Η προπαγάνδα του ΝΑΤΟ προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει την παρουσία νεοναζί στην Ουκρανία συγκρίνοντάς την με τις αντίστοιχες μικρές ομάδες στην υπόλοιπη Δύση. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Οι μπαντεριστές ανέλαβαν σταδιακά την εξουσία σε αυτή τη χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια, ξαναγράφοντας την ιστορία, εκπαιδεύοντας τη νεολαία και αλλάζοντας ένα προς ένα όλα τα σύμβολα του κράτους. Κατηχήσαν το ένα τρίτο του πληθυσμού και αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο των ενόπλων δυνάμεων. Στόχος τους είναι να καταστρέψουν τη Ρωσία, κάτι που επιχειρούν να κάνουν με τη βοήθεια των Στράουσιανών.
Σε προηγούμενο άρθρο, έδειξα πώς και γιατί η MI6 και η CIA συμμάχησαν με τους Ουκρανούς μπαντεριστές κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αυτοί οι άνδρες και γυναίκες, που θα έπρεπε να είχαν δικαστεί στη Νυρεμβέργη, είχαν γίνει στρατιώτες της σκιάς για τους νικητές. Μπορούσαν να συνεχίσουν την αντιρωσική εμμονή τους στην υπηρεσία τους.
Μετά από τις πολλές αντιδράσεις των αναγνωστών μου, θα ήθελα να εξηγήσω εδώ πώς κατέλαβαν τη σημερινή Ουκρανία, στη συνέχεια ανέλαβαν και συνέχισαν για λογαριασμό τους τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε πολλές χώρες. Προπαντός, θα ήθελα να δείξω ότι το 2000, οι λυσσασμένοι αυτοί πέρασαν από το καθεστώς των βοηθητικών στρατιωτικών δυνάμεων σε αυτό των ΗΠΑϊκών στρατευμάτων σοκ. Σύναψαν σύμφωνο με τους Στράουσιανούς κατά της Ρωσίας. Αυτό το σύμφωνο οδήγησε στον σημερινό πόλεμο.
ΜΠΑΝΤΕΡΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ
Όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, οι μπαντεριστές ηγέτες του εσωτερικού εξήλθαν από τη σκιά και εισήλθαν στη νομιμότητα. Ορισμένοι είχαν επιβιώσει από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τη περίοδο ταραχών που ακολούθησαν (1945-50). Τους είχε δοθεί χάρη από τον Νικήτα Χρουστσόφ (Ουκρανός Σοβιετικός) το 1954 και είχαν ενταθεί ξανά στο σύστημα. Εισήλθαν στην κομμουνιστική διοίκηση. Είχαν, ωστόσο, διατηρήσει δεσμούς μεταξύ τους και με τους μπαντεριστές του εξωτερικού, εκείνους του Αντιμπολσεβίκικου Μπλοκ των Εθνών (ABN) [1]και του Παγκόσμιου Αντικομμουνιστικού Συνδέσμου (WACL) [2].
Ενώ η ΕΣΣΔ κλονιζόταν, μια χούφτα φοιτητών, ορισμένοι από τους οποίους ήταν μπαντεριστές, οργάνωσαν ένα κίνημα τον Οκτώβριο του 1990 στην Πλατεία Μαϊντάν (τότε ονομαζόταν «Πλατεία της Οκτωβριανής Επανάστασης») ενάντια σε κάθε μορφή σύνδεσης με τη Ρωσία. Η κίνηση αυτή ονομάζεται «Επανάσταση του Γρανίτη», μια περίοδος μεγάλης πνευματικής σύγχυσης. Εκείνη την στιγμή, πολλοί Ουκρανοί δεν έβλεπαν ότι οι Ρώσοι ήθελαν να απελευθερωθούν από το σοβιετικό καθεστώς όπως και οι ίδιοι. Πολλοί πίστευαν ότι η ΕΣΣΔ ήταν μια μορφή του ρωσικού ιμπεριαλισμού και ότι οι Ρώσοι είχαν προσπαθήσει να καταστρέψουν τη χώρα τους.
Όταν η Ουκρανία κήρυξε την ανεξαρτησία της στις 24 Αυγούστου 1991, οι μπαντεριστές γενικά εμφανίστηκαν στο φως της ημέρας. Δεν παρουσιάστηκαν ως πρώην συνεργάτες των Ναζί που είχαν διαπράξει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αλλά ως «εθνικιστές» και αντισοβιετικοί αγωνιστές. Κατέχοντας σημαντικές θέσεις, κατάφεραν να επιβάλλουν στους νεαρούς στρατεύσιμους να υπογράψουν έγγραφο με το οποίο αναλάμβαναν να πολεμήσουν τη Ρωσία σε περίπτωση σύγκρουσης μαζί της. Κατάφεραν επίσης να οργανώσουν, το 1992, μια δημόσια διαδήλωση στους δρόμους της πρωτεύουσας με 7.000 άτομα για να γιορτάζουν την 70ή επέτειο του μπαντεριστικού στρατού με τη συμμετοχή των μπαντεριστών του εξωτερικού που είχαν επιστρέψει στη χώρα.
.
Η ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΜΠΑΝΤΕΡΙΣΤΩΝ (1990-98)
Οι μπαντεριστές του εσωτερικού (OUN-B) χωρίστηκαν στο κόρφο του Κοινωνικού Εθνικιστικού Κόμματος της Ουκρανίας (SNPU), στη συνέχεια στο Σβόμποντα (Ελευθερία), ενώ οι πιο έμπειροι δημιούργησαν την Ουκρανική Εθνοσυνέλευση και την πολιτοφυλακή της Ουκρανικής Λαϊκής Αυτοάμυνας.
Οι παραστρατιωτικοί του Andriy Biletsky (του «λευκού φύρερ») χωρίστηκαν διοικητικά από το Svoboda για να δημιουργήσουν τη δική τους οργάνωση. Αλλά το Svoboda δεν άλλαξε. Η πλατφόρμα του κόμματος συνέχισε να ισχυρίζεται ότι σκόπευε «να εκκαθαρίσει σωματικά όλη τη ρωσόφωνη ιντελιγκέντσια και να σκοτώσει γρήγορα, χωρίς δίκη, όλους τους Ουκρανοφοβικούς». Το κόμμα ξεκίνησε να δημιουργεί φακέλους φιλορώσων, φιλορουμάνων, φιλοούγγρων και φιλοτάταρων γιατί «αυτό το κοπάδι έπρεπε να μειωθεί κατά περίπου 5 με 6 εκατομμύρια άτομα».
Επικεφαλής της Ουκρανικής πολιτοφυλακής λαϊκής αυτοάμυνας ήταν ένας μπαντεριστής, ο Γιούρι Σούκεβιτς, γιος ενός διαβόητου εγκληματία κατά της ανθρωπότητας. Η ομάδα του συμμετείχε με τη CIA σε πολέμους κατά των Ρώσων, συχνά στο πλευρό των ισλαμιστών. Η παρουσία τους αμφισβητήθηκε με τους Γεωργιανούς στην Αμπχαζία (1998), αλλά επιβεβαιώθηκε με τους Ρουμάνους στην Υπερδνειστερία (1992), με την αραβική λεγεώνα του Οσάμα Μπιν Λάντεν στη Γιουγκοσλαβία (1992-95) με τους Αζέρους στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ (μέχρι το 1994) και ιδιαίτερα με τους ισλαμιστές κατά τον πρώτο πόλεμο στην Τσετσενία.
Η ρωσική εισαγγελία ταυτοποίησε μερικούς μαχητές, συμπεριλαμβανομένων των Igor Mazur, Valeriy Bobrovich, Dmytro Korchynsky, Andriy Tyahni-bok (αδερφού του Oleh Tyahnibok), Dmytro Yarosh, Vladimir Ma-malyga και Olexandr Muzychko. Χαρακτηρίστηκαν τόσο από την ανδρεία τους στη μάχη όσο και από τη σκληρότητά τους. Ο Olexandr Muzychko ανυψώθηκε στον τίτλο του «Ήρωα του Έθνους» από το Ισλαμικό Εμιράτο της Ιτχερίας (Τσετσενίας) επειδή «έσπασε τα δάχτυλα των [Ρώσων] αξιωματικών, τους έβγαζε τα μάτια, τους έβγαλε τα νύχια και τα δόντια τους και κατέβασε άλλους». Έγινε επικεφαλής της προσωπικής φρουράς του Εμίρη Dzhokhar Dudayev.
Το αντιμπολσεβίκικο Μπλοκ των Εθνών (ABN), του οποίου η έδρα παρέμεινε στο Μόναχο στις εγκαταστάσεις της CIA, άνοιξε γραφεία στο Κίεβο.
Το 1994, η πρόεδρος του ABN και χήρα του πρωθυπουργού των Ναζί Γιαροσλάβ Στέτσκο, Σλάβα Στέτσκο, ήταν υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές. Εξελέγη (αν και δεν είχε ουκρανική υπηκοότητα), στη συνέχεια επανεξελέγη το 1998 και το 2002. Κοσμήτορας της Βερχόβνα Ράντα, προήδρευσε στις εναρκτήριες συνεδριάσεις της συνόδου στις 19 Μαρτίου 1998 και στις 14 Μαΐου 2002. Με αυτές τις ευκαιρίες , έδωσε ομιλίες υπό το χειροκρότημα των συνομηλίκων της (χωρίς όμως την παρουσία των κομμουνιστών βουλευτών που αποχώρησαν από την αίθουσα). Επαίνεσε τον Stepan Bandera και τον Yaroslav Stetsko και ολοκλήρωσε με την πολεμική κραυγή τους «Δόξα στην Ουκρανία!». Πέθανε σε ηλικία 82 ετών, στις 12 Μαρτίου 2003, στο Μόναχο.
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ GEORGIY GONGADZE (2000)
Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, ο Λεονίντ Κούτσμα ιδιωτικοποίησε ό,τι μπορούσε. Ο πλούτος συγκεντρώθηκε στα χέρια δεκατριών παικτών, των ολιγαρχών, ομαδοποιημένων σε τρεις φατρίες (Ντονέτσκ, Ντνιπροπετρόβσκ και Κιέβο). Σύντομα οι τελευταίοι κατέλαβαν ολόκληρη τη χώρα και απέκτησαν περισσότερη δύναμη από τους πολιτικούς. Αυτό το σύστημα, που εξακολουθεί να υφίσταται, στερεί τους Ουκρανούς της κυριαρχίας τους και μπερδεύει τα χαρτιά.
Το 2000, εξαφανίστηκε ο δημοσιογράφος Γκεόργκι Γκονγκάντζε, ο οποίος είχε πάει να πολεμήσει στη Γεωργία με μπαντεριστές, στη συνέχεια είχε ερευνήσει τη διαφθορά του προέδρου Κούτσμα και του περιγύρου του. Το σώμα του βρέθηκε αργότερα, αποκεφαλισμένο και ψεκασμένο με διοξίνη για να γίνει δύσκολη η αναγνώριση. Τότε ο πρόεδρος της Βερχόβνα Ράντα διέρρευσε ηχογραφήσεις μιας συνομιλίας του προέδρου Κούτσμα με τον προσωπάρχη του και τον υπουργό Εσωτερικών του για το πώς να φιμώσουν τον Γκεόργκι Γκονγκάντζε. Το τέλος της προεδρίας Κούτσμα ήταν αξιολύπητο.
Στα τέλη του 2000, ο ΗΠΑϊκός πρέσβης Lev E. Dobriansky (αρχηγός των μπαντεριστών στις ΗΠΑ) διοργάνωσε δικομματική διάσκεψη στην Ουάσιγκτον για τις διμερείς σχέσεις ΗΠΑ-Ουκρανίας. Εκεί έγιναν 70 ομιλίες και συναντήθηκαν 12 ομάδες εργασίας. Επικεφαλής της αντιπροσωπείας των Ρεπουμπλικανών ήταν ο Στράουσιανός Πωλ Βόλφοβιτς ενώ της αντιπροσωπείας των Δημοκρατικών ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνκι.
Ο Βόλφοβιτς μίλησε πρώτος. Αφού χαιρέτισε την εκκαθάριση των πυρηνικών όπλων, το κλείσιμο του σταθμού ηλεκτροπαραγωγής του Τσερνομπίλ και την ένταξη στη Σύμπραξη για την Ειρήνη του ΝΑΤΟ, ανακοίνωσε την αποδέσμευση δανείου 2,6 εκατομμυρίων δολαρίων από το ΔΝΤ και την πίεση της Ουάσιγκτον για να δεχτεί η ΕΕ την Ουκρανία ως μέλος της. Πάνω από όλα, υπογράμμισε ότι η Ρωσία εξακολουθεί να είναι μια ιμπεριαλιστική δύναμη, όπως φαινόταν από τον πόλεμο στην Τσετσενία στον οποίο συμμετείχαν οι Μπαντεριστές. Έπρεπε επομένως να τους στηρίξουν ενάντια στη Ρωσία. Ο Μπρεζίνσκι, εν τω μεταξύ, συνέκρινε την Ουκρανία με τη Ρωσία για να τη θεωρήσει πιο δημοκρατική και λιγότερο διεφθαρμένη.
Παρακαλούσε εκτενώς να μην θεωρείται πλέον ως μετασοβιετικό κράτος, αλλά ευρωπαϊκό και να μπορέσει να εισέλθει στο κλειστό κλαμπ της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το αναπόφευκτο είχε ειπωθεί: οι μπαντερίστες, από συμμάχους κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου αναγνωρίστηκαν πλέον ως σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών στον υπό διαμόρφωση μονοπολικό κόσμο.
Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (2004)
Η προεδρική διαδοχή δεν έπρεπε να τροποποιήσει την ισορροπία μεταξύ των φατρίων. Ο Κούτσμα (φατρία του Ντνιπροπετρόβσκ) κατέληξε να υποχωρεί στην υποψηφιότητα του πρωθυπουργού του Βίκτορ Γιανουκόβιτς (φατρία του Ντόνεστκ). Οι εκλογές ήταν ευνοϊκές γι ’αυτόν, αλλά προκάλεσαν μια ζωηρή διαμάχη που διατηρήθηκε από τη φατρία του Κιέβου (υποστηριζόμενη από το National Endowment for Democracy - NED [3] ). Η διαβούλευση ακυρώθηκε. Στη δεύτερη ψηφοφορία κέρδισε ο Βίκτορ Γιούσενκο. Αυτό ονομάστηκε η «Πορτοκαλί Επανάσταση».
Ωστόσο, η νέα ομάδα γρήγορα έσπασε πίσω από τον Βίκτορ Γιούσενκο από τη μία πλευρά και την Γιούλια Τιμοσένκο από την άλλη. Οι Μπαντεριστές εκμεταλλεύτηκαν αυτή την εσωτερική διάσπαση στο κόρφο της ολιγαρχίας για να προωθήσουν λίγο τα πιόνια τους και στα δύο στρατόπεδα.
Στις 8 Μαΐου 2007, στην Τερνόπολη, με πρωτοβουλία της CIA, οι μπαντεριστές της Ουκρανικής Λαϊκής Αυτοάμυνας και οι Ισλαμιστές δημιούργησαν ένα αντιρωσικό «Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο» υπό την κοινή προεδρία του Ντμίτρο Γιαρός και του Εμίρη της Ιτχερίας, Dokka Umarov. Συμμετείχαν οργανώσεις από τη Λιθουανία, την Πολωνία, την Ουκρανία και τη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένων των ισλαμιστών αυτονομιστών από την Κριμαία, την Αδύγεα, το Νταγκεστάν, την Ινγκουσετία, την Καμπαρντίνο-Μπαλκαρία, την Καρατσάγεβο-Τσερκεσία, την Οσετία, την Τσετσενία. Ανήμπορος να πάει εκεί λόγω των διεθνών κυρώσεων, ο Ντόκα Ουμάροφ ζήτησε να διαβαστεί εκεί η συνεισφορά του. Το Υπουργείο της Ανατολής του Alfred Rosenberg και το ABN του Stepan Bandera αναβίωσαν με άλλη μορφή κάτω από την προστασία του ουκρανικού κράτους.
Η διαίρεση της φατρίας του Κιέβου ωφέλησε, το 2010, την εκλογή του Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Ο τελευταίος αντικατέστησε το σύστημα των φατριών με την οικογένειά του, την οποία τοποθέτησε στις κύριες θέσεις του Κράτους. Έγινε πιο σημαντικό να διατηρεί κανείς καλές σχέσεις με έναν από τους συγγενείς του παρά να εκπροσωπεί τον έναν ή τον άλλο ολιγάρχη. Σταδιακά όλη η πολιτική και οικονομική ζωή θα ελέγχεται από τον πρόεδρο Γιανουκόβιτς μέσω του πολιτικού του σχηματισμού, του Κόμματος των Περιφερειών. Πέντε ολιγάρχες αποκλείστηκαν από το σύστημα. Δεν θα αργήσουν να συμμαχήσουν με τους Στράουσιανούς και τους Μπαντεριστές για να ανακτήσουν την εξουσία.
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η προπαγάνδα συνεχίστηκε και οι Ουκρανοί συνήθισαν την παρουσία των μπαντεριστών, που από τότε και στο εξής θα χρηματοδοτούνται από τον Εβραίο ολιγάρχη Ίχορ Κολομόισκι. Το 2011 πέτυχαν να ψηφίσουν νόμο που απαγόρευε τον εορτασμό του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επειδή είχαν κερδίσει οι Σοβιετικοί και είχαν χάσει οι Μπαντεριστές. Αλλά ο πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς αρνήθηκε να τον εφαρμόσει. Έξαλλοι, οι μπαντεριστές επιτέθηκαν στην πομπή των βετεράνων του Κόκκινου Στρατού, ξυλοκοπώντας γέρους ανθρώπους. Δύο χρόνια αργότερα, οι πόλεις Lviv και Ivano-Frankivsk κατάργησαν τις Τελετές της Νίκης και απαγόρευσαν όλες τις εκδηλώσεις χαράς. Ο πρόεδρος Viktor Yushchenko, λίγο πριν το τέλος της θητείας του, ανέδειξε τον Stepan Bandera στον τίτλο του «Ήρωα του Έθνους».
Όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα εξεπλάγη βλέποντας έναν Εβραίο να χρηματοδοτεί νεοναζί, η Εβραϊκή Επιτροπή της Ουκρανίας απάντησε ότι μετέδιδε μια νέα εκδοχή του αντισημιτικού ισχυρισμού σύμφωνα με την οποία οι Εβραίοι έφεραν τους Μπολσεβίκους στην εξουσία και οι Εβραίοι ξεκίνησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, ΓΝΩΣΤΗ ΩΣ EUROMAIDAN (2014)
Η Επανάσταση της Αξιοπρέπειας, το 2014, οργανώθηκε από την Στράουσιανή Βικτόρια Νούλαντ με τη βοήθεια των έμπειρων μπαντεριστών στα πεδία των μαχών. Αυτά τα γεγονότα είναι γνωστά σε όλους, δεν θα επανέλθω σε αυτά. Αυτή τη φορά, ένας ολιγάρχης, ο Πέτρο Ποροσένκο, έγινε πρόεδρος. Τα επίσημα πόστα καταλήφθηκαν από τους μπαντεριστές. Το ένα τρίτο των υπουργών ήταν από το Slovoda ή την Ουκρανική Λαϊκή Πολιτοφυλακή Αυτοάμυνας. Ο Andriy Parubiy έγινε γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας και ο Dmytro Yarosh αναπληρωτής του. Το νέο καθεστώς απαγόρευσε αμέσως τη ρωσική γλώσσα, την οποία μιλούσε στο σπίτι πάνω από το 40% του πληθυσμού.
Αρνούμενη αυτό το πισωγύρισμα της ιστορίας, η Κριμαία ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας της και προσχώρησε στη Ρωσική Ομοσπονδία, ενώ οι περιφέρειες του Ντονμπάς (Ντονέτσκ και Λούγκανσκ) δήλωσαν αυτόνομες.
Τον Μάρτιο του 2014, η Ουκρανική Εθνοσυνέλευση και η Πολιτοφυλακή Αυτοάμυνας του Ουκρανικού Λαού άλλαξαν το όνομά για να γίνουν ο Δεξιός Τομέας υπό την εξουσία των Ντμίτρο Γιαρός και Αντρίι Μπιλέτσκι.
Τον Απρίλιο του 2015, η Βερχόβνα Ράντα ανακήρυξε «μαχητές της ανεξαρτησίας» τα μέλη της Οργάνωσης των Ουκρανών Εθνικιστών (OUN). Ο νόμος εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2018 από τον πρόεδρο Ποροσένκο. Οι πρώην Waffen SS είχαν αναδρομικά δικαίωμα για συνταξιοδότηση και κάθε είδους πλεονεκτήματα.
Τα σχολικά προγράμματα τροποποιήθηκαν έτσι ώστε τα παιδιά να μάθουν τη νέα ιστορία: ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Σύντομα θα τελειώσει με την ήττα της Ρωσίας και τον θρίαμβο της Ουκρανίας.
Οι μπαντεριστές επέβαλαν το νόμο τους σχεδόν παντού με τον τρόπο των ναζιστικών τμημάτων επίθεσης (SA) της δεκαετίας του 1930. Έμπαιναν στα δικαστήρια για να απειλήσουν τους δικαστές, στις διοικήσεις για να εξαναγκάσουν τους δημάρχους και τους κυβερνήτες. η πιο διάσημη βιαιοπραγία τους είναι η πυρπόληση του οίκου των συνδικάτων στην Οδησσό [4].
Κανείς δεν ανησυχούσε ιδιαίτερα όταν η Ιρίνα Φαριόν, βουλευτής του Svoboda, δήλωσε ότι «Δεν έχουμε παρά μόνο έναν δρόμο: να καταστραφεί η Μόσχα. Γι’ αυτό ζούμε, γι’ αυτό γεννηθήκαμε: για να καταστρέψουμε τη Μόσχα. Για να καταστρέψουμε όχι μόνο τους Μοσχοβίτες στα εδάφη μας, αλλά αυτή τη μαύρη τρύπα της ευρωπαϊκής ασφάλειας που πρέπει να σβήσει από τον παγκόσμιο χάρτη».
Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΒΟΛΟΝΤΙΜΙΡ ΖΕΛΕΝΣΚΙ (2019-)
Ο Εβραίος ολιγάρχης και χορηγός των μπαντεριστών, Ihor Kolomoyskyi, εκτόξευσε τον χιουμορίστα Βολοντιμίρ Ζελένσκι στην πολιτική. Μετέδωσε την τηλεοπτική του σειρά Υπηρέτης του Λαού, στη συνέχεια οργάνωσε ένα πολιτικό κόμμα για αυτόν και τέλος τον παρουσίασε για τις προεδρικές εκλογές.
Παρακολουθώντας ένα μάθημα πολιτικής επικοινωνίας, ο Alexej Arystowitsch, σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας του προέδρου Zelenski, ρωτά «Πώς να εξαπατήσουμε; Ποιος μπορεί να ορίσει τις αρχές;», σημειώνοντας στη συνέχεια ότι οι απαντήσεις δεν έρχονται, δηλώνει: «Πρέπει να πούμε ακριβώς το αντίθετο. Αν είστε δυνατός, δείξτε ότι είστε αδύναμος. Αν είστε κοντά, δείξτε ότι είστε μακριά. Αν είστε μακριά, δείξτε ότι είστε κοντά. Πρέπει να κάνουμε το αντίθετο από την πραγματική κατάσταση. Σημειώστε ότι αυτή δεν είναι μια ασήμαντη ερώτηση. Πώς να εξαπατήσουμε ακριβώς; Ποια κατεύθυνση να επιλέξετε για να εξαπατήσετε για να εξαπατήσετε σωστά και με επιτυχία. Απάτη, για να το θέσω επιστημονικά»
Το πρόγραμμα του Ζελένσκι αποτελείται από έξι σημεία:
Αποκέντρωση της εξουσίας σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Μετατροπή των δημοσίων διοικήσεων σε νομούς ευρωπαϊκού τύπου.
Αύξηση του βιοτικού επιπέδου των Ουκρανών πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Θέσπιση των νόμων που απαιτούνται για την εφαρμογή μιας Συμφωνίας Σύνδεσης μεταξύ της Ουκρανίας και της ΕΕ·
Ανάπτυξη της συνεργασίας με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ·
Μεταρρύθμιση των ενόπλων δυνάμεων σύμφωνα με τα πρότυπα του ΝΑΤΟ.
Οι Ουκρανοί που εκτιμούσαν τη σταυροφορία αυτού του νεαρού καλλιτέχνη κατά της διαφθοράς, παρασύρθηκαν από το ευρωπαϊκό του όνειρο και δεν κατάλαβαν τι σήμαινε ο θαυμασμός του για το ΝΑΤΟ. Τον εκλέγουν με το 73% των ψήφων στις 21 Απριλίου 2019.
Τον Μάρτιο του 2021, η πόλη Ternopol, σε συνέχεια η περιφέρεια του Lviv μετονόμασαν τα γήπεδά τους προς τιμήν του στρατηγού Roman Shukhevych (πατέρα του ιδρυτή της Πολιτοφυλακής Αυτοάμυνας του Ουκρανικού Λαού) και του Stepan Bandera.
Την 1η Ιουλίου 2021, ο πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένσκι θεσπίζει το νόμο για τους αυτόχθονες πληθυσμούς της Ουκρανίας. Προκαθορίζεται ότι οι πολίτες ρωσικής καταγωγής δεν μπορούν πλέον να διεκδικήσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα στα δικαστήρια
Στις 2 Νοεμβρίου 2021, ο Ντμίτριο Γιαρός έγινε σύμβουλος του Ανώτατου Διοικητή των ουκρανικών στρατευμάτων, Στρατηγού Βαλέρι Ζαλούζνι. Όλες οι μπαντεριστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις, δηλαδή 102.000 άνδρες, ενσωματώνονται στις Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις. Καταρτίζεται σχέδιο επίθεσης στην Κριμαία και στο Ντονμπάς. Το ΝΑΤΟ, το οποίο έχει ήδη στρατιωτικούς εκπαιδευτές επί τόπου, αποστέλλει όπλα.
Στις 24 Φεβρουαρίου 2022, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν επιτίθεται στην Ουκρανία για να «αποναζιστικοποίησει τη χώρα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου