Άρθρο του Marco
Respinti
Μετάφραση–επιμέλεια: Ιωάννης
Αυξεντίου
Το καλοκαίρι
του 1994, το πλούσιο και ογκώδες περιοδικό The Human Life Review,
που εκδίδεται από το φημισμένο Human Life Foundation της Νέας Υόρκης,
δημοσίευσε μία πραγματεία του John Attarian υπό τον τίτλο ‘Η έκτρωση και ο
Μαρκήσιος Ντε Σαντ’. O συγγραφέας ερευνά τη σχέση μεταξύ της σαδιστικής
νοοτροπίας και των εκτρώσεων και επικεντρώνεται στη γνωστική απόρριψη της
φυσικής νομοτέλειας και της αναπαραγωγής.
Ακόμη από
τις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Michelle Vovelle,
ιστορικός της Γαλλικής Επανάστασης συνδεμένος με το κομμουνιστικό κόμμα της
Γαλλίας, δήλωσε ότι, για τα γεγονότα της φημισμένης ‘Πτώσης
της Βαστίλης’ στις 14 Ιουλίου του 1789 είναι σωστό και αναγκαίο να
μιλάμε μόνον για μία ‘συμβολική ερμηνεία’. Άφησε έτσι να διαφανεί η
τεράστια προπαγανδιστική κατασκευή, που διήρκησε περισσότερο από δύο
αιώνες, λειτουργική στην ιακωβίνικη προοδευτική μυθολογία. «Εκείνη την
ημέρα» γράφει ο Jean Dumont,
στην αρχή του εξαιρετικού έργου του Οι ψευδείς μύθοι της
Γαλλικής Επανάστασης, «οι ‘καταπιεσμένοι Παριζιάνοι’ από
τους ‘σκοταδισμούς’ του Παλαιού Kαθεστώτος (L’ Ancien Régime) απουσίαζαν από
την πλατεία και η επιχείρηση ολοκληρώθηκε από μια μισθωμένη τρομοκρατική
ομάδα, ενώ οι ‘μεγάλοι ηγέτες’ της Επανάστασης ήταν αλλού. Ο Bernand
René Jourdan, μαρκήσιος του Launay, κυβερνήτης της Βαστίλης, συζητά, αποσύρει
τα κανόνια, αφήνει έναν απεσταλμένο του Hôtel de Ville
να επισκεφθεί το παλιό φρούριο και προσκαλεί δύο αντιπροσώπους των πολιορκητών
στο τραπέζι του». Στη συνέχεια ξέσπασε μια αψιμαχία, μετά την οποία ο De
Launay παραδόθηκε. Ένας υπαξιωματικός των εξεγερμένων στρατιωτών υποσχέθηκε,
στην τιμή του ως στρατιώτης, ότι δεν θα βλαφθεί κανένας. Παρόλα αυτά, ο Launay
σφαγιάζεται και το σώμα του σύρεται στο δρόμο.
Ένας βοηθός κουζίνας που ήξερε πως να ‘δουλεύει το κρέας’
κόβει το κεφάλι του, το τοποθετεί στην κορυφή ενός μπαστουνιού και
το περιφέρει στην πόλη μέχρι το βράδυ.
Στη
συνέχεια, αυτή η χειρονομία θα αποτελέσει έναν από τους επαναστατικούς ‘καλούς
τρόπους’ απευθυνόμενους στα θύματα. Στη Βαστίλη, οι ‘ήρωες της 14ης Ιουλίου’
απελευθέρωσαν μόνο τέσσερις παραχαράκτες, δύο τρελούς και έναν νεαρό έκφυλο
αλήτη κλεισμένο εκεί κατόπιν αιτήματος των γονιών του,
απελπισμένων από τον έκλυτο βίο του. Εάν η ‘grande journèe’ (μεγάλη
ημέρα) είναι μόνο ένα σύμβολο, είναι εξαιρετικά συμπτωματικό ότι οι πράκτορες
που είχαν εγγραφεί στη μισθοδοσία των Γάλλων επαναστατών, απελευθέρωσαν -εδώ
όλη η εμβληματική και προκλητική δύναμη της πράξης - έναν ‘μαθητή’ του Donatien
Alphonse François de Sade.
ΟΛΑ
ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ
Η φιλοσοφία,
ο πολιτικός δογματισμός, ο αθεϊσμός και η πορνογραφία: το κοκτέιλ του Κόμη de
Sade είναι η εικόνα του ‘πεφωτισμένου κόσμου’ που αναδύεται με τόλμη και
οργανώνει τη ζωή του ανθρώπου σύμφωνα με αυτόν τον ιδιαίτερα παραμορφωμένο
τρόπο κατανόησης της σχέσης ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη διάνοια που,
ξεκινώντας από ένα διάσημο παιδαγωγικό έργο του Ferdinand Destutt de Tracy για
την εποχή του Ναπολέοντα, το ‘Élements de ideologie’, ονομάζεται
συνήθως ‘ιδεολογία’.
Η ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ
ΤΗΣ ΓΗΣ
Με ένα
φιλοσοφικό-πολιτικό ενδιάμεσο που τοποθετήθηκε ανάμεσα στις πορνογραφικές
σελίδες του La philosophie dans le boudoir, ο de Sade κάλεσε τους Γάλλους να
καταβάλουν περισσότερες προσπάθειες για να ολοκληρώσουν το ‘δημοκρατικό’
μετασχηματισμό τους, δηλαδή την ‘επίθεση στον ουρανό’: Ο Juan Donoso Cortès
υπενθύμισε ότι κάθε πολιτικό ζήτημα είναι πάνω απ 'όλα ένα θεολογικό ζήτημα. Η
ιστορία αρχίζει με ένα μεγάλο ‘πρόλογο στον ουρανό’. Σε αυτή την πραγματεία (La
philosophie dans le boudoir), ο Γάλλος ερωτομανής, δηλώνοντας ότι η
δολοφονία δεν είναι έγκλημα, διατυπώνει κλασσικά επιχειρήματα του ‘δημογραφικού
ελέγχου’: «το ανθρώπινο είδος πρέπει να εκκαθαριστεί από το λίκνο». Ο
Jean-Baptiste Carrier, ο ‘δήμιος της Νάντης’, δήλωσε ότι το πρόσωπο
της γης πρέπει να εκκαθαριστεί με κάθε κόστος από την ‘τερατώδη φυλή της Βανδέας’
(sic).
Ο ‘θεϊκός
μαρκήσιος’ (ποια θεότητα θα λάτρευε αυτός ο άνθρωπος που, μέσω των προσώπων των
βιβλίων του, έλεγε ότι θεωρεί θεούς τα σεξουαλικά όργανα;) ήταν ευγενής όπως
και o Robespierre που είχε παραιτηθεί από το ‘de’ μεταξύ του ονόματος και του
επώνυμου που κληρονόμησε από την οικογένεια. Όπως και πολλοί άλλοι επαναστάτες
και οι δύο ανήκαν σε εκείνη την παρακμιακή αριστοκρατία που είχε χάσει κάθε
επαφή με τη γη στην οποία μια άλλη αριστοκρατία (μικρή, μεσαία, αγροτική και
στρατιωτική) έχυνε με τιμιότητα το αίμα της
μαζί με τους χωρικούς που
εξοντώνονταν από τον επαναστατικό Μολώχ. Εκείνη του de Sade και του Robespierre
ήταν μία ξεπεσμένη αριστοκρατία που είχε χάσει την επαφή με τον λαό και που
έσφαξε τον ίδιο το λαό για να του επιβάλλει μία μη θελημένη
‘απελευθέρωση’ από τις ‘αλυσίδες’ εκείνης της αυθεντικής αριστοκρατίας που (ο
λαός) σεβόταν και την ήθελε ως αρχηγό του στη μάχη. Εκείνη
η αριστοκρατία του τρόμου ήταν η υπεύθυνη για την επανάσταση. Αυτή
ξέκοψε από το λαό και το μαχαίρωσε, έχασε την αίσθηση της πραγματικότητας και
αντί αυτής έθεσε το δικό της διανοητικό σχήμα πάνω από το υπάρχων: «Τόσο το χειρότερο
για τα γεγονότα!» θα γράψει ο Ernst Bloch για την ουτοπία στο Μαρξισμό,
προσφέροντας έναν εξαιρετικό ορισμό της ‘ιδεολογίας’. Και η ιδεολογία, η άρνηση
των γεγονότων, είχε το πάνω χέρι.
Μαρκήσιος de
Sade, άμβλωση, επανάσταση, ιδεολογία, ολοκληρωτισμός. Η σημερινή Βανδέα
ονομάζεται άμβλωση: μειώνει τον ‘πεινασμένο’ πληθυσμό, επιτρέπει σε ένα κράτος
να εξαλείψει εσκεμμένα και επιστημονικά ένα μέρος του δικού του έθνους,
καταστέλλει τους ‘λιγότερο ανθρώπους’ που αντιτίθενται στην
ιδεοκρατική ηγεμονία, είτε σκληρή είτε μαλακή, ‘ισχυρή’ ή
‘αδύναμη’, απολυταρχικά ή δημοκρατικά σχετικιστική.
Σύμφωνα με
τον de Sade - μιλάει μέσα από το στόμα της κυρίας De Saint-Age, κηδεμόνας των
διαστροφών της Eugénie de Mistival, μιας ανήλικης που ξεκίνησε όλα τα είδη
σεξουαλικών βδελυγμάτων, συμπεριλαμβανομένης της βίας πάνω στη μητέρας της, που
διαπράχθηκε με την υποκίνηση του ελευθεριακού πατέρα της- οι γυναίκες, όπως οι
σκύλες και οι λύκαινες γεννήθηκαν μόνο για το σεξ και για αυτό είναι οι
‘απόλυτες ιδιοκτήτριες’ του σώματος, των απολαύσεων του και ‘ό,τι
απορρέει από αυτό’. Η μητρότητα θεωρείται η ανώτατη δυστυχία - «η
αναπαραγωγή είναι τόσο τρομερή για μένα, ώστε θα πάψω να είμαι φίλη σου τη
στιγμή που θα μείνεις έγκυος», υπόσχεται η De Saint-Ange στη νεαρή
ερωμένη-θύμα που μπορεί εύκολα να αποκατασταθεί κάνοντας
έκτρωση μέσα στις πρώτες επτά ή οκτώ εβδομάδες της ζωής του εμβρύου.
«Μην φοβάσαι την παιδοκτονία» λέει η κηδεμόνας στη
Eugénie «το έγκλημα είναι φαντασιακό». Η έκτρωση ενός
εμβρύου είναι σαν να εκκενώνεις άλλα σωματικά απόβλητα. «Ακόμη και αν το
παιδί είχε ήδη γεννηθεί»- λέει η De Saint-Ange, διδάσκοντας τη νεαρή γυναίκα,
με την αμφιφυλόφιλη συνεργασία του αδελφού της, του ιππότη Mirvel - «η
γυναίκα πρέπει να έχει το πλήρες δικαίωμα να το ‘καταστρέψει’: είναι στην
πραγματικότητα ο απόλυτος ιδιοκτήτης κάθε δικαιώματος στα παιδιά,
συμπεριλαμβανομένου και εκείνου να τα εξαλείψει. Η ολική εξάλειψη της
ανθρωπότητας δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από την παροχή μιας υπηρεσίας στη
φύση.»
Σημείωση: Διαβάστε
και ξαναδιαβάστε την τελευταία παράγραφο του άρθρου και θα κατανοήσετε από που
προέρχεται η φεμινιστική ρητορική του σήμερα, η οποία έχει διαστρέψει
ολοκληρωτικά το νου της σύγχρονης γυναίκας. Η άποψη πως μια γυναίκα έχει
δικαίωμα να σκοτώνει τα παιδία της ακόμα και δευτερόλεπτα πριν γεννηθούν
αποτελεί πλέον νόμο σε
πολιτείες στις ΗΠΑ. Η θέση πως τα παιδιά είναι πρακτικά ιδιοκτησία της γυναίκας
και η οικογένεια και ο σύζυγος μικρής αξίας με την πρώτη να αντικαθίσταται από
το κράτος και το δεύτερο να πρέπει να καταστραφεί οικονομικά για χάρη της
συζύγου που τον χώρισε (70% των διαζυγίων στις ΗΠΑ ξεκινούν από τις
συζύγους) είναι η βάση της νομοθεσίας στην πλειοψηφία των δυτικών χωρών
όσον αφορά τα διαζύγια.
Και ας
προχωρήσουμε λίγο ακόμα, διαβάστε την τελευταία πρόταση του άρθρου και δείτε
πόσο αρμονικά ταιριάζει με τις απόψεις του περιβόητου 'κινήματος' της
κλιματικής αλλαγής και όσων τo υποστηρίζουν, εδώ και εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου