Μιά αξιοσημείωτη επέτειος – 1
υτόν τον καιρό πέρασε απαρατήρητη μιά -υπό κανονικές συνθήκες- αξιοπρόσεκτη επέτειος… Βέβαια, έχουμε ένα σωρό έγνοιες στο κεφάλι μας να μας ταλαιπωρούν, οπότε δεν υφίσταται πολύς τόπος γιά ιστορικά ούτως ειπείν μνημόσυνα ανθρώπων καί καταστάσεων σχεδόν ξεχασμένων.
Σχεδόν.
Όθεν, παρά τις σημερινές έγνοιες μας, θα σκύψουμε γιά λίγο το κεφάλι μας σε κάποιες σελίδες σκονισμένων ιστορικών βιβλίων… κι ίσως να υπάρχει σοβαρή αιτία γι’ αυτό.
Ο λόγος γιά τα 900 ακριβώς χρόνια από την ίδρυση των Ναϊτών Ιπποτών.
α1. Ίδρυση καί ανάπτυξη
Με λίγο ψάξιμο, βρίσκουμε τις βασικές πληροφορίες γι’ αυτούς – οπότε, δεν θα γίνω κουραστικός.
Δεκαεννέα χρόνια μετά την Α’ Σταυροφορία καί τη συνεπακόλουθη κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους, δηλαδή κάπου μέσα στο 1118, μιά παρέα εννέα Ευρωπαίων καθολικών ιπποτών (που είχαν ξεμείνει στους Αγίους Τόπους – διότι αρκετοί της Α’ Σταυροφορίας επέστρεψαν στην Ευρώπη) αποφάσισε να φτιάξει ένα δικό της μοναστικό τάγμα… ακόμη ένα μέσα στον καθολικό κόσμο.
Στην αρχή, θεώρησαν πως έπρεπε απλώς να γίνουν καλόγεροι, όπως όλοι οι …συνάδελφοί τους. Ωστόσο, το ξανασκέφτηκαν· κι αποφάσισαν να κρατήσουν καί τα πολεμικά όπλα τους παράλληλα με το καλογεριλίκι, γινόμενοι καλόγεροι-πολεμιστές. Ο λόγος ήταν πως η Ιερουσαλήμ κατακτήθηκε μέν από τους Σταυροφόρους καί εκδιώχθηκαν οι μωαμεθανοί που την κατείχαν, αλλά οι επιδρομές των τελευταίων δεν έπαψαν. Χώρια που οι (μωαμεθανοί) Σαρακηνοί έσφαζαν όποιον χριστιανό προσκυνητή αποβιβαζόταν στη Γιάφφα, καί δοκίμαζε να πάει με τα πόδια στην Ιερουσαλήμ.
Τέλος πάντων, το 1119 πήραν τη σύμφωνη γνώμη καί του βασιλιά της Ιερουσαλήμ Βαλδουΐνου Β’ (σύνδεσμος γιά πληροφορίες γιά το βασίλειο της Ιερουσαλήμ), καί του καθολικού πατριάρχη Ιεροσολύμων Βαρμούνδου του Πικινύ· μάλιστα, ο βασιλιάς τους έδωσε ένα μέρος να μείνουν δίπλα στο τέμενος Άλ Άκσα, το οποίο οι εννέα πρώτοι Ναΐτες θεώρησαν πως χτίστηκε επάνω στα θεμέλια του πάλαι ποτέ Ναού του Σολομώντα – κι από εκεί πήραν καί τ’ όνομα του τάγματός τους: “Πτωχοί συσστρατιώτες του Χριστού καί του Ναού του Σολομώντος”, ή συντόμως Ναΐτες.
Τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς (1119), η παρέα των εννέα ανδρών παίρνουν δημοσίως τον πρώτο επίσημο όρκο τους (ως μέλη του νέου τάγματος). Ωστόσο, χρειάστηκε να περάσουν άλλα δέκα χρόνια, μέχρι να γίνουν δεκτοί από την Καθολική Εκκλησία (το 1129)… κι ο λόγος ήταν πως ήδη είχαν πολλές αντιπάθειες ανά τας Ευρώπας.
Από εκεί καί μετά, αρχίζει η επέκταση του τάγματος, με στρατολόγηση νέων μελών· όπως αρχίζουν καί οι βροχηδόν δωρεές χρημάτων καί γαιών από τους Ευρωπαίους ευγενείς… χρημάτων, που αργότερα θα χρησιμοποιηθούν τοκογλυφικώς – καί δή, εις βάρος των Ευρωπαίων ευγενών! (Αλλά καί των μή ευγενών! Lol!!!)
Ας κάνουμε εδώ μία στάση.
α2-1. Οι κρυφοί ηγέτες των Σταυροφοριών
Είναι περισσότερο από βέβαιο πως οι Σταυροφορίες δεν ήταν ούτε αυθόρμητες, ούτε παρακινημένες απλώς από επιθυμία γιά κεριά καί λιβάνια. (Ή ισχύ καί γόητρο …καί λεφτά!) Η οργάνωσή τους είχε πολύ βαθειές ρίζες· τόσο γεωπολιτικές, όσο κι αποκρυφιστικές. Επεκτεινόταν δέ σε πολλούς τομείς, ακόμη καί σε παλαιά σύμβολα – καί σαφώς στην προπαγάνδα.
Κι εννοείται, τέτοια οργάνωση ποτέ δεν φυτρώνει από μόνη της· πάντα κάποια (συνήθως κρυμμένα στο παρασκήνιο) πρόσωπα την …φυτρώνουν!
Δεν θα προχωρήσουμε σε ανάλυση αυτού του τεράστιου ιστορικού κεφαλαίου (καί ποιόν συνέφερε -καί γιά πόσο καιρό-, αν πετύχαιναν οι Σταυροφορίες), αλλά εν πάσει περιπτώσει θα πώ μονάχα το εξής:
Προκαλώ τον οποιονδήποτε να μου βρεί -μέσα στο πολιτισμικό γίγνεσθαι των λευκών χριστιανικών λαών, εννοείται- τη γνωστή απεικόνιση του διαβόλου (κέρατα, φαλλοειδής ουρά, νυχτεριδοφτερά, τρίαινα, κτλ κτλ) σε οποιαδήποτε μορφή (ζωγραφική, γλυπτό, ανάγλυφο) πρό του 1095, δηλαδή του έτους που αποφασίστηκαν οι Σταυροφορίες!
Άμα βρήτε ο,τιδήποτε (που δέν!), γράψτε μου!
Λοιπόν, ακόμη καί στην Α’ Σταυροφορία υπήρχαν άνθρωποι με απόκρυφες γνώσεις… πρόχειρη απόδειξη, ότι οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ ακριβώς στις 20 Ιουλίου (την μεγαλύτερη ενεργειακή “πύλη” του έτους) με το …νέο ημερολόγιο (που δεν υπήρχε ακόμη τότε)!!!
Βεβαίως (κι αν δεν σφάλλω), η Ιστορία αναφέρει πως η Ιερουσαλήμ έπεσε στους Σταυροφόρους την Παρασκευή, 15 Ιουλίου καί ώρα τρείς το μεσημέρι· διότι η Ιστορία μέχρι ένα σημείο χρησιμοποιεί τις τότε ημερομηνίες, του Ιουλιανού ημερολογίου. Όμως, το 1099 το σωστό ημερολόγιο είχε ήδη αφήσει πίσω του πέντε μέρες το Ιουλιανό.
[Παρένθεση: Σύμφωνα με τις “εφημερίδες” του astro.com, η διαφορά ήταν έξι μέρες, όχι πέντε. Το πιθανώτερο είναι οι αστρονόμοι των Σταυροφόρων να ξέρανε ότι πράγματι οι σωστές ημερομηνίες είχαν προχωρήσει κάποιες μέρες μπροστά από τις επισήμως παραδεκτές, αλλά να κάνανε λάθος στους υπολογισμούς τους κατά μία μέρα. Ας μήν ξεχνάμε πως τώι καιρώι εκείνωι δεν υπήρχαν ούτε ηλεκτρονικοί υπολογιστές, ούτε τηλεσκόπια!
Ή, ενδεχομένως, η διαφορά να ήταν πέντε μέρες συν κλάσμα ημέρας – ας πούμε μισή ημέρα, δώδεκα ώρες. Οπότε, πολύ απλά προτίμησαν να κρατήσουν το ακέραιο μέρος της διαφοράς.]
Άρα, η 15η Ιουλίου ήταν στην πραγματικότητα η εικοστή του μηνός αυτού. Έστω, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των σοφών κεφαλών της Σταυροφορίας. (Ή των σοφών κεφαλών …πίσω απ’ αυτήν!)
Τώρα, οι χρονικογράφοι της εποχής εκείνης δικαιολόγησαν την επιλογή της Παρασκευής της (τελικής εφόδου καί) κατακτήσεως, διότι τους θύμιζε τη Μεγάλη Παρασκευή, ημέρα καί ώρα που σταυρώσαν τον Χριστό. (Γι’ αυτό την πλήρωσαν αγρίως οι μωαμεθανοί κι οι εβραίοι της Ιερουσαλήμ, όταν μπούκαραν οι Σταυροφόροι μέσα.) Αλλά… Παρασκευή ίσον ημέρα της Αφροδίτης… κι Αφροδίτη ίσον αρχαίες απόκρυφες γνώσεις! Άσε που την ημέρα της κατακτήσεως ο Ήλιος έκανε συζυγία στον Καρκίνο με την ανάστροφη Αφροδίτη!
[Γενικά, έχει αρκετό ενδιαφέρον να μελετάμε καί από αστρολογικής πλευράς κάτι τέτοιες ιστορικές ημέρες, αλλά καλύτερα ας αφήσουμε την εκτεταμένη σχετική έρευνα εκτός παρόντος άρθρου.
Αφήνω, όμως, ανοιχτή την υποψία οι κρυφές καθοδηγητικές κεφαλές των Σταυροφοριών να είχαν στη διάθεσή τους καί κανένα αρχαίο βιβλίο με τις θέσεις των μεγάλων αστεροειδών, καί να σχεδίαζαν τις κινήσεις τους με βάση αυτό! Μπορούμε εύκολα να ελέγξουμε το ναί ή το όχι μ’ ένα αστρονομικό πρόγραμμα· αν κι εγώ δεν το έχω ελέγξει, απλώς κάνω μιά υπόθεση.
Αν ναί, τότε μιλάμε γιά ορογενετικό σεισμό! Σ’ αυτή την περίπτωση, η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί!!!]
α2-2. Πρώτα στοιχεία κρυφής ταυτότητας των εννέα
Είναι φανερό εξ αρχής ότι έχουμε να κάνουμε με αποκρυφιστές, όπως οι κρυφοί ηγέτες των Σταυροφοριών· αλλά οι εννέα αρχικοί Ναΐτες το προχώρησαν ένα βήμα πιό πέρα.
Δεν βρήκα ακριβείς αναφορές σε ημερομηνία· πάντως, η εξιστόρηση είναι σαφής: την παρέα των εννέα τη δέχτηκε ο (καθολικός) πατριάρχης Βαρμούνδος του Πικινύ, ο οποίος χειροτονήθηκε τέλος Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου. (Μάλλον 1η Σεπτεμβρίου, παραδοσιακώς αρχή του εκκλησιαστικού έτους – “πρώτη της Ινδίκτου”.)
Άρα, η 15η Ιουλίου τελικώς αποκλείεται. Φθινοπωρινή ισημερία, λοιπόν!
Αξιοσημείωτο είναι πως στις αρχές Απριλίου 1118 είχε πεθάνει ο προηγούμενος βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, ο Βαλδουΐνος Α’, καί τέλος Απριλίου ο προηγούμενος καθολικός πατριάρχης, ο Αρνούλφος!!! (Που πρώτα πρόλαβε να στέψει βασιλιά τον Βαλδουΐνο Β’.) Λες κι έπεσε ακρίδα στους Φράγκους της Ιερουσαλήμ!
(Καί πώς να μήν πέσει, αφού οι Ευρωπαίοι δεν ήταν μαθημένοι σε νότιο ζεστό κλίμα με τη σχετική λειψυδρία… άσε που επέμεναν να χλαπακιάζουν λιπαρά κοψίδια, όπως κάνανε στον τόπο τους.)
Σημείωση: Δύο σύνδεσμοι γιά καλύτερη κατανόηση του τότε Φραγκικού περιβάλλοντος στην Ιερουσαλήμ είναι: Το βασίλειο της Ιερουσαλήμ, καί η ιστορική χρονογραμμή του βασιλείου της Ιερουσαλήμ.
Τρείς φορές ο αριθμός του Θεού (το ένα), συν ο αριθμός του αρχιερέα (το οκτώ).
Τρείς φορές ο αριθμός του Θεού (το ένα), συν ο αριθμός πρίν την πυθαγορική τελειότητα, παναπεί «δεν είμαστε καί θεοί»! (Δηλαδή το 9 πρίν το 10 – το 10 είναι η πυθαγορική τελειότητα, διότι είναι η “πυραμίδα” 1+2+3+4.) Άσε που το εννέα (ο αριθμός τόσο ο καταληκτικός της χρονιάς, όσο καί το πλήθος των αρχικών ιδρυτών του τάγματος) παραπέμπει στην αποκρυφιστική θεωρία των εννεάδων, εννεαγράμμων, κτλ κτλ.
Υποψιάζομαι πως οι αρχικές διεργασίες (γιά την ίδρυση του τάγματος) ξεκίνησαν ίσως το 1111, αλλά αφ’ ενός δεν είχε συμπληρωθεί ο μετωνικός κύκλος του πεπρωμένου, αφ’ ετέρου οι τέσσερεις άσσοι δημιουργούν (αν θυμάμαι καλά) ένα είδος “ανισορροπίας”… οπότε οι λεβέντες σκέφτηκαν “μακριά κι αλάργα!”! Καί περίμεναν κάτι χρονάκια ακόμη.
[Σημείωση: Έχω κατά καιρούς διαβάσει ελάχιστα γιά πυθαγορική αριθμοσοφία, καί θυμάμαι ακόμη λιγώτερα. Είναι φανερό πως δεν μ’ ενδιέφερε ιδιαιτέρως το θέμα, αλλά μπορεί να ενδιαφέρει εσάς. Οπότε, ιδού μερικοί εισαγωγικοί σύνδεσμοι: Πυθαγόρας, Πυθαγόρειοι φιλόσοφοι, νεοπυθαγόρειοι φιλόσοφοι.
Παντως, μία ενδιαφέρουσα άσκηση είναι -αφού μάθετε πέντε πράγματα γιά τις πυθαγορικές ερμηνείες των αριθμών 1 έως 10- να βλέπετε τις χρονολογίες «πυθαγορικώς». Όπως πχ είχε γράψει παλιά το Enterprise Mission, ότι το έτος 1095 -όταν κηρύχτηκαν οι Σταυροφορίες- είναι συγκαλυμμένο το «υπερδιαστατικό» 19.5 . Βάλτε, τώρα, καί πχ το 1947… 19.47… με το περιστατικό του Ρόσγουελλ, καί ούτω καθ’ εξής.]
Το σχεδόν χιλιετές αυτό μελάνι της σουπιάς (που μας κάνει να ΜΗΝ βλέπουμε αυτό που είναι μπροστά στα ίδια μας τα μάτια) οφείλεται αποκλειστικά στους Ναΐτες. Αλλά, αν εξ αρχής οι εννέα αυτοί λεβέντες μιλούσανε γιά ναό του Κρόνου, όπως ήταν το σωστό, τότε κινδύνευαν …ελαφρώς (έως βαρέως! – lol!!!) να χάσουν το κεφάλι τους! Οπότε, δεν το ρισκάρανε!
Εν πάσει περιπτώσει, όλα τα παραπάνω πιθανώτατα εξηγούν το παράδοξο που αναγράφει η Γουΐκι, ότι η παρέα των εννέα, αν καί ακόμη χωρίς λεφτά καί επιρροή (καί δύναμη), είχε ήδη εξ αρχής δημιουργήσει καχυποψία κι έχθρες ανά τας Ευρώπας. Μάλλον οι καχύποπτοι είχαν μυριστεί πως είχανε να κάνουν με αιρετικούς μεγάλου βεληνεκούς – οπότε (σκέφτηκαν), αν τους άφηναν αμολητούς, θα κάνανε μεγάλη ζημιά. Άρα, καλύτερα να τους έσφιγγαν τα λουριά εξ αρχής.
Όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλοιώς.
α3-1. Ακμή καί παρακμή
Οι Ναΐτες εξελίχθηκαν σε σπουδαίους πολεμιστές, αλλά καί τραπεζίτες· γιά παράδειγμα, εφηύραν αυτό που λέμε “τραπεζική επιταγή”.
Πήγαινε ο προσκυνητής να ξεκινήσει το ταξίδι γιά τους Αγίους Τόπους, καί του λέγανε ότι στον δρόμο έχει ληστές καί θα του πάρουν τα λεφτά. Επομένως, ας τα έδινε καλύτερα σ’ αυτούς (τους Ναΐτες). Εάν τους τα έδινε στον τόπο αναχωρήσεως, αυτοί θα του έδιναν μιά απόδειξη γιά το ποσόν που παρέδωσε, καί με το χαρτί αυτό ανά χείρας θα μπορούσε να πάει σε οποιοδήποτε ναΐτικο στρατόπεδο του προορισμού του καί να ζητήσει το ποσόν που έδωσε στην αναχώρηση. Έξυπνο, δέ λέω! Γιά την εποχή εκείνη, ήταν σαφώς μεγάλη καινοτομία.
(Εδώ πήγα να κάνω πλάκα, σκεπτόμενος ότι οι τότε Ευρωπαίοι στη συντριπτική πλειονότητά τους ήταν αγράμματα τούβλα, άρα οι Ναΐτες στις επιταγές μπορούσαν να γράφουν ό,τι τους κατέβαινε, διότι ο αγράμματος δεν μπορούσε να το διαβάσει. Αλλά έκανα δεύτερες σκέψεις, ότι με την πρώτη κιόλας ματσαραγγιά θα τους έβγαινε το όνομα -καλόγεροι γάρ-, οπότε θα το έκλειναν το μαγαζί.
Οπότε, ήσαν ειλικρινείς – ήθελαν δεν ήθελαν.
Το πιθανώτερο είναι να χρέωναν μιά μάλλον υψηλή προμήθεια γιά την επιταγή.)
Οι τραπεζικές εργασίες των “πτωχών καλογήρων του Ναού”, όμως, καί τα πολλά λεφτά,… που γεννούσαν ακόμη περισσότερα λεφτά, σύντομα εξελίχθηκαν σε πολύ άγρια τοκογλυφία· οι Ναΐτες δεν ξεζούμιζαν απλώς τα θύματά τους, τους έπιναν το αίμα με το μπουρί της σόμπας! Είναι ιστορικώς εξακριβωμένο ότι οι μεν εβραίοι δάνειζαν (τοκογλυφικώς κι αυτοί, εννοείται) με 43% τον χρόνο (αγνοώ, όμως, πόθεν -δηλαδή με ποιό βασιλικό ή παπικό διάταγμα, καί γιατί- ειδικά αυτό το επιτόκιο), οι δέ Ναΐτες με …κρατηθήτε!… 60% τον χρόνο! Εξήντα τοις εκατό! Πέντε τοις εκατό τον μήνα!!! Οι ευγενείς καί το παπαδαριό ανά τας Ευρώπας, όσοι είχαν κάνει το λάθος να ζητήσουν δάνειο απ’ τους Ναΐτες, το πήραν μέν εύκολα, αλλά αναστέναξαν!
Στο τέλος, όμως, λίγο πρίν κλείσουν δύο αιώνες από την ίδρυσή τους, οι Ναΐτες πλήρωσαν πανάκριβα τα τοκογλυφικά σκέρτσα που κάνανε. Η παρακμή τους ξεκίνησε από τότε (1187), που η Ιερουσαλήμ ξανάπεσε στους μωαμεθανούς του Σαλαδίν, καί χτύπησε πάτο το 1291, όταν έπεσε στους Σαρακηνούς καί η τελευταία κτήση των χριστιανών στους Αγίους Τόπους, η Άκρα. Φυσικά, οι όποιες πολεμικές αποτυχίες των Ναϊτών (όπως πχ η βλακεία του μαγίστρου ντέ Ριντφόρ, που ξεπάτωσε το τάγμα του πέφτοντας στην παγίδα των Σαρακηνών του Σαλαδίν χωρίς λόγο) επέτειναν την αντίληψη -καί τη συνακόλουθη μέγιστη δυσαρέσκεια- των Ευρωπαίων ηγεμόνων, ότι (μέσωι των ληστρικών επιτοκίων) τάϊζαν άχρηστους καί ψευτοπαλληκαράδες μέν, αλλά μεγάλα λαμόγια καί παπατζήδες δέ… άρα, αυτή η δουλειά έπρεπε να λάβει τέλος το συντομώτερο δυνατόν.
Το τέλος ανέλαβε να δώσει ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος Δ’ ο Ωραίος. (Που λέγεται πως κι αυτός χρωστούσε αγρίως της …Ναϊτο-Μιχαλούς!) Με μυστικές σφραγισμένες επιστολές, που έστειλε προς όλους τους φρουράρχους της χώρας του το καλοκαίρι του 1307, καί με την εντολή ν’ ανοιχτούν οι φάκελλοι την Παρασκευή, 13 Οκτωβρίου 1307, έδινε διαταγή να συλληφθούν καί να φυλακιστούν όλοι οι Ναΐτες της χώρας.
Το κακό είναι πως αρκετοί φρούραρχοι απεδείχθησαν φιλοπερίεργοι, κι άνοιξαν τις επιστολές αμέσως μόλις τις έλαβαν. Μερικοί, δέ, απ’ αυτούς ειδοποίησαν κάποιους Ναΐτες φίλους τους… ή ενδεχομένως δανειστές τους (διότι καί τότε υπήρχαν πολλοί τζογαδόροι με χοντρές χασούρες απ’ τα τυχερά παιχνίδια), με προφανές αντάλλαγμα το σβήσιμο του υπολοίπου χρέους· καί τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο συμπαγής μηχανισμός του τάγματος.
α3-2. Το (ιστορικό) τέλος του τάγματος
Την 13η Οκτωβρίου, σχετικώς ελάχιστοι Ναΐτες συνελήφθησαν, κι ελάχιστα χρήματα κατασχέθηκαν· οι περισσότεροι Ναΐτες είχαν προλάβει να την κοπανήσουν εγκαίρως, καί δή κουβαλώντας τον χρηματικό θησαυρό του τάγματος – συν τιμαλφή καί λοιπά πολύτιμα μικροαντικείμενα. (Τα κτήματά τους τα έχασαν, διότι αυτά δεν μπορούσαν να τα μεταφέρουν! Lol!!!) Μάλιστα, μέχρι σήμερα κανείς δεν γνωρίζει πού πήγαν ειδικά αυτοί που κουβαλούσαν τον θησαυρό, καί πού τον έκρυψαν.
Όντως υπάρχουν υποψίες, ότι αυτοί φτάσανε μέχρι τον Καναδά. (Καί μιλάμε γιά 185 χρόνια πρό του Κολόμβου!) Αλλά, καναδυό “κρύπτες” που βρέθηκαν στη Νέα Γή, απεδείχθη ότι τελικά ήταν απλώς προσεκτικά σχεδιασμένες απόπειρες αποπροσανατολισμού των όποιων τυχοδιωκτών θ’ ακολουθούσαν. Δεν βρήκε κανείς ούτε ένα νόμισμα εκεί! (Εντάξει, εντάξει!… νομίζω βρήκαν ένα όλο κι όλο.)
Πιθανώτατα ο θησαυρός έμεινε σε Γαλλικό έδαφος, αλλά κανείς μέχρι σήμερα δεν ξέρει πού. Πάντως, υπάρχουν καί φήμες γιά κρυφούς υπόγειους ναΐτικους ναούς κάπου στη βόρεια Γαλλία, εν ενεργείαι μέχρι καί τις μέρες μας!… που κάποιοι τους φροντίζουν καί τους ανάβουν τα καντήλια.
Γιά τους υπόλοιπους, τώρα, γνωρίζουμε: πήγαν Σκωτία, Αγγλία, Πορτογαλία, Ισπανία… κι αυτοί που διέφυγαν ανατολικά, μέσωι της οροσειράς του Ιούρα, ίδρυσαν την Ελβετία! (Της οποίας η σημαία είναι η Ναΐτικη με αντεστραμμένα τα χρώματα.)
Στην Αγγλία δεν τους κυνήγησε κανείς καί δεν άλλαξαν ούτε κάν τ’ όνομα του τάγματός τους· αλλά στις -φανατικά καθολικές- Ιβηρικές χώρες, προκειμένου να τύχουν της προστασίας των βασιλιάδων τους, υποχρεώθηκαν να μην ονομάζονται πλέον Ναΐτες. (Πήραν άλλα ονόματα, πχ Ιππότες του Χριστού.) Ειρήσθω ότι καί η σημαία της σημερινής Αγγλίας είναι καθαρά η Ναΐτικη (με τα ίδια χρώματα – κόκκινος σταυρός σε λευκό φόντο), όπως ακριβώς καί τα πανιά των τριών καραβιών του Κολόμβου έφεραν τον κόκκινο Ναΐτικο σταυρό επάνω τους. Καί τούτο, διότι φημολογείται πως ο Κολόμβος είχε παντρευτεί την κόρη του μεγάλου μαγίστρου τους της εποχής του.
Εν πάσει περιπτώσει, ανάμεσα στους συλληφθέντες του 1307 υπήρξε καί ο τελευταίος μεγάλος μάγιστρος των Ναϊτών, ο Ιάκωβος ντέ Μολαί. (Θυμίζω πως στην περίπτωση του Κολόμβου δεν λεγόντουσαν πιά Ναΐτες, αλλά Ιππότες του Χριστού· άρα, ο ντέ Μολαί είναι ο χρονικώς τελευταίος μεγάλος μάγιστρος των “αυθεντικών” Ναϊτών.) Ο οποίος, φυσικά, δεν μπορούσε να την κοπανήσει – διότι θα ήταν σα να ομολογούσε πως όλοι του τάγματός του ήταν ένοχοι!
Μετά από δίκη με προσεκτικά στημένο κατηγορητήριο γιά αίρεση, βλασφημία, προσχώρηση στον μωαμεθανισμό, ομοφυλοφιλία, κτλ κτλ κτλ (συν τα συνηθισμένα βασανιστήρια της εποχής…), οι περισσότεροι κατηγορούμενοι Ναΐτες ομολόγησαν (απ’ το ξύλο) καί καταδικάστηκαν· ο δέ ντέ Μολαί κάηκε ζωντανός τον Μάρτιο του 1314 σ’ ένα νησάκι του Σηκουάνα.
Εκτός των άλλων, οι Ναΐτες φάγανε και αφορισμό από τον πάπα Κλήμεντα Ε’. (Τον χρονικώς πρώτο απ’ τους -σαφέστατα υποτελείς στο Γαλλικό στέμμα- πάπες της Αβινιόν.) Καί λέγεται πως ο ντέ Μολαί, την ώρα που πέθαινε, καταράστηκε τόσο τον Φίλιππο, όσο καί τον Κλήμη – καί πέθαναν κι οι δυό πρίν κλείσει χρόνος!!!
Καί κάτι πολύ αξιοσημείωτο: Τους κατηγορούσαν ακόμη τους Ναΐτες ότι λατρεύανε μιά (μάλλον διαβολόμορφη) κεφάλα που τη λέγανε Μπαφομέτ, που τη βρήκανε κάπου στην Ανατολή, καί πως αυτή η κεφάλα απαντούσε σε όποια ερώτηση κι αν της έκανες μ’ ένα “ναί” ή ένα “όχι”. (Ώπα!!! Γιάααα σκεφτήτε το αυτό λιγάκι!… Περιγραφή στις αρχές του 14ου αιώνα ενός ρομπότ με δυαδική λογική;;; Πολύ-πολύ-πολύ ενδιαφέρον!…)
Τα πρακτικά της δίκης αυτής ήταν γνωστά μέχρις ένα σημείο· όμως, υπήρξε καί -λίαν ενδιαφέρουσα- συνέχεια, η οποία θεωρούταν “χαμένη’” μέχρι πρίν λίγα χρόνια. Ώσπου τα της συνέχειας τα ανακάλυψε -ή ένα αντίτυπό τους- μιά ιστορική ερευνήτρια κάπου στις βιβλιοθήκες του Βατικανού το 2001.
Αποτέλεσμα: το Βατικανό εξέδωσε τα (νομίζω πλήρη) πρακτικά της δίκης των συλληφθέντων Ναϊτών σε μοντέρνα ανατύπωση, αλλά αυστηρά σε 800 αριθμημένα αντίτυπα, ούτε ένα παραπάνω! (Εντάξει… ένα λιγώτερο, μή αριθμημένο αυτό – το οποίο δωρήθηκε στον πάπα.) Που, γιά να αποκτήσεις ένα, πρέπει να είσαι τουλάχιστον προφέσσωρ Ιστορίας σε πανεπιστήμιο, καί “εγκεκριμένος” απ’ το Βατικανό (δηλαδή, κομιστής αρκετών συστατικών επιστολών των φλάρων – δηλαδή, θεούσος καί δικός τους). Όθεν, μην περιμένετε να βγούν παραέξω, να τα διαβάσουμε κι εμείς, οι κοινοί θνητοί!
(Αλλά, αφού τα εξέδωσε, κανείς δεν μπορεί σ’ αυτή τη φάση να το κατηγορήσει το Βατικανό γιά …σκοταδισμό! Αφού “δεν” τα κρύβει! Ακαλόε; )
Στη συνέχεια αυτή (χρονολογούμενη από το καλοκαίρι του 1308) λέει πως η Εκκλησία έδωσε πλήρη άφεση αμαρτιών στους συλληφθέντες. Όθεν, το κάψιμο του Ζάκ ντέ Μολαί έξι χρόνια μετά είναι αρκετά αναιτιολόγητο· πιθανώτατα κάποιοι υψηλόβαθμοι συλληφθέντες αφέθησαν ελεύθεροι, υπό τον όρο να γίνουν ισοβίως υποτελείς άνευ όρων του Φιλίππου του Δ’ (γνωστή τακτική στο διπλωματικό αλισβερίσι των καιρών εκείνων), αλλά ο μεγάλος μάγιστρος έπρεπε αφ’ ενός να σηματοδοτήσει το τέλος εποχής γιά το τάγμα του με τον τραγικό τρόπο που πέθανε, καί αφ’ ετέρου (εξ ίσου προφανώς) να κοπεί ο βήχας όσων διαφυγόντων Ναϊτών τυχόν σχεδίαζαν εκδίκηση.
Υγ: Αρκετοί σύνδεσμοι του παρόντος οδηγούν στο αγγλόφωνο τμήμα της Γουΐκι, επειδή οι αντίστοιχοι σύνδεσμοι στα Ελληνικά είναι ελλιπείς.
υτόν τον καιρό πέρασε απαρατήρητη μιά -υπό κανονικές συνθήκες- αξιοπρόσεκτη επέτειος… Βέβαια, έχουμε ένα σωρό έγνοιες στο κεφάλι μας να μας ταλαιπωρούν, οπότε δεν υφίσταται πολύς τόπος γιά ιστορικά ούτως ειπείν μνημόσυνα ανθρώπων καί καταστάσεων σχεδόν ξεχασμένων.Σχεδόν.
Όθεν, παρά τις σημερινές έγνοιες μας, θα σκύψουμε γιά λίγο το κεφάλι μας σε κάποιες σελίδες σκονισμένων ιστορικών βιβλίων… κι ίσως να υπάρχει σοβαρή αιτία γι’ αυτό.
Ο λόγος γιά τα 900 ακριβώς χρόνια από την ίδρυση των Ναϊτών Ιπποτών.
α1. Ίδρυση καί ανάπτυξη
Με λίγο ψάξιμο, βρίσκουμε τις βασικές πληροφορίες γι’ αυτούς – οπότε, δεν θα γίνω κουραστικός.
Δεκαεννέα χρόνια μετά την Α’ Σταυροφορία καί τη συνεπακόλουθη κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους, δηλαδή κάπου μέσα στο 1118, μιά παρέα εννέα Ευρωπαίων καθολικών ιπποτών (που είχαν ξεμείνει στους Αγίους Τόπους – διότι αρκετοί της Α’ Σταυροφορίας επέστρεψαν στην Ευρώπη) αποφάσισε να φτιάξει ένα δικό της μοναστικό τάγμα… ακόμη ένα μέσα στον καθολικό κόσμο.
Στην αρχή, θεώρησαν πως έπρεπε απλώς να γίνουν καλόγεροι, όπως όλοι οι …συνάδελφοί τους. Ωστόσο, το ξανασκέφτηκαν· κι αποφάσισαν να κρατήσουν καί τα πολεμικά όπλα τους παράλληλα με το καλογεριλίκι, γινόμενοι καλόγεροι-πολεμιστές. Ο λόγος ήταν πως η Ιερουσαλήμ κατακτήθηκε μέν από τους Σταυροφόρους καί εκδιώχθηκαν οι μωαμεθανοί που την κατείχαν, αλλά οι επιδρομές των τελευταίων δεν έπαψαν. Χώρια που οι (μωαμεθανοί) Σαρακηνοί έσφαζαν όποιον χριστιανό προσκυνητή αποβιβαζόταν στη Γιάφφα, καί δοκίμαζε να πάει με τα πόδια στην Ιερουσαλήμ.
Τέλος πάντων, το 1119 πήραν τη σύμφωνη γνώμη καί του βασιλιά της Ιερουσαλήμ Βαλδουΐνου Β’ (σύνδεσμος γιά πληροφορίες γιά το βασίλειο της Ιερουσαλήμ), καί του καθολικού πατριάρχη Ιεροσολύμων Βαρμούνδου του Πικινύ· μάλιστα, ο βασιλιάς τους έδωσε ένα μέρος να μείνουν δίπλα στο τέμενος Άλ Άκσα, το οποίο οι εννέα πρώτοι Ναΐτες θεώρησαν πως χτίστηκε επάνω στα θεμέλια του πάλαι ποτέ Ναού του Σολομώντα – κι από εκεί πήραν καί τ’ όνομα του τάγματός τους: “Πτωχοί συσστρατιώτες του Χριστού καί του Ναού του Σολομώντος”, ή συντόμως Ναΐτες.
Τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς (1119), η παρέα των εννέα ανδρών παίρνουν δημοσίως τον πρώτο επίσημο όρκο τους (ως μέλη του νέου τάγματος). Ωστόσο, χρειάστηκε να περάσουν άλλα δέκα χρόνια, μέχρι να γίνουν δεκτοί από την Καθολική Εκκλησία (το 1129)… κι ο λόγος ήταν πως ήδη είχαν πολλές αντιπάθειες ανά τας Ευρώπας.
Από εκεί καί μετά, αρχίζει η επέκταση του τάγματος, με στρατολόγηση νέων μελών· όπως αρχίζουν καί οι βροχηδόν δωρεές χρημάτων καί γαιών από τους Ευρωπαίους ευγενείς… χρημάτων, που αργότερα θα χρησιμοποιηθούν τοκογλυφικώς – καί δή, εις βάρος των Ευρωπαίων ευγενών! (Αλλά καί των μή ευγενών! Lol!!!)
Ας κάνουμε εδώ μία στάση.
α2-1. Οι κρυφοί ηγέτες των Σταυροφοριών
Είναι περισσότερο από βέβαιο πως οι Σταυροφορίες δεν ήταν ούτε αυθόρμητες, ούτε παρακινημένες απλώς από επιθυμία γιά κεριά καί λιβάνια. (Ή ισχύ καί γόητρο …καί λεφτά!) Η οργάνωσή τους είχε πολύ βαθειές ρίζες· τόσο γεωπολιτικές, όσο κι αποκρυφιστικές. Επεκτεινόταν δέ σε πολλούς τομείς, ακόμη καί σε παλαιά σύμβολα – καί σαφώς στην προπαγάνδα.
Κι εννοείται, τέτοια οργάνωση ποτέ δεν φυτρώνει από μόνη της· πάντα κάποια (συνήθως κρυμμένα στο παρασκήνιο) πρόσωπα την …φυτρώνουν!
Δεν θα προχωρήσουμε σε ανάλυση αυτού του τεράστιου ιστορικού κεφαλαίου (καί ποιόν συνέφερε -καί γιά πόσο καιρό-, αν πετύχαιναν οι Σταυροφορίες), αλλά εν πάσει περιπτώσει θα πώ μονάχα το εξής:
Προκαλώ τον οποιονδήποτε να μου βρεί -μέσα στο πολιτισμικό γίγνεσθαι των λευκών χριστιανικών λαών, εννοείται- τη γνωστή απεικόνιση του διαβόλου (κέρατα, φαλλοειδής ουρά, νυχτεριδοφτερά, τρίαινα, κτλ κτλ) σε οποιαδήποτε μορφή (ζωγραφική, γλυπτό, ανάγλυφο) πρό του 1095, δηλαδή του έτους που αποφασίστηκαν οι Σταυροφορίες!
Άμα βρήτε ο,τιδήποτε (που δέν!), γράψτε μου!
Λοιπόν, ακόμη καί στην Α’ Σταυροφορία υπήρχαν άνθρωποι με απόκρυφες γνώσεις… πρόχειρη απόδειξη, ότι οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ ακριβώς στις 20 Ιουλίου (την μεγαλύτερη ενεργειακή “πύλη” του έτους) με το …νέο ημερολόγιο (που δεν υπήρχε ακόμη τότε)!!!
Βεβαίως (κι αν δεν σφάλλω), η Ιστορία αναφέρει πως η Ιερουσαλήμ έπεσε στους Σταυροφόρους την Παρασκευή, 15 Ιουλίου καί ώρα τρείς το μεσημέρι· διότι η Ιστορία μέχρι ένα σημείο χρησιμοποιεί τις τότε ημερομηνίες, του Ιουλιανού ημερολογίου. Όμως, το 1099 το σωστό ημερολόγιο είχε ήδη αφήσει πίσω του πέντε μέρες το Ιουλιανό.
[Παρένθεση: Σύμφωνα με τις “εφημερίδες” του astro.com, η διαφορά ήταν έξι μέρες, όχι πέντε. Το πιθανώτερο είναι οι αστρονόμοι των Σταυροφόρων να ξέρανε ότι πράγματι οι σωστές ημερομηνίες είχαν προχωρήσει κάποιες μέρες μπροστά από τις επισήμως παραδεκτές, αλλά να κάνανε λάθος στους υπολογισμούς τους κατά μία μέρα. Ας μήν ξεχνάμε πως τώι καιρώι εκείνωι δεν υπήρχαν ούτε ηλεκτρονικοί υπολογιστές, ούτε τηλεσκόπια!
Ή, ενδεχομένως, η διαφορά να ήταν πέντε μέρες συν κλάσμα ημέρας – ας πούμε μισή ημέρα, δώδεκα ώρες. Οπότε, πολύ απλά προτίμησαν να κρατήσουν το ακέραιο μέρος της διαφοράς.]
Άρα, η 15η Ιουλίου ήταν στην πραγματικότητα η εικοστή του μηνός αυτού. Έστω, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των σοφών κεφαλών της Σταυροφορίας. (Ή των σοφών κεφαλών …πίσω απ’ αυτήν!)
