ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΚΗΔΕΙΩΝ ΤΟΥ ΛΟΥΛΗ ΤΡΑΜΠΑΚΟΥΛΑ - ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  Γράφει ο ΜΠΟΤΊΛΙΑς Denis Cladas…….
Ποια είναι όμως η αιτία, που ωθεί το μέσο αισθητήριο να συγχέει το πραγματικό με φαντστικό; Για να μην επεκτείνουμε την προβληματική, σε αυτά, που μέσω τού τεχνητού οπτικοακοαστικού δημιουργήματος εντέχνως υποβάλλονται, στοχεύντας κατ' ευθείαν στο ασυνείδητο τού θεατού. Για ποιον λόγον κατά την διαδικασία τής προσλήψεως ενός τεχνητού οπτικοακουστικού δημιουργήματος υπερτερεί η συνσισθηματική φόρτισι τελείως δυσανάλογα εις βάρος τής κρίσεως; Θεωρώ ότι η απάντησι σε αυτό το ερώτημα βρίσκεται, στο ότι και αυτό που εν γένει θεωρούμε πραγματικό, δεν είναι παρά η πρόσληψη ψευδών και υποβαλλομένων πλασματικών παραμορφώσεων τής πραγματικότητος. Υπό αυτήν την έννοιαν θεωρώ, ότι το Μάτριξ δεν είναι παρά η διαδικασία τού ψευδώς οράν.
   Αναμφιβόλως, η επίδραση ενός θεάματος στον θεατή σχετίζεται και με την διάθεσή του, να επιτρέψει στο θέαμα να επενεργήση επ' αυτού. Ακριβώς η διαδικασία τής διασκεδάσεως από τον φόρτο τής καθημερινότητος, έγγυται, στο να παραμεριστούν δι ολίγον τα καθ' ημάς, που επιμόνως μάς απασχολούν, ή και μας ταλανίζουν και να αφεθούμε στην αίσθηση άλλων - φανταστικών - καταστάσεων, παραμερίζοντας φίλτρα λογικής και ψυχολογικές οχυρώσεις, που μπορούν μεν είναι εκ προοιμίου πλασματικές, άλλα έχουν κατασκευαστεί με στόχο να μάς μεταφέρουν σε χώρους που μάς χαλαρώνουν. Η ένταξη όμως όλο και εντονότερης μιντιακής ενασχολήσεως στην καθημερινή μας ζωή, μάς ωθεί ασυναίσθητα σε σφαίρες, όπου τα όρια μεταξύ πραγματικού και φανταστικού ρευστοποιούνται. Επί πλέον η σκόπιμη χειραγώγησι τών μαζικών μέσων οικοδομεί βήμα προς βήμα πρότυπα και στερεότυπα, έναντι τών οποίων αισθανόμαστε την ανάγκη να προσαρμοζόμαστε και να συμβαδίζουμε με αυτά, εάν θέλουμε να γινόμαστε κοινωνικά αποδεκτοί. Στην ουσία μικρόφωνα, κάμερες και οθόνες διαμορφώνουν στθερές τής μέσης ανθρώπινης΄προσωπικότητας και κοινωνικών επιλογών και δραστηριοτήτων. Αυτή η διαδικασία δρά παραμορφωτικώς με διττή συνέπεια: Αφ' ενός η επανάληψη όλων αυτών τούς προσδίδει μια ιδιοδυναμική, με αποτέλεσμα αυτά να αναπαράγονται στην πορεία τού χρόνου αυτοβούλως, έχοντας πλέον κατακυριεύσει την σφαίρα τού αυτονόητου. Η δεύτερη συνέπεια, η οποία είναι ακόμη πλέον επικίνδυνη τής πρώτης, αφορά την επεκταση τών κλισέ σε όλες τις δυνατές κατευθύνσεις. Κατ' αυτόν τον τρόπο,ο οι υποταγμένοι στα συστημικά στερεότυπα δεν είναι μόνον αυτοί που εκούσιως αρέσκονται να υπηρετούν το σύστημα, αλλά επεκτείνονται και σε πλείστους όσους είναι πεπεισμένοι, ότι δήθεν το αντιπαλεύουν. Το σύστηημα δεν έχει το παραμικρό πρόσκωμα να διαχωρίζεται η κοινωνία σε θιασώτες και αμφισβητίες του. Τουναντίον εκτιμά, ότι αυτή η κατάτμηση αυξάνει το τζόγο, στα πλαίσια ενός παιχνιδιού, τού οποίου τα στοιχεία είναι πειραγμένα. Εκτιμά, ότι η ενέργεια, την οποία εκκλύεται από μια ελεγχόμενη αντίθεση, συνιστά έτοιμο δυναμικό, το οποίον είναι το σύστημα εις θέσιν να καναλιζάρει κατά το δοκούν σε κατευθύνσεις, που αυτό επιλέγει. Κατά συνέπεια, η ποιότητα μιας δυναμικής, η οποία προσβλέπει στην ουσιαστική αμφισβήτηση τής κακοδαιμονίας, δεν καθορίζεται από την όποια βαρύγδουπη φρασεολογία, την ηχηρή συνθηματολογία, τις ομολογίες πίστεως στα όποια κλισέ, ακόμη ούτε και από την συμμετοχή στις όποιες ακτιβιστικές ενέργειες, όσο αυτές δεν εντάσσονται σε φρόνιμη και συγκροτημένη στρατηγική, η οποία διέπει μια σειρά επεξεργασμένων και στοχευμένων τακτικών επιλογών. Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΙΑΚΗΣ ΔΥΝΑΜΙΚΗΣ  ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΣΤΗΝ ΣΦΑΙΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ. Αυτή είναι και η μόνη, που αποφασίζει κατά πόσο πρόκειται περί σοβαρούς ετοιμότητος, ή κατά πόσο οι εξάρσεις που εκδηλώνονται, επιχειρούν να δώσουν διέξοδο σε σώψυχα. Η πρώτη περίπτωση σφραγίζεται από την συνέπεια τής προσωπικής ευθύνης τών δρώντων. Αυτοί δεν διστάζουν να δομούν και να προβάλλουν ίδια άποψιν, στηριγμένην στην διαδικασίαν τής αναζητήσεως. Η αναζήτησις προϋποθέτει θάρρος, ανιδιοτέλεια και υπευθυνότητα. Διότι μπορεί να καταλήξη, ή να μην δυνηθεί να καταλήξη στην εξεύρεση τών ζητουμένων. Τουναντίον, η κλακαδόρικη εκδοχή στηρίζεται σε αναμάσημα, στην εμμονή σε στερεότυπα, σε ανερμάτιστες βεβαιότητες, μονόπατη στήριξη στο εγώ, καίτοι διεπόμενη από την ψυχολογία τής γκρούπας, οχυρώνεται πίσω από συλλογικής τυποφανείας εκφορές, αναμασώντας αενάως το "μας". Το ένα "μας", το άλλο "μας" και το λουρί τής μάνας...………
*Διαβάστε ολο το κείμενο εδώ http://bostopel.blogspot.com/2018/11/blog-post.html