ΟΙ ΠΙΚΤΕΣ![Μέρος Β΄]

ΜΕΡΟΣ Β΄
Εθνολογικά

Το 208 μ.Χ., ο κυβερνήτης της Βρετανίας αναγκάστηκε να προσφύγει για βοήθεια στον αυτοκράτορα εναντίον των βαρβάρων και ο Σεπτίμιος Σεβήρος αποφάσισε να μεταβεί στην Βρετανία μαζί με τους γιους του. Ως έμπειρος στρατιωτικός πήρε ένα Ρωμαϊκό στόλο με 40.000 Κεντυρίωνες (centurions) οι οποίοι αποβιβάσθηκαν στο φιόρδ Forth και παρόλο που νίκησαν κάθε στράτευμα Πικτών που συνάντησαν και αποκεφάλισαν τους επικεφαλής, εντούτοις απέτυχαν να κατακτήσουν τη γη που ονόμασαν Καληδονία. Ωστόσο, «το πάθημα δεν έγινε μάθημα» για τους Ρωμαίους οι οποίοι συνέχισαν τις καταστροφές στην περιοχή, καταβάλλοντας κάθε αντίσταση, ώστε τελικά επί έναν αιώνα επικράτησε ειρήνη – οι Ρωμαίοι επάνδρωσαν το τείχος του Ανδριανού και οι δερματόστικτες (τατουάζ) φυλές περιορίστηκαν στους λόφους βόρεια από αυτό.

Τον 4^ο αιώνα ξεσπά πόλεμος και το 305 μ.Χ. οι Ρωμαίοι πολεμούν εναντίον των «Καληδόνων» και άλλων Πικτών. Στον βορρά οι φυλές που πλέον ονομάζονται Πίκτες και στο νότο οι Σκωτσέζοι, Σάξονες και Φράγκοι συνθέτουν ένα επιπλέον πρόβλημα στα δεινά της Ρώμης κάνοντας επιδρομές στην νότια Βρετανία. Το 343 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Ιούλιος Κώνστας ξεκινά εκστρατεία εναντίον των Πικτών η οποία πιθανότατα κατέληξε σε ανακωχή. Το 360 ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος αναφέρει ότι «οι Πίκτες ήσαν πλέον δύο λαοί – οι Δικαλύδονες (Dicalydones) και οι Βερτουρίονες (Verturiones). Την ίδια χρονιά, η εκεχειρία σπάει και οι Πίκτες μαζί με τους Σκωτσέζους της Ιρλανδίας συνεχίζουν να σφυροκοπούν το τείχος έχοντας πιθανότατα συστήσει μια πολυφυλετική συμμαχία εναντίον της Ρώμης. Το 382 μαζί με τους Σκωτσέζους εισβάλουν και πάλι στην Αγγλία και αυτή τη φορά η ζημία που γίνεται στο τείχος και τα οχυρά του είναι ανεπανόρθωτη, παρόλο που οι εισβολείς απωθούνται από τον Μάγνο Μάξιμο. Προς το τέλος του αιώνα γίνεται μια ακόμη εισβολή Πικτών και αυτή τη φορά έρχονται αντιμέτωποι με τον μεγάλο Ρωμαίο στρατηγό Φλάβιο Στιλίχονα (Flavius Stilicho) ο οποίος καταφέρνει να στείλει τoν μεγάλο Ιρλανδό βασιλέα και ήρωα Niall των Εννέα Ομήρων (αγγλική απόδοση του Ιρλανδικού ονόματός του Niall Noígíallach) ταπεινωμένο πίσω στην Ιρλανδία.

Το 409 η Ρωμαϊκή κατοχή αρχίζει να ατονεί και οι Βρετανοί καλούνται να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Περίπου την ίδια χρονική περίοδο η Κελτογαλατική φυλή της Σκωτίας αρχίζει να εγκαθίσταται στα νοτιοδυτικά, δημιουργώντας το βασίλειο του Dalriada στο Argyll (Oir Ghaedhil ή ανατολική Gaels). Από την ανάγκη να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τις βαρβαρικές ορδές των Πικτών και των Σκώτων, δημιουργείται ένα νέο βασίλειο από τους Βρετανούς του Strathclyde, οι οποίοι ομιλούν μια Κελτική γλώσσα παρόμοια με αυτή των εξαδέλφων του Ουαλών. Το 450 οι Πίκτες εξορμούν στο νότο και ο μοναχός Gildas τους αποκαλεί «βρωμερές ορδές Σκωτσέζων και Πικτών, όπως τα σκοτεινά πλήθη των σκουληκιών που ξεγλιστρούν από τις στενές ρωγμές στο βράχο, όταν ο ήλιος είναι ψηλά και ο καιρός ζεσταίνει». Αυτή είναι η τελευταία φορά που ακούμε από τα Πικτών και Σκωτσέζοι να αγωνίζονται ως σύμμαχοι και πιστέψουμε τον Gildas, οι Σκωτσέζοι επιστρέφουν στην Ιρλανδία αυτό το διάστημα. Το 461 πεθαίνει ο Άγιος Πατρίκιος και ο Χριστιανισμός εξαπλώνεται στην Ιρλανδία.

Η γη των Πικτών

Μελετώντας τις Ρωμαϊκές καταγραφές για τους πολέμους των Πικτών, φαίνεται ότι τα εδάφη τους ουσιαστικά ήταν βόρεια του Forth – Clyde και βόρεια του Τείχους του Αντωνίνου. Η Ρωμαϊκή ειρήνευση και η μετανάστευση Κελτών και Σαξόνων από το νότο απέκλεισε οιαδήποτε διεκδίκηση επί ανθρώπων ή εδαφών νότια του τείχους. Στα δυτικά, η παρουσία Πικτών στην Argyll πρέπει να εξέλειπε αμέσως μετά την άφιξη των Σκωτσέζων της Dalriada γύρω στο 500 μ.Χ., αν και η παρουσία τους αποδεικνύεται από την πέτρα κοντά στην είσοδο του κάστρου Inveraray στην χώρα Campbell. Στον βορρά η επιρροή των Πικτών έφτανε μέχρι τα νησιά και οι πέτρες που έχουν βρεθεί αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα. Αυτή την γη υπερασπίστηκαν πολλές φορές μετά την αποχώρηση των Ρωμαϊκών λεγεώνων. λεγεώνων.

Τείχη Ανδριανού & Αντωνίνου_πηγή wikipedia

Οι Πίκτες αντιμετώπισαν τις επιδρομές των Σκωτσέζων στα δυτικά, των Βρετανών και Άγγλων στα νότια και των Βίκινγκς στο βορρά. Μερικές φορές έχασαν μεγάλες μάχες και τεράστιες εκτάσεις γης, μόνο όμως μέχρι να τα ανακτήσουν. Τον 7^ο αιώνα οι Σκωτσέζοι απώθησαν τα σύνορά τους προς βορρά, και ένας Κελτικός στρατός παρήλασε στην πρωτεύουσα Inverness στο βορρά πριν καταστραφεί ολοσχερώς. Στο νότο, οι Άγγλοι προώθησαν τους Τευτονικούς στρατούς βόρεια και κατείχαν τα εδάφη των Πικτών επί τριάντα χρόνια πριν σφαγιασθούν και απωθηθούν νότια από ένα ενωμένο στράτευμα Πικτών.

Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι περί το 839 πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη μάχη στην οποία ο Πίκτης βασιλέας σκοτώθηκε οδηγώντας τους άνδρες του εναντίον της Βίκινγκς. Στην ίδια μάχη έχασε την ζωή του και ο αδελφός και διάδοχός του Στέμματος καθώς και πολλοί άλλοι. Αυτός ο αποδεκατισμό από τους Βίκινγκς αποτελεί ίσως το κομβικό σημείο κατά το οποίο ο έλεγχος πέρασε στους Σκωτσέζους. Η εν λόγω ήττα από τους Νορβηγούς είναι πιο σημαντική στην ιστορία των Πικτών και αυτή κατά ειρωνικό τρόπο επαναλήφθηκε πολλούς αιώνες αργότερα με την καταστροφή των Σκώτων ευγενών στο Φλόντεν. Αυτός ο επιλεκτικός αποδεκατισμός των βασιλικών οίκων και των ικανών πολεμιστών, απετέλεσε το καίριο πλήγμα στην διαδικασία διαδοχής και παρέδωσε το Πίκτιο στέμμα στον Σκωτικό οίκο των Mac Alpinhttp://chilonas.wordpress.com/2014/08/20/%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%af%ce%ba%cf%84%ce%b5%cf%82/