ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ
Η ιστορία ταλαντεύεται και πάλι, καθώς η επαγγελία της παγκοσμιοποιημένης ευδαιμονίας έχει καταρρεύσει. Και πάντα πρωταγωνιστές είναι οι “έμποροι των εθνών”, μια “ράτσα” ανθρώπων απ' όλες τις φυλές, που τους βρίσκεις ιδιαίτερα ανάμεσα στα λόμπυ της Γουώλ Στρητ και των πολυεθνικών και οι οποίοι έχουν το δικό τους άπληστο “μέτρο” για τον κόσμο.
Ο Οθέλλος, που διαδραματίζεται κυρίως στην Κύπρο, έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις “τέσσερις μεγάλες τραγωδίες του Σαίξπηρ”. Παρουσιάστηκε ενώπιον του Ιακώβου Α' βασιλιά της Αγγλίας (1603-1625) στο Ουάϊτχωλ, την 1η Νοεμβρίου του 1604. Τον άξονα περιστροφής στην τραγωδία αυτή αποτελεί η δράση των δύο πρωταγωνιστών, του Οθέλλου και του Ιάγου. Ο Ιάγος είναι ένας μαέστρος δολοπλόκος, ένας ραδιούργος αξεπέραστος. Ηθικά ανενδοίαστος και πνευματικά εφευρετικός ...μεγάλος μάστορας της ραδιουργίας και της διαβολής. Ένας υποδειγματικός παλιάνθρωπος, που αποτελεί τον βδελυρότερο ήρωα του Σαιξπηρικού πανθέου και την κορυφαία έκφραση μιας συνομοταξίας ομοειδών χαρακτήρων.
Αν ο Ιάγος (Ι) μπορεί να γίνει μέτρο σύγκρισης αυτής της κατηγορίας των ανθρώπων, τότε μπορούμε να θεωρούμε την σημερινή νομενκλατούρα των γκλομπαλιστών και τις οικονομικές μαφίες που θησαυρίζουν με την διάλυση των εθνών στα επίπεδα του Ι εις την νιοστή δύναμη...
Δεν είναι τυχαίο ότι άρχισε να φοριέται μετά την δεκαετία του '90, στους κύκλους των Επικυρίαρχων, το σύμβολο “ενός ιππότη πάνω σ' ένα μαύρο άλογο”... το σύμβολο που αντιστοιχεί απόλυτα σ' αυτό που λέει ο στίχος 2 του κεφαλαίου 6 της Αποκάλυψης. Η αποκάλυψη αυτή έγινε από το διεθνές στρατηγικό newsletter LIESI, στο τεύχος της 15ης Μαΐου 2005, το οποίο αναφερόταν σε ένα συνέδριο που οργάνωσαν στο Μόντρεαλ οι Καναδικές Μυστικές Υπηρεσίες.
Οι τύποι αυτοί δεν φοβούνται μια στρατιωτική κλιμάκωση στην Ουκρανία, μια σύγκρουση των υπερδυνάμεων στην Μέση Ανατολή, ή, ακόμα, μια πυρηνική Αποκάλυψη. Φοβούνται μόνο την προοπτική της ειρήνης, αν οι μεγάλες δυνάμεις θα καταφέρουν να φθάσουν σε κάποια μορφή συμφωνίας που θα ακυρώσει τα σχέδιά τους.
Την τόσο κρίσιμη αυτή ώρα, η επίσημη Ελλάδα είναι πρόθυμη να απεμπολήσει κομμάτια από το ιστορικό παρελθόν της: το αρχαίο ελληνικό παρελθόν της, το μακεδονικό-ελληνιστικό και το βυζαντινό.
Αντιθέτως, τόσο οι Δυτικοευρωπαίοι εταίροι μας, όσο και οι Βαλκάνιοι γείτονές μας, διεκδικούν και τα τρία αυτά παρελθόντα.
Η ευρωπαϊκή ελίτ εξακολουθεί να επικαλείται το ελληνο-ρωμαϊκό κλέος για να προσδώσει κύρος στο ευρωενωσιακό, παραπαίον, τερατούργημα. Η μεγαλομανής Τουρκία θεωρεί τον εαυτόν της ως τον αδιαμφισβήτητο διάδοχο του Βυζαντίου, πέραν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και εμφανίζεται ως προστάτης των “Μακεδόνων” Σκοπιανών. Οι δε τελευταίοι έχουν παραχαράξει την ιστορία και ιδιοποιούνται διαχρονικά την μακεδονική ταυτότητα, την οποία η ελληνική πολιτική ηγεσία τούς παραχώρησε από την δεκαετία του '90, αγνοώντας την θέληση της πλειοψηφίας των Ελλήνων, στην Ελλάδα και την Ομογένεια.
Με τούτα και μ' εκείνα, έχουμε έρθει σαν έθνος και λαός σ' αυτή την κατάσταση που ο Γιάννης Τσαρούχης, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, εξομολογείτο σε φίλους: οι Έλληνες κινδυνεύουμε να χαθούμε επειδή έχουμε “ψευτίσει”.
Ο Οδυσσέας Ελύτης, σε μια συνέντευξη στον αείμνηστο Ρένο Αποστολίδη, η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελευθερία, στις 15/6/1958, μιλούσε από τότε για τους κινδύνους εξ αιτίας της απώλειας του έρματος “παράδοση”. Ο λόγος γι' αυτό: η δουλοπρέπεια του πολιτικού μας συστήματος απέναντι στη Δύση. “Όλα τα άλλα κακά που θα μπορούσα να καταγγείλω -η έλλειψη ουσιαστικής αποκεντρώσεως, η έλλειψη προγραμματισμού για την πλουτοπαραγωγική ανάπτυξη της χώρας, ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο ασκείται η εξωτερική μας πολιτική- είναι ζητήματα βαθύτερης ελληνικής παιδείας! Μόνον αυτή μπορεί να προικίσει έναν ηγέτη με την απαραίτητη ευαισθησία που χρειάζεται για να ενστερνισθεί, και αντιστοίχως να αποδώσει, το ήθος του λαού”, τόνιζε.
Δεν έχουν αλλάξει και πολλά... και ό,τι έχει αλλάξει είναι προς το χειρότερο. Αυτή τη στιγμή, χάνουμε τον θησαυρό της ιδιοπροσωπίας μας και την ικανότητά μας για αντίσταση και δημιουργικότητα, εγκλωβισμένοι στα ανούσια ιδεολογήματα του ευρωπαϊσμού και του πολυπολιτισμού και παρασυρμένοι από την εθνοαποδομητική προπαγάνδα.
Σήμερα, ο κίνδυνος της διαλυτικής αφάνειας του ελληνικού έθνους είναι πιο έντονος από ποτέ γιατί η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα κράτη ξαναφτιάχνονται αλλά δύσκολα γίνεται η ανασύσταση της εθνικής συνείδησης. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο εγχείρημα όταν ένα έθνος χάσει την ιστορική του ιδιοπροσωπία για να καταντήσει παλιάτσος των ισχυρών.
Βέβαια, τα πράγματα είναι αντίξοα, όμως, όσο και μοιραία να φαίνονται, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τον προδομένο και εξουθενωμένο, Έλληνα από το να πολεμήσει ξανά για να επιβιώσει και να υπερασπίσει την μοναδική, αυτή, γεωστρατηγικά, πατρίδα και το ένδοξο παρελθόν του.
Και να μην ξεχνάμε ποτέ τον Δελφικό Χρησμό για το μέλλον της Ελλάδας...
Ήταν στις αρχές του 2ου π.Χ. αιώνα, όταν ο γενναίος και έμπειρος Αρκάδας στρατηγός Φιλοποίμην διέγνωσε εγκαίρως τον ρωμαϊκό κίνδυνο και κατέφυγε στο Μαντείο των Δελφών για να το συμβουλευθεί. Ο χρησμός, που αποδίδεται -σαν θρύλος- στην Πυθία, έλεγε:
“Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε βυθιζόμενος”.
Εδώ και εικοσιδύο αιώνες, πάντως, επιβεβαιώνεται αυτή η διαχρονική προφητεία.
Η ιστορία ταλαντεύεται και πάλι, καθώς η επαγγελία της παγκοσμιοποιημένης ευδαιμονίας έχει καταρρεύσει. Και πάντα πρωταγωνιστές είναι οι “έμποροι των εθνών”, μια “ράτσα” ανθρώπων απ' όλες τις φυλές, που τους βρίσκεις ιδιαίτερα ανάμεσα στα λόμπυ της Γουώλ Στρητ και των πολυεθνικών και οι οποίοι έχουν το δικό τους άπληστο “μέτρο” για τον κόσμο.
Ο Οθέλλος, που διαδραματίζεται κυρίως στην Κύπρο, έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις “τέσσερις μεγάλες τραγωδίες του Σαίξπηρ”. Παρουσιάστηκε ενώπιον του Ιακώβου Α' βασιλιά της Αγγλίας (1603-1625) στο Ουάϊτχωλ, την 1η Νοεμβρίου του 1604. Τον άξονα περιστροφής στην τραγωδία αυτή αποτελεί η δράση των δύο πρωταγωνιστών, του Οθέλλου και του Ιάγου. Ο Ιάγος είναι ένας μαέστρος δολοπλόκος, ένας ραδιούργος αξεπέραστος. Ηθικά ανενδοίαστος και πνευματικά εφευρετικός ...μεγάλος μάστορας της ραδιουργίας και της διαβολής. Ένας υποδειγματικός παλιάνθρωπος, που αποτελεί τον βδελυρότερο ήρωα του Σαιξπηρικού πανθέου και την κορυφαία έκφραση μιας συνομοταξίας ομοειδών χαρακτήρων.
Αν ο Ιάγος (Ι) μπορεί να γίνει μέτρο σύγκρισης αυτής της κατηγορίας των ανθρώπων, τότε μπορούμε να θεωρούμε την σημερινή νομενκλατούρα των γκλομπαλιστών και τις οικονομικές μαφίες που θησαυρίζουν με την διάλυση των εθνών στα επίπεδα του Ι εις την νιοστή δύναμη...
Δεν είναι τυχαίο ότι άρχισε να φοριέται μετά την δεκαετία του '90, στους κύκλους των Επικυρίαρχων, το σύμβολο “ενός ιππότη πάνω σ' ένα μαύρο άλογο”... το σύμβολο που αντιστοιχεί απόλυτα σ' αυτό που λέει ο στίχος 2 του κεφαλαίου 6 της Αποκάλυψης. Η αποκάλυψη αυτή έγινε από το διεθνές στρατηγικό newsletter LIESI, στο τεύχος της 15ης Μαΐου 2005, το οποίο αναφερόταν σε ένα συνέδριο που οργάνωσαν στο Μόντρεαλ οι Καναδικές Μυστικές Υπηρεσίες.
Οι τύποι αυτοί δεν φοβούνται μια στρατιωτική κλιμάκωση στην Ουκρανία, μια σύγκρουση των υπερδυνάμεων στην Μέση Ανατολή, ή, ακόμα, μια πυρηνική Αποκάλυψη. Φοβούνται μόνο την προοπτική της ειρήνης, αν οι μεγάλες δυνάμεις θα καταφέρουν να φθάσουν σε κάποια μορφή συμφωνίας που θα ακυρώσει τα σχέδιά τους.
Την τόσο κρίσιμη αυτή ώρα, η επίσημη Ελλάδα είναι πρόθυμη να απεμπολήσει κομμάτια από το ιστορικό παρελθόν της: το αρχαίο ελληνικό παρελθόν της, το μακεδονικό-ελληνιστικό και το βυζαντινό.
Αντιθέτως, τόσο οι Δυτικοευρωπαίοι εταίροι μας, όσο και οι Βαλκάνιοι γείτονές μας, διεκδικούν και τα τρία αυτά παρελθόντα.
Η ευρωπαϊκή ελίτ εξακολουθεί να επικαλείται το ελληνο-ρωμαϊκό κλέος για να προσδώσει κύρος στο ευρωενωσιακό, παραπαίον, τερατούργημα. Η μεγαλομανής Τουρκία θεωρεί τον εαυτόν της ως τον αδιαμφισβήτητο διάδοχο του Βυζαντίου, πέραν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και εμφανίζεται ως προστάτης των “Μακεδόνων” Σκοπιανών. Οι δε τελευταίοι έχουν παραχαράξει την ιστορία και ιδιοποιούνται διαχρονικά την μακεδονική ταυτότητα, την οποία η ελληνική πολιτική ηγεσία τούς παραχώρησε από την δεκαετία του '90, αγνοώντας την θέληση της πλειοψηφίας των Ελλήνων, στην Ελλάδα και την Ομογένεια.
Με τούτα και μ' εκείνα, έχουμε έρθει σαν έθνος και λαός σ' αυτή την κατάσταση που ο Γιάννης Τσαρούχης, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, εξομολογείτο σε φίλους: οι Έλληνες κινδυνεύουμε να χαθούμε επειδή έχουμε “ψευτίσει”.
Ο Οδυσσέας Ελύτης, σε μια συνέντευξη στον αείμνηστο Ρένο Αποστολίδη, η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελευθερία, στις 15/6/1958, μιλούσε από τότε για τους κινδύνους εξ αιτίας της απώλειας του έρματος “παράδοση”. Ο λόγος γι' αυτό: η δουλοπρέπεια του πολιτικού μας συστήματος απέναντι στη Δύση. “Όλα τα άλλα κακά που θα μπορούσα να καταγγείλω -η έλλειψη ουσιαστικής αποκεντρώσεως, η έλλειψη προγραμματισμού για την πλουτοπαραγωγική ανάπτυξη της χώρας, ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο ασκείται η εξωτερική μας πολιτική- είναι ζητήματα βαθύτερης ελληνικής παιδείας! Μόνον αυτή μπορεί να προικίσει έναν ηγέτη με την απαραίτητη ευαισθησία που χρειάζεται για να ενστερνισθεί, και αντιστοίχως να αποδώσει, το ήθος του λαού”, τόνιζε.
Δεν έχουν αλλάξει και πολλά... και ό,τι έχει αλλάξει είναι προς το χειρότερο. Αυτή τη στιγμή, χάνουμε τον θησαυρό της ιδιοπροσωπίας μας και την ικανότητά μας για αντίσταση και δημιουργικότητα, εγκλωβισμένοι στα ανούσια ιδεολογήματα του ευρωπαϊσμού και του πολυπολιτισμού και παρασυρμένοι από την εθνοαποδομητική προπαγάνδα.
Σήμερα, ο κίνδυνος της διαλυτικής αφάνειας του ελληνικού έθνους είναι πιο έντονος από ποτέ γιατί η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα κράτη ξαναφτιάχνονται αλλά δύσκολα γίνεται η ανασύσταση της εθνικής συνείδησης. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο εγχείρημα όταν ένα έθνος χάσει την ιστορική του ιδιοπροσωπία για να καταντήσει παλιάτσος των ισχυρών.
Βέβαια, τα πράγματα είναι αντίξοα, όμως, όσο και μοιραία να φαίνονται, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τον προδομένο και εξουθενωμένο, Έλληνα από το να πολεμήσει ξανά για να επιβιώσει και να υπερασπίσει την μοναδική, αυτή, γεωστρατηγικά, πατρίδα και το ένδοξο παρελθόν του.
Και να μην ξεχνάμε ποτέ τον Δελφικό Χρησμό για το μέλλον της Ελλάδας...
Ήταν στις αρχές του 2ου π.Χ. αιώνα, όταν ο γενναίος και έμπειρος Αρκάδας στρατηγός Φιλοποίμην διέγνωσε εγκαίρως τον ρωμαϊκό κίνδυνο και κατέφυγε στο Μαντείο των Δελφών για να το συμβουλευθεί. Ο χρησμός, που αποδίδεται -σαν θρύλος- στην Πυθία, έλεγε:
“Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε βυθιζόμενος”.
Εδώ και εικοσιδύο αιώνες, πάντως, επιβεβαιώνεται αυτή η διαχρονική προφητεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου