Η ΜΕΛΑΝΙΠΠΗ.......[Η κόρη του Χείρωνα,η Αρνη,η Μελεαγρίδα και η Αμαζόνα]

Στην Ελληνική μυθολογία το όνομα Μελανίππη αναφέρεται στα ακόλουθα πρόσωπα:

1. Κόρη του Κενταύρου Χείρωνα. Επίσης γνωστή και ως Ίππη ή Ευίππη. Γέννησε μία κόρη με τον Αίολο, την Μελανίππη ή Άρνη.
2. Κόρη του Αιόλου και της Μελανίππης (Ίππης). Γνωστή και ως Άρνη. Μητέρα, από τον Ποσειδώνα των διδύμων, Αίολος και Βοιωτός.
3. Κόρη της Αλθαίας και του Οινέα, ενός από τους Μελεαγρίδες. Μεταμορφώθηκε σε φραγκόκοτα από την Άρτεμη μετά το θάνατο του αδερφού της Μελεάγρου.
4. Αδερφή της Ιππολύτης και κόρη του Άρη. Ο Ηρακλής την συνέλαβε και απαίτησε τη Ζώνη της Ιππολύτης ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωσή της. Η Ιππολύτη συμμορφώθηκε και ο Ηρακλής την άφησε ελεύθερη.

Α,Η ΑΡΝΗ ΚΑΙ Η ΜΗΤΈΡΑ ΤΗς
Παυσανίας [ΙΧ Βοιωτικά, 1,1] οι Βοιωτοί πήραν το όνομά τους από τον Βοιωτό, γιο του Ιτώνου, γιου του Αμφικτύονα και της Μελανίππης. Ο Αμφικτύονας ήταν εγγονός του Δευκαλίωνα. Από την νύμφη Μελανίππη, ο Ίτωνος είχε εκτός από τον Βοιωτό, και τις κόρες Χρομία και Ιοδάμα. Την Χρομία ο Παυσανίας την αναφέρει ως σύζυγο του βασιλιά της Ηλιδος Ενδυμίωνα, επομένως μητέρα του Επειού, από τον οποίο οι Ηλείοι  ονομάζονται στην Ιλιάδα 'Επειοί'.
Για τον πατέρα του Βοιωτού υπάρχει και άλλη παράδοση, πως ήταν ο μεγαλύτερος θεός των Βοιωτών, ο Ποσειδώνας, [και όχι ο Ίτωνος] και μητέρα του πάντα η Μελανίππη, που το όνομά της την εμφανίζει ως δέσποινα του κάτω κόσμου (ως κυρίαρχος του κάτω κόσμου και όχι της θάλασσας τιμώνταν και ο Ποσειδώνας στην Βοιωτία). Ο Διόδ. 4, 67, 2, διέσωσε ως προς την μητέρα του Βοιωτού και την παράδοση πως ήταν η Αρνη (επώνυμη ηρωίδα θεσσαλικής πόλης και βοιωτικής) που και αυτή φαίνεται παλιά ως θεά του κάτω κόσμου

Αλλά καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή..από τον παππού τον Ελληνα

Ο Έλλην , ο γιος του Δευκαλίων, παντρεύτηκε την ΟρσηΙ­δα, και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλία, όπου τον διαδέχθηκε ο πρεσβύτερος γιος του Αίολος (1).

   Ο νεότερος γιος του 'Έλληνα, ο Δώρος, μετανάστευσε στον Παρνασσό, όπου ίδρυσε την πρώτη δωρική κοινότητα. Ό δεύτερος γιος, ο Ξούθος, είχε ήδη διαφύγει στην Αθήνα, αφού τα αδέλφια του τον κατηγόρησαν για κλοπή, και εκεί παντρεύτηκε την Κρέουσα, κόρη του Ερεχθέα, πού του γέννησε τον Ίωνα και τον Αχαιό. Έτσι τα τέσσερα ενδοξότερα ελληνικά έθνη, δηλαδή οι Ίωνες, οι Αιολείς, οι  Αχαιοί και οι Δωριείς, κατάγονταν όλα από τον Έλληνα. Αλλά ο Ξούθος δεν πρόκοψε στην Αθήνα: όταν εκλέχθηκε διαιτητής, με το θάνατο του Ερεχθέα, ανακήρυξε τον πρεσβύτερο γαμπρό του Κέκροπα δεύτερο νόμιμο κλη­ρονόμο του θρόνου. Η απόφαση αυτή αποδείχτηκε διό­λου δημοφιλής, και ο Ξούθος εξορίστηκε από την πόλη και πέθανε στον Αιγιαλό, τη σημερινή , Αχαΐα (2).

 

Ο Αίολος αποπλάνησε την κόρη του Χείρωνα, την προφήτισσα Θεά, πού μερικοί τη λένε Θέτιδα, η οποία ήταν συντρόφισσα της Άρτεμης στο κυνήγι . Η Θεά φοβήθηκε ότι ο Χείρων θα την τιμωρούσε αυστηρά όταν θα μάθαινε την κατάσταση της, άλλά δεν τόλμησε να προσφύγει στην Άρτεμη για βοήθεια, ο Ποσειδών ωστόσο, θέλοντας να προσφέρει υπηρεσία στο φίλο του Αίολο, μεταμόρφωσε προσωρινά τη Θεά σε φοράδα ονόματι Ευίππη. Όταν ή Ευίππη γέννησε τη φοραδίτσα της, τη· Μελανίππη, πού αυτός κατόπιν τη μεταμόρφωσε σε κοριτσάκι, ο Ποσειδών τοποθέτησε τη μορφή της Θεάς ανάμεσα στα άστρα, και η μορφή της αυτή λέγεται τώρα αστερισμός του Ίππου. τη Μελανίππη την ανέλαβε ο Αίολος, πού τη μετονόμασε Αρνι και την εμπιστεύθηκε σε κάποιον Δεσμόντη, ο όποιος, μην έχοντας παιδιά την υιοθέτησε ευχαρίστως. Ο Χείρων δεν έμαθε τίποτε από όλα αυτά.

 

 Αμέσως μόλις η Άρνη έφτασε στην κατάλληλη ηλικία, ο Ποσειδών, πού δεν την άφηνε από τα μάτια του, την αποπλάνησε και ο Δεσμόντης, ανακαλύπτοντας ότι η Αρνη περίμενε παιδί, την τύφλωσε, την έκλεισε σε ένα άδειο τάφο και της έδινε την ελάχιστη ποσότητα τροφής και νερού πού χρειάζονταν για να κρατιέται ζωντανή. Τέλος η Αρνη γέννησε δίδυμους γιους πού ο Δεσμόντης πρόσταξε τούς υπηρέτες του να τούς εκθέσουν στο όρος Πήλιο για να τούς φανέ τα αγρίμια. Αλλά κάποιος βοσκός από την Ικαρία βρήκε και έσωσε τα δίδυμα, πού το ένα τους έμοιαζε τόσο πολύ με τον πάππο του από τη μητέρα του ώστε το ονόμασαν Αίολο το άλλο αναγκάστηκε να περιοριστεί στο όνομα Βοιωτός.

 

ε. Εν τω μεταξύ, ο Μεταπόντος, βασιλιάς της , Ικαρίας, είχε απειλήσει τη στείρα σύζυγό του Θεανώ να τη χωρίσει αν δεν του έκανε κληρονόμο μέσα σε ένα χρόνο. Ενώ ο Μεταπόντος έλειπε επίσκεψη σε κάποιο μαντείο, η Θεανώ κατέφυγε στο βοσκό ζητώντας του βοήθεια, και αυτός της έφερε τα έκθετα, πού εκείνη, με την επιστροφή του Μεταπόντιου, τα παρουσίασε για δικά της. Αργότερα, αποδεικνύοντας ότι τελικά δεν ήταν στείρα, η Θεανώ γέννη­σε του Μεταπόντου δίδυμους γιούς άλλα τα έκθετα, καθώς είχαν θεϊκή καταγωγή, ήταν πολύ πιο όμορφα από τα άλλα. Δεδομένου ότι ο Μεταπόντος δεν είχε λόγους να υποπτεύε­ται ότι δεν ήταν παιδιά του, ο Αίολος και ο Βοιωτός παρέμειναν οι ευνοούμενοι του.  Η Θεάνώ ζηλεψε, και περίμενε να λείψει πάλι από το σπίτι του ο Μεταπόντος, τούτη τη φορά για να πάει να κάνει θυσία σε Ιερό της Άρτεμης Μεταπόντιας. Τότε η Θεανώ πρόσταξε τούς γιους της να πάνε κυνήγι μαζί με τούς πρεσβύτερους αδελφούς τους και να τούς δολοφονήσουν, δήθεν ότι ήταν ατύχημα.  Ωστόσο, η συνωμοσία της Θεανούς απέτυχε, επειδή στη συμπλοκή πού επακολούθησε, εμφανίστηκε ο Ποσειδών για να βοηθήσει τούς γιους του . Ο Αίολος και ο Βοιωτός γρήγορα βρέθηκαν να κουβαλούν πίσω στο παλάτι νεκρούς τούς παρ' ολίγο δολοφόνους τους, και η Θεανώ, όταν τούς είδε να πλησιάζουν, χτυπήθηκε με κυνηγετικό μαχαίρι και σκοτώ­θηκε.

   Τότε ο Αίολος και ο Βοιωτός κατέφυγαν στο θετό πατέρα τους το βοσκό, όπου ο Ποσειδών αυτοπροσώπως αποκάλυψε το μυστικό της καταγωγής τους. Τούς πρόσταξε να απελευθερώσουν τη μητέρα τους, πού εξακολουθούσε να μαραζώνει μέσα στον τάφο, και να σκοτώσουν τον Δεσμόντη. Αυτοί υπάκουσαν χωρίς δισταγμό ύστερα ο Ποσειδών ξανάδωσε στην Αρνη την όραση της, και επέστρεψαν και οι τρεις τους στην Ικαρία. Ο Μεταπόντος, όταν έμαθε ότι η Θεανώ τον είχε εξαπατήσει, παντρεύτηκε την Αρνη και υιοθέτησε νομοτύπως τούς γιους της σαν κληρονόμους του (3).

   Όλα πήγαν καλά για μερικά χρόνια, ώσπου ο Μεταπόντος αποφάσισε να χωρίσει την Αρνη και να ξαναπαντρευτεί. Ο Αίολος και ο Βοιωτός πήραν το μέρος της μητέρας τους στον καβγά πού επακολούθησε, και σκότωσαν την Αυτόλύτη, την καινούρια βασίλισσα, άλλά υποχρεώθη­καν να εγκαταλείψουν την κληρονομιά τους και να το σκά­σουν . Ο Βοιωτός μαζί με την Αρνη κατέφυγαν στο ανάκτορο του πάππου του Αίολου, ο οποίος του κληροδότησε το νότιο μέρος του Βασιλείου του, και το μετονόμασε Αρνη. Οι κάτοικοι του εξακολουθούν να αποκαλούνται Βοιωτοί. Δύο θεσσαλικές πόλεις, πού η μια τους αργότερα έγινε η Χαιρώ­νεια, υιοθέτησαν επίσης το όνομα της Άρνης (4).

   Εν τω μεταξύ, ο Αίολος σαλπάρισε με μερικούς φίλους του και κατευθυνόμενός δυτικά κατέλαβε τις επτά Νήσους του Αιόλου στο Τυρρηνικό Πέλαγος, όπου δοξάστηκε σαν έμπιστος των θεών και φύλακας των άνεμων. Έμενε στη Λιπαρά, πλωτό νησί με απότομες πλάγιες, όπου μέσα τους βρίσκονταν κλεισμένοι οι άνεμοι. Από τη σύζυγό του Έναρέτη είχε έξι γιους και έξι κόρες, πού ζούσαν όλοι μαζί, ευχαριστημένοι ο ένας με τη συντροφιά του άλλου, σ' ένα ανάκτορο πού περιβαλλόταν από χάλκινο τείχος . Η ζωή τους ήταν αδιάκοπο γλέντι, τραγούδι και ξεφάντωμα, ώσπου κάποια μέρα ο Αίολος ανακάλυψε ότι ο νεότερος γιος του Μακαρεύς πλάγιαζε με την αδελφή του Κανακη. Γεμάτος φρίκη πέταξε τον καρπό του αιμομικτικού ερωτά τους στα σκυλιά, και έστειλε στην Κανακη ένα ξίφος με το οποίο εκείνη ευσυνείδητα αυτοκτόνησε. Κατόπιν όμως ο Αίολος ανακάλυψε ότι και οι άλλοι του γιοι και οι κόρες του, καθώς ουδέποτε είχαν ειδοποιηθεί ότι η αιμομιξία μεταξύ των θνητών δεν άρεσε στους θεούς, είχαν κι αυτοί αθώα ζευγα­ρώσει, και θεωρούσαν τούς εαυτούς τους ανδρόγυνα. Μη θέλοντας να προσβάλει τον Δία, πού θεωρούσε την αιμομιξία προνόμιο των Ολύμπιων, ο Αίολος χάλασε αυτούς τούς γάμους και πρόσταξε τέσσερις από τούς εναπομένοντας γιους του να μεταναστεύσουν. Αυτοί επισκέφθηκαν την Ιταλία και τη Σικελία, όπου ιδρύσαν ο καθένας τους από ένα φημισμένο Βασίλειο και συναγωνίστηκαν τον πατέρα τους στην αγνότητα και τη δικαιοσύνη μόνο ο πέμπτος και μεγαλύτερος γιος έμεινε στην πατρίδα, διάδοχος του Αίολου στο θρόνο της Λιπάρας. Αλλά μερικοί λένε ότι ο Μακαρεύς και η Κανακη είχαν μια κόρη, την Άμφισσα, πού αργότερα την ερωτεύτηκε ο  Απόλλων (5).

 

ι. Ο Ζευς είχε περιορίσει τούς άνεμους επειδή φοβόταν ότι αν δεν κρατιόνταν κάτω από έλεγχο, θα μπορούσαν κάποια μέρα να σαρώσουν στεριά και θάλασσα και να τις πάνε ψηλά στον αέρα, και έτσι τούς ανέλαβε ο Αίολος σύμφωνα με επιθυμία της Ήρας. Καθήκον του Αίολου ήταν να αφήνει τούς άνέμους, έναν έναν, κατά την κρίση του, η ακολουθώντας το λογικό αίτημα κάποιας ολύμπιας θεότη­τας. Αν χρειαζόταν καμία καταιγίδα, ο Αίολος έμπηγε το δόρυ του στο πλευρό του απότομου βράχου, και οι άνεμοι ξεχύνονταν από την τρύπα πού είχε ανοίξει, ώσπου ο ίδιος να σταματήσει πάλι την καταιγίδα . Ο Αίολος ήταν γνωστικός και τόσο ικανός ώστε όταν η ώρα του θανάτου του πλησίασε, ο Ζευς δεν τον έστειλε στον Τάρταρο άλλά τον εγκατέστησε σε θρόνο μέσα στο Σπηλαίο των Ανεμών, όπου και εξακολουθεί να βρίσκεται . Η Ήρα επιμένει ότι οι ευθύνες του δίνουν στον Αίολο το δικαίωμα να παρακάθεται στα συμπό­σια των θεών αλλά οι άλλοι 'Ολύμπιοι - και ιδίως ο Ποσειδών, πού θεωρεί οδιοκτησία του τη θάλασσα και τον αέρα πάνωθε της και πού με μεγάλη γκρίνια παραχωρεί σε οποιονδήποτε το δικαίωμα να ξεσηκώνει καταιγίδες - τον θεωρούν παρείσακτο (6).

 

 

Παρακάτω οι ελάχιστοι στίχοι που διασώζονται από τήν χαμένη τραγωδια του Ευριπίδη

Μελανίππη δεσμωτης



χρονολογία .. 5 αι πχ

τὸν δ᾽ ἀμφὶ βοῦς ῥιφέντα Βοιωτὸν καλεῖν

σύν τοι θεῷ χρὴ τοὺς σοφοὺς ἀναστρέφειν

βουλεύματ᾽ ἀεὶ πρὸς τὸ χρησιμώτερον.

ἴστω δ᾽ ἄφρων ὢν ὅστις ἄτεκνος ὢν τὸ πρὶν

παῖδας θυραίους εἰς δόμους ἐκτήσατο,

τὴν μοῖραν εἰς τὸ μὴ χρεὼν παραστρέφων·

ᾧ γὰρ θεοὶ διδῶσι μὴ φῦναι τέκνα,

οὐ χρὴ μάχεσθαι πρὸς τὸ θεῖον, ἀλλ᾽ ἐᾶν.

ἀνδρῶν δὲ πολλοὶ τοῦ γέλωτος εἵνεκα

ἀσκοῦσι χάριτας κερτόμους· ἐγὼ δέ πως

μισῶ γελοίους, οἵτινες τήτει σοφῶν

ἀχάλιν᾽ ἔχουσι στόματα, κεἰς ἀνδρῶν μὲν οὐ

τελοῦσιν ἀριθμόν, ἐν γέλωτι δ᾽ εὐπρεπεῖς

οἰκοῦσιν οἴκους καὶ τὰ ναυστολούμενα

ἔσω δόμων σῴζουσι

ἄλγιστόν ἐστι θῆλυ μισηθὲν γένος·

αἱ γὰρ σφαλεῖσαι ταῖσιν οὐκ ἐσφαλμέναις

αἶσχος γυναιξὶ καὶ κεκοίνωνται ψόγον

ταῖς οὐ κακαῖσιν αἱ κακαί· τὰ δ᾽ εἰς γάμους

οὐδὲν δοκοῦσιν ὑγιὲς ἀνδράσιν φρονεῖν.

τῆς μὲν κακῆς κάκιον οὐδὲν γίγνεται

γυναικός, ἐσθλῆς δ᾽ οὐδὲν εἰς ὑπερβολὴν

πέφυκ᾽ ἄμεινον· διαφέρουσι δ᾽ αἱ φύσεις.



_ΑΓΓΕΛΟΣ._ - - - -

τίς ἦν ὁ _τυφλὰ τάδε βέλεμν᾽_ ἐφεὶς ἐμοί;

ὡς δ᾽ οὐκ ἐφαινόμεσθα, σῖγα δ᾽ εἴχομεν,

πρόσω πρὸς αὐτὸν πάλιν ὑποστρέψας πόδα

χωρεῖ δρομαίαν, θῆρ᾽ ἑλεῖν πρόθυμος ὤν,

βοᾷ δέ· κἀν τῷδ᾽ ἐξεφαινόμεσθα δὴ

ὀρθοσταδὸν λόγχαις ἐπείγοντες φόν_ον.

τὼ δ᾽ εἰσιδόντε δίπτυχον θείοιν κά_ρα

ἥσθησαν, εἶπόν θ᾽· εἷα συλλάβεσθ᾽ ἄγρ_ας,

καιρὸν γὰρ ἥκετ᾽· οὐδ᾽ ὑπώπτευον _δόλον,

φίλων προσώπων εἰσορῶντες _ὄμματα.

οἳ δ᾽ εἰς τὸν αὐτὸν πίτυλον ἤπειγ_ον δορός,

πέτροι τ᾽ ἐχώρουν χερμάδες θ᾽ _ἡμῶν πάρα,

ἐκεῖθεν, οἳ δ᾽ ἐκεῖθεν· ὡς δ᾽ ᾔ_ει μάχη

σιγή τ᾽ ἀφ᾽ ἡμῶν, γνωρίσαντ_ε δὴ τὸ πᾶν

λέγουσι· μητρὸς ὦ κασίγνητ_οι φίλης,

τί δρᾶτ᾽; ἀποκτείνοντες _οὓς ἥκιστα χρῆν

φωρᾶσθε· πρὸς θεῶν δρᾶτ_ε μηδαμῶς τάδε.

σὼ δ᾽ αὐταδέλφω χερμ_άδ᾽ αἴρουσιν χεροῖν,

λέγουσί θ᾽ ὡς ἔφυσ_αν ἐκ δούλης ποθέν,

κοὐ δεῖ τύρανν_α σκῆπτρα καὶ θρόνους λαβεῖν

πρεσβεῖ᾽ ἔχοντ_ας δυσγενεῖς τῶν εὐγενῶν.

κἀπεὶ τάδ᾽ εἰ_σήκουσαν ____.

- - - -

- - - -

* * *

ἔσφηλέ τ᾽ εἰς γῆν, _τὸν βίον τ᾽ _ἀφ_ε_ίλετο·

ἡμῶν δ᾽ ἐχώρει κωφὰ πρὸς γαῖαν βέλη.

δ_υοῖν δ᾽ ἀδελφοῖν σοῖν τὸν αὖ νεώτερον

λ_όγχῃ πλατείᾳ συοφόνῳ δι᾽ ἥπατος

παί_σας ἔδωκε νερτέροις καλὸν νεκρὸν

Βοι_ωτός, ὅσπερ τὸν πρὶν ἔκτεινεν βαλών.

κἀντε_ῦθεν ἡμεῖς οἱ λελειμμένοι φίλων

κοῦφον_ πόδ᾽ ἄλλος ἄλλοσ᾽ εἴχομεν φυγῇ·

εἶδον δὲ τ_ὸν μὲν ὄρεος ὑλίμῳ φόβῃ

κρυφθέν_τα, τὸν δὲ πευκίνων ὄζων ἔπι·

οἳ δ᾽ εἰς φά_ραγγ᾽ ἔδυνον, οἳ δ᾽ ὑπ᾽ εὐσκίους

θάμνους κ_αθῖζον· τὼ δ᾽ ὁρῶντ᾽ οὐκ ἠξίουν

δούλους φον_εύειν φασγάνοις ἐλευθέροις.

τύχην τοιαύτην _σῶν κασιγνήτων κλύεις.

ἐγὼ μὲν _οὖν_ οὐκ οἶδ᾽ ὅτῳ σκοπεῖν χρεὼν

τὴν εὐγένειαν· τοὺς γὰρ ἀνδρείους φύσιν

καὶ τοὺς δικαίους τῶν κενῶν δοξασμάτων,

κἂν ὦσι δούλων, εὐγενεστέρους λέγω.



ΧΟΡΟΣ. αἰαῖ, κέκρανται δεινὰ πρὸ_ς κακοῖς κακά,

οὐδ᾽ ἡδόμεσθ᾽ ἀγῶνι δυστ_υχεῖ δόμοις

δισσῶν ἀδελφῶν μόρον ἀκούον_τες σέθεν



ΘΕΑΝΩ. οἴμοι τὸ πᾶν δῆτ᾽ ἐσφάλημ_εν ἐλπίδων

- - - - - - ται μέγα

τείσασθε τήνδε· καὶ γὰρ ἐντεῦθεν νοσεῖ

τὰ τῶν γυναικῶν· οἳ μὲν ἢ παίδων πέρι

ἢ συγγενείας εἵνεκ᾽ οὐκ ἀπώλεσαν

κακὴν λαβόντες· εἶτα τοῦτο τἄδικον

πολλαῖς ὑπερρύηκε καὶ χωρεῖ πρόσω,

ὥστ᾽ ἐξίτηλος ἁρετὴ καθίσταται.

πλὴν τῆς τεκούσης θῆλυ πᾶν μισῶ γένος.

μάτην ἄρ᾽ εἰς γυναῖκας ἐξ ἀνδρῶν ψόγος

ψάλλει, κενὸν τόξευμα, καὶ κακῶς λέγει·

αἳ δ᾽ εἴσ᾽ ἀμείνους ἀρσένων, ἐγὼ λέγω.

ὅστις δ᾽ ἄμεικτον πατέρ᾽ ἔχει νεανίας

στυγνόν τ᾽ ἐν οἴκοις, μεγάλα κέκτηται κακά.

γάμους δ᾽ ὅσοι σπεύδουσι μὴ πεπρωμένους,

μάτην πονοῦσιν· ἡ δὲ τῷ χρεὼν πόσει

μένουσα κἀσπούδαστος ἦλθεν εἰς δόμους.

ὅσοι γαμοῦσι δ᾽ ἢ γένει κρείσσους γάμους

ἢ πολλὰ χρήματ᾽, οὐκ ἐπίστανται γαμεῖν·

τὰ τῆς γυναικὸς γὰρ κρατοῦντ᾽ ἐν δώμασιν

δουλοῖ τὸν ἄνδρα, κοὐκέτ᾽ ἔστ᾽ ἐλεύθερος.

πλοῦτος δ᾽ ἐπακτὸς ἐκ γυναικείων γάμων

ἀνόνητος· αἱ γὰρ διαλύσεις _ο_ὐ ῥᾴδιαι.

μετρίων λέκτρων, μετρίων δὲ γάμων

μετὰ σωφροσύνης

κῦρσαι θνητοῖσιν ἄριστον.

ὦ τέκνον, ἀνθρώποισιν ἔστιν οἷς βίος

ὁ μικρὸς εὔκρας ἐγένεθ᾽, οἷς δ᾽ ὄγκος κακόν.

τὰ προσπεσόντα δ᾽ ὅστις εὖ φέρει βροτῶν,

ἄριστος εἶναι σωφρονεῖν τ᾽ ἐμοὶ δοκεῖ.

δοκεῖτε πηδᾶν τἀδικήματ᾽ εἰς θεοὺς

πτεροῖσι, κἄπειτ᾽ ἐν Διὸς δέλτου πτυχαῖς

γράφειν τιν᾽ αὐτά, Ζῆνα δ᾽ εἰσορῶντά νιν

θνητοῖς δικάζειν; οὐδ᾽ ὁ πᾶς ἂν οὐρανὸς

Διὸς γράφοντος τὰς βροτῶν ἁμαρτίας

ἐξαρκέσειεν οὐδ᾽ ἐκεῖνος ἂν σκοπῶν

πέμπειν ἑκάστῳ ζημίαν· ἀλλ᾽ ἡ Δίκη

ἐνταῦθά ποὔστιν ἐγγύς, εἰ βούλεσθ᾽ ὁρᾶν.

τί τοὺς θανόντας οὐκ ἐᾷς τεθνηκέναι

καὶ τἀκχυθέντα συλλέγεις ἀλγήματα;

παλαιὸς αἶνος· ἔργα μὲν νεωτέρων,

βουλαὶ δ᾽ ἔχουσι τῶν γεραιτέρων κράτος.

τί δ᾽ ἄλλο; φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ.

παπαῖ, νέος καὶ σκαιὸς οἷός ἐστ᾽ ἀνήρ.

δοῦλον γὰρ ἐσθλὸν τοὔνομ᾽ οὐ διαφθερεῖ,

πολλοὶ δ᾽ ἀμείνους εἰσὶ τῶν ἐλευθέρων.

ἀργὸς πολίτης κεῖνος, ὡς κακός γ᾽ ἀνήρ.

ἴσως ἀλάστορ᾽ οὐκ ἐτόλμησεν κτανεῖν.πηγή toxoliros.gr
========

Β]   ΟΙ ΜΕΛΕΑΓΡΙΔΕΣ....

Στην Ελληνική Μυθολογία με το όνομα Μελεαγρίδες φέρονταν 4 νέες γυναίκες, συνήθως αναφερόμενες ως αδελφές του Καλυδώνιου ήρωα Μελεάγρου, και επομένως κόρες του βασιλιά της Καλυδώνας Οινέως και της Αλθαίας. Τα ονόματά τους ήταν Γόργη, Δηιάνειρα, Ευρυμήδη και Μελανίππη. Οι Μελεαγρίδες, θρηνώντας τον θάνατο του αδελφού τους, συνεχώς και αδειάλειπτα, αναγκάσθηκαν οι Ολύμπιοι θεοί από οίκτο να τις μεταμορφώσουν σε ομώνυμα πουλιά, οι γνωστοί ινδιάνοι ή γαλοπούλες συνεχίζοντας και έτσι τη θρηνώδη κραυγή τους. Κατ΄ άλλη κδοχή αυτές μεταμορφώθηκαν από τη θεά Άρτεμι στα ομώνυμα πτηνά, τις Μελεαγρίδες όρνιθες. (Υπάρχει και ομώνυμη υπο-οικογένεια, οι Meleagridinae), τις οποίες στη συνέχεια τις απέστειλε στη Λέρο ή ακόμα μακρύτερα στις Ινδίες απ΄ όπου και έρχονταν από καιρού εις καιρό για να θρηνήσουν τον αδελφό τους πάνω από τον τάφο του.
Ωστόσο, κατά μία άλλη εκδοχή, όπως σημειώνει ο Νίκανδρος, (γραμματικός του 2ου αιώνα), μετά από παράκληση του θεού Διονύσου, δύο από αυτές, η Γόργη και η Δηιάνειρα, ή απέφυγαν την μεταμόρφωση ή κατάφεραν την απορνέωση οπότε και επανέκτησαν την ανθρώπινη μορφή τους. Οι άλλες δύο Μελεαγρίδες πουλιά ήταν εκείνα που μεταφέρθηκαν από την Άρτεμι στη νήσο Λέρο.
Κάποιος όμως άλλος, Ανώνυμος μυθογράφος αναβιβάζει τις Μελεαγρίδες σε έξι τις οποίες και ονομάζει: Φοίβη, Ευριδίκη, Μενεστώ, Ερατώ, Αντιόπη και Ιπποδάμεια.

Η Δηιάνειρα έγινε αργότερα η αιτία θανάτου του Ηρακλή, κατ' άλλους όμως αυτή ήταν διαφορετικό πρόσωπο, κόρη του Δεξαμενού.

======

Γ]   Η ΑΜΑΖΟΝΑ

Η Μελανίππη ηταν κόρη του Αρη και αρχηγός του στρατου των Αμαζόνων και αδερφη της Ιππολύτης,  που ηταν ήταν βασίλισσα των Αμαζόνων. Η ζώνη της είχε δοθεί ως δώρο από τον Άρη. Για τις Αμαζόνες η ζώνη αυτή αποτελούσε έμβλημα εξουσίας. Η Αδμήτη, κόρη του Ευρυσθέα, επιθυμούσε να αποκτήσει τη ζώνη αυτή, γι'αυτό και ο Ευρυσθέας ανέθεσε στον Ηρακλή να του τη φέρει
Ο Ηρακλής συνοδεύτηκε στην αποστολή του αυτή από αρκετούς συντρόφους του, όπως τον Θησέα, τον Πηλέα και τον Τελαμώνα. Στο ταξίδι τους έως τον Εύξεινο Πόντο αντιμετώπισαν όπως ήταν αναμενόμενο κάποιες περιπέτειες.
Μετά από αυτές τις περιπέτειες οι ήρωες αποβιβάστηκαν στη Θεμίσκυρα, πρωτεύουσα της χώρας των Αμαζόνων. Η Ιππολύτη φαινόταν καταρχήν πρόθυμη να τους παραχωρήσει τη ζώνη. Ωστόσο η Ήρα, θέλοντας να δυσκολέψει το έργο του Ηρακλή, μεταμορφώθηκε σε Αμαζόνα και ξεσήκωσε τις υπόλοιπες εναντίον του. Αυτό το κατόρθωσε διαδίδοντας τη φήμη, ότι ο Ηρακλής και οι σύντροφοι του είχαν σκοπό να απαγάγουν τη βασίλισσά τους. Το αποτέλεσμα της δολοπλοκίας της Ήρας ήταν οι Αμαζόνες να οπλιστούν ακαριαία και να ορμήσουν στο μέρος όπου βρισκόταν το πλοίο του Ηρακλή. Ακολούθησε μια αιματηρή μάχη, η οποία οδήγησε στο θάνατο πολλές από τις Αμαζόνες.
Ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος υποστήριζε ότι μεταξύ των Αμαζόνων που θανατώθηκαν βρισκόταν και η Ιππολύτη, από το νεκρό σώμα της οποίας ο Ηρακλής πήρε τελικά τη ζώνη. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης από την άλλη αναφέρει ότι η Ιππολύτη απλά   παρέδωσε τη ζώνη ως αντάλλαγμα για την ελευθερία της Μελανίππης που ειχε αιχμαλωτισθεί.

 

[4,16] Ἡρακλῆς δὲ λαβὼν πρόσταγμα τὸν Ἱππολύτης τῆς Ἀμαζόνος ἐνεγκεῖν ζωστῆρα, τὴν ἐπὶ τὰς Ἀμαζόνας στρατείαν ἐποιήσατο. πλεύσας οὖν εἰς τὸν Εὔξεινον ἀπ´ ἐκείνου κληθέντα Πόντον, καὶ καταπλεύσας ἐπὶ τὰς ἐκβολὰς τοῦ Θερμώδοντος ποταμοῦ, πλησίον Θεμισκύρας πόλεως κατεστρατοπέδευσεν, ἐν ᾗ τὰ βασίλεια τῶν Ἀμαζόνων ὑπῆρχε. καὶ τὸ μὲν πρῶτον ᾔτει παρ´ αὐτῶν τὸν προστεταγμένον ζωστῆρα· ὡς δ´ οὐχ ὑπήκουον, συνῆψε μάχην αὐταῖς. τὸ μὲν οὖν ἄλλο πλῆθος αὐτῶν ἀντετάχθη τοῖς πολλοῖς, αἱ δὲ τιμιώταται κατ´ αὐτὸν ταχθεῖσαι τὸν Ἡρακλέα μάχην καρτερὰν συνεστήσαντο. πρώτη μὲν γὰρ αὐτῷ συνάψασα μάχην Ἄελλα, {καὶ} διὰ τὸ τάχος ταύτης τετευχυῖα τῆς προσηγορίας, ὀξύτερον εὗρεν αὑτῆς τὸν ἀντιταχθέντα. δευτέρα δὲ Φιλιππὶς εὐθὺς ἐκ τῆς πρώτης συστάσεως καιρίῳ πληγῇ περιπεσοῦσα διεφθάρη. μετὰ δὲ ταῦτα Προθόῃ συνῆψε μάχην, ἣν ἐκ προκλήσεως ἔφασαν ἑπτάκις νενικηκέναι τὸν ἀντιταξάμενον. πεσούσης δὲ καὶ ταύτης, τετάρτην ἐχειρώσατο τὴν ὀνομαζομένην Ἐρίβοιαν. αὕτη δὲ διὰ τὴν ἐν τοῖς πολεμικοῖς ἀγῶσιν ἀνδραγαθίαν καυχωμένη μηδενὸς χρείαν ἔχειν βοηθοῦ, ψευδῆ τὴν ἐπαγγελίαν ἔσχε κρείττονι περιπεσοῦσα. μετὰ δὲ ταύτας Κελαινὼ καὶ Εὐρυβία καὶ Φοίβη, τῆς Ἀρτέμιδος οὖσαι συγκυνηγοὶ καὶ διὰ παντὸς εὐστόχως ἀκοντίζουσαι, τὸν ἕνα στόχον οὐκ ἔτρωσαν, ἀλλ´ ἑαυταῖς συνασπίζουσαι τότε πᾶσαι κατεκόπησαν. μετὰ δὲ ταύτας Δηιάνειραν καὶ Ἀστερίαν καὶ Μάρπην, ἔτι δὲ Τέκμησσαν καὶ Ἀλκίππην ἐχειρώσατο. αὕτη δ´ ὀμόσασα παρθένος διαμενεῖν τὸν μὲν ὅρκον ἐφύλαξε, τὸ δὲ ζῆν οὐ διετήρησεν. ἡ δὲ τὴν στρατηγίαν ἔχουσα τῶν Ἀμαζόνων Μελανίππη καὶ θαυμαζομένη μάλιστα δι´ ἀνδρείαν ἀπέβαλε τὴν ἡγεμονίαν. Ἡρακλῆς δὲ τὰς ἐπιφανεστάτας τῶν Ἀμαζονίδων ἀνελὼν καὶ τὸ λοιπὸν πλῆθος φυγεῖν συναναγκάσας, κατέκοψε τὰς πλείστας, ὥστε παντελῶς τὸ ἔθνος αὐτῶν συντριβῆναι. τῶν δ´ αἰχμαλωτίδων Ἀντιόπην μὲν ἐδωρήσατο Θησεῖ, Μελανίππην δ´ ἀπελύτρωσεν ἀντιλαβὼν τὸν ζωστῆρα...Διοδωρος Σικιελιώτης"