Ένα και μοναδικό πράγμα είναι που απασχολεί τον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό φασισμό σχετικά με την θρησκεία των Ελλήνων.
Το ΟΜΟΘΡΗΣΚΟ.
Είτε αυτό εκφράζεται με βαθιά θρησκευτική κατάνυξη, είτε με απλή και ανάλαφρη συμμετοχή σε θρησκευτικές τελετές, είτε με έθιμα σχετιζόμενα με θρησκευτικές γιορτές, είτε ακόμα με την ουδετερότητα και τον σεβασμό προς τους θρησκευόμενους, των άθεων Ελλήνων.
...
Το ΟΜΟΘΡΗΣΚΟ.
Είτε αυτό εκφράζεται με βαθιά θρησκευτική κατάνυξη, είτε με απλή και ανάλαφρη συμμετοχή σε θρησκευτικές τελετές, είτε με έθιμα σχετιζόμενα με θρησκευτικές γιορτές, είτε ακόμα με την ουδετερότητα και τον σεβασμό προς τους θρησκευόμενους, των άθεων Ελλήνων.
...
Και αυτό το θεμελιώδες γνώρισμα του ελληνισμού, το τρισχιλιετές ομόθρησκο, είναι που πρέπει πάση θυσία να σπάσει. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύονται όλες αυτές οι παρδαλές ομάδες της «ελεύθερης» βούλησης, προσπαθώντας προκλητικά να επιβάλλουν την υποκειμενικότητά τους…
που βέβαια τους ενοχλούν οι παραδόσεις μόνο της βαθειά ριζωμένης θρησκείας, της ορθοδοξίας, και όχι του μουσουλμανισμού, τον οποίο οι εθνομηδενιστές χρησιμοποιούν ως το βαρύ πυροβολικό για την διάσπαση της ελληνικής εθνικής οντότητας.
που βέβαια τους ενοχλούν οι παραδόσεις μόνο της βαθειά ριζωμένης θρησκείας, της ορθοδοξίας, και όχι του μουσουλμανισμού, τον οποίο οι εθνομηδενιστές χρησιμοποιούν ως το βαρύ πυροβολικό για την διάσπαση της ελληνικής εθνικής οντότητας.
=======
Νίκος Σταθόπουλος
ΧΘΕΣ,ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ "ΜΙΚΡΟ ΠΟΤΑΜΙ ΛΑΟΥ", με αναμμένα κεριά, με το "ιερό φέρετρο" να προπορεύεται, με τις ψαλμωδίες να βάζουν ήχο θεωτικής ανάτασης στη σύμβαση της απριλιάτικης νύχτας..."ποτάμι" πολυπληθέστερο από κάθε προηγούμενη φορά, σαν πιο αποφασισμένο να συντηρηθεί και ν' αυγατίσει, σαν πιο ερωτικό και συντροφικό στην κοινοτική του αυτοσυνείδηση...ναι, υπάρχουν και αλλοτρίωση, και φθορά, και αλλοίωση, και εγωισμός..μα πώς αλλιώς να συμβεί στην ιστορία;ιστορία σημαίνει τριβές, ύλη..., περιορισμοί, αντιφάσεις, αυθόρμητη ενέργεια, συμφέρον, περιπλοκές...εντός αυτών συντελείται η "έξοδος", η υπέρβαση...δεν αλλάζεις κάτι αόριστο σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα, αλλά το χαλασμένο σου κομμάτι μέσα στις θύελλες των κακών επιδράσεων...σημασία έχει να κάνεις "ανακλαστικό" και "συνήθειά" σου την ελπίδα της αλλαγής, την έστω και περιορισμένη αντίσταση στον "Σατανά της ερήμου", να πέφτεις και να σηκώνεσαι, να συνεχίζεις στο δρόμο όπου έφτιαξες το πρόσωπό σου...η "μεγάλη θητεία" γίνεται με ζημιές και πισωγυρίσματα, με αβαρίες και αστοχίες...αλλά το καλό είναι να παραμένεις σε τούτη τη θητεία, να σέβεσαι τον "άγιο νεκρό" που πάει μπροστά και βαθαίνει την άνοιξη σαν μια αγάπη που δεν φοβάται και δεν απογοητεύεται..."ιερός νεκρός" μπροστά σαν αρχηγός περιβαλλόμενος από λαμπάδες, σημαίνει όχι κλαψούρα αλλά "σε λίγο θα τρίβετε τα μάτια σας, ανόητοι..."!... ήταν ωραία η νυχτερινή απλοποίηση της ζωής, με την μικρή κοινότητα να διαδηλώνει την μεταφυσική του Προσώπου της, να επιμένει νηφάλια και χωρίς να ντρέπεται στην ταυτότητά της, να μη φοβάται τα κοσμικά της όρια ενώ το βουρκωμένο μάτι πίστευε αναμφισβήτητα σε κάτι πολύ πέρα από τις κυρίαρχες εξισώσεις των μικρεμπόρων...ο Χριστός αποδέχθηκε τον σκεπτικισμό του Θωμά, γιατί ήταν αγνός, φυσικός, άμεσος, τίμιος..έτσι πιστεύει κι ο λαός μας...και έτσι κάνει τη μυστική αιωνιότητα να γίνεται καθημερινή αντίφαση..ανθρώπινα αγαπάμε το Θεό και τον ακολουθούμε στις κορυφώσεις του Πάθους...δεν χρειαζόμαστε κανένα "ειδικό" να μας "εξηγήσει" τη διαλεκτική της αγάπης...ο Επιτάφιος είναι η δική μας υπέροχη αντίσταση σε ό, τι απειλεί τα ιερά και όσια και θεμελιωτικά του βασικού εαυτού μας...
ΧΘΕΣ,ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ "ΜΙΚΡΟ ΠΟΤΑΜΙ ΛΑΟΥ", με αναμμένα κεριά, με το "ιερό φέρετρο" να προπορεύεται, με τις ψαλμωδίες να βάζουν ήχο θεωτικής ανάτασης στη σύμβαση της απριλιάτικης νύχτας..."ποτάμι" πολυπληθέστερο από κάθε προηγούμενη φορά, σαν πιο αποφασισμένο να συντηρηθεί και ν' αυγατίσει, σαν πιο ερωτικό και συντροφικό στην κοινοτική του αυτοσυνείδηση...ναι, υπάρχουν και αλλοτρίωση, και φθορά, και αλλοίωση, και εγωισμός..μα πώς αλλιώς να συμβεί στην ιστορία;ιστορία σημαίνει τριβές, ύλη..., περιορισμοί, αντιφάσεις, αυθόρμητη ενέργεια, συμφέρον, περιπλοκές...εντός αυτών συντελείται η "έξοδος", η υπέρβαση...δεν αλλάζεις κάτι αόριστο σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα, αλλά το χαλασμένο σου κομμάτι μέσα στις θύελλες των κακών επιδράσεων...σημασία έχει να κάνεις "ανακλαστικό" και "συνήθειά" σου την ελπίδα της αλλαγής, την έστω και περιορισμένη αντίσταση στον "Σατανά της ερήμου", να πέφτεις και να σηκώνεσαι, να συνεχίζεις στο δρόμο όπου έφτιαξες το πρόσωπό σου...η "μεγάλη θητεία" γίνεται με ζημιές και πισωγυρίσματα, με αβαρίες και αστοχίες...αλλά το καλό είναι να παραμένεις σε τούτη τη θητεία, να σέβεσαι τον "άγιο νεκρό" που πάει μπροστά και βαθαίνει την άνοιξη σαν μια αγάπη που δεν φοβάται και δεν απογοητεύεται..."ιερός νεκρός" μπροστά σαν αρχηγός περιβαλλόμενος από λαμπάδες, σημαίνει όχι κλαψούρα αλλά "σε λίγο θα τρίβετε τα μάτια σας, ανόητοι..."!... ήταν ωραία η νυχτερινή απλοποίηση της ζωής, με την μικρή κοινότητα να διαδηλώνει την μεταφυσική του Προσώπου της, να επιμένει νηφάλια και χωρίς να ντρέπεται στην ταυτότητά της, να μη φοβάται τα κοσμικά της όρια ενώ το βουρκωμένο μάτι πίστευε αναμφισβήτητα σε κάτι πολύ πέρα από τις κυρίαρχες εξισώσεις των μικρεμπόρων...ο Χριστός αποδέχθηκε τον σκεπτικισμό του Θωμά, γιατί ήταν αγνός, φυσικός, άμεσος, τίμιος..έτσι πιστεύει κι ο λαός μας...και έτσι κάνει τη μυστική αιωνιότητα να γίνεται καθημερινή αντίφαση..ανθρώπινα αγαπάμε το Θεό και τον ακολουθούμε στις κορυφώσεις του Πάθους...δεν χρειαζόμαστε κανένα "ειδικό" να μας "εξηγήσει" τη διαλεκτική της αγάπης...ο Επιτάφιος είναι η δική μας υπέροχη αντίσταση σε ό, τι απειλεί τα ιερά και όσια και θεμελιωτικά του βασικού εαυτού μας...
ΑΣΕ ΚΙ ΑΥΤΟ, ΠΑΛΙ...φωτογραφίες με λιπόσαρκα παιδιά του Τρίτου Κόσμου, με άστεγους, με νεκρούς μετανάστες, κι από πάνω στίχοι και λόγια της Μ.Εβδομάδας, σαν τάχα διάψευση του "χριστιανικού ιδεαλισμού" και της "θρησκευτικής αντιδραστικότητας" και σαν τάχα "αποκάλυψη του όπιου των λαών"!....λες και γι' αυτά φταίει ο Χριστός!..μα εσείς που τα αναρτάτε όλα αυτά, τι κάνατε για να εκλείψει το Κακό από τον κόσμο;...με συμβιβασμένη ζωούλα και αποσπασματική "πολιτική", τι παριστάνετε;..ο ...Χριστός αρνήθηκε τον πολιτικαντισμό, κι εσείς μας ανεμίζετε "προγράμματα" και "μανιφέστα", ένα άλλου τύπου αφεντιλίκι...αν ο λόγος του Ιησού είχε εφαρμοστεί με πλήρη συνέπεια, όλα αυτά τα αίσχη δεν θα ασχήμαιναν με μαύρο αίμα τη ζωή...και αυτός ο λόγος εφαρμόζετε από τους ανθρώπους, από εμένα, από εσάς, από όλους...εκτός αν-ακυρώνοντας τον "αντιεξουσιασμό" σας...- Τον μέμφεστε γιατί δεν "καθάρισε" για πάρτη σας...αυτό ακριβώς είναι!..ενώ Αυτός προέταξε την αυτόβουλη δράση ελευθερίας και ανύψωσης, εσείς/εμείς Του απαιτούμε να γίνει ο Μέγας Μπόσης της δικής μας κάθαρσης...γιατί Τον χλευάζετε με ευκολάκια τηλεοπτικού χιούμορ, και δεν τον αντιγράφετε στο πρότυπό του;...κουτοπόνηροι βολεψάκηδες, που σκαρφιστήκατε το City Plaza σαν "σύγχρονη εκδοχή του προαυλίου του ναού"!...ξέρετε, οι υποκριτικοί μεγαλόσταυροι-που τόσο κατακεραυνώθηκαν από τον Ιησού...- κυκλοφορούν σε διάφορες κόπιες....στις μέρες μας, κυριαρχεί η δική σας....
Καλή Ανάσταση!
Ξεχειλίζει γύρω μας η ευχή, καθώς ζυγώνει το Πάσχα! Και προσοχή: Την διατυπώνουν και ένθεοι και άθεοι. Άλλοι κυριολεκτικά, άλλοι μεταφορικά, πάντως την κάνουν όλοι, κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία: Φανερώνει δίψα για ζωή, ελπίδα για ζωή αληθινή, απελευθερωμένη από κάθε θανατίλα!
Δυο σκέψεις έχω, ωστόσο:
Και η έννοια της Ανάστασης και η έννοια της Επανάστασης (θυμίζω ότι η επανάσταση νοείται ως ανατολή ενός νέου κόσμου, όπου το άδικο θα τερματιστεί) είναι αδιανόητες δίχως τον Χριστιανισμό. Είτε δέχεται είτε δεν δέχεται κάποιος τη χριστιανική πίστη, η έννοια της Ανάστασης και της ποθούμενης κατάργησης του κακού (σε κάθε του μορφή) αποτελεί χριστιανική συμβολή στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Οι «αναστάσεις» που παρουσιάζονται σε άλλες θρησκείες και φιλοσοφίες είναι εντελώς άλλο πράγμα. Σ’ αυτές ο χρόνος είναι κυκλικός, πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος για πάντα θα υπάρχει με τον τρόπο που υπάρχει τώρα. Η Περσεφόνη «ανασταίνεται» μεν κάθε άνοιξη, αλλά αυτό σημαίνει ότι ξαναπεθαίνει άλλες τόσες φορές! Ο κύκλος είναι αιώνιος κι αδιάρρηκτος, και ο θάνατος ακατάργητος. Αιώνια είναι και η αδικία. Το δίκιο την αντιπαλεύει μεν, αλλά δεν κυριαρχεί οριστικά ποτέ. Με δυο λόγια, στο μοντέλο αυτών των πεποιθήσεων, ένας άλλος κόσμος δ ε ν είναι εφικτός.
Αντιθέτως, ο Χριστιανισμός έφερε την έννοια της ευθύγραμμης (ή μάλλον: της σπειροειδούς) πορείας του χρόνου, δηλαδή της πορείας του κόσμου προς ένα μέλλον το οποίο δεν έχει ξαναϋπάρξει: της πορείας προς το απόλυτα καινούργιο! Κι επειδή όλοι οι κόποι του ανθρώπου (ακόμα και οι πιο υπέροχοι) υποτάσσονται, τελικά, στον θάνατο, γι’ αυτό η Ανάσταση επιτεύχθηκε από τον κορυφαίο αλληλέγγυο, από έναν Θεό ο οποίος, μέσω της πράξης του, θανατώνει τον θάνατο και χαρίζει στους ανθρώπους μια δυνατότητα, η οποία δεν μπορεί να προκύψει από την ανθρώπινη φθαρτότητα. Και είναι μια δυνατότητα, την οποία ο άνθρωπος καλείται να δεχτεί όχι μοιρολατρικά, αλλά με την απόφασή του και με την πράξη του, και να την κάνει τρόπο ζωής. Ναι! Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός! Αυτό σημαίνει σπάσιμο του κύκλου και τίναγμα του ταξιδιώτη κόσμου προς το ακατόρθωτο. Ιδού η έννοια της επ-ανάστασης!
Τι σημαίνει η χριστιανική ιδιαιτερότητα, δηλαδή η σύνδεση της δυνατότητας για αλλαγή του κόσμου με την ύπαρξη και τη δράση Θεού; Σημαίνει ότι η ανθρώπινη ιστορία μένει ανοιχτή στο άπειρο! Ξέρουμε πολύ καλά ότι, όποτε οι άνθρωποι μάνιασαν (μέσα σε μια ναρκισσιστική επαναστατικότητα) να ορίσουν το τέρμα της ιστορίας κατά τα δικά τους μέτρα, γεννήθηκαν τυραννίες. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι ένας τρόπος ζωής στην καθημερινότητα, εμπνευσμένος από τη ρήξη με τον θάνατο (κάθε θάνατο), ένας τρόπος ζωής που να φέρνει στο σήμερα το φως της Ανάστασης, ένας τρόπος ζωής ανοιχτός στην ελευθερία, τη δημιουργικότητα και την ευθύνη. Τον δρόμο τον ανοίγει η πράξη.
Όσοι δηλώνουν Χριστιανοί, είναι τραγικό αν γιορτάζουν την Ανάσταση σαν ξόρκι που δεν διαποτίζει τη ζωή, και σαν φολκλόρ ανώδυνο. Τόσο ανώδυνο, που να μην τους εμποδίζει να στρατεύονται καθημερινά με τις δυνάμεις της μισαλλοδοξίας, της αδικίας και του αποκλεισμού (δηλαδή με τις δυνάμεις του θανάτου).
Κι όσοι δηλώνουν άθεοι και πρόθυμοι για επανάσταση, ας σκεφτούν: Αν το άπειρο του Θεού δεν υπάρχει, τότε η επανάσταση θα είναι απλώς επαναστασούλα, προορισμένη να συντριβεί στο μπετόν αρμέ του τέλους μας. Από τη μια να θέλεις το σπάσιμο του φυσιοκρατικού κύκλου, κι από την άλλη να μην αντέχεις το άνοιγμά του, είναι τουλάχιστον αυτοτραυματισμός, φίλοι!
Ζητώ, λοιπόν, το ασύνηθες. Ζητώ από όλους που τώρα εύχονται «Καλή Ανάσταση», να σκεφτούν πόσο ουσιαστικό θα είναι από την Κυριακή του Πάσχα να λένε: "Χριστός Ανέστη!". Το «Χριστός Ανέστη» δεν είναι ευχή. Είναι δήλωση. Είναι κατάφαση του ότι, ναι, η ευχή που μέχρι χθες έδινα ("καλή Ανάσταση") δεν ήταν κενή από νόημα, δεν ήταν μεταφορά για θνησιγενείς ομορφιές, αλλά -αντιθέτως- η Ανάσταση όντως δύναται να γίνει πραγματικότητα.
Ένθεοι και άθεοι φίλοι, καλή Ανάσταση!
Ξεχειλίζει γύρω μας η ευχή, καθώς ζυγώνει το Πάσχα! Και προσοχή: Την διατυπώνουν και ένθεοι και άθεοι. Άλλοι κυριολεκτικά, άλλοι μεταφορικά, πάντως την κάνουν όλοι, κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία: Φανερώνει δίψα για ζωή, ελπίδα για ζωή αληθινή, απελευθερωμένη από κάθε θανατίλα!
Δυο σκέψεις έχω, ωστόσο:
Και η έννοια της Ανάστασης και η έννοια της Επανάστασης (θυμίζω ότι η επανάσταση νοείται ως ανατολή ενός νέου κόσμου, όπου το άδικο θα τερματιστεί) είναι αδιανόητες δίχως τον Χριστιανισμό. Είτε δέχεται είτε δεν δέχεται κάποιος τη χριστιανική πίστη, η έννοια της Ανάστασης και της ποθούμενης κατάργησης του κακού (σε κάθε του μορφή) αποτελεί χριστιανική συμβολή στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Οι «αναστάσεις» που παρουσιάζονται σε άλλες θρησκείες και φιλοσοφίες είναι εντελώς άλλο πράγμα. Σ’ αυτές ο χρόνος είναι κυκλικός, πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος για πάντα θα υπάρχει με τον τρόπο που υπάρχει τώρα. Η Περσεφόνη «ανασταίνεται» μεν κάθε άνοιξη, αλλά αυτό σημαίνει ότι ξαναπεθαίνει άλλες τόσες φορές! Ο κύκλος είναι αιώνιος κι αδιάρρηκτος, και ο θάνατος ακατάργητος. Αιώνια είναι και η αδικία. Το δίκιο την αντιπαλεύει μεν, αλλά δεν κυριαρχεί οριστικά ποτέ. Με δυο λόγια, στο μοντέλο αυτών των πεποιθήσεων, ένας άλλος κόσμος δ ε ν είναι εφικτός.
Αντιθέτως, ο Χριστιανισμός έφερε την έννοια της ευθύγραμμης (ή μάλλον: της σπειροειδούς) πορείας του χρόνου, δηλαδή της πορείας του κόσμου προς ένα μέλλον το οποίο δεν έχει ξαναϋπάρξει: της πορείας προς το απόλυτα καινούργιο! Κι επειδή όλοι οι κόποι του ανθρώπου (ακόμα και οι πιο υπέροχοι) υποτάσσονται, τελικά, στον θάνατο, γι’ αυτό η Ανάσταση επιτεύχθηκε από τον κορυφαίο αλληλέγγυο, από έναν Θεό ο οποίος, μέσω της πράξης του, θανατώνει τον θάνατο και χαρίζει στους ανθρώπους μια δυνατότητα, η οποία δεν μπορεί να προκύψει από την ανθρώπινη φθαρτότητα. Και είναι μια δυνατότητα, την οποία ο άνθρωπος καλείται να δεχτεί όχι μοιρολατρικά, αλλά με την απόφασή του και με την πράξη του, και να την κάνει τρόπο ζωής. Ναι! Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός! Αυτό σημαίνει σπάσιμο του κύκλου και τίναγμα του ταξιδιώτη κόσμου προς το ακατόρθωτο. Ιδού η έννοια της επ-ανάστασης!
Τι σημαίνει η χριστιανική ιδιαιτερότητα, δηλαδή η σύνδεση της δυνατότητας για αλλαγή του κόσμου με την ύπαρξη και τη δράση Θεού; Σημαίνει ότι η ανθρώπινη ιστορία μένει ανοιχτή στο άπειρο! Ξέρουμε πολύ καλά ότι, όποτε οι άνθρωποι μάνιασαν (μέσα σε μια ναρκισσιστική επαναστατικότητα) να ορίσουν το τέρμα της ιστορίας κατά τα δικά τους μέτρα, γεννήθηκαν τυραννίες. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι ένας τρόπος ζωής στην καθημερινότητα, εμπνευσμένος από τη ρήξη με τον θάνατο (κάθε θάνατο), ένας τρόπος ζωής που να φέρνει στο σήμερα το φως της Ανάστασης, ένας τρόπος ζωής ανοιχτός στην ελευθερία, τη δημιουργικότητα και την ευθύνη. Τον δρόμο τον ανοίγει η πράξη.
Όσοι δηλώνουν Χριστιανοί, είναι τραγικό αν γιορτάζουν την Ανάσταση σαν ξόρκι που δεν διαποτίζει τη ζωή, και σαν φολκλόρ ανώδυνο. Τόσο ανώδυνο, που να μην τους εμποδίζει να στρατεύονται καθημερινά με τις δυνάμεις της μισαλλοδοξίας, της αδικίας και του αποκλεισμού (δηλαδή με τις δυνάμεις του θανάτου).
Κι όσοι δηλώνουν άθεοι και πρόθυμοι για επανάσταση, ας σκεφτούν: Αν το άπειρο του Θεού δεν υπάρχει, τότε η επανάσταση θα είναι απλώς επαναστασούλα, προορισμένη να συντριβεί στο μπετόν αρμέ του τέλους μας. Από τη μια να θέλεις το σπάσιμο του φυσιοκρατικού κύκλου, κι από την άλλη να μην αντέχεις το άνοιγμά του, είναι τουλάχιστον αυτοτραυματισμός, φίλοι!
Ζητώ, λοιπόν, το ασύνηθες. Ζητώ από όλους που τώρα εύχονται «Καλή Ανάσταση», να σκεφτούν πόσο ουσιαστικό θα είναι από την Κυριακή του Πάσχα να λένε: "Χριστός Ανέστη!". Το «Χριστός Ανέστη» δεν είναι ευχή. Είναι δήλωση. Είναι κατάφαση του ότι, ναι, η ευχή που μέχρι χθες έδινα ("καλή Ανάσταση") δεν ήταν κενή από νόημα, δεν ήταν μεταφορά για θνησιγενείς ομορφιές, αλλά -αντιθέτως- η Ανάσταση όντως δύναται να γίνει πραγματικότητα.
Ένθεοι και άθεοι φίλοι, καλή Ανάσταση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου