Ακριβώς 200 χρόνια πρίν. Σαν τώρα. Το βράδυ της 6ης Ιουνίου.

Οι Κωνσταντίνος Κανάρης κι Ανδρέας Πιπίνος αναλαμβάνουν την πυρπόληση της ναυαρχίδας καί της αντιναυαρχίδας των τουρκαλάδων, που, μετά τη σφαγή της Χίου (λίγο καιρό νωρίτερα), είχαν αγκυροβολήσει στον Τσεσμέ. Κι ακριβώς ως εκδίκηση γιά τη σφαγή της Χίου.

Ευνοούμενοι, λοιπόν, από την ασέληνη νύχτα, καθώς καί από τη γιορτή του Μπαϊραμιού των Οθωμανών, πάνε με τα πυρπολικά καί κολλάνε πάνω στα τούρκικα πλοία. Ωστόσο, ο Πιπίνος λόγωι βιασύνης δεν φρόντισε να κολλήσει καλά το πυρπολικό του επάνω στην αντιναυαρχίδα, με αποτέλεσμα να το πάρουν χαμπάρι οι σκοποί ναύτες καί να το ξεκολλήσουν. Αντιθέτως, ο Κανάρης με τον ικανώτατο πηδαλιούχο του, πέτυχε. Ανατίναξε την ναυαρχίδα, καί πήρ’ ο διάολος καί σήκωσε κάπου 2,000 μεμέτηδες, μαζί με τον ναύαρχο Καρά Αλή.

Αυτό ήταν το κατόρθωμα του Κανάρη καί των λοιπών συμπυρπολητών του! Το πλήρωσε, βέβαια, ακριβά η ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Ψαρά, διότι οι ρουφιάνοι δεν έλειψαν ποτέ. Αλλά, καλό είναι να τα υπενθυμίζουμε κάτι τέτοια στον Ρετζεπίκα – καί ιδίως σ’ εκείνο το στριμμένο άντερο, τον Μπαχτσελί. (Γέρο, πάαινε στην τουαλέττα να ρίξεις κανένα χέσιμο, να σου φύγει το σφίξιμο. Κρίμα είναι, στην ηλικία σου, να τα βάζεις με τους Έλληνες καί να σε πονάει το στομάχι.)

. . . . . . . . .

Αιωνία η μνήμη του Κανάρη, του Πιπίνου, καί των λοιπών παλληκαριών!

Μακάρι κι εμείς οι σάπιοι να τους μοιάσουμε λίγο.