ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Αν ο Θεόδωρος Μετοχίτης, ένας από τους σημαντικότερους λόγιους και πολιτικούς άνδρες των πρώτων παλαιολόγειων χρόνων εικονίζεται, στα περίφημα ψηφιδωτά της Χώρας, ως δωρητής να προσφέρει γονατιστός μπροστά στον ένθρονο Χριστό τον ανακαινισθέντα ναό της μονής, τι προσφέρει, αλήθεια, επτά αιώνες μετά, ευθυτενής ο Ρετζέπ Ταγήπ Ερντογάν στον προφήτη της θρησκείας του ξίφους η οποία γεννήθηκε στην αραβική έρημο και επανέρχεται στις ημέρες μας με σφοδρότητα στην πρώτη της επιθετικότητα απειλώντας ή καθυβρίζοντας τα ουσιώδη του ευρωπαϊκού πολιτισμού;
Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Αποτελεί, ίσως, την ουσία όσων διαδραματίζονται τους τελευταίους μήνες στην ευρύτερη περιοχή μας, τόσο στις ταραγμένες θάλασσες της Ανατολικής Μεσογείου όσο και στην υπό στενήν έννοια ελληνική θάλασσα, στα χερσαία σύνορα του Έβρου αλλά και στα πολιτισμικά σύνορα που συνιστούν τα ασύλληπτης και ασύλητης ομορφιάς έργα τα οποία μας κληροδότησε η βυζαντινή αυτοκρατορία. Δυστυχώς οι φυγόπονες, μειωμένης αντιλήψεως και εκτός εποχής, φοβούμαι, ελλαδικές ελίτ θεωρούν πως έχουμε άλλη μια ελληνοτουρκική κρίση, για την οποία ίσως… ευθυνόμαστε και εμείς (το διαβάσαμε και αυτό) επειδή δεν συμβιβαστήκαμε ήδη ή γιατί δεν σπεύδουμε προς το διάλογο. Δεν αντιλαμβάνονται δηλαδή ότι για πρώτη φορά έχουμε μιαν ιστορικής σημασίας ποιοτική αλλαγή. Η Τουρκία του Ερντογάν αποτελεί σήμερα το στρατιωτικό σκέλος της γενικότερης ισλαμικής απειλής για την Ευρώπη. Απειλής που εκδηλώνεται σε τρία επίπεδα. Το πρώτο επίπεδο είναι εσωτερικό, αφορά στην αξίωση εφαρμογής των ισλαμικών ηθών εντός των ευρωπαϊκών χωρών, εφαρμογή που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε θυλάκους επεκτεινόμενης ισλαμοποίησης, λαμβανομένων υπόψη του ιδεολογικού- ηθικού αφοπλισμού, των δημογραφικών ρυθμών εξέλιξης και της εν γένει αμυντικής αβελτηρίας της Δύσης. Το δεύτερο είναι εξωτερικό που τείνει να γίνει εσωτερικό και αφορά την τακτική χρησιμοποίηση ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ρευμάτων. Τώρα έχουμε και το τρίτο επίπεδο που είναι η χρήση ή η ωμή απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας προκειμένου να προωθηθεί η στρατηγική γεωπολιτικής επέκτασης, μέσω μιας «γεωγραφίας της ισχύος» της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρειο Αφρική. Άμεσος στόχος να καταστεί και πάλι η Ανατολική Μεσόγειος, όπως τον 15ο- 16ο αιώνα, οθωμανική λίμνη.
Είναι προφανές πως η απειλή αυτή δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη και αυτός είναι ο λόγος που, με πρώτη τη Γαλλία, η Δύση αρχίζει να αντιδρά. Είναι επίσης προφανές πως η ελληνική εθνική άμυνα δεν μπορεί να γίνει εκτός του πλαισίου της Δύσης. Αυτό σήμερα, όση απέχθεια και αν τρέφουμε για βάσιμους ιστορικούς λόγους προς τη Δύση, θα ήταν καθαρή αυτοκτονία. Και τούτο όχι μόνο διότι θα μας οδηγούσε με βεβαιότητα σε μιαν ήττα ανάλογη του 1922 ή του 1974 αλλά διότι, σήμερα, με την τραγική δημογραφική μας προοπτική, θα οδηγούσε σε εθνική εξαφάνιση μέσα στον τουρκοϊσλαμικό όγκο. Ο αγώνας λοιπόν θα πρέπει να δοθεί στο πλαίσιο της Δύσης. Και εκεί πρέπει να ξοδέψει το διπλωματικό και το ιδεολογικό- πολιτισμικό δυναμικό της η Ελλάδα. Στην αναζήτηση δηλαδή της συνεργασίας, πέρα από προκαταλήψεις άλλων εποχών, με όλες τις δυνάμεις που είναι αποφασισμένες να υπερασπίσουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό από την θανάσιμη τουρκοϊσλαμική απειλή.
Οι δυνάμεις αυτές σήμερα δεν είναι ισχυρές και, δυστυχώς πρέπει να ειπωθεί καθαρά, δεν περιλαμβάνουν πλέον τη Ρωσία, η οποία μη κινδυνεύοντας άμεσα η ίδια από τον ισλαμικό επεκτατισμό, έχει προσχωρήσει σε μια ευρασιατική λογική προκειμένου να πλήξει τη Δύση αλλά και τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα- βλέπε τη στάση της στο ζήτημα της Αγίας Σοφίας ή της Μονής της Χώρας αλλά και στα ζητήματα της Μεσογείου. Είναι λυπηρό αλλά η Ρωσία δεν είναι πλέον η προστάτιδα του 1821 αλλά ο εχθρός που γνωρίσαμε πολύ καλά στις αρχές του 20ου αιώνα (ελέω πανσλαβισμού) στη Μακεδονία. Στη Δύση, όμως η εντεινόμενη διαρκώς απειλή θα παρασύρει στο άμεσο μέλλον τις ηγεσίες που ολιγωρούν μέσα στις αυταπάτες τους.
Ο αγώνας λοιπόν θα δοθεί σε συνεργασία με τις δυνάμεις που υπερασπίζονται τις ευρωπαϊκές παραδόσεις. Ο αγώνας αυτός ωστόσο, για να έχει αίσια αποτελέσματα, πρέπει να θεμελιωθεί σε αρραγές εσωτερικό μέτωπο. Σε οιονεί πολεμικές συνθήκες ο δημόσιος διάλογος δεν μπορεί να έχει χαρακτήρα επιστημονικού συμποσίου. Πανεπιστημιακοί με εθνικοαυτοκτονικό ιδεασμό, επιχειρηματίες ικανοποιημένοι με την ιδέα να είναι εμπορικοί αντιπρόσωποι στη νέα οθωμανική αυτοκρατορία, Antifa που καταγγέλλουν ως υπεύθυνη της έντασης… την ελληνική αστική τάξη, κληρικοί που αρκούνται να γίνονται δυο λειτουργίες το χρόνο στην αφελληνισμένη Ίμβρο, καθηγητές που δεν ντρέπονται να διδάσκουν σε πανεπιστήμια της γείτονος την ώρα που εκατοντάδες τίμιοι Τούρκοι πανεπιστημιακοί διώκονται και φυλακίζονται, πρέπει να καταλάβουν ότι βρίσκονται εκτός ηθικού πλαισίου της στρατηγικής εθνικής αντίστασης. Αν ξεχάσαμε ήδη, μέσα στην καταναλωτική οπιομανία, τις απώλειες των τελευταίων εβδομήντα χρόνων, την απώλεια της μισής Κύπρου και τον αφανισμό του ελληνισμού της Πόλης, της Ίμβρου, της Τενέδου, η παραχώρηση του Αιγαίου σήμερα και της Θράκης αύριο δεν μπορούν να είναι το εξευτελιστικό αντίτιμο της ειρήνης.
Δεν υποστηρίζει, προφανώς, κανένας εχέφρων άνθρωπος ότι τα διεθνή προβλήματα λύνονται με στρατιωτική αναμέτρηση. Υπάρχουν τρόποι να ανακοπεί χωρίς ένοπλη βία η στρατηγική επέκτασης του ισλαμοτουρκισμού που έχει πήλινα πόδια. Φτάνει να το θελήσει η Δύση που μπορεί ανά πάσα στιγμή, έστω με πρόσκαιρο κόστος, να καταστρέψει την τουρκική οικονομία- αρκεί να πρυτανεύσουν οι πολιτικοί και όχι οι κερδοσκόποι. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει να πείσουμε και εμείς τη Δύση για τη σοβαρότητα και την αξιοπιστία μας, ενάντια στην εμμονή όσων επιμένουν ακόμη και τώρα (παρότι υπεύθυνοι για το σημερινό στρατηγικό αδιέξοδο) ότι «η Τουρκία είναι εταίρος και όχι αντίπαλος της Δύσης» (sic!). Ενάντια στις λογικές κατευνασμού που θυμίζουν το Μόναχο του 1938, πρέπει να γίνει σαφές πως η Ελλάδα δεν διατίθεται να θυσιάσει (όπως επιθυμούν κάποιοι στο Βερολίνο) τα κυριαρχικά της δικαιώματα χάριν οποιουδήποτε ευρωτουρκικού deal. Πως δεν είναι διόλου διατεθειμένη να γίνει Τσεχοσλοβακία αλλά αξιώνει να είναι Πολωνία: η παραβίαση των συνόρων της να αποτελεί δηλαδή πολεμική πρόκληση προς τη Δύση. Μια τέτοια διασαφήνιση, είναι βέβαιο ότι θα σταματούσε σήμερα τον Ερντογάν. Σήμερα όμως· γιατί αύριο κανείς δεν γνωρίζει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στη Μεσόγειο.
Ας γυρίσουμε στον Θεόδωρο Μετοχίτη για να τελειώσουμε όπως αρχίσαμε. Δεν ξέρω αν, ο καταδικασμένος από το πάθος του να ηγείται κατακτητικής ορδής και όχι πολιτισμένου έθνους, πρόεδρος της Τουρκίας (που προφανώς θαυμάζει τον γενίτσαρο ο οποίος το 1453 εισβάλλοντας στη μονή της Χώρας κατατεμάχισε την εικόνα της Οδηγήτριας) γνωρίζει τον μέγα λογοθέτη των βυζαντινών. Όσο κι αν αγνοεί το έργο και τη μορφή του όμως, είναι εξίσου καταδικασμένος κάποια στιγμή να καταλάβει πως ο άνθρωπος είναι μια ύπαρξη ανυπεράσπιστη. Και τότε θα συναισθανθεί, κι ας μην τον έχει διαβάσει ποτέ, τον σοφό λόγο του σπουδαίου ανθρωπιστή: «Θανάτου ένεκεν πόλιν ατείχιστον οικούμεν».
τ'ο ΠΟΝΤΙΚΙ
Είναι προφανές πως η απειλή αυτή δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη και αυτός είναι ο λόγος που, με πρώτη τη Γαλλία, η Δύση αρχίζει να αντιδρά. Είναι επίσης προφανές πως η ελληνική εθνική άμυνα δεν μπορεί να γίνει εκτός του πλαισίου της Δύσης. Αυτό σήμερα, όση απέχθεια και αν τρέφουμε για βάσιμους ιστορικούς λόγους προς τη Δύση, θα ήταν καθαρή αυτοκτονία. Και τούτο όχι μόνο διότι θα μας οδηγούσε με βεβαιότητα σε μιαν ήττα ανάλογη του 1922 ή του 1974 αλλά διότι, σήμερα, με την τραγική δημογραφική μας προοπτική, θα οδηγούσε σε εθνική εξαφάνιση μέσα στον τουρκοϊσλαμικό όγκο. Ο αγώνας λοιπόν θα πρέπει να δοθεί στο πλαίσιο της Δύσης. Και εκεί πρέπει να ξοδέψει το διπλωματικό και το ιδεολογικό- πολιτισμικό δυναμικό της η Ελλάδα. Στην αναζήτηση δηλαδή της συνεργασίας, πέρα από προκαταλήψεις άλλων εποχών, με όλες τις δυνάμεις που είναι αποφασισμένες να υπερασπίσουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό από την θανάσιμη τουρκοϊσλαμική απειλή.
Οι δυνάμεις αυτές σήμερα δεν είναι ισχυρές και, δυστυχώς πρέπει να ειπωθεί καθαρά, δεν περιλαμβάνουν πλέον τη Ρωσία, η οποία μη κινδυνεύοντας άμεσα η ίδια από τον ισλαμικό επεκτατισμό, έχει προσχωρήσει σε μια ευρασιατική λογική προκειμένου να πλήξει τη Δύση αλλά και τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα- βλέπε τη στάση της στο ζήτημα της Αγίας Σοφίας ή της Μονής της Χώρας αλλά και στα ζητήματα της Μεσογείου. Είναι λυπηρό αλλά η Ρωσία δεν είναι πλέον η προστάτιδα του 1821 αλλά ο εχθρός που γνωρίσαμε πολύ καλά στις αρχές του 20ου αιώνα (ελέω πανσλαβισμού) στη Μακεδονία. Στη Δύση, όμως η εντεινόμενη διαρκώς απειλή θα παρασύρει στο άμεσο μέλλον τις ηγεσίες που ολιγωρούν μέσα στις αυταπάτες τους.
Δεν υποστηρίζει, προφανώς, κανένας εχέφρων άνθρωπος ότι τα διεθνή προβλήματα λύνονται με στρατιωτική αναμέτρηση. Υπάρχουν τρόποι να ανακοπεί χωρίς ένοπλη βία η στρατηγική επέκτασης του ισλαμοτουρκισμού που έχει πήλινα πόδια. Φτάνει να το θελήσει η Δύση που μπορεί ανά πάσα στιγμή, έστω με πρόσκαιρο κόστος, να καταστρέψει την τουρκική οικονομία- αρκεί να πρυτανεύσουν οι πολιτικοί και όχι οι κερδοσκόποι. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει να πείσουμε και εμείς τη Δύση για τη σοβαρότητα και την αξιοπιστία μας, ενάντια στην εμμονή όσων επιμένουν ακόμη και τώρα (παρότι υπεύθυνοι για το σημερινό στρατηγικό αδιέξοδο) ότι «η Τουρκία είναι εταίρος και όχι αντίπαλος της Δύσης» (sic!). Ενάντια στις λογικές κατευνασμού που θυμίζουν το Μόναχο του 1938, πρέπει να γίνει σαφές πως η Ελλάδα δεν διατίθεται να θυσιάσει (όπως επιθυμούν κάποιοι στο Βερολίνο) τα κυριαρχικά της δικαιώματα χάριν οποιουδήποτε ευρωτουρκικού deal. Πως δεν είναι διόλου διατεθειμένη να γίνει Τσεχοσλοβακία αλλά αξιώνει να είναι Πολωνία: η παραβίαση των συνόρων της να αποτελεί δηλαδή πολεμική πρόκληση προς τη Δύση. Μια τέτοια διασαφήνιση, είναι βέβαιο ότι θα σταματούσε σήμερα τον Ερντογάν. Σήμερα όμως· γιατί αύριο κανείς δεν γνωρίζει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στη Μεσόγειο.
Ας γυρίσουμε στον Θεόδωρο Μετοχίτη για να τελειώσουμε όπως αρχίσαμε. Δεν ξέρω αν, ο καταδικασμένος από το πάθος του να ηγείται κατακτητικής ορδής και όχι πολιτισμένου έθνους, πρόεδρος της Τουρκίας (που προφανώς θαυμάζει τον γενίτσαρο ο οποίος το 1453 εισβάλλοντας στη μονή της Χώρας κατατεμάχισε την εικόνα της Οδηγήτριας) γνωρίζει τον μέγα λογοθέτη των βυζαντινών. Όσο κι αν αγνοεί το έργο και τη μορφή του όμως, είναι εξίσου καταδικασμένος κάποια στιγμή να καταλάβει πως ο άνθρωπος είναι μια ύπαρξη ανυπεράσπιστη. Και τότε θα συναισθανθεί, κι ας μην τον έχει διαβάσει ποτέ, τον σοφό λόγο του σπουδαίου ανθρωπιστή: «Θανάτου ένεκεν πόλιν ατείχιστον οικούμεν».
τ'ο ΠΟΝΤΙΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου