Ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο είπε ότι οι γυναίκες μιλάνε υπερβολικά, έγινε ο κακός χαμός, χαρακτηρίστηκε σεξιστής και τελικά εξαναγκάστηκε σε παραίτηση.
Την ίδια ώρα, η άποψη ότι οι άνδρες μιλάνε πολύ και συνηθίζουν να διακόπτουν τις γυναίκες ("manterruption") ή να τους μιλάνε με πατερναλιστικό ύφος ("mansplaining") , όχι μόνο δεν θεωρείται χοντροκομμένη γενίκευση και σεξισμός εναντίον των ανδρών αλλά πλασάρεται σαν το απαύγασμα του προοδευτισμού, φιλοξενείται με επαινετικά λόγια σε όλα τα αξιοσέβαστα ΜΜΕ και διδάσκεται στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου.
Bλέπετε, στην ορθοπολιτική εποχή μας, το καθαρό, ανόθευτο μίσος εναντίον του ανδρικού φύλου είναι trendy.
-Η προοδευτική ορθοπολιτική λογοκρισία στην Ελλάδα έχει τη σφραγίδα ενός, δήθεν κεντροδεξιού και δήθεν φιλελεύθερου, κόμματος : της "Νέας Δημοκρατίας". Αφού η αισχρή Νουδούλα μας έφερε τον πρώτο "αντιρατσιστικό" νόμο τον 1979, αφού τον αυστηροποίησε το 2014, φέτος αποφάσισε να ψηφίσει και έναν αντιρατσιστικό νόμο για τον χώρο της τέχνης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Το άρθρο 8 του νομοσχεδίου για τα οπτικοακουστικά μέσα, που συζητείται στη Βουλή αυτές τις μέρες, προβλέπει πως «οι υπηρεσίες οπτικοακουστικών μέσων δεν πρέπει να εμπεριέχουν υποκίνηση σε βία ή μίσος εναντίον ομάδας ανθρώπων ή μέλους ομάδας, ιδίως λόγω φύλου, φυλής, χρώματος, εθνοτικής καταγωγής, ιθαγένειας ή κοινωνικής προέλευσης, γενετικών χαρακτηριστικών, γλώσσας, θρησκείας ή πεποιθήσεων, ιδιότητας μέλους εθνικής μειονότητας, γέννησης, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού». Από την ελληνική αλλά και τη διεθνή εμπειρία, όλοι ξέρουμε πώς εφαρμόζονται παρόμοια νομοθετήματα. Ο, ούτως ή άλλως υποκειμενικός και ασαφής, όρος "μίσος" ερμηνεύεται με τέτοια ευρύτητα που στο τέλος λογοκρίνεται κάθε άποψη που ασκεί κριτική στα θέσφατα της καθεστωτικής πολιτικής ορθότητας. Ένα κείμενο εναντίον της μαζικής μετανάστευσης , μια σάτιρα των ...63 φύλων, ένα αστείο για τους τσιγγάνους και μπορεί να σε τρέχουν στα δικαστήρια! Θα τρίζουν τα κόκκαλα του μακαρίτη του Τζίμη Πανούση που έλεγε πως "η σάτιρα δεν κωλώνει σε αναπηρίες, δεν κωλώνει σε τίποτα. Σατιρίζει και τον χοντρό και τον ομοφυλόφιλο, έχει αριστοφανικές καταβολές, και πιο άγριες ακόμα.". Το ότι οι διοικητικές κυρώσεις θα αφορούν τον πάροχο περιεχομένου και όχι τον καλλιτέχνη δεν καλυτερεύει τα πράγματα. Είναι λογικό πως για να αποφύγουν τις κυρώσεις οι πάροχοι θα προσέχουν διπλά και θα αποκλείουν προληπτικά κάθε άποψη που θα μπορούσε να τους δημιουργήσει προβλήματα με τον νόμο! Και φυσικά, μην ξεχνάμε πως πίσω και από αυτό το ανελεύθερο και λογοκριτικό νομοθέτημα της ελληνική κυβέρνησης βρίσκεται η αγαπημένη μας Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως ο αντιρατσιστικός νόμος του 2014 ψηφίστηκε για να προσαρμοστεί η εθνική μας νομοθεσία στην 2008/913/ΔΕΥ απόφαση-πλαίσιο του Συμβουλίου της Ε.Ε., έτσι και το νέο εκτρωματικό νομοσχέδιο έρχεται στη Βούλη για να ενσωματωθεί στο ελληνικό δίκαιο το Άρθρο 6 της Οδηγίας (Ε.Ε.) 2010/13.
Χαρές και πανηγύρια, λοιπόν, για τον Παναγιώτη Δημητρά και τους λοιπούς προοδευτικούς Ιεροεξεταστές που, εδώ και πολλά χρόνια, έχουν βρει στη "Νέα Δημοκρατία" τον καλύτερο σύμμαχο και υποστηρικτή!
---Ίσως να φταίει ο Μαρξ με την "πάλη των τάξεων". Ίσως να φταίει η "πολιτική ορθότητα" που στην θέση των «κακών κεφαλαιοκρατών» έβαλε τους στρέιτ λευκούς άνδρες και στην θέση της «καταπιεσμένης εργατικής τάξης» τις γυναίκες, του γκέι, τους μαύρους και κάθε είδους μειονότητα. Ίσως πάλι να φταίει ο Μισέλ Φουκώ που μπέρδεψε την κοινωνία με τα σαδομαζοχιστικά κλαμπ όπου σύχναζε με αποτέλεσμα να βλέπει όλες τις κοινωνικές σχέσεις σαν σχέσεις εξουσίας. Γεγονός πάντως είναι πως, εξαιτίας όλων αυτών των επιρροών, η σύγχρονη Αριστερά έχει μια τελείως διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας.
Στο προοδευτικό λεξιλόγιο δεν υπάρχει η λέξη συναίνεση, δεν υφίστανται αμοιβαίως επωφελείς σχέσεις. Στην κοινωνία υπάρχουν μόνο σχέσεις θύτη και θύματος, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, καταπιεστή και καταπιεζόμενου. Βέβαια, αρκεί να έχεις κάποιες εμπειρίες στην ζωή σου για να καταλάβεις εύκολα πως όλο αυτό είναι ένα χοντροκομμένο και απλοϊκό θεωρητικό σχήμα. Όχι πως δεν υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις αλλά συνήθως τα πράγματα είναι κάπως πιο σύνθετα και οι αποχρώσεις είναι περισσότερες. Πολλές φορές το θύμα μπορεί μην είναι και τόσο θύμα, πολλές φορές ο καταπιεζόμενος μπορεί να αποδέχεται την "καταπίεση" για να πετύχει τους δικούς του σκοπούς, πολλές φορές ο ρόλοι του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου μπορεί να εναλλάσσονται στο ίδιο άτομο.
Να δεχτώ ότι ένα εικοσάχρονο χωρίς εμπειρίες είναι φυσικό να γοητεύεται από τέτοιες παιδιάστικες θεωρίες. Όταν βλέπω όμως σαραντάρηδες και πενηντάρηδες να μιλάνε με τέτοια τσιτάτα, καταλαβαίνω πόσο κακό μπορεί να κάνουν οι ιδεοληψίες σε, κατά τ'άλλα, έξυπνους ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου