωπινου ουρανιου τοξου.

Και πρωτη από όλες, ερωτησα τη φιλη μου την Αναστασια, από του Μακρυγιαννη, παππου προς παππον Αθηναιϊσσα, που ειδε κι αυτή όπως εγω, να πεθαινουνε οι κληματαριες και να προβαλουνε τα αιρ κοντισια.

«..Aγαπημενε μoυ Ορφεα, μου λεει η Αναστασια , με κεινο το χαμογελο, που ευωδιαζει βροχη και γερανι…

 Σε πόσες σκέψεις με εβαλες δε μπορείς να φανταστεις.  Προσπαθησα να βάλω σε μια ζυγαρια το τοτε και το τώρα. Γυρισα πίσω στην παιδική μου ηλικία , στην ξεγνοιασια, στο παιχνίδι στο δρόμο , στο σχολείο…. Μελαγχόλησα στη σκέψη ότι δεν εζησα το παιχνίδι στην αλανα [γεννηθηκα  βλέπεις κάτω από την Ακροπολη , στο Κουκακι, προς το τελος της δεκαετιας του ΄60, οπου υπηρχαν ηδη πολλές πολυκατοικιες…]

Οι γονεις μου ήταν ξέγνοιαστοι άνθρωποι ,με χαμογελαστους φίλους ,που σε κάθε μαζωξη, δεν ήθελαν και πολύ για να κάνουν ένα τρικουβερτο γλεντι με το τίποτα. Πετουσαν τη σκουφια τους για κάτι τέτοια ! Ομως…..καποια στιγμή ο “πολιτισμος” χτυπησε και τη δική μας πόρτα, εισεβαλε σιγα σιγα στη ζωή μας σαν κλεφτης ! Μπηκαμε όλοι ,χωρίς να το καταλάβουμε στο κυνηγι άλλων “αγαθων”. Οι ρυθμοι της ζωής μας έγιναν γρηγοροι, ηρθε η αποξενωση, δωσαμε έμφαση στο ατομικο και όχι στο συλλογικο..

Ο υλικος ευδαιμονισμος σε κάνει να χάνεις την αίσθηση του μετρου, να χάνεις την ξεγνοιασια σου , χανεται κι ο αλτρουισμος…. Χαθηκαν  στ’  αλήθεια,  πολλά, όμως… και αυτά που ήρθαν, για να είμαι ειλικρινης, δε με χαλασαν !

Θεωρώ ότι αναβαθμισαν τη ζωή μας και την αναβαθμισαν για τα καλά και καλά ! Τι να πρωτοπω ? Να μιλήσω για τον τομεα της υγείας ? Επιτέλους, μαθαμε ότι δεν υπάρχει πια το «κακό σπυρι» ….. Για την παιδεία? Μπορώ να πω ότι τώρα είναι προσβασιμη από όλους, όμως ίσως όχι τόσο ποιοτικη όσο θα έπρεπε… Οι αποστασεις  ναι , δεν είναι υπεροχο που σχεδόν εκμηδενιστηκαν ?

Καλε μου φίλε, δεν μπορείς να φανταστεις τη  χαρά μου που δε χρειαζεται να ζεσταινω το νερο για να κάνουμε μπάνιο, που πατω ένα κουμπι και τα ρούχα είναι καθαρά, όπως και τα πιατα. Που δε χρειαζεται να μαζεψω ξυλα για να μαγειρεψω , που ένα κουμπακι είναι αρκετο για να μάθω τι γίνεται στην άλλη ακρη της γης, που δε χρειαζεται να περιμενω τον ταχυδρομο για να μάθω νεα από αγαπημενους μου που μενουν στο εξωτερικό!

Αγαπημένε μου Ορφεα, δεν είμαι τόσο πεζη όσο ίσως φανταστηκες από όλα όσα σου εγραψα. Ναι, μου αρέσει ο πολιτισμος της προοδου και της επιστημης, Όμως, με θλιβει ο δηθεν πνευματικος πολιτισμός μας, με πληγώνει η πτωση ηθικων και πνευματικων αξιων, η ανυπαρκτη ψυχικη καλλιεργεια και ηθους. Που είναι οι “εκπρόσωποι” του πνευματος ? Αλήθεια, υπάρχουν τέτοιοι σήμερα ? Επίσης , απεχθανομαι και τον ανυπαρκτο “κοινωνικο πολιτισμό” της εποχής μας … την αποξενωση ,με συνεπεια την εξαρση νευρωσεων, την καθλιψη, τα ψυχοφαρμακα… άλλη μοδα της εποχής μας και αυτά!

Όμως γι αυτό ,λες να φταίει ο “πολιτισμος” και όχι εμείς που αφεθηκαμε ?

Γι αυτό σου λέω φίλε μου…. Μη συγκρινουμε εποχες….μην αναπολουμε τα της παιδικης μας ηλικιας, βαζοντας σε μια ζυγαρια το τοτε και το τώρα….. δεν γερνει από καμιά μερια…. Αν όμως, τώρα  ένα χέρι , βάλει  στο τασι  με τα του σήμερα , “κάτι” που θα καλυψει το τωρινο συναισθηματικο κενο μας…. σίγουρα η μπαλατσα θα γυρει στο τώρα και τα άσχημα του σήμερα θα σβησουν !

Καλη σου μερα, φιλε μου…»

Ετσι λοιπον μου μιλησε η Αναστασια και ειδα μεσα από τα δικα της τα ματια, πως ο κοσμος μας εχει και τις φωτεινες του οψεις, ασχετως αν εγω τα βλεπω όλα μαυρα κι εχει καταντησει η ψυχη μου πενθιμη, σαν τη Μεγαλη Παρασκευη.

Γιατι, για να πω και τη μαυρη αληθεια μου, εγω ρε παιδι μου ζοριζομαι πολύ που μπορω να βρεθω απο τη μια στιγμη στην άλλη, στο Τοκυο και  να παρακολουθω  παρασταση του θεατρου καμπουκι, ενώ την προηγουμενη μερα, βρισκομουνα στη γειτονια μου, στου Γκυζη και ετρωγα σουβλακια από τον σκαντζογυρο!    

Για μενα δηλαδη, ένα τετοιο ταξιδι – να πας φερειπειν από την ελλαδα στην ιαπωνια – αποτελει σαν να λεμε [ή θα επρεπε να αποτελει] την περιπετεια μιας ζωης. Ένα ειδος μικρης οδυσσειας, που ετσι και την επιχειρησεις, ποτε πια δεν θα εισαι ο ιδιος, όταν θα επιστρεψεις στην ιθακη σου - και αν επιστρεψεις.

Ενώ αντιθετα σημερα βλεπεις, ξεκιναει ο άλλος για ένα τουρ στην Αλασκα και γυρναει φορτωμενος γουνες και λαδια φωκιας και σου λεει: πηγα στους εσκιμωους.
Ναι, σωστα. Πηγες αλλα ετσι όπως πηγες, ετσι και γυρισες.

Θελω να πω, δεν σε αλλαζουν πια τα ταξιδια. Γινονται απλα μερος της ρουτινας σου.

Γι αυτό και βλεπεις ανθρωπους πολυταξιδεμενους και κοσμογυρισμενους, που άλλο δεν εχουν να σου διηγηθουν από το τι ψωνισανε, το τι φαγανε και το τι ηπιανε, σαν να μην ανοιξε τελικα η καρδια τους  για να δεχτει καινουρια πραγματα, να σπασει και να κοπει σε χιλια κομματια και καποια να μεινουν εκει, όπως οι ερωτες μας – που όταν τελειωνουνε εχουνε παρει μαζι τους και ένα κομματι από τον εαυτο μας…

3.Κι η Ανετα της καρδιας  μου

Κι υστερα συναντω σ ένα βιβλιοκαφε την Ανετα της καρδιας μου, που  τη νιωθω ρε παιδι μου. σαν δικο μου ανθρωπο – τι λεω «δικο μου?», αδερφη μου πρεπει να πω – και καθομαστε κι ανοιγουμε κουβεντα,  πως ηταν αλλοτες στα χρονια τα παλια και πως είναι στα σημερα.

Κι η Ανετα, που είναι και συγγραφεας, προσπαθει να βανει μια ταξη στο Μεγα χαος  μας…  

«Τι να σου πω, μωρε Ορφεα… Πολλοί είναι εκείνοι που αναρωτιούνται σήμερα για το αν η εξέλιξη του είδους μας, της τεχνολογίας και του βιοτικού επιπέδου γενικότερα, ωφέλησε ή όχι τον σημερινό άνθρωπο.

Κάποιοι υπέρμαχοι της προόδου και της εξέλιξης κάθετα απαντούν θετικά.

Προσωπικά δεν νομίζω πως η εξέλιξη ωφέλησε μόνο και  θα ξεκινήσω από την περιφημη φράση του Αντωνη Σαμαράκη: «ποτε άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά όσο είναι σήμερα, αλλά και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά όσο είναι σήμερα».

Γιατι μπορεί να κατασκευάσαμε υπέροχα σπίτια, να φύγαμε από το ένα δωμάτιο πέντε νοματαίοι, μπορει να έχουμε μεγάλους κήπους η βεράντες και να ξεχάσαμε την καρέκλα στο πεζοδρόμιο, αλλά ταυτόχρονα βάλαμε και συναγερμούς και διπλές κλειδαριές ασφαλείας και πολλές πολλές αμπάρες στις καρδιές μας. Φοβόμαστε να πουμε καλημέρα στο δρόμο στην γειτόνισσα και ας συναντιόμαστε στο δρόμο κάθε μέρα, ενώ τότε ήξερες σε κάθε σπίτι ποιος μένει και παρόλο το κουτσομπολιό που έπεφτε, ολοι έτρεχαν να βοήθησουν όταν χρειαζόταν.

Aπό την άλλη μεριά, σημερα είναι εγχείρηση ρουτίνας οι αμυγδαλές ή ο καταρράκτης, ενώ είναι πολύ εύκολο να πίνεις το πρωί καφέ με θέα τον Ταύγετο  και το βράδυ να γευματιζεις στο καλυτερο εστιατόριο του Παρισιου!

Κατά την ταπεινή μου άποψη, η πρόοδος του πολιτισμού μας είναι τέτοια που μας έχει οδηγήσει σε μια διαρκή, υποχρεωτική αναπροσαρμογή. Μοιάζει να ξυπνάμε το πρωι και να πατάμε το πλήκτρο της ανανέωσης στον υπολογιστή της ζωής μας, και όλοι να ζουμε και μια διαφορετική συνθήκη.

Κυριολεκτικά  και μεταφορικά, αυτές οι διαφορετικές συνθήκες δεν είναι πάντα προς όφελος μας, όχι ίσως γιατι δεν είναι θετικές αλλαγές, αλλαγές δηλαδή για το καλύτερο, αλλά λόγω της ταχύτητας με την οποία καταλαμβανουν χώρο στην καθημερινότητά μας.

Δεν είναι δυνατόν να αφομοιώσει ο σημερινός άνθρωπος όλες αυτές τις αλλαγές που υφίσταται και ενας λόγος που δεν τις χρησιμοποιεί ίσως με σύνεση, είναι αυτος ακριβώς.

Η αδυναμία να αποκρυπτογραφήσει αυτήν την εξέλιξη και να την αποκωδικοποιήσει. Να την σπάσει, να την αποσυναρμολογήσει και να την επανασυνθέσει στις σωστές της διαστάσεις.

Για να ολοκληρώσω σύντομα και να μην πλατειάσω, θα πω απλά, πως δεν με χαλάει καθόλου που μενω σε ένα ωραιο σπίτι και εχω ένα αυτοκίνητο που με παει ταξίδια. Ούτε με ενοχλεί που υπάρχουν όλες αυτές οι διευκολύνσεις και κανουν την ζωή μου πιο απλή. Θα ήθελα όμως, αν είχα ένα μαγικό ραβδάκι, να εξαφάνιζα την δολιότητα από το μυαλό των ανθρώπων και τις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις από την ψυχή τους, ουτως ώστε, εκείνες τις πολύ επικίνδυνες ανακαλύψεις και εξελίξεις, όπως χημικές ουσίες οι οποίες μπορουν να χρησιμοποιηθούν στην ιατρική για να σωσουν ζωές, αλλά ταυτόχρονα και στην βιοχημική για την κατασκευή βιολογικών όπλων, για να μην δουν την δευτερη χρησιμότητά τους…»
4.Η Μαρινα της νοσταλγιας

Με τη Μαρινα γνωριστηκαμε προσφατα, σε μια γεφυρα του ηλεκτρικου, οπου κι οι δυο μας καθομαστε και χαζευαμε τα τρενα, αλλα ηταν σαν να την ηξερα από καιρο, γιατι ειχαμε πιασει πρωτυτερα φιλιες στο διαδικτυο – σ’ ένα από κεινα τα προγραμματα κοινωνικης δικτυωσης, που μπαινουν συνηθως οι ανθρωποι για να πουνε μια καλημερα και να ξανανιωσουν τη χαμενη ζεστασια της γειτονιας.

Μου ειπε ότι της αρεσε να διαβαζει τα κειμενα μου κι ότι συμμεριζονταν τις ανησυχιες μου και ότι συχνα την επιανε η νοσταλγια για καποιαν άλλη εποχη, που ισως τα πραγματα να ησαν πιο δυσκολα αλλα οι ανθρωποι να ενιωθαν πιο καλα βαλμενοι στον κοσμο τους και στη ζωη τους…

«Μην με βανεις να σου τα γραψω, γιατι με τιποτα δε θα μπορεσω να πλησιασω το δικο σου παραστατικο και  γλαφυρο τροπο που ζωγραφιζεις τα παντα... Θα καμω ομως μια προσπαθεια να σου τα πω… να σου  καταθεσω εδώ που μιλαμε,  σκεψεις,  προβληματισμους και  ονειρα που σιγουρα σκεφτονται κι αναπολουν πολλοι ....

Μα πως μπορουμε να αποκαλουμε < πολιτισμο > αυτα που εχουμε και ζουμε στιην εποχη μας ;;; Προσβαλουμε και εκτελουμε τη λεξη, την εννοια και τη σημασια της....

Πολιτισμο ειχαμε καποτε πριν χιλιαδες χρονια οταν οι ανθρωποι σκαλιζαν ιστορια στις πετρες για να μας αφησουν κληρονομια . που εμεις την πηραμε και την καναμε cd σε υπολογιστες κ ενα τεραστιο ανακυκλωμενο σκουπιδαριο .....  Εχουμε αεροπλανα και πλυντηρια, αυτοκινητα και λοιπες χλυδες, που κανουν ο,τι μπορουν για να απομακρυνθουμε μεταξυ μας....Αλλαξαμε τα σπιτια μας με σπιταρες και δεν κοιμομαστε ολοι μαζι ...δεν ενωνονται τα χνωτα μας , δεν μοιραζομαστε ονειρα και στις πολυκατοικιες δε ξερει κανενας, κανεναν....και βασικα χεστηκαμε για ο,τι συμβαινει στο διπλανο η τον αποκατω μας ....Κληματαρια ;;; ποια κληματαρια ? Μονο τεντες και τζαμαριες και τσιμεντο, για να μην επιτρεψουμε σε κανενα να αφουγκραστει ουτε την ανασα μας...

Δεν πεθαινουμε απο σκωλικοειδιτιδα αλλα απο καρκινους aids και θανατους της ψυχης,… Που τις βαζεις αυτες;;;  Χωρις ψυχιατρο ουτε βημα.  Χωρις υποστηριξη αντικαταθλιπτικων, δε τα βγαζουμε περα ....Αυτοκτονουμε καθημερινα , ειτε αναπνεοντας τρωγοντας, πινοντας η πεφτουμε στα ναρκωτικα η ακομη απ τις ταρατσες.....Και βεβαια εχουμε μια μπουκια ψωμι κ φαι και συγχρονως φουλ φαρμακα για χοληστερινες, ζαχαρο, πιεση κτλ εξαιτιας αυτων .....

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, να μην το ξεχασω... .και αφθονο και ελευθερο σεξ ... τι νοημα εχει να πηδιεσαι με οποιον σου σταθει εεεε ;;; Τι κερδιζεις ;;; Αν υπολογισουμε οτι ολα στη ζωη μας καθοριζονται με το κερδος και το κοστος ...ποσα κοστιζει στην ψυχη σου η ασυδοσια ...τι κερδιζεις μοιραζοντας κορμι κ ψυχη γυρω - γυρω ;;;

Παραμενω ρομαντικη κ επιλεκτικη εφοσον ολα αυτα τα εκανα κ εγω κατα κορον στο καιρο τους....Αλλα βλεπω καποιους νεους που δε τους αρκει το επιδερμικο ...χρειαζονται συναισθημα που ομως δεν μπορουν να το βρουν κ ας παραμονευει στην απεναντυ γωνια...Υπαρχουμε πολλοι που θελουμε να παρουμε και να δωσουμε βρε αδερφε...ο,τι εχουμε.................

Ζουμε σ ενα μεσαιωνα , απανθρωπο σκοτεινο κ επικινδυνο. Αναρωτιεμαι μαλιστα πια ειναι η δικη μου ευθυνη , μηπως φταιω κ εγω η ολοι μας γι αυτη τη ξεφτιλα ;;; η εμεις επιτρεψαμε να μας οδηγησουν εδω η καλοπεραση κ ο νεοπλουτισμος που μας περασε η νεα ταξη πραγματων ;;; Παντως σιγουρα βλεπουμε το δεντρο και χασαμε το δασος........

Μμμμμ ... τα ειπα όλα, για το σημερα, που να το παρει και να οτ σηκωσει…

Και τωρα ας καλεσω τη καλη νεραιδα με το μαγικο ραβδακι να με παει στο πλανητη που ονειρευομαι οπου η ανθρωπια κ η αλληλεγγυη βασιλευουν οπου δεν υπαρχει χρημα γιατι ολα ειναι ανταποδοτικα και μονον...

Οπου ολοι μοιραζονται όλα, οπου η φυση δεν εχει βιαστει, οπου δεν υπαρχει τεχνολογια και πρυτανευει η καλωσυνη....σε μια νεα εποχη ισως που δεν εχουμε ξαναζησει ...( αφου ολες οι προηγουμενες εποχες εχουν λαθη και τρωτα )

Μοιαζει τοσο ουτοπικο όμως  και βεβαια ειναι στο ονειρο που δε κραταει πολυ δυστυχως .....και οταν ξυπνω, σκεφτομαι οτι εσυ και πολλοι αλλοι, τετοια νοσταλγουν .....αλλα μαλλον ειμαστε πολυ λιγοτεροι............"

5. Η Ευδοκια με το καθαρο βλεμμα

Η Ευδοκια είναι γυναικα που ότι σου πει, μπορεις να το παρεις τοις μετρητοις. Σταρατα λογια, καθαρο βλεμμα, ντομπρα ψυχη.

Μ’ αρεσει!

Τηνε βρισκω στην αυλη της στον Βοτανικο, να μελεταει τον πατο ενός φλυτζανιου, που πιο πριν πρεπει να ητανε γεματο καφε. Πολλα βαρυ και όχι, όπως συνηθιζει να τν πινει. Τη ρωταω αν ξερει να διαβαζει τον καφε και σκαζει στα γελια.

-Μπορει ναι, μπορει και όχι, μου λεει
-Δηλαδη?
-Δηλαδη, εξαρταται από το τι θελεις να μαθεις…

-Ε, λοιπον Ευδοκια, εγω δεν θελω να μαθω για το μελλον. Θελω να μαθω για το παρελθον…

Θελω να μαθω, ρε γαμωτο, αν σημερα ζουμε καλυτερα ή μπας και τα καναμε χειροτερα…
-Αυτό δεν το γραφει ο ντελβες. Το γραφουν όμως οι καρδιες μας. Κατσε και θα στα πω…

Σηκωνεται ραθυμη και παει να μου ψησει καφεδακι, ώστε να μην τα λεμε «στεγνα» και μας σταθει κανας κομπος στο λαρυγγι.

«Λοιπόν, η δική μου θέση στο ερώτημά σου είναι : Σύμφωνα με παλαιότερες μαρτυρίες, αλλά και με προσωπική άποψη, τα προηγούμενα χρόνια, είχαν μιά ιδιαίτερη γοητεία. Πρόσφεραν, πιστεύω, ανεμελιά, συλλογικότητα, αγάπη γιά την Πατρίδα και τον συνάνθρωπο, χωρίς απαραίτητα ανταλλάγματα. Κύριο χαρακτηριστικό η ΑΠΩΛΕΙΑ της πλύσης εγκεφάλου, από ηλεκτρονικά μέσα κλπ Σήμερα, νομίζω τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, διότι αν και μας προσφέρθηκε η Ελευθερία, δεν την εκτιμήσαμε δεόντως και την γυρίσαμε σε ΑΣΥΔΟΣΙΑ σε κάθε επίπεδο. Αντί, να φροντίσουμε να αποκλείσουμε κάθε διάβρωση, την δεχθήκαμε -ευτυχώς όχι όλοι- με πλείστη μανία και δυστυχώς προσπαθώντας να πείσουμε και τους άλλους γιά την ορθότητά της. Πιστεύω, ότι όλη αυτή η μαζική προσέλευση στην πόλη και ο συνωστισμός στη πολυκατοικία, κάθε άλλο μας έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τον περίγυρό μας. Απ την άλλη γίναμε δύσπιστοι και εσωστρεφείς ακόμα περισσότερο. Γιγαντώθηκε ο εγωκεντρισμός, το συμφέρον κι η απομόνωση. Βεβαίως εδώ είμαι κάθετη. Η πιεστική πλύση εγκεφάλου, λειτούργησε καταλυτικά. Με λίγα λόγια, ναι νομίζω παλαιότερα ήταν καλύτερα κι ακόμα λέγοντάς το, αισθάνομαι θλίψη και νοσταλγία...

Εάν είχα ένα μαγικό ραβδάκι, ΣΙΓΟΥΡΑ θα εξαφάνιζε τον τρόπο λειτουργίας της τηλεόρασης ή και εντελώς καλύτερα, αντικαθιστώντας την μαύρη, μέσα κι έξω οθόνη, με ποιοτικό ραδιόφωνο ενδεχομένως. Σίγουρα, θα εξαφάνιζα και τις πολυκατοικίες και ΚΥΡΙΩΣ τα τεράστια εμπορικά κέντρα, που αφάνισαν ακόμα και την όποια επικοινωνία των ανθρώπων και την άμεση και ζεστή σχέση, που υπήρχε, τους πολιτικάντηδες και κάθε είδους σάπιο υποστηρικτή τους...

Γιά μένα μιά ωραιότατη εποχή γιά να την ζήσω, θα ήταν η δεκαετία του 60 ή η δική ΜΑΣ αρχαία εποχή... Να ακούω με τις ώρες τον Πλάτωνα... να περπατώ και να μπορώ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΩ...

6. Η γυναικα-παιδι

Βλεπεις λοιπον ότι δεν υπαρχει εδώ περα μια μονο συνταγη κι αλλοι ανθρωποι λεγουν ότι ειμαστε καλυτερα τωρα, ενώ αλλοι, αν επιτρεποντουσαν τα ταξιδια στον χρονο, θα εφευγαν και θα πηγαιναν να ζησουν καπου αλλου,  σε μιαν άλλη εποχη, όπως η Ευδοκια που πολύ θα γουσταρε να καθεται κατω απο την ιδια ελια με τον Πλατωνα [το ιδιο κι εγω…]

Ωστοσο υπαρχει και μια άλλη οψη των πραγματων, που μου τη φανερωνει η ομορφη Φιαμετα, η γυναικα/παιδι.

Η Φιαμετα είναι δασκαλα στο επαγγελμα και δεν ξερω αν θα μπορουσε να ηταν και τιποτε άλλο, αφου η ιδια ξανοιγεται στον κοσμο με την ευπιστια και την ανοιχτοτητα ενός παιδιου.

Φτανει να τηνε δεις να γελα κι ευθυς νιωθεις να προβαλλει μεσα από τους θολους οριζοντες της Ιστοριας, το ουρανιο τοξο του ανθρωπου.

Αφου συλλογιεμαι καμια φορα πως, αν ο Βαλτερ Μπενζαμιν ειχε γνωρισει τη Φιαμετα, δεν θα απεικονιζε τον αγγελο της ιστοριας, με το κεφαλι στραμμενο προς τα πισω και τα ματια γεματα δακρυα αλλα με τα χειλη ανοιχτα σε κεινο το θεσπεσιο χαμογελο, που συναγωνιζεται σε ζεστασια, τον μεσημεριανο ηλιο.

Η Φιαμετα όπως κι ο Πητερ Παν, εχει τη δυναμη να ταξιδευει ποτισμενη στην αστροσκονη.

Δεν εχει κανενα προβλημα να βρεθει στην εποχη του Γαλιλαιου ή να πιάσει κουβεντα με την Υπατια, αν και όπως όλα τα παιδια, εχει παντα το νου της να κραταει γερα το χερι της πραγματικοτητας, για να μην χαθει σε μονοπατια επικινδυνα.

Κι όταν τη ρωταω, με το κουρασμενο υφος του «χαμενου στον στοχασμο», σε ποιαν εποχη θα ηθελε να ζουσε, μου απανταει με αφοπλιστικη ειλικρινεια….

-Σε οποιαδηποτε, αρκει να ημουνα «παρουσα!»

Η Φιαμετα πιστευει ότι το προβλημα με τον συγχρονο ανθρωπο είναι ότι του αφαιρεσαν το «παρον» του. Ότι τον εκλεισαν μεσα σε καταναλωτικα καλουπια και τον περιορισαν σε οικονομικιστικες ερμηνειες. Και για να τον ελεγχουν ακομα καλυτερα, τονε φορτωσαν φτιαχτους «οριζοντες» και τον εβαναν να κυνηγαει πλαστες αναγκες. Και μετα τον ξωπεταξαν μοναχο του στο συμπαν, να τα βγανει περα με τους αρχαιους φοβους του.
«Παρε και μετρα να δεις, πως αφαιρεσαν έναν-έναν τους μανδυες, που μας προστατευαν από την κοσμικη μας παγωνια. Αφαιρεσαν πρωτα τους θεους, υστερα τις πατριδες, μετα τις γειτονιες, τελος τις οικογενειες και τωρα πανε να μας αφαιρεσουν ακομα και τις μνημες μας. Δεν είναι που νοσταλγουμε το παρελθον, είναι που χωρις όλα αυτά, δεν εχουμε μελλον. Γι αυτό λοιπον σου λεω Ορφεα μου, αν θα θελα να ζω σε μια εποχη, θα ητανε το παρον μου, αλλα γιοματο από την ελπιδα του μελλοντος μας…»

.Το παραπονο του Ινδου

Ο δρ  Σουραμπαγια είναι Ινδος αλλα όχι και φακιρης. Για την ακριβεια, είναι καθηγητης ιστοριας των ανατολικων λαων, σε ένα ευρωπαϊκο πανεπιστημιο και βρεθηκε στην Ελλαδα, επειδη τον καλεσανε σε συνεδριο [από αυτά που διοργανωνουν  οι κρατικοδιαιτες ΜΚΟ]

Ο ανθρωπος βεβαιως δεν εχει ιδεα του τι παιζεται πισω από αυτές τις διεθνεις αλλαξοκωλιες των  πανεπιστημιακων αρπαχτικων.  Ηρθε εδώ για να μας δωσει τα φωτα του, ασχετως αν στο κοινο που ειχε κληθει να τον ακουσει, ηταν ζητημα αν υπηρχαν δυο-τρεις που καθισαν μεσα στην αιθουσα.  

Οι υπολοιποι ειχανε πεσει στον μπουφε με τα μεζεκλικια και ριχνανε και στις τσεπες τους…

Μετα το περας της ομιλιας του ο δρ Σουραμπαγια εφυγε αηδιασμενος και βρεθηκε να τα πινει στο μπαρ της Νικολετας, δυο τετραγωνα παρακατω από την αιθουσα του συνεδριου.

«…Εμεις στην Ινδια κυριε Ορφεα μου δεν εχουμε προβλημα σε ποια εποχη μας ετυχε να ζησουμε την παρουσα ζωη μας, διοτι απλουστατα, στην επομενη μετεμψυχωση μας θα ζησωμε σε μιαν άλλη, όπως και στις προηγουμενες μετεμψυχωσεις μας, ζησαμε επισης σε άλλες.

Από προσωπικη εμπειρια μπορω να σας βεβαιωσω ότι ολες πανω-κατω ησαν το ιδιο συναρπαστικες, αν εξαιρεσουμε την περιοδο της Ινδομογγολικης δυναστειας του Μεγαλου Ακμπαρ, οπου εγω δυστυχως ειχα ξαναγεννηθει με τη μορφη ενός  παπαγαλου και δεν εκαμα άλλο ολη την ημερα, από το να επαναλαβανω σε μια παλλακιδα του, ότι ηταν η ωραιοτερη του χαρεμιου…

Τωρα βεβαια, αν δεις  το πραγμα από καποια αποσταση, η ζωη του ανθρωπου δεν εξαρταται τοσο από το τι γινεται απεξω του αλλα κυριως από το τι γινεται μεσα του.

Σε κάθε προηγουμενη εποχη και σε κάθε διαφορετικο πολιτισμο, θα ειχες παρα πολλα για να παραπονεθεις και αλλα τοσα για να θαυμασεις.

Ακουσε με και μενα, που εχω φερει τοσους κυκλους στον Μεγαλο Τροχο της Ζωης.

Όταν ζουσα φιλε μου στον καιρο των ξατριγιας, παριστανα τον μεγαλο πολεμιστη και τον κατακτητη των παντων. Στο χαρεμι μου ειχα δυο συζυγους και δεκαοχτω παλλακιδες, ενώ καμια δεκαρια κολαουζοι μου κανανε τεμεναδες.

Μου ελειπε όμως τοσο η παρουσια ενός ανθρωπου που αυτος θα ηταν το παν για μενα και εγω θα ημουν το παν γι’ αυτόν…

Όταν ξαναγεννηθηκα στην εποχη του Γκαντι, ημουνα δυστυχως Εγγλεζα! Συζυγος ενός κατωτερου διπλωματη, που η μονη μου διαφυγη ησαν οι αγωνες κρικετ και το τσαϊ στις πεντε, που επαιρνα με τις φιλες μου.   Και δεν πηρα ειδηση από οσα κοσμογονικα γινοντουσαν τοτε…
Για να μην σου πω τι επαθα, όταν κατά καιρους ξαναρθα σ’ αυτόν τον κοσμο με μορφη γαϊδαρου, χορευτριας, πορνης ή εισαγγελεα.

Μια φορα μαλιστα επαιξα και τον ρολο του κομμουνιστη, στελνοντας αβερτα κοσμο στα γκουλαγκς.
Δυστυχως φιλε Ορφεα, κάθε φορα που ερχομαστε στον κοσμο, ειμαστε αναγκασμενοι να ξαναρχισουμε την παρασταση μας από την αρχη και ποτε μας δεν μαθαινουμε από τα λαθη των προηγουμενων γενιων.

Κανονικα και με τοση εμπειρια που εχει συσσωρευσει ο ανθρωπος, θα επρεπε τωρα πια να εχουνε σταματησει οριστικα και οι πολεμοι και οι αλληλοσφαγες και η εκμεταλλευση και η εγκαταλειψη και η προδοσια και το ψεμμα και όλα.

Αντιθετως! Οχι μονο δεν εχουν σταματησει αλλα εχουν αυξηθει. Ειναι σαν η  ανθρωπινη γνωση να συσσωρευεται ακριβως για να καμει τη ζωη των ανθρωπων ακομα πιο εφιαλτικη!

Αν παρεις παραδειγμα εμενα, στις τοσες μου μετεμψυχωσεις εχω ζησει χιλιες προδοσιες, ωστοσο να που τωρα ειμαι δω και ψιλοπινω κοιταζοντας τα κοριτσια, λες και γυρευω την χιλιοστη μου μία, προδοσια!

Απ’ την άλλη, σε καταλαβαινω  που τραβας ζορι με τη συγκεκριμενη εποχη μας και κατι βλεπεις ότι δεν παει καλα εδώ, που δεν υπηρχε σε άλλες εποχες.

Εχεις δικιο!
Και να σου πω τη μετεμψυχωμενη αληθεια μου, θα προτιμουσα να ειχα ξαναγεννηθει σαυρα στον καιρο των σαμουραϊ, παρα μεγιστανας των ΜΜΕ, στον καιρο τον δικο μας.

Και να σου πη γιατι.

Γιατι φιλε μου, ποτε αλλοτε δεν ειχε ο ανθρωπος τη δυναμη να εξαφανισει ολοκληρο τον πλανητη! Βλεπεις, μπορει να ειχε τη δυναμη να καταστρεψει τον μεγαλο πολιτισμο των βραχμανων ή την αυτοκρατορια της  Ρωμης ή την Αθηνα του Πλατωνα αλλα ποτε ολους  και ολα μαζι.   

Και δεν σου μιλαω μοναχα για την πυρηνικη βομβα, που τελος παντων είναι ξεκαθαρο ότι αν βρεθει κανενας μουρλος, σαν αυτόν τον προεδρο της  Βορειας Κορεας και πατησει το κουμπακι, μπορει να καταντησει τη γη αστεροσκονη…
Οχι!

Σου μιλαω για την εξαφανιση του ανθρωπου, που ηδη την εχουνε βανει μπροστα και θα την ολοκληρωσουν, χωρις πυρηνικες βομβες.

Μοναχα με τις τηλεορασεις τους!

Στο λεω φιλαρακο μου και να μου το θυμηθεις στην επομενη ζωη σου…

Δεν υπηρξε ποτε απανω στη γη πιο μοχθηρο και πιο καταστροφικο ον, από τον συγχρονο ανθρωπο!

Ακομα και οι πιο παρανοϊκοι εγκληματιες σε άλλες εποχες, κατι ειχαν που τους φρεναρε.

Ακομα κι ο Καλιγουλας, που νομιζε πως ηταν Θεος, αναγνωριζε στον εαυτο του πως επρεπε να υπακουει στους νομους των Θεων.

Ε, λοιπον ο τωρινος ανθρωπος δεν εχει μεσα του ουτε τον Θεο, ουτε τον δαιμονα!

Κι αυτό τον καμει πιο καταστροφικο απο κάθε πυρηνικη βομβα…

Ειστε τυχεροι εσεις οι δυτικοι που δεν πιστευετε στον Τροχο της Ζωης.  Μπορειτε να πειτε στους εαυτους σας, δεν βαριεσαι… Εγω θα φυγω νωρις και δεν θα προλαβω να τα δω, να γινονται…
Εγω όμως εχω πολύ δρομο ακομα στην υπαρξη και θα τα προλαβω όλα να τα δω.

Ναι, τα καναμε χειροτερα, αντι να τα κανουμε καλυτερα. Τουλαχιστον σε προηγουμενες ζωες μας, μπορει να υποφεραμε αλλα ειμαστε γεματοι.

Νιωθαμε. Πονουσαμε. Αντιδρουσαμε. Πως το λενε?
Κι ελπιζαμε…
Και ξερεις… η πιο τρανη αποδειξη πως εισαι ακομα ζωντανος είναι το ότι πονας. Ε, λοιπον η ανθρωποτητα δεν ποναει πια!

Καταλαβαινεις, λοιπον…»

Ναι, καταλαβαινω… Κι ας μην πιστευω στη μετεμψυχωση. 

Ετσι και αλλιως ότι ηταν να μαθω ως μετεμψυχωμενο σκουληκι, το μαθαινω τωρα ως ελληνοφωνος πολιτης…http://panusis.blogspot.gr/2014/03/blog-post_14.html