Σήμερον κρεμάται επί ξύλου – μόνο σήμερον?
Πυκνώνουν οι έννοιες. Επιταχύνεται η Μύηση. Ο χρόνος έχει απομείνει λίγος. Πρέπει να ειπωθούν και να γίνουν τα πιο σημαντικά, με τρόπο ώστε να χαραχτούν βαθιά στις ψυχές και στα πράγματα και να σημαίνουν ακατάπαυστα στους αιώνες των αιώνων.
Θάνατος. Να τον βλέπεις και να τον βιώνεις. Για να εντυπωθείς πιο στέρεα την Γνώση. Για να γίνεις Διδάσκαλος του Κόσμου. Όχι μόνο των φίλων, των συντρόφων, των συμπατριωτών σου αλλά του Ανθρώπου του Σύμπαντος, όπου κι όπως αν βρίσκεται. Πέρα από την θολή γραμμή των Οριζόντων. Η Θυσία είναι προϋπόθεση για κάθε Πτήση της Ψυχής. Όπως και η Άκρα Ταπείνωση. Δεν εκκρίνεται αλλιώς η Θεϊκή Ουσία από μέσα μας.
Φοβερός, δυσβάστακτος, ο σταυρικός θάνατος. Είτε σε κορμί, είτε σε ιδέα είτε σε ξύλο. Χέρια σε έκταση, αγκαλιά ιστίο σε άπνοια, πόδια σπασμένα κουπιά, ακάνθινο στεφάνι να σε ματώνει και τους ήλους να σε προσηλώνουν στο μάταιο. Ψυχή μετέωρη. Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί, φωνάζεις από το στόμα του λιονταριού που σε αλέθει, και μετά «Τετέλεσται». Τι ακριβώς τέλειωσες? Τι τελειώθηκε?
Αδειάζει η τρέχουσα ζωή απ’ το κορμί σου. Γίνεσαι Ιερογλυφικό της Οδύνης. Χύμα στην σπαράζουσα αγκαλιά της Πιετά. Της Γυναίκας που είτε σαν έρως είτε σαν μάνα, σε δίνει, σε μεγαλύνει, σε παίρνει. Της Γης που θα σε σκεπάσει, θα σε επωάσει, θα σε βλαστήσει. Ξανά και ξανά και ξανά γιατί έτσι είναι ο Νόμος της Δημιουργίας. Ο Τροχός που γυρίζει αιωνίως.
Τι «Τετέλεσται» λοιπόν?
Νομίζω Χριστέ μου ότι η Γνώση τετέλεσται. Η Γνώση του Καλού και του Κακού, τελειώνεται. Και η Πεποίθηση της Αθανασίας που ακολουθεί τον …Θάνατο. Ιδίως όταν ο Λόγος του Θανάτου είναι ανώτερος. Ανώτερος είναι όταν ξεπερνά το άτομό σου. Δηλαδή όταν συντελείται υπέρ των άλλων. Συνειδητά. Υπέρ ευκρασίας αέρων, ευφορίας των καρπών της γης και καιρών ειρηνικών. Υπέρ Ημών και Πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν λαθών και αμαρτιών. Υπέρ του Μέλλοντος Αιώνος. Του Κεκαθαρμένου Φωτός.
Γιατί νιώθω πως είσαι Εσταυρωμένος στην καρδιά μου, Κύριε;;;
-------------
Απόψε βράδυ, μην κοιμηθείς.
Απόψε γίνονται θαύματα. Απόψε αλλάζουνε ζωές…
Απόψε ένας ληστής γίνεται Άγιος. Κλέβει από το πουθενά Παράδεισο, ενώ όλοι τον είχαν ξεγραμμένο.
Απόψε ένας ‘’άγιος’’, προδίδει και αυτοκτονεί. Πηγαίνει και κρεμιέται. Και ας ήταν τρία χρόνια μαζί με τον Χριστό. Και ας έκανε ένα σωρό θαύματα. Και είδε πράγματα και θάματα δίπλα του να συμβαίνουν.
Απόψε ένας άλλος μαθητής, ντροπιάζεται. Ντροπιάζεται από ένα μικρό παιδί. Από ένα μικρό κορίτσι… ‘’Σε ξέρω εσένα’’, μόνο αυτό του είπε η μικρή. Και αυτός, άντρας μεγάλος, κρύβεται, φοβάται. Αρνείται τον Θεό του. Και ακούει πετεινό. Και βγαίνει έξω. Και κλαίει. Κλαίει για την προδοσία του. Και αλλάζει. Μετανοεί. Και είναι αυτός, που πάνω του, μια Εκκλησία ολόκληρη οικοδομείται…
Απόψε μια Μάνα στέκεται δίπλα στο Σταυρό. Βουβά. Σιωπηλά. Και την καρδιά της την σκίζει ‘’δίκοπο μαχαίρι’’. Τώρα καταλαβαίνει…
Απόψε ένας Θεός σταυρώνεται. Και από τον Σταυρό Του πάνω συγχωρεί. Συγχωρεί τους όσους Τον σταυρώνουν…
Μεγάλη Πέμπτη βράδυ…
Απόψε βράδυ, μην κοιμηθείς.
Απόψε γίνονται θαύματα. Απόψε αλλάζουνε ζωές…
Ίσως αλλάξει και η δική σου.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου