ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ.......
Αγία Νοσταλγία πέλαγο ανοιχτό, πόσα σκαριά έχεις πάρει για πάντα στο βυθό;
Αγία Νοσταλγία φιλώ την εικόνα σου. Δεν έχω απόψε πού να πάω, δέξου με στο δώμα σου.
Αγία Νοσταλγία τις αγάπες μου καλώ μέσα από καθρέφτη παραμορφωτικό.
Αγία Νοσταλγία της μνήμης αδερφή είσαι αγκάθι, βάλσαμο τραγούδι και στριγκλιά μαζί.
Αγία Νοσταλγία ανίκητο θεριό έχεις κλείσει την καρδιά μου σε λαβύρινθο.Θ,Παπακωνσταντινου
...νοσταλγια..αληθεια δε μοιαζει αυτο το παραξενο γλυκοπικρο συναισθημα ναχει τα χρωματα του φθινοπωρου;νοσταλγια για τι;για το καλοκαιρι που εφυγε;για μια μακρινη πατριδα;ενα πατρογoνικο ,μια κατασταση που ζησαμε μια αγαπη μακρινη..νοσταλγια ποτε;αποψε που δεν εχω που να παω;που το εγω μου γδαρθηκε σ ενα εξισου απαιτητικο εσυ;κι αποζητω καποιον αλλον εκει στο παρελθον που και παλι δεν γιναμε εμεις..ομως η μνημη θολωνει απ την αναγκη ναταν ολα αλλιως και γινεται ενα ονειρο για αποψε ετσι για να γιατρευτει η πληγη της ερημιας εστω και για λιγο;μια αφαιρεση της στιγμης,μια αναιρεση του παροντος..ενα καπως αυτιστικο αντιδοτο ετσι για να χαθεις λιγακι σε μια αναδρομη στο παρελθον που μονος την εξωραιζεις..η αγνοια για το πως θαταν σημερα κατι που δεν ολοκληρωθηκε..κι ο πονος γλυκαινει ακριβως απ την αγνοια και την αποσταση και συγχρονως γεννιεται κι ενας ποθος επικοινωνιας κι επιστροφης σ ενα παρελθον που κι αν ηταν σκληρο ..ηταν ..κι αποψε το νοσταλγω γιατι δεν αντεχω το παρον;ισως..τι σημασια εχει..δεν εχω αποψε που να παω..αγια νοσταλγια παρεμε στο δωμα σου
............
[Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Κατά που θ' απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια
ο καιρός
Κατά που θ' αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές
ναυάγησαν στα σύννεφα
Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας
Κι είμαστε - σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη -
Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ' τις νεκρές εικόνες σου.
Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη
Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις
Μια που υπάρχει άλλου ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη
Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας
Μια που υπάρχει αλλού
Καταπράσινη πεδιάδα πέρ' από το γέλιο σου ως τον ήλιο
Λέγοντάς του εμπιστευτικά πως θα ξανασυναντηθούμε πάλι
Όχι δεν είναι ο θάνατος που θ' αντιμετωπίσουμε
Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής
Ένα θολό συναίσθημα
Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν
κι απομακρύνονται
Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας
Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου
Το φως στον άσπιλο ουρανό
Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική
Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα
Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπώρου ο χωρισμός
Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στην ανάμνηση
Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως
Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη
Που δε βλέπει τίποτε
Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα
του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο
Γιατί έγινε κιόλας
Ποίημα στίχος μ' άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα
και λόγια
Λόγια όχι σαν τ' αλλά μα κι αυτά μ' ένα μοναδικό τους προορισμόν:
Εσένα!]
ΕΛΥΤΗΣ
==============
ΗΡΩ ΚΑΙ ΛΕΑΝΔΡΟΣ
Κυριακή, 7 Σεπτέμβριος 2008
Ηρω και Λεανδρος....
Εἰπέ, θεά, κρυφίων ἐπιμάρτυρα λύχνον Ἐρώτων
καὶ νύχιον πλωτῆρα θαλασσοπόρων ὑμεναίων
καὶ γάμον ἀχλυόεντα, τὸν οὐκ ἴδεν ἄφθιτος Ἠώς,
καὶ Σηστὸν καὶ Ἄβυδον, ὅπῃ γάμον ἔννυχον Ἡροῦς
νηχόμενόν τε Λέανδρον ὁμοῦ καὶ λύχνον ἀκούω.. Μουσαιος
....Μια ιστορια ερωτα για αποψε απ την Ελληνικη μυθολογια..μια ιστορια που συγκινησε βαθυτατα τους Ελληνες ολων των εποχων ως σημερα ,αλλα και ενεπνευσε πολλους καλλιτεχνες..ποιητές, ζωγράφους, γλύπτες. Ένα από τα δημοφιλέστερα ποιήματα είναι του Μουσαίου...επισης ο Οβιδιος.. Ο Σίλλερ ,ο Γκριλμπατσέρ με μια λυρική τραγωδία. Ο Βέμπερ μ ενα μελόδραμα.... Ο Βύρων διαπλέει κολυμπώντας και τον Ελλήσποντο, μιμούμενος τον Λέανδρο. Ακολουθούν παραστάσεις σε ρωμαϊκά νομίσματα και τοιχογραφίες στην Πομπηία. Στο Μουσείο της Δρέσδης ο ζωγραφικός πίνακας του Μολά “Ηρώ κοντά στο πτώμα του Λέανδρου”. Στο Μουσείο της Βιέννης ο πίνακας του Μπακερέλ “Η Ηρώ θρηνούσα τον Λέανδρο”κ.α..μια φορα κι ενα καιρο λοιπον
στην ευρωπαικη πλευρα του Ελλησποντου υπηρχε μια πολη η Σηστος..εκει ηταν ενας πολυ γνωστος ναος της θεας Αφροδιτης...απεναντι μια αλλη ομορφη πολη αυτη της Αβυδου.. ο ναος της Αφροδιτης βρισκοταν σε έναν απόκρημνο βράχο της παραλίας της Σήστου
Ιέρεια του Ναού ηταν η νεαρή και πανέμορφη Ηρώ..... Κάθε χρόνο την άνοιξη ετελουνταν στο ναό η γιορτή της Αφροδίτης και του Άδωνη.... Προσκυνητές πολλοί κάθε χρόνο.... Για πρώτη του φορά καποτε έρχεται ως προσκυνητής και ένας ωραίος νεαρός από την Άβυδο. Είναι ο Λέανδρος...ενα πανεμορφο παλλικαρι
Στη διάρκεια της γιορτής διασταυρώνονται τα βλέμματα των δύο νέων....βλεπετε καπου εκει κοντα επαιζε κι ο μικρος φτερωτος θεος ο γυιος της Αφροδιτης..τα ειδε λοιπον τα ομορφα παιδια και ετοιμασε βελος ιμερου..την κοιταξε βαθεια στα ματια ο Λεανδρος τον κοιταξε κι αυτη..χαμογελασαν ο ενας στον αλλο..κι εμαθαν τα καημενα τα παιδια πως πιανεται ο ερωτας..οπως λεει κι ο λαος..απο τα ματια πιανεται στα χειλη κατεβαινει κι απο τα χειλη στη καρδια ριζωνει και βγαινει...αυτο επαθαν οι ηρωες μας κι ενοιωσαν τη δυναμη του ελδωρος[[ποθου].. Αστραπές ανάβουν ευθύς και η φωτιά του έρωτα πυρπολεί τις καρδιές τους. Και είναι τόσο σφοδρός και ακατανίκητος ο πόθος τους, ώστε υπερπηδούν κάθε ανθρώπινο και ιερό φραγμό. Η Ηρώ την ιεροσύνη της, ο Λέανδρος την ιερότητα της παρθένου......ετσι αρχισε ενας παρανομος και παραδοξος δεσμος..τα παιδια βασιζονταν στη δυναμη του ερωτα κι αγνοουσαν την υβρη..πιστευαν πως η νεμεση ποτε δεν θα επενεβαινε να διαλυσει μια σχεση αγαπης..με την αποκοτια της νιοτης το θρασσος της τρελας του ερωτα αφεθηκαν στη παραζαλη των αισθησεων κι αγνοησαν το νομο..
Κάθε βράδυ τώρα η Ηρώ τοποθετουσε στην υψηλότερη κορυφή του Πύργου μια λυχνία αναμμένη...ηταν το σινιαλο για το νεαρο..ειχαν κανονισει για να μην τους δει κανεις να περναει κολυμπωντας τις νυχτες ο νεαρος τον Ελλησποντο Μετά κατεβαινε στο δωμάτιο της και με τη λαχτάρα στο κορμί και στην καρδιά, καρτερουσε τον αγαπημένο της. Και ο αγαπημένος της, με οδηγό το φως του λύχνου, διεπλεε κολυμπώντας τον Ελλήσποντο...[ναι τοκανε ο γλυκος μου..εσεις βρε να τα βλεπετε,σημερινοι κυριοι..] σαν χειμωνιασε αποφασισαν να μην βλεπονται γιατι ηταν ο διαπλους φοβερα δυσκολος..ομως δεν αντεξαν και ο παρατολμος νεαρος με τον παραφορο ερωτα να καταργει τη λογικη συνεχιζε να περνα το βοσπορο...ενα βράδυ τα κύματα της θάλασσας σκοτώνονται στα βράχια και η θύελλα αφήνει ουρλιαχτά στο βίαιο πέρασμά της. Η Ηρώ ανάβει και πάλι το λυχνάρι. Και περιμένει...ο νεος βρισκεται αντιμετωπος πια με την νεμεση που ερχεται με την οργη του Ποσειδωνα..αυτος αναλαμβανει να αποκαταστησει την υβρη που εγινε στην ομορφη αδερφη του..ματαια τον φωναζει ο νεαρος..ματαια τον εκλιπαρει..κι ο ερωτας αδιαφορος δεν λεει να αποτρεψει τις μοιρες....."παντοθι δ αγρομενοιο δυσαντει κυματος/
ορμη τυπτομενος πεφορητο ποδων,/
και σθενος ην αδονητον....'λεει ο Μουσαιος.....κι ο λαος θα τραγουδουσε την απελπισια του αργοτερα...
"θαλασσα πικροθαλασσα
και πικροκυματουσα
τοσες φορες σε περασα με γελια
με τραγουδια
κι αποψε για ενα στοιχημα
για τη γλυκεια μ αγαπη
θαλασσα μαυρη θαλασσα
βουλιεσαι να με πνιξεις...
στο μεταξυ η Ηρω περιμένει… και περιμένει… Ο Λέανδρος δεν ήρθε. Ανήσυχη σαν έφεξε, τρέχει στο παράθυρο. Βλέπει ψηλά σβηστό το λυχνάρι. Βλέπει κάτω ένα πτώμα ταλαντεύεται στην ακτή από το ήρεμο πια κύμα. Αντιλαμβάνεται αμέσως τι συνέβη. Η θύελλα είχε σβήσει το λυχνάρι. Και ο Λέανδρος παλεύοντας με τα κύματα, χωρίς τον φωτεινό οδηγό, σκοτώνεται στα βράχια. Δεν πολυσκέφτεται η Ηρώ για να αποφασίσει. Ολοφυρόμενη για το χαμό του αγαπημένου της, κρίνει πως δεν μπορεί να ζει χωρίς αυτόν….και σκοτωνεται κι αυτη διπλα του..οι κατοικοι της Σηστου συγκινημενοι με τον ατυχο ερωτα των παιδιων τα εθαψαν μαζι..
"προκαρηνος απ ηλιβατου
πεσε πυργου
καδ τεθνηκεν επ ολλυμενω
παρακοιτη αλληλων...."θρηνει ο Μουσαιος..
κι ο ευαισθητος Ελληνικος λαος[που κι αν προσδιορησε τον νομο και την υβρη,δεν ειχε κανενα προβλημα να το παραβαινει για χαρη της αγαπης-τετοιοι ειμαστε και σ οποιον αρεσουμε...]θρηνει στα δημοτικα του τραγουδια
...στονα φυτρωνει καλαμος και στ αλλο κυπαρισι
φυσα βοριας το καλαμο,φιλει το κυπαρισι...
για δεστε τα βαριομοιρα για δεστε τα καημενα
σαν δε φιλιουνταν ζωντανα
φιλιουνται πεθαμενα...
..αυτη ηταν η τραγικη ιστορια της ομορφης ιεριας και του λεβεντη απ την Αβυδο...
[μια διευκρινηση..ο Μουσαιος που αναφερω στιχους του πιο πανω,ειναι ενας μεγαλος λυρικος ποιητης του 5ου αιωνα..καμια σχεση με τον Μουσαιο τον δασκαλο του Ορφεα..αυτο γιατι γινεται συγχυση...επισης ως θεμα βρισκεται η ιστορια μας στο δημοτικο τραγουδι του κολυμβητη,που σε διαφορες παραλλαγες υπαρχει στην βορεια Ελλαδα..και κανει λαθος εδω ο Ν.Πολιτης που υποστηριζει πως δεν αφορα την ιστορια μας ,αλλα το Θησεα..οχι ..εκει εχουμε το δαχτυλιδι[αλλο συμβολο πολυμορφο..αλλη υποθεση..αλλη ιστορια..]
η εγγραφη αφιερωμενη στο Γρηγορη που του αρεσει η Ελληνικη μυθολογια,με πολλη αγαπη..
Αναρτήθηκε από Φωτεινή στις 12:42 μμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου