ΦΩΝΑΞΕ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟ…
ΠΑΝΟΣ ΠΕΝΤΑΡΙΤΣΑΣ
Να ‘μαστε στον 21ο αιώνα!!!…στέκουμε
ασάλευτοι πάνω στη τορνευτή, γαλάζια άκρη, στη ρεματιά του Σύμπαντος… μόνοι μες τους πολλούς!! Ψιθυρίζουμε τα χρόνια μας στον άνεμο της ματαιότητας, που τα σκορπάει στη ραστώνη της ρουτίνας μας… αυτή είναι η ζωή μας;;… Αυτή ήταν η ζωή μας!!!… Φόρεμα φτηνό που γάζωσε ένα εξάρτημα στη Κίνα, μιαν ακόμη δόση σε κείνη τη κεντρική Τράπεζα, τσίχλα μασημένη με γεύση πλαστική φράουλα, μια ντουζίνα χαρτζιλίκια παρά κάτι και μια γουλιά καφέ στα κλεφτά πριν σερβίρουμε τον Δανό τουρίστα που βλέπει μπάλα… Καμιά φωνή… Καμιάν απάντηση και πίσω γκρεμός απ’ τα λάθια που γίνηκαν υψόμετρα να σε πιάνει ίλιγγος αδερφέ μου…
Φώναξε αδερφέ μου!!!…όποιος και να σαι αδερφέ μου!!… απ’ όπου και να σαι αδερφέ μου!!…
Φώναξε να χαρείς τα νιάτα σου, την λεβεντιά σου ομορφιά μου!! Φώναξε κι εσύ αυταδερφέ μου πως, δεν ήρθες φερμένος εκδρομέας στη Λιάκουρα από την Εκάλη και τη Μελβούρνη! Εδώ μένεις εσύ! Εδώ που κούρνιαζαν κι οι παππούδες σου έκαμες φωλιά… Για λίγο έφυγες… να ειδής… Σε αναγκάσανε να βρεις αλλού λέει δουλεία, λες και δε είχες δουλειά… Γύρισες!!! Και τώρα, φώναξε αδερφέ μου δυνατά πως το σκέδιο της βιομηχανικής επαναστάσεως απέτυχε… Ούλες οι επαναστάσεις απέτυχαν… αμερικάνικες, γαλλικές, ρουσικές… γιατί είχαν την ίδια μάνα… Να!!… απέτυχε λοιπόν και τούτη η μητέρα όλων… η εγγλέζικη που τρις αιώνες κρατά… τη γη και τη θάλασσα από το λαιμό!!!… Αυτοκρατορία εκτατική που θεό της το Μαμωνά ευλογεί… Γιόμισε τον κόσμο πτώματα και πρόσφυγες… τους ουρανούς καπνιά, τα νερά φαρμάκια και τις καρδιές μας ψέματα!!!… Απέτυχε!!… Έπεσε πως το λένε!!… Και το χρυσάφι ούλο… τι κι αν το μάζωξε η άτιμη… και πάλι… μια τρούπα στο νερό έκαμε!!… Δεν αγοράζονται όλα μωρέ!!!… Το ήθος, το μνημούρι και η ψυχή δεν αγοράζονται… αυτός ειν’ ο λόγος της ήπιας άλωσης της!!!
Τέλη του 18ου αιώνα στις στοές του Λονδίνου… σκέδιο… η συγκέντρωση των παραγωγικών μέσων στα χέρια μιας νέας κοινωνικής τάξης, της αστικής τάξης των βιομηχανικών εμπόρων, και η διαμόρφωση μιας αγοράς εργασίας που αποτελείται από πρώην χωρικούς και τεχνίτες που έχασαν την κυριότητα των μέσων παραγωγής… Έτσι κι έγινε… Ρίξανε τ’ άλλα βασίλεια κι έμεινε μόνο εκείνος ο θρόνος που ορκίζεται πάνω στη πέτρα του Δαυίδ. Και το αίμα του κυλάει στους κυβερνήτες, στους τραπεζίτες και στους φονιάδες των χωρικών όλου του κόσμου, που τελικά μόνον εκείνοι έχασαν την κυριότητα των μέσων παραγωγής… Κατά Ισραήλ που λέγει κι ο λαός… Αίμα!!!… τόσο αίμα μονάχα για ένα ψέμα… Άκου λέει… οι έμποροι επαναστάτες… οι μεσάζοντες, οι κηφήνες. Όσοι δε μπορούν να παράξουν και να σταθούν άξιοι την φύσης. Οι ανάπηροι και οι ανίκανοι του Ορσασήφ στα λατομία της Ηλιουπόλεως που πήραν πια την εκδίκηση τους… Σαχλαμάρα μου… άσε τα χρήματα και τα εμποριλίκια και γίνε παραγωγός… παραιτήσου από την δειλή εξουσία σου και γίνε η παραγωγή η ίδια αδερφέ μου… Άσε τη καρέκλα… γίνηκες μισός σε τούτη τη καρέκλα… μισός στο σώμα και μισός στη ψυχή… γίνηκες ΜΊΣΟΣ…
Φώναξε αδερφέ μου πως έρχεται η Άνοιξη!! Ο κούκος ο μονός κι ο αστάθμητος παράγοντας τη φέρνουν νύφη ροδοστόλιστη!! Τούτη η επαναστάτρια μου μοιάζει όλο και λιγότερο αγανακτισμένη αστή που διαδηλώνει στο Σύνταμα για τη πτώση της δημοκρατίας και τον ερχομό την τυραννίδας των Βρυξελλών!! Εγώ χωριατοπούλα τη φαντάζομαι, με μαλαματένιες πλεξούδες, να κυνηγάει την αυτοργάνωση, την αυτάρκεια και το νοικοκύρεμα του σπιτιού της και του χαρακτήρα της σεμνά και ταπεινά… Και κάπως έτσι θα αλλάξει τον κόσμο της… σεμνά και ταπεινά… Κάπως έτσι θα αλλάξουν τον κόσμο και όλες οι χωριατοπούλες της οικουμένης… Μ’ αυτή την ουσιαστική οικολογία και την αγαθοκρατία!!
Φώναξε αδερφέ μου πως οι μέλισσες, οι τεχνίτες και οι χωρικοί ξυπνήσανε… ξαναγίνονται παραγωγικοί σιγά σιγά… Επαναστάτες της θημωνιάς… Εξεγερμένοι της αυτάρκειας… Βομβιστές του ήθους… Το μελίσσι ξύπνησε… Οι εργάτες ξύπνησαν… Επιδημητικά πουλιά που γυρίζουν τραγουδώντας από τα κορεσμένα αστικά κέντρα στην μάνα επαρχία να σκαρώσουν τον “ομηρικό οίκο”… Φκιάχνουν φωλιές στα δεντρά… εξεγερμένα κύτταρα ειρήνης και δημιουργίας… φυτεύουν περβόλια, μηλιές και ντοματιές από παλιούς σπόρους! Αρμέγουν το βυζί της Αμάλθειας και πίνουν το γάλα της Αγίας Μνημοσύνης!! Ζυμώνουν το ψωμί με προζύμι και τρίβουν τη βουνίσια μέντα στο χέρι της αγάπης τους… Αδράχνουν χόρτα, βύσσινα και μύγδαλα αντί για λεφτά… πίνουν νερό και λούζονται στις πηγές με πράσινα, αρωματικά σαπούνια απ’ τα περισσέματα του λιόλαδου… Καμώνουν λεμονόσπιτα και μαζώνουν Ήλιο να φωτίζονται τα βράδυα… Καταπιάνονται με δικά τους τραγούδια και ζωγραφικές, κεντήματα, πλεχτά, έθιμα, χειροτεχνίες και δημιουργίες που η ίδια η φύση θαρρείς πως ζηλεύει… Γεμάτα με του γαλαξία τα στριφώματα και των αστεριών τα σημεία… Κι ανταλλάσουν αγαθά, χαμόγελα, λουλούδια και αγκαλιές κάθε δειλινό και κάθε γέρμα…
Φώναξε αδερφέ μου πως δεν είναι μόνοι, έχουν γείτονες τις ροδιές, τα σαλιγκάρια και τα μανιτάρια… Συντρόφους καρδιακούς τ’ αμπέλια, τις ελιές, τα γαϊδουράκια και τις κολοκύθες… Φώναξε πως δεν είναι ηλεκτρονικοί αριθμοί, είναι άνθρωποι, έχουν ονόματα. Δε θέλουν ταυτότητα και σφραγίδα γιατί έχουν ταυτότητα… Χιλιάδων χρόνων ταυτότητα, θύμηση, αισθητική και παράδοση… Φώναξε πως δεν θέλουν χαράτσι κι έλεγχο γιατί έχουν τον έλεγχο… Δεν θέλουν χαρτιά… τους τυλίγουν και τους πνίγουν τα χαρτιά… Φώναξε πως δεν πιστεύουν στο άνθρωπο που πιστεύει στον θεό… πιστεύουν στον Θεό που πιστεύει στο Άνθρωπο… Δεν σκιάζονται να μείνουν για πάντα χωρείς coca-cola, super market και TV… τρομάζουν όμως αν μείνουν έστω και λίγο χωρείς αξιοπρέπεια, ελπίδα και αγάπη…
Φώναξε πως η καρδιά τους είναι έτοιμη αν ποτέ κυνηγηθούν στη ρεματιά του Σύμπαντος και στο γκρεμό της Εντροπίας από κυβερνήτες, τραπεζίτες και φονιάδες… είναι έτοιμοι να πέσουν ξανά ανυπόταχτοι για τελευταία φορά… Εκπύρωση!!… “Φωκαίως απόνοια”… σαν τους απονενοημένους Φωκείς προγόνους τους, σαν τους Ζαπατίστας στη κοιλάδα και τους Πόντιους του Τομ Τσαμ… να λήξει η δοκιμασία και να ξημερώσει η όγδοη μέρα… Αρκεί να ζήσουν για μια στιγμή… για μια μονάχα στιγμή το όνειρο της προσπάθειας… Να γείρουν λεύτεροι τούτοι και τα παιδιά τους… πως κάποτε σήκωσαν κεφάλι στη κατάντια τους… σύρθηκαν στ’ απόνερα της τρυφής τους… επαναστάτες της αγάπης… εξεγερμένοι της καλοσύνης… Στάθηκαν στην τορνευτή γαλάζια άκρη και φώναξαν με όλη τη δύναμη της φωνούλας τους στις σπηλιές των βουνών και στις χαραματιές των αστρικών κορυφογραμμών… φώναξαν παντού να κάνει αντίλαλο… Φώναξαν αδερφέ μου… φώναξαν!… ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΛΕΦΤΕΡΟΙ…
Φώναξε αδερφέ μου… φώναξε να κάνει αντίλαλο… φώναξε αδερφέ μου… και θα κάνει αντίλαλο!!… Φώναξε αδερφέ μου γιατί θα κάνει αντίλαλο!!!
Με όλη την αγάπη μου, τη φωνή μου και την έγνοια μου… καλή συνέχεια…!!!***
http://androutsou.wordpress.com/
ΠΑΝΟΣ ΠΕΝΤΑΡΙΤΣΑΣ
Να ‘μαστε στον 21ο αιώνα!!!…στέκουμε
Φώναξε αδερφέ μου!!!…όποιος και να σαι αδερφέ μου!!… απ’ όπου και να σαι αδερφέ μου!!…
Φώναξε να χαρείς τα νιάτα σου, την λεβεντιά σου ομορφιά μου!! Φώναξε κι εσύ αυταδερφέ μου πως, δεν ήρθες φερμένος εκδρομέας στη Λιάκουρα από την Εκάλη και τη Μελβούρνη! Εδώ μένεις εσύ! Εδώ που κούρνιαζαν κι οι παππούδες σου έκαμες φωλιά… Για λίγο έφυγες… να ειδής… Σε αναγκάσανε να βρεις αλλού λέει δουλεία, λες και δε είχες δουλειά… Γύρισες!!! Και τώρα, φώναξε αδερφέ μου δυνατά πως το σκέδιο της βιομηχανικής επαναστάσεως απέτυχε… Ούλες οι επαναστάσεις απέτυχαν… αμερικάνικες, γαλλικές, ρουσικές… γιατί είχαν την ίδια μάνα… Να!!… απέτυχε λοιπόν και τούτη η μητέρα όλων… η εγγλέζικη που τρις αιώνες κρατά… τη γη και τη θάλασσα από το λαιμό!!!… Αυτοκρατορία εκτατική που θεό της το Μαμωνά ευλογεί… Γιόμισε τον κόσμο πτώματα και πρόσφυγες… τους ουρανούς καπνιά, τα νερά φαρμάκια και τις καρδιές μας ψέματα!!!… Απέτυχε!!… Έπεσε πως το λένε!!… Και το χρυσάφι ούλο… τι κι αν το μάζωξε η άτιμη… και πάλι… μια τρούπα στο νερό έκαμε!!… Δεν αγοράζονται όλα μωρέ!!!… Το ήθος, το μνημούρι και η ψυχή δεν αγοράζονται… αυτός ειν’ ο λόγος της ήπιας άλωσης της!!!
Τέλη του 18ου αιώνα στις στοές του Λονδίνου… σκέδιο… η συγκέντρωση των παραγωγικών μέσων στα χέρια μιας νέας κοινωνικής τάξης, της αστικής τάξης των βιομηχανικών εμπόρων, και η διαμόρφωση μιας αγοράς εργασίας που αποτελείται από πρώην χωρικούς και τεχνίτες που έχασαν την κυριότητα των μέσων παραγωγής… Έτσι κι έγινε… Ρίξανε τ’ άλλα βασίλεια κι έμεινε μόνο εκείνος ο θρόνος που ορκίζεται πάνω στη πέτρα του Δαυίδ. Και το αίμα του κυλάει στους κυβερνήτες, στους τραπεζίτες και στους φονιάδες των χωρικών όλου του κόσμου, που τελικά μόνον εκείνοι έχασαν την κυριότητα των μέσων παραγωγής… Κατά Ισραήλ που λέγει κι ο λαός… Αίμα!!!… τόσο αίμα μονάχα για ένα ψέμα… Άκου λέει… οι έμποροι επαναστάτες… οι μεσάζοντες, οι κηφήνες. Όσοι δε μπορούν να παράξουν και να σταθούν άξιοι την φύσης. Οι ανάπηροι και οι ανίκανοι του Ορσασήφ στα λατομία της Ηλιουπόλεως που πήραν πια την εκδίκηση τους… Σαχλαμάρα μου… άσε τα χρήματα και τα εμποριλίκια και γίνε παραγωγός… παραιτήσου από την δειλή εξουσία σου και γίνε η παραγωγή η ίδια αδερφέ μου… Άσε τη καρέκλα… γίνηκες μισός σε τούτη τη καρέκλα… μισός στο σώμα και μισός στη ψυχή… γίνηκες ΜΊΣΟΣ…
Φώναξε αδερφέ μου πως έρχεται η Άνοιξη!! Ο κούκος ο μονός κι ο αστάθμητος παράγοντας τη φέρνουν νύφη ροδοστόλιστη!! Τούτη η επαναστάτρια μου μοιάζει όλο και λιγότερο αγανακτισμένη αστή που διαδηλώνει στο Σύνταμα για τη πτώση της δημοκρατίας και τον ερχομό την τυραννίδας των Βρυξελλών!! Εγώ χωριατοπούλα τη φαντάζομαι, με μαλαματένιες πλεξούδες, να κυνηγάει την αυτοργάνωση, την αυτάρκεια και το νοικοκύρεμα του σπιτιού της και του χαρακτήρα της σεμνά και ταπεινά… Και κάπως έτσι θα αλλάξει τον κόσμο της… σεμνά και ταπεινά… Κάπως έτσι θα αλλάξουν τον κόσμο και όλες οι χωριατοπούλες της οικουμένης… Μ’ αυτή την ουσιαστική οικολογία και την αγαθοκρατία!!
Φώναξε αδερφέ μου πως οι μέλισσες, οι τεχνίτες και οι χωρικοί ξυπνήσανε… ξαναγίνονται παραγωγικοί σιγά σιγά… Επαναστάτες της θημωνιάς… Εξεγερμένοι της αυτάρκειας… Βομβιστές του ήθους… Το μελίσσι ξύπνησε… Οι εργάτες ξύπνησαν… Επιδημητικά πουλιά που γυρίζουν τραγουδώντας από τα κορεσμένα αστικά κέντρα στην μάνα επαρχία να σκαρώσουν τον “ομηρικό οίκο”… Φκιάχνουν φωλιές στα δεντρά… εξεγερμένα κύτταρα ειρήνης και δημιουργίας… φυτεύουν περβόλια, μηλιές και ντοματιές από παλιούς σπόρους! Αρμέγουν το βυζί της Αμάλθειας και πίνουν το γάλα της Αγίας Μνημοσύνης!! Ζυμώνουν το ψωμί με προζύμι και τρίβουν τη βουνίσια μέντα στο χέρι της αγάπης τους… Αδράχνουν χόρτα, βύσσινα και μύγδαλα αντί για λεφτά… πίνουν νερό και λούζονται στις πηγές με πράσινα, αρωματικά σαπούνια απ’ τα περισσέματα του λιόλαδου… Καμώνουν λεμονόσπιτα και μαζώνουν Ήλιο να φωτίζονται τα βράδυα… Καταπιάνονται με δικά τους τραγούδια και ζωγραφικές, κεντήματα, πλεχτά, έθιμα, χειροτεχνίες και δημιουργίες που η ίδια η φύση θαρρείς πως ζηλεύει… Γεμάτα με του γαλαξία τα στριφώματα και των αστεριών τα σημεία… Κι ανταλλάσουν αγαθά, χαμόγελα, λουλούδια και αγκαλιές κάθε δειλινό και κάθε γέρμα…
Φώναξε αδερφέ μου πως δεν είναι μόνοι, έχουν γείτονες τις ροδιές, τα σαλιγκάρια και τα μανιτάρια… Συντρόφους καρδιακούς τ’ αμπέλια, τις ελιές, τα γαϊδουράκια και τις κολοκύθες… Φώναξε πως δεν είναι ηλεκτρονικοί αριθμοί, είναι άνθρωποι, έχουν ονόματα. Δε θέλουν ταυτότητα και σφραγίδα γιατί έχουν ταυτότητα… Χιλιάδων χρόνων ταυτότητα, θύμηση, αισθητική και παράδοση… Φώναξε πως δεν θέλουν χαράτσι κι έλεγχο γιατί έχουν τον έλεγχο… Δεν θέλουν χαρτιά… τους τυλίγουν και τους πνίγουν τα χαρτιά… Φώναξε πως δεν πιστεύουν στο άνθρωπο που πιστεύει στον θεό… πιστεύουν στον Θεό που πιστεύει στο Άνθρωπο… Δεν σκιάζονται να μείνουν για πάντα χωρείς coca-cola, super market και TV… τρομάζουν όμως αν μείνουν έστω και λίγο χωρείς αξιοπρέπεια, ελπίδα και αγάπη…
Φώναξε πως η καρδιά τους είναι έτοιμη αν ποτέ κυνηγηθούν στη ρεματιά του Σύμπαντος και στο γκρεμό της Εντροπίας από κυβερνήτες, τραπεζίτες και φονιάδες… είναι έτοιμοι να πέσουν ξανά ανυπόταχτοι για τελευταία φορά… Εκπύρωση!!… “Φωκαίως απόνοια”… σαν τους απονενοημένους Φωκείς προγόνους τους, σαν τους Ζαπατίστας στη κοιλάδα και τους Πόντιους του Τομ Τσαμ… να λήξει η δοκιμασία και να ξημερώσει η όγδοη μέρα… Αρκεί να ζήσουν για μια στιγμή… για μια μονάχα στιγμή το όνειρο της προσπάθειας… Να γείρουν λεύτεροι τούτοι και τα παιδιά τους… πως κάποτε σήκωσαν κεφάλι στη κατάντια τους… σύρθηκαν στ’ απόνερα της τρυφής τους… επαναστάτες της αγάπης… εξεγερμένοι της καλοσύνης… Στάθηκαν στην τορνευτή γαλάζια άκρη και φώναξαν με όλη τη δύναμη της φωνούλας τους στις σπηλιές των βουνών και στις χαραματιές των αστρικών κορυφογραμμών… φώναξαν παντού να κάνει αντίλαλο… Φώναξαν αδερφέ μου… φώναξαν!… ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΛΕΦΤΕΡΟΙ…
Φώναξε αδερφέ μου… φώναξε να κάνει αντίλαλο… φώναξε αδερφέ μου… και θα κάνει αντίλαλο!!… Φώναξε αδερφέ μου γιατί θα κάνει αντίλαλο!!!
Με όλη την αγάπη μου, τη φωνή μου και την έγνοια μου… καλή συνέχεια…!!!***
http://androutsou.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου