[Κλείνω τό αφιέρωμα στην Κύπρο με σελίδες από το ημερολόγιο ,αναγνώστριας φίλης του μπλόγκ..η κ.Ροδούλα Οικονομίδου ειναι Κυπρία και ως παιδί εζησε και σημαδευτηκε από τήν εισβολή ...κάθε χρόνο οτι κι αν σημειωσει στο ημερολόγιο της.τήν 15 Ιουλίου,ειναι με μαυρο μελάνι και δάκρυ..την ευχαριστώ για τήν παραχώρηση]
15 Ιουλίου 2007
15 Ιουλίου 2007
[ Δευτέρα 15 Ιουλίου 74 και ώρα 8.30 π.μ.
Είμουνα τόσο ανυπόμονη να φτιάξω μία καινούργια ζωγραφιά,
Τα χρώματα είχανε τελειώσει.
Και έτρεξα στο βιβλιοπωλείο λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου.
Στη μικρή και όμορφη πόλη που ζούσα όλα ξυπνάγανε νωρίς.
Στο δρόμο με καλημέρισαν οι γειτόνισσες που σκούιζαν στην αυλή.
Είτανε ζέστη και οι δουλειές στο σπίτι άρχιζαν με το σκούπισμα στις αυλές
Οι αυλάδες όπως λέμε εμείς.
Επιστρέφοντας με τη χαρτοσακούλα του βιβλιοπωλείου
άκουσα από τα ανοικτά παράθυρα εμβατήρια.
Δύο γειτόνισσες κλαίγανε και σε ένα απέναντι σπίτι είδα που χορεύανε.!
Θυμάμαι την εντύπωση που μου έκανε αυτή η έντονη εναλλαγή Εικόνων.
Ενας κύριος που περνούσε με το αυτοκίνητο μου φώναξε..........
Αντε σπίτι γρήγορα και κλειδώστε τις πόρτες..
Ετρεξα σπίτι ανήσυχη..περιμένοντας το καθησυχαστικό χαμόγελο της μαμάς μου.
Ούτε λόγος για κάτι τέτοιο. Η μαμά μου έκλαιγε.
Τηλέφωνα κτυπούσαν ακούσαμε πυροβολισμούς.
Κλειστήκαμε στο διάδρομο.
Περιμέναμε τον πατέρα μου να γυρίσει από τη δουλειά του.
Η ζωγραφιά είχε ξεχαστεί.. προσπαθούσα να καταλάβω τι συνέβαινε.
Ποιος μπορούσε να μου πεi....
Ποιός μπορούσε να ξέρει ότι είμαστε μόλις 5 μέρες μακριά ...
από τη μεγαλύτερη Καταστροφή..
Ποιός απο μας ήξερε ότι τα χρώματα όπως και όλα τα παιγνίδια μου...
Θα τα χαιρόμουνα για ακόμα λίγες μέρες μόνο?
Ποιός αλήθεια και να ξέρει, λέει σε ένα 10χρονο παιδί ότι δεν θα ξαναδεί το σπίτι του?
33 χρόνια μετά. Ακόμα περιμένω να φτιάξω τη ζωγραφιά.
Σήμερα είμαστε 33 χρόνια μετά..
και ακόμα να πάω ξανά στο σπίτι μου..
=========
===
Πέμπτη, 15 Ιουλίου 2010 8:17 μμ .:: 1974 σαν σήμερα 36 χρόνια μετά...ένα πραξικόπημα και μια εισβολή.. ::.
Δεν ήταν η ζέστη.. τα κουνούπια..
Ούτε ο πρωινός σεισμός..
Ήταν όλες εκείνες οι αναμνήσεις..
Εκείνο το τελευταίο βράδυ που άλλαξε για πάντα τη ζωή μου.
Είναι τόσο παράξενο.. τόσο αδιανόητο..
Κοιμήθηκα ένα βράδυ.. όπως όλα τα άλλα..
Αγκαλιά με μια κούκλα..
Ένα καλοκαίρι σχολικών διακοπών ..
Ξύπνησα ένα πρωί ...έτοιμη να περπατήσω τον δρόμο της προσφυγιάς
Που κανείς μας δεν ήξερε τότε..
Σαν σήμερα το 1974 πανηγύριζε η Χούντα στην Αθήνα και Κύπρο ...
Μα ούτε αυτοί καλά καλά μπορούσαν να φανταστούν το αύριο ...
Σήμερα ...τι κάνουμε άραγε σήμερα..
8.30 πμ. το 1974
Η Θεία μου σκούπιζε την αυλή.
Είδε γύρω γύρω στο δρόμο πολλούς στρατιώτες κατάχαμα να σέρνονται..
Σκύβει από πάνω τους και τους λέει με όλο το ύφος της άγνοιας..
Τι έγινε παιδιά. .ασκήσεις πρωί πρωί..
Να σας φτιάξω καφεδάκι????
Τράβα μέσα κυρά μου και κλείσε τα παράθυρα μην φας καμιά αδέσποτη..
Της φώναξε ο έλληνας αξιωματικός.
Η θεία μου μπήκε μέσα.. έκλεισε τα παράθυρα..
Αλλά μάλλον για να μην μπει η ζέστη.. και όχι οι αδέσποτες ...
Τον πέρασε για ένα τρελό αξιωματικό.. που ταλαιπωρούσε τα καημένα τα
Νεοσύλλεκτα στρατιωτάκια..
8.30 πμ το 2010
Οδηγώ νυσταγμένη για το γραφείο μου.
Οι σειρήνες ηχούν διαπεραστικές ...
Είναι η ώρα ...η ώρα της ανάμνησης..
Οι λιγοστοί διαβάτες δεν ανησυχούν ...
Ίσως μια δύο φιλιππινέζες που δεν ξέρουν τι έγινε..
Βλέπετε το 1974 δεν είχαμε Φιλιππινέζους στη Κύπρο.
Το μόνο που σκέφτομαι είναι τους Γονείς και τη Γιαγιά μου..
Φύγανε τόσο πρόωρα από το μαράζι της προσφυγιάς..
Ποιος θα πληρώσει για τον χαμό τους..
Για το πιάνο μου στο σπίτι που τώρα το χαίρεται μια τουρκάλα..
Νοιάζεται άραγε κανείς πια..
15 Ιουλίου 1974
Εγώ ετοίμαζα μια ζωγραφιά. .μια ατελείωτη ζωγραφιά.
Οι γονείς μου φοβόντουσαν ...
Η Τουρκάλα περίμενε ...
15 Ιουλίου 2010
Η κόρη μου ετοιμάζεται για ψώνια στην αγορά με τις φίλες της..
Οι γονείς μου μας κοιτούν δακρυσμένοι από ψηλά..
Η Τουρκάλα μεγαλώνει τα παιδιά της με τα δικά μου παιγνίδια..
Αυτή είναι η πραγματικότητα 36χρόνια μετά ...
Και ίσως ποτέ κανείς δεν βρει τη ζωγραφιά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου