Αφιερωμένο
Σ’ όλες  τις Ελληνίδες  κι όλους τους Έλληνες!

ιαβάζοντας τα κείμενα του Παλαιού περί του «Κόσμου-Φυλακή», αρχίζει κάποιος να βλέπει την πραγματικότητα με άλλα μάτια· πλήν όμως, φοβάμαι πως οι περισσότεροι μένουν με την εντύπωση ότι τα όρια της «φυλακής» αυτής είναι κάτι το μακρυνό…
…νά, κάπου εκεί στο Σύμπαν, όπως βλέπουμε τ’ άστρα τις καλοκαιρινές βραδυές…
…νά, ένα Μάτριξ, που άγνωστο πώς καί πότε δημιουργήθηκε, αλλά -δυστυχώς- μας διαφεντεύει…
…κι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα γι’ αυτήν.
Πεθαίνουμε, ας πούμε. Που τα γηρατειά κι ο θάνατος είναι όντως ένα είδος φυλακής· αλλά, τί μπορούμε να κάνουμε; (Κι η βρεφική μας ηλικία είναι ένα είδος φυλακής -διότι όλη μέρα είμαστε μέσα στην περπατούρα / ταΐστρα / αλλαξιέρα, με ελευθερία κινήσεων μηδενική, συν το ότι τα κάνουμε απάνω μας-, αλλ’ αυτήν την βλέπουμε …με νοσταλγία!    )
Στο μεταξύ, εμείς καλά ( ; ) περνάμε, κι αφήνουμε τέτοια προβλήματα γιά τις επόμενες γενιές να τα επιλύσουν… αφού η «φυλακή» είναι κάτι πέρα, μακρυά, σχεδόν μεταφυσικό.
Όμως, ουδέν αναληθέστερον τούτου!
Η φυλακή αυτή, είτε είναι μεταφυσική καί τα κεντρικά της γραφεία βρίσκονται μακρυά μας, είτε είναι πολυεπίπεδη (σαν τις μπάμπουσκες), έχει κι ένα πρακτικό, καθημερινό επίπεδο. Το οποίο όντως είναι φυλακή, κι όντως είναι επώδυνο – αν έχει κάποιος έστω καί στοιχειώδη ψυχική ευαισθησία, καί το καταλαβαίνει. (Αν είναι γομάρι, καί νομίζει ότι δεν είναι φυλακισμένος, αλλά δεσμοφύλακας, το πράγμα αλλάζει.)
Δώστε βάση!

Όσοι είμαστε (σαφώς) πάνω από σαράντα, ζήσαμε εποχές, όπου υπήρχε ασφυκτικός κοινωνικός έλεγχος γιά το κάθε τί. Τί φορούσες, πώς μιλούσες, με ποιούς (ιδίως με ποιές) έκανες παρέα… γιά τα πάντα· καί δή, από άτομα, που ουσιαστικά δεν νοιαζόντουσαν αν ζούσες, ή πέθανες. Οι δέ συγγενείς, ακόμη χειρότεροι· σ’ αυτούς, έμπαινε κι η ζήλεια γιατί εσύ (ή το παιδί σου), κι όχι αυτός (ή το παιδί του).
Ιδού η μία μορφή της φυλακής, πώς ήταν!
Αργότερα, τα πράγματα χαλάρωσαν, καί κάπως άρχισε όλος αυτός ο κόσμος ν’ ανασαίνει. Πήρε δάνεια ν’ αγοράσει σπίτι, κι ο καθένας αγόρασε ένα αυτοκινητάκι να πηγαίνει εκδρομές καί μπάνια.
Έλα, όμως, που η φυλακή άλλαξε μορφή!… Κι από τις φαρμακόγλωσσες της γειτονιάς που στάζανε κακία, πέρασε σε οικονομικά όρια! Βρέθηκε, λοιπόν, κάποιος «άρχων», που είπε ότι η τιμή της βενζίνης θα μείνει ελεύθερη, γιά να την μειώσει ο ανταγωνισμός της αγοράς!… με αποτέλεσμα, το επόμενο πρωϊνό η τιμή της βενζίνης να τριπλασιαστεί!!! (Αποδεικνύοντας έτσι, ότι, ακόμη κι αν είναι κανείς προφέσσωρ σε κάτι «Λάντον Σκούλ», ουδόλως αποκλείει το να είναι -εκτός από παλιάνθρωπος, καί- μαλάκας καί ημιμαθής. Διότι εκεί, στα «Λάντον Σκούλ» δεν γνωρίζουν τη λέξη «ολιγοπώλιο». Ούτε την έκφραση «συνεννόηση μαφιόζων».)
Οπότε, άντε πήγαινε εκδρομές καί μπάνια τώρα με το σαραβαλάκι σου, άμα σου βαστάει!
Όσον αφορά, δέ, τις προγαμιαίες σχέσεις, ναί μέν, έγιναν εύκολες· διότι ελάχιστες γυναίκες πλέον δίσταζαν να κατεβάσουν το βρακί τους, οι δέ κουτσομπόλες γραίες σιγά-σιγά ψοφούσαν καί μας εγκατέλειπαν. Ουδείς, δέ, άκουγε πλέον ηθικολογικές απαγορεύσεις από «προπολεμικούς» θεολόγους. Έλα, όμως, που γιά να έχεις γκόμενα, πρώτα έπρεπε νά ‘χει η τσέπη σου! Οπότε, κανείς δεν σου απαγόρευε στα ίσα -καί ηθικολογικώς πως- ν’ απολαύσεις όσο σέχ τραβούσε η ψυχή σου, αλλά πάλι σου το απαγόρευε η κοινωνία εμμέσως πλήν σαφώς, μέσωι του χρηματικού σου ορίου!!! (Άμα ήθελε η γκόμενα διακοπές στη Μύκονο, «εκεί που πάει ο καλός ο κόσμος», μπορούσες να την πάς; )

Μόνο που τώρα πιά δεν μπορούσες να βρίσεις καί να καταραστείς κανέναν, διότι ο εχθρός ήταν αόρατος!


Κρατήστε μέχρι στιγμής τα εξής χαρακτηριστικά της φυλακής:
  • Έχει πρακτικό, καθημερινό επίπεδο.
  • Μπορεί να μεταλλάσσεται μ’ ευκολία, ανάλογα την εποχή.
  • Μπορεί να γίνει αόρατη γιά τους πολλούς· οπότε, απαιτείται κάποια στοιχειώδης εξυπνάδα, γιά να τη διακρίνεις.
Συνεχίζουν, όμως, τα επεισόδια.
Έτερος (ομόφυλος του προηγουμένου) παλιάνθρωπος «άρχων» νομοθέτησε έτσι, ώστε οι ατομικές επιχειρήσεις καί οι προσωπικές εταιρείες να τρώνε παράλογο φόρο, με τη δικαιολογία ότι βγάζουν μαύρα λεφτά, επειδή «δεν κόβουν αποδείξεις»! Μ’ άλλα λόγια, όλοι όσοι είχανε μαγαζιά, ήτανε εκ προοιμίου κλέφτες!!! Κι εκεί που, αν δεν γούσταρες να σέρνεσαι στα πολιτικά γραφεία καί να παρακαλάς τους πωλητικούς γιά μιά θεσούλα καθαριστή τουαλεττών στο Δημόσιο, άνοιγες ένα τυροπιττάδικο κι είχες τη δουλίτσα σου, απαγορεύτηκε κι αυτό! Πάνε οι επιχειρήσεις, πάνε κι οι μεγάλες βιομηχανίες… διότι, λέει, η «Ενωμένη» Ευρώπη βρίσκει πιό φτηνά προϊόντα από την Ελλάδα. Κι αντί να προστατεύει εμάς από τον εκτός «Ε»Ε αθέμιτο διεθνή εμπορικό ανταγωνισμό, προστάτευε τους Κινέζους!

Μ’ αυτά καί μ’ αυτά, καί μένοντας μόνο στο οικονομικό κομμάτι, φτάσαμε στο εξανέμισμα των καταθέσεων του (χαζού) κόσμου στα χρηματιστήρια, σε ανεργία πρωτόγνωρη, φορολογία αισχρή (όσων έχουν ακόμη δική τους επιχείρηση), ακρίβεια στα ύψη, καί Μνημόνια! (Μαζί με αυτοκτονίες.) Όμως, έχει καί παρακάτω ο βόθρος!
Λίγο πιό μετά, η φυλακή έκανε ακόμη μία μετάλλαξη: άρχισε πλέον ν’ αφαιρεί καί τον ζωτικό μας χώρο! Εκεί που χαιρόσουνα μιά βόλτα με τη φοιτητοπαρέα σου στα μπαράκια του Στρέφη ξέρω ‘γώ, δεν τολμάς πλέον να κυκλοφορήσεις ούτε στο καρακέντρο της Αθήνας, ούτε κάν σε πολυσύχναστους τουριστικούς χώρους, διότι γέμισε… λάθος, τη γεμίσανε λάθρο καί λοιπούς εγκληματίες.
Ο περιορισμός του ζωτικού μας χώρου προχώρησε κι άλλο, με τις μαλακίες περί κοροϊδοϊού. («- Μείνετε σπίτι!», καί τα ρέστα.) Κι όχι μόνον!… μας λένε κατάμουτρα πως θα μας τον ξαναεπιβάλουν, καί πως η ιατρική μάσκα θα πρέπει πλέον να μας γίνει απαραίτητο αξεσουάρ, λες κι είμαστε αρκούδες με φίμωτρο.
Τέλος, να μην αναφερθώ στον περιορισμό των συνταγματικών ελευθεριών μας (εφαρμογή των νόμων επιλεκτικώς), ή της ασφάλειάς μας (ΕΔ γιά τα πανηγύργια πλέον, καί μπάτσοι -ειδικά Ματατζήδες- σαφώς εχθρικοί απέναντι στον πολίτη… εσωτερικός εχθρός κι αυτοί), διότι θα μακρηγορήσουμε. Πάντως, με μιά καί μοναδική κουβέντα:
Ό,τι χαρακτηρίζει τον άνθρωπο (ελευθερία, επικοινωνία με ομοίους του, κτλ), πάει ν’ απαγορευτεί – αν δεν έχει ήδη απαγορευτεί.

Κρατήστε ακόμη δύο χαρακτηριστικά της φυλακής:
  • Ότι πάει με την χρονική άνεσή της… της παίρνει χρόνια, γιά να φτάσει στο 100% (γιά να μην την πάρουν χαμπάρι οι κατάδικοι κι αντιδράσουν), αλλά φτάνει κάποτε.
  • Κι ότι την προωθούν συγκεκριμένα άτομα (πωλητικοί κυρίως), που βρίσκουν πρόθυμους να μπούν στη στενή αποδέκτες πάλι συγκεκριμένα άτομα.
Εμείς οι υπόλοιποι, όμως; Τί κάνουμε;

Εμείς οι υπόλοιποι…
  • Πρώτον, οφείλουμε να πάρουμε χαμπάρι εδώ καί τώρα το καθημερινό επίπεδο της φυλακής, το εδώ καί τώρα.
Δεν μιλάμε γιά κάτι ονειρικό, μεταφυσικό, φευγαλέο! Ναί, έχει κι αυτή την πλευρά, αλλά αυτή ενδεχομένως δεν παλεύεται. Παλεύεται, όμως, μιά χαρά η καθημερινή πλευρά της φυλακής. Οπότε, αν διακρίνουμε τον εχθρό, ήδη έχουμε ελπίδες να νικήσουμε.
  • Δεύτερον, οφείλουμε ν’ αντιδράσουμε.
Μας στενεύει η φυλακή σε οικονομικά όρια; Έ! Εμείς θα κάνουμε πράγματα, που δεν απαιτούν να μετράμε μέχρι καί τη δεκάρα! Ας πούμε, μιά συγκέντρωση μεταξύ φίλων στο σπίτι του ενός καί μπύρες ρεφενέ, θα σας πέσει πλάκωμα;
Θέλει ν’ απομονονώμαστε; Εμείς θα παίρνουμε τους φίλους μας τηλέφωνο κάθε μέρα! Ειδικά όσους ζούν σε άλλες πόλεις, καί θέλουμε σχεδόν μιά περιουσία να πάμε να τους δούμε! Τηλέφωνο, βάϊμπερ, σκάϋπ, ημέηλς… ό,τι θες, που επικοινωνεί. (Ακόμη καί διαδικτυακό σέχ θα κάνουμε με τις τηλεδιασκέψεις! Άμ, πώς;! lol!!!)
Θέλει να προσκυνάμε πωλητικούς; Εμείς θα τους γράψουμε κανονικώτατα. (Κι αυτοί το ίδιο κάνουν μ’ εμάς, οπότε μήν έχετε τύψεις.)
Θέλει ν’ ακολουθούμε συγκεκριμένες ιδέες, που τις διαδίδουν διάφορες βίζιτες («εκφωνήτριες», ντέ!    ) στα βοθροκάναλα; Εμείς θα πάμε κόντρα, ακόμη κι αν έχουν δίκιο!
Θέλει να γίνουμε ένα κοπάδι μασκοφόρα πρόβατα; Νομίζω πως ακόμη μπορούμε να διαλέξουμε τις παρέες μας… οπότε τα μασκοφόρα πρόβατα να πάνε να γαμηθούν. Έτσι κι αλλοιώς, με το που θα ξεσπάσουν τα «επερχόμενα», τα μασκοφόρα πρόβατα θα σφαγούν πρώτα-πρώτα. Άλλως τε, πάντα κοινωνικά βαρίδια ήτανε. Τί μας νοιάζει η τύχη τους; Εγώ γιά τους Έλληνες καί τις Ελληνίδες μιλάω.

Είδαμε, λοιπόν, πως ο -κατά Παλαιόν- «Κόσμος-Φυλακή» κάθε άλλο, παρά αφηρημένη έννοια (ήταν κι) είναι. Γιά να φτάσουμε, όμως, στο Επέκεινα, πρέπει πρώτα να δώσουμε τη μάχη μας στο καθημερινό εδώ. Έτσι πάει· σ’γά-σ’γά. Δεν πας από το νηπιαγωγείο κατ’ ευθείαν στα μεταπτυχιακά.
Λοιπόν, αγαπήστε κάθε ειλικρινή συν-Έλληνα καί κάθε ειλικρινή συν-Ελληνίδα, επικοινωνήστε, μην ξεχνάτε φιλίες καί σχέσεις αγαπημένες, βοηθάτε χρηματικώς (όσο μπορείτε)… κι αναμείνατε τη μέρα της λευτεριάς, μετά τα «επερχόμενα».
ΔΕΝ θα τους περάσει, των κερατάδων!
Η ελευθερία είναι το πρώτο (καί ίσως το μέγιστο) δώρο του Θεού στον άνθρωπο· ποιοί είν’ αυτοί, που θέλουν να μας τη στερήσουν;

Υγ: Ξέρω τί τραβάτε, γι’ αυτό καί σας αφιέρωσα το σημερινό κείμενο. Ο καθένας μας (κι εγώ μέσα) έχει τα τρομερά προβλήματά του… από Εφορίες μέχρι αφραγκίες· από επαφές με ανθρώπους, που καλύτερα να μήν υπήρχαν, μέχρι αγάπες αδύνατον να προσεγγιστούν, καθ’ ό ζούν μακρυά κι ο δρόμος κλειστός. Από υποχρεώσεις, μέχρι έλλειψη κατανόησης καί βοήθειας από τους γύρω.
Μη μένετε μονάχα στη διαπίστωση ότι η φυλακή υπάρχει στην καθημερινότητά μας. Μην αναρωτιέστε ξανά καί ξανά πώς σκατά καταντήσαμε έτσι. (Αρκεί μία φορά· κι άμα δεν βρίσκετε απάντηση αμέσως, αφήστε το. Δεν έχουμε χρόνο γιά πέταμα.)
Ανατινάξτε τη φυλακή σας! Ή, απλά, κάντε κάτι, ν’ αποδράσετε απ’ αυτήν.
Έστω, προσπαθήστε το.
Σας εύχομαι να είστε όλοι κι όλες καλά!