ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΟΙ ΕΛΛΗΝΩΝ-ΜΕΡΟΣ Γ΄

 

Εξισλαμισμοί Ελλήνων – 3β

2022/07/31

ΕργΔημΕργ 

Πλησιάζουμε στην εποχή, κατά την οποία έχουμε πλέον αρκετές αναφορές από τη Μυθολογία μας, οπότε η εικόνα ξεκαθαρίζει αρκετά.

Υπ’ όψιν, όμως! Η χρήση της Μυθολογίας (ως πηγής) θέλει προσοχή, διότι αρκετοί (καί σοβαροί… να πείς ότι ήταν τίποτε ανόητοι; ) αρχαίοι ημών είπαν (έγραψαν) τα δικά τους. (Καί …χωρίς συνέπειες· παρεκτός του Ευριπίδη, στον οποίο γιά τη «Μήδεια» δώσανε το τρίτο βραβείο, αντί το πρώτο, επειδή η πλοκή της τραγωδίας αντέβαινε σε όσα ήξεραν οι Αθηναίοι από τις παραδόσεις τους.) Νά, ως παράδειγμα, ο Αγαμέμνων καί η Κλυταιμνήστρα: το ότι είχαν παιδιά δύο κορίτσια (Ιφιγένεια, Ηλέκτρα) κι ένα αγόρι (Ορέστη), είναι εφεύρεση των τραγικών ποιητών της Αθήνας του «Χρυσού Αιώνα». Οι αυθεντικές παραδόσεις, όμως (Όμηρος!), μιλάνε γιά τρία κορίτσια, καί κανένα τους μ’ αυτά τα ονόματα που αναφέραμε! (Τώρα, γιατί ο Αισχύλος καί οι λοιποί ομότεχνοί του τ’ ανακάτεψαν, δεν γνωρίζω. Καί να πείς ότι δεν ήξεραν τα Έπη απέξω;!)

Τέλος πάντων· η χρήση της Μυθολογίας, αλλά καί όλων των σωζομένων αρχαίων κειμένων, πρέπει να γίνεται με κριτική σκέψη. Κι όχι το: «- Αυτό γράφει το αρχαίο κείμενο, καί δεν το αμφισβητούμε!», των φιλολόγων.

. . . . . . . . . .

iv.-1α Ανθρωποθυσίες

Πρίν προχωρήσουμε, ας μιλήσουμε γιά το χαρακτηριστικό γνώρισμα των Κρονίων, τις ανθρωποθυσίες – ειδικά αγοριών. (Γιά να μή γεννηθεί / μεγαλώσει αυτός, που θα εκτοπίσει τον Κρόνο από τον θρόνο του – νά, γιατί! Μεταφορικώς, γιά να μή διασαλευτεί το κατεστημένο από κάποιον νεαρό επαναστάτη. Να σφίγγουν οι κώλοι των μελλοντικών επιδόξων ανατροπέων, δηλαδή.) Γεμάτες είναι οι Μυθολογίες των λαών από αναφορές σ’ αυτό το απαίσιο έθιμο… το οποίο ξεκίνησε σε πανάρχαιους χρόνους της ανθρώπινης προϊστορίας ως «βασιλοκτονία», κι εξελίχθηκε σε τελετουργικό σφάξιμο μωρών, ιθαγενών (στον κάθε τόπο) κι αλλοδαπών αγοριών, αιχμαλώτων, ξένων, καί δέ συμμαζεύεται.

. . . . . . . . . .

iv.-1β Βασιλοκτονία

Απαραίτητη παρέκβαση:

Μην ψάχνετε στο Διαδίκτυο γιά πληροφορίες γιά το έθιμο της «βασιλοκτονίας». Δυστυχώς, δεν βγάζουν αποτελέσματα τα ψαχτήρια. Καλύτερα διαβάστε κανένα σοβαρό βιβλίο Λαογραφίας.

Εν πάσει περιπτώσει, η ιδέα είναι εξής: όταν κάνουμε έργα, πχ σκάψιμο, πληγώνουμε τη Γαία. Άρα, ως έμπρακτη συγνώμη, θυσιάζουμε ένα εξέχον μέλος της κοινότητας, δηλαδή τον βασιλιά. Ή τον γυιό του, τον πρίγκηπα. (Πολύ σπάνια βασίλισσα, ή κόρη πριγκίπησσα – αν καί αναφέρονται καί τέτοιες περιπτώσεις.)

Στο διάβα των αιώνων / χιλιετιών, το έθιμο αυτό άλλαξε κάμποσες μορφές, παράλληλα με τη μετεξέλιξή του σε ανθρωποθυσία – πάντα, όμως, γιά να «εξευμενιστούν οι θεοί». (Οι ανθρωποθυσίες των Αζτέκων γινόντουσαν γιά να συνεχίσει ο Ήλιος την πορεία του!) Έγινε πχ η θανάτωση του «βασιλιά γιά μιά μέρα», άλλως του «φαρμακού» (συνήθως ενός βαρυποινίτη), ο οποίος φορτώνεται θέλει-δέ θέλει τις αμαρτίες όλης της κοινότητας καί τις σβήνει με τον θάνατό του. Υπ’ όψιν, κάπως μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια έγινε καί η θανάτωση του Χριστού! (Βλέπε: «- Χαίρε, ο βασιλεύς των ιουδαίων!».)

Ωστόσο, όταν θανατώνεται άνθρωπος γιά οποιονδήποτε «τελετουργικό» λόγο («ο φαρμακός», «η γυναίκα του πρωτομάστορα», οι «αιρετικές» μάγισσες…), δεν παύει να είναι ανθρωποθυσία – καί στον σημερινό Ποινικό Κώδικα των (κάπως) πολιτισμένων κρατών, ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Δηλαδή, στην πράξη τα δύο έθιμα ταυτίζονται. Έτσι κι αλλοιώς, γίνονται αμφότερα γιά να εξευμενιστούν οι θεοί. Σωστά; Σωστά.

. . . . . . . . . .

…Αλλά, μιά που είπαμε γιά το σήμερα, μή νομίζετε ότι στα χρόνια μας σταμάτησαν αυτές οι δουλειές!!! Εξακολουθούν να γίνονται!… καί πάντα από Κρονόφρονες! Είτε στο σκοτάδι (απαγωγές χριστιανόπουλων το Πάσχα, σκάνδαλα παιδεραστίας στο Βατικανό κι αλλού, όπου τα αγοράκια όχι απλώς τα σοδομίζουν οι Κρονοπαπάδες, αλλά «χάνονται» μετά καί οι ανακρίσεις «δεν τα βρίσκουν», κτλ κτλ), είτε ακόμη καί στο φώς, δημοσίως (ναί! ναί! ναί!), με διάφορες μορφές.

• Πχ όταν γίνονται μεγάλα δημόσια έργα, παρατηρήστε ότι πάντα έχουμε θανάτους εργατών, ως «εργατικά ατυχήματα»!

(Μόνον η Εγνατία τη γλύτωσε από ανθρωποθυσίες γιά «στέριωμα», αλλά έχει ήδη θανατηφόρα τροχαία… Αν κι αυτά δεν λογαριάζονται ως «τελετουργικά».) Το αποτέλεσμα, βεβαίως, είναι να φάει ο επιβλέπων μηχανικός μιά ποινή γιά ανθρωποκτονία εξ αμελείας (συνήθως έξι μήνες με αναστολή), αλλά δεν τρέχει μία: αν δεν συνεχίσει αυτός στη δουλειά, θα βρεθεί άλλος. Οι σχολές δεν σταμάτησαν να ξερνάνε πτυχιούχους!

• Τα τζιχάντια, που αποκεφαλίζουν δημοσίως αιχμαλώτους (καί βιντεοσκοπούν τους αποκεφαλισμούς – διότι, ναί μέν διεφθαρμένη κι άπιστη η Δύση, αλλά όχι καί να χάσουμε τις ευκολίες με τα κινητά καί τα ιντερνέτια!), ουρλιάζοντας «- Αλλαλλαλλαλλαλλάααααχχχχ!!!»…

…Τί διαφορετικό απ’ τους Αζτέκους νομίζετε πως κάνουν;

• …Καί κάτι μου λέει πως ακόμη κι οι «νόμιμες» εκτρώσεις τέτοια δουλειά είναι.

Λίγο πιό παλιά, οι οικογενειακές εκτελέσεις των Λουδοβίκων καί των Ρωμανώφ ήταν επίσης σαφείς ανθρωποθυσίες / βασιλοκτονίες, γιά να «στεριώσουν» η Γαλλική καί Σοβιετική επαναστάσεις, αντιστοίχως.

Τέλος πάντων, πήρατε μιά ιδέα της ανθρώπινης βλακείας καί κακίας.

Οι μόνες ανώδυνες «ανθρωποθυσίες» σήμερα (που μας ξέμειναν από εκείνα τα παμπάλαια έθιμα) είναι το κάψιμο του Καρνάβαλου καί το κάψιμο του Ιούδα.

. . . . . . . . . .

iv.-1γ Ανθρωποθυσιών συνέχεια

Στις εποχές, γιά τις οποίες μιλάμε, δηλαδή κάπου το 2,250 πΧ, οι κοινωνίες είναι ήδη αρκετά οργανωμένες. Δηλαδή, έχουν θεσπίσει κανόνες προφορικούς ή γραπτούς, φανερούς ή κρυφούς.

Ένας από τους κρυφούς κανόνες, γιά τους οποίους μιλάμε, που μάλλον δεν θα τον βρήτε διατυπωμένον στα βιβλία Λαογραφίας ή Ιστορίας, είναι ότι η ανθρωποθυσία πάντα θα έχει (έστω, οφείλει να έχει) ως θύματα μέλη της βασιλικής οικογένειας, ή οικογενειών των ευγενών. Καί ποτέ μα ποτέ ασχέτων, ή παρακατιανών, ή ξένων. (Οι ανθρωποθυσίες αιχμαλώτων ήρθαν αργότερα.)

Γιατί;

Απλούστατα, γιά να μην εξεγερθεί η πλέμπα! Νά, γιατί!!!

Τους καιρούς εκείνους, η ζωή ήταν πολύ σκληρή. Δουλειά από την ανατολή έως τη δύση του Ήλιου (ίσως κι από πιό πρίν, έως πιό μετά – ρωτήστε καναν παππού καπνεργάτη, να σας πεί), έλλειψη τεχνολογικών μέσων, χειρωνακτική εργασία στο φούλλ, πολλές φορές επιβίωση με οικιακή οικονομία (παραγωγή ιδίας τροφής, πχ λαχανόκηπος, ρούχα από σφοντύλια κι αργαλειούς του σπιτιού, κτλ)… χώρια τις φροντίδες της ανατροφής των παιδιών, τις μή αντιμετωπίσιμες ασθένειες, κτλ. Κι όλος αυτός ο σκληρός βίος απλώς να διακόπτεται πότε-πότε από τις θρησκευτικές εορτές καί τα λαϊκά πανηγύρια.

Μ’ άλλα λόγια, ζωή στην Ελλάδα έως καί του 1955 – καί πολύ χειρότερα. (Ρωτήστε παππούδες, είπαμε!)

Οπότε, όταν ερχόταν η μέρα της ανθρωποθυσίας, ρωτούσε ο ταλαίπωρος χωριάτης: «- Ποιόν θα σφάξουν;», καί του απαντούσανε, φερ’ ειπείν: «- Τον μικρότερο γυιό του βασιλιά!». Αλλά, εφ’ όσον δεν θα σφάζανε παιδί του χωριάτη, η σκέψη του αυτουνού του ψιθύριζε ένα ωμό: «- Δεμπαναγαμηθεί! Τί με νοιάζει;! Βρέ, ας δουλεύω 14 ώρες τη μέρα, αρκεί να εξακολουθούμε οικογενειακώς να ζούμε!»… καί συνωστιζόταν μαζί με τους υπόλοιπους, να χαζέψει το αισχρό θέαμα των μαχαιροβγαλτών Κρονοπαπάδων, που ξεντέριαζαν τον μικρότερο γυιό του βασιλιά απάνω στο πλάτωμα του βωμού.

. . . . . . . . . .

Κάτι σχετικό, επίσης πολύ σημαντικό:

Μιά κοινότητα με ανθρωποθυσίες μπορεί να ήταν (ολόκληρη) Κρονολατρική, αλλά: όπως δεν θυσιαζόταν άνθρωπος των κατωτέρων τάξεων (αλλά μόνον ευγενείς), έτσι καί δεν έσφαζε ο οποιοσδήποτε. Δηλαδή, ο πχ Αζτέκος χωρικός δεν έσφαζε κόσμο, επειδή ερχόταν η μέρα της ανθρωποθυσίας – καί κάποιος έπρεπε να το κάνει αυτό, αλλά δεν βρισκόταν Κρονοπαπάς εύκαιρος.

Μόνον οι (Κρόνιοι) ιερείς ανθρωποθυσιάζανε.

Όπως ακριβώς σήμερα σ’ εμάς, τη Θεία Λειτουργία δεν την κάνει λαϊκός, ελλείψει παπά – όσο κι αν ο λαϊκός «τα Γράμματα τ’ς Εκκλησίας» τα ξέρει απέξω.

«Ιερείς», βέβαια (καί δή, ανώτεροι), στην πλειονότητα των περιπτώσεων σημαίνει (πάντα σήμαινε…) κολλητηλίκια με τη μανδάμ Εξουσία!

Κρατήστε το κι αυτό, γιά παρακάτω.

. . . . . . . . . .

iv.-2α Πέλοψ

Κρόνιος Πελασγός, τυχοδιώκταρος του κερατά… αλλά καί κωλόφαρδος! Ό,τι κυνήγησε στη ζωή του, του βγήκε.

Ετούτος εδώ, πρίγκηπας ών (θυμηθήτε όσα λέγαμε παραπάνω), κατάγεται από ολόκληρο σόϊ ανθρωποθυσιαστών! («Η πείρα μας εγγυάται!», που λένε καί στα μαγαζιά! lol!!!) Ο πατέρας του ο ίδιος τον έσφαξε γιά θυσία στους θεούς, αλλά τον …επανασυναρμολόγησαν οι θεοί, αφού πρώτα τον μεζέδιασαν! (Τώρα, βέβαια, τί είδους «θεοί» είν’ αυτοί, που δεν καταλαβαίνουν ότι τρώνε κρέας παιδιού, άσ’ το· η συζήτηση ξεφεύγει κατά πολύ.)

Ο Πέλοψ, όμως, δεν έβαλε μυαλό απ’ αυτό που έπαθε. Αυτά τα ωραία τα ανθρωποθυσιαστικά, τά έκανε πάσα στους απογόνους του. (Βλέπε «Θυέστεια δείπνα».) Γενικώς, το βρωμόσογο των Ατρειδών συνέχισε με τις ανθρωποθυσίες από γενιά σε γενιά. (Αν καί είπαμε: κόρη Ιφιγένεια, που να έκανε ανθρωποθυσίες ξένων, ως ιέρεια της Αρτέμιδος στην Ταυρίδα, ίσως καί να μην υπήρξε ποτέ.)

. . . . . . . . . .

Όμως, δεν πρέπει οι λεπτομέρειες της κουβέντας μας να μας αποσπούν από την κύρια ροή του άρθρου μας. Ο Τάνταλος (καθαρά Πελασγικός τύπος ονόματος) λένε πως ήταν βασιλιάς της Φρυγίας, ο δέ Πέλοπας έφυγε από τη Λυδία, γιά να έρθει στην Ελλάδα.

Θέλετε να δούμε πού βρίσκονται αυτές οι περιοχές; Ορίστε:

(Λυδία, Φρυγία, Παφλαγονία. Ο χάρτης από τον τελευταίο σύνδεσμο, διότι: στο μεν λήμμα γιά τη Λυδία, ο χάρτης δείχνει την έκταση της περιοχής αυτής στους ιστορικούς, πλέον χρόνους· όχι στο 2,250 πΧ. Το δέ λήμμα γιά την Φρυγία, δεν έχει χάρτη.)

Μας είναι γενικά γνωστό, ότι οι εκδιωχθέντες προς Ανατολάς Πελασγοί πήγαν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου -τα καί σήμερα διαφιλονεικούμενα από τους Τουρκαλάδες- καί στη Μ. Ασία. Αλλά, με την παράθεση χαρτών, αρχίζει να ξεκαθαρίζει η εικόνα της γεωγραφικής κατανομής τους στις περιοχές που επισημάναμε σε προηγούμενες συνέχειες του άρθρου.

Θα συνεχίσουμε, όμως.

. . . . . . . . . .

[Σημείωση, πρίν κλείσουμε: αυτό το «Πέλοψ» -με το καταληκτικό όμικρον- μου χτυπάει πολύ άσχημα στο γλωσσικό μου αισθητήριο. Γιά μένα, το σωστό είναι «Πέλωψ» – όπως γράφουμε «μύωψ». Το κοίταξα στα ιντερνέτια, όλοι λένε πως στους αρχαίους ημών γραφόταν με όμικρον, το άφησα έτσι. Ποιός κατεβάζει τη Μυθολογία της «Εκδοτικής Αθηνών» απ’ τα ράφια, τώρα!… να μας τα πεί κι ο Κακριδής, ποιό είναι το σωστό.

Άσε καί την ερμηνεία! «Πέλοψ» σημαίνει «μαυρειδερός», λέει. Ρέ λεβέντες, τί παναπεί «πελιδνός», ξέρετε; το τελείως αντίθετο σημαίνει! «Ασπρουλιάρης»! Όπως «Πελίας». Αν όντως ήταν μαυρειδερός (ή ηλιοκαμμένο καμάκι γιά τουρίστριες), θα λεγόταν «Πήλωψ» (όπως «Πηλέας»). «Χωματόφατσος», παναπεί.

Τώρα, άμα πιάσω καί τη μετρική… τί είναι μακρόν, τί είναι βραχύ, τί είναι επαμφοτερίζον… δέν βγαίνουν τα κουκκιά γιά -οψ. Δεν ξέρω, όμως· κάτι με γαργαλάει ν’ αρχίσω φροντιστήρια σε φιλολόγους, διότι οι ανορθόγραφοι αρχαίοι ημών πρόλαβαν καί πέθαναν! lol!!!

Είναι σοβαρό, γιατρέ μου; Είμαι πολύ εγωϊστής, ή θεραπεύεται αυτό;  ]

. . . . . . . . . .

iv.-2β Μίνως

Το βρωμόσογο, πάντως, αυτά τα κεχαριτωμένα οικογενειακά έθιμα του ανθρωποφαγείν, τα κονόμησε εξ αγχιστείας καί από έτερον ανθρωποθυσιαστή πρόγονο: τον Μίνωα. Ο οποίος ήταν προπάππος του Αγαμέμνονα.

Ο Μίνως είναι ολόκληρος βίος καί πολιτεία από μόνος του. Δεν θα επεκταθούμε, αλλά θα επισημάνουμε επιτροχάδην κάποια πράγματα, απαραίτητα γιά όσα θέλουμε ν’ αναδείξουμε / αποδείξουμε.

Ο Μίνως, λοιπόν, υφήρπασε την εξουσία όλης της Κρήτης από τον γέρο καί άτεκνο βασιλιά της Αστέριο (ή Αστερίωνα). Καί γιατί το λέω αυτό; επειδή, όταν ο βασιλιάς δεν έχει παιδιά, έχει αδέρφια κι ανήψια. Έχει σόϊ ολόκληρο. Οπότε, δεν τίθεται φυσιολογικώς θέμα διαδοχής. Μή …φυσιολογικώς, έρχεται ο οποιοσδήποτε εκβιαστής ξένος με στρατό καί στόλο, καί παίρνει αυτό που θέλει χωρίς πολλά-πολλά.

Ο μόνος λόγος, που ο Μίνως δεν ξεπάτωσε όλους τους τότε κατοίκους της Κρήτης, αλλά κοίταξε να τους καλοπιάσει καί να τους πάρει με το μέρος του, είναι ότι φοβήθηκε το αντάρτικο· δηλαδή, έναν μακροχρόνιο ανταρτοπόλεμο φθοράς από τους ντόπιους. (Η Κρήτη δεν είναι μικρό νησί. Έχει καί μέρη να κρυφτείς, καί διατροφική επάρκεια.) Που σημαίνει, ότι γιά να το πατάξει, θα έπρεπε να φέρει δεκαπλάσιο στρατό καί στόλο, απ’ όσον ήδη διέθετε· καί είναι φανερό πως δεν διέθετε εφεδρείες.

Αντ’ αυτού, η πολιτική του να προσεταιριστεί τους Κρητικούς, ήταν πονηρή.

Σημειώστε εδώ, πρίν συνεχίσουμε, ότι αυτοί οι μύθοι που τον συνοδεύουν (ο Μίνως ως γυιός του Δία, ο «καλός» Ραδάμανθυς, η Ευρώπη, καί τα ρέστα), είναι μεταγενέστερες σάλτσες, προφανώς της Ελληνιστικής εποχής. Είναι, δηλαδή, αφηγήσεις καταφανώς ψευδεπίγραφες, όπως τόσες καί τόσες άλλες· πχ ο ισχυρισμός ότι καταγόμαστε ως φυλή από το βιολογικό ρομπότ Πύρρα. (Τώρα, το γιατί προστέθηκαν στον αρχικό πυρήνα της Μυθολογίας μας, κι από ποιούς, μή ρωτάτε. Όπως καί το γιατί επέτρεψαν -ή αμέλησαν να ελέγξουν- οι Πτολεμαίοι το να προστεθούν. Ξεφεύγουμε πολύ.) Ο πραγματικός χαρακτήρας του Μίνωα φαίνεται απ’ αυτά, που έκανε στους Αθηναίους.

Θα τα εξετάσουμε λίγο πιό αναλυτικά όλ’ αυτά.

(συνεχίζεται

Α. ΔΗΜΗΤΡΑΤΟΣ- Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ Ι.ΜΕΤΑΞΑ

 

Τη  νύχτα της κήρυξης δικτατορίας της 4ης Αυγούστου και αφού σχηματιζόταν η νέα δικτατορική κυβέρνηση ο  Ιωάννης Μεταξάς  στέλνει κάποιον αξιωματικό της προσωπικής φρουράς του μέσα στην νύχτα να πάει αμέσως στο σπίτι του Αριστείδη Δημητράτου και να του τον φέρει αμέσως στο γραφείο του.Έτσι η φρουρά του Μεταξά  πηγαίνει  στο σπίτι του Δημητράτου, και του χτυπάνε την πόρτα. ο Δημητράτος ανοίγει και βλέπει πολλούς αστυνομικούς. Τρομοκρατήθηκε , νόμισε πως θα τον πήγαιναν στο κρατητήριο ή στην εξορία όπως γινότανε στο παρελθόν από τα προηγούμενα »δημοκρατικά» καθεστώτα, πήγε αγχωμένος να πάρει μια μικρή βαλίτσα με μερικά ρούχα, ο αξιωματικός του Μεταξά του λέει »κάνε γρήγορα και έλα όπως είσαι.» Τον παίρνουν λοιπόν άρον άρον τον βάζουν σε ένα αμάξι και με αστυνομική συνοδεία,  κατευθύνονται με ταχύτητα μέσα στην νύχτα, στον Μεταξά. Ο Μεταξάς ανυπόμονος να τον γνωρίσει αφού είχε ακούσει πολλά από αυτά που έλεγε για το εργατικό δίκαιο, τον περίμενε όρθιος και χαμογελαστός, μόλις τον φέρνει ο αξιωματικός της φρουράς μπροστά του, τον ρωτάει αμέσως. »είσαι ο αρχικουμουνιστής ο Αριστείδης  Δημητράτος; Ο Δημητράτος του λέει »ναι εγώ είμαι.» και ο Μεταξάς του απαντάει »ε λοιπόν από αυτή την στιγμή σε χρήζω υπουργό μου, αναλαμβάνεις το υπουργείο εργασίας, ευθύς αμέσως». και συνεχίζει ο Μεταξάς »..αν είναι αλήθεια όλα αυτά που έχω ακούσει ότι λες και πραγματικά αγαπάς τον εργατοϋπαλληλικό λαό και θέλεις το καλό του, κάνε το καλύτερο που πιστεύεις εσύ για την καλύτερη και αξιοπρεπή βελτίωση του λαού, και εγώ θα προσυπογράφω για σένα..» Ο κομμουνιστής Δημητράτος δέχτηκε την τιμητική θέση όπου και για αυτά αγωνιζόταν χρόνια. Έτσι και έγινε υπουργός εργασίας της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, και της 4ης Αυγούστου.

Κατά την διάρκεια της θητείας του πολλά επαγγέλματα κηρύχθηκαν «κλειστά» και «κατοχυρωμένα». Δεν επιτρεπόταν δηλαδή η πρόσβαση καινούργιων, και κυρίως νέων ή γυναικών με χαμηλότερες αμοιβές. Με τις απαιτούμενες άδειες απασχόλησης διευκολυνόταν άλλωστε και ο πολιτικός έλεγχος της πρόσβασης στην απασχόληση, κάτι που θα συνεχιζόταν και μεταπολεμικά με τα πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης. Απαγορευόταν στις επιχειρήσεις να απολύουν προσωπικό χωρίς κυβερνητική άδεια, και ταυτοχρόνως εφαρμοζόταν η εκ περιτροπής εργασία ώστε να μη σηκώνουν μερικοί μόνο τις συνέπειες της δυσπραγίας. Καθιερώθηκε όμως ένα ελάχιστο μεροκάματο, ανεξαρτήτως ημερών απασχόλησης. Συστηματοποιήθηκαν οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας, συμπληρώθηκε η εφαρμογή του οκταώρου, και εφαρμόστηκε τυπικότερα η εργατική νομοθεσία. Βέβαια οι εργοδότες δεν συμφωνούσαν και έβρισκαν δαπανηρή την πολιτική αυτή. Το καθεστώς όμως τους πρόσφερε ως αντάλλαγμα την κατάργηση των απεργιών και τον κρατικό έλεγχο του συνδικαλισμού.

 Βιογραφικό Δημητράτου Αριστείδη

Ο Δημητράτος γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά. Ήταν αδερφός του Σοσιαλιστή ηγέτη Νίκου Δημητράτου και ξάδερφος του Παναγή Δημητράτου. Κατά τα γυμνασιακά του χρόνια εντάχθηκε στη Σοσιαλιστική Νεολαία Ελλάδας, που αργότερα θα συγχωνευτεί με το ΣΕΚΕ. Μετά την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών δραστηριοποιήθηκε στο Συνδικαλιστικό Κίνημα . Στις αρχές της δεκαετίας του ’20 ανέλαβε σημαντικές καθοδηγητικές θέσεις στην ΟΚΝΕ, ενώ πρωταγωνίστησε και στους αγώνες των καπνεργατών της Καβάλας. Το 1925 εκλέχθηκε Γενικός Γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Ταυτόχρονα, αποχώρησε από το ΚΚΕ, στράφηκε στον αντικομουνισμό και εντάχθηκε στη συντηρητική παράταξη, στην οποία και παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Το 1926, μάλιστα, ως εκπρόσωπος της συντηρητικής παράταξης στο 3ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ κατήγγειλε τη Διοίκηση της Συνομοσπονδίας για «υποταγή στον Κομμουνισμό». Το 1928 εκλέχθηκε Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ και το 1929 μέλος του Ανώτατου Οικονομικού Συμβουλίου.

Το 1936 με το ξέσπασμα της μεταξικής δικτατορίας, ο Δημητράτος θα διοριστεί για πρώτη φορά Υπουργός Εργασίας. Παράλληλα το 1937 θα διοριστεί και στη θέση του Γενικού Γραμματέα της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας, όπως είχε μετονομάσει ο Μεταξάς τη ΓΣΕΕ. Επί υπουργίας Δημητράτου καθιερώθηκε το Οχτάωρο στην Ελλάδα. Ο Δημητράτος παρέμεινε στη θέση του Υπουργού και στην κυβέρνηση Κορυζή ενώ στην αυτοεξόριστη κυβέρνηση Τσουδερού ανέλαβε και το Υπουργείο Γεωργίας μέχρι το 1942. Στις εκλογές του 1946 εκλέχθηκε βουλευτής με την Ηνωμένη Παράταξη Εθνικοφρόνων. Στις εκλογές του 1950 και του 1951 δεν κατόρθωσε να εκλεγεί. Εκλέχθηκε ξανά το 1956 με το ψηφοδέλτιο της ΕΡΕ, ενώ την περίοδο 1958-1961 ανέλαβε εκ νέου Υπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση του Καραμανλή. Το 1961 εκλέχθηκε για τελευταία φορά βουλευτής.

  ΙΟΥΛΙΑ ΓΑΛΗΝΟΥ http://ellinis.blogspot.com/

Πώς οι Βρετανοί ανακατέκτησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες και ίδρυσαν μια Αγγλοαμερικανική Αυτοκρατορία....

 

«The Special Relationship»: Πώς οι Βρετανοί ανακατέκτησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες και ίδρυσαν μια Αγγλοαμερικανική Αυτοκρατορία

Από τη Cynthia Chung 

« Ούτε η σίγουρη αποτροπή του πολέμου, ούτε η συνεχής άνοδος της παγκόσμιας οργάνωσης θα επιτευχθούν χωρίς … μια ειδική σχέση μεταξύ της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και Αυτοκρατορίας και των Ηνωμένων Πολιτειών …όχι μόνο την αυξανόμενη φιλία και την αμοιβαία κατανόηση μεταξύ των δύο τεράστιων αλλά συγγενικών μας συστημάτων κοινωνία, αλλά η συνέχιση της στενής σχέσης μεταξύ των στρατιωτικών μας συμβούλων ».

– Ουίνστον Τσόρτσιλ, «Λόγος Σιδηρούν Παραπέτασμα», 1946

Αυτό θα ακούγεται σαν μια εξωφρενική δήλωση σε πολλούς. Πώς θα μπορούσαν οι Βρετανοί να είχαν ανακαταλάβει τις Ηνωμένες Πολιτείες;! Δεν κέρδισαν ποτέ κανέναν πόλεμο εναντίον της και μέχρι τον 20ο αιώνα πολεμούσαν πάντα δίπλα στις Ηνωμένες Πολιτείες ως έμπιστος σύμμαχος. Και δεν είναι μάλλον το αντίθετο, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν υπαγορεύουν τη βρετανική εξωτερική πολιτική σε αυτό το σημείο;

Είναι αλήθεια ότι η Βρετανία δεν κέρδισε ποτέ έναν πόλεμο εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και έγινε κατανοητό από τα μέσα του 19ου αιώνα ότι οι Βρετανοί δεν θα κατάφερναν ποτέ να κατακτήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες εξωτερικά. Αντίθετα, αν ήταν επιτυχείς, θα χρειαζόταν να κατακτηθεί από μέσα , στην οποία αφιερώνεται αυτή η εργασία στην αφήγηση της ιστορίας.

Δύο αντίθετα συστήματα

Κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, η βρετανική υποστήριξη προς τον Συνομοσπονδιακό στρατό είχε φτάσει σε σημείο όπου η Βρετανία θα είχε σίγουρα παρέμβει στρατιωτικά για λογαριασμό τους αν δεν ήταν ο Τσάρος Αλέξανδρος Β' που ανέπτυξε το ρωσικό ναυτικό τόσο στις ανατολικές όσο και στις δυτικές ακτές της Αμερικής για επτά μήνες προς υποστήριξη της Ένωσης Λίνκολν. Η Ρωσία ήταν έτοιμη να πάει σε πόλεμο με τη Βρετανία για να κρατήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες ολόκληρες.

Ο Τσάρος Αλέξανδρος Β' εξήγησε σε μια συνέντευξη με τον υπέρ της βιομηχανίας Αμερικανό τραπεζίτη Γουόρτον Μπάρκερ στις 17 Αυγούστου 1879 γιατί θεώρησε σημαντικό ότι η Ρωσία έπρεπε να λάβει μια τόσο ισχυρή στάση στον Εμφύλιο Πόλεμο της Αμερικής (δημοσιεύτηκε στο The Independent στις 24 Μαρτίου 1904):

«…Όλα αυτά τα έκανα λόγω αγάπης για τη δική μου αγαπημένη Ρωσία, παρά για αγάπη για την Αμερικανική Δημοκρατία. Ενήργησα έτσι γιατί κατάλαβα ότι η Ρωσία θα είχε ένα πιο σοβαρό έργο να εκτελέσει εάν η Αμερικανική Δημοκρατία, με προηγμένη βιομηχανική ανάπτυξη διαλυόταν και η Μεγάλη Βρετανία έπρεπε να αφεθεί στον έλεγχο των περισσότερων κλάδων της σύγχρονης βιομηχανικής ανάπτυξης ».

Με άλλα λόγια, ο Τσάρος Αλέξανδρος Β' κατάλαβε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν δημιουργήσει το μόνο οικονομικό σύστημα (γνωστό ως «Αμερικάνικο Σύστημα») που ήταν ικανό να ανταγωνιστεί και να νικήσει τη σκλαβική οικονομική πολιτική του ελεύθερου εμπορίου της Βρετανίας. (Για μια επισκόπηση του τι είναι το Αμερικανικό Σύστημα, ανατρέξτε εδώ και εδώ .)

Σε πλήρη αντίθεση με αυτό το συναίσθημα, ο Λόρδος Ρόμπερτ Σέσιλ, ο οποίος αργότερα έγινε Μαρκήσιος του Σάλσμπερι, μια πολύ εξέχουσα θέση στη βρετανική ομοτιμία και που υπηρέτησε τρεις φορές ως Πρωθυπουργός της Βρετανίας, είχε να πει αυτό στο Κοινοβούλιο κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου:

« Οι Βόρειες Πολιτείες της Αμερικής δεν μπορούν ποτέ να είναι σίγουροι φίλοι γιατί είμαστε αντίπαλοι, αντίπαλοι πολιτικά, αντίπαλοι εμπορικά…Με τις Νότιες Πολιτείες, η υπόθεση είναι εντελώς αντίστροφη . Ο πληθυσμός είναι αγροτικός λαός. Παρέχουν την πρώτη ύλη της βιομηχανίας μας και καταναλώνουν τα προϊόντα που κατασκευάζουμε από αυτήν. Μαζί τους, κάθε συμφέρον πρέπει να μας οδηγήσει στην καλλιέργεια φιλικών σχέσεων, και όταν άρχισε ο πόλεμος επανήλθαν αμέσως στην Αγγλία ως φυσικό σύμμαχό τους . ”

Με άλλα λόγια, οι φυτείες βαμβακιού που λειτουργούσαν με σκλάβους στον αμερικανικό Νότο, ήταν στην υπηρεσία του παγκόσμιου εμπορίου βαμβακιού της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, το οποίο επίσης λειτουργούσε με δουλεία σκλάβων από την Ινδία και διεξήγαγε τρομερή εκμετάλλευση των Βρετανών βαμβακερών της.

Ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος αφορούσε δύο διαφορετικά οικονομικά συστήματα σε αντίθεση μεταξύ τους, και ήταν ο Νότος που ήταν ο «φυσικός σύμμαχος» της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Ωστόσο, η Ένωση κέρδισε τον Εμφύλιο Πόλεμο και οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν να κρατηθούν ολόκληρες. Ο Νότος έπρεπε να τερματίσει τη δουλεία του και οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν να απωθήσουν την οικονομική πολιτική της Βρετανίας που βασιζόταν σε σκλάβους (για περισσότερα σχετικά με αυτήν την ιστορία, ανατρέξτε εδώ ).

Στην πραγματικότητα, πολλοί ηγέτες σε όλο τον κόσμο, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου απωθούσαν τη σκλαβική οικονομική πολιτική του ελεύθερου εμπορίου της Βρετανίας που επιβάλλονταν από τη Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών. Με ηγετική αντιπολίτευση να προέρχεται από τη Γερμανία, τη Ρωσία, την Ιαπωνία και την Κίνα , εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το 1879, ο Ότο φον Μπίσμαρκ έσπασε το σύστημα ελεύθερων συναλλαγών της Γερμανίας εφαρμόζοντας μια αμερικανικού τύπου δασμολογική πολιτική για το έθνος του. Η συγγένεια μεταξύ της Γερμανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών έγινε τόσο ισχυρή εκείνη την εποχή που η ομιλία του Ότο φον Μπίσμαρκ στο κοινοβούλιο (1879) αναφέρθηκε από τον ΜακΚίνλι στο βήμα στο Κογκρέσο των ΗΠΑ:

« Μια επιτυχία των Ηνωμένων Πολιτειών στην υλική ανάπτυξη είναι η πιο λαμπρή της σύγχρονης εποχής. Το αμερικανικό έθνος όχι μόνο γέννησε και κατέστειλε επιτυχώς τον πιο γιγαντιαίο και ακριβό πόλεμο όλης της ιστορίας, αλλά αμέσως μετά διέλυσε τον στρατό του, βρήκε δουλειά για όλους τους στρατιώτες και πεζοναύτες του, ξεπλήρωσε το μεγαλύτερο μέρος του χρέους του, έδωσε εργασία και σπίτια σε όλους τους άνεργοι στην Ευρώπη όσο πιο γρήγορα μπορούσαν να φτάσουν στο έδαφός της και ακόμα με ένα σύστημα φορολογίας τόσο έμμεσο ώστε να μην γίνονται αντιληπτοί, πολύ λιγότερο αισθητές… Επειδή κατά την εσκεμμένη μου κρίση ότι η ευημερία της Αμερικής οφείλεται κυρίως στους προστατευτικούς νόμους της, Προτρέπω ότι η Γερμανία έχει φτάσει τώρα σε εκείνο το σημείο, όπου είναι απαραίτητο να μιμηθεί το δασμολογικό σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών ».

Ο Ότο φον Μπίσμαρκ οργανωνόταν έντονα για την κατασκευή του σιδηροδρόμου Βερολίνου προς Βαγδάτη, ο οποίος μετά από μεγάλη αντίσταση και καθυστέρηση θα ολοκληρωνόταν μόλις το 1940. Αν αυτό είχε επιτευχθεί κατά τη διάρκεια της ζωής του Ότο φον Μπίσμαρκ, η Μέση Ανατολή θα μπορούσε να είχε αποφύγει τη σκάλισμα του Σάικς Πικότ επάνω .

Το 1869, Ιάπωνες εκσυγχρονιστές που συνεργάζονταν απευθείας με τους στρατηγούς του Lincoln-Carey διεύθυναν την Αποκατάσταση του Meiji που βιομηχανοποίησε την Ιαπωνία.

Τις δεκαετίες του 1880 και του 1890, οι βιομήχανοι της Φιλαδέλφειας Lincoln-Carey είχαν συμβόλαιο για τεράστια έργα υποδομής και οικοδόμησης εθνών στην Κίνα. Ο χριστιανός ιεραπόστολος της Χαβάης Frank Damon, έχοντας συμμετάσχει στις στρατηγικές της ομάδας Carey σε πολύ υψηλό επίπεδο, βοήθησε στην υποκίνηση, τη διαμόρφωση και την οικοδόμηση της οργάνωσης Sun Yat-sen που γέννησε τη σύγχρονη Κίνα.

Ο Sun Yat-sen αναφέρθηκε στον θαυμασμό του για τις ΗΠΑ του Λίνκολν ως τη βάση για ένα νέο πολυπολικό σύστημα λέγοντας:

« Ο κόσμος έχει ωφεληθεί πολύ από την ανάπτυξη της Αμερικής ως βιομηχανικού και εμπορικού έθνους. Έτσι, μια ανεπτυγμένη Κίνα με τα τετρακόσια εκατομμύρια πληθυσμό της, θα είναι ένας άλλος Νέος Κόσμος με την οικονομική έννοια. Τα έθνη που θα συμμετάσχουν σε αυτή την εξέλιξη θα αποκομίσουν τεράστια πλεονεκτήματα. Επιπλέον, η διεθνής συνεργασία αυτού του είδους δεν μπορεί παρά να βοηθήσει στην ενίσχυση της Αδελφότητας των Ανθρώπων ».

Οι Τρεις Αρχές του Λαού από τον Sun Yat-sen και το Εθνικό Σύστημα Πολιτικής Οικονομίας του Friedrich List διαμορφώθηκαν και τα δύο σύμφωνα με την οικονομία του αμερικανικού συστήματος.

Ήταν ξεκάθαρο ότι η ηγεσία του κόσμου είχε ξεκινήσει ένα κοινό μονοπάτι και επιθυμούσε να εισέλθει σε μια νέα εποχή όπου η δουλεία θα μπορούσε πραγματικά να γίνει παρελθόν. ότι το άτομο έπρεπε από εδώ και στο εξής να θεωρείται ιερό, ότι μετά από αιώνες βάναυσου πολέμου ο κόσμος ήταν επιτέλους έτοιμος για ειρήνη και ήταν πρόθυμος να υποστηρίξει την ελευθερία και την ελευθερία για όλους.

Ήταν απλώς ένα όνειρο;

Όχι, δεν ήταν απλώς ένα όνειρο, αν και ήταν εξίσου φευγαλέο. Ο λόγος για αυτό βρίσκεται στη λίστα με τα ονόματα παρακάτω.

Αυτή η λίστα δεν είναι καθόλου πλήρης, υπάρχουν πολλά περισσότερα ονόματα που δολοφονήθηκαν ή εκδιώχθηκαν από τις θέσεις τους σε αυτήν την εκκαθάριση των υποστηρικτών του «Αμερικανικού Συστήματος».

Ωστόσο, ούτε καν αυτή η συνεχιζόμενη εκκαθάριση θεωρήθηκε αρκετή για να εγγυηθεί ότι τίποτα δεν θα ξαναρχόταν σε αντίθεση με το σύστημα της αυτοκρατορίας. Για αυτόν τον λόγο ο κόσμος παρασύρθηκε σε δύο παγκόσμιους πολέμους…

Ελευθερία για Όλους;

« Δύο συστήματα είναι μπροστά στον κόσμο. Το ένα προσβλέπει στην αύξηση του ποσοστού των προσώπων και του κεφαλαίου που ασχολούνται με το εμπόριο και τις μεταφορές, και συνεπώς να μειώσει το ποσοστό που ασχολείται με την παραγωγή εμπορευμάτων με τα οποία γίνεται το εμπόριο, με κατ' ανάγκη μειωμένη απόδοση στην εργασία όλων. ενώ ο άλλος επιδιώκει να αυξήσει το ποσοστό που ασχολείται με την εργασία της παραγωγής και να μειώσει το ποσοστό που ασχολείται με το εμπόριο και τις μεταφορές, με αυξημένη απόδοση σε όλους, δίνοντας στον εργάτη καλούς μισθούς και στον ιδιοκτήτη του κεφαλαίου καλά κέρδη… Κάποιος κοιτάζει τη φτωχολογιά , άγνοια, ερήμωση και βαρβαρότητα. το άλλο στην αύξηση του πλούτου, της άνεσης, της ευφυΐας, του συνδυασμού δράσης και του πολιτισμού. Κάποιος κοιτάζει προς τον παγκόσμιο πόλεμο. το άλλο προς την καθολική ειρήνη.Το ένα είναι το αγγλικό σύστημα. το άλλο που μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι που αποκαλούμε αμερικανικό σύστημα, γιατί είναι το μόνο που επινοήθηκε ποτέ, η τάση του οποίου ήταν να εξυψώνει και να εξισώνει την κατάσταση του ανθρώπου σε όλο τον κόσμο ».

– Henry C. Carey, Harmony of Interests , 1851

Αυτά τα λόγια που γράφτηκαν από τον Henry C. Carey κάποτε έγιναν αντιληπτά από πολλούς ως η εγγενής διαφορά μεταξύ του αγγλικού και του αμερικανικού οικονομικού συστήματος. Ωστόσο, σήμερα, έχουμε ξεχάσει πολλά για το τι συνιστά το αμερικανικό σύστημα.

Και οι Ρωμαίοι αντιμετώπισαν κάποτε μια παρόμοια υπαρξιακή περίσταση.

Ο Junius Brutus, γνωστός ως ο άνθρωπος που έσωσε τη Ρώμη , τερμάτισε την τυραννία της κυριαρχίας του βασιλιά Superbus κατά την Εποχή των Βασιλείων της Ρώμης. Ήταν οι ενέργειες του Ιούνιου Βρούτου που οδήγησαν στο σχηματισμό της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, και ήταν αυτός που όρκουσε τον ρωμαϊκό λαό ότι δεν θα αποδεχόταν ποτέ ξανά την αυθαίρετη διακυβέρνηση ενός βασιλιά.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια σχεδόν πεντακοσίων ετών, ο ρωμαϊκός λαός ξεχνούσε όλο και περισσότερο αυτό το σημαντικό μάθημα και τι σήμαινε να είσαι Ρωμαίος πολίτης. Το 49 π.Χ., ο Ιούλιος Καίσαρας διέσχισε τον Ρουβίκωνα οδηγώντας σε εμφύλιο πόλεμο και ο ρωμαϊκός λαός του πρόσφερε ένα στέμμα για αυτό.

Ο ρωμαϊκός λαός είχε ξεχάσει τι σήμαινε να είσαι Ρωμαίος πολίτης. Είχαν ξεχάσει ότι ένας ελεύθερος λαός που υπερασπιζόταν την αξιοπρέπεια και την ελευθερία πάνω από όλα δεν θα δεχόταν ποτέ να υπηρετήσει υπό την αυθαίρετη διακυβέρνηση ενός βασιλιά, ενός αυτοκράτορα. Και μόλις ξέχασαν κάτι τέτοιο, είχαν απογυμνωθεί από κάθε ανδρεία που είχαν κάποτε. Είχαν γίνει απλά υποκείμενα, στο έλεος οποιουδήποτε βρέθηκε για εκείνη τη σύντομη στιγμή να κάθονται στο θρόνο (για περισσότερα σχετικά με αυτήν την ιστορία, ανατρέξτε εδώ ).

Αν δεν προσέξουμε, μια τέτοια στιγμή θα μας επισκεφτεί…

***

Οι παγκόσμιοι πόλεμοι διεξήχθησαν για να διχάσουν τις συνεργασίες που σχηματίζονταν ενάντια στο σύστημα της αυτοκρατορίας. Η Γερμανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες επρόκειτο να αντιπαρατεθούν και στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Η Ιαπωνία επρόκειτο επίσης να βρεθεί αντιμέτωπη με τις Ηνωμένες Πολιτείες στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ως αποτέλεσμα, οι οικονομίες της Γερμανίας και της Ιαπωνίας υποχώρησαν σε μεγάλο βαθμό και η κυριαρχία τους ήταν άκυρη. Από μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία και η Ιαπωνία δεν είχαν άλλη επιλογή από το να επιβάλουν τη βούληση της νεοσύστατης Αγγλοαμερικανικής Αυτοκρατορίας (για την ιστορία του πώς η Βρετανία δημιούργησε και τους δύο παγκόσμιους πολέμους, ανατρέξτε στο βιβλίο του Carroll Quigley "The Anglo-American Establishment" και μου χαρτί ).

Η Ρωσία και η Κίνα ήταν ό,τι είχε απομείνει. Ως εκ τούτου, τα 76 χρόνια Ψυχρού Πολέμου είναι δυνατά…

Πώς όμως οι Ηνωμένες Πολιτείες προσελκύθηκαν από τη Βρετανία ως συνέπεια των παγκοσμίων πολέμων;

Κάτω από τη Θάλασσα της Δικτατορίας

« Η Δυτική Ευρώπη έχει μόνο 20 με 30 ακόμη χρόνια δημοκρατίας. Μετά από αυτό θα γλιστρήσει, χωρίς κινητήρα και πηδάλιο, κάτω από τη γύρω θάλασσα της δικτατορίας, και αν η υπαγόρευση προέρχεται από πολιτικό γραφείο ή χούντα δεν θα κάνει τόση διαφορά. ”

– Willy Brandt (Γερμανός Ομοσπονδιακός Καγκελάριος, ακριβώς πριν παραιτηθεί το 1974)

Αυτό που παραλείπει ο Willy Brandt, τον οποίο ο Samuel P. Huntington αναφέρει με τόση αγάπη τόσο στο « The Crisis of Democracy » και στο « Disffected Democracies » του, ήταν ότι αυτό δεν οραματιζόταν μόνο ως αναπόφευκτο για τη Δυτική Ευρώπη, αλλά και για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Τσόρτσιλ είχε ανακοινώσει το Σιδηρούν Παραπέτασμα στις 5 Μαρτίου 1946 , δηλώνοντας τη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα ως τους επόμενους στόχους. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεσμευόταν σε αυτή τη μακροπρόθεσμη ψυχροπολεμική αντιπαράθεση, ήταν κατανοητό ότι ήταν μόνο θέμα χρόνου να αντιληφθούν όλο και περισσότερο την αναγκαιότητα της αυτοκρατορίας, μιας παγκόσμιας δικτατορίας και να εγκαταλείψουν τα συνταγματικά τους ιδανικά.

Τον Αύγουστο του 1946, μετά την ρίψη πυρηνικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, ο Μπέρτραντ Ράσελ (μέλος της Fabian Society και Βρετανός μεγάλος στρατηγός) έγραψε το The Bomb and Civilization , καλώντας για μια παγκόσμια κυβέρνηση:

« Είτε ο πόλεμος είτε ο πολιτισμός πρέπει να τελειώσει και αν θέλουμε να τελειώσει ο πόλεμος, πρέπει να υπάρχει μια διεθνής αρχή, με μόνη δύναμη να κάνει τις νέες βόμβες…Αλλά φοβάμαι ότι όλα αυτά είναι ουτοπικά… Αν η Αμερική ήταν πιο ιμπεριαλιστική, Θα υπήρχε μια άλλη πιθανότητα, λιγότερο ουτοπική και λιγότερο επιθυμητή, αλλά ακόμα προτιμότερη από την εξάλειψη της πολιτισμένης ζωής. Θα ήταν δυνατό για τους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν τη θέση της ανωτερότητάς τους για να επιμείνουν στον αφοπλισμό όχι μόνο στη Γερμανία και την Ιαπωνία, αλλά παντού εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ή οπωσδήποτε, σε κάθε χώρα που δεν είναι έτοιμη να συνάψει στενή στρατιωτική συμμαχία με τις Ηνωμένες Πολιτείες Κράτη…Κατά τα επόμενα χρόνια, αυτή η πολιτική θα πρέπει να εφαρμοστεί. Εάν ένας ή δύο πόλεμοι ήταν απαραίτητοι, θα ήταν σύντομοι και σύντομα θα κατέληγαν σε αποφασιστική αμερικανική νίκη.Με αυτόν τον τρόπο, μια νέα Κοινωνία των Εθνών θα μπορούσε να δημιουργηθεί υπό την αμερικανική ηγεσία και η ειρήνη του κόσμου θα μπορούσε να εδραιωθεί με ασφάλεια. Αλλά φοβάμαι ότι ο σεβασμός για τη διεθνή δικαιοσύνη θα εμπόδιζε την Ουάσιγκτον να υιοθετήσει αυτή την «πολιτική»» .

Μόλις λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του 1946, ο Russell γράφει On The End of Nation-States που δημοσιεύτηκε στο Bulletin of Atomic Scientists :

"Υπάρχει μόνο ένας τρόπος με τον οποίο μπορούν να αποτραπούν οριστικά οι μεγάλοι πόλεμοι, και αυτός είναι η ίδρυση μιας διεθνούς κυβέρνησης… Υπάρχει μια άλλη μέθοδος με την οποία θεωρητικά θα μπορούσε να εξασφαλιστεί η ειρήνη του κόσμου, και αυτή είναι η υπεροχή ενός έθνους ή μια στενά συμμαχική ομάδα εθνών. Με αυτή τη μέθοδο η Ρώμη εξασφάλισε την ειρήνη της περιοχής της Μεσογείου για αρκετούς αιώνες. Η Αμερική αυτή τη στιγμή, αν ήταν πολεμική και ιμπεριαλιστική, θα μπορούσε να αναγκάσει τον υπόλοιπο κόσμο να αφοπλιστεί και να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο μονοπώλιο των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. Αλλά η χώρα δεν επιθυμεί τέτοιες επιχειρήσεις. Και σε λίγα χρόνια, η ευκαιρία θα χαθεί. Στο εγγύς μέλλον ένας παγκόσμιος πόλεμος, όσο τρομερός κι αν είναι, πιθανότατα θα κατέληγε σε αμερικανική νίκη χωρίς την καταστροφή του πολιτισμού στο δυτικό ημισφαίριο..»

Απίστευτα, το έτος 1946, λίγο περισσότερο από ένα χρόνο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ράσελ ζητούσε έναν ακόμη παγκόσμιο πόλεμο, έναν πόλεμο που θα τελείωνε τις δύο τελευταίες χώρες που απειλούσαν την αγγλοαμερικανική παγκόσμια ηγεμονία, τη Ρωσία και την Κίνα.

Ο λόγος για τον οποίο ο Ράσελ δήλωνε ότι σε λίγα χρόνια θα χανόταν η ευκαιρία ήταν η αναφορά στη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα που έπαιρναν τη βόμβα, κάτι που σε εκείνο το σημείο, το μεγάλο στρατηγικό πλεονέκτημα των Ηνωμένων Πολιτειών με φαινομενικά μηδενικές συνέπειες, αυτό το παράθυρο «ευκαιρίας» για μονομερή κολοσσιαία καταστροφή θα χανόταν.

Για αυτόν τον λόγο, τον Νοέμβριο του 1948, ο Ράσελ, ενώ μιλούσε σε μια συγκέντρωση στη Σχολή του Γουέστμινστερ, συγκλόνισε τους ακροατές του όταν υποστήριξε ένα προληπτικό πυρηνικό χτύπημα κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Υποστήριξε ότι ένας πόλεμος μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης ήταν αναπόφευκτος. Ως εκ τούτου, θα ήταν μια ανθρωπιστική χειρονομία να τερματιστεί ένας πυρηνικός πόλεμος γρήγορα και μονομερώς.

Στις 29 Αυγούστου, η Σοβιετική Ένωση πραγματοποίησε την πρώτη της επιτυχημένη δοκιμή όπλων. Το λεγόμενο παράθυρο της «ευκαιρίας» χάθηκε για τη διαμόρφωση μιας γρήγορης παγκόσμιας κυριαρχίας υπό την ηγεσία των Αμερικανών.

Οι Σοβιετικοί είχαν ανακαλύψει πώς να δημιουργήσουν μια ατομική βόμβα αρκετά χρόνια πριν από την ημερομηνία του 1953 που είχε προβλέψει η CIA. Αυτή η έλευση ήταν αποθαρρυντική για όσους είχαν παρόμοιες ελπίδες με αυτή του Russell, ωστόσο, το κατάλαβαν όχι επειδή χάθηκε κάθε ελπίδα, αλλά ότι τώρα θα έπρεπε να παιχτεί ένα πολύ μεγαλύτερο παιχνίδι.

Η απόκτηση της ατομικής βόμβας από τους Σοβιετικούς χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία για τη δημιουργία ενός στρατιωτικού βιομηχανικού συγκροτήματος εντός των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η Μικτή Επιτροπή Πληροφοριών υπέβαλε μια εκτίμηση για τη φύση της πυρηνικής απειλής από τους Σοβιετικούς. Το JIC-502, με τίτλο «Επιπτώσεις της σοβιετικής κατοχής ατομικών όπλων» και συντάχθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1950 , ισχυριζόταν ότι μόλις οι Σοβιετικοί είχαν 200 ατομικές βόμβες, θα μπορούσαν να εξαπολύσουν μια αιφνιδιαστική επίθεση και να νικήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ήταν το JIC-502 που θα ήταν το πρώτο που θα πρότεινε μια αιτιολόγηση για την ιδέα του προληπτικού πρώτου χτυπήματος, υποστηριζόμενη από μια τεράστια στρατιωτική συσσώρευση υπό το πρόσχημα του προληπτικού πολέμου.

Το NSC-68 θα συνταχθεί την ίδια χρονιά, δηλώνοντας ότι οι ΗΠΑ βρίσκονταν στο ηθικό ισοδύναμο του πολέμου με τη Σοβιετική Ένωση και ζήτησαν να ολοκληρωθεί μια μαζική στρατιωτική συσσώρευση μέχρι το 1954 που ονομάστηκε «έτος του μέγιστου κινδύνου», το έτος JIC- Ο 502 ισχυρίστηκε ότι οι Σοβιετικοί θα επιτύχουν στρατιωτική υπεροχή και θα μπορούσαν να ξεκινήσουν πόλεμο εναντίον των ΗΠΑ Αυτή η προτεινόμενη στρατιωτική συσσώρευση θα αύξανε τον αμυντικό προϋπολογισμό από 10 δισεκατομμύρια δολάρια σε 40 δισεκατομμύρια δολάρια από το 1950-53. (Όπως γνωρίζουμε τώρα αυτή η απόφαση δεν βασίστηκε σε πραγματικές παρατηρήσεις σοβιετικής ικανότητας ή πρόθεσης, για περισσότερα σχετικά, ανατρέξτε εδώ .)

Την ίδια περίοδο συντάχθηκε ένα άλλο δόγμα ασφαλείας, με τίτλο «NSC-75: Έκθεση προς το NSC από τον Εκτελεστικό Γραμματέα για τις Βρετανικές Στρατιωτικές Δεσμεύσεις». Η έκθεση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι εάν η Βρετανική Αυτοκρατορία κατέρρεε και η Βρετανία δεν μπορούσε πλέον να πραγματοποιήσει αυτές τις αναπτύξεις, υπερασπίζοντας τον «ελεύθερο κόσμο» ενάντια στους Σοβιετικούς, οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να ασκήσουν την τρέχουσα εξωτερική πολιτική τους, συμπεριλαμβανομένου του NSC-68.

Έτσι συμπεραίνεται στην έκθεση ότι θα ήταν πιο οικονομικό να βοηθήσουμε τη Βρετανία να σώσει την Αυτοκρατορία της!

Αν αναρωτιόσαστε ποτέ γιατί η CIA βρισκόταν συνεχώς σε συνδυασμό με τη Βρετανική Υπηρεσία Πληροφοριών, ξεκινώντας από την ίδρυσή της, σε μια σειρά από πραξικοπήματα σε χώρες που δεν είχαν λόγο να βρίσκονται, τώρα ξέρετε γιατί (για περισσότερα σχετικά, δείτε εδώ ).

Οι ΗΠΑ είχαν περάσει από μια ρητή αποστολή για τον τερματισμό του ιμπεριαλισμού παγκοσμίως υπό τον Ρούσβελτ, στην ενεργό υποστήριξη και υποστήριξη των βρετανικών αποικιών και των υποτελών κρατών υπό τον Τρούμαν.

Ο Καίσαρας είχε παραδοθεί το στέμμα του και ο αμερικανικός λαός δεν είχε ιδέα.

Ένας αιώνας πολέμου

Ως συνέπεια αυτής της πολύ ανόητης απόφασης, οι Ηνωμένες Πολιτείες βρέθηκαν να κάνουν τις προσφορές της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και είχαν πολλά να κάνουν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για την εκ νέου διασφάλιση των βρετανικών συμφερόντων.

Βλέπετε, μεγάλο μέρος του κόσμου είχε καταλάβει ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος αφορούσε την κυριαρχία των εθνών-κρατών ενάντια στην τυραννία του φασισμού και της αυτοκρατορίας. Άλλωστε, οι ιμπεριαλιστές και οι φασίστες βρέθηκαν συχνά συνδεδεμένοι χέρι-χέρι, όπως φαίνεται με τον Εδουάρδο Η' (αν και δεν ήταν μόνος στη βρετανική βασιλική οικογένεια στις απόψεις του), την κυβέρνηση του Βισύ στη Γαλλία, τον βασιλιά της Ιταλίας Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ' που διόρισε τον Μπενίτο Μουσολίνι πρωθυπουργό το 1922 (ο οποίος καθαίρεσε τον Μουσολίνι μόνο το 1943 όταν ήταν σαφές ότι επρόκειτο να χάσουν τον πόλεμο) και την Αυτοκρατορική Ιαπωνία υπό τον αυτοκράτορα Χιροχίτο.

Γι' αυτόν τον λόγο είδαμε, πριν καν τελειώσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, τους ιμπεριαλιστές και τους φασίστες να συζητούν μεταξύ τους για το τι θα σχημάτιζε τον μεταπολεμικό κόσμο. Αυτός είναι ο λόγος που οι χώρες που επιλέχθηκαν να επιβλέψουν αυτή τη Μεγάλη Στρατηγική μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο θα ήταν οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιαπωνία, παρά η επιλογή του Ρούσβελτ μεταξύ των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Βρετανίας και της Κίνας.

Ωστόσο, χώρες από όλο τον κόσμο άρχισαν να ξεσηκώνονται ενάντια στους αποικιακούς καταπιεστές τους μόλις «νικήθηκε» ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Διότι καταλάβαιναν ότι αν η ελευθερία και η κυριαρχία για όλους είχαν όντως κερδίσει, δεν υπήρχε άλλος χώρος για τη βάναυση κυριαρχία της αποικιοκρατίας. Τέλος, όλες οι χώρες θα έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.

Ο Χο Τσι Μινχ, ένας σύμμαχος του Ρούσβελτ που είχε πολεμήσει ενάντια στους Ιάπωνες φασίστες ιμπεριαλιστές κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, υπέγραψε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας για ένα νέο έθνος, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ στις 2 Σεπτεμβρίου 1945 , δηλώνοντας τα εξής:

« Ένας λαός που αντιτάχθηκε με θάρρος στη γαλλική κυριαρχία για περισσότερα από ογδόντα χρόνια, ένας λαός που πολέμησε δίπλα-δίπλα με τους Συμμάχους ενάντια στους φασίστες αυτά τα τελευταία χρόνια – ένας τέτοιος λαός πρέπει να είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος ».

Μετά από μια μακρά και φρικτή μάχη ενάντια στους αδίστακτους Ιάπωνες φασίστες, με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας κατά τη διάρκεια του πολέμου, ήταν η ελπίδα του Χο Τσι Μινχ ότι το Βιετνάμ θα μπορούσε να επιστρέψει στις παλιές μέρες της ειρήνης με τη νέα του ανεξαρτησία από την αποικιοκρατία. κανόνας.

Αντίθετα, οι Γάλλοι θα επανέλθουν στο Βιετνάμ για να εξασφαλίσουν εκ νέου την αποικιακή περιουσία τους. Όταν άρχισαν να σχηματίζονται σπίθες επανάστασης στην Αλγερία, οι Ηνωμένες Πολιτείες συμφώνησαν να εισέλθουν στο Βιετνάμ για να υποστηρίξουν τα αποικιακά συμφέροντα της Γαλλίας (για περισσότερα σχετικά, ανατρέξτε εδώ ).

Υπήρχε και ένας άλλος λόγος.

Στο Σχέδιο Μνημονίου της 3ης Νοεμβρίου 1965 από τον Υπουργό Άμυνας ΜακΝαμάρα προς τον Πρόεδρο Τζόνσον, γράφεται κάτω από το « Μαθήματα Δράσης στο Βιετνάμ »:

« Η απόφαση του Φεβρουαρίου να βομβαρδιστεί το Βόρειο Βιετνάμ και η έγκριση του Ιουλίου για τις αναπτύξεις της Φάσης Ι έχουν νόημα μόνο εάν υποστηρίζουν μια μακροπρόθεσμη πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών για τον περιορισμό της κομμουνιστικής Κίνας. Η Κίνα –όπως η Γερμανία το 1917, η Γερμανία στη Δύση και η Ιαπωνία στην Ανατολή στα τέλη της δεκαετίας του 30, και όπως η ΕΣΣΔ το 1947– φαίνεται ως μια μεγάλη δύναμη που απειλεί να υπονομεύσει τη σημασία και την αποτελεσματικότητά μας στον κόσμο και, πιο απομακρυσμένα, αλλά περισσότερο απειλητικά, να οργανώσει όλη την Ασία εναντίον μας… Αυτή η κατανόηση μιας απλής απειλής για την ασφάλεια είναι συνυφασμένη με μια άλλη αντίληψη– δηλαδή, ότι έχουμε την άποψή μας για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να κινούνται οι ΗΠΑ και για την ανάγκη η πλειονότητα του υπόλοιπου κόσμου να κινείται προς την ίδια κατεύθυνση, εάν θέλουμε να επιτύχουμε τον εθνικό μας στόχο…τον ρόλο που έχουμε κληρονομήσει και έχουμε επιλέξει για τον εαυτό μας για το μέλλον είναι να επεκτείνουμε την επιρροή και τη δύναμή μας για να εμποδίσουμε ιδεολογίες που είναι εχθρικές προς αυτούς τους στόχους και να κινήσουμε τον κόσμο, όσο καλύτερα μπορούμε, προς την κατεύθυνση που προτιμάμε . Οι στόχοι μας δεν μπορούν να επιτευχθούν και ο ηγετικός μας ρόλος δεν μπορεί να διαδραματιστεί εάν επιτραπεί σε κάποιο ισχυρό και επιθετικό έθνος -είτε η Γερμανία, η Ιαπωνία, η Ρωσία ή η Κίνα- να οργανώσει το μέρος του κόσμου σύμφωνα με μια φιλοσοφία αντίθετη με τη δική μας ».

Μια φιλοσοφία που αντιτίθεται στην αγγλοαμερικανική υπεροχή δηλαδή.

Bandung: The Voice of the People

Παρά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί ξεκίνησαν τον πόλεμο της Κορέας από το 1950 έως το 1953 και συμμετείχαν σε πραξικόπημα μαζί με τη βρετανική MI6 του πρωθυπουργού του Ιράν Mosaddegh και εκτροχιάζοντας τον αγώνα του Ιράν για ενάμιση αιώνα για κυριαρχία, μεγάλο μέρος του κόσμου εξακολουθούσε να ελπίζει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν ακόμη υπέκυψε πλήρως στο κάλεσμα της σειρήνας προς την αυτοκρατορία.

Γι' αυτόν τον λόγο διεξήχθη η Διάσκεψη του Μπαντούνγκ, μια διάσκεψη που πιθανότατα δεν έχετε ακούσει ποτέ, και όπου περισσότερο από το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού εκπροσωπήθηκε στην έκκλησή τους για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Η ελπίδα αυτών των χωρών ήταν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα το υποστήριζαν, γιατί καταλάβαιναν ότι ήταν απίθανο να επιτύχουν στην αψηφία τους ενάντια στα συστήματα αυτοκρατορίας χωρίς την αμερικανική υποστήριξη.

Κατάλαβαν επίσης ότι οι ιδρυτικές αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών αφορούσαν αυτό ακριβώς το πράγμα και ήταν η ελπίδα τους ότι οι Αμερικανοί θα θυμόντουσαν την αρχική τους υπόθεση ενάντια στην αυτοκρατορία.

Η Διάσκεψη του Μπαντούνγκ που πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 1955 ήταν η πρώτη μεγάλης κλίμακας ασιατική-αφρικανική διάσκεψη στην ιστορία, με πέντε διοργανωτές της ήταν η Ινδονησία, η Ινδία, η Σρι Λάνκα (πρώην βρετανική αποικία Κεϋλάνη), η Μιανμάρ (πρώην βρετανική αποικία Βιρμανία) και το Πακιστάν ( όλα φρέσκα από τη βρετανική και ολλανδική αποικιοκρατία). Το συνέδριο έλαβε χώρα σε έξι ημέρες και πραγματοποιήθηκε στο Bandung, Δυτική Ιάβα, Ινδονησία. Συμμετείχαν 29 χώρες, που αντιπροσωπεύουν συνολικό πληθυσμό 1,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, το 54% του παγκόσμιου πληθυσμού εκείνη την εποχή.

Οι δηλωμένοι στόχοι του συνεδρίου ήταν να προωθήσει την αφροασιατική οικονομική και πολιτιστική συνεργασία και να αντιταχθεί στην αποικιοκρατία ή τη νεοαποικιοκρατία από οποιοδήποτε έθνος. Το συνέδριο ήταν ένα σημαντικό βήμα προς την τελική δημιουργία του Κινήματος των Αδεσμεύτων, το οποίο ήταν μια προσπάθεια αποφυγής του πολωμένου κόσμου του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ κομμουνιστικών και καπιταλιστικών κρατών. Με βάση τις αρχές που συμφωνήθηκαν στη Διάσκεψη του Μπαντούνγκ το 1955, το Κίνημα των Αδεσμεύτων ιδρύθηκε το 1961 στο Βελιγράδι της Γιουγκοσλαβίας με πρωτοβουλία του Ινδού πρωθυπουργού Jawaharlal Nehru, του Προέδρου της Γκάνας Kwame Nkrumah, του Προέδρου της Ινδονησίας Sukarno, του Προέδρου της Αιγύπτου Gamal Abdel Nasser. και ο γιουγκοσλάβος πρόεδρος Γιόσιπ Μπροζ Τίτο.

Όλοι αυτοί οι άνδρες στην παραπάνω εικόνα εκλέχτηκαν ηγέτες των αντίστοιχων χωρών τους, οι οποίοι ήταν οπαδοί του Αμερικανικού Συστήματος και εξακολουθούσαν να έχουν μεγάλη ελπίδα οι Ηνωμένες Πολιτείες να επιστρέψουν στις ρίζες τους ως αντιιμπεριαλιστική δύναμη στον κόσμο (για περισσότερα αυτό αναφέρεται εδώ .)

Αυτό αποτέλεσε σε μεγάλο βαθμό το πνεύμα της Διάσκεψης του Μπαντούνγκ όπως φαίνεται από αυτή τη δήλωση του Sun Yat-sen, του πρώτου Προέδρου της Δημοκρατίας της Κίνας στην Κίνα, στο βιβλίο του A True Solution for the Chinese Question (1904):

« Το να επιδιώξουμε τη σωτηρία της Κίνας είναι αποκλειστικά δικό μας καθήκον, αλλά καθώς το πρόβλημα βρήκε πρόσφατα παγκόσμιο ενδιαφέρον, εμείς, για να βεβαιωθούμε για την επιτυχία μας… πρέπει να απευθυνθούμε ιδιαίτερα στον λαό των Ηνωμένων Πολιτειών για συμπάθεια και υποστήριξη, είτε ηθική είτε υλική, επειδή είστε οι πρωτοπόροι του δυτικού πολιτισμού στην Ιαπωνία: Επειδή σκοπεύουμε να διαμορφώσουμε την κυβέρνησή μας σύμφωνα με τη δική σας. Πάνω απ' όλα, γιατί είστε υπέρμαχος της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Ελπίζουμε να βρούμε πολλούς Λαφαγιέτ ανάμεσά σας .»

Και στην πραγματεία του το 1919:

Στην εναρκτήρια ομιλία στη Διάσκεψη του Μπαντούνγκ (Απρίλιος 1955), ο Πρόεδρος Σουκάρνο (ένας από τους κορυφαίους διοργανωτές του) μίλησε:

«Σήμερα είναι μια περίφημη επέτειος σε εκείνη τη μάχη –κατά της αποικιοκρατίας. Στις 18 Απριλίου 1775, μόλις πριν από 180 χρόνια, ο Paul Revere περπάτησε τα μεσάνυχτα στην ύπαιθρο της Νέας Αγγλίας, προειδοποιώντας για την προσέγγιση των βρετανικών στρατευμάτων και για την έναρξη του Αμερικανικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας, του πρώτου επιτυχημένου αντιαποικιακού πολέμου στο ιστορικό y. Σχετικά με αυτή τη μεταμεσονύκτια βόλτα, ο ποιητής Longfellow έγραψε:

«Μια κραυγή περιφρόνησης και όχι φόβου,

«Μια φωνή στο σκοτάδι, ένα χτύπημα στην πόρτα,

«Και μια λέξη που θα αντηχεί για πάντα…»

Ναι, θα αντηχεί για πάντα. Αυτή η μάχη που ξεκίνησε πριν από 180 χρόνια δεν έχει ακόμη κερδηθεί πλήρως.

…Η αποικιοκρατία έχει επίσης τη σύγχρονη ενδυμασία της, με τη μορφή οικονομικού ελέγχου, πνευματικού ελέγχου, πραγματικού φυσικού ελέγχου από μια μικρή αλλά εξωγήινη κοινότητα μέσα σε ένα έθνος… Πρέπει να φροντίσουμε ιδιαίτερα να διασφαλίσουμε ότι η αρχή που συνήθως ονομάζεται «ζωντανό» και αφήστε να ζήσει η αρχή» – σημαδέψτε, δεν λέω, η αρχή του laisser-faire, laisser-passer, του φιλελευθερισμού, που είναι ξεπερασμένη – εφαρμόζεται πρώτα από όλα από εμάς πιο ολοκληρωμένα εντός των δικών μας ασιατικών και αφρικανικών συνόρων».

Τον Απρίλιο του 1954 λίγο πριν από τη Διάσκεψη της Γενεύης για το Βιετνάμ, ο Zhou Enlai, Πρωθυπουργός της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, ξεκίνησε διμερείς συμφωνίες με την Ινδία (υπό την ηγεσία του Nehru) και με τη Μιανμάρ (υπό την ηγεσία του U Nu) που καθιέρωσαν τις Πέντε Αρχές της Ειρηνικής Συνύπαρξης. Αυτή η πρωτοβουλία των Zhou, Nehru και U Nu θα γίνει μια κεντρική ιδέα που κινητοποιεί το Πνεύμα του Bandung.

Συνέδριο Μπαντούνγκ 1955.

Το Panchsheel ή Five Principles of Coexistence ήταν ένα νέο σύνολο αρχών για τη διεξαγωγή των διεθνών σχέσεων που θα αντανακλούσε τις φιλοδοξίες όλων των εθνών να συνυπάρξουν και να ευημερήσουν μαζί σε ειρήνη και αρμονία. Ήταν μια ειρηνική προσφορά ως εναλλακτική λύση στο πολεμικό δόγμα του Ψυχρού Πολέμου.

Το 2005 η κυβέρνηση του Υπουργείου Εξωτερικών της Ινδίας κυκλοφόρησε ένα φυλλάδιο για την 50η επέτειο του Panchsheel:

« Η διαχρονική συνάφεια του Panchsheel βασίζεται στις σταθερές του ρίζες στις πολιτιστικές παραδόσεις των δημιουργών του, δύο από τους αρχαιότερους πολιτισμούς του κόσμου. Ο δεσμός που δημιουργήθηκε με την εξάπλωση του Βουδισμού στην Κίνα έθεσε την ιστορική βάση για τη διατύπωση των αρχών του Panchsheel από την Ινδία και την Κίνα.

Στην 50ή επέτειο του Panchsheel, μπορούμε χωρίς δισταγμό να πούμε ότι η συνάφειά του, όπως ενσωματώνεται στην Κοινή Δήλωση του 1954, λάμπει σήμερα τόσο έντονα όσο όταν συνελήφθη για πρώτη φορά. Το Panchsheel αναπτύχθηκε στο πλαίσιο ενός μετα-αποικιακού κόσμου όπου πολλοί αναζητούσαν μια εναλλακτική ιδεολογία αφιερωμένη στην ειρήνη και την ανάπτυξη όλων.

Πενήντα χρόνια αργότερα, ο κόσμος ψάχνει τώρα για μια εναλλακτική λύση στις αντίπαλες κατασκευές που κυριάρχησαν στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Οι χώρες σε όλο τον κόσμο επικεντρώνονται στη δημιουργία διευρυμένων και αμοιβαία υποστηρικτικών ρυθμίσεων και προσπαθούν να ορίσουν μια νέα οικονομική, κοινωνική και πολιτική παγκόσμια τάξη πραγμάτων στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, των μη παραδοσιακών απειλών για την ασφάλεια και της αναζήτησης της πολυπόλωσης.

Σήμερα, το Panchsheel μπορεί να βοηθήσει τον κόσμο να απομακρυνθεί από τις παραδοσιακές έννοιες της ισορροπίας δυνάμεων και της ανταγωνιστικής ασφάλειας, της επακόλουθης αναζήτησης ενός εχθρού και της εξαγγελίας δραστηριοτήτων σε συγκρούσεις και όχι σε συνεργασία.

…Αυτό που πρέπει να τονιστεί σήμερα είναι ότι οι αρχές του Panchsheel δεν είναι απλώς αρχές ενδυνάμωσης, είναι επίσης κατευθυντήριες αρχές που κατοχυρώνουν έναν συγκεκριμένο κώδικα συμπεριφοράς. Η ουσία τους είναι η μη χρήση εξουσίας, η προσέγγιση της ανεκτικότητας, «να ζει κανείς τη ζωή του, να μαθαίνει από τους άλλους αλλά ούτε να παρεμβαίνει ούτε να παρεμβαίνει», και η υποχρέωση να κάνεις στους άλλους όπως θα ήθελες να κάνουν σε σένα. Μπορεί να μην είναι παράλογο σε έναν κόσμο που αναζητά ηθικές βεβαιότητες να τονίσουμε αυτό το μήνυμα του Panchsheel».

Βρετανική Διοίκηση Νοτιοανατολικής Ασίας (SEAC) – γνωστός και ως Σώστε τις Ασιατικές Αποικίες της Αγγλίας!

Πριν ακόμη τελειώσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Τσόρτσιλ το 1943 στη διάσκεψη του Κεμπέκ ίδρυσε μια Βρετανική Διοίκηση Νοτιοανατολικής Ασίας (SEAC) με έδρα το Κάντι Βρετανική Κεϋλάνη (τώρα Σρι Λάνκα) με επικεφαλής τον ναύαρχο Λούις Μάουντμπάτεν.

Αυτό που έκανε ήταν να μοιράσει τη Νοτιοανατολική Ασία μεταξύ της Διοίκησης Ειρηνικού του στρατηγού MacArthur και της SEAC του Mountbatten. Οι Βρετανοί απέκτησαν τη Βιρμανία (τώρα τη Μιανμάρ) και τη Μαλαισία (τώρα Μαλαισία) τις προηγούμενες αποικίες τους, καθώς και την Ταϊλάνδη, τη Σιγκαπούρη και τη Σουμάτρα. Αλλά δεν ήταν ικανοποιημένοι και συνέχισαν να πιέζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιτρέψουν τη βρετανική προτεραιότητα στην «απελευθέρωση» ολόκληρης της περιοχής.

Η πρόθεση των ΗΠΑ να συμφωνήσουν με την ίδρυση του SEAC ήταν ότι οι Βρετανοί θα έπαιρναν μεγαλύτερο ρόλο στην ήττα των Ιαπώνων φασιστών στη Βιρμανία, ανοίγοντας έτσι μια νότια διαδρομή για τον ανεφοδιασμό στην Κίνα για να βοηθήσουν στον αγώνα τους ενάντια στους Ιάπωνες φασίστες.

Μέχρι το 1944, ωστόσο, ο Μάουντμπάτεν είχε σαμποτάρει με επιτυχία αυτή την προσπάθεια, έτσι ώστε ο Στρατηγός Στίλγουελ, Διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στην Κίνα-Βιρμανία-Ινδία κατέληξε στο συμπέρασμα:

Το "Limey" είναι ένα αμερικάνικο υποτιμητικό ψευδώνυμο για έναν Βρετανό. Ορισμένοι από το αμερικανικό στρατιωτικό προσωπικό αστειεύτηκαν ότι η SEAC στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει τις Ασιατικές Αποικίες της Αγγλίας.

Η φαντασία δεν ήταν πολύ μεγάλη, δεδομένου ότι ο επικεφαλής των βρετανικών επιχειρήσεων πληροφοριών στην Κίνα ήταν ο John Keswick, ο πρόεδρος της Jardine Matheson, ένας σημαντικός παράγοντας στο εμπόριο οπίου που επιβλήθηκε στην Κίνα παρά τη θέλησή της, με αποκορύφωμα την απώλεια των δύο από την Κίνα. Πόλεμοι οπίου κατά της Βρετανίας. Ο Keswick και οι ειδικές του επιχειρήσεις διατάχθηκαν να φύγουν από την Κίνα το 1942.

Ο στρατηγός Wedemeyer, ο οποίος ήταν διοικητής του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών που υπηρέτησε στην Ασία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τον Οκτώβριο του 1943 έως το τέλος του πολέμου, αναγνώρισε έναν από τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους το ΚΚΚ και το Κουομιντάγκ δεν μπόρεσαν να σχηματίσουν συμμαχία κατά των Ιάπωνων ήταν λόγω βρετανικών δολιοφθορών και υποκινήσεων. Οι Βρετανοί έπαιζαν το ίδιο παλιό, ίδιο παλιό αυτοκρατορικό παιχνίδι για να φουντώσουν το κακό αίμα που είχε ήδη αναπτυχθεί μεταξύ των δύο ομάδων, το παλιό παιχνίδι του διαίρει και βασίλευε. Το ΚΚΚ αναγνώρισε ότι αυτό θα οδηγούσε τελικά στη βαλκανοποίηση της Κίνας, εάν η ένωση της Κίνας ενάντια στους Ιάπωνες ιμπεριαλιστές δεν προβάλλονταν ως η νούμερο ένα προτεραιότητα πριν από όλα.

Ο στρατηγός Wedemeyer δήλωσε:

Ο πραγματικός στόχος αυτής της βρετανικής πολιτικής αποκαλύφθηκε σε ένα άρθρο στην Daily Mail του Λονδίνου, τον Οκτώβριο του 1945:

« Η αντιβρετανική ψυχολογία δεν έχει αποθαρρυνθεί από τον Αμερικανό σύμμαχό μας. Οι προπαγανδιστές των ΗΠΑ εργάζονται από το Lanchow, την πύλη προς το Θιβέτ, την έρημο Gobi της Μογγολίας…Ένα υπέροχο σχέδιο για να φράξει το Yangtze, γνωστό ως «Yangtze Valley Authority» θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα συμβόλαια μηχανικής της σύγχρονης εποχής… Οι γεωλόγοι τους έχουν άνοιξε τα παλιά μονοπάτια των καραβανιών στις παρυφές του Θιβέτ και στις άγριες δυτικές φυλετικές χώρες. ”

Με άλλα λόγια, οι Βρετανοί είχαν ήδη εντοπίσει την «απειλή» πριν από πενήντα και πλέον χρόνια μιας ανεξάρτητης Κίνας που είχε ήδη το βλέμμα της σε μεγάλα βιομηχανικά έργα όπως το φράγμα Yangtze (τώρα ολοκληρώθηκε ως το φράγμα των Τριών Φαραγγιών) και η ανοικοδόμηση του παλιός δρόμος του μεταξιού (τώρα το κέντρο της αναπτυξιακής πολιτικής της Κίνας με την ονομασία Ευρασιατική Γέφυρα). Και, όπως σήμερα, υπάρχει μεγάλη πίεση για τις ΗΠΑ να μην συνεργαστούν με την Κίνα σε τέτοια σπουδαία έργα. Και, όπως σήμερα, η Βρετανία και οι ΗΠΑ θεωρούν το Belt and Road ως απειλή για τη δυτική ηγεμονία και έχουν φτάσει στο σημείο να αποκαλούν το BRI απειλή για την εθνική ασφάλεια.

Έργα όπως το Mekong River Basin Survey που σχεδιάστηκε σύμφωνα με την Αρχή της κοιλάδας του Τενεσί είχαν καθυστερήσει για δεκαετίες ή δεν κατασκευάστηκαν ποτέ μέχρι σήμερα, όπως το Κανάλι Kra ή το Κανάλι της Ταϊλάνδης, που θα συνέδεε τον Κόλπο της Ταϊλάνδης με τη Θάλασσα Ανταμάν μέσω του Ισθμού Kra στη νότια Ταϊλάνδη. Προβλέπεται ότι ένα τέτοιο κανάλι θα βελτιώσει τις μεταφορές στην περιοχή, παρόμοια με τη Διώρυγα του Παναμά και τη Διώρυγα του Σουέζ και έτσι θα αυξήσει σημαντικά το βιοτικό επίπεδο και την ανάπτυξη στις γύρω περιοχές.

Αυτό εκθέτει την αληθινή πρόθεση του δόγματος του Ψυχρού Πολέμου που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ότι η απειλή δεν θεωρήθηκε ποτέ πραγματικά κομμουνισμός, αλλά μάλλον η αιτία του εθνικισμού (τον οποίο οι κομμουνιστές τις περισσότερες φορές υποστήριζαν), αφού στον εθνικισμό, η εκβιομηχάνιση θεωρείται θεμελιώδης για την απελευθέρωση του λαού. Είναι η απελευθέρωση ενός λαού και η δημιουργία κυρίαρχων εθνικών κρατών που θεωρείται ο πραγματικός εχθρός ενός συστήματος ιμπεριαλισμού, που είναι η πραγματικότητα του δυτικού πλαισίου σήμερα.

Τέτοιες παρατηρήσεις από τον στρατηγό Στίλγουελ και τον στρατηγό Γουέντεμαγιερ δείχνουν περαιτέρω πώς η αμερικανική εξωτερική πολιτική παραβιάστηκε από την εξωτερική πολιτική της Βρετανίας μετά το θάνατο του Προέδρου Ρούσβελτ.

Ο Ρούσβελτ πέθανε στις 12 Απριλίου 1945. Δύο εβδομάδες αργότερα πραγματοποιήθηκε η πρώτη διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών (25 Απριλίου έως 26 Ιουνίου 1945).

Στην πρώτη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών, ο Λόρδος Κράνμπορν μίλησε:

Με τον θάνατο του Ρούσβελτ, οι Βρετανοί μπόρεσαν να πείσουν τον μάλλον αφελή Πρόεδρο Τρούμαν να μεταβιβάσει τη μεταπολεμική ευθύνη για όλη τη Νοτιοανατολική Ασία στη βρετανική SEAC, υπό τον Μάουντμπατεν.

Οι Βρετανοί (και σε μικρότερο βαθμό οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί) κατά την εκ νέου κατάκτηση των πρώην αποικιών τους, έδωσαν υποσχέσεις για καλές προθέσεις να αποαποικιοποιηθούν τελικά, ωστόσο, μόλις εδραιώσουν στρατιωτικά την εξουσία τους, αρνήθηκαν τις υποσχέσεις τους. Η δικαιολογία ήταν ότι αυτές οι αποικίες ήταν πολύ αδύναμες για να αμυνθούν ενάντια στην εξάπλωση του ρωσικού κομμουνισμού.

Άνθρωποι όπως ο Σουκάρνο, από τη μια μέρα στην άλλη, από το να επικρίνονται ως υποστηρικτές του ιαπωνικού φασισμού, έγιναν αντιθέτως συμπαθούντες του κομμουνιστή. Και έτσι, μεγάλο μέρος της Ασίας και της Αφρικής βρέθηκαν σε έναν παρόμοιο ευτελισμένο τρόπο, δεν τους επιτρεπόταν να είναι άτομα, να είναι ελεύθεροι να δημιουργήσουν τη μοίρα τους από κάτι νέο. Δεν ήταν ελεύθεροι να έχουν τις δικές τους ιδέες, τις δικές τους σχολές σκέψης, αντιθέτως τους αντιμετώπιζαν σαν παιδιά, χωρίς άλλη επιλογή από το να επιλέξουν την ιδεολογία του ενός ή του άλλου γονέα. Ωστόσο, αυτό ήταν σε μεγάλο βαθμό δυτική υποκρισία, όπως φάνηκε τόσο ξεκάθαρα από την πολύ κυριαρχική παρουσία του δυτικού ιμπεριαλισμού και τον ολοένα και πιο λαθραίο πόλεμο.

Ο λόγος για τον οποίο τόσοι πολλοί εθνικιστές ηγέτες ήταν ανοιχτοί να συνεργαστούν με τους κομμουνιστές στη χώρα τους ήταν επειδή οι κομμουνιστές ήταν επίσης υπέρ του εθνικισμού και κατά του ιμπεριαλισμού, και τίποτα δεν πλησίαζε καθόλου το επίπεδο της καταστροφής που συνέβαινε σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο από τη Δύση. ο ιμπεριαλισμός, που περιόρισε τη βιομηχανική πρόοδο υπέρ της οπισθοδρόμησης. Το να συντάσσεσαι με τον δυτικό ιμπεριαλισμό ισοδυναμούσε με τη συμφωνία σε αέναη τυραννία μέσω της φτώχειας και της υποδούλωσης.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσες πολλές χώρες συνέχισαν ένα ισχυρό φιλοαμερικανικό αίσθημα, ακόμη και μετά την καταστροφή του πολέμου της Κορέας, επειδή αναγνώρισαν ότι η επιλογή μεταξύ του δυτικού ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού κομμουνισμού ήταν μια τεχνητή κατασκευή και ότι υπήρχε μια πολύ ξεκάθαρη τρίτη επιλογή. το αμερικανικό σύστημα οικονομικών που ήταν αντίθετο με τα συστήματα του ιμπεριαλισμού. Ωστόσο, όπως είδαμε, αυτό το φιλοαμερικανικό σύστημα, το αίσθημα υπέρ του Ρούσβελτ αγνοήθηκε εντελώς.

Στο Σταυροδρόμι

Έχουμε δεσμευτεί να παραδώσουμε τον Καίσαρα το στέμμα; Δεν είμαι τόσο σίγουρος γιατί υπάρχει μεγάλη αγάπη για την ελευθερία και το κυνήγι της ευτυχίας, ωστόσο, πρέπει να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας ότι αυτό δεν ήταν ποτέ για την ελευθερία για λίγους αλλά μάλλον για την ελευθερία για όλους.

Αν αυταπατούμε ότι πιστεύουμε σε κάτι τέτοιο όπως η ελευθερία για λίγους, και νομίζετε ότι περιλαμβάνεστε σε τόσο λίγους προνομιούχους, προσέξτε, γιατί αύριο ποιος θα πει ποιος θα είναι ο σταθμός σας;

Η ελευθερία για λίγους είναι στην πραγματικότητα, η ελευθερία για κανέναν. Είναι η αποδοχή να σε κυβερνά ένας Καίσαρας και να χορταίνεις με τα ψίχουλα της ελευθερίας και έτσι να μην έχεις καθόλου ελευθερία. Αν συμπορευτούμε με τον καταπιεστή του κόσμου, θα αναλωθούμε κι εμείς στη διαδικασία.

Και ως εκ τούτου, θα σταματήσω με τα περαιτέρω σχόλια του Προέδρου Sukarno στην εναρκτήρια ομιλία του στο Bandung. Προσέξτε, γιατί ο κόσμος ακόμα περιμένει, θα ξυπνήσουν επιτέλους οι Ηνωμένες Πολιτείες από τον αιώνα της τρέλας και θα επιστρέψουν στις ιδρυτικές τους αρχές ;

« Μεγάλα χάσματα χασμουριούνται μεταξύ εθνών και ομάδων εθνών. Ο δυστυχισμένος κόσμος μας σπαράσσεται και βασανίζεται, και οι λαοί όλων των χωρών περπατούν φοβισμένοι μήπως, χωρίς δικό τους φταίξιμο, τα σκυλιά του πολέμου λυθούν για άλλη μια φορά… Τα έθνη της Ασίας και της Αφρικής δεν μπορούν, ακόμα κι αν το επιθυμούν, να αποφύγουν Ο ρόλος τους στην εξεύρεση λύσεων σε αυτά τα προβλήματα…Έχουμε βαριές ευθύνες απέναντι στους εαυτούς μας και στον κόσμο και στις αγέννητες ακόμη γενιές.

«Ζούμε σε έναν κόσμο φόβου… Ίσως αυτός ο φόβος είναι μεγαλύτερος από τον ίδιο τον κίνδυνο». [παραθέτοντας τον Πρόεδρο Ρούσβελτ]

… Να θυμάστε τα λόγια ενός από τους μεγαλύτερους γιους της Ασίας [Sun Yat-sen]: «Το να μιλάς είναι εύκολο. Το να δράσεις είναι δύσκολο. Το να καταλάβεις είναι το πιο δύσκολο. Μόλις καταλάβει κανείς, η δράση είναι εύκολη ».

…Ο ύψιστος σκοπός του ανθρώπου είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από τους δεσμούς του φόβου του, τους δεσμούς της ανθρώπινης υποβάθμισης, τους δεσμούς της φτώχειας – η απελευθέρωση του ανθρώπου από τους φυσικούς, πνευματικούς και διανοητικούς δεσμούς που για πάρα πολύ καιρό εμπόδισαν την ανάπτυξη της ανθρωπότητας η πλειοψηφία. Και ας θυμόμαστε, αδελφές και αδελφοί, ότι για χάρη όλων αυτών, εμείς οι Ασιάτες και οι Αφρικανοί πρέπει να είμαστε ενωμένοι. ”

– απόσπασμα της εναρκτήριας ομιλίας του Προέδρου Σουκάρνο στη Διάσκεψη του Μπαντούνγ

the shaker