Τώρα, οι χρονικογράφοι της εποχής εκείνης δικαιολόγησαν την επιλογή της Παρασκευής της (τελικής εφόδου καί) κατακτήσεως, διότι τους θύμιζε τη Μεγάλη Παρασκευή, ημέρα καί ώρα που σταυρώσαν τον Χριστό. (Γι’ αυτό την πλήρωσαν αγρίως οι μωαμεθανοί κι οι εβραίοι της Ιερουσαλήμ, όταν μπούκαραν οι Σταυροφόροι μέσα.) Αλλά… Παρασκευή ίσον ημέρα της Αφροδίτης… κι Αφροδίτη ίσον αρχαίες απόκρυφες γνώσεις! Άσε που την ημέρα της κατακτήσεως ο Ήλιος έκανε συζυγία στον Καρκίνο με την ανάστροφη Αφροδίτη!
[Γενικά, έχει αρκετό ενδιαφέρον να μελετάμε καί από αστρολογικής πλευράς κάτι τέτοιες ιστορικές ημέρες, αλλά καλύτερα ας αφήσουμε την εκτεταμένη σχετική έρευνα εκτός παρόντος άρθρου.
Αφήνω, όμως, ανοιχτή την υποψία οι κρυφές καθοδηγητικές κεφαλές των Σταυροφοριών να είχαν στη διάθεσή τους καί κανένα αρχαίο βιβλίο με τις θέσεις των μεγάλων αστεροειδών, καί να σχεδίαζαν τις κινήσεις τους με βάση αυτό! Μπορούμε εύκολα να ελέγξουμε το ναί ή το όχι μ’ ένα αστρονομικό πρόγραμμα· αν κι εγώ δεν το έχω ελέγξει, απλώς κάνω μιά υπόθεση.
Αν ναί, τότε μιλάμε γιά ορογενετικό σεισμό! Σ’ αυτή την περίπτωση, η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί!!!]
α2-2. Πρώτα στοιχεία κρυφής ταυτότητας των εννέα
Είναι φανερό εξ αρχής ότι έχουμε να κάνουμε με αποκρυφιστές, όπως οι κρυφοί ηγέτες των Σταυροφοριών· αλλά οι εννέα αρχικοί Ναΐτες το προχώρησαν ένα βήμα πιό πέρα.
- Έφτιαξαν το τάγμα τους ακριβώς 19 χρόνια μετά την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ, δηλαδή έναν Μετωνικό κύκλο (του πεπρωμένου) αργότερα!
Δεν βρήκα ακριβείς αναφορές σε ημερομηνία· πάντως, η εξιστόρηση είναι σαφής: την παρέα των εννέα τη δέχτηκε ο (καθολικός) πατριάρχης Βαρμούνδος του Πικινύ, ο οποίος χειροτονήθηκε τέλος Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου. (Μάλλον 1η Σεπτεμβρίου, παραδοσιακώς αρχή του εκκλησιαστικού έτους – “πρώτη της Ινδίκτου”.)
Άρα, η 15η Ιουλίου τελικώς αποκλείεται. Φθινοπωρινή ισημερία, λοιπόν!
Αξιοσημείωτο είναι πως στις αρχές Απριλίου 1118 είχε πεθάνει ο προηγούμενος βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, ο Βαλδουΐνος Α’, καί τέλος Απριλίου ο προηγούμενος καθολικός πατριάρχης, ο Αρνούλφος!!! (Που πρώτα πρόλαβε να στέψει βασιλιά τον Βαλδουΐνο Β’.) Λες κι έπεσε ακρίδα στους Φράγκους της Ιερουσαλήμ!
(Καί πώς να μήν πέσει, αφού οι Ευρωπαίοι δεν ήταν μαθημένοι σε νότιο ζεστό κλίμα με τη σχετική λειψυδρία… άσε που επέμεναν να χλαπακιάζουν λιπαρά κοψίδια, όπως κάνανε στον τόπο τους.)
Σημείωση: Δύο σύνδεσμοι γιά καλύτερη κατανόηση του τότε Φραγκικού περιβάλλοντος στην Ιερουσαλήμ είναι: Το βασίλειο της Ιερουσαλήμ, καί η ιστορική χρονογραμμή του βασιλείου της Ιερουσαλήμ.
- Τα έτη 1118 καί 1119 δείχνουν καθαρά πως έχουμε να κάνουμε με Πυθαγόρειο τάγμα! Καί δή με νεο-Πυθαγόρειο, δηλαδή καμπαλιστικό.
Τρείς φορές ο αριθμός του Θεού (το ένα), συν ο αριθμός του αρχιερέα (το οκτώ).
Τρείς φορές ο αριθμός του Θεού (το ένα), συν ο αριθμός πρίν την πυθαγορική τελειότητα, παναπεί «δεν είμαστε καί θεοί»! (Δηλαδή το 9 πρίν το 10 – το 10 είναι η πυθαγορική τελειότητα, διότι είναι η “πυραμίδα” 1+2+3+4.) Άσε που το εννέα (ο αριθμός τόσο ο καταληκτικός της χρονιάς, όσο καί το πλήθος των αρχικών ιδρυτών του τάγματος) παραπέμπει στην αποκρυφιστική θεωρία των εννεάδων, εννεαγράμμων, κτλ κτλ.
Υποψιάζομαι πως οι αρχικές διεργασίες (γιά την ίδρυση του τάγματος) ξεκίνησαν ίσως το 1111, αλλά αφ’ ενός δεν είχε συμπληρωθεί ο μετωνικός κύκλος του πεπρωμένου, αφ’ ετέρου οι τέσσερεις άσσοι δημιουργούν (αν θυμάμαι καλά) ένα είδος “ανισορροπίας”… οπότε οι λεβέντες σκέφτηκαν “μακριά κι αλάργα!”! Καί περίμεναν κάτι χρονάκια ακόμη.
[Σημείωση: Έχω κατά καιρούς διαβάσει ελάχιστα γιά πυθαγορική αριθμοσοφία, καί θυμάμαι ακόμη λιγώτερα. Είναι φανερό πως δεν μ’ ενδιέφερε ιδιαιτέρως το θέμα, αλλά μπορεί να ενδιαφέρει εσάς. Οπότε, ιδού μερικοί εισαγωγικοί σύνδεσμοι: Πυθαγόρας, Πυθαγόρειοι φιλόσοφοι, νεοπυθαγόρειοι φιλόσοφοι.
Παντως, μία ενδιαφέρουσα άσκηση είναι -αφού μάθετε πέντε πράγματα γιά τις πυθαγορικές ερμηνείες των αριθμών 1 έως 10- να βλέπετε τις χρονολογίες «πυθαγορικώς». Όπως πχ είχε γράψει παλιά το Enterprise Mission, ότι το έτος 1095 -όταν κηρύχτηκαν οι Σταυροφορίες- είναι συγκαλυμμένο το «υπερδιαστατικό» 19.5 . Βάλτε, τώρα, καί πχ το 1947… 19.47… με το περιστατικό του Ρόσγουελλ, καί ούτω καθ’ εξής.]
- Τα Χριστούγεννα του 1119, που πρωτοπήραν επίσημο όρκο, δεν ήταν ακριβώς …Χριστούγεννα!
- …Ούγο ντέ Παγιέν σημαίνει είτε «Ούγος των Χωρικών»…
- Εκτός από νεο-Πυθαγόρειο τάγμα, ήταν καί Κρόνιο!
- Πχ ο Παρθενώνας είναι της Θεάς Αθηνάς· δεν είναι ούτε του Ικτίνου, ούτε του Καλλικράτη, ούτε του Περικλή.
- Η Αγία Σοφία είναι του Θεού· όχι του Ιουστινιανού, ούτε των Ανθεμίου καί Ισιδώρου.
- Ο -ξέρω ‘γώ- ναός του Αγίου Νικολάου Πέρα Ραχούλας είναι του Αγίου Νικολάου· δεν είναι ούτε του -πχ- Γιάννη Παπαδόπουλου, του πολιτικού μηχανικού, ούτε του Κίτσου Παπαπλόσκα, του κοινοτάρχη.
Το σχεδόν χιλιετές αυτό μελάνι της σουπιάς (που μας κάνει να ΜΗΝ βλέπουμε αυτό που είναι μπροστά στα ίδια μας τα μάτια) οφείλεται αποκλειστικά στους Ναΐτες. Αλλά, αν εξ αρχής οι εννέα αυτοί λεβέντες μιλούσανε γιά ναό του Κρόνου, όπως ήταν το σωστό, τότε κινδύνευαν …ελαφρώς (έως βαρέως! – lol!!!) να χάσουν το κεφάλι τους! Οπότε, δεν το ρισκάρανε!
Εν πάσει περιπτώσει, όλα τα παραπάνω πιθανώτατα εξηγούν το παράδοξο που αναγράφει η Γουΐκι, ότι η παρέα των εννέα, αν καί ακόμη χωρίς λεφτά καί επιρροή (καί δύναμη), είχε ήδη εξ αρχής δημιουργήσει καχυποψία κι έχθρες ανά τας Ευρώπας. Μάλλον οι καχύποπτοι είχαν μυριστεί πως είχανε να κάνουν με αιρετικούς μεγάλου βεληνεκούς – οπότε (σκέφτηκαν), αν τους άφηναν αμολητούς, θα κάνανε μεγάλη ζημιά. Άρα, καλύτερα να τους έσφιγγαν τα λουριά εξ αρχής.
Όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλοιώς.
α3-1. Ακμή καί παρακμή
Οι Ναΐτες εξελίχθηκαν σε σπουδαίους πολεμιστές, αλλά καί τραπεζίτες· γιά παράδειγμα, εφηύραν αυτό που λέμε “τραπεζική επιταγή”.
Πήγαινε ο προσκυνητής να ξεκινήσει το ταξίδι γιά τους Αγίους Τόπους, καί του λέγανε ότι στον δρόμο έχει ληστές καί θα του πάρουν τα λεφτά. Επομένως, ας τα έδινε καλύτερα σ’ αυτούς (τους Ναΐτες). Εάν τους τα έδινε στον τόπο αναχωρήσεως, αυτοί θα του έδιναν μιά απόδειξη γιά το ποσόν που παρέδωσε, καί με το χαρτί αυτό ανά χείρας θα μπορούσε να πάει σε οποιοδήποτε ναΐτικο στρατόπεδο του προορισμού του καί να ζητήσει το ποσόν που έδωσε στην αναχώρηση. Έξυπνο, δέ λέω! Γιά την εποχή εκείνη, ήταν σαφώς μεγάλη καινοτομία.
(Εδώ πήγα να κάνω πλάκα, σκεπτόμενος ότι οι τότε Ευρωπαίοι στη συντριπτική πλειονότητά τους ήταν αγράμματα τούβλα, άρα οι Ναΐτες στις επιταγές μπορούσαν να γράφουν ό,τι τους κατέβαινε, διότι ο αγράμματος δεν μπορούσε να το διαβάσει. Αλλά έκανα δεύτερες σκέψεις, ότι με την πρώτη κιόλας ματσαραγγιά θα τους έβγαινε το όνομα -καλόγεροι γάρ-, οπότε θα το έκλειναν το μαγαζί.
Οπότε, ήσαν ειλικρινείς – ήθελαν δεν ήθελαν.
Το πιθανώτερο είναι να χρέωναν μιά μάλλον υψηλή προμήθεια γιά την επιταγή.)
Οι τραπεζικές εργασίες των “πτωχών καλογήρων του Ναού”, όμως, καί τα πολλά λεφτά,… που γεννούσαν ακόμη περισσότερα λεφτά, σύντομα εξελίχθηκαν σε πολύ άγρια τοκογλυφία· οι Ναΐτες δεν ξεζούμιζαν απλώς τα θύματά τους, τους έπιναν το αίμα με το μπουρί της σόμπας! Είναι ιστορικώς εξακριβωμένο ότι οι μεν εβραίοι δάνειζαν (τοκογλυφικώς κι αυτοί, εννοείται) με 43% τον χρόνο (αγνοώ, όμως, πόθεν -δηλαδή με ποιό βασιλικό ή παπικό διάταγμα, καί γιατί- ειδικά αυτό το επιτόκιο), οι δέ Ναΐτες με …κρατηθήτε!… 60% τον χρόνο! Εξήντα τοις εκατό! Πέντε τοις εκατό τον μήνα!!! Οι ευγενείς καί το παπαδαριό ανά τας Ευρώπας, όσοι είχαν κάνει το λάθος να ζητήσουν δάνειο απ’ τους Ναΐτες, το πήραν μέν εύκολα, αλλά αναστέναξαν!
Στο τέλος, όμως, λίγο πρίν κλείσουν δύο αιώνες από την ίδρυσή τους, οι Ναΐτες πλήρωσαν πανάκριβα τα τοκογλυφικά σκέρτσα που κάνανε. Η παρακμή τους ξεκίνησε από τότε (1187), που η Ιερουσαλήμ ξανάπεσε στους μωαμεθανούς του Σαλαδίν, καί χτύπησε πάτο το 1291, όταν έπεσε στους Σαρακηνούς καί η τελευταία κτήση των χριστιανών στους Αγίους Τόπους, η Άκρα. Φυσικά, οι όποιες πολεμικές αποτυχίες των Ναϊτών (όπως πχ η βλακεία του μαγίστρου ντέ Ριντφόρ, που ξεπάτωσε το τάγμα του πέφτοντας στην παγίδα των Σαρακηνών του Σαλαδίν χωρίς λόγο) επέτειναν την αντίληψη -καί τη συνακόλουθη μέγιστη δυσαρέσκεια- των Ευρωπαίων ηγεμόνων, ότι (μέσωι των ληστρικών επιτοκίων) τάϊζαν άχρηστους καί ψευτοπαλληκαράδες μέν, αλλά μεγάλα λαμόγια καί παπατζήδες δέ… άρα, αυτή η δουλειά έπρεπε να λάβει τέλος το συντομώτερο δυνατόν.
Το τέλος ανέλαβε να δώσει ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος Δ’ ο Ωραίος. (Που λέγεται πως κι αυτός χρωστούσε αγρίως της …Ναϊτο-Μιχαλούς!) Με μυστικές σφραγισμένες επιστολές, που έστειλε προς όλους τους φρουράρχους της χώρας του το καλοκαίρι του 1307, καί με την εντολή ν’ ανοιχτούν οι φάκελλοι την Παρασκευή, 13 Οκτωβρίου 1307, έδινε διαταγή να συλληφθούν καί να φυλακιστούν όλοι οι Ναΐτες της χώρας.
Το κακό είναι πως αρκετοί φρούραρχοι απεδείχθησαν φιλοπερίεργοι, κι άνοιξαν τις επιστολές αμέσως μόλις τις έλαβαν. Μερικοί, δέ, απ’ αυτούς ειδοποίησαν κάποιους Ναΐτες φίλους τους… ή ενδεχομένως δανειστές τους (διότι καί τότε υπήρχαν πολλοί τζογαδόροι με χοντρές χασούρες απ’ τα τυχερά παιχνίδια), με προφανές αντάλλαγμα το σβήσιμο του υπολοίπου χρέους· καί τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ο συμπαγής μηχανισμός του τάγματος.
α3-2. Το (ιστορικό) τέλος του τάγματος
Την 13η Οκτωβρίου, σχετικώς ελάχιστοι Ναΐτες συνελήφθησαν, κι ελάχιστα χρήματα κατασχέθηκαν· οι περισσότεροι Ναΐτες είχαν προλάβει να την κοπανήσουν εγκαίρως, καί δή κουβαλώντας τον χρηματικό θησαυρό του τάγματος – συν τιμαλφή καί λοιπά πολύτιμα μικροαντικείμενα. (Τα κτήματά τους τα έχασαν, διότι αυτά δεν μπορούσαν να τα μεταφέρουν! Lol!!!) Μάλιστα, μέχρι σήμερα κανείς δεν γνωρίζει πού πήγαν ειδικά αυτοί που κουβαλούσαν τον θησαυρό, καί πού τον έκρυψαν.
Όντως υπάρχουν υποψίες, ότι αυτοί φτάσανε μέχρι τον Καναδά. (Καί μιλάμε γιά 185 χρόνια πρό του Κολόμβου!) Αλλά, καναδυό “κρύπτες” που βρέθηκαν στη Νέα Γή, απεδείχθη ότι τελικά ήταν απλώς προσεκτικά σχεδιασμένες απόπειρες αποπροσανατολισμού των όποιων τυχοδιωκτών θ’ ακολουθούσαν. Δεν βρήκε κανείς ούτε ένα νόμισμα εκεί! (Εντάξει, εντάξει!… νομίζω βρήκαν ένα όλο κι όλο.)
Πιθανώτατα ο θησαυρός έμεινε σε Γαλλικό έδαφος, αλλά κανείς μέχρι σήμερα δεν ξέρει πού. Πάντως, υπάρχουν καί φήμες γιά κρυφούς υπόγειους ναΐτικους ναούς κάπου στη βόρεια Γαλλία, εν ενεργείαι μέχρι καί τις μέρες μας!… που κάποιοι τους φροντίζουν καί τους ανάβουν τα καντήλια.
Γιά τους υπόλοιπους, τώρα, γνωρίζουμε: πήγαν Σκωτία, Αγγλία, Πορτογαλία, Ισπανία… κι αυτοί που διέφυγαν ανατολικά, μέσωι της οροσειράς του Ιούρα, ίδρυσαν την Ελβετία! (Της οποίας η σημαία είναι η Ναΐτικη με αντεστραμμένα τα χρώματα.)
Στην Αγγλία δεν τους κυνήγησε κανείς καί δεν άλλαξαν ούτε κάν τ’ όνομα του τάγματός τους· αλλά στις -φανατικά καθολικές- Ιβηρικές χώρες, προκειμένου να τύχουν της προστασίας των βασιλιάδων τους, υποχρεώθηκαν να μην ονομάζονται πλέον Ναΐτες. (Πήραν άλλα ονόματα, πχ Ιππότες του Χριστού.) Ειρήσθω ότι καί η σημαία της σημερινής Αγγλίας είναι καθαρά η Ναΐτικη (με τα ίδια χρώματα – κόκκινος σταυρός σε λευκό φόντο), όπως ακριβώς καί τα πανιά των τριών καραβιών του Κολόμβου έφεραν τον κόκκινο Ναΐτικο σταυρό επάνω τους. Καί τούτο, διότι φημολογείται πως ο Κολόμβος είχε παντρευτεί την κόρη του μεγάλου μαγίστρου τους της εποχής του.
Εν πάσει περιπτώσει, ανάμεσα στους συλληφθέντες του 1307 υπήρξε καί ο τελευταίος μεγάλος μάγιστρος των Ναϊτών, ο Ιάκωβος ντέ Μολαί. (Θυμίζω πως στην περίπτωση του Κολόμβου δεν λεγόντουσαν πιά Ναΐτες, αλλά Ιππότες του Χριστού· άρα, ο ντέ Μολαί είναι ο χρονικώς τελευταίος μεγάλος μάγιστρος των “αυθεντικών” Ναϊτών.) Ο οποίος, φυσικά, δεν μπορούσε να την κοπανήσει – διότι θα ήταν σα να ομολογούσε πως όλοι του τάγματός του ήταν ένοχοι!
Μετά από δίκη με προσεκτικά στημένο κατηγορητήριο γιά αίρεση, βλασφημία, προσχώρηση στον μωαμεθανισμό, ομοφυλοφιλία, κτλ κτλ κτλ (συν τα συνηθισμένα βασανιστήρια της εποχής…), οι περισσότεροι κατηγορούμενοι Ναΐτες ομολόγησαν (απ’ το ξύλο) καί καταδικάστηκαν· ο δέ ντέ Μολαί κάηκε ζωντανός τον Μάρτιο του 1314 σ’ ένα νησάκι του Σηκουάνα.
Εκτός των άλλων, οι Ναΐτες φάγανε και αφορισμό από τον πάπα Κλήμεντα Ε’. (Τον χρονικώς πρώτο απ’ τους -σαφέστατα υποτελείς στο Γαλλικό στέμμα- πάπες της Αβινιόν.) Καί λέγεται πως ο ντέ Μολαί, την ώρα που πέθαινε, καταράστηκε τόσο τον Φίλιππο, όσο καί τον Κλήμη – καί πέθαναν κι οι δυό πρίν κλείσει χρόνος!!!
Καί κάτι πολύ αξιοσημείωτο: Τους κατηγορούσαν ακόμη τους Ναΐτες ότι λατρεύανε μιά (μάλλον διαβολόμορφη) κεφάλα που τη λέγανε Μπαφομέτ, που τη βρήκανε κάπου στην Ανατολή, καί πως αυτή η κεφάλα απαντούσε σε όποια ερώτηση κι αν της έκανες μ’ ένα “ναί” ή ένα “όχι”. (Ώπα!!! Γιάααα σκεφτήτε το αυτό λιγάκι!… Περιγραφή στις αρχές του 14ου αιώνα ενός ρομπότ με δυαδική λογική;;; Πολύ-πολύ-πολύ ενδιαφέρον!…)
Τα πρακτικά της δίκης αυτής ήταν γνωστά μέχρις ένα σημείο· όμως, υπήρξε καί -λίαν ενδιαφέρουσα- συνέχεια, η οποία θεωρούταν “χαμένη’” μέχρι πρίν λίγα χρόνια. Ώσπου τα της συνέχειας τα ανακάλυψε -ή ένα αντίτυπό τους- μιά ιστορική ερευνήτρια κάπου στις βιβλιοθήκες του Βατικανού το 2001.
Αποτέλεσμα: το Βατικανό εξέδωσε τα (νομίζω πλήρη) πρακτικά της δίκης των συλληφθέντων Ναϊτών σε μοντέρνα ανατύπωση, αλλά αυστηρά σε 800 αριθμημένα αντίτυπα, ούτε ένα παραπάνω! (Εντάξει… ένα λιγώτερο, μή αριθμημένο αυτό – το οποίο δωρήθηκε στον πάπα.) Που, γιά να αποκτήσεις ένα, πρέπει να είσαι τουλάχιστον προφέσσωρ Ιστορίας σε πανεπιστήμιο, καί “εγκεκριμένος” απ’ το Βατικανό (δηλαδή, κομιστής αρκετών συστατικών επιστολών των φλάρων – δηλαδή, θεούσος καί δικός τους). Όθεν, μην περιμένετε να βγούν παραέξω, να τα διαβάσουμε κι εμείς, οι κοινοί θνητοί!
(Αλλά, αφού τα εξέδωσε, κανείς δεν μπορεί σ’ αυτή τη φάση να το κατηγορήσει το Βατικανό γιά …σκοταδισμό! Αφού “δεν” τα κρύβει! Ακαλόε; )
Στη συνέχεια αυτή (χρονολογούμενη από το καλοκαίρι του 1308) λέει πως η Εκκλησία έδωσε πλήρη άφεση αμαρτιών στους συλληφθέντες. Όθεν, το κάψιμο του Ζάκ ντέ Μολαί έξι χρόνια μετά είναι αρκετά αναιτιολόγητο· πιθανώτατα κάποιοι υψηλόβαθμοι συλληφθέντες αφέθησαν ελεύθεροι, υπό τον όρο να γίνουν ισοβίως υποτελείς άνευ όρων του Φιλίππου του Δ’ (γνωστή τακτική στο διπλωματικό αλισβερίσι των καιρών εκείνων), αλλά ο μεγάλος μάγιστρος έπρεπε αφ’ ενός να σηματοδοτήσει το τέλος εποχής γιά το τάγμα του με τον τραγικό τρόπο που πέθανε, καί αφ’ ετέρου (εξ ίσου προφανώς) να κοπεί ο βήχας όσων διαφυγόντων Ναϊτών τυχόν σχεδίαζαν εκδίκηση.
(συνεχίζεται)
Υγ: Αρκετοί σύνδεσμοι του παρόντος οδηγούν στο αγγλόφωνο τμήμα της Γουΐκι, επειδή οι αντίστοιχοι σύνδεσμοι στα Ελληνικά είναι ελλιπείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου