ΟΙ ΠΙΚΤΕΣ![Μέρος Α΄]

ΜΕΡΟΣ Α΄

Γράφει ο Χείλων

«Venit et extremis legio praetenta Britannis, Quae Scotto dat frena truci ferronque notatas Perlegit Picto moriente figuras»

«Αυτή η λεγεώνα, η οποία αναχαίτισε τους άγριους Σκώτους και είδε τα σχέδια που είχαν ζωγραφισθεί με καυτό σίδερο στα πρόσωπα των ετοιμοθάνατων Πικτών.»

Οι παραπάνω στίχοι του Ρωμαίου ποιητή Κλαύδιου περιγράφουν με γλαφυρότητα τον αγώνα των Πικτών οι οποίοι πολέμησαν στην υπό Ρωμαϊκή κατοχή Βρετανία, νίκησαν τους Αγγλοσάξωνες εισβολείς και κατόπιν προς το τέλος του δέκατου αιώνα, εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Οι Ρωμαίοι ονόμασαν αυτούς τους προ Κέλτες Pictii, ή «βαμμένους» επαληθεύοντας τα λόγια του Κλαυδίου, σύμφωνα με τα οποία οι Πίκτες κάλυπταν με δερματοστιξία (τατουάζ) όλο το σώμα. Για τους μη κατακτηθέντες Κέλτες της Σκωτίας και της Ιρλανδίας, καθώς και τις φυλές της Βελγικής Αγγλίας και Ουαλίας, οι Πίκτες ήσαν γνωστοί ως «Cruithni» και για πολλούς αιώνες αντιπροσώπευαν την αχαλίνωτη οργή ενός λαού που αρνήθηκε να τεθεί υπό τον ζυγό της Ρώμης ή άλλου εισβολέα.

Προέλευση

Η προέλευση των Πικτών περιβάλλεται από πλείστους μύθους, θρύλους και φήμες, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν και πολλές θεωρίες ως προς την καταγωγή (Κέλτες, Βάσκοι, Σκύθες, κ.λ.π) από πού ήρθαν, τι έτρωγαν ή έπιναν και τι γλώσσα μιλούσαν αυτοί οι πολεμιστές που αψήφησαν τις ισχυρές λεγεώνες της Ρώμης. Ο μύθος αναφέρει, πιθανώς λανθασμένα, ότι η πανίσχυρη Ένατη Λεγεώνα (ΙΧ) της Ρώμης, η περίφημη «Ισπανική λεγεώνα» η οποία απέκτησε την φήμη της στην Ιβηρία κατακτώντας την Κελτική Ισπανία για λογαριασμό του Καίσαρα, ουδέποτε αναφέρθηκε ξανά μετά την μάχη κατά των Πικτών (στην πραγματικότητα εμφανίστηκαν χρόνια αργότερα στο Ισραήλ).

Έμβλημα ΙΧ λεγεώνας (Ισπανική λεγεώνα)

Γνωρίζουμε ότι οι Πίκτες μιλούσαν μια μη Κελτική γλώσσα (αν και πολλοί Κελτόφιλοι ισχυρίζονται ότι μιλούσαν μια Βρετανο – Γαλατική διάλεκτο παραλλαγή της Κελτικής γλώσσας) όπως εξάλλου δήλωσε ο βιογράφος του Αγίου Κολόμβου………….«ο Ιρλανδός άγιος χρειαζόταν μεταφραστή για να κηρύξει στον βασιλέα των Πικτών γιο του Maelchon», στο παλάτι Brude κοντά στις όχθες της λίμνης Λοχ Νες.

Σε παλαιότερους χρόνους ο βασιλέας των Πικτών ζούσε στο Scone και εξ’ όσων γνωρίζουμε υπήρχαν δύο ξεχωριστά βασίλεια το βόρειο και το νότιο. Οι Πίκτες εκτός από πολεμιστές ήσαν ικανότατοι ναυτικοί, σε τέτοιο βαθμό ώστε οι Ρωμαίοι φοβούνταν το ναυτικό τους σχεδόν όσο και τους άγριους άνδρες που κατέβαιναν από τα Highlands για να επιτεθούν στα χωριά κατά μήκος του τείχους του Ανδριανού. Γνωρίζουμε επίσης ότι τον 9^ο αιώνα βρέθηκαν λιθογραφίες τα κείμενα των οποίων δεν απείχαν από την Κελτική Ogham, χωρίς όμως να είναι Κελτικά, παρόλο που ο καθηγητής Richard Cox θεωρεί ότι είναι Νορβηγικά (Norse) γεγονός που έχει προκαλέσει αναστάτωση στους κύκλους των ακαδημαϊκών οι οποίοι μελετούν τον πολιτισμό των Πικτών.

Από τις λιθογραφίες, γνωρίζουμε ότι ήσαν ικανοί καλλιτέχνες, όπως επίσης και ότι αποτελούσαν μια από τις σπάνιες μητριαρχικές κοινωνίες του δυτικού πολιτισμού, το οποίο σημαίνει ότι η σειρά διαδοχής καθοριζόταν από την γραμμή αίματος της μητέρας σύμφωνα με τον μελετητή δρ. Anthony Jackson, συνθέτοντας τοιουτοτρόπως μια περίπλοκη σειρά από επιγαμίες επτά βασιλικών οίκων.

Αυτή η σπάνια μορφή διαδοχής, το έτος 845 μ.Χ. έδωσε το στέμμα της Alba και τον τίτλο Rex Pictorum σε Σκώτο Κελτικής καταγωγής, γιό Πίκτιδας πριγκίπισσας με το όνομα Kenneth, γιού του Alpin. Ο Kenneth Mac Alpin, του οποίου η βασιλεία επί των Σκωτσέζων είχε αφαιρεθεί νωρίτερα από τον Πίκτη βασιλέα Oengus, ο οποίος όταν κυβέρνησε ως βασιλιάς αμφότερων των Πικτών και Σκωτσέζων, ενδεχομένως έτρεφε εθνοτικό μίσος για τους Πίκτες, ώστε κατά την «προδοσία του Mac Alpin» δολοφόνησε τα μέλη των υπόλοιπων επτά βασιλικών οίκων διατηρώντας έτσι την Σκωτική σειρά διαδοχής για το βασίλειο του Alba και την εξαφάνιση της φυλής των Πικτών μαζί με τον πολιτισμό και την ιστορία τους.

Το πραγματικό μυστήριο στην απρόσμενη εξαφάνιση του πολιτισμού των δερματόστικτων εθνοτήτων του Βορρά είναι το γεγονός ότι σε τρεις γενεές βασιλέων MacAlpin, οι Πίκτες αποτέλεσαν παρελθόν. Είναι ένα φαινόμενο που πρέπει να διερευνηθεί και το έργο των μελετητών δυσχεραίνεται από την έλλειψη πραγματικών περιστατικών και σκοτεινής δολοπλοκίας που οδήγησαν στην γενοκτονία ενός λαού μαζί με τα έθιμα, τον πολιτισμό, τους νόμους και την τέχνη.

Οι μόνες πληροφορίες που μπορούν να αξιοποιηθούν βρίσκονται λαξευμένες στις πέτρες της Σκωτίς που άφησαν πίσω τους οι Πίκτες – οι πρωτο Πίκτες κάτοικοι της αρχαίας Alba (σημερινή Σκωτία) και οι οποίες αναδεικνύουν μια ισχυρή φυλή η οποία αψήφησε την Ρώμη, κατέσφαξε τις ανίκητες ορδές των Αγγλογερμανών στο Nechtansmere του Angus και απέκρουσε την εισβολή των Βίκινγκς προασπίζοντας με αυτό τον τρόπο την φυλή και τον ξεχωριστό πολιτισμό τους.

Ήσαν άραγε απόγονοι των αρχαίων Βάσκων της βόρειας Ισπανίας οι οποίοι ήσαν γνωστοί στην Ρώμη ως Pictones, οι οποίοι στη συνέχεια μετανάστευσαν στην βόρεια Βρετανία, αφού προηγουμένως είχαν βοηθήσει την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία να νικήσει; Ή είναι απόγονοι των σκοτεινών φυλών της αρχαίας Στυγίας και των τεράστιων στεπών της ανατολής;

Ιστορικά στοιχεία

Ίσως το μεγαλύτερο μυστήριο της Σκωτίας ή ακόμη και της Ευρωπαϊκής ιστορίας είναι οι άνθρωποι που κατοικούσαν κάποτε στα εδάφη βόρεια του Τοίχου του Αδριανού μέχρι τον μακρινό Βορρά στις νήσους Shetland. Ποιοι ήσαν αυτοί οι ανυπότακτοι άνθρωποι; Από πού προήρχοντο και ποια γλώσσα μιλούσαν; Οι πρώτες πληροφορίες γι’ αυτούς εμφανίζονται τον 3^ο αιώνα από Ρωμαίο συγγραφέα, ο οποίος περιγράφει την αγριότητα και τις δεξιότητες τους στην μάχη. Ο συγγραφέας Ευμένιος, γράφει για αυτούς 200 χρόνια αφού η Ρώμη είχε καταλάβει την Βρετανία και τους συνδέει με το όνομα Πίκτες. Ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζουμε αν αυτό προέρχεται από την λέξη «pictus» (λατινική λέξη για το «ζωγράφισε») ή είναι απλώς μία λατινική ονομασία. Λόγω της απομόνωσης της βόρειας Σκωτίας, η ιστορία παρέχει ελάχιστα στοιχεία και οι καταγραφές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας απέφεραν μικρά κέρδη.[Στο σκίτσο

Προσθήκη λεζάντας

Πίκτια σύμβολα_πηγή http://devorguila.wordpress.com

]«Εμείς, οι πιο απομακρυσμένοι κάτοικοι της γης, οι τελευταίοι ελεύθεροι, έχουμε θωρακισθεί από το μυστήριο που περιβάλλει το όνομά μας … Πέρα από μας δεν υπάρχει έθνος, μόνο κύματα και βράχοι».

Τα παραπάνω λόγια του Πίκτη αρχηγού Calgacus καταγράφονται από τους Ρωμαίους στα αρχεία του Τάκιτου και αποτελούν ιδανικό παράδειγμα του μυστηρίου και των θρύλων που αφορούν στους Πίκτες σχεδόν 2.000 χρόνια πριν.

Πρώιμη Σκωτία

Οι πρώτες ανθρώπινες καταγραφές στη Σκωτία χρονολογούνται από το 8.500 π.Χ. Επομένως, μερικές χιλιάδες χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού, Νεολιθικοί άνθρωποι από την Ισπανία και τη Γαλλία, γνώστες της φωτιάς και βοσκοί προβάτων και βοοειδών είχαν ήδη μεταβεί στη Σκωτία. Ορισμένοι αρχαιολόγοι ισχυρίζονται ότι αυτοί οι άνθρωποι ίσως είχαν κατασκευάσει και χρησιμοποιήσει τους μεγάλους θολωτούς τύμβους που βρίσκονται διάσπαρτοι στην εξοχή της Σκωτίας. Έχει επίσης αναφερθεί ότι οι απόγονοί τους τελικά συγχωνεύθηκαν με τους πρώτους Λάγυνους (που πιθανώς προήλθαν από την Δυτική Ευρώπη), και από αυτήν την φυλετική ένωση, προήλθαν οι πρώτοι Κέλτες των βόρειων εδαφών.

Η σύνδεση αυτών των πρώτων κατοίκων με τους Ίβηρες προγόνους τους μπορεί να βρεθεί στα σπειροειδή μοτίβα που είναι σκαλισμένα στους βράχους και ογκόλιθους της βόρειας γης, όπως επίσης και στην Ισπανία, Γαλλία και Ιρλανδία. Ο σχεδιασμός των ταφικών θαλάμων που βρίσκονται στα νησιά Orkney παρέχει επίσης ένα σημαντικό κρίκο στην Ιβηρική προέλευση των κατασκευαστών τους. Η γεωργία έγινε γνωστή σε αυτά τα νησιά γύρω από το 4.000 π.Χ. και καθώς αντικατέστησε τον νομαδικό τρόπο ζωής, τα Orkney μετετράπησαν σε σύμπλεγμα οχυρών με τα πολλούς πέτρινους οικισμούς. Όταν η Ρώμη έγινε παγκόσμια αυτοκρατορία, οι Orcadians αναγνωρίστηκαν από τους Ρωμαίους ως θαλάσσια δύναμη. Από τις πρόσφατες ανασκαφές, φαίνεται ότι αυτοί οι άνθρωποι ήσαν λεπτοί, μελαψοί, με μακρόστενα κεφάλια και με χαρακτηριστικά Καυκάσιας φυλής.



Οι μεγάλοι πέτρινοι κύκλοι στο Sunhoney μάλλον χτίσθηκαν περί από 3.300 π.Χ, πιθανότατα την ίδια εποχή με την άφιξη των Beaker (ή Άνθρωποι του Λάγυνου, περ. 2600 – 1900 π.Χ είναι όρος που χρησιμοποιείται για την περιγραφή αρχαίου πολιτισμού της προϊστορικής Ευρώπης που εμφανίστηκε στην Ύστερη Νεολιθική και διήρκεσε έως την πρώιμη Εποχή του Χαλκού) από τη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη. Αυτοί οι νεόφερτοι ήταν διαφορετική εθνική ομάδα προερχόμενοι από τα Ιβηρικά φύλα του βορείου τμήματος της Βρετανίας, καθώς τα κρανία τους ήσαν ευρύτερα και στρογγυλά. Αποδεικτικά στοιχεία της επαφής μεταξύ αυτών των νέων ανθρώπων και των ηπειρωτικών προγόνων τους έχουν ανακαλυφθεί σε διάφορες ανασκαφές, και υποδηλώνουν την άνθηση του εμπορίου ανάμεσα στην αρχαία Σκωτία και την Ευρώπη. Πολλοί μελετητές θεωρούν ότι η ένωση των δύο αυτών λαών οδήγησε στη δημιουργία προ Κελτών οι οποίοι τελικά ονομάσθηκαν Πίκτες από τους Ρωμαίους και Cruithne από τους Κέλτες.

Η άφιξη των Κελτών στην Βρετανία και Ιρλανδία προσθέτει ακόμα έναν πολιτισμό στις βόρειες περιοχές. Οι Ιρλανδοί αυτοαποκαλούνται «Μιλησιακή φυλή» βασιζόμενοι στο μύθο που αναφέρει ότι κατάγονται από τον Μιλήσιο (Milesius) έναν Κέλτη βασιλέα της Ισπανίας.

Οι Κέλτες οι οποίοι έφτασαν στη Βρετανία γύρω στο 500 π.Χ. ήταν νομαδικός λαός ο πολιτισμός των οποίων εξαπλώθηκε από την Ανατολική Ευρώπη στην Ιβηρία και περιγράφονται από τους Έλληνες ως ψηλοί και σκληροί πολεμιστές και επειδή πολλοί Κέλτες έβαφαν τα μαλλιά τους με αλισίβα, μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι γι’ αυτό τον λόγο οι Έλληνες τους αποκαλούσαν ξανθότριχους, παρ’ ότι οι Βρετανοί Κέλτες που αντιμετώπισαν οι Ρωμαίοι είχαν συνήθως περιγράφεται ως σκούρα και κοντά μαλλιά. Όσον αφορά στην πολεμική τακτική, ο Κελτικός στρατός ήταν αυτός που παρ’ ολίγον να καταστρέψει την Ρώμη στην αρχή της παντοδυναμίας της και έτσι κατέστησαν αιώνιοι εχθροί της Λατινικής Αυτοκρατορίας για πάντα. Επειδή δε οι πρώτες ιστορικές αναφορές στους Πίκτες εμφανίζονται το 297 μ.Χ., όπου αναφέρονται ως εχθροί της Ρώμης στον ίδιο βαθμό με Ιρλανδούς, Σκώτους και Σάξονες, πολλοί ιστορικοί υποθέτουν ότι οι Πίκτες ήσαν απλά μια ακόμη Κελτική φυλή.

Αν και είναι αρκετά πιθανό να υπήρχαν Κελτικά στοιχεία σε ορισμένες από τις φυλές που συνέθεσαν τελικά το έθνος των Πικτών, η γνώμη μου είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Πικτών αποτελούνταν ως επί το πλείστον από τους προϋπάρχοντες προ-Κέλτες της βόρειας Βρετανίας. Ορισμένοι ιστορικοί χρησιμοποιούν την Ιρλανδία ως παράδειγμα και ο Michael Lynch αναφέρει εύστοχα ότι «Όποιοι και αν ήταν οι Πίκτες, είναι πιθανό, όπως και οι άλλοι λαοί είτε στην μετα Ρωμαϊκή δυτική Ευρώπη ή στην σύγχρονη Ιρλανδία, να ήσαν ένα αμάλγαμα φυλών, με επικεφαλής την πολεμική αριστοκρατία που ήταν από τη φύση της «υπερκινητική» διακατεχόμενοι από την στόφα του πολεμιστή.

Σε τελική ανάλυση είναι τόσο λίγα αυτά που γνωρίζουμε, ώστε οι περισσότεροι ερευνητές των Πικτών είναι αναγκασμένοι πρέπει να κάνουν τεράστια ιστορικά άλματα και να διατυπώσουν παρακινδυνευμένες ερμηνείες των γεγονότων προκειμένου να διαμορφώσουν τις απόψεις τους. Οι όποιες εξηγήσεις που παραπέμπουν σε τελικά συμπεράσματα αποτελούν μια μάταιη προσπάθεια αποκρυπτογράφησης αυτών των μυστηριωδών ανθρώπων.

Οι Ρωμαίοι όταν εισέβαλαν στη Σκωτία, πέτυχαν ορισμένες νίκες κατά των Πικτών, αλλά ουδέποτε κατόρθωσαν να τους κατακτήσουν. Το 83 μ.Χ. ο Ρωμαίος στρατηγός Γάϊος Ιούλιος Αγρίκολας κατενίκησε μια στρατιά Πικτών υπό την ηγεσία του Γάλγακου του μονομάχου (Calgacus) στην μάχη στο όρος Γκρόπιους (Mons Grampius) όπου σκοτώθηκαν περισσότεροι από 10.000 Πίκτες και 340 Ρωμαίοι. Οι λεγεώνες του Αγρίκολα στρατοπέδευσαν κοντά στο Aberargie στο Perthshire, όπου έχτισαν ένα οχυρό και ήλθαν σε επαφή για πρώτη φορά με την νέα φυλή βαρβάρων, τους οποίους περιγράφουν ως μελαψούς και ομοιάζοντες με τους Ίβηρες τους οποίους είχαν κατακτήσει στη νότια Ισπανία. Με σκοπό να διασφαλίσουν τις θέσεις τους κατασκεύασαν αρκετά φρούρια μεταξύ του Callander κοντά στο Stirling και μέχρι το Perth. Κατά την διάρκεια των 30 ετών κατοχής, οι Πίκτες είχαν καταστρέψει και κάψει τα Ρωμαϊκά οχυρά, και σύμφωνα με έναν Βικτωριανό μύθο, η πιο διάσημη λεγεώνα της Ρώμης, η ΙΧ (ένατη) στάλθηκε βόρεια του Inchtuthil για να συνδράμει στην ασφυκτική πίεση των Πικτών. Ο μύθος αναφέρει ότι η λεγεώνα σφαγιάστηκε και χάθηκε σε κάποια άγνωστη μάχη κατά των ανδρών με τα ζωγραφισμένα πρόσωπα, παρόλο που η ιστορία αναφέρει ότι η Ένατη Λεγεώνα επανεμφανίζεται αργότερα στην Ιουδαία.

 

Ο Ανδριανός ήταν εκείνος ο οποίος αποφάσισε ότι η βόρεια Σκωτία δεν άξιζε περισσότερες λεγεώνες και έτσι περιόρισε την αυτοκρατορία στο Tyne και το Solway όπου έχτισε το περίφημο τείχος που φέρει το όνομά του σε απόσταση εβδομήντα μιλίων από την θάλασσα. Αργότερα λόγω των συνεχών επιθέσεων στο τείχος ο Αντωνίνος Πίος επέκτεινε τα σύνορα και πάλι μεταξύ Forth και Clyde. Με μήκος πλέον τριάντα εννέα μίλια και διαθέτοντας είκοσι οχυρά το εν λόγω τείχος, αποτελούσε εκατέρωθεν διαχωριστικό όριο μεταξύ των φυλών των Πικτών. Ήταν δε επανδρωμένο από τις ΙΙ (2^η) – VI (6^η) και ΧΧ (20^η) λεγεώνες στα σαράντα χρόνια ύπαρξής του. Οι Πίκτες ποτέ δεν έπαψαν να επιτίθεται και στην πραγματικότητα οι Ρωμαίοι έχασαν και ανέκτησαν το τείχος δύο φορές πριν τελικά να το παραδώσουν στο τέλος του 2^ου αιώνα και να υποχωρήσουν στο αρχικό Τείχος του Αδριανού. Τα ανωτέρω βασίζονται στα λόγια του Κάσσιου Δίωνα ότι οι «βόρειες φυλές διέσχισε τον τοίχο, έκαναν μεγάλη ζημιά και σκότωσαν έναν στρατηγό και τα στρατεύματά του».ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....