ΠΟΙΜΕΝΕΣ-ΒΑΣΙΛΕΙΣ-ΣΟΦΟΙ

 

Panagiotis Emmanuel

Οι άνθρωποι, όπως ακριβώς εξηγεί ο Πυθαγόρας, ο Πλάτων, ο Ηράκλειτος, ο Πλούταρχος, οι Νεοπλατωνικοί, οιι Γνωστικοί και όλες σχεδόν οι εσωτερικές αδελφότητες χρειάζονται Ποιμένες και Διδασκάλους για να μπορέσουν να δημιουργήσουν μια κοινωνία που να ευημερεί και να είναι άξια της σχέσης της με τα μέλη της. Οι άνθρωποι στην πρωτόγονη κατάσταση τους στο μόνο που διαφέρουν από τα ζώα είναι ότι έχουν πιο προηγμένη νοημοσύνη, που όμως στην αρχή λειτουργεί μόνο για να μεγεθύνει τα πάθη, τις ακολασίες και τα ένστικτα και να εμπλουτίζει τα ζωιικά ένστικτα με φαντασιακές προεκτάσεις. Αν δεν υπάρχουν οι Ποιμένες και οι Διδάσκαλοι να διδάξουν στον άνθρωπο με ποιο τρόπο θα χρησιμοποιούν το νου τους , τότε ο άνθρωπος θα καταντήσει ένα βίαιο, φριχτό, ακόλαστο , βδελυρό και σοδομιαίο κτήνος. Αν δεν αναλάβουν την διακυβέρνηση οι σοφοί , οι χρηστοί και οι ικανοί και αναλάβουν άνθρωποι που δεν έχουν ακόμα ξεπεράσει το ζωικό τους εαυτό, ακόμα και αν έχουν διπλώματα πανεπιστημίων και διδακτορικά, τότε η κοινωνία θα μετατραπεί σε μια τεράστια δυστοπία όπου θα επικρατεί το έγκλημα, η απάτη, η εξαθλίωση, η αδικία, το μίσος, η βλασφημία και ο σοδομισμός. Όπως ακριβώς ένα κοπάδι από ζώα θα οδεύει συνεχώς προς τη καταστροφή αν δεν υπάρχει ο ικανός βοσκός έτσι και το ανθρώπινο κοπαδι θα δημιουργήσει μια κόλαση όπου θα ζει αν δεν υπάρχει ο κατάλληλος Ποιμένας.

Μην μπερδεύεστε με τους ψευτοδιανοούμενους, τους οπαδούς της σοδομιστικής και βλάσφημης κουλτούρας, τους απόφοιτους οικονομικών πανεπιστημίων που έχουν σπουδάσει πώς να κλέβουν πιο αποτελεσματικά και να καταχρώνται το δημόσιο χρήμα χωρίς να γίνονται αντιληπτοί, τους απόφοιτους των νομικών σχολών που έχουν σπουδάσει πώς να παρακάμπτουν τους νόμους και να αθωώνουν τους χειρότερους εγκληματίες χρηματιζόμενοι, τους δημοσιογράφους που έχουν σπουδάσει πώς να παραπλανούν και να κοροιδεύουν τις μάζες για να ψηφίζουν τους απατεώνες και κλέφτες πολιτικούς και τους ψευτοδασκάλους με την ανούσια, εμετική και εγκληματική ψευτοαγαπολογία τους .

Ο άνθρωπος προχωρά μόνο μέσω της παιδείας που θα δώσουν οι κάτοχοι της αλήθειας και του δικαίου. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού

Οι Φύλακες Ποιμένες και το ανθρώπινο κοπάδι

Ο Ιερέας Βασιλευς μιμούμενος την Βασιλεία των Θεών στην χρυσή εποχή του Κρόνου κοινωνεί την ανθρώπινη φύση με τη θεική δημιουργώντας την ιδανική Πολιτεία.

Ο ίδιος ο Πλάτων ακόμα και πριν συγγράψει τον Πολιτικό τ είχε συμβάλλει αποφασιστικά στην αναβίωση του παλαιού Δεσποτισμού. Στο έργο του Πολιτεία η αναλογία του Αρχοντα με τον Ποιμένα ανθρώπων προτείνεται αρχικώς από τον σοφιστή Θρασύμαχο και όχι από τον Σωκράτη. Ο Σωκράτης απαντά ότι ο Θρασύμαχος συγχέει την τέχνη της νομής, η οποία αποβλέπει στο συμφέρον του κοπαδιού με τον αποθησαυρισμό που αποσκοπεί στον πλουτισμό του Αρχοντα και με αυτό το τρόπο διαχωρίζει την έννοια του ποιμένα από αυτή του τυράννου. Ο Σωκράτης εισαγάγει ξανά την έννοια του ποιμένα ώστε να δώσει τη σχέση της τάξεως των Αρχόντων-Ποιμένων-Πολεμιστών με τη μάζα των πολιτών σε ένα κράτος όπου κυριαρχεί το δίκαιο. Η μάζα παρουσιάζεται ως ένα κοπάδι ζώων και οι κυβερνώντες ως οι «ποιμένες» οι οποίοι πρέπει να είναι σίγουροι ότι οι πολεμιστές «φύλακες», οι προστάτες «κύνες» όπως τους ονομάζει , συμπεριφέρονται ευγενικά στο κοπάδι ως σύμμαχοι του και όχι ως εχθροί του.

Πάνω απ όλα ο Σωκράτης τονίζει την ανώτερη φύση των κυβερνόντων, αν και αυτή η φύση θα πρέπει να αναπτυχθεί περαιτέρω μέσω της σωστής παιδείας. Η αλληγορία που προέρχεται από τους Φοίνικες, περί της νομής του χρυσού, του αργύρου, του χαλκού και του σιδήρου στις ψυχές των ανθρώπων , η οποία καθορίζει και τον διαχωρισμό των τάξεων, απολυτοποιεί τις φυσικές εκ γενετής διαφορές μεταξύ των ποικίλων τάξεων, παρ όλη την κοινη καταγωγή όλων των ανθρώπων σε μια συγκεκριμένη φυλή. Οι φιλόσοφοι πρέπει να κυβερνούν ως Δεσπότες-Βασιλείς, ενώ οι Βασιλείς πρέπει να προέρχονται από τη τάξη των φιλοσόφων γιατί είναι οι μόνοι που έχουν ως κυρίαρχο μέταλλο στη ψυχή τους τον χρυσό.

Ο Αρχοντας-Βασιλέας του Σωκράτη αλλά και του Πλάτωνα έχει την όψη του παλαιού αρχέγονου Δεσπότη, ενός Αρχοντα του οποίου η ανώτερη φύση υπερβαίνει την έννοια της μάζας και έχει απόλυτη δύναμη και εξουσία. Αυτή η παρουσίαση του απόλυτου Δεσπότη από τον Πλάτωνα έρχεται να ταιριάξει με τον μύθο του Ησιόδου περί χρυσής εποχής. Ο Ησίοδος στρέφει το βλέμμα του πρίν τη παρούσα εποχή του σιδήρου( που περιλαμβάνει και την εποχή του Σωκράτη αλλά και του Πυθαγόρα), όπου την εξουσία είχαν οι ίδιοι οι Θεοί. Κατόπιν ήρθε η εποχή των «ηρώων» στους οποίους ειχε αποδοθεί από τους Θεούς σοφία , αρετή και δικαιοσύνη. Αλλά και οι ηρωϊκοί χρόνοι είναι πια παρελθόν. Ακόμα και όταν η αρετή και η σοφία της «ηρωικής» γενιάς , της γενιάς των «Ηρώων», τους κάνει να φαίνονται ως Θεοί ,και τους προσδίδει κύρος μετατρέποντας τους ως πρότυπα προς μίμησιν για τους διεφθαρμένους ανθρώπους της σιδηράς εποχής, ο υποβιβασμός τους από τον Ησίοδο σε μια παρελθοντική εποχή υπονοεί ότι το συγκεκριμένο είδος αρετής δεν θα ήταν ούτε αυτό αρκετό στην παρούσα παρηκμασμένη φυλή. Ο ηρωισμός της σιδηράς εποχής έπαψε πια να είναι ο ένδοξος ηρωισμός της ηρωικής γενιάς και μετατράπηκε στη πολυμηχανία της εκφυλισμένης γενιάς των εργατών. Η αρετή του εργάτη είναι ο «ιδρώτας» του.

Τοποθετώντας ο Ησίοδος τον «παράδεισο» στην εποχή του Κρόνου, τη χρυσή εποχή, όταν ο Θεός είναι άμεσα παρών και κατευθύνει τον κόσμο, διαχωρίζοντας αυτή την εποχή από την τωρινή με την απόσυρση του Θεού από τον κόσμο, ο ξένος στον Πολιτικό του Πλάτωνα καθιστά σαφές ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ο ίδιος ποιμήν του εαυτού του. Με τον ίδιο τρόπο στο μύθο του Πολιτικού υπάρχει διαχωρισμός όχι μόνο μεταξύ των εποχών του Δια και του Κρόνου (της σιδηράς και της χρυσής εποχής), αλλά επίσης και μεταξύ των πρώιμων και των ύστερων φάσεων στην εποχή του Δια. Στην πρώιμη εποχή του Δια ο άνθρωπος κατείχε ακόμα τη μνήμη της χρυσής εποχής και η κατοχή αυτή θα του παρείχε πιθανώς μια σωτήρια γνώση για τη αρχαία Δεσποτεία του ίδιου του Θεού στους ανθρώπους. Σε αντίθεση λοιπόν με τον μετέπειτα άνθρωπο της ύστερης εποχής του Δια , θα μπορούσε να αντιγράψει το παράδειγμα της θείας Δεσποτείας στον δικό του κόσμο.

Η πρώιμη εποχή του Δια αναφέρεται στη περίοδο του αρχαίου Δεσποτισμού, ο οποίος δοξάζεται και υμνολογείται από Ομηρο και Ησιοδο και αργότερα από Πυθαγόρα και Πλάτωνα. Στη περίοδο αυτή της αρχαίας χρυσής εποχής , οι Θείοι Βασιλείς της ανθρωπότητας , κυριολεκτικά και απόλυτα ρεαλιστικά αντίγραφα της εικόνας του «Ποιμένα Θεού», κυβερνούσαν ολοκληρωτικά και απολυταρχικά ως «Ποιμένες των ανθρώπων», του ανθρώπινου κοπαδιού. Παρ όλα αυτά , μαζί με την υποβάθμιση των Ηρώων σε μια πρότερη εποχή της σιδηράς, η αφήγηση του ξένου υπονοεί ότι η περίοδος αυτή είναι πια μακρινό παρελθόν. Η κυριαρχία της λήθης (λησμοσύνης) στην ύστερη εποχή του Δια αναφέρεται στην εκκοσμίκευση και στον εξανθρωπισμό της κουλτούρας και στη κατάρρευση της Βασιλείας των Θεών αλλά και των Ηρώων.

Παρ όλα αυτά οι επιλήσμονες άνθρωποι κινδυνεύουν να μην συνειδητοποιήσουν το ακόλουθο: επειδή ακριβώς δεν βλέπουν πως υπάρχει ένας Θεός ο οποιος έχει πια αποσυρθεί και εχουν χάσει ακόμα και τη μνήμη του Θεού αυτού, χάνουν τη διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού. Ετσι κινδυνεύουν να αποδώσουν στον άνθρωπο δυνάμεις , οι οποίες τον υπερβαίνουν και τις οποίες ακριβώς γι αυτό το λόγο ο άνθρωπος θα κακομεταχειριστεί και θα διαστρεβλώσει. Ετσι μέσα από τη παρακμιακή και ανίερη φράση «Πάντων μέτρον ανθρωπος» θα αναδυθούν νέοι ανθρώπινοι αυτή τη φορά δεσπότες που θα λειτουργούν ως τύραννοι σε έναν όχλο που δεν θα πιστεύει πια σε Θεούς και δικαιοσύνη. Η σύγχυση του ανθρώπινου τύραννου με τον Θείο Ποιμένα θα φερει αιώνες πολιτικών αναταραχών και αλληλοκτόνων συγκρούσεων. Σε αντίθεση με το Θεό στην εποχή του Κρόνου, οι πολιτικοί στην εποχή του Δια βεβαιώνει ο ξένος «μοιάζουν πολύ περισσότερο στη φύση τους με τους αρχομένους και αντί να παίρνουν τη σωστή παιδεία, λαμβάνουν την ίδια παιδεία και ανατροφή με τους αρχομένους». Ο κόσμος βυθίζεται σε αυξανόμενη αταξία και αναρχία και αυτά με τη σειρά τους δημιουργούν όλο και νέες μορφές τυραννίας.

Η ενθύμηση λοιπόν της εποχής του Κρονου και άρα του Θείου Ποιμένα θα βοηθήσει τον άνθρωπο να θυμηθεί τα κύρια χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένας Ποιμένας ανθρώπων. Το αρχέτυπο του Θεού Ποιμένα θα δημιουργήσει το αρχέτυπο του Φιλοσόφου-Βασιλέως-Δεσπότη που θα κυβερνά με σοφία και δικαιοσύνη κατ είκονα του Θεού-Δεσπότη. Ετσι ο ξένος στοχάζεται τώρα την «αγελαιοτροφικήν» δηλαδή την επιστήμη της ανατροφής κοπαδιών. Η σωστή ανατροφή και η σωστή παιδεία του ανθρώπου-Ποιμένα θα γεννήσει και την εκμάθηση της τέχνης που θα αφορά τη φροντίδα για την ανθρώπινη κοινωνία στο σύνολο της.

«Η ανάμνηση του Θεού Ποιμένα θα μας επιτρέψει να δούμε καθαρότερα εκείνον στον οποίο και μόνο των ποιμένων και των βουκόλων, αρμόζει να έχει την επιμέλεια της ανθρώπινης κοινωνίας και ο οποίος μόνος αυτός αξίζει αυτή τη προσφώνηση» Ο ξένος τελικά εναρμονίζει την αντίθεση αυτή μεταξύ του ανθρώπινου και του θείου και συνδέει τον Θεό-Ποιμένα με τον Φιλόσοφο-Αρχοντα με δυο δεσμούς. Ο πρωτος είναι αυτός της «αληθούς γνώμης» η οποία είναι εξ ολοκήρου θεϊκή και είναι η κληρονομιά των θείων Βασιλέων στους ανθρώπους διαδόχους τους , και η δεύτερη είναι η ενστάλαξη της μέσα στη ψυχή του ανθρώπου δίνοντας του «θείες δυνάμεις». Οι Θεοί αποχώρησαν από το υλικό πεδίο αλλά άφησαν πίσω τους την αληθή διδασκαλία την οποία κληρονόμησαν οι Φιλόσοφοι-Ιερείς-Βασιλείς οι οποίοι θα πρέπει πλέον να κυβερνούν στο όνομα τους. Με αυτό τον τρόπο οι Φιλόσοφοι Βασιλείς γίνονται Ιατροί της ψυχής των ανθρώπων και πατέρες όλου του ανθρώπινου γένους. Η πιο άμεση συνέπεια της απόσυρσης των Θεών ήταν η νέα ανάγκη στον άνθρωπο «να αντιληφθεί, να γεννήσει και να αναθρέψει» μέσα του την ιερή γνώση. Συνεπώς η κοινότητα με όχημα την ηγεσία του Φιλοσόφου-Βασιλέως εσωτερικοποιεί την σχέση την οποία γεννά ο Θεός την εποχή του Κρόνου και ως σώμα πολιτών πλέον εξασκεί την Ζεύσια ευθύνη μέσω της παιδείας και της γνώσης. Ολη η κοινότητα έτσι κοινωνεί στην ιερότητα της φύσης του Ιερέως-Μονάρχη και γίνεται όλη ιερή. Το έργο του πολιτικού είναι τώρα αυτό που ήταν παλαιότερα του Θεού-Ποιμένα, να κοινωνήσει στις ψυχές των ανθρώπων την ιερότητα της φύσης του ανθρώπου και του Θεού και το έργο του στέφεται με επιτυχία όταν οι άνθρωποι κατορθώνουν να υποτάσσουν τα ένστικτα τους κάτω από την ιερότητα της φύσης τους.

---Ένας Θείος Βασιλεύς είναι ένας Μονάρχης στον οποίο αποδίδεται ιερή και Θεϊκή εξουσία από τους υπηκόους του και υπηρετεί συγχρόνως ως αρχηγός κράτους και ως Θεότητα ή επικεφαλής θρησκευτικός άρχοντας . Αυτό το σύστημα διακυβέρνησης συνδυάζει τη Θεοκρατία με την απόλυτη μοναρχία. Η Θεϊκή εξουσία των Βασιλέων είναι ένα πολιτικό και θρησκευτικό δόγμα απόλυτης βασιλικής και πολιτικής νομιμότητας. Υποστηρίζει ότι ένας Θείος Μονάρχης δεν υπόκειται σε καμία επίγεια εξουσία, αποκτώντας το δικαίωμά του να κυβερνά άμεσα από το θέλημα του Θεού. Ο Βασιλιάς δεν υπόκειται, λοιπόν, στη βούληση του λαού του, ή σε οποιοδήποτε άλλη βούληση του πεδίου στο οποίο κυβερνά , συμπεριλαμβανομένης (κατά την άποψη ορισμένων, ειδικά σε προτεσταντικές χώρες) της Εκκλησίας.