ΕΥΔΑΙΜΟΝ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ,ΤΟ Δ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ ΚΡΙΝΟΜΕΝ...…
[Το μπλόγκ δημιουργήθηκε εξ αρχής,γιά να εξυπηρετεί,την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ελευθερία του λόγου...υπό το κράτος αυτού επιλέγω με σεβασμό για τους αναγνώστες μου ,άρθρα που καλύπτουν κάθε διάθεση και τομέα έρευνας...άρθρα που κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο κι αντιπροσωπεύουν κάθε άποψη και με τά οποία δεν συμφωνώ απαραίτητα.....Τά σχόλια είναι ελεύθερα...διαγράφονται μόνο τά υβριστικά και οσα υπερβαίνουν τά όρια κοσμιότητας και σεβασμού..Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές..]
Ο Νίκολα Τέσλα και η μυστηριώδης εμμονή του με τους αριθμούς 3, 6 και 9
Ο σερβικής καταγωγής Νίκολα Τέσλα ήταν ένας από τους πιο λαμπρούς εφευρέτες όλων των εποχών, ο οποίος όχι μόνο του έκλεψαν επανειλημμένα τους καρπούς του κόπου του, αλλά περικυκλώθηκε και από πολλούς γρίφους και μυστήρια.
Λίγοι άνθρωποι έχουν παίξει μεγαλύτερο ρόλο στην ευρεία εισαγωγή της ηλεκτρικής ενέργειας στον σύγχρονο κόσμο από τον εφευρέτη, φυσικό και ηλεκτρολόγο μηχανικό Nikola Tesla (10 Ιουλίου 1856 - 7 Ιανουαρίου 1943), που πιστώθηκε ως πρωτοπόρος στο σύστημα AC. Γεννημένος στην Κροατία με σερβικές ρίζες, είχε ήδη εμμονή με τη μυστηριώδη δύναμη του ηλεκτρισμού ως παιδί και το όραμά του ήταν ότι όλοι θα τροφοδοτούνταν με απεριόριστη και δωρεάν ενέργεια, η οποία θα μεταδιδόταν ασύρματα μέσω του αέρα σε όλο τον κόσμο.
Ήδη από το 1905 έλαβε το αμερικανικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας με αριθμό 787.412, με τίτλο "The Art of Transmission of Electrical Energy Using Natural Media", βασισμένο στην πεποίθησή του ότι η ίδια η γη είναι μια τεράστια ηλεκτρική γεννήτρια ικανή να παρέχει ουσιαστικά απεριόριστες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας. Μέχρι τον θάνατό του, ο Tesla είχε καταθέσει με επιτυχία πάνω από 700 διπλώματα ευρεσιτεχνίας που κάλυπταν, μεταξύ άλλων, ακτίνες Χ, ραδιοτηλεχειριστήριο, ραδιόφωνο, ηλεκτροκινητήρα AC, σωλήνες κενού, σωλήνες φθορισμού, σωλήνες νέον και έναν πρόδρομο του συστήματος ραντάρ.
Αλλά ο Τέσλα λέγεται επίσης ότι είχε πολύ περίεργα χαρακτηριστικά συμπεριφοράς, μερικά που χαρακτηρίζονταν από εμμονές, τελετουργική συμπεριφορά ή τον ώθησαν να κάνει μυστηριώδεις προτάσεις. Κάποτε είπε ότι " αν ήξερες μόνο τη μεγαλοπρέπεια των αριθμών 3, 6 και 9, θα είχες ένα κλειδί για το σύμπαν" , αλλά τι ακριβώς εννοούσε με το ότι άφησε ανοιχτό και εξακολουθεί να είναι ένα από τα πολλά μυστήρια που άφησε πίσω του μέχρι σήμερα. Ωστόσο, πολλοί από τους οπαδούς του, καθώς και ορισμένοι ιστορικοί, πιστεύουν ότι θα μπορούσε να είχε μεγάλη σημασία - όχι μόνο για τον Τέσλα, αλλά για το μέλλον όλης της ανθρωπότητας.
Για παράδειγμα, ο Τέσλα περπάτησε γύρω από το τετράγωνο ακριβώς τρεις φορές πριν προχωρήσει στην είσοδο σε ένα κτίριο, και πάντα καθάριζε το πιάτο και τα ασημικά του με ακριβώς 18 χαρτοπετσέτες πριν φάει, αφού αυτός ο αριθμός διαιρείται με τους αριθμούς 9, 6 και 3. Ενώ η σημασία των τόσο σημαντικών αριθμών για αυτόν παραμένει ένα μυστήριο, ένας επιστήμονας ονόματι Marko Rodin ανακάλυψε ένα μοτίβο σε αυτούς που ονόμασε Vortex Based Mathematics .βασισμένα μαθηματικά) και στην οποία οι ακόλουθοι αριθμοί επαναλαμβάνονται στο άπειρο: 1, 2, 4, 8, 7, 5, 1, 2, 4, 8, 7, 5, 1, 2, 4. Αλλά οι αριθμοί Teslas 3, 6 και το 9 δεν εμφανίζονται εκεί, και σύμφωνα με τον Rodin για καλό λόγο, καθώς αυτοί οι αριθμοί αντιπροσωπεύουν ένα διάνυσμα τρίτης και τέταρτης διάστασης, που ονομάζεται "πεδίο ροής", το οποίο λέγεται ότι δείχνει τον δρόμο από την τρίτη προς την τέταρτη διάσταση.
Στην πραγματικότητα, ο Τέσλα μίλησε σε διάφορες περιπτώσεις για τη λεγόμενη τριάδα της «ενέργειας, συχνότητας και δόνησης.» Αυτές οι τρεις πτυχές ήταν κεντρικές για την Telsa και πίστευε ακράδαντα ότι η ενέργεια, η συχνότητα και η δόνηση συμβάλλουν στα μυστήρια του σύμπαντος τον εαυτό του.
Αλλά ίσως οι αριθμοί στους οποίους ο Τέσλα απέδιδε τόσο μεγάλη σημασία είχαν επίσης κάποιου είδους τελετουργική σημασία. Για παράδειγμα, ο αριθμός τρία είναι επίσης πολύ κοινός σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, ακόμη και στις πιο βασικές μορφές γεωμετρίας: τις πυραμίδες. Επιπλέον, έχει επίσης σημαντικό ρόλο στον Χριστιανισμό, όπου η Αγία Τριάδα αντιπροσωπεύει τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
Συνοπτικά, δεν υπάρχει πράγματι καμία αμφιβολία ότι ο Τέσλα ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, και υπάρχουν κάποιοι που υποδηλώνουν ότι η ιδιαίτερη αγάπη του για την επιστήμη και τον ηλεκτρισμό είχε ακόμη μεγαλύτερη ψυχική ή εξωγήινη προέλευση.
Υπάρχουν κομμάτια που μοιάζουν να γράφονται μόνα τους με ευκολία, άλλα θέλουν κόπο, προσοχή σε κάθε λέξη, σε κάθε έννοια. Κάποια βγαίνουν με πόνο στα δάχτυλα που χτυπούν στο πληκτρολόγιο, λες και κάθε πλήκτρο ήταν ένα χτύπημα που δέχτηκε, ένα μαχαίρι. Αυτό συμβαίνει με αυτό, ο τίτλος του οποίου ήδη υποφέρει, η βεβαιότητα ότι ζεις σε έναν εφιάλτη, με τον θυμό της ανικανότητας και την αίσθηση της ενοχής που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις τα πράγματα, εκτός από το να τα κάνεις γνωστά, ως φωνὴ βοῶντος στην έρημο.
Ναι, υπάρχουν εργοστάσια τρανσέξουαλ παιδιών και μια μέρα κάποιος θα πρέπει να απαντήσει στην ανθρωπότητα και στον Δημιουργό για το κακό που κάνουν. Διαβάσαμε στο διαδίκτυο μερικά αποσπάσματα από ένα πρόσφατο γαλλικό βιβλίο, La fabrique de l'enfant trans-genre, γραμμένο από δύο γνωστούς ψυχολόγους και γιατρούς, τη Céline Masson και την Caroline Eliacheff, που δεν έχει μεταφραστεί στα ιταλικά. Η κυκλοφορία του προκάλεσε τις συνηθισμένες ψευδοθύελλες μέσων ενημέρωσης που προκαλούν έντεχνα επαγγελματίες μεσολαβητές, τις οποίες ακολούθησαν αμέσως ακτιβιστές από ορισμένους τομείς του πολύχρωμου LGBTQI ουράνιου τόξου (και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής). Η αστυνομία της σκέψης, την οποία οι συντάκτες του βιβλίου αποκαλούν Santa In-queer-sitione, δουλεύει σε πλήρη ταχύτητα, πήρε το όνομά της από μία από τις λέξεις στο σεξουαλικά ορθό Newspeak. Στην πραγματικότητα, λαμβάνει χώρα ο συνηθισμένος σάλος λογοκρισίας, μισαλλοδοξίας και εξαγριωμένου μίσους που συνόδευε, πριν από μήνες, την κυκλοφορία του Nobody is born in the wrong body, ένα άλλο αντίθετο βιβλίο για το αμφιλεγόμενο θέμα της (πραγματικής ή υποτιθέμενης) δυσφορίας φύλου.
Οι συγγραφείς καταγγέλλουν, με την ακρίβεια του νυστεριού του χειρουργού, το τρανς παραλήρημα που έχει εισβάλει στις ζωές αγοριών και παιδιών, ξεκινώντας από την νεο-γλώσσα οργουελικού τύπου με την οποία αντιμετωπίζεται το πολύ λεπτό ζήτημα της τρανσεξουαλικότητας, που έχει γίνει κεντρικό στην τρελή -ή εγκληματικής; – ατζέντα της μετανεωτερικότητας, που φαίνεται να υπαγορεύεται από τις τρεις μάγισσες του Μάκβεθ.
Η δυσφορία φύλου είναι η αναντιστοιχία μεταξύ βιολογικού φύλου και του ψυχολογικού, ή αντιλαμβανόμενου, φύλου. Η επιστήμη και η κοινή λογική συμφωνούσαν πάντα -εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις που αντιμετωπίζονται με ευαισθησία, λεπτότητα και ενσυναίσθηση- ότι το ψυχολογικό φύλο είναι λάθος (συγχωρέστε μου τον όρο). Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων το πρόβλημα είναι ακριβώς ψυχολογικό και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο, ειδικά στη σύνθετη (πολύπλοκη) φάση της εφηβείας, τη μετάβαση μεταξύ παιδικής ηλικίας και ενηλικίωσης κατά την οποία η φυσική εμφάνιση και το ενδοκρινικό σύστημα αλλάζουν και η προσωπικότητα ωριμάζει. Ο καθένας μας είναι μάρτυρας της σύγχυσης εκείνης της μοιραίας περιόδου της ζωής, στην οποία – ταυτόχρονα – «δεν είμαστε πια και δεν είμαστε ακόμα».
Η πιο ευνοϊκή στιγμή, λοιπόν, για τους νέους μάγους να δώσουν το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό, για την αποδόμηση και την καταστροφή της προσωπικής, οικείας ταυτότητας των νέων γενεών. Το νέο τρανς-λεξικό, ενάντια στα στοιχείας και την κοινή λογική, βεβαιώνει ότι –όπως και σε όλα τα άλλα πεδία της ατομικής και συλλογικής προσωπικότητας– είναι η φύση που παρεξηγείται, καί καλείται για την περίσταση βιολογία. Η σεξουαλική ταυτότητα που μας έχει αναθέσει η τύχη ή ο Θεός δεν έχει πλέον σημασία, μετράει αυτό που νιώθουμε ότι είμαστε.
Οι Masson και ο Eliacheff ξεκαθαρίζουν από την αρχή ότι δεν θέλουν να ασχοληθούν με την κατάσταση των τρανσέξουαλ ενηλίκων. Υπήρχαν ανέκαθεν και είναι απολύτως θεμιτό να σεβόμαστε τις αποφάσεις τους, οι οποίες αποτελούν μέρος της άσκησης της ελευθερίας, ακόμα κι όταν δεν το καταλαβαίνουμε και μερικές φορές μας απωθούν. Οι συγγραφείς κάνουν λόγο για το «δικαίωμα στην αδιαφορία», δηλαδή στο να περνάνε απαρατήρητοι, οι τρανσέξουαλ.Το γιγάντιο πρόβλημα προκύπτει για τους ανηλίκους και τα παιδιά, εναντίον των οποίων γίνεται μια εκστρατεία ψεύδους, κατήχησης, εθισμού και διαπαιδαγώγησης, η οποία είναι ακόμη πιο ένοχη καθώς στρέφεται εναντίον ατόμων που είναι εύθραυστα λόγω ηλικίας και λόγω της πιθανής, παροδικής σύγχυσης στην προσωπική και σεξουαλική ταυτότητα, και αντί να αντιμετωπίζεται ως αυτό που είναι – ένας καρπός της συγκεκριμένης εποχής της ζωής που πρέπει να δίνεται στοργική προσοχή, με στόχο την άρση παθολογιών (όταν υπάρχουν) – αξιοποιείται για να τροποποιήσει την αντίληψη του εαυτού μέχρι τις ακραίες συνέπειες. Οι οικογένειες και η κοινωνία έχουν το άχαρο καθήκον να υπερασπιστούν τους νεότερους ακόμη και από τον εαυτό τους και από επιθυμίες ή προτιμήσεις που είναι, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, εφήμερες, προσωρινές.
Αντίθετα, σήμερα τονίζονται στιγμές ή ιδιοτροπίες (καπρίτσια) μετατρέποντάς τες σε επιθυμίες (και μετά σε δικαιώματα!) με το πρόσχημα της λεγόμενης ψυχικής μετάβασης. Είναι μια μάχη τεράστιας εμβέλειας, στην οποία κανείς δεν μπορεί να ενδώσει ή να υποχωρήσει ούτε μια ίντσα, αψηφώντας κάθε κίνδυνο. Ξεκινά με την αλλαγή του ονόματος, το «ψευδώνυμο» με το οποίο θέλει κανείς να τον αποκαλούν, που γίνεται συνήθης πρακτική σε ορισμένα ιταλικά σχολεία και τελειώνει με την επιθετική χορήγηση πολύ ισχυρών φαρμάκων και σε πολλές περιπτώσεις με ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων. Όλα υπό την προστατευτική πτέρυγα της θεσμικής αναγνώρισης.
Οι συγγραφείς του βιβλίου υπογραμμίζουν τον άθλιο κακόβουλο ρόλο των κοινωνικών δικτύων, τα οποία έχουν γίνει το πιο επικίνδυνο «εικονικό» σημείο συνάντησης για αυτοαναγνώριση, χειραγώγηση και συμμόρφωση που τροφοδοτείται από ορδές ενδιαφερόμενων επιρροών, συχνά αμειβόμενους πράκτορες εκείνων που τροφοδοτούν την αποδόμηση και την αποταυτοποίηση των αγοριών μας. Τα νέα μέσα ενημέρωσης είναι ένα αγαπημένο μέρος για μονόδρομη προπαγάνδα υπέρ της εφηβικής και ακόμη και της βρεφικής τρανσεξουαλικότητας.
Υπάρχουν πολλοί trans-influencers που μιλούν για τις απολαύσεις της αλλαγής φύλου στο Instagram, το YouTube και το Tik Tok, όταν δεν ενθαρρύνουν άμεσα τον ακρωτηριασμό. Δώδεκα τομείς της επιρροής των κοινωνικών δικτύων υπέρ των τρανσέξουαλ υποδεικνύονται στο βιβλίο. Μεταξύ αυτών, η αποδοχή σε μια νέα κοινότητα (ή μάλλον κοινόβιο) που έχει γίνει μια ουσιαστική στιγμή για τους περισσότερους, η μεταμοντέρνα ιεροτελεστία της μύησης, η ξέφρενη χρήση του Newspeak, με αποκορύφωμα την αποδοχή νέων όρων και φράσεων στην ακαδημαϊκή γλώσσα και την ενημέρωση λεξικών με βάση τό φάντασμα τών «queer» μελετών [ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΏΝ], η ακλόνητη πίστη στο παράλογο και η προπαγάνδα της θυματοποίησης. Τέλος, ένας μοναδικός εκδημοκρατισμός του σεξουαλικού ενστίκτου στον οποίο κάθε ορμή, πράξη ή φαντασίωση που είναι «επιθυμητή» πρέπει επίσης να είναι εφικτή με την τεχνητή παραγωγή τεστοστερόνης και ορμονών του φύλου. Παρεμπιπτόντως, οι δύο γιατροί δείχνουν τη συνεχή αύξηση των κερδών της φαρμακοβιομηχανίας και ενός κλάδου της υγείας, το όνομα του οποίου θα πρέπει να ανανεωθεί, αφού δεν έχει καμία σχέση με θεραπεία, υγεία ή σωματική ευεξία. Εν ολίγοις, το εργοστάσιο των τρανσέξουαλ παιδιών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, με τη συνεργασία εκπαιδευτικών τομέων, σχολείων, influencers, γιατρών, μέρους του πολιτικού συστήματος και του πολιτιστικού μηχανισμού. Το βιβλίο ολοκληρώνεται με τη δήλωση ότι τίποτα από αυτά πού προσπαθούν νά μάς πεισουν νά πιστέψουμε και θεωρείται σίγουρο δεν είναι τέτοιο:«Το να παίρνεις μια φαντασίωση για μια επιθυμία και να πιστεύεις ότι είναι εφικτή, θετική, ακίνδυνη, είναι πηγή σύγχυσης και όχι ασφάλειας».
Ερευνήσαμε για περισσότερες πληροφορίες. Τό κεντρικό Σχολείο Φίλων της Φιλαδέλφειας, για παράδειγμα, έχει μεταξύ των παιδαγωγών της έναν διαπρεπή παιδαγωγό πεπεισμένο ότι καθένας από αυτούς είναι «ένα σεξουαλικό ον ελεύθερο να πειραματιστεί με τις πολυάριθμες ετικέτες που καθορίζουν τις διαφορετικές σεξουαλικές συμπεριφορές, μια καλή αρχή γιατί επιτρέπουν σε κάποιον να ταυτιστεί έχοντας περισσότερες εμπειρίες, δοκιμάζοντας περισσότερες καταστάσεις». Υποστηρίζει επίσης ότι κάθε ενήλικας πρέπει να εκπαιδεύει τα παιδιά σχετικά με τη «μεταμορφωτική σεξουαλικότητα». Εάν οι λέξεις στο ανεστραμμένο λεξιλόγιο εξακολουθούν να έχουν νόημα, μεταμορφωτική σημαίνει «που σχετίζεται με τη μεταμόρφωση, αυτό που έχει την ιδιότητα και τη λειτουργία του μετασχηματισμού». Δηλαδή, πρέπει να μετατρέψουμε τον εαυτό μας -και κυρίως νέους και παιδιά- σε σεξουαλικά ρευστά, «τρανς» όντα. Ταυτόχρονα, κανονικοποιούμε την παιδεραστία και τη σεξουαλικότητα των παιδιών. Ιδέες που δεν μεταφέρονται από περίεργους ή διαταραγμένους ανθρώπους, αλλά από υποκείμενα που τοποθετούνται στην καρέκλα: επομένως η εξουσία είναι σε συμφωνία μαζί τους. Ας αφήσουμε την έρευνα για τα κίνητρα της εξουσίας σε άλλη περίπτωση και ας μείνουμε στα γεγονότα. Αναλαμβάνεται ενεργής δράση για να προκληθεί η σύγχυση της πιο οικείας ταυτότητας των πρόσφατων γενεών. Για να το περιγράψουμε, δεν μπορούμε να βρούμε άλλες λέξεις εκτός από το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Στη Δύση μυρίζουν τη συμφωνία και ανοίγουν κλινικές τρανς γιά μωρά. Ένας πρώην διευθυντής, τρομοκρατημένος από αυτά που είδε και έκανε, κατήγγειλε το κέντρο όπου εργαζόταν, αποκαλύπτοντας ότι «τα φάρμακα που εμποδίζουν την εφηβεία έχουν ωθήσει όλο και περισσότερους ανηλίκους να προσπαθήσουν να αυτοκτονήσουν. Και τα αγόρια που μετάνιωσαν για την αλλαγή φύλου αντιμετωπίζονταν σαν θύματα πανώλης/πανούκλας».
Αν σας αρέσει να ζείτε σε έναν πολιτισμό αυτού του τύπου, καθίστε, αφού κοιτάξετε στα μάτια τα παιδιά σας ή οποιοδήποτε παιδί παίζει σε δημόσιους κήπους. Να ξέρετε όμως ότι η επέμβαση έρχεται από ψηλά. Το Ίδρυμα Ροκφέλερ και το Ίδρυμα Edmond de Rothschild (οι φιλάνθρωποι-καπιταλιστές…) έχουν δημιουργήσει ειδικά προγράμματα και ενώσεις για την προώθηση της ιδεολογίας του φύλου. Η θέαση των τηλεοπτικών σειρών, μια ματιά στα ψυχαγωγικά προγράμματα, στις εμπορικές διαφημίσεις αρκούν για να επαληθεύσουμε πώς διαφημίζεται χωρίς αντίλογο όλο τό 24ωρο. Η σιωπή είναι όμορφη για το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο. Στο μεταξύ, οι θεωρίες του φύλου μπαίνουν στα σχολεία, ακόμη και στα δημοτικά, παρά το γεγονός ότι οι θεσμοί συνεχίζουν να το αρνούνται. Μια εμβληματική περίπτωση ήταν η ιστορία του φτωχού Brian Reimar, που γεννήθηκε αρσενικός, καί εκπαιδεύτηκε από ριζοσπαστικούς συμπεριφοριστές ψυχολόγους να αναγνωρίσει τον εαυτό του ως γυναίκα. Τέλειο ινδικό χοιρίδιο (πειραματόζωο): μετά την απώλεια του πέους κατά λάθος κατά τη διάρκεια μιας επέμβασης περιτομής, του δόθηκε το όνομα Μπρέντα. Ο μέντοράς της –ας το πούμε– ήταν ο John Money, ένας από τους πρώτους υποστηρικτές της ιδέας ότι η σεξουαλική ταυτότητα είναι μόνο ένα κοινωνικό κατασκεύασμα, που προωθείται από τη λεσβία υπερφεμινίστρια φιλόσοφο Judit Butler. Ο Money δήλωσε ότι είχε κάνει τον Reimer να αποδεχτεί τη νέα προϋπόθεση - έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στην αμερικανική υψηλή κοινωνία, πρότεινε επιχειρήματα υπέρ του «ανοιχτού» γάμου και του «ρευστού» φύλου, καθώς και του δωρεάν πειραματισμού κάθε σεξουαλικής επιθυμίας, ακόμη και της πιο ακραίας, σε καταξιωμένα συνέδρια και μοδάτα κείμενα. Το 1980 ισχυρίστηκε στο Time ότι μια εμπειρία παιδεραστίας «δεν έχει απαραίτητα αρνητική επίδραση στο παιδί». Ο Money παρέμεινε ισόβιος αγαπημένος του κατεστημένου, κέρδισε βραβεία και διακρίσεις και ίδρυσε την πρώτη κλινική που άλλαζε την ταυτότητα φύλου, γεγονός που γιορτάζεται με έμφαση από τον κυρίαρχο Τύπο. Το πείραμα με τον άτυχο Brian/Brenda τελείωσε πολύ άσχημα: ανεξάρτητοι ψυχολόγοι ανακάλυψαν και απέδειξαν τις κακουχίες του: ο άτυχος άνδρας δεν είχε νιώσει ποτέ Μπρέντα και αυτοκτόνησε το 2004 σε ηλικία τριάντα οκτώ ετών. Υπάρχουν πολυάριθμες περιπτώσεις επανεξέτασης ατόμων που έχουν πειστεί για αλλαγή φύλου στην εφηβεία. Οι περιπτώσεις δεύτερων σκέψεων όσων πείστηκαν να αλλάξουν φύλο στην εφηβεία είναι πολλές.
Αυξάνεται η συνταγογράφηση πολύ ισχυρών, πανάκριβων φαρμάκων με σοβαρές παρενέργειες, με αρνητικές επιπτώσεις για τους ασθενείς αλλά με εξαιρετικά οικονομικά αποτελέσματα για τους παραγωγούς, ειδικά αφού η συνταγή, στις πιο «προηγμένες» χώρες, λαμβάνεται με την απλή, αμφίσημη διάγνωση της δυσφορίας του φύλου. Σύμφωνα με τον Ιταλικό Οργανισμό Φαρμάκων, που αναφέρεται στο περιοδικό Scienza e Vita του Νοεμβρίου 2018, το φαρμακολογικό μπλοκάρισμα της εφηβείας και των ορμονών του φύλου θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τον ορισμό και τη λειτουργικότητα των τμημάτων του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνα για τη δόμηση της σεξουαλικής ταυτότητας. Ως εκ τούτου, θα υπήρχε μια καταστροφική λανθασμένη αναντιστοιχία (ανακολουθία) μεταξύ της φυσικής και της γνωστικής ανάπτυξης. Το ίδιο πανίσχυρο αμερικανικό διαγνωστικό στατιστικό εγχειρίδιο ψυχικών διαταραχών DSM-V (χρηματοδοτούμενο από την Big Pharma) αναφέρει ότι έως και το 98 τοις εκατό των αγοριών με σύγχυση φύλου και το 88 τοις εκατό των κοριτσιών αποδέχονται το βιολογικό τους φύλο στο τέλος της εφηβείας.Το να τα γεμίσεις με ανασταλτικά φάρμακα σημαίνει αναστολή φυσικών και γνωστικών διεργασιών, καθώς και δυσκολία ή αδυναμία, στην ενήλικη ζωή, στην σύλληψη παιδιών: ο κύκλος κλείνει.
Η απογοήτευση είναι μεγάλη, η επιθυμία να φύγω σε ένα ανύπαρκτο αλλού είναι τεράστια και να ουρλιάξω, όπως σε παλιά ταινία, σταμάτα τον κόσμο, θέλω να κατέβω.
Ας κάνουμε και μια Ιστορική αναδρομή σε ένα όνομα που λίγοι γνωρίζουμε και που ήταν ο οραματιστής της δημιουργίας ενός Εβραϊκού κράτους στα εδάφη που βρίσκεται όλως τυχαίως σήμερα ,άσχετως αν δεν τα κατάφερε λόγου θανάτου ! Αλλά ο λόγος που γράφω γι αυτον είναι άλλος που θα τον αναφέρω στο τέλος του κειμένου μου . Λοιπόν ο ντον Γιοσέφ Νάζη ή Γιασσέφ Νασσί ήταν Ισπανός Εβραίος… διπλωμάτης που γεννήθηκε στην Ισπανία το 1524 και ήταν, αυτός και η οικογένειά του, κονβέρσος έχοντας πάρει το χριστιανικό επώνυμο των Μέντεζ χωρίς φυσικά να είναι η να νιώθει Χριστιανός που ασπάστηκε τον Καθολικισμό ! Ο πατέρας του Γιοσέφ, διάσημος γιατρός, πέθανε όταν εκείνος ήταν μικρό παιδί και μεγάλωσε στην οικογένεια των θείων του. Η οικογένεια Μέντεζ μετακόμισε στην Λισσαβώνα της Πορτογαλίας, που είχε πιο ελαστική πολιτική απέναντι στους Εβραίους, κατορθώνοντας να πάρουν μαζί τους την περιουσία τους, αλλά και τον μικρό ανιψιό τους. Η οικογένεια Μέντεζ ήταν τραπεζίτες διεθνούς εμβέλειας, αφού είχαν ανοίξει και ένα υποκατάστημα στην Αμβέρσα. Όταν η Ιερά εξέταση έφτασε και στη Πορτογαλία, η οικογένεια Μέντεζ μετακόμισε στην πιο φιλελεύθερη Αμβέρσα μαζί με τη θεία του Γκράτσια Μέντεζ, χήρα πλέον του θείου του Φραντσέσκο Μέντεζ, η οποία ανέλαβε τη διεύθυνση των τραπεζικών εργασιών του άντρα της. Ο νεαρός Νάζη – Μέντεζ ανέλαβε τη διεύθυνση του τραπεζικού οίκου, κάτι που τον έφερε σε επαφή με όλους τους ευγενείς της βασιλικής αυλής. Ο βασιλιάς της Γαλλίας, όπως και η βασίλισσα Μαίρη της Ουγγαρίας, αδελφή του αυτοκράτορα της Γερμανίας Κάρολου Ε', ήταν πελάτες του. Όταν έμαθαν ότι οι Εβραίοι στην αυλή του Σουλτάνου γινόταν πρόθυμα δεκτοί, αυτός και η θεία του αποφάσισαν να μετακομίσουν για μια τελευταία φορά στην Κωνσταντινούπολη, όπου θα μπορούσαν ελεύθερα να εξασκούν τη θρησκεία τους και φυσικά τα μεγάλο επίβουλα σχέδια τους ! Ύστερα από αρκετά χρόνια προετοιμασίας, έτσι ώστε να μεταφέρουν και τις οικονομικές του επιχειρήσεις, αναχώρησαν πρώτα για τη Βενετία το 1549 και τελικά, μετά από μεγάλες περιπέτειες, κατάφεραν να φύγουν για τη Κωνσταντινούπολη το 1552. Εκεί, ο Γιοσέφ Νάζη, αποκήρυξε όπως αναμενόταν τον χριστιανισμό, πήρε πάλι το εβραϊκό του όνομα και νυμφεύτηκε την εξαδέλφη του Ρέινα, κόρη της θείας του Γκράτσια. Δεν του πήρε πολύ καιρό όπως σχεδόν όλοι για να βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία εμπορικών επιχειρήσεων στην Οθωμανική αυτοκρατορία, εγκαταλείποντας την ανασφάλεια των τραπεζιτικών επιχειρήσεων. Ανέπτυξε πλούσια εισαγωγική και εξαγωγική δραστηριότητα χάρη στα προνόμια που του παραχώρησε ο σουλτάνος, όπως το μονοπώλιο της συλλογής και διαχείρισης των φόρων του μελιού στη Πολωνία και της εμπορίας κρασιού στη Μολδαβία. Ταυτόχρονα ανέπτυξε μεγάλη φιλία με τον μεγαλύτερο γιο του Σουλεϊμάν Α' του Μεγαλοπρεπούς, τον Σελίμ Β', όταν αυτός ήταν ακόμα διοικητής της Κιλικίας. Η ισχυρή θέση που είχε δίπλα στον Σελίμ Β' σαν πρεσβευτής του τον έκανε ιδιαίτερα δημοφιλή στις ευρωπαϊκές αυλές. Πολλοί βασιλείς προσπάθησαν να κερδίσουν τη φιλία του, με δώρα και υποσχέσεις. Ήταν μάλιστα τόση η επιρροή του στον Σελίμ Β', ώστε άρχισαν να διαδίδονται φήμες στην Κωνσταντινούπολη για να εξηγήσουν αυτήν τη στενή σχέση: ότι ο Σελίμ ήταν γιος Εβραίου, που μωρό ακόμη μπήκε στο χαρέμι και όχι γιος του Σουλεϊμάν Α' ! Ο Νάζη ενήργησε επίσημα αλλά και ανεπίσημα και για την κατάκτηση της Κύπρου από τους Τούρκους ! Ο ιστορικός Άμαντος γράφει: « ο Ιωσήφ ήθελε περισσότερα εισοδήματα και ωθούσε τον Σελήμ στη κατάκτηση της Κύπρου, της οποίας το περίφημο κρασί άρεσε πολύ στον Σελήμ». Κατά αυτού του πολέμου με τη Βενετία, ήταν ο μεγάλος βεζύρης του Σελίμ Β', ο πασά Μεχμέτ Σόκκολη, που ήταν γαμπρός του και άσπονδος εχθρός του Νάζη. Ο Νάζης όμως, μαζί με τους άλλους Τούρκους υψηλόβαθμους αξιωματούχους, ήθελαν εκτός των άλλων να καταστραφεί η Βενετία για να πάρουν το προσοδοφόρο εμπόριό της στα χέρια τους. Έτσι επέτυχαν τον πόλεμο με τη Βενετία, που κηρύχθηκε τον Φεβρουάριο του 1570 και τη συνεπακόλουθη άλωση της Κύπρου μας. Όταν όμως ο Σελίμ Β' πέθανε, άλλαξε και η τύχη του: ο καινούριος σουλτάνος Μουράτ Γ΄ δεν ήταν φίλος με τον Νάζη και έτσι οι υπηρεσίες του δεν ήταν πια ευπρόσδεκτες στο παλάτι. Ο Νάζη τότε αποσύρθηκε στο όμορφο παλάτι του, στο Μπελβεντέρε στο Πέραν της Κωνσταντινούπολης, ασχολούμενος φαινομενικά μόνο με τις εμπορικές επιχειρήσεις του και τις φιλολογικές αναζητήσεις .Ήταν μεγάλος φίλος των γραμμάτων και Εβραίοι λόγιοι, ραββίνοι, ποιητές και διδάσκαλοι έβρισκαν καταφύγιο και υποστήριξη σε αυτόν, όπως και στη θεία του Γκράτσια. Μάλιστα είχε δημιουργήσει μια μεγάλη βιβλιοθήκη, που ήταν πάντα ανοιχτή στους λόγιους Εβραίους και τύπωνε και εβραϊκή εφημερίδα. Φυσικά όλο αυτή η γνώση πήγαινε και στην αφύπνιση των υποστηριχτών του για το μεγάλο του όραμα ! Ο Νάζη πέθανε στις 2 Αυγούστου του 1579, υποφέροντας από λιθίαση, χωρίς να αφήσει απογόνους. Αμέσως μετά ο άσπονδος εχθρός του, ο βεζύρης Σόκκολης, κατέσχεσε την περιουσία του, με τη δικαιολογία ότι χρωστούσε χρήματα στο σουλτανικό Θησαυροφυλάκιο. Η σύζυγός του Ρέινα έζησε ακόμη 20 χρόνια, μόλις καταφέρνοντας να κρατήσει τα χρήματα της προίκας της, αλλά πάντα βοηθώντας τους Εβραίους λογίους για την συνεχίσει του μεγάλης Ιδέας του αποθανόντος συζύγου ! Πολλοί Εβραίοι ποιητές θρήνησαν για το θάνατό του και τον εξύμνησαν σαν «το σκήπτρο του Ισραήλ και τον σημαιοφόρο των διασκορπισμένων Ιουδαίων» !!! Να αναφέρω πως όταν ο Σελίμ Β' έγινε σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έδωσε το 1566 στον ευνοούμενό του τη διοίκηση και τα έσοδα του Δουκάτου της Νάξου: τη Νάξο, την Άνδρο, τη Πάρο, την Αντίπαρο, τη Θήρα, τη Μήλο, τη Σύρο, την Κέα, την Κύθνο, τη Σέριφο, τη Σίφνο, την Αμοργό, την Ίο, την Ανάφη και την Αστυπάλαια.
Ο Σελίμ Β' τον ονόμασε μάλιστα και Βασιλέα της Νάξου και Δωδεκανήσου και ως διοικητής υπήρξε διεφθαρμένος και τυραννικός και οι νησιώτες ζήτησαν να αποκατασταθεί η παλαιά διοίκηση από την οικογένεια Κρίσπο, αλλά μάταια. Τη διοίκηση κράτησε μέχρι και το θάνατό του, το 1579. Μετά, τα νησιά αυτά προσαρτήθηκαν στην Τουρκική Αυτοκρατορία και το Δουκάτο έπαψε να υπάρχει. Φυσικά το 1563 η … φιλία του με τον Σελίμ Β' ανταμείφθηκε με τη παραχώρηση γης στην περιοχή της Τιβεριάδας, στη Παλαιστίνη !!! Και εδώ αρχίζει η Ιστορία του αφανή πατερούλη της μεγάλης δημιουργίας ενός Εβραϊκού κράτους ! Έτσι σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει τη γη αυτή για να επαναπατρίσει τους Εβραίους της Ευρώπης, που διώκονταν από την Ιερά Εξέταση . Το 1571 έστειλε έναν πιστό σύντροφό του, τον Γιοσέφ μπεν Αμπρούθ, να οργανώσει την εγκατάσταση στην Τιβεριάδα· έστειλε γράμματα πρόσκλησης σε όλες τις εβραϊκές κοινότητες της Ευρώπης και μάλιστα διέθεσε και τα πλοία τα οποία θα τους μετέφεραν !!! Ξανάχτισε τη πόλη και τα τείχη της. Φύτεψε πολλές μουριές για να κάνει τη πόλη ισχυρό βιοτεχνικό και εμπορικό κέντρο μεταξιού , δραστηριότητα στη οποία οι Εβραίοι διέπρεπαν εκείνη την εποχή και κάλεσε πολλούς μεταξοτεχνίτες να εγκατασταθούν εκεί.Κάποιες ομάδες Εβραίων από την Καμπανία και τη πόλη Πέζαρο της Ιταλίας ξεκίνησαν για το ταξίδι, αλλά πειρατές που τότε μάστιζαν τις θάλασσες έπιασαν το καράβι τους, τους αιχμαλώτισαν και τους πούλησαν για δούλους. Επίσης οι εγκατεστημένοι εκεί Άραβες διαμαρτυρήθηκαν εντόνως, λέγοντας στον σουλτάνο ότι έτσι θα δημιουργούνταν προβλήματα για τους μουσουλμάνους και η καχυποψία κυριάρχησε.Ο πόλεμος μεταξύ Βενετίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας που ξέσπασε και ο θάνατος του Νάζη το 1579 ναυάγησαν το σχέδιο του αλλά όχι την συνέχεια της μεγάλης ιδέας , και μιας και γνωρίζοντας πολύ καλά το σημερινό Ελλαδικό χώρο και σαν σωστός Εβραίος οραματιστής , μεταλαμπάδευσε την τεράστια επίθημα όπως αποδεικνύεται όλων τελικά των Εβραίων και για μια δεύτερη πατρίδα σε περίπτωση που κάτι στράβωνε με την πρώτη ! Τώρα φτάσαμε στον λόγο που σας προανάφερα στην αρχή .
Ποια πιστεύετε ότι ήταν η Δεύτερη Πατρίδα και γιατί με τους διάφορους τρόπους που μόνο αυτοί γνωρίζουν βρέθηκαν να κατοικούν και ουσιαστικά να την ελέγχουν με κάθε τρόπο μέχρι και την στιγμή που μιλάμε ; Πρώτα εσύ που με διαβάζεις διάλεξαν τα νησιά που πάτησε το πόδι του ο εν λόγου κύριος , την Κύπρο την έχουν κατακτήσει και σαν έδαφος το 2023 και πάνε για το ένα και μοναδικό μέρος ! Την Θεσσαλονίκη τις καρδιάς τους !!!! Και πως θα το πετύχουν τελικά αυτό ; Μα φυσικά αφαιρώντας τις από το σώμα της μητέρας Ελλάδος !!! Γιαυτο και η αναγνώριση των Σκοπιανών σαν Μακεδόνες που με βάση το σχέδιο του - τους , θα ενωθεί με την Μακεδονία του Πιριν , και τέλος αυτά τα δυο γεωγραφικά κομμάτια , θα ενωθούν με την μεγάλη τους καψούρα , και φυσικά θα αποτελέσουν το Κράτος που πάντα ονειρεύονταν και τώρα πιστεύουν ακράδαντα πως πλησιάζει ο καιρός για να το πετύχουν !!!!
Ένα από τα πλέον προβεβλημένα και αγαπημένα έθιμα των Ρωμιών της Πόλης ήταν το περίφημο πανηγύρι της Καθαράς Δευτέρας, το «Μπακλαχοράνι», όπως λεγόταν, το οποίο συγκέντρωνε ένα πλήθος κόσμου από όλες τις κοινότητες και τις κοινωνικές τάξεις. Τόσο οι χριστιανοί αστοί του Πέραν και άλλων συνοικιών όσο και οι κουτσαβάκηδες, οι μεταμφιεσμένοι φουστανελάδες, οι Λιάπηδες με τις μουστάκες και πολλοί άλλοι συνέρρεαν στην περιοχή και διασκέδαζαν. Το συγκεκριμένο πανηγύρι συνεχίστηκε και κατά την περίοδο της τουρκικής δημοκρατίας.Το διάσημο Μπακλαχοράνι, το ρωμαίικο αλλιώτικο Καρναβάλι, άρχισε να φθίνει από το 1923 και έσβησε οριστικά το 1941. Όλες οι μέρες της Αποκριάς στην Πόλη γιορτάζονταν με ιδιαίτερο κέφι και πολλαπλές δραστηριότητες, όμως το μεγαλύτερο γεγονός της περιοχής ήταν το γνήσιο λαϊκό γλέντι, που άρχιζε κατά τον εορτασμό του καρναβαλιού και κορυφωνόταν με το Μπακλαχοράνι της Καθαράς Δευτέρας, το οποίο γέροι και νέοι περίμεναν με λαχτάρα καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους!
Οι μασκαράδες, με τις κιθάρες τους στα χέρια, τραγουδώντας και χορεύοντας, παρήλαυναν προς τα Ταταύλα και συγκεντρώνονταν πίσω από τον Άη-Δημήτρη, για το μεγάλο γλέντι. Η παρέλαση των μασκαράδων γινόταν ανά θεματική ομάδα, με κοινή φορεσιά και δρώμενο, και συχνά κατέληγε στα διάσημα μεζεδοπωλεία των Ταταούλων, όπου οι πιο «μερακλήδες» γλεντούσαν με ρεμπέτικα και πολίτικα τραγούδια. Το κέφι ήταν τέτοιο που ξεσήκωνε και τους μη-χριστιανούς, μουσουλμάνους και Εβραίους.
Καθαρά Δευτέρα στην Κωνσταντινούπολη των αρχών του περασμένου αιώνα
Το μεγαλύτερο ξεφάντωμα βέβαια γινόταν την Καθαρά Δευτέρα, οπότε οι μασκαράδες από κάθε γειτονιά προσπαθούσαν να παρουσιάσουν κάτι πρωτότυπο, πρωτοφανές, να γελάσει ο κόσμος. Μερικοί ντύνονταν Έλληνες λήσταρχοι με φουστανέλες και γιαταγάνια. Κάποια άλλη γειτονιά παρίστανε τους χαμάληδες της Ανατολής. Άλλοι ντυμένοι γιατροί, στη μέση του δρόμου ξεγεννούσαν γυναίκες. Αλλού αναπαριστούσαν κηδείες με φέρετρα και μέσα πεθαμένους, χήρες και συγγενείς..
Η λέξη «Μπακλαχοράνι» προέρχεται από τα κουκιά, που στα τουρκικά ονομάζονται «bakla» (μπακλά). Το δεύτερο συνθετικό της λέξης, «χοράν» προέρχεται από την περσική λέξη «χουδέρν» και σημαίνει «αυτός που τρώει». Έτσι «Μπακλά-χοράν» σημαίνει «ο τρώγων κουκιά» και η λέξη υιοθετήθηκε από τους Έλληνες της Πόλης, καθώς λόγω της Σαρακοστής, το έθιμο περιελάμβανε, ως απαραίτητο έδεσμα, μια πατροπαράδοτη νηστίσιμη φάβα, που ήταν φτιαγμένη από κουκιά.
«Καροτσέρη τράβα, να πάμε στα Ταταύλα, πόσα τάλιρα γυρεύεις να μας πας και μη μας φέρεις, τράβα! Καροτσέρη τράβα, να πάμε στα Ταταύλα, τράβηξε όποιο δρόμο ξέρεις μόνο πίσω μη μας φέρεις, τράβα!»
Το Μπακλαχοράνι άρχιζε όταν όλα τα άλλα καρναβάλια τελείωναν. Έναρξή του ήταν η Καθαρά Δευτέρα, ενώ συχνά το γλέντι διαρκούσε καθ’ όλο το σαρανταήμερο, έως και το Πάσχα. Επρόκειτο για ένα λαϊκό γλέντι στο οποίο συμμετείχαν μασκαράδες από το Γεσίλκιοϊ, το Ακσαράι, το Σισλί, το Κούμκαπι, το Παγκάλτι και κάθε γωνιά της Κωνσταντινούπολης, με κατεύθυνση τα Ταταύλα (σημερινό Κουρτουλούς), προκειμένου να συγκεντρωθούν όλοι και ν’ αρχίσει το μεγάλο γλέντι.Περισσότεροι από 5.000 μεταμφιεσμένοι ποικιλοτρόπως άνθρωποι υπολογίζεται ότι συγκεντρώνονταν, έστρωναν σε κάθε σημείο του αυλόγυρου της εκκλησίας, αλλά και σε όλους τους γύρω ανοιχτούς χώρους, τραπεζομάντηλα, που τα γέμιζαν με νηστίσιμα φαγητά, λόγω Σαρακοστής, και με τραγούδι και χορό, τους έβρισκαν τα μεσάνυχτα. Ασταμάτητη μουσική, ατέλειωτος χορός, με σαφή προτίμηση στο χασαποσέρβικο, και κατανάλωση κυρίως κρασιού και ρακής.
Μασκαράδες διασκεδάζουν στα Ταταύλα, κατά τη διάρκεια του φημισμένου καρναβαλιού
Η πολίτικη Καθαρά Δευτέρα, τηρούσε (όπως και άλλες περιοχές) το έθιμο με το πέταγμα του «ουτσουρμά» (χαρταετού), από τις πλαγιές των Ταταούλων, που την εποχή εκείνη ήταν ακόμη γεμάτες με μποστάνια. Στα σπίτια οι Πολίτισσες νοικοκυρές ετοίμαζαν οπωσδήποτε χαλβά, και πολλά άλλα κεράσματα, για να τρατάρουν τους μασκαρεμένους επισκέπτες τους, που εμφανίζονταν απροειδοποίητα, ενώ εκτός των συνηθισμένων μεταμφιέσεων, πολλοί φορούσαν την παραδοσιακή φορεσιά των χωριών τους καθώς το Μπακλαχοράνι αποτύπωνε το μωσαϊκό της ρωμαίικης κοινότητας της Κωνσταντινούπολης, που αποτελείτο κυρίως από Καραμανλήδες, Νησιώτες, Ηπειρώτες, Βλάχους, αλλά και άλλους Ρωμιούς με καταγωγή από κάθε γωνιά της πάλαι ποτέ Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
«Μενεξέδες και ζουμπούλια και θαλασσινά πουλιά, αν τη δείτε την καλή μου, χαιρετίσματα πολλά»
Διάφορα ήταν και τα ψυχαγωγικά δρώμενα τις ημέρες αυτές, από οργανωμένες ομάδες και συντεχνίες της Πόλης. Σε ένα ευθυμογράφημα του 1918, στην Πολίτικη εφημερίδα «Πρόοδος» παρουσιάστηκε το αποκριάτικο γλέντι των Πυροσβεστών της Πόλης, των λεγόμενων «τουλουμπατζήδων», των οποίων ο χορός έγινε στο «κοβούσι» (θάλαμος), με μουσικούς τον Κιορ-Χατζίκη στο ζουρνά και τον Εδιρνέ-Καπουλού Γιοββανάκη στο νταούλι και κυρίαρχο της βραδιάς τον καρσιλαμά, ενώ αναφέρεται πως αντί για σαμπάνια, άφθονη έρεε …η γκαζόζα!
Ταταύλα, Μπακλαχοράνι 1932
Σύμφωνα με την έρευνα του κ. Χάρη Θεοδωρέλλη – Ρήγα, Καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μπογάζιτζη, το Μπακλαχοράνι αποτελούσε μια λαϊκή υπαίθρια συγκέντρωση κυρίως των μεσαίων και των χαμηλότερων τάξεων, ένα πολύχρωμο Καρναβάλι με άρματα, ζογκλέρ, λατέρνες, χαρταετούς και νηστίσιμα φαγητά, αφού η Σαρακοστή είχε ήδη ξεκινήσει! Η ίδια έρευνα μνημονεύει την ύπαρξη πολλών ιστορικών αναφορών σχετικά και με την «παρέλαση των αμαζόνων». Επρόκειτο για μία ασυνήθιστη και ιδιαιτέρως τολμηρή για τα ήθη της εποχής, εμφάνιση των ιερόδουλων πάνω σε άλογα που τα έσερνε ο «προστάτης» τους. Οι γυναίκες αυτές παρήλαυναν σε πομπή, ομοιόμορφα ντυμένες με βελούδινα ρούχα και καπέλα, φορώντας ψηλά παπούτσια και κρατώντας μαστίγιο ως αμαζόνες.
Η Μαρία Ιορδανίδου με τη γιαγιά της, την αληθινή Λωξάντρα, στην Πόλη
Η ανώτερη τάξη συγκεντρωνόταν στα πάρτι-μασκέ των πρεσβειών της Πόλης, όπου μέχρι και ο Σουλτάνος έκανε εμφάνιση μεταμφιεσμένος, και η «καθωσπρέπει» αστική τάξη, ιδίως αυτοί που έμεναν στο Πέραν, διοργάνωνε χοροεσπερίδες και δεξιώσεις σε σπίτια, σε κοινοτικές αίθουσες και σε πολυτελή κέντρα, παράδοση που διατηρεί ακόμα η ολιγομελής πλέον ελληνική κοινότητα. Ωστόσο, η «κακόφημη» για την «καλή κοινωνία» της Πόλης αποκριάτικη διασκέδαση των λαϊκών στρωμάτων ήταν πιο γνήσια, χαρούμενη, πολύχρωμη και ιδιαιτέρως ευφάνταστη. Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της Μαρίας Ιορδανίδου, «Λωξάντρα», μάλιστα, αναφέρεται ότι οι «καθωσπρέπει» οικογένειες παρακολουθούσαν τη διεξαγωγή του καρναβαλιού πίσω από τα καφασωτά παράθυρα.
Το έθιμο του διάσημου καρναβαλιού της Κωνσταντινούπολης, απαγόρευσε το 1941, η τότε τουρκική κυβέρνηση του Ισμέτ Ινονού, επειδή επρόκειτο για συνήθεια των «γκιαούρηδων», που ήταν έξω από τα ήθη και τα έθιμα των Τούρκων, παρ’ ότι οι περισσότεροι Τούρκοι, όχι μόνο δεν ενοχλούνταν, αλλά διασκέδαζαν με το όλο σκηνικό. Ο Τούρκος συγγραφέας μάλιστα, Χουσεΐν Ιρμάκ, έγραψε ένα σχετικό βιβλίο με τον τίτλο «Το Κουρτουλούς που έζησα», στο οποίο αναφέρεται πως σύμφωνα με την έρευνά του, αρκετοί Τούρκοι αρθρογράφοι και συγγραφείς της εποχής, είχαν σχολιάσει αρνητικά την απαγόρευση του συγκεκριμένου καρναβαλιού, θεωρώντας πως η Πόλη υπέστη απώλεια στον τομέα της διασκέδασης από την κατάργησή του.
Στο βιβλίο αναφέρεται επίσης πως στο γλέντι αυτό συμμετείχαν και πολλοί μουσουλμάνοι, οι οποίοι μεταμφιέζονταν και ανακατεύονταν στο πλήθος των Ρωμιών για να διασκεδάσουν χωρίς να γίνονται αντιληπτοί. Πρόσφατα με τη σύμφωνη γνώμη του δημάρχου του Σισλί, όπου υπάγεται το Κουρτουλούς (Ταταύλα), ξεκίνησαν προσπάθειες αναβίωσης του Μπακλαχορανίου.
«Έμορφη γλυκιά Πολίτισσά μου, μου ‘χεις κάψει φως μου την καρδιά μου. Αχ! με τα τσαχπίνικά σου μάτια μου ‘χεις κάνει την καρδούλα μου κομμάτια Στα Ταταύλα μες στη γειτονιά σου κάθε βράδυ πίνω στ’ όνομά σου. Αχ! Πολίτισσα Ταταυλιανή μου, είσαι εσύ το φως μου κι η αναπνοή μου»
Τα Ταταύλα και ο ο ιερός ναός του Αγ. Αθανασίου σε παλαιές φωτογραφίες
Η ιστορία των Ταταούλων
Χτισμένα στην ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου, τα Ταταύλα, ήταν μία απ’ τις ελληνικές συνοικίες της Πόλης. Κατοικήθηκαν για πρώτη φορά την εποχή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς (16ος αιώνας) και από την αρχή προσέλκυσαν τον ορθόδοξο πληθυσμό της Πόλης, ενώ το ελληνικό στοιχείο στην περιοχή, γνώρισε την πλήρη του ανάπτυξη περίπου από τα μέσα του 19ου αιώνα έως και τη δεκαετία του 1960. Το μεγαλύτερο πλήγμα της η συνοικία υπέστη στα Σεπτεμβριανά του 1955 με το πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων, που ανάγκασε μεγάλο μέρος του πληθυσμού ν’ απομακρυνθεί από την περιοχή, όμως ακόμη και σήμερα, στα Τατάυλα κατοικεί μία ελληνική μειονότητα (γύρω στα 1.500 άτομα), ενώ η ενορία του Αγίου Δημητρίου, στην οποία γινόταν το γνωστό καρναβάλι, σήμερα αριθμεί περί τους 400 Ρωμιούς.
Η πιθανότερη προέλευση του ονόματος της περιοχής, «Ταταύλα», είναι η τουρκική (ταταρική) φράση «At tavlasi», που σημαίνει «σταύλος αλόγων». Έτσι τα «ατ τάβλα» έγιναν «Ταταύλα». Άλλη εκδοχή υποστηρίζει πως η προέλευση του ονόματος είναι η ελληνική λέξη «σταύλος». Πάντως γεγονός είναι πως πριν από την Άλωση, η περιοχή αυτή φιλοξενούσε τους στάβλους των Γενοβέζων του Γαλατά, ενώ μετά από την Άλωση εκεί εγκατέστησαν τα άλογα του Σουλτάνου.
Στα μέσα του 16ου αι., επί Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη αιχμάλωτοι από τα νησιά του Αιγαίου, του Ιονίου και από την Πελοπόννησο, εκ των οποίων οι περισσότεροι ήταν ναυτικοί και αξιοποιήθηκαν ως εργατοτεχνίτες στα ναυπηγεία του Κερατίου κόλπου. Πολλοί απ’ αυτούς, όταν ελευθερώθηκαν από την αιχμαλωσία, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή των Ταταούλων, ενώ μετά από την κατάκτηση της Χίου, στην περιοχή κατέφθασαν και πολλοί Χιώτες, έμποροι και εργάτες.
Περίπου το 1793 εκδόθηκε αυτοκρατορικό φιρμάνι, που απαγόρευε την εγκατάσταση στην περιοχή κάθε αλλόθρησκου και αλλοεθνή. Έτσι τα Ταταύλα αποτέλεσαν έκτοτε μια συνοικία της Πόλης, η οποία διατηρήθηκε αυστηρά ρωμαίικη, γεμάτη από κατοικίες Ελλήνων. Για τούτο και οι Οθωμανοί αποκαλούσαν τα Ταταύλα και με τις προσωνυμίες «Άπιστα (Gavur) Ταταύλα» και «Μικρή (Κüçük) Αθήνα».
Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, οι κάτοικοι των Ταταούλων, ανήκαν στις φτωχότερες τάξεις του πληθυσμού της Πόλης. Αργότερα η περιοχή αναβαθμίστηκε και έγινε η δεύτερη σημαντικότερη ενορία μετά το Πέραν, ενώ μέχρι το 1922, οι κάτοικοί της ήταν, όπως είδαμε, αποκλειστικά Έλληνες. Το 1923 με την άνοδο στην εξουσία του Κεμάλ Ατατούρκ, η περιοχή μετονομάστηκε σε «Κουρτουλούς», που στα τούρκικα σημαίνει «λύτρωση/σωτηρία». Με την ονομασία αυτή η συνοικία των πάλαι ποτέ ελληνικότατων Ταταούλων έμεινε γνωστή ως τις μέρες μας. Το 1929 μια τεράστια πυρκαγιά που ξέσπασε κατέστρεψε πολλά αρχοντικά και σπίτια δύο και τριών ορόφων, τα οποία ήταν κατά κανόνα ξύλινα. Μετά από την καταστροφή αυτή, άρχισε και η εισροή αλλοεθνών και η πληθυσμιακή ομοιογένεια της περιοχής άλλαξε οριστικά.
«Στο Γαλατά ψιλή βροχή και στα Tαταύλα μπόρα βασίλισσα των κοριτσιών είναι η Mαυροφόρα. Γεντί Kουλέ και Θαραπειά, Ταταύλα και Nιχώρι, αυτά τα τέσσερα χωριά ‘μορφαίνουνε την Πόλη»
Ο ιερός ναός του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου στα Ταταύλα, άλλοτε και σήμερα
Πηγές: – Ομογένεια στην Τουρκία, omogeneia-turkey.com/id/baklahoran – Χριστόδουλος Μελισσηνός, Επίσκοπος Παμφίλου, «Ιστορία των Ταταούλων», σε: anemi.lib.uoc.gr – Istanbul Research Institute, σε: en.iae.org.t – Αθλητικός Όμιλος Ταταύλα Κωνσταντινουπόλεως, σε: tatavlasc.gr – Εφημερίδα Καθημερινή, σε: kathimerini.gr – Σοφία Ε. Παυλάκη, «Τα Ταταύλα και ο ιερός ναός του Αγίου Δημητρίου», σε: kimintenia.wordpress.com – «Αφιέρωμα: Η ελληνική συνοικία της Κωνσταντινούπολης με το διάσημο καρναβάλι της», σε: constantinoupoli.com
