Το 551 μ.Χ, ο Πάπας, με το Ακυρωτικό διάταγμα της Κωνσταντινούπολης απαγορεύει το λεγόμενο Κάρμα να είναι μέρος της Χριστιανικής πίστης. Το ερώτημα για μας σήμερα είναι, αν η μετενσάρκωση αποτελεί ένα μέρος της Χριστικής διδασκαλίας, το οποίο δεν διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας. Στο κείμενο που ακολουθεί, γίνεται προσπάθεια να καταγράψουμε με τη μεγαλύτερη δυνατή συντομία, τις πληροφορίες που μπορούμε από γραπτά των χριστιανών Πατέρων των πρώτων χριστιανικών χρόνων:
Οι Πατέρες της εκκλησίας δεν συμφωνούσαν όλοι μεταξύ τους σχετικά με τη φύση και το πεπρωμένο της ψυχής. Ο Ιερεμίας (304-420 μ.Χ.), αναφέρει διάφορες απόψεις και θεωρίες διαφόρων Πατέρων και άλλων "αιρετικών". Από αυτούς, άλλοι δέχονταν τις απόψεις του Πλάτωνα, του Πυθαγόρα και του Ωριγένη, δηλαδή ότι οι ψυχές ήρθαν στη Γη από τον Ουρανό, άλλοι των Στωικών και άλλων "Αιρετικών" ότι είναι της ίδιας ουσίας με το Θεό και έρχονται πάνω στη Γη, όταν Αυτός διατάξει. Άλλοι τέλος, δέχονταν ότι οι ψυχές συνεχώς δημιουργούνται και στέλνονται μέσα σε ανθρώπινα σώματα. Η άποψη αυτή είναι γραμμένη και στο Ευαγγέλιο.
Ο μάρτυρας Ιουστίνος (100-165 μ.Χ.), δέχεται ότι οι ψυχές ενσαρκώνονται πολλές φορές σε διάφορα ανθρώπινα σώματα, χωρίς κάθε φορά ο άνθρωπος να θυμάται τις προηγούμενές του ενσαρκώσεις. Αν η ζωή του ανθρώπου είναι ζωώδης, έλεγε, η ψυχή μπορεί στην επόμενή της ενσάρκωση, να ενσαρκωθεί στο σώμα κάποιου ζώου.
Ο Κλήμης Αλεξανδρείας (150-220 μ.Χ.), ήταν Πλατωνιστής και έλεγε ότι υπάρχει μια Εσωτερική Χριστιανική διδασκαλία που δεν είναι για όλους. Βάσει αυτής, έλεγε ότι και εμείς προϋπήρξαμε σαν ψυχές και ο Χριστός προϋπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα πάνω στη Γη.
Ο Ωριγένης, ο πολυγραφότατος μεγάλος Έλληνας θεολόγος (185-254 μ.Χ.), μαζί με τον Αυγουστίνο, υπήρξαν οι κορυφαίοι των θεολόγων Πατέρων. Ο Άγιος Γρηγόριος της Νύσσης τον αποκαλούσε "πρίγκιπα της χριστιανικής γνώσης" και ο Έρασμος έλεγε ότι ο Ωριγένης "άνοιξε τους κρουνούς της θεολογίας στους ανθρώπους". Ο Ωριγένης ήταν υπέρμαχος της Πλατωνικής φιλοσοφίας και έλεγε ότι "οι ψυχές που έχουν οι άνθρωποι, είναι αθάνατες και προϋπήρξαν". Τα περί αναστάσεως των ψυχών είναι "φληναφήματα αυτών που δεν έχουν εσωτερικές εμπειρίες και χρησιμοποιούν την ανθρώπινη λογική για πράγματα που δεν υπάγονται στο φυσικό πεδίο γνώσης". "Οι ψυχές," έλεγε, "προϋπήρξαν σε άλλους πνευματικούς κόσμους και μετά από έναν μεγάλο αριθμό ενσαρκώσεων, θα ξαναεπιστρέψουν σ' αυτούς τους ανώτερους κόσμους. Αυτά που λεω, έλεγε στους μαθητές του, δεν είναι η προσωπική μου γνώμη, είναι η πραγματικότητα". Η καταδίκη του Ωριγένη γι αυτές του τις ιδέες, από το Πέμπτο Οικουμενικό Συμβούλιο, το 553 μ.Χ., αναθεωρήθηκε από τους μεταγενέστερους, οι οποίοι και βεβαιώνουν την πλαστογράφηση ορισμένων γραπτών του, προκειμένου οι εχθροί του να τον παρουσιάσουν σαν επικίνδυνο αιρετικό άτομο. Αυτές οι απόψεις του Ωριγένη, ήταν και η αιτία της σταυροφορίας του Πάπα Θεόφιλου εναντίον του.
Ο Άγιος Αυγουστίνος (354-430 μ.Χ.), ήταν ένας Καθολικός επίσκοπος που ποτέ δεν αρνήθηκε τις Νεοπλατωνικές του ιδέες, σε σημείο που να λεει ότι ο Πλάτωνας ξαναγεννήθηκε σαν Πλωτίνος. Η διδασκαλία του ήταν ένα μείγμα μυστικιστικής ευλάβειας, Νεοπλατωνικής φιλοσοφίας, αλληγορικής θεώρησης των Γραφών, Καθολικής αλλά συγχρόνως και Προτεσταντικής παράδοσης και αυστηρής λογικής. Οι Πλατωνικές απόψεις και θεωρήσεις του, συχνά παρουσίαζαν σοβαρές αντιθέσεις μεταξύ τους και ξάφνιαζαν τους συγχρόνους του, ειδικά όταν συνδεόταν με πρωτότυπες για την εποχή εκείνη απόψεις, όπως το ότι η Γη είναι σφαιρική και όχι επίπεδη. "Οι ψυχές θα έλθουν κατά την ανάσταση στο σώμα που κάποτε κατοίκησαν" έλεγε, "αλλά δεν πηγαίνουν από ένα ανθρώπινο, σε κάποιο άλλο μη ανθρώπινο σώμα".
Τέλος, ο Αμβρόσιος, ο Γρηγόριος της Νικαίας και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, συμφωνούσαν σε ένα σημείο, ότι δηλαδή οι διδασκαλίες του Πλάτωνα και του Πυθαγόρα για την αθανασία της ψυχής και τη μετεμψύχωση, όπως διδάχθηκαν από τον Νεοπλατωνιστή Αμμώνιο Σακκά, απέδιδαν την αλήθεια.
Από την πλευρά της Δυτικής Χριστιανικής εκκλησίας, πολλοί Καθολικοί κληρικοί και λαϊκοί μύστες, δέχονταν τις Νεοπλατωνικές αντιλήψεις περί μετεμψύχωσης, είτε αποδεχόμενοι τις απόψεις άλλων μυστών, είτε από προσωπική εμπειρία που απέκτησαν με προσευχή, εσωστροφή και διαλογισμό. Τέτοιοι μύστες κατά τον 12ο και 13ο αιώνα ήταν : Ο άγιος Βερνάρδος του Κλαιρβώ, ο άγιος Βίκτωρ και οι διάδοχοί του, ο άγιος Φραγκίσκος της Ασσίζης, ο Μποναβεντούρα κ.ά. Κατά τον 14ο και 15ο αιώνα ήταν : Ο Καρτέσιος, ο Γιοχάνες Τάουλερ, ο Σούκο, ο Νικόλος Κουζινός κ.ά. Κατά τον 16ο και 17ο αιώνα : Ο Φρανσουά της Σάλης, ο Ιγνάτιος Λογιόλα, ο Σιλάσιος και οι μέγιστοι μύστες του Χριστιανισμού στην Ισπανία, η αγία Τερέζα της Αβίλας και ο Ιωάννης του Σταυρού.
Πηγήhttp://www.blavatsky.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου