Θετική Σκέψη: Ο νέος δεσμοφύλακας του ανθρώπου
ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΘΗΒΑΙΟΥ
Ο Πάολο Κοέλιο στο πολυδιαβασμένο βιβλίο του «Ο Αλχημιστής» αναφέρει πως αν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν θα «συνωμοτήσει» για να σε βοηθήσει να το πετύχεις. Το βιβλίο «The Secret» - καθώς και η ομώνυμη ταινία - παρουσιάζουν την άποψη πως η επιθυμία πραγματοποιείται «μαγικά» και βιώνουμε ό,τι σκεφτόμαστε - θετικό ή αρνητικό.
Αυτά είναι τα γνωστότερα παραδείγματα από ένα νέο meme που φαίνεται να εγκαθιδρύεται τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο στα κέντρα νόησης των ανθρώπινων όντων. «Ενδεδυμένο» με αισιοδοξία και υποσχόμενο ό,τι ονειρεύεται το κάθε ανθρώπινο πλάσμα, ήταν φυσικό να αποκτήσει χιλιάδες - ή και εκατομμύρια - ξενιστές σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Είναι, όμως, χρήσιμο τελικά; Μήπως δεν πρόκειται για κάτι που αλλάζει τη ζωή μας προς το καλύτερο, αλλά αντιθέτως τη χειροτερεύει;
Η θετική σκέψη δεν είναι κάτι κακό, φυσικά, αλλά το ίδιο μπορούμε να πούμε και για την αρνητική. Τι σημαίνει ακριβώς «θετική» ή «αρνητική» σκέψη; Το να σκέφτομαι, για παράδειγμα, ότι θα βρω θέση για να σταθμεύσω το όχημά μου χαρακτηρίζεται ως «θετική σκέψη», ενώ το αντίθετο ως «αρνητική». Οι θιασώτες αυτού του δόγματος ισχυρίζονται πως αυτός που θα σκεφτεί «θετικά» θα βρει θέση στάθμευσης, ενώ εκείνος που θα σκεφτεί «αρνητικά» όχι.
Μ' αυτό τον τρόπο εξηγούν διάφορα δεινά που συμβαίνουν σε ορισμένους ανθρώπους, καθώς επίσης και πολλά ευχάριστα που συμβαίνουν σε άλλους. Θεωρούν πως ο ίδιος ο άνθρωπος προκαλεί τις καταστάσεις που βιώνει, ανάλογα με τον τρόπο που σκέφτεται. Φυσικά, η άποψη αυτή δε διαφέρει πολύ απ' τις παλιές δεισιδαιμονίες, παρά μόνο ως προς την «εμφάνισή» της. Στη θέση του Θεού ή της Μοίρας που αποφασίζει, τώρα τοποθετείται το ίδιο το άτομο και η σκέψη του. Η νεώτερη «προσθήκη» στην παλιά ιδέα είναι η θεώρηση πως ο άνθρωπος έχει πλήρη ευθύνη και δυνατότητα χειρισμού.
Κατ' αρχήν, γιατί σκέφτεται ο κάθε άνθρωπος σε κάθε συγκεκριμένη κατάσταση μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο; Μήπως αυτό δεν αποτελεί απόρροια της «επιθυμίας» του, αλλά συμπέρασμα παρατήρησης και συνδυαστικής σκέψης; Δηλαδή, όσον αφορά το προηγούμενο παράδειγμα, είναι παράλογο να σκεφτεί κάποιος πως αν πάει στο κέντρο μιας μεγάλης πόλης ή σ' έναν πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο σε ώρα αιχμής δε θα βρει να σταθμεύσει; Βεβαίως, γιατί αυτό που τον εμποδίζει είναι η ίδια η σκέψη του - μας λένε οι «θετικοσκεπτικοί». Και - φυσικά - ευθύνεται ο ίδιος για το τρακάρισμα που θα του συμβεί, παρά το γεγονός πως ο άλλος εμπλεκόμενος οδηγός παραβίασε το stop. Αν σκεφτόταν θετικά, ο άλλος δε θα ήταν πιωμένος και θα είχε σταματήσει να ελέγξει τον δρόμο...
Φυσικά, αυτή τη λογική μπορείτε να την προχωρήσετε και να συμπεριλάβετε τους μετανάστες που αντιμετωπίζονται ρατσιστικά, τα παιδιά που δεν έχουν γονείς, στέγη και τροφή, το ενεργειακό πρόβλημα, την τρύπα του όζοντος, τη διεθνή οικονομική κρίση, τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις σφαγές των Ινδιάνων απ' τους Ισπανούς κονκισταδόρες, το Κυπριακό ζήτημα και άλλα πολλά. Όλα αυτά συνέβησαν και συμβαίνουν, μόνο και μόνο επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να σκέφτονται «θετικά»!
Όπως αντιλαμβάνεστε, εκτός του παραλόγου που αναδεικνύεται σε ό,τι αφορά την εξήγηση ή την προσπάθεια πρόβλεψης ορισμένων γεγονότων, όλη αυτή η «σχολή σκέψης» αυξάνει επιπλέον τα ενοχικά σύνδρομα του ατόμου, εφόσον το αντιμετωπίζει ως υπαίτιο για οτιδήποτε του συμβαίνει.
Σ' αυτό το σημείο θα πρέπει να επισημάνω ότι δεν απορρίπτω την αισιόδοξη οπτική, το αντίθετο μάλιστα. Αλλά είναι διαφορετικό να αντιμετωπίζεις τη ζωή και τον κόσμο με αισιοδοξία και άλλο πράγμα να νομίζεις ότι αν σκεφτείς κάτι θα συμβεί από μόνο του ή να θεωρείς πως αν κάτι δε γίνεται όπως θα ήθελες ευθύνεται η «αρνητική» λειτουργία του εγκεφάλου σου.
Το «δόγμα» της θετικής σκέψης μπορεί να φαίνεται χρήσιμο σε ανασφαλείς και φοβικούς, όπως χρήσιμος φαίνεται κι ο Αλλάχ για κάποιους άλλους. Εξαρτάται τι απαιτήσεις έχεις απ' τον εαυτό σου, τι στόχους έχεις θέσει και πόση διάθεση να τους επιτύχεις.
Ο κόσμος είναι αρκετά πολύπλοκος, πολυδιάστατος και πολυεπίπεδος. Ο άνθρωπος δε βρίσκεται μόνος, αλλά αλληλεπιδρά συνεχώς με άλλους ανθρώπους, δέχεται ερεθίσματα απ' το περιβάλλον, ανταποκρίνεται σε καταστάσεις, κάνει επιλογές. Όλος αυτός ο χαοτικός συνδυασμός δημιουργεί την πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται. Είναι συμμέτοχος σ' αυτή και όχι ο μοναδικός δημιουργός. Γι' αυτό και δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο - συχνά, δεν έχει καν την υποψία ελέγχου. Και γι' αυτό βρίσκεται σ' ένα διαρκή «πόλεμο», έναν ατέρμονο αγώνα προσπάθειας επίτευξης των στόχων του.
Το Σύμπαν δείχνει ότι όχι μόνο δε βοηθά, αλλά αντιθέτως προβάλλει συνεχώς εμπόδια. Κι αυτό συμβαίνει γιατί σε όλα τα «αδρανειακά» συστήματα - όπως η οποιαδήποτε παγιωμένη κατάσταση - λειτουργούν «δυνάμεις ισορροπίας», οι οποίες τείνουν να διατηρήσουν το εκάστοτε status quo. Μόνο κάποιος με ισχυρή Θέληση μπορεί να «ανατρέψει» αυτή την ισορροπία και να την «μετακινήσει» σ' ένα νέο «σημείο» - ώστε να δημιουργηθεί μια νέα «κατάσταση ισορροπίας» με τις νέες, δικές της «δυνάμεις αδρανείας». Κάπως έτσι δημιουργείται η Ιστορία του Κόσμου και εξελίσσεται η Προσωπική Διαδρομή του κάθε ανθρώπου. Απ' τον ατέρμονο αυτό «πόλεμο» των συντηρητικών, των παγιωμένων με τα νεωτεριστικά, τα ρηξικέλευθα.
Η σκέψη από μόνη της - θετική ή αρνητική - δεν προκαλεί τίποτε πέρα από άλλες σκέψεις και συνειρμούς ή διανοητικό προβληματισμό. Αυτό που δημιουργεί την πραγματικότητα είναι η πράξη. Όποιος θέλει ν' αλλάξει κάτι δεν αρκεί να σκέφτεται, πρέπει να πράττει. Τη στιγμή που οι ανθρώπινες CPU κάνουν upgrade απ' τη θετική σκέψη στη θετική πράξη θα μπορούμε να βρεθούμε πιο κοντά σ' έναν περισσότερο δίκαιο και ελεύθερο κόσμο. Μέχρι τότε, βέβαια, δε χάνουμε τίποτα να σκεφτόμαστε θετικά. Μπορεί και να μας κάτσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου