ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ...

«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας. Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται ὁ τῶν ἀγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται...».
Απόψε στις εκκλησίες θα δονήσει τις καρδιές μας ο πιο Ιερός Ύμνος της Ορθοδοξίας και συνάμα ο πιο σπαραχτικός!

Νίκος Σταθόπουλος

"ΑΓΚΑΘΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΙ φόρεσαν στον Βασιλιά των Αγγέλων...."....να διαβάζεις αυτό, κι εσύ, αφόρητα μιζερούλης, να "ψάχνεις τη λογική και ιστορική αλήθεια"...σε κάθε εγκόσμια απλοϊκότητα ή κούφια φαντασμαγορία ή και στοχαστική βαθύτητα, να ανακαλύπτεις "κλίμακες σημασιών", "επίπεδα συμβολισμού", "νοηματικές συμπαραδηλώσεις"...αλλά στο μαγικό επέκεινα της θρησκευτικής συγκίνησης να τα αρνιέσαι όλα αυτά, από μισόθεη εμπάθεια, να κρατάς σκέτο και αδούλευτο το "κείμενο" και να περιφρον...είς κάθε "ανάγνωση"...έστω, ότι τα Πάθη είναι "μύθος", "αφήγηση", "κατασκευή"...έστω...μα το "μήνυμα" που εκπέμπουν, η "νοηματική διαλεκτική" όπου θεμελιώνονται, η "συμβολική" που περικλείουν : αυτά, ακόμα κι αυτά, γιατί μοχθηρέ και πλήρως ελλειμματικέ μιζερούλη, τα προσπερνάς;...όταν τα Πάθη "σκηνογραφούν" τον αφανισμό της αθωότητας από τις συνασπισμένες δυνάμεις της Ισχύος, και, έτσι, τοποθετούν τη μεταφυσική εντός της ιστορίας(άρα καλούν τον άνθρωπο να πολεμήσει με τα Πραιτώρια, στους δρόμους και την καρδιά του..), εσύ, γιατί το μηδενίζεις αυτό;...

ΑΠΟΓΕΥΜΑ Μ.ΠΕΜΠΤΗΣ......σταθερά, από τα παιδικά μου χρόνια, από τις τότε πιο βαθιές στιγμές της μύησης στην "αφήγηση" : ένα πηγαίο σαν κλάμα, σαν λυγμός, να "ανεβαίνει", να ορίζει τη φωνή, τα ηχοχρώματα ακόμα και τα αμίλητα, να δυναμώνει με το πέρασμα των ωρών προς Μ.Παρασκευή...σα να πενθώ κάτι ανώνυμο, σα να θυμάμαι κάτι αρχαίο της εσωτερικής μου ηλικίας, πατέρα και φίλους και αγαπημένους συγγενείς που "έφυγαν", σα να με περιδινίζει μια χαρά με μαύρο περιβραχιόνιο...δεν ξέρ...ω τα "τι" και τα "πώς" και κάθε ορθολογικούρα του ανέραστου "νου των ανθρώπων"...ξέρω μόνο ότι με μαγεύει αυτό το κλίμα, με απορροφά σαν τέλεια αγάπη αυτή η αίσθηση, με ανθρωπεύει με καθολική μοναχικότητα αυτό το μυστήριο...μετά που συνάντησα την ποίηση και τους εκκλησιαστικούς ύμνους, όλα αυτά έγιναν "κουλτούρα" αλλά το βάθος της μοίρας τους έμεινε τόσο προσωπικό ώστε θεμελίωσε την αινιγματική μου ταυτότητα..αινιγματική όπως κάθε ανθρώπου...το ζω..το νιώθω...εμείς οι "παλιοί", που μεγαλώσαμε σα να ήμαστε τότε ανάμεσα στο παραλοϊσμένο πλήθος των αντιφάσεων, και να μετράμε όλα τα επεισόδια του "συμβάντος", να τρέχουμε αλαφιασμένοι, να πιστεύουμε ξανά και ξανά...κι όταν Εκείνος γονάτιζε, εμείς, αν και φοβισμένοι και των αναρωτήσεων και ψιλοδειλοί, ωστόσο "ντοπάραμε" τον Αριμαθαίας "βόηθα μωρέ που έπεσε και λειώνουν τα μάτια Του..."..νοερά παντού, προσπαθώντας να κάνουμε το νοερά πράξη ζωής...και τα εξιστορούμε πάλι, κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, σαν "αφηγητές παραμυθιών" σε ένα μπουκάλι κλεισμένοι, κι όποιος ακούσει...αυτό το παράξενο κλίμα, αυτό το αυθόρμητο απαιτητικό δάκρυ, το αγαπώ, είμαι εγώ, δεν θα το αλλάξω ποτέ...Αμήν!